Antwoord op: Maar de media zeggen...

In mijn blogje leg ik heel veel uit over hoe mijn werk werkt. Niet alleen hoe ik zelf werk, maar ook hoe de branche inelkaarzit. En daarbij ga ik natuurlijk in tegen wat mensen over hoererij zijn gaan geloven. Ik kom dus heel vaak tegen dat mensen me tegenspreken. En als ik ze vraag waar die ideeën dan vandaankomen, hoor ik bijna àltijd dat ze een artikel, een documentaire of het nieuws als bronnen hebben.

En die kan je beter niet vertrouwen als het over sekswerk gaat.

De media gaan over commercie. Wat kijkers en lezers trekt, trekt inkomsten, en daar moet brood van op de plank. Of het klopt, dat is een tweede. Daar wordt niet te nauw naar gekeken, zolang het niet over iets gaat wat lelijk uit kan pakken. Iets fouts schrijven over de overheid, dat de overheid niet uitkomt, komt lelijk terug, dus daarover zullen de media niet snel iets verzinnen. Maar over marginale mensen of groeperingen, ach...

Ze verkopen emotie. Media willen kijkers boosmaken of instemmend laten knikken. Daarom zijn nieuwsstromen gegroepeerd met een doelgroep in gedachte, en wordt er nieuws aangeboden op een manier die die doelgroep wil horen. Dat is niet door te zoeken naar verschillend nieuws, want de aanzet van elk artikel en elk nieuwsitem komt van dezelfde grote persburo's, maar vooral door hoe het geframed wordt.

Er wordt naar de bron niet kritisch gekeken als die er eentje is die iedereen toch wel gelooft. Als de politie of het OM iets zeggen, dan moet dat wel waar zijn. Als een goededoelen-organisatie iets zegt, hoef je ook niet verder te kijken of ze daar wel eerlijk mee zijn. Dat zijn allemaal clubs zonder zonden, en die kan je geloven als het Evangelie. Helaas is dat de norm, en komt dus alle onzin uit die hoek onversneden in de media.

De Nederlandse nieuwsmedia hebben een cultuur van gezagstrouw. Soms komt in het nieuws dat een overheidskritische journalist in Mexico of Rusland omgebracht of opgesloten wordt, en dan hoor je Nederlandse journalisten praten over dat het goed is dat dat in Nederland ondenkbaar is. Dan vraag ik me altijd af of dat hier ondenkbaar is omdat de overheid het nooit zou doen, of omdat in Nederland dat soort journalisten gewoon niet aan de bak komen.

Zoals ik aleens uitgezocht heb, zijn de bronnen die de Nederlandse media gebruiken bij hun verhalen over sekswerk vooral de bedrijven van de zieligheidsindustrie en overheidsdiensten. Dat eenzijdige beeld bestaat voor een groot deel uit schattingen, aannames en speculaties, maar zo brengen de media het niet. Dat verkoopt niet. Dus als er iemand van mensenhandel is beschuldigd, is hij in de krantenkop al "de pooier."

Erger nog, als er vervolgens vrijspraak is omdat het OM weereens zijn fantasie niet kon voorzien van het dunne randje bewijs wat ze nodighebben voor een veroordeling, dan is het in de krantenkoppen "pooier vrijgesproken." Meestal met de toon dat de rechter onbegrijpelijk heeft gehandeld, want in de trial by media was het immers zonneklaar dat we hier met een onmens temaken hebben voor wie de zwaarste straf nog niet genoeg is.

Als zo'n vrijspraak al in de krant kòmt, want bestwel nieuwswaardige zaken waar het OM in zijn hemd komt te staan worden door de kranten meestal niet opgepakt. Die artikelen levert het OM immers niet panklaar aan ze aan. Er zijn helaas bitter weinig journalisten die daarnaar zoeken, en een artikel schrijven over dat het OM toch wel vaak zijn verhalen in de persberichten niet echt waar kan maken. Maar ja, aan welke media moeten ze dat dan ook verkopen?

Ook reclame door zieligheidsbedrijven wordt overgenomen alsof het nieuws is. Die verhalen zijn opgemaakt als een artikel, en dus gefundenes Fressen voor een journalist die nog duizend woorden moet leveren. Dat het komt uit een bedrijf dat meestal direct genoemd is als waar je je portemonnee om moet keren om dat verschrikkelijke leed te verzachten dat het bedrijf nu beweert dat er is, blijft ook gewoon in het artikel van de journalist staan.

De kop van een artikel brengt de boodschap. Het stukje eronder is alleen achtergronden bij de kop, en is alleen voor als je nieuwsgierig bent geworden. Maar de kop is het nieuws. De chocoladeletters zijn het enige stukje wat iederéén leest. Het is de conclusie. Ja, iedereen weet dat de kop een aandachtstrekker is. Iedereen weet dat het te kort door de bocht is. Ergens weet je dat. Maar lees je het echt ook zo?

Als je gaat kijken in mijn nieuwsstukjes, kom je heel veel dingen tegen die journalisten laten liggen. En je merkt ook dat het handjevol artikelen waar er op nieuwsfeiten dieper wordt ingegaan, heel vaak uit kleine stadsblaadjes komen, waar ze niet kunnen zitten wachten op ANP-bulletins en persberichten van het landelijk parket. Daar moet nog nieuws gezocht worden, en dan zie je nog weleens journalistiek.

De agenda van de media over sekswerk is vooral willen prikkelen, want natte dotten en halve stijves verkopen kranten en zorgen dat mensen tot voorbij het volgende reclameblok blijven kijken. Verontwaardiging scoort ook goed voor die doelen. Maar we zien ook genoeg dat er mediamensen, journalisten of documakers graag gebruikmaken van de media om hun moraliteit aan de maatschappij aan te smeren. En zolang dat verkoopt, spreiden de kranten wel hun pagina's, en bukt de TV wel.

Soms komt er wel een artikel of programma in de grote media dat tegen de stroom ingaat. Maar die zie je natuurlijk weinig. Die moeten namelijk shockeren. Dat zijn berichten dat het heel anders blijkt te zijn dan je dacht, en je helemaal met een kluitje in het riet bent gestuurd. Dat vind ik fijne berichten, maar die halen hun waarde voor de media niet uit de waarheid die niemand wil horen, maar het shockeren dat aandacht trekt. En dat de banale waarheid shockeert, komt alleen omdat de media normaal altijd het onware verhaal vertellen waar nu die ene keer tegenin wordt gegaan.

De media doen hun werk dus niet, kritische journalistiek moet je met een lampje zoeken, en met een miljoenenindustrie en de overheid enerzijds die de kopij leveren en alleen een paar lawaaiige hoeren en schuchtere criminologen anderzijds wordt het nogal eentonig. Soms wordt er eens een hoer wat gevraagd, maar als die wat zinnigs te zeggen heeft wordt dat er zorgvuldig afgeknipt tot er alleen wat suggestiefs overblijft wat lekker bij de toon van het artikel of programma past. Anders wordt het te moeilijk.

Wat er bij de mensen via de media terechtkomt is dus gewoon drek. Dat is op zich al een probleem, maar als je genoeg vraagtekens zet bij wat je in de media ziet moet je toch wel ergens kunnen komen. Helaas is er een veel groter probleem aan de kant van de mediagebruiker. Want die ziet zichzelf meestal als heel kritisch, en is dat juist helemaal niet.

Het grote probleem is dat de media een enorm deel zijn van wat we voor blik op de wereld hebben. Van de meeste dingen waarvan je weet, weet je via de media. Mensen hebben hele duidelijke ideeën over hoe landen zijn waar ze nooit zijn geweest, wat groepen mensen doen, vinden en geloven waar ze nooit kontakt mee hebben gehad, hoe de wereldeconomie zich ontwikkelt terwijl ze zelf er niets van zien, en dat allemaal omdat ze het via de media hebben gehoord.

Nieuwsconsumenten, en dat zijn wij allen, vinden zichzelf reuze kritisch op wat via de media komt, maar intussen pikken ze het wel als ze excessen opgerekt tot de norm wordt opgediend, als ze opinie als feiten voorgeschoteld krijgen, en vreten ze zich vol aan soundbites die buiten hun eigenlijke context veel beter smaken.

Dat is voor een deel omdat mensen houden van simpele verhalen. Dat is makkelijk begrijpen, en dan weet je waar je aantoe bent. Dat de wereld niet simpel te maken ìs voelt heel bedreigend. En dan is een lekker klinkend verhaaltje wat je vooroordelen vleit van een serieuze blanke man in pak op de TV heel welkom. Maar het is ook omdat je eigenlijk geen alternatief hebt. Als je niet naar de media luistert, hoe krijg je dan je informatie over wat er gebeurt in de wereld?

Pas als je middenin iets leeft waar de media een heel verhaal van maken wat ècht niet klopt met wat je meemaakt, ga je zien hoever de media afstaat van de werkelijkheid, en hoeveel meer geloof mensen aan de media geven dan dingen die ze zelf zouden kunnen zien. Het is zelfs zo sterk dat je aan jezelf gaat twijfelen. En het is echt even werk om te leren hoeveel invloed de media hebben gehad op je opvoeding en je wereldbeeld.

Je mening is vooral wat je verteld is wat je mening is. Wat de mening is van "jouw soort mensen." Dit is slecht, dat is goed, dit heeft waarde en dat niet. Hunnie denken eigenlijk zus-en-zo, wij denken deze eerlijke gedachte. Hunnie zijn op deze manier bezig om hun eigenbelang te bevoordelen, en wij zijn idealistisch, rechtdoorzee en eerlijk. En het is allemaal waar, want de feiten kan je zien in de media.

Wat je op de radio hoort, heb je zelf gehoord. Wat je op TV ziet, heb je zelf gezien. Dat voelt alsof jij de feiten objectief bekeken hebt, ookal heb jij niet de camera en de microfoon gericht. En al helemaal niet de aktie geregisseerd. Dat is of het nou fictie of nieuws is niet anders, kijk maar naar hoeveel mensen hun beeld over prostitutie uit fictie als Matroesjka's hebben.

Wat je in een documentaire hebt gezien, heb je zelf ontdekt. Een serie objectieve beelden op hoogstaand nivo, dat je met die feiten die je in full-HD op je netvlies gebrand kreeg, heeft jou overtuigd. De conclusie van een documentaire is onontkoombaar, aan het eind heb je zelf gezien dat het zo, en niet anders, moet zijn. En ookal zijn mensen wat aarzelend om te erkennen dat ze hun idee uit een aflevering van een dramaserie hebben, ze zijn trots als ze een docu aanhalen.

Wat je in een boek leest, heb je zelf bedacht. Je hebt een dialoog met de schrijver gehad, en je bent samen tot inzicht gekomen. Je volgde de gedachte in het boek, en die is nu jouw gedachte geworden. Hoe dun het sliertje ook waar je niet vanaf mag wijken omdat de gedachte dan sneuvelt ook is, in een boek kan de schrijver je over precies dat pad leiden. En als je leest ben je niet bezig om de schrijver toch eens wat moeilijke vragen te stellen.

In de vorige paragrafen schrijf ik hele ongewone dingen, maar kijk maar eens om je heen hoe mensen omgaan met de informatie uit die bronnen. Hoe ze reageren als je er tegeningaat. Massamedia zijn uitgekiend om zo gladjes mogelijk geaccepteerd te worden, en komen met ideeën die de minste weerstand oproepen om maar te blijven verkopen. En zo haken ze in op je eigen zwakheden als het om verhalen en je wereldbeeld gaat.

Je bent manipuleerbaarder dan je denkt. Vooral voor een stokoude, competitieve industrie die er zijn geld mee verdient om jou zo goed mogelijk aan te spreken op je manipuleerbaarheid. En je wordt manipuleerbaarder als ze je kunnen laten voelen alsof je kritisch en onmanipuleerbaar bent. Dus dat vleien ze de hele tijd. En daar gelooft iedereen in, dus waarom jij niet? Nou ja, behalve dat jij nou net kritischer bent dan de rest van de nieuwsconsumenten, natuurlijk.

Dat is waarom je op de universiteit zoveel zelf moet schrijven. Essays en onderzoeken, rapporten en papers. Als je niet van een ander over kan nemen, en zelf moet gaan zoeken naar wat waar is, en weet dat je paper streng nagekeken wordt door iemand die ècht wel door onzin heenprikt, ontdek je hoe je met al die boekenkennis bent omgegaan toen je het alleenmaar làs. Schrijven is pas leren, want dan moet je denken, en de zwaktes zien voordat je corrector ze je aanwijst.

En nu, zeg ik je nu dat je je moet afkeren van de media, en dat je een beter pad moet bewandelen om de waarheid te vinden? Ik wou dat het kon. Ik wou dat ik je ergens naar kon wijzen wat niet een manier was om twijfelachtige verhalen als waarheid in je te laten gieten. Maar het probleem is niet dat de bronnen niet zuiver zijn. Het probleem is dat wij mensen onszelf verhaaltjes vertellen, en te makkelijk geloven wat ons uitkomt.

Je gaat nooit ongevoelig worden voor hoe media je manipuleren. Je kan alleen je best doen om het bij jezelf te zien, en eerlijk tegen jezelf te zijn wat je nou ècht weet en ziet. De wereld komt bij je via media, en dat blijft zo behalve als je analfabete holbewoner wordt. Boeken, TV, internet, dat ìs de buitenwereld. Verder zie je maar heel weinig. Wie jouw media maken, die bepalen wat je ziet. En dat mag je best gevaarlijk vinden, en zo behandelen.

Dit is de laatste keer

Seks doet wat met mensen. En niet alleen als het levensveranderende seks is die de hele wereld voor je openbreekt, en je uit je schulp laat komen, of seks waarbij je versmelt met een geliefde en het liefst nooit meer iets anders doet dan in die intieme eenwording blijven. Ook seks die gepland is en die je doet met iemand die je ervoor inhuurt kan flink veel met je doen.

Wat het met je doet is meestal leuk. Klanten lopen jeugdiger naar buiten dan ze binnenkwamen, of zien de wereld veel fleuriger en vrolijker dan eerst. En afentoe is het juist helemaal omgekeerd, en zitten ze met hangende wangen en een blik op oneindig op de rand van je bed, omdat ze opeens helemaal geen zin meer in het leven hebben. Dan zit er een diepe depressie in zo'n mannenkoppie, en ze zijn dan ooknog in zichzelf gekeerd.

Dat zien klanten vaak niet aankomen, want die hebben meestal geen idee wat er in ze zelf speelt. Met seks is dat niet erg, ik help ze wel op weg, en ik zorg er stilletjes voor dat ze doen wat ze moeten doen. Dat gaat prima. Helaas heb ik alleen niet helemaal onder controle wat er gebeurt in de man, diep vanbinnen. Betere hoeren dan ik hebben daar wel greep op, maar ik ben het nu pas aan het leren.

Een collega die me mentort is ook neurowetenschapper. Die begint uit te leggen over alle hormonen en andere signaalstoffen die in het lichaam reageren op wat er gebeurt, en verklaart zo waarom klanten soms onverwachte dingen kunnen gaan doen. Daar heb ik best veel over geleerd, maar zo diep als zij gaat kan ik het echt niet volgen. Zelfs mensen die doceren over die dingen vinden het maar ingewikkeld.

Gelukkig zijn er andere collega's die het begrijpen op manieren die ik beter kan aanvoelen. Mijn grote mentor W heeft met elk bijltje wel gehakt, en dit kent ze dus ook. Ze noemt het "de douleur." Soms komt er een soort neerslachtigheid over de klant, en die gebeurt vooral als je wel wat bespeeld hebt, maar het niet helemaal doorgezet hebt zodat je ècht elk detail bespeelt. Half werk is maar niets, en zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Mannen zijn gemaakt om je op te drijven, jij bent gemaakt om hem af te remmen. Daar heb je in mijn werk niets aan, dus je kan hem nog weleens te makkelijk sneller laten gaan dan zijn lichaamsprocessen aankunnen. Dat zorgt dan dat er bepaalde dingen hoteldebotel gaan, en dat voelt voor hem dan alsof hij opeens ontnuchtert, en dan denkt hij dat hij ziet dat hij een dwaas is geweest die domme keuzes heeft gemaakt in zijn leven.

Je moet de spanning op laten lopen. Je moet je timing zelf bijhouden, en geen stappen overslaan in de klant opwinden. Dan zit je meestal wel goed. Maar de klant is uiteindelijk altijd koning, en je weet nooit honderd procent zeker wat er in hem gebeurt, dus soms kom je gewoon voor het blok te staan en kan het nou eenmaal niet perfekt. Dat gaat meestal goed, en soms niet. En soms heb je ook gewoon pech natuurlijk.

Als het een keertje gebeurd is, komt de volgende keer makkelijker nogeens. Hij heeft het gevoel echt nog wel in zijn achterhoofd, en mensen die verwachten dat ze zullen ontnuchteren, die ontnuchteren makkelijker. Het wordt iets wat zichzelf erger maakt. Bovendien gaat hij meteen van de seksmodus naar een mislukte nagloed, en je hebt dat niet makkelijk op tijd dóór. En dan merkt hij wel dat hij de verbinding met je kwijt is.

Bij vormen van sekswerk waarbij het de bedoeling is om even snel zijn dingetje te doen gaat het natuurlijk minder makkelijk mis. Maar als de klant naar mijn discrete konijnenholletje kwam, of als ik als escort bij hem kom, dan zit er een verdieping aan de ervaring waar het juist op deze manier mis kan gaan. Hoe dieper je de tijd neemt om te gaan, hoe makkelijker er in die diepte dingen zich gaan roeren.

Je merkt het natuurlijk alleen als je echt aan nawerk doet. In mannen zit ingebouwd dat ze vrouwen een plezier willen doen, dus ze gaan je niet laten zien dat ze opeens reuze terneergeslagen zijn. Die weten wel dat je je dat zou aantrekken. Je merkt het alleen als je met ze bezig bent, of als het echt zo'n beetje een instorting is en ze tegen tranen aanzitten. Veel vaker gaat een verdrietige klant met een fake glimlach je deur uit.

Dat is niet alleen akelig voor hem, maar het kost je ook klanten. Als een klant tegen je gaat zeggen dat dit de laatste keer was, of dat hij deze wip bedoelde als afscheid, dan weet je hoe laat het is. Dat komt eigenlijk altijd wel door de douleur. Dan moet je dat er niet bij laten zitten, want dan ben je een klant kwijt, en hij is er ook niet blij mee hoe dat gaat.

Tijdens je contact met klanten ben je altijd vooral bezig mee te gaan met wat de klant bezighoudt. Dat houdt in dat je vooral veel spiegelt. Je neemt veel van hem over, zijn woordgebruik, zijn enthousiasme, hoe joviaal hij wil of juist hoe afstandelijk hij wil blijven, en waar hij zich op concentreert. Zo heeft hij het gevoel dat hij wordt begrepen, dat hij wordt begeerd, en dat je een klik hebt.

Bij de douleur moet je dat helemaal laten varen. Als je óók een beetje melancholisch gaat doen, zelfs als je troostend vertelt hoe het allemaal ècht wel bijdraait, dan zinkt hij alleen dieper weg. Je wil juist op dat moment gewoon je vrolijke zelf zijn, en niet met hem meegaan. Je bent niet onaardig, maar je koppelt niet met zijn gevoel, want daarmee voed je het alleenmaar.

Het is net als bij een moeder met een sip kind. Als ze heel erg mee gaat leven met het verdrietje dan voelt het kind dat ook aan. Als moeder juist een dikke knuffel en een zoentje geeft, vertelt dat het allemaal nietzo erg is, en dan voorstelt te gaan knippen ofzo, dan voelt het kind ook aan dat het iets is wat ze achter kan laten, en dan is het verdrietje zo weer vergeten. Mannen zijn ingewikkelder natuurlijk, maar de douleur niet.

De stoffen in zijn bloed willen hem in zichzelf laten keren, en daarmee krijgen ze alleenmaar meer grip op hem. Je moet blijven communiceren. Het lijkt alsof je hem een ogenblikje voor zichzelf zou moeten geven, maar dat werkt helemáál niet. Hij moet juist opgevrolijkt worden, en de zelfversterking van de douleur moet worden verbroken. Dat is even iets wat wel ongemakkelijk kan aanvoelen, maar het is het echt waard.

Er zijn een paar dingen die heel goed werken, en dat is zonlicht, dus de gordijnen open, en koffie met veel suiker. Vooral de suiker is belangrijk. Je kan dus best een colaatje geven, maar dan moet het geen zero of diet zijn. Een neutje werkt niet, en die kan zelfs de boel veel erger maken. Hem een beetje laten bewegen, ookal is het maar even ergens anders gaan zitten, kan ook een boel uitmaken. Liefst ga je even met hem wandelen. Niet slenteren, maar goed doorstappen.

Goed, als het een korte boeking is heb je daar eigenlijk geen tijd voor. Dat is jammer, en je moet er ook niet aan gaan beginnen om dan een half uur aan je boeking vast te plakken om je klant uit zijn put te helpen. Dan blijf je bezig. Je geeft hem dus een zetje in de goede richting zoals het in je nawerk past, en dan moet je er maar op vertrouwen dat het wel terechtkomt. Je bent niet zijn psychiater!

Als je het een beetje opgevangen hebt is er nog een belangrijke valkuil, want mannen kunnen zich schamen voor hun douleur. Die voelen zich alsof ze zichzelf te kijk hebben gezet naar jou toe, en alsof ze hun macho kwijtzijn. Dat is onzin natuurlijk, maar mannen zijn op hun eigen manier heel onzeker. Ze moeten zich wel een houding kunnen geven, als je ze ooit terug wil zien.

Daarom is het belangrijk dat je even uitlegt dat je het snapt hoe hij zich voelt, en dat je weet hoe het zit maar dat hij er zich geen zorgen over moet maken. Dat trekt wel weer bij, en je zal zien dat het de volgende keer veel beter gaat. Maak dat je laat zien dat je het licht opneemt, en dat hij zich er niet voor hoeft te verantwoorden volgende keer. Hij moet zich welkom blijven voelen. Want dat is het belangrijkste van het vak.

Antwoord op: Je moet je gevoel uitzetten

In interviews en getuigenissen van hoeren kom je regelmatig tegen dat er wordt gevraagd hoe ze de seks ervaren. De interviewer wil kunnen begrijpen hoe je seks kan hebben buiten het relatiedenken om, want heel veel mensen zijn daar nieuwsgierig naar, en kunnen zich het niet voorstellen. En dan komt er erg vaak een zinnetje over dat ze hun gevoel uitzetten, of even afstand van hun lijf nemen. Dat ze zich losmaken, of dat ze gewoon zichzelf emotioneel uitschakelen.

Als ik dan kontakt kan maken met degene die geïnterviewd is, omdat ik het toch even wil weten voor dit stukje, dan hoor ik in vijf van de acht gevallen dat het gewoon niet is gezegd, maar dat de journalist het kennelijk zo begrepen heeft, en in drie van de acht gevallen dat het ook echt is gezegd. Maar die waren het dan drie vragen later wel met me eens dat het eigenlijk niet laat zien hoe het echt is.

Want het is weer eens gevaarlijke onzin.

Het probleem zit hem erin dat het een hele vage manier van praten is. "Even je gevoel uitzetten" betekent namelijk niet een vast iets. Het is iets dat ermee temaken heeft dat je je gevoel even niet de baas laat zijn van wat je doet, omdat je gevoel een hinder zou zijn bij iets waar je mee bezig bent. Werk is nou eenmaal werk, en daarbij heb je een verantwoordelijkheid te nemen en een rol in te vullen, en die rol is nooit "iemand die emotioneel reageert."

Soorten gevoel uitzetten doen we allemaal wel. Soms is dat best heftig. Als een verpleegster kots moet opruimen zet ze ook even haar "gevoel" uit. Die is eventjes helemáál niet bezig met wat ze ruikt. Als een stewardess alles wat mooi en lelijk is naar haar hoofd krijgt van een passagier zet ze ook even haar gevoel uit, want de situatie moet eerst onder controle voor ze emotioneel reageert op al die gemeenheid.

Maar meestal is het heel klein. Als je in een winkel werkt laat je iedereen een grote glimlach zien, ook als je weet dat je straks door de regen naar huis moet, je pallets nog moet doen, en je langs je maandverband heen aan het lekken bent. Dan neem je voor je gedrag ook even afstand van je emoties, en laat je wat anders zien dan er vanzelf in je opborrelt. En zo gaat dat van receptionistes tot actrices, en van klusjesmannen tot dokters.

Er is alleen in het verwachtingsplaatje over hoeren nòg een manier, en die heeft temaken met hoe we denken over trauma. Helaas zit het beeld van het geknakte bloempje er flink in bij de mensen. En die geknakte bloempjes, die kunnen eigenlijk niet omgaan met de verschrikkelijk vieze dingen die ze in bed met hun afstotelijke, walgelijke klanten uithalen. Seks is namelijk gevaarlijk en maakt je ziel kapot, dus het moet wel heel luguber zijn om met zoveel seks te werken.

Dan krijg je zo'n onheilspellend beeld van meisjes die zo gek zijn geworden dat hun geest buiten ze treedt als ze dingen doen waar ze niet mee kunnen omgaan. Dan denken mensen aan ideeën zoals in The Wall van Pink Floyd, over vervreemding van jezelf, en emotioneel afstompen. De fantasie neemt weer een hoge vlucht, en daar gaat het altijd mis als mensen van buiten dingen over sekswerk gaan bedenken.

Er is geen reden om bij sekswerk je af te moeten sluiten van je gevoel. Maar je kan je ook niet laten léíden door je gevoel, want je moet de klant zijn illusie geven. Dus je laat je gevoel even je gevoel, en je doet je werk. Dat is wat je doet, zoals bij elke soort werk. Aan de andere kant is het onmogelijk om je klant aan te voelen als je je helemaal als een gedissociëerd slachtoffer voor de ervaring afsluit. Dus die soort van afsluiten kan weer níét.

De fout die wordt gemaakt heet een equivocatie. Dat is een drogredenering die wordt gemaakt door misbruik te maken van termen die verschillende dingen betekenen in verschillende konteksten. Er wordt iets genoemd, of meestal aangehaald, dat in bepaalde termen is geschreven of gezegd. Daarna wordt die uitspraak in een nieuwe kontekst geplaatst, waar hij iets anders betekent dan in zijn oorspronkelijke kontekst. Bijvoorbeeld:

Een veer is licht
Wat licht is, is niet donker
Dus veren zijn nooit donker

In dit geval is het de vage term "je afsluiten voor je gevoel" en alle afwijkingen daarvan, die onschuldig zijn bedoeld, maar dan worden geplaatst in een kontekst waar het een grote psychologische aandoening lijkt die je hebt als reaktie op iets verschrikkelijks. Daarvoor is het makkelijkste om maar gewoon de onschuldig klinkende uitleg te geven die iedereen gebruikt. Dat is alleen een uitleg met een dubbele bodem. En dat is geen toeval.

Het gaat er weereens om dat we afgebeeld moeten worden als geknakte wezentjes met een trauma dat zo zwaar is dat het lang, duur en tegen onze wil moet worden behandeld door een gespecialiseerd bedrijf. Dat is nieteens de bedoeling van de meeste interviewers. Die zoeken alleen naar het antwoord wat ze kennen, waarmee ze gerustgesteld zijn over dat ze het denkbeeld niet los hoeven te laten. Maar daarvoor gebruiken ze wel een antwoord dat veel voeten in de aarde heeft.

Nawerk

Ooit schreef ik al over voorwerk, en ik heb genoeg geschreven over wat je doet tijdens de wip, maar het is ook belangrijk om goed nawerk te doen. Voorwerk is nodig om de klant goed binnen te brengen, en wat je doet tijdens de wip is om hem tevreden te maken, en dan is het werk eigenlijk af, en is hij blij met wat hij gekregen heeft. Maar nawerk is belangrijk omdat het je werk goed afmaakt, en dat zorgt voor vaste klanten.

Als je het alleen daarvoor doet kan het natuurlijk werken, maar ik vind dat wel iets liefdeloos hebben, en ik zou het eigenlijk ook niet de moeite waard vinden. Nawerk gaat erom dat je de ervaring voor de klant mooi afrondt. Voor hem is het waardevol, ook voor al die mannen die nawerk eigenlijk niet op waarde schatten. Die denken dat ze met vijf minuutjes meer seks beter afzijn dan met vijf minuutjes nawerk.

En dat is gewoon niet waar. Als je een wip netjes op tijd afrondt, en hem dan op zijn gemak laat uitzweten en aankleden, dan voelt hij zich veel minder afgeraffeld dan als je hem tien minuten extra seks geeft en hem dan snel de deur uit moet werken voordat je in tijdnood komt. En dat gevoel van afgeraffeld worden, dat zit de meeste klanten echt dwars als ze het hebben.

Mannen hebben sowieso de neiging om haast te hebben. Ze betalen een prijs die ze voelen. Daarom willen ze waar voor hun geld, en in de mannenkoppies betekent dat harde aktie vanaf het moment dat de tijd ingaat. Dat is niet echt waar hun behoeftes zijn, maar dat kan je ze toch nooit uitleggen. Helaas hebben ze het gevoel dat ze hun tijd zo vol mogelijk moeten proppen, en dat is jammer.

Vooral omdat ze daarmee zichzelf de hele tijd afleiden. Ik kan een vent in elke tijdsduur die ik aanbied mooi waar voor zijn geld geven. Ik ben sowieso de baas in bed, ookal laat ik dat de klant niet voelen, en hij zou erop moeten vertrouwen dat ik wel in de gaten hou hoe het gaat met de tijd. Helaas denken veel mannen toch dat als ze niet de hele tijd opletten, ze dan wat tekort gaan komen. En haastige spoed is zelden goed.

Die haast krijg je er wel uit als je hem het gevoel geeft dat de tijd vol genoeg is, maar vooràl door hem te laten zien dat jij van aanpakken weet, en tòch niets afraffelt. Dat is de eerste keer moeilijk, maar bij klanten die terugkomen is er meestal veel meer rust als je ze de vorige keer het gevoel geeft dat je de tijd hebt genomen. Zelfs Hookers-klanten weten dat dat goed is, en die waarderen in hun recensies als je geen haastig gevoel geeft aan je klant.

Het is dus verstandig om wat aan nawerk te doen. En nawerk is niet eens iets heel moeilijks. Je hoeft het eigenlijk vooral te laten gebeuren. Natuurlijk hoort daar aanmoedigen en aanvoelen bij, maar je hoeft zelf er nieteens de leiding mee te nemen. Na de beurt komen mannen een beetje los, en je moet ze daar een beetje ruimte voor geven. Meestal is het alleen nagloeien, met soms pillowtalk of gewoon op adem komen en de wereld een beetje lichter zien.

Soms komt hun fantasie een beetje los. Dan is de ergste druk van hun seksuele behoefte af, en dan gaan ze er wat speelser mee om. Als je geluk hebt vertellen ze daar wat van, en dan krijg je wat te zien van watvoor behoeftes ze hebben naast gewoon seksen, maar meestal zie je het alleen aan hoe ze zich gedragen, en hoor je het aan welke woorden ze kiezen. Dat is heel nuttig voor de volgende keer, want daar kan je dan mee spelen.

Dat moet je discreet doen. Na de beurt voelt zo'n vent zich bevrijd, en hij is dan helemaal niet meer bezig met gereserveerd zijn. Als je laat merken dat je hem bekijkt, klapt hij natuurlijk zo weer dicht. Je wilt juist dat hij kan genieten van de losheid en de vrijheid van het bevredigd zijn. Laat hem maar even naturel zijn, en probeer daar ook naturel mee om te gaan. Dat is meestal het beste.

Als je ècht weet wat je doet kan je natuurlijk ook meer doen. Je kan hem iets meegeven om over na te denken. Dat moet je voorzichtig doen, want je wil die kwetsbare stemming niet verprutsen, maar een goed gekozen opmerking kan hem bijblijven zodat hij de volgende keer bij je terugkomt met een opbloeiend idee waarvan je de kiem geplant hebt. Vooral met klanten die je langzaam los moet krijgen is dat soms heel goed.

Nawerk is niet alleen voorwerk voor de volgende keer. Sommige klanten hebben ook echt even bijsturen nodig. Soms komen ze in wat W "de douleur" noemt, en die moeten even goed nagewerkt worden om zich toch nog lekker te voelen. Ik heb daar al eens over geschreven. Maar over twee weken kan ik daar wel nog een stukje aan besteden, want intussen heb ik toch wel meer gezien wat daar allemaal aanvastzit.

Je werk is in ieder geval niet klaar zodra het tuitje vol zaad zit. Je klant ziet het misschien wel zo, maar zo werkt het gewoon niet. Je bent nog steeds bezig met je dienst. Je bent niet tijd aan het verspillen, want het is gewoon een stuk van het werk. Ook naliggen hoort bij seks, en ookal heb je daar in de praktijk geen tijd voor, je kan in elk geval wel het belangrijkste van het naliggen voor elkaar krijgen.

En dat belangrijkste is dat de klant mooi nagloeit. Een heftige ervaring die dan meteen in een lelijk, haastig licht wordt gezet, die is een domper. Je wilt niet dat hij afknapt, en dat kan je al voorelkaar krijgen in een paar minuutjes. Een warm afscheid, dat je hem rustig laat aankleden terwijl je nog met hem praat en met hem bezigbent, dat is belangrijk. Je wil dat hij zich welkom voelt, want als hij het gevoel krijgt dat hij dat niet méér is, voelt hij zich ook meteen alsof hij de hele tijd al niet welkom wàs.

Nageilen is anders dan voorgeilen. Een man is met voorgeilen bezig om vooruit te lopen op dingen. Er is slechte spanning die met goede spanning moet worden weggedreven. Voorgeilen moet ergens heen. Nageilen is nadat de spanningsbubbel is geknapt, als er even intense tevredenheid moet worden gemaakt. Die tevredenheid komt niet helemaal vanzelf, en je bent juist bezig om de klant zo soepel en glad mogelijk de spanning in zijn lijf af te laten rijden, zonder er nog iets aan op te laten vlammen. Het is andere techniek.

Zelfs nadat hij weg is kan je nog wat nawerk doen. Sommige klanten waarderen een SMS achteraf heel erg, al moet je dat meestal laten vanwege de vrouw thuis, of gewoon omdat je anders een onbetaalde chatrelatie krijgt. En natuurlijk is het nuttig om even na te denken over wat je nou hebt gezien aan je klant. Soms om te zien hoe de klant is, zodat je volgende keer meer maatwerk levert, en soms om gewoon even naar jezelf te kijken.

Nawerk is niet het meest spannende stuk van het werk, en het is ook iets wat heel gevoelig is voor hoerenluiheid, dus je laat het makkelijk zitten, maar het kan wel het verschil maken tussen een vaste klant en iemand die aanloop blijft. Puur zakelijk is het dus een goed idee om goed nawerk te doen, en het betaalt zich dubbel en dwars terug. Maar eigenlijk doe ik het daar niet om. Ik wil gewoon een goede hoer zijn, en daarbij hoort zorgvuldigheid en vakvrouwschap.