Mijn agenda

Soms heb je van die dingen die echt niet lopen zoals je ze zelf zou hebben gepland. Dan heb je echt het gevoel dat een agenda bijhouden niet eens helpt. Van mezelf ben ik helemaal niet zo georganiseerd, als het aan mij lag deed ik dingen meteen als ik eraan dacht, maar door mijn werk ben ik wel heel goed gepland geworden. Dan is het extra vervelemnd als andere mensen er helemaal geen rekening mee houden, want ik heb er zelf al genoeg moeite mee.

Dan heb ik het niet eens over klanten die niet op tijd kunnen zijn. Ik heb meestal wel genoeg tijd tussen mijn klantjes ingepland om een klein beetje uit te kunnen stellen. Maar als ze erg veel telaat komen, dan kan ik niet doen alsof er niets gebeurd is. Mijn volgende klant komt wèl op tijd. Daar moeten ze dan maar mee omgaan. Als ze het erg bont hebben gemaakt, stuur ik ze gewoon weg omdat er niet genoeg tijd over is om een goeie wip te maken.

Er zijn zelfs mannen, die na een keertje een afspraak, denken dat ze op elk moment dat ze zin hebben, even langs kunnen komen. Dan verstoren ze mijn werk met een andere klant soms, en ik maak altijd heel duidelijk dat ik alléén op afspraak werk. Helaas zijn sommige van die mannen hardleers, en begrijpen ze nóg niet dat ze verkeerd bezig zijn. Die hoef ik niet meer terug te zien, dat is me het gedoe niet waard.

Een ander probleem is mannen die denken dat alles maar te verzetten is. Ze maken een afspraak, verzetten hem dan, verzetten hem weer, of zeggen af, of willen opeens tóch hun eerste afspraak door laten gaan. Dat levert voor mij altijd een heleboel gehussel op, en als zo'n man dan gaat zeuren dat hij het zo druk heeft, dan weet ik echt niet waarom hij denkt dat het voor mij dan makkelijker zou zijn.

Het ligt er misschien een beetje aan, dat ik de klanten probeer te laten zien dat ik veel minder hard werk dan dat ik doe. Ik hang een beetje de gelegenheidsdame uit, ook al draai ik nu soms drieëndertig uur per week. Voor een klant is het een gestolen uurtje, maar dat is bij mij dus spitstijden tijdens de ochtend, het lunchuurtje, en om vier uur 's middags. De klanten denken dat ik dan juist vrij ben.

Je hebt dan ook nog dingetjes waardoor je opeens dagen af moet zeggen, bijvoorbeeld medische dingen of de auto die wat heeft. Je zit dan vast aan afspraken, en daar moeten je afspraken met klanten voor verzet worden. Die kan je niet weer aan het einde vand de rij zetten, dus dan offer je maar je tijden op die je voor rust zou gebruiken. Dat is heel gestrest werken, dus ik doe dat liever niet.

Ik hou mijn agenda bij op de computer, want dat vind ik handig. Met al dat verzetten kan je beter in Outlook werken, dan dat je op papier telkens moet stuffen. Maar als ik in de supermarkt word gebeld, en ik maak daar een afspraak, dan heb ik mijn agenda niet bij me. Ik doe het dan gewoon zoals ik het onthou, en dat gaat weleens mis. Dan heb ik een dubbele afspraak, en die moet dan weer netjes gemaakt worden.

Dat was bij de clubs tenminste nooit een probleem, het was aanloop of ze hadden voor je gebeld. Ik hoefde nooit maar één afspraak te onthouden. Bovendien gaf ik er toen niets om als ik een klant liet zitten, voor hem tien andere dacht ik. Dat vind ik nu niet zo netjes meer. Bovendien is het niet goed voor de business. Mijn klanten nu kunnen erop rekenen dat ik er professioneel mee ben.

Vreemd genoeg vinden sommige mannen het maar wat leuk als je moeilijk te boeken bent. Die gaan dan heel erg hun best doen om te laten zien dat ze flexibel zijn. Leuk natuurlijk, maar het zijn er nietzoveel, en dat is niet echt een manier om met je gemiddelde klant om te gaan. Als het zo gebeurt is het mazzel. Ik denk dat ze het een soort van exclusiviteit vinden, dat je hard moet werken om een date met me te krijgen.

Ik kan me echt heel erg irriteren aan van die leveranciers en reparatiemannen die willen dat je de hele dag thuiszit voor een werkje van tien minuten. Jij moet er zijn om open te doen, en ze kunnen je alleen vertellen dat ze in de ochtend van die en die dag komen. En dan krijg je om vijf uur 's middags die dag een telefoontje dat alles is uitgelopen, en dat het de volgende ochtend moest worden. Dan word ik wel gallisch.

De ergste was een paar jaar geleden. Ik had een brief gekregen van de VVE, dat er werkzaamheden aan mijn werkflatje moesten gebeuren, en dat dat op donderdag zou gebeuren. Ik heb dus met een diepe zucht mijn klantjes van donderdag verzet, en vooral op woensdag en vrijdag erbij gepropt. De meeste klantjes zijn daar leuk over, maar sommige mannen kunnen echt erg zeiken over zoiets.

Op dinsdag kreeg ik een brief van het onderhoudsbedrijf, dat ze bij mij niet op donderdag, maar op woensdagochtend zouden komen. Ik heb nog gebeld om te zeggen dat dat heel slecht uitkwam, maar ze konden het water er niet voor mij apart om stilleggen, dus ik moest me maar aanpassen. Ik heb dus verzet wat ik kon, en de andere maar afgezegd. Ik was dus al niet zo blij toen de monteur bij me kwam op woensdag.

Ik had al het meeste van de ochtend zitten koffiedrinken, zonder iets omhanden. Toen hij eindelijk kwam, was hij ook nog uren bezig met werken, want het was bij mijn flatje allemaal verbouwd. Daarom moest hij achter de muren gaan trekken en breken om bij de goeie dingen te komen. Gelukkig beloofde hij wel om het allemaal weer netjes achter te laten. Hij was dus meer dan twee uur bezig, en ik stond er een beetje bij te wachten.

Mijn werkflatje ziet er niet hoerig uit. Het is een beetje kaal voor een huis waar je wóónt, maar alles is er. Er zijn geen rare dingen aan, het is gewoon een flatje. Ik was ook gewoon gekleed, dus hij had helemaal niet door dat dit mijn peesflatje was. Dat wou ik ook niet, want hij gaat alle andere flatjes ook door, en wie weet wat hij wel niet vertelt. Dat wil ik helemaal niet.

Toen was er het toppunt van slechte timing, want tóén kreeg ik natuurlijk een WTP. De ambtenaren kwamen gelukkig zonder politie, maar ze waren wel meteen aan het eisen om dingen te zien en rond te kijken. Ze hoorden de monteur, en ze stelden me meteen vragen of hij een klant was. Maar de monteur hoorde ook hen, en die kwam aan mij vragen of ik lastiggevallen werd. Hij vond het geen doen zoals ze tegen me deden.

Ik heb ze geprobeerd uit mekaar te houden. Maar dat ging mis toen één van de ambtenaren aan me vroeg of hij mijn pooier was. Die monteur keek héél vreemd. Daarna heb ik hem teruggestuurd de badkamer in, en heb ik al mijn papieren tevoorschijn gehaald, want dat vinden ze altijd interessanter dan aan mijn zeepjes zitten en naar de datum van dingen in mijn ijskast kijken.

Daar stonden voor die woensdag en donderdag dus een heleboel doorgehaalde afspraken, en zij vonden dat heel verwarrend. Ik snapte niet dat ze daar zo op doorgingen, en ik was ook afgeleid omdat ik me zorgen maakte over de monteur. Ik heb ze mijn geldmannetje aan de telefoon gegeven, maar die wou na tien tellen óók met mij praten om te vragen wat er nou was. Alles kwam tegelijk, en ik irriteerde me rot!

De monteur ging eerder weg dan de ambtenaren, en hij heeft alleen even snel gegroet. Ik weet niet wat hij er verder van dacht, hij heeft alleen maar zijn werk netjes gedaan. De ambtenaren deden even flink moeilijk en gingen toen ook weg. Ze waren erg wantrouwig, maar dat zijn ze zovaak. Ik bleef achter in mijn flatje, dat leeg en nogal stinkerig was. Ik ging even fijn luchten, en toen maar naar huis.

Ik heb me nog lang zorgen gemaakt over dat die monteur wat doorgeroddeld had, maar ik heb geen piepje gehoord over wat hij heeft gezien, dus ik denk dat hij er zijn mond wel over gehouden heeft. Het is nu jaren geleden, dus hij weet vast niet meer wat mijn nummer is, dus nu kan ik het wel veilig vertellen, denk ik. Hoe chaotisch ik ook ben, ik moet mijn agenda echt goed in de hand hebben.