Blik op oneindig

Toen ik, letterlijk tientallen jaren geleden, op de Wallen mijn groenheid eraf aan het werken was, waren de Wallen nog van ons. We waren in de meerderheid, en we bepaalden het beeld. De coffeeshops, barretjes en seksbiosjes waren in ònze wijk. Tegenwoordig heb je nog een handvol meiden in de Nutellabuurt. Dat is toch wel héél anders, niet alleen voor hoe de meiden op elkaar kunnen passen, wat voor boodschap de toeristen krijgen over wie de baas is, maar vooral voor de sfeer.

De Wallen waren de vrijhaven, waar wij danwel ook toen al door de gemeente en de politie dwars werden gezeten, maar waar we toch nog, gewoon doordat we met zoveel waren, de toon zetten, en op een bepaalde manier de baas waren. De verhuurders hadden macht over ons, maar ookweer niet heel veel. Omdat we zo in één buurtje zaten, dicht op elkaar, werden we vanzelf buurtjes, en bijna familie. Je kènde daar mensen.

Ik had veel vriendinnen kunnen maken daar. Het is uiteindelijk niet mijn branche geworden, en ik ben nooit een grote raamhoer geworden. Ik had een raam wat ik eigenlijk nieteens waar kon maken, maar ik werd wel vriendelijk behandeld door de concullega's die ik daar had, en die temeierbende was maar wàt gezellig. Als de toestand met Sjaban niet zo uit de hand was gelopen, had ik er best mijn plekje gevonden.

Maar het was eigenlijk vooral dat ik het risico niet wou om "besmet" te raken met iemand die me in de problemen zou brengen met Sjaban en zijn bende. Ik was me kapotgeschrokken toen ik ontdekte dat de politie glunderend op hun handen ging zitten terwijl hij de buurt terroriseerde, en ik had geen idee wat er nou ècht aan de hand was. Ik hield me maar bij een paar vriendinnen, en voor de rest was ik gewoon stug en afstandelijk. Dom, achteraf.

Ik had genoeg vriendinnen om me niet eenzaam te voelen. Tenminste, tot een paar weken voordat ik wegging, want er waren wat meiden vertrokken toen. Maar in zo'n bruisend buurtje met zoveel sociale netwerken van meiden onderling krijg je tòch het gevoel dat je wat misloopt, want je ziet wel dat de andere meiden naast een paar dikke vriendinnen ooknog gewoon meedraaien met de buurt. Dat zijn misschien alleenmaar kennisjes, maar niet iedereen hoeft je hartsvriendin te zijn.

Goed, je ging niet over je relatieproblemen zitten praten met die kennisjes, maar je groette elkaar tenminste. De meiden zwaaiden naar elkaar als je door de straat liep, je gedroeg je niet alsof een andere meid een totale vreemde was als je elkaar in het keukentje tegenkwam, en als je zo iemand was die geen Beppy voor een collegaatje overhad, dan werd er kwaad over je gesproken. Je ging gewoon collegiaal met elkaar om, anders werd het gekat.

Dus ookal was ik heel schuw geworden, om maar niet met meiden in aanraking te komen die me misschien in de problemen zouden kunnen brengen met Sjaban en zijn bende, ik groette netjes iedereen. Ik deelde sigaretten, Beppy's en lippenbalsem uit aan wie het maar wou hebben. Ik was sociaal, en ookal was ik niet beste vriendin van zoveel mensen in de buurt, ik werd dus wel geaccepteerd, met al mijn schuwheid erbij.

Nou hielp het ookwel dat ik een paar meiden wel bevriend had die een goeie reputatie in de buurt hadden, en hing ik er dus niet helemáál naast, maar ik voelde me toch nooit echt een onderdeel van de grote groep meiden, omdat ik die afstand hield. En dat voel je gewoon. Mijn reaktie is dan om nèt een beetje meer te gaan proberen lief te zijn in mijn oppervlakkige kontakt.

Ik hield het dus niet bij een knikje om te groeten, ik zwaaide altijd. Ook als het vroor en ik er mijn handen voor uit mijn zakken moest halen. En ik liet me door sommige meiden als gratis sigarettenmachine gebruiken, ookal wist ik dat ze me zo zagen, en ookal wist ik dat ik daar eigenlijk eerder minder respekt door kreeg, dan meer. Ik reageerde op die afstand die ik voelde door me op die manier te laten kennen. En dat dat niet helemaal goed was, dat voelde ik wel.

Op een dag kwam er een nieuw meisje in de ramen. Dat is niets bijzonders opzich. Ze was mooi, ze was Nederlands, en ze was een beginner, dus jong. Genoeg om kattig over te doen dus. En kattig deden de meiden wel over haar, want iedereen vond dat ze verschrikkelijke kapsones had. Ze voelde zich beter dan de rest, en het was weer zo'n wijffie zonder ervaring dat neerkeek op de rest, was het verhaal.

De eerste keer dat ik haar zag, want toen ze begon hadden we niet dezelfde shifts, viel ze me wel op. Waar de meeste meiden een beetje gaan hangen, of een beetje ongeduldig gaan staan wiegen, zat zij op haar hoge kruk, benen bij elkaar, en keek ze met een enorme rust en een enorm zelfvertrouwen over de straat uit. Ze was niet de straat op en neer aan het loeren, er was niets vragends in hoe ze deed, ze keek gewoon over straat met een hele flauwe glimlach.

Ik zwaaide naar haar. En zij negeerde me. Ik voelde me meteen opgelaten, ik ging zelfs blozen, en ik had heel sterk het gevoel een opdringerige meid te zijn die niet welkom was, en een sociale blunder had gemaakt. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar gevoelens zijn soms raar en onredelijk. Ik was bestwel ongemakkelijk met die ene eerste ontmoeting, en ik heb mijn route van de halte naar mijn raam zelfs een hele poos anders gelopen om te voorkomen dat ik voor haar raam langs kwam.

Dat klinkt heel raar, als je denkt dat het gaat om gewoon iemand in je straat die je niet groet. Maar hier ging het erom dat ik, onterecht trouwens, het idee had dat ik er aan mijn vingernagels bijhing in de buurt, en van iedereen in ieder geval acceptatie nodighad. Dan hakt zoiets erin. Ik was erg onvolwassen als het om concullega's ging, en ik durfde geen konfrontaties aan. Dat is gelukkig intussen wel beter geworden.

Van haar geschrokken zijn veranderde na een tijdje, vooral als je van collegaatjes hoort dat die het ook maar een arrogante bitch vinden, en het veranderde door me niet meer afgekeurd en minderwaardig te voelen, maar haar af te keuren en minderwaardig te vinden. We lachten haar achter haar rug uit omdat ze te arrogant was om goed klanten te draaien. Hengstende klanten keurde ze geen blik waardig, en mannen die met haar probeerden te flirten negeerde ze.

Ze zat daar maar te wachten totdat een man zelf naar haar raam stapte en zo'n beetje aanklopte. Dan praatte ze wel, en ze draaide haar klantjes dan ook gewoon. Dat is een domme manier om zaken te doen, en het past gewoon niet in de raamprostitutie. Liefst had ik gezien dat alle klanten haar links lieten liggen, maar ze had in die eerste weken wel de klanten die een nieuw snoetje wel spannend vinden.

Daarna kakte het wat in, dat is best gewoon. Je hebt niet meer dat nieuwe, maar je hebt ook nog geen vaste klanten verzameld. Tegenwoordig is het op de Wallen toeristen wat de klok slaat, maar in mijn tijd kwamen er nog bestwel veel Nederlanders. Voor toeristen ben je altijd nieuw, dan telt dat natuurlijk niet mee. In die tijd was dat nog anders. Ze had dus ook die inkak-tijd, en veel meiden houden dan op omdat ze denken dat het nooit meer goedkomt.

De meiden om me heen waren danook verbaasd en best geïrriteerd toen ze helemaal niet zoveel inleverde. Het was nog steeds niet druk bij haar, maar er waren gewoon klanten. Die klanten bleven komen, ook terwijl ze helemaal niet deed wat wij allemaal deden om klanten binnen te lokken. Ze gedroeg zich alsof ze beter was dan wij, en de klanten wel zouden komen, en haar kapsones bleken gewoon terecht. Dat zat veel collega's wel dwars.

Nou ja, het is niet alsof de hele buurt met dat kind bezigwas ofzo. De meeste meiden kon het natuurlijk geen flikker schelen. Maar mijn kringetje irriteerde zich rot. Terwijl als we beter hadden gekeken, ze nog steeds stukken minder mannen binnenkreeg dan de rest van ons. We waren alleen verbaasd dat er uberhaupt nog klanten kwamen, en dat bliezen we op tot buiten de proporties die het had moeten hebben.

We keken neer op de klanten die bij haar naar binnen gingen. Die lieten zich door zo'n arrogante teef ringeloren, en die trapten in haar opgeblazen eigendunk. Wat een losers. Toen er eens een vaste klant van haar langskwam bij mij, sloofde ik me extra uit om haar slecht af te laten steken. De volgende keer dat hij in de buurt was, ging hij toch weer naar haar. Dat stak, meer dan bij andere meiden.

Achteraf is het heel goed te zien wat die klanten in haar zagen. Ze was kalm, haast meditatief, en tussen al die drukke meiden die je al voor het raam het idee geven dat je hun tijd staat te verdoen, en snel erin en eruit moet, zag ze eruit als een rustpuntje. Daar verzinnen de mannen dan vanzelf bij dat ze lieflijker, zachter, invoelender en begripvoller zal zijn. Al is dat mannenfantasie, en heeft dat niets met elkaar temaken.

Een paar maanden nadat ze erbij was gekomen, was er een drukke avond. De mannen liepen twee rijen dik te hengsten, het was een warme nacht na een vrolijke week, en iedereen had een volle bak. Een vriendin van me in het raam vlak naast het mijne had aan een collegaatje haar mobiel geleend, zodat die haar vriend kon bellen om te vertellen dat ze extra ging werken vandaag. Dit is heel lang geleden, toen hadden weinig mensen nog een mobiel. En nou wou ze die terug. En ze wou tijdens zo'n avond haar raam niet onbezet laten.

Zij wilde haar telefoon terug, ik zei nooit nee tegen mijn vriendinnen, dus ik ging naar de vrouw die de telefoon had geleend. Dat was vlak naast waar de kapsonesmeid zat, en ze deelden een keukentje. Ik mocht even wachten in het keukentje, en ik raakte daar aan de praat met een meid die ik nog niet kende. Ze was heel lief, heel spontaan, en veel minder de brutale temeier dan die je daar veel had.

Die meid zat daar koffie met een broodje weg te werken, en we praatten over welke broodjeszaken in de buurt niet goor waren. Ik kon haar vertellen dat ze allemaal goor waren, ook de zaken die populair waren bij de meiden. Als je in een haringkraam hebt gewerkt, leer je kijken naar de hygiëne van zo'n zaak, en daar werd je toen op de Wallen echt niet vrolijk van.

Ze had een jas om, met iets hoerigs eronder. Maar wat vooral opviel was haar bril. Het was zo'n grote afzakbril, die laag hangt zodat je pupillen bijna aan de bovenrand van het glas hebt, en de lenzen vooral voor je jukbeenderen hangen. Die lenzen waren bovendien heel dik, zodat die ogen erachter eruitzien als grote vervormde koeienogen. En alsnog zag ze slecht. Ik vroeg me oprecht af hoe je kon flirten met zo'n bril op.

Jullie hebben het allang gezien denk ik, toen ze haar bril afdeed zag ik opeens dat ze de kapsonesmeid was. Ze voelde zich niet beter dan iedereen, ze weigerde niet te groeten, ze hield de mannen niet af, ze deed niet arrogant. Ze zàg gewoon niets, en je moest vlak voor haar neus staan voordat ze herkende dat er iemand wàs om kontakt mee te hebben. En alwéér was ik door haar opeens helemaal overstuur, en bloosde ik als een schoolmeisje. Maar nu om al die lelijkheid die ik over haar had gedacht.

Ik overdreef een beetje met mijn bekering, en ik ging haar tegen iedereen die ik kende verdedigen. En ik werd haar vriendin, ookal had ze daar volgens mij niet heel veel behoefte aan, en stak ik er veel meer werk in dan zij. We werden wel vriendinnen, maar haar reputatie als kapsonesmeid ging niet over. Ze heeft niet heel lang gewerkt, minder dan een jaar, want haar omzet was niet genoeg om het de moeite waard te maken.

Als ik langs haar raam kwam, zwaaide ik. Maar dan door met mijn hele arm zo ver te zwaaien als ik maar kon, alsof ik een schip op zee wou praaien. Dat zag ze dan nog, en dan gaf ze een heel klein schuchter wuifje terug. En dan zag je pas dat ze helemaal niet zo zelfverzekerd en koud voor zich uit zat te staren, opeens zag je dan dat ze eigenlijk heel gewoontjes zat, in een wereld van schimmen.

Ik heb niet echt een moraal aan dit verhaal, er is niet iets wat ik ermee wil zeggen, of wat ik uit kan leggen met dit voorbeeld. Ik moest er alleen aan denken toen ik een gesprek had met vrienden over of mannen brillen leuk of sexy vinden. De vrouwen aan tafel vonden van niet. De mannen aan tafel vonden van wel. Zolang het maar geen jampotjesbrillen waren.

In en uit

Mijn vriendin was er heel stellig over tegen ons: we móésten volgende keer meekomen naar haar yoga-cursus, want zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Het was zó'n openbaring, en zóveel beter dan haar vorige drie yoga-klasjes waar ze na twee keer mee opgehouden was. Ze had ons eerder ookal geprobeerd mee te krijgen, maar nu was ze zo vurig erover dat we nieuwsgierig werden.

Dus we gingen met haar mee. Ik heb lang geleden wel yoga geprobeerd, toen ik in de kraak zat. Dat was omdat er een yogi lesgaf waar mijn hele woongroep mee wegliep, en ik het niet kon maken om niet mee te doen. Dat was geen gekke-asana's-yoga, het was vooral meditatie en yoga-filosofie, met een asana per sessie ongeveer. Het was vooral luisteren en stilzitten, en daar heb ik weinig van meegenomen. Behalve wat oefeningen voor in de tandartsstoel.

Toen we aankwamen bij de yoga-les, in een zaaltje waar geen wierook mocht worden gebrand, en waar de TL-buizen niet gedimd of uit konden, was het me snel duidelijk waarom mijn vriendin zo enthousiast was over deze lessen. Mijn andere vriendinnen hoefden ook geen uitleg, we wisselden meteen begrijpende blikken uit. Want inplaatsvan de gebruikelijke zweefteef die de boel aan elkaar klankschaalt, werd dit klasje geleid door een gespierd brokkie van nog geen dertig.

Dat gespierde brokkie ging niet erg in op de filosofie, maar behandelde het meer als een dansles. Hij was ook niet erg verlegen over je beetpakken om je vorm te verbeteren. Ik heb goed gekeken, maar ik kon ècht niet zien dat hij snapte waar mijn vriendin voor kwam. En de helft van de wijven in die klas, trouwens. Die allemaal zo hardleers waren over hoe wijd hun dijen uit elkaar moesten, en hoe hoog ze hun hals moesten houden.

Achter haar rug hebben we natuurlijk flink geginnegapt over die vriendin, maar het was zonder kwaad erin. We zagen wel dat ze het vooral deed om de erotische lading, maar dat ze dat zelf niet helemaal doorhad. Of in ieder geval goed genoeg ontkende om het zelf te geloven. Zelf was ze achteraf uitgelaten, en wou haar ervaring met ons delen. Als ze daar echt alleenmaar was om haar dijen te laten spreiden, zou ze ons niet uitnodigen.

En ookal ginnegap ik over haar, zelf heb ik ookwel dat soort dingen. Als ik ga dansen, kies ik niet zómaar tango, samba, en dat soort partnerdansen waarbij de man en ik flink kontakt maken. Het is leuk, er zit een erotische kant aan, en daar heb ik gewoon plezier in. Dat maak ik alleen voor mezelf niet iets ingewikkelders. En het helpt om meer in de dans te gaan zitten ook, als je er zoiets extra's uit haalt.

Dat was bij mijn vriendin ookwel zo. Die was namelijk helemaal in dat yoga geklommen, en die had heel veel te vertellen wat ook gewoon niet over het brokkie ging. Ze kende alle asana's uit het boekje wat ze erover had, ze was heel enthousiast over alle geestelijke en lichamelijke voordelen, en ze hield er maar niet over òp hoeveel ze nu "in haar lichaam" zat.

Dat herken ik wel. Wat ze bedoelt met "in je lijf zitten" is gewoon dat je heel bewust kontakt hebt met wat je lijf aan het doen is. Dat je bewust bewegingen maakt, en dat je aandacht hebt voor alles wat je lijf je vertelt. Als je dat nog niet geleerd hebt, dan is je lijf gewoon een ding wat maar wat doet als jij iets probeert te doen, en waarvan je veel van je lijf nieteens opmerkt als het geen zeer doet. Je aandacht is natuurlijk meestal naar buiten gericht.

Maar er valt bestwel wat te winnen als je je aandacht ook aan je lijf geeft. Als je gewoon eens probeert om je lijf beter, eleganter, ontspannener of preciezer te laten bewegen. Als je let op je ademhaling, en vooral als je stress hebt niet kleine steuntjes maakt als ademhaling, maar lange en rustige ademhalingen laat gebeuren, waarvoor je rechtop moet zitten, en die je koel door je longen voelt stromen.

Zelfs met kleine dingen als dat kan je je leven nèt wat beter maken. Het zal je niet een nieuw mens maken, en het lost je stress ook niet op, maar je zit in ieder geval die avond niet met rugpijn op de bank. Je lijf laten doen wat je wil, neemt ook je geest mee. Fake it 'till you make it, ook hier. Als je je op zit te vreten, en je zet je lijf in een ontspannen stand, dan heeft je geest het moeilijker om een opgefokt standje te zijn.

Ik heb een intro-kursus Tai Chi gedaan. Weer iets waar ik via-via van hoorde, en waar ik heenging omdat ik met iemand omging die daar enthousiast over was. Tai Chi is een soort vechtkunst, maar dan zonder dat ge-macho en zonder de blessures. Dat is een goede manier om in je lijf te komen, maar ik vond het te ingewikkeld om er echt in te komen. De instructeur was wèl enthousiast, want die vond dat ik goed luisterde, en de concepten snel doorhad.

Dat kwam niet omdat ik aanleg had voor Tai Chi, maar omdat ik al in mijn lijf zàt. Ik hoerde toen al serieus, in mijn werkflatje. Als je bezigbent met seks, en bezigbent met het aanvoelen wat er allemaal in het lichaam, de geest en de seksualiteit van je klant aan het gebeuren is, dan is het eigenlijk onnatuurlijk om níét in je lijf te zitten. Je gaat ook met je eigen lijf en je eigen seksualiteit zo opletten, haast vanzelf.

Nou ja, dat geldt voor mij. Veel andere meiden hebben daar kennelijk hele andere ideeën over. Sowieso hebben de meeste broodmeiden er làk aan wat er allemaal in hun klant gebeurt, en leveren die gewoon waar ze voor betaald worden, en houdt het daarmee op hoe betrokken ze zijn bij hun klantjes. Dat is prima, ze hebben immers niets meer dan dat beloofd. Het lijkt me alleen zo saai werken.

Ik hoor bij flinkwat broodmeiden wel het òmgekeerde. Namelijk dat je je lijf even zijn ding laat doen, terwijl jij je bezighoudt met wat anders. Ik ken dat zelf vooral van het squashen. Als ik squash, kan ik best fanatiek worden. Dan is dat balletje het enige waar ik echt mee bezigben, en misschien dan nog mijn tegenstander, al is die meer een soort zweterige schim dan.

Tijdens het squashen ben ik zó erg niet met mijn lijf bezig, dat ik pas achteraf voel wat ik mijn knieën en mijn enkels aangedaan heb. Onderweg naar huis heb ik daar soms wel spijt van, als alles zeerdoet en verrekt of gekneusd voelt. Maar tijdens het squashen is het balletje het enige wat telt, en behandel ik mijn lijf alsof ik een slavendrijver ben die zich daar niets van aantrekt.

Als ik tijdens het squashen met mijn lijf bezig zou zijn, kwam er niets van scoren. Ik ga niet in de lichaamsbeleving zitten, ik zit in het spèl. Pas achteraf voel ik het zweet zitten, dat mijn BH heeft zitten schuren, en dat mijn enkel klopt. En dat is niet erg, dat is gewoon een andere manier om je lijf te beleven. En die manier gebruiken veel broodmeiden ook tijdens de date.

In de literatuur wordt dat vaak verward met dissociatie. Dat is natuurlijk je reinste onzin. Als je niet bezigbent om het mee te maken, is dat nog niet een psychologisch ziekelijke noodgreep waarbij je afstand doet van jezelf. Anders is iedereen de hele tijd aan het dissociëren.

Want réken maar dat veel mensen zich zo met hun werk bezighouden. Denk je dat die automonteur zich verdiept in hoe zijn oren zich voelen als hij dat luchtdrukpistool gebruikt om je wielen los te maken? Als ze dat bij mijn dealer doen wanneer ik in het kantoortje sta kan ik het al keihard horen. Denk je dat een verhuizer zich de hele tijd in zijn rugspieren verdiept? Die doen juist hun best om dat níét mee te krijgen.

En het gaat nieteens alleen om je lijf hoor. Die afwezige blik bij secretaresses die bezigzijn om je werkbriefjes in te voeren, die zijn óók niet bezig met de beleving van hun geest bij het invoeren van al die cijfers in de computer. En die technicus die met zijn electronische meter in de apparaten staat te prikken is ook niet bezig met de sensuele interaktie van zijn vingertoppen met de pennetjes.

Maar het duidelijkste zijn misschien wel weer de topsporters. Als je één groep mensen hebt die wel hélemaal voorbij de beleving van hun lijf gaan, is het die wel. Die beulen dat lijf af tot het echt niet meer kàn, tot het niet meer gáát. En dan morgen weer, en nog een stukkie verder ook. Die halen hoge noten in de topsport, maar intussen maken ze hun lijf wel helemaal kapot. En dat weigeren ze te beleven.

Ik zit bij mijn werk in mijn lijf. Dat is hoe ik het doe, dat is hoe ik aanvoel wat ik met mijn klant aanmoet. Ik ging ervan uit dat andere hoeren die het werk omarmen dat dus ookwel zouden doen. Maar dat bleek wel ingewikkelder te zijn. Er zijn er geen die het helemáál niet doen, maar er zijn er bestwel veel die het niet de hele tijd doen. Die het aanpakken per klant, of per handeling, hoeveel ze erin gaan zitten. Maar het belangrijke is dat ze dat zelf kùnnen kiezen. Want als je het niet kàn, gebeurt het ook niet.

Dat kom ik dus bij klanten tegen. Heel veel klanten zitten niet in hun lijf, en ik ga ze geen yoga-kursus geven voordat ze bij me mogen komen. Dat kan heel frustrerend zijn, want zo'n man komt dan bij me voor een spetterende seksuele ervaring, en dan is hij niet genoeg met zijn lijf in kontakt om het ook echt méé te maken. Dat legt hij dan dus wel bij mij neer, als puntje bij paaltje komt.

Er zijn dus best truukjes om te zorgen dat zo'n man even verder kijkt dan zijn neus lang is. Je kan een man meer laten voelen door te zorgen dat hij zijn tastzin moet gebruiken om te weten wat er aan de hand is. Als je in negenenzestig ligt, en hij kan zijn pik niet zien, en jij gaat iets exotisch doen wat hij niet kent, réken dan maar dat hij meer in zijn lul gaat zitten om dat te ontdekken.

Het is netzo als je de aandacht naar de reakties van zijn lijf trekt door een talk job. Ja, daar moet je klant maar net voor in zijn, maar ik heb gemerkt dat er maar héél weinig mannen niet van talk jobs houden als je er goed in bent. Als je hem toefluistert dat hij langzaam op de terughaal moet zijn omdat je het moment wil voelen hoe zijn voorhuid over zijn eikelkrans glipt, dan voelt hij dat intens. Intenser dan ik in ieder geval.

Natuurlijk is het grote probleem weereens onzekerheid. Veel mannen dùrven niet in hun lijf te zitten. Soms gewoon omdat ze zich niet over durven te geven, maar veel vaker omdat in hun lijf gaan zitten hun illusie verstoort, en dat wéten ze ook. Als je ervoor gaat zitten om in je lijf te zitten, dan voel je àlles. Van je borrelende darmen tot de kleren op je lijf. Daar sta je nooit bij stil, maar doe maar eens je ogen dicht en voel al die kleren maar eens op je blote lijf zitten. Heel onnatuurlijk, maar zo gewoon omdat je het gewend bent.

Maar je voelt niet alleen je kleren zitten, je voelt ook al dat vèt overal. En dat er dingen klam, hangerig, schilferig, ruw, eeltig, pokdalig, of gewoon slap zijn. Terwijl je liever je inbeeldt dat je één brok vitaliteit bent, die zo een yoga-klasje aan geile burgervrouwtjes in ontkenning kan gaan geven. En die klanten willen dat niet. Dus die zijn meer bezig met hun illusie van zelfvertrouwen heelhouden, dan met meemaken wat ze eigenlijk meemaken.

Ik kan bij de meeste klanten niet meer voorelkaarkrijgen dan wat speldenprikjes in hun sluier voor zichzelf maken. Dat vinden ze al heel wat. Sommige vaste klanten kan ik langzaam wat verder krijgen, en meer gemak met mij en hun lijf geven. Dat is mooi werk hoor. En heel afentoe komt er een klant die ècht in zijn lijf zit, zonderdat daar een heel rookgordijn omheenmoet. Dat is leuk, maar ze komen zo zelden dat ik er zelf geen gewoonte mee heb.

Mijn vriendin is na een half jaartje gestopt met de yoga. Ze raakte haar fascinatie kwijt, en ze zei dat ze geleerd had wat ze moest leren. Dat was denk ik ookwel waar, ze heeft wel geleerd om in haar lijf te zitten. Maar dat het brokje alleenmaar dezelfde tease bleef doen, en die hand op haar dij nooit eens wat hoger schoof, dat denk ik dat belangrijker was. Want als je meer in je lijf gaat zitten, ga je ook beter voelen wat je lijf wìl.

Ziek

Veruit de meeste klanten zijn gezonde mannen. Gezonde mannen met gezonde behoeftes, die gezonde dingen willen. Vandaag ga ik het weereens over uitzonderingen hebben, dus ik moet dat wel weer gezegd hebben. Soms maak ik me wel een beetje druk dat ik het met mijn blog soms laat lijken alsof mijn werk vooral bestaat uit de rare snuiters en scheve dingen die ik meemaak.

Gezondheid is altijd een dingetje in de prostitutie. Als je het over hulpverlening aan prostitutie hebt, denk je eerst aan de zieligheidsindustrie natuurlijk, die eigenlijk helemaal geen hulp verlenen maar alleenmaar doen alsof, en daarna aan de èchte hulpverlening, en dat is vooral medische en hygiënische hulp. Condooms en SOA-tests dus vooral. Hoeren en ziekte worden makkelijk aan elkaar vastgedacht.

Natuurlijk zijn er SOA, natuurlijk moeten wij heel goed oppassen op onze gezondheid. Maar dat dóén we ook. Daarom heb je minder SOA onder de hoeren dan onder de burgervrouwen, ookal tellen wij onze sekspartners in de honderden, en zij op één hand. Maarja, onze klanten zijn burgermannen, en die hebben evenveel SOA als burgervrouwen, dus we komen wel mannen met SOA tegen.

Gelukkig zijn condooms de norm. Nu nog wel, als we verder in het verdomhoekje gaan is dat nogmaar de vraag. Dat zie je al in Zweden en Frankrijk, waar de wetten nog extremer anti-hoer zijn dan hier. Nog wel. Maar zolang condooms de norm zijn, ben je bestwel goed beschermd tegen die SOA waar die mannen mee rondlopen, vooral als je ze goed gebruikt. En dat is iets wat hoeren wel de moeite waard vinden om te leren.

De meeste SOA zie je niet. En als een man een SOA heeft die je kan zien, komt hij meestal niet naar je toe. Maar heel soms wel, en dan ben je heel geduidig uit aan het leggen dat pus uit je lul kunnen knijpen niet gezond is, en dat hij naar de dokter moet. Of dat die bloemkooltjes op zijn pik wratten zijn, en dat hij naar de dokter moet. Of dat die herpeszweren besmettelijk zijn, en ik er geen behoefte aan heb.

Maar de meeste klanten zijn gezond. Meestal blijven ze dat ook. Maar als je vaste klanten hebt die lang genoeg bij je blijven, ga je wel meemaken dat ze ouder worden, en ongezonde dingen meemaken. Of het nou een duiker is die een vinger kwijtraakt, of een roker die door zijn sigaretjes wordt verstikt, wat mensen in hun leven meemaken krijg je mee als je zo intiem met ze omgaat.

De meeste klanten die te oud worden haken af als klant. Sommige mannen blijven viriel tot ze honderd zijn, voor sommige mannen is het over als ze veertig worden. De meeste klanten gaan minder willen, als ze ouder worden. Maar intussen willen hun vrouwen vaak nòg minder, dus ik heb bestwel wat oude mannen als klant. En afentoe blijven die me boeken, ookal gaat hun gezondheid achteruit.

In de escort heb ik dat vaker dan ik in de thuisontvangst had. Dat is logisch, want als de gezondheid gaat, wordt het moeilijker om zelfstandig te reizen. En je vraagt niet zomaar aan je mantelzorger om je bij mijn thuisadresje af te leveren voor een uurtje. Het is veel makkelijker om me te laten komen terwijl er even niemand bij je in huis is.

Meestal is dat meer oude herinneringen aan wilde seks ophalen dan echt hard seksen natuurlijk, want van ziek zijn word je moe. Erekties worden ook moeilijker. Maar het is een ervaring die ze blij zijn dat ze niet hoeven te missen, want ze moeten al zoveel inleveren. Je moet je een beetje aanpassen natuurlijk, maar dat went best snel. Het is weereens het belamngrijkste om niet gewoon je eigen ding te doen, maar goed aan leren voelen wat je klant nodigheeft.

Als zieken je willen boeken, is dat mogelijk. Tegelijk zet het ergens wel extra druk op je. Ze hebben je zo hàrd nodig. Vaak ben je het enige uitje wat ze hebben uit het ziekzijn. Dat voel je aan ze. Je voelt de tragische aftakeling ook, vooral als je de klant al kent uit de kracht van zijn leven. Maar hij wil nou juist van jou geen medelijden, hij wil niet zielig gevonden worden. Hij wil door jou worden behandeld alsof hij gezond is. Dat wil hij tenminste zo voelen.

Het komt ook voor, maar veel minder, dat een man pas klant wordt als hij al ziek ìs. Dat is ongewoon, omdat als een man achteruitgaat hij zich meestal juist gaat houden bij de mensen die het dichtste bij hem staan. Maar soms heeft een man toch behoefte om me op te zoeken. Soms omdat zijn aftakeling de dingen in perspektief zet. Soms omdat er te weinig mensen dichtbij hem is, en hij eenzaam is. Soms omdat ik op zijn bucket list sta. En soms omdat we zieken in de steek laten.

Ik kreeg een onbeholpen verzoekje van een grasgroene klant. Hij kwam binnen op mijn werktelefoon, maar hij wilde vooral WhatsAppen. Dat is een ontzettend onveilige manier van communiceren, dus dat doe ik liever niet. Sowieso kan de politie meeluisteren en meelezen met àlles wat je op je telefoon doet, maar WhatsApp levert het aan ze op een zilveren dienblaadje. Heel gebruiksvriendelijk, maar gewoon gevaarlijk.

Met een klant gaan lopen chatten is sowieso een stom idee, want je bent er heel veel onbetaalde tijd aan kwijt, en hoe meer je chat, hoe minder kans dat het van een boeking komt. Zijn opening was al heel passief en onduidelijk, en eigenlijk haak ik dan meestal meteen af. Dat wordt toch niets. Deze keer niet, want ik had op tijd al meegekregen dat hij een extra kans verdiende.

Deze man was terughoudend, en liet niet het achterste van zijn tong zien. Maar hij was niet bezig om een beetje te trekken, hij was niet bezig om te geilen op de chat. De meeste tijdverspillers en fakers doen daar tochwel aan, ook als ze doen alsof ze serieuze klanten zijn. Hij was eigenlijk niet geil tijdens het chatten, en dat voelde ik aan. Ookal probeerde hij wel seksueel opgewonden over te komen.

Ik maakte er wel korte metten mee, ik gaf hem gewoon een kans om een afspraak te maken, en vertelde hem dat ik geen tijd had voor een heleboel gechat en gepraat vooraf. Hij aarzelde meer dan een week, en maakte toen de afspraak. Voor weken later, en dat is heel zeldzaam. Meestal willen mannen zo snel mogelijk, behalve als ze vaste klant zijn geworden en een vaste tijd willen boeken.

Toen ik bij de klant aanbelde, en hij opendeed, wist ik meteen waar ik aantoe was. De man was heel mager, kaal, met van die slap en troebel uitziende ogen, en met die geur die alleenmaar voorkomt bij mensen die aan de chemotherapie zitten. Deze man was een kankerpatiënt, en hij zag er niet uit als zo'n patiënt die een langzame, makkelijke kanker heeft waar hij rustig een stuk ouder mee wordt of van geneest.

De date was hard werken. Niet alleen omdat zijn lijf behoorlijk kapot was, en ik er niet veel leven in kreeg, maar ook omdat hij helemaal niet op zijn gemak was met het idee van prostitutie. Hij wist niet wat hij moest verwachten, hij had er moreel wat tegen, en hij ging er dus gewoon niet in mee. En ik danmaar proberen te doen alsof alles soepel en vanzelf ging, terwijl hij alleen harder ging tegenwerken.

Je kan wel aan een dood paard gaan trekken, maar dat helpt niet. Dus toen het echt helemaal nergens meer heenging, ging ik gewoon met die man zitten praten. Dat kwam pas los toen hij èn ik wat kleren aangetrokken hadden, want hij was diep ongelukkig met dat we allebei naakt waren. Ik vulde de rest van de tijd met praten over wat hij nou zocht, want dat was wat heel anders dan wat hij tijdens het boekingsproces had gezegd.

De man was ziek, en hij wist dat elke dag de laatste dag zou zijn dat hij zich zo goed zou voelen. Het was alleen nog bergaf vanaf waar hij was, en hij zou binnen een jaar sterven. Met chemotherapie en bestraling probeerde hij zijn laatste maanden nog wat te rekken, maar eigenlijk begon hij zich af te vragen waarom hij het nog langer rekken wou. Zijn lijf was niet alleenmaar aan het afbrokkelen, maar zijn leven ook.

Hij had het niet zo slecht als sommige andere zieken die ik wel kende. Hij was op een mooie manier met werken opgehouden en kreeg nog een inkomen, hij had familie en vrienden die hem niet in de steek lieten, hij ging wel achteruit maar niet met veel pijn, en hij had een goede relatie met zijn dokters. Hij had nog wat te doen met zijn hobby, en hij kon nog voor de simpelste dingen voor zichzelf zorgen.

Natuurlijk is dat een zilveren randje aan een héle donkere wolk, en had hij genoeg om boos en verdrietig over te zijn. Dat je je langetermijnplannen ziet verdampen, dat je met je sterfelijkheid moet gaan dealen, dat je steeds meer, stapje voor stapje, moet opgeven. Dat zijn allemaal hele erge dingen, hoe positief je ook blijft. Al is het belangrijkste natuurlijk om je hoofd omhoog te houden, en de positieve dingen te blijven zien.

Deze klant deed zijn best echt wel. Hij probeerde vast te houden aan wat hij nog had, en wou daar met volle teugen van genieten zolang het nog kon. Met sommige dingen, zoals zijn familie en gezin, ging dat ook prima. Maar juist die familie en dat gezin waren ook heel frustrerend als het om andere dingen ging. Want voor zijn familie en gezin was hij een zieke, die vol eerbied alleenmaar als zieke werd behandeld.

Alles wat hij kon doen werd uit zijn handen genomen. Hij kon nieteens zijn eigen was doen. Als hij zijn auto wou wassen, werd hij naar zijn stoel gestuurd en werd zijn broer gebeld om het voor hem te doen. Hij was de zieke, en iedereen deed alles om hem maar alles makkelijk te maken, en hem niets meer te doen te geven. Wat hij er zelf ook van wou. Hij werd behandeld als iemand die geen kracht en geen leven meer heeft, en moet worden betutteld en vertroeteld.

Dat hield ook in dat als hij seks probeerde te hebben met zijn vriendin, ze hem alleenmaar afwees door te zeggen dat hij zijn krachten moest sparen. Ze bemoederde hem, en hij was haar patiënt en haar zieke. Niet meer haar man. En dat is heel zuur voor een man die nog steeds een man is, en toch voelt hoe dat manzijn nog maar iets tijdelijks gaat zijn, waar hij niet lang meer wat mee kan.

Natuurlijk had hij zijn vriendin al verteld dat hij zo niet behandeld willen worden, hij had er zelfs ruzie over gemaakt. Dat had dan even wat veranderd, maar tegen wil en dank. En het was heel snel weer teruggegaan naar waar hij was begonnen. Als hij zijn rol van zieke niet goed speelde, werd iedereen om hem heen heel ongemakkelijk. Hij had er maar aan toegegeven, inplaatsvan zijn laatste kleine beetje energie eraan te besteden. En was het toen maar ergens anders gaan zoeken.

Hij had al een hoer over de vloer gehad die specialiseerde in gehandicapten en zieken. Die heb je, en die zien zichzelf vaak liever niet als hoer, en willen ook èrg graag voorkomen over één kam worden geschoren met ons. Dat kan je ze niet kwalijknemen, want wie wil er nou vervolgd worden en uitgesloten? Maar dat had totaal niet geklikt, en dan vooral omdat hij in alles wat ze deed proefde dat ze óók vooral naar hem keek als een zieke.

Daarom was hij opzoek gegaan naar een escort, want hij kon niet meer reizen zonder uitgeput te raken, die hem wèl als een man ging behandelen. En mijn zorgvuldig uitgedokterde manier van adverteren kwam bij hem terecht, want op de Kinky was hij wel afgeknapt. Hij had het gevoel dat hij bij mij wel weer even man zou kunnen zijn, en niet zou worden beschouwd als iemand die met eerbied als eigenlijk seksloos moet worden behandeld.

Hij is daar bepaald niet alleen in. Zieke mensen, vooral die gaan sterven, behandelen we met een soort ontmenselijkende eerbied. We zijn niet los meer in hun buurt. We worden niet meer boos op ze, we zien ze nietmeer als mensen met hun eigen kruisjes, we gedragen ons alsof we er nu al niets kwalijks meer bij mogen denken. Die eerbied, die smoort alle spontaniteit en alle dierlijkheid. Een man geeft een zieke man geen vriendschappelijke stomp meer.

En daar hoort dus ook bij dat een eerbiedwaardig iemand als een zieke niet lastiggevallen moet met aardse dingen als seks. Voorzover mensen al niet lètterlijk denken dat mensen die binnenkort voor het Laatste Oordeel opgaan zich nietmeer bezig moeten houden met zondige dingen. Er wordt, zelfs bij door-en-door atheïstische mensen, toch wel vanuitgegaan dat de zieke meer transcendent en spiritueel met zijn laatste dagen om zal willen gaan.

Onzin natuurlijk. Zo'n zieke wil het leven dat hij nog heeft gewoon vóélen. Als ik een keertje griep heb, en met mijn snotkop op bed lig omdat mijn benen onder me knikken als ik sta, dan wil ik eerst een kop soep, een aai over mijn koppie, dat mijn vriendje me instopt in bed, en me daarna liefdevol maar stevig neemt met genoeg glijmiddel. Want dat mijn kop vol snot zit betekent helaas niet dat je kut ook nat is.

Voor stervende mensen is het niet alsof hun kruis maar vast ingepakt heeft. Die willen nogsteeds neuken, of dat nou met een droge chemo-doos is of met een slap klein medicijnenpikkie. Vaak worden ze er juist verbetener van, en willen het doen ookal gaat het niet. En dan heb je aan mij wel een goeie, want ik ben er intussen bestwel goed in geworden om het voorelkaar te krijgen als je lijf moeilijkdoet. Veel oudere klanten leert je dat wel.

Het zit een zieke ook tegen dat ziek niet aantrekkelijk is. Een snotkop is al niet geil, maar een uitgemergeld skelet met holle doodsogen trekt gewoon de meisjes niet. Mij ook niet, maar ik kom danook mijn werk doen. Alles wat we sexy vinden aan mogelijke partners zijn tekenen van gezondheid en goed erfelijk materiaal. Van pronte tieten tot brede schouders, van een stralende lach tot een gave huid. Allemaal tekenen om te laten zien hoe gezond je bent.

Dat is lastig, en niet alleen voor zieke mensen die wat "gekregen" hebben. Ook kerngezonde mensen met zichtbare handicaps lijden daaronder. Met heftige scoliose is het al moeilijker om liefde te vinden, maar iemand die je sexy vindt is nòg moeilijker. Zelfs die mensen die romantisch wel voor je vallen, vallen dan seksueel niet echt voor je. Dat is best erg hoor, en dat wordt toch onderschat. Iedereen zou afentoe een seksobjekt moeten kunnen zijn.

Ja, er zijn natuurlijk uitzonderingen. Je hebt zo'n English Patient situatie waarbij een ruige man door zijn heftige avonturen in de kreukels ligt, en hij dus veilig benaderd kan worden, en je romantisch vooruitloopt op de sexyheid van de genezen man terwijl je de tijd hebt om hem te temmen. Heel sexy voor vrouwen die houden van verzorgen en meestal dat soort mannen te eng vinden.

Of van die mannen die doorploeteren ondanks hun ziekzijn. Het zijn niet alleen de mannen met het ooglapje, maar ook de mannen die een robotbeen hebben of die iets anders hebben dat eruitziet als een zware last die ze dragen, en die ondanks dat toch mannelijk gedrag blijven vertonen. Als je hun handicap niet ziet aan de buitenkant, is het pech hebben natuurlijk, want je kan het wéten, als je het niet zíét telt het niet.

Het is een zware extra last als je al ziek bent, en dan ooknog de last krijgt te dragen van die rol als heilige zieke. Vooral als die negentiende eeuwse rol van de kwijnende zieke die tragisch tenondergaat in morele reinheid je niet bevalt. En reken maar dat veel mensen die rol niet willen. Ze gaan erin mee, want ze merken heel goed dat de wereld het van ze verwacht, maar ze blijven mensen. En mensen passen niet in een platte ansichtkaart.

Deze klant had dat heel zwaar. Die voelde zich in die rol geduwd, en dat wou hij niet. Maar hij had ook een enorme drempel om niet te voldoen aan het stereotype van de deftige zieke. En dan werkt seks natuurlijk ookniet, en mannen denken altijd dat als de seks niet werkt, ze iets verkeerds aan het doen zijn. Dat moest ik hem uitleggen, en ik moest hem zo'n beetje dit hele stukje uitleggen. Toen zijn tijd op was, had hij eindelijk vrede met zijn date.

We hebben meteen een nieuwe boeking vastgelegd. Hij wou het nog een keer proberen, en hij wou niet lang wachten. De volgende keer dat ik hem zag was hij veel vrolijker, veel meer op zijn gemak, en veel meer bezig met de seks die hij nodighad. En hij was duidelijk zieker, daar schrok ik wel een beetje van. Dat laat je natuurlijk niet zien, dat is onprofessioneel, maar ik was wel even van mijn stuk.

Het waren geen seksuele hoogstandjes, maar toch konden we dingen doen die hij niet verwacht had dat hij nog kon. En ik begreep intussen wat hij nodighad, dus dat kon ik hem geven ook. Ik kon hem zich weer man laten voelen, en ik kon hem laten voelen hoeveel leven er nog in hem zat. Hoeveel moeheid en pijn dat ook veroorzaakte. Hij was doodop maar tevreden achteraf. En wou meteen weer een date maken.

We hebben het goed ervan genomen die paar maanden. Elke keer moest ik weer aanvoelen wat hij nog kon, wat hij nog zocht, en hoe ik het allemaal kon laten voelen als het meeste léven. De erecties verdwenen na een poosje helemaal, maar ik kan ook zonder stijve nog een hoop om het uur mee te vullen. Dat is voor de man altijd zwaarder dan voor mij, maar hij deed er ruiterlijk over, en daar kan ik veel respekt voor hebben.

Hij overleed toch nog plotseling en onverwacht. Wat er precies gebeurd was heb ik nooit gehoord, maar ik kwam op onze afspraak en zijn moeder deed open. Hij was overleden, en zou binnenkort worden gecremeerd. Ik vond het logischer om gewoon als "een vriendin" mijn condoleances te komen overbrengen dan om met een smoes te verdwijnen, en ik stond naast die kist met die mensen om me heen die hem wel kenden, en mij niet.

Ik hoorde hoe ze over hem praatten. Over de tijd voordat hij ziek werd, toen ik hem niet gekend had. En over de tijd dat hij ziek was, hóé ik hem nooit gekend had. Want ik had hem gekend als een zieke màn, en zij hadden hem gekend als een edele heilige zieke. Zo lag hij ook in zijn kist, en ik denk dat dat voor hem vroeg genoeg was geweest om die rol te gaan spelen.

Afbraak

Hopelijk komt dit stukje door voordat het achterhaald is, want drie weken vertraging is geen uitzondering meer. Het wordt weer tijd om een nieuwsstukje te tikken, en dat zou ik het liefst in een rivier van leuke stukjes laten wegspoelen, maar ik heb nog steeds niet gevonden hoe ik die stroom nou aan de gang moet houden met alle toestanden van dit en afgelopen jaar. Ik ben er nog steeds mee bezig, en ik heb hulp. We komen er wel.

Er gebeuren weer een boel dingen ongeveer tegelijk. Dat zie je vaker, en dat is dan een heleboel mensen en instanties die op het goede moment hebben gewacht. Ik vraag me dan altijd af wat dat goede moment dan maakt, maar je weet nooit zeker of je het goede antwoord hebt gevonden. Misschien heeft het met de falende formatie te maken, ik weet het niet. Maarja, veel dingen hebben al jaren in de week gelegen, misschien is het toeval.

Tweeminutendebat
Ik begin maar met het tweeminuten-debat in de Tweede Kamer, waar in een adembenemend tempo allemaal moties doorgedouwd worden. Wat de insteek is, kan je al zien aan dat het gaat over "mensenhandel en prostitutie," alsof die in één adem thuishoren. Veel poepjes die politici even op ons doen, waarbij ze willen laten zien hoe goed ze meewerken met de holle of schadelijke voorstellen. Kijk ons eens, we zijn zo krachtig aan het optreden tegen de hoeren. Ik zal even samenvatten voor wie niet de hele lijst wil uitpluizen.
Lokprofielen
Bikker (CU) en Kuiken (PvdA), die wel vaker hoerenhaat opstoken, hebben een motie ingediend om de lokprofielen waarvan ze Jojanneke de scoop hebben gegeven, zo snel mogelijk juridisch veilig te stellen. Het probleem met die lokprofielen is namelijk dat ze strijdig zijn met rechtsprincipes, en helemaal geen juridische basis hebben om te kunnen worden gebruikt om bijna-stoute burgers mee te straffen. Dat moet zo snel mogelijk worden gedaan, want dàt het gedaan moet worden heeft de Tweede Kamer al eerder erdoor gejast.

Het is aangenomen, natuurlijk. Iedereen was voor behalve D'66, wat me heel erg van ze meevalt. De laatste jaren hebben ze immers heel weinig ruggengraat getoond als het om onze rechten ging. Ik denk eigenlijk dat ze niet zullen hebben tegengestemd omdat ze heel erg tegen het idee van de motie zijn, maar vooral omdat ze haastige spoed zelden goed vinden. Ook Bij1, die in hun programma op onze rechten ingezet hebben, vindt deze motie een goed idee.

"Leeftijdsidentificatie" door online platforms
De initiatiefnemer van deze wet is Dennis Wiersma (VVD), en als je die nog niet kent hoef je alleenmaar te kijken naar de medeondertekenaars van de motie: Bikker en Kuiken. De motie gaat uit van de opgeklopte cijfers van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel, Terre des Hommes en Interpol, alsof die de hoogste waarheid zijn en niet botsen met de cijfers die we uit èchte bronnen kunnen halen.

Wat de motie wil, is doen alsof het "primair de eigen verantwoordelijkheid is van deze platforms om toe te zien op misstanden en deze te voorkomen" inplaatsvan dat dat de verantwoordelijkheid is van politie en justitie, en de sites verplichten om aan "leeftijdsidentificatie" te doen. De enige manier waarop ze dat kunnen doen is door je ID na te trekken, en dat is dus gewoon weer een registratie zoals de Eerste Kamer ooit bij de WRP afschoot omdat het tegen de Europese mensenrechtenverordening is. Maar dat maken ze graag het probleem van de advertentiesites.

Ze willen de sites nieteens verplichten mee te werken met de politie, want dat doen ze allang, maar om het werk voor ze te dóén. En er verantwoordelijk voor te zijn. Dus willen ze opsporingstaken bij die sites leggen, en opsporingstaken die de politie nog nooit waargemaakt heeft. En wat denk je dat er gebeurt wanneer die sites er niet in slagen om waar te maken wat niemand waar kan maken?

Dat de zieligheidsindustrie en zijn lobby-bedrijfjes dit aanhalen als een enorme winst wil al heel veel zeggen. Het is de moralisten al jaren een doorn in het oog dat we zo zichtbaar kunnen adverteren, en daardoor ook door nieuwsgierige mensen makkelijk te begluren zijn, die dan een heel ander beeld te zien krijgen dan wat de zieligheidsindustrie wil laten zien. Dit is een belangrijke veldslag in de propaganda-oorlog. De enige die tegen heeft gestemd, is Bij1.

Wettelijke grondslag verwerken van persoonsgegevens sekswerkers
Wiersma heeft ooknog een motie in zijn eentje ingediend. Hij haalt aan dat de WRS er voorlopig nog niet door is, en dus wil hij de registratie van hoeren door gemeentes, dat door de WRS wordt toegestaan, er vantevoren even apart doordrukken. De gemeentes willen namelijk heel graag ons op lijstjes zetten om makkelijk lastig te vallen, en dat hebben ze ook jaren gedaan. Daarmee vielen ze alleen keihard op hun neus toen zelfs de Autoriteit Persoonsgegevens het te bont vond wat ze deden, en ze zich aan de wet moesten gaan houden.

Die bescherming van onze persoonsgegevens tegen het informatie hamsteren van de overheid moet maar weg worden gehaald. Voor ons eigen bestwil natuurlijk, want een gezonde en veilige prostitutiebranche is in het belang van alle sekswerkers. En ons op razzialijsten hebben staan zou dat voorelkaarkrijgen, suggereert hij. Helaas is de Tweede Kamer niet de plek om te zoeken naar mensen die kritisch kijken naar of meer overheidsrepressie wel terecht is.

Hij beweert dat de gemeenten hun taak niet adequaat kunnen aanpakken, en dat pas "weer" kunnen doen als hun ambtelijke willekeur weer vrij spel heeft. Hij laat daarbij alleen niet zien hoe de bestrijding van mensenhandel achteruit is gegaan sinds de gemeenten hun gerommel in je persoonlijke leven niet meer mogen botvieren. En als je gaat zoeken, zie je dat ook nergens terug. Zelfs niet in cijfers van hetzers als politie, Comensha of de gemeentes zelf. Maar dat zal Wiersma niet dwarszitten.

Deze motie heeft opvallend veel weerstand gekregen. Hij is tégen hoeren, dus natuurlijk is hij er wel met een meerderheid dóór, maar toch hebben er een aantal partijen tegengestemd. Bij1 en D'66, van wie je het vanwege hun principes mag verwachten, maar ook de toch wel fel anti-hoer SP, en zelfs de crimefighterige PVV en FvD stemmen tegen. Wat die keus heeft beïnvloed weet ik ook niet.

Verbeteren sociale positie sekswerkers
Van Nispen (SP) en Simons (Bij1) hebben een motie ingediend om de sociale positie van sekswerkers te verbeteren. Dat genoemd wordt hoe de politie, gemeenten en de Belastingdienst zich vijandig naar ons toe opstellen vind ik een zuchtje frisse wind in hoe er normaliter over ons gepraat wordt. En helaas blijft het bij een zuchtje wind.

De motie houdt namelijk in dat de regering in samenspraak met sekswerkorganisaties op de proppen moet komen met een plan om dat doel van sociale positieverbetering ook voorelkaar te krijgen. Er staat niets inhoudelijks in de motie, alleen een oproep om naar een doel toe te gaan. Een doel waar bovendien, zoals we al zóvaak hebben gezien, hele foute invullingen aan gegeven kunnen worden.

Het is aangenomen, want het klinkt leuk en het kan niemand wat schelen omdat het geen inhoud heeft. Alleen chaggerijnig rechts JA21, FvD en SGP stemden tegen.

Prioriteit geven aan uitstapprogramma's
Bisschop (SGP) en Bikker (CU) doen hun jaarlijkse klaagverhaal over dat er meer "prioriteit," met andere woorden: geld, naar de uitstapprogramma's moet. Die "helpen" al jaren een handjevol meiden, die vaak weer naar het werk teruggaan, tegenover miljoenen overheidsgeld die door de kachel van de, meestal evangelische, uitstapclub gaat, en waarvan geen cent bij de uitstappende hoer terechtkomt. En we weten echt wel dat ze bestaan, we worden met reclame voor die clubs doodgegooid. Dus we "zien" ze echt wel. We kotsen er alleen op.

Natuurlijk moet er even stemming gemaakt worden door te doen alsof we massaal onvrijwillig werken. Maar ook noemt hij dat we massaal stoppen vanwege Corona. Die twee dingen spreken elkaar tegen, maar geen haan die ernaar kraait. En dat het ook tegenspreekt dat die uitstapprogramma's meer geld of "prioriteit" nodighebben, omdat ze geen van alle ook maar in de buurt van vol zitten, daar kijkt ook niemand naar.

De stemming is verbazend. Het gaat om wat schamele miljoenen, en je hebt meteen de SGP op je hand. Dus ik was verbaasd om te zien dat de VVD, die altijd met de Christenen in bed ligt, tegenstemde. D'66 en Bij1 had ik wel verwacht op basis van hun principes, maar ook de traditioneel hoerenhatende PvdA stemde tegen. Heel raar! Maar natuurlijk redt de motie het wel, want de rest stemt gewoon de evangelische randclubjes rijk.

Platforms uit de lucht halen
Bisschop (SGP) diende een motie in dat online platforms uit de lucht moeten worden gehaald als er "grootschalige" prostitutienetwerken worden opgerold. Alleen hoerensites natuurlijk, als die netwerken T-Mobile gebruiken voor hun communicatie en werving hoeft het telefoonnetwerk niet plat. En de banken die ze gebruiken om het geld op te slaan hoeven ook niet dicht. En als er gebruik wordt gemaakt van "gewone" advertentieruimte hoeven kranten en websites ook niet dicht. Stel je voor. Hou dit ook maar even in je hoofd tot je bij de kopjes onderaan dit stukje komt trouwens.

Het OM heeft kortgeleden een grote groep mensen op verdenking van mensenhandel opgepakt. Dat zou een netwerk zijn, zoals we nog nooit in het echt hebben gezien. Eindelijk heeft het OM zijn Moby Dick gevangen. Zeggen ze. Ik heb geprobeerd om daar inkijk op te krijgen, maar dat is me nog niet genoeg gelukt. Als ik genoeg bijelkaar heb gepast krijgen jullie er nog wel een stukje over, beloofd. Maar de krantenkoppen zijn er al, en die gebruikt Bisschop gretig.

Ik was eigenlijk verbaasd om te zien dat deze motie verworpen is! De partijen die tegenstemmen zijn voor een groot deel partijen van wie het me heel erg meevalt, want internetcensuur is in ons digibete parlement normaliter niet zo'n probleem. Weer weet ik niet wat ze motiveert, maar ik ben er wel blij mee. Al gebruik ik die grote sites zelf allang niet meer, omdat ik te kwetsbaar ben.

Voor mijn collegaatjes met rotsvast vertrouwen in GroenLinks en de Partij van de Dieren wil ik nog wel even aanstippen dat die vóór deze motie, en alle andere hoerenhatende moeties, hebben gestemd. Zo hoervriendelijk zijn die dus helemaal niet. Dat laten ze alwéér zien. En om mijn hand in eigen boezem te steken: VOLT, waar ik zo positief over was, blijkt ook rotsvast met hoerenhaat mee te stemmen. Dus daar zat ìk dan weer mis mee. Niks frisse nieuwheid.

Verbeteren registratie seksueel geweld tegen kinderen en mensenhandel
De titel van deze motie is knullig geschreven door Kuik (CDA) en Bikker (CU), want waar hij eigenlijk over gaat is dat de mensenhandel-mythologie zegt dat er een enorme overlap is tussen mensenhandel en seksueel geweld tegen kinderen. Die wordt alleen nergens ook echt gevònden. Dat is vervelend voor de mythologie, maar wie die mythologie gelóóft, denkt daarnaast dat heel veel mensenhandelgevallen dus niet vervolgd worden. En dan worden er te weinig zondaars gestraft.

De reden dat het zo belangrijk is voor de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen dat mensenhandel en seksueel geweld tegen kinderen moeten samenhangen, is dat die het samen in één portefeuille heeft zitten, en er een soort geïntegreerde en synergistische combinatie wordt gezocht. Ookal is die er niet, omdat mensenhandel om arbeid gaat, en kinderen daar slecht in zijn, en omdat vèruit het meeste seksuele geweld tegen kinderen van Nette Mensen komt met macht over dat kind. Niet van een mythisch pooiernetwerk.

Maar dat willen de politica's niet horen, en die willen dat de politie een schop onder zijn hol krijgt om die overlap te gaan melden. Dus dat houdt in dat elk meisje dat bij de politie komt om te melden dat ze is verkracht, misbruikt of aangerand, wordt gezeurd, gemanipuleerd en gechanteerd om te "bekennen" dat ze vermensenhandeld is door enge pooiers. Netzoals ze al jaren bij hoeren doen. Maar zo ver denken Bikker en Kuik liever niet door.

Natuurlijk is deze motie met enorme instemming aangenomen. Alleen de PVV stemde tegen, wat mij nogal verwart. Wat is daar gebeurd? Waarom is zo'n crimefighter-partij opeens tegen dit circus? En waar zijn Bij1 en D'66 opeens? Dat het aangenomen zou worden, ligt voor de hand. Het klinkt lekker crimefighterig, en uiteindelijk gaat het alleen om het melden van misstanden, denken die politici. Stemmenvoer.

Sekswerk decriminaliseren en onderbrengen bij het ministerie van SZW
Simons (Bij1) bepleit in deze motie het volwaardig behandelen van sekswerk als werk. Dus niet alleen met de mond belijden, maar ons ook echt wettelijk als normaal werk behandelen. Daarvoor haalt ze een regionaal beleid uit Australië aan, inplaatsvan het Nieuw Zeelandse model, wat we al jaren als minst slechte voorbeeld naar voren halen. Ik weet niet precies wat er achter die keus zit. Ze bepleit vooral om het dossier "prostitutie" nietmeer onder Justitie te behandelen, maar onder Sociale Zaken en Werkgelegenheid, waar werk thuishoort.

Dat is de enige motie waar ook echt wat debat over ontstaat. Nouja, debat. Meer een belijdenis van het denkbeeld vanaf de kant van de hoerenhaters, en protest dat je mensenhandel en prostitutie niet màg scheiden, want dat ìs verweven. Tot ingaan op de argumenten van de ander komt het niet, maar dat is danook sowieso heel zeldzaam in de Tweede Kamer.

Er is niet gestemd op deze motie, want die is aangehouden. Wanneer en door wie dat is beslist weet ik niet, dat kon ik niet vinden. Hij hangt dus nog in de lucht. Ik geef hem niet veel kans, want de WRS is waar de Kamer al sinds de jaren negentig heen aan het werken is, en een rechtsomkeert gaan ze met al die bagage niet maken. De staatssecretaris heeft hem ook ontraden. En dat was de laatste motie.

Na dit lijstje zien we weereens: van de politiek moeten we het niet hebben. Realiteitszin is er nauwelijks, en repressie wordt met open armen ontvangen. De beweging is alleen in de richting van meer repressie, discussie is er niet of nauwelijks, de propaganda van de moralisten is het enige wat ze geloven, omdat het het enige is dat ze bereid zijn aan te horen. Dat ligt voor een groot deel aan de politici, maar zéker ook aan hoe het politiek en bestuur wèrken. Maar dat krijgt nog een eigen stukje.

Sint Annenkwartier
De afbraak van de Wallen gaat onverminderd door. Iedereen die dacht dat Halsema minder vijandig tegen hoeren zou zijn dan Asscher of van der Laan zal teleurgesteld zijn, maar het smijten van geld om hoeren de stad uit te drijven gaat gewoon door. Wel wrang dat dat gebeurt omdat we zogenaamd toeristen lokken die de stad weg wil hebben, maar Amsterdam wèl net weer een ton heeft uitgetrokken voor meer toeristenwerving. Maar politiek en hypocrisie gaat hand in hand.

Het Sint Annenkwartier was ooit het drukste stukje Wallen, waar je danook alleen kwam om de hoeren op te zoeken. Dat was een beetje monokultuur, maar je zou toch zeggen dat we daar juist niemand in de weg zaten. Toch moet en zal het kapot. De Trompettersteeg was vroeger het steegje waar je het economische hart van de Wallen het hardste klopte, en nu is alles daar dicht. Ik heb er wel een traantje om gelaten.

Tippelzone Utrecht
Er is ook letterlijke afbraak. De tippelzone in Utrecht gaat voor de bijl. Netzoals het Zandpad moet die wijken voor vastgoedbelangen. Carmen, oprichtster van de tippelzone, mag even uitleggen hoe dat gaat. Natuurlijk doet de politiek alsof hun neus bloedt over waar de tippelaarsters nu terechtkunnen, want die moeten maar "iets anders gaan doen." Alsof ze dat tegen welke andere beroepsgroep danook zouden zeggen.

Om precies één minuut voor middernacht ging de zone dicht, dus op de laatste avond, toen iedereen afscheid aan het nemen was, rolden de politieauto's al door minutenlang door de straat om de meiden toe te brullen dat ze op moesten rotten. Want ookal is een normale toegestane werktijd daar tot twee uur 's ochtends, de knip was op één juli, en die twee uur moesten koste wat kost niet meer gebeuren.

Diezelfde dag zijn ook meteen de afwerkplekken letterlijk afgebroken. Daar was kennelijk haast mee. Zogenaamd is het "om misbruik tegen te gaan," maar het is gewoon gretigheid om tegen de hoeren te ageren. Zoveel pietluttigheid is nergens voor nodig. Uiteindelijk maakt het natuurlijk niet uit, of die hokjes er nou staan of niet. De broodroof is toch al gebeurd. Zoals altijd gaat er één deur dicht, en wordt er niets geopend. Er wordt meteen afgebroken, en uitgesteld met bouwen tot het afstel wordt.

Alleen in Arnhem en Nijmegen kan je nog tippelen. Nou is het niets voor mij, maar er zijn meiden die erbij zweren, en die op geen andere manier willen werken. Zelfs met de kou, zelfs met hoe je wordt aangezien als helemaal onderin de hoerarchie, zelfs met de extra moeilijkheid dat BOA's en politie je behandelen alsof je aan het tippelen bent wáár je ook bent, als je maar buitenshuis bent. Op de bus wachten kan al aanleiding zijn om je te bedreigen met een boete. En dat zal niet minder worden zonder de tippelzone.

Hookers.nl
Ik ben best kritisch op de klantenrecensiesite Hookers.nl. Maar nu worden ze door de Autoriteit Persoonsgegevens gedwongen om hun website op te heffen. Voor een deel eigen schuld dikke bult, want ze zijn héél slordig geweest met de gegevens van hun gebruikers, maar nu heeft de AP ook kritiek op de recensies zelf. Dat ze daar zo moeilijk over doen terwijl ze zo mild zijn over de WRS vind ik raar, maar dat zou ik eigenlijk niet moeten vinden.

Misschien is het gewoon het beste als je de bijdrage van STL, al heel lang de belangrijkste stem op Hookers, over dit onderwerp leest. Hij legt uit dat het afbreken van Hookers ook onderdeel is van het afbreken van de zichtbaarheid van de hoeren. Hoe minder je ons ziet, hoe minder menselijk we voor je zijn. En hoe minder je erom geeft als ons wat wordt aangedaan.

Viva
Het damesblad Viva gaat stoppen. En het populaire Viva-forum dat eraanvastzit ook. Aan de ene kant vind ik dat jammer, aan de andere kant ben ik er ook wel heel schofterig weggejaagd, samen met de andere hoeren die daar kwamen vertellen. Het is een symptoom van de dood van de bla-bla-bladen, die je alleennog bij de tandarts leest terwijl je op je beurt wacht en probeert de boor niet te horen.

Het hoort niet in het rijtje thuis. Het is gewoon een falend blad, en de community die eromheen ontstaan is verdwijnt mee. Het is alleen een verliesje voor mijzelf, ergens. Niet dat ik er nog kwam, maar ik heb er bijvoorbeeld W en N leren kennen, en dat heeft een belangrijk iets aan mijn leven toegevoegd. Het voelt ergens als een verlies, als verval, dat zoiets niet meer bestaat.

Corona
De vaccinaties worden gezet, de regering jubelt, en mensen doen nog minder aan oppassen dan de laatste maanden toch al gewoon was geworden. De wereld is ontspannen, ookal zetten mensen met kennis daar nogal wat vraagtekens bij. Mijn statistiekmannetje, een mede-hoer die tegelijk dokter is, en ook mensen die ik via mijn studie ken, leggen me uit dat we niet handig bezigzijn als we het verpieteren van de pandemie door de vaccinaties nu al onderbreken door het met ons gedrag weer meer de kans te geven door te woekeren.

Waar alle mensen die er wat van snappen, of die nou collega's, helpers, universiteitsmensen of klanten uit de medische wereld zijn, allemaal over eens zijn, is dat de overheden van de wereld maar wat gedaan hebben, en weinig oog hadden voor hoe je zo'n pandemie eigenlijk effektief aanpakt, en wat de wetenschap eigenlijk ècht te zeggen had. Er werd vooral ingezet op stokpaardjes, en er werd geprofiteerd.

Met profiteren heb ik het niet alleen over mondkapjesgate, of over het schandaal met de tests die alleen door testlabs mochten worden uitgevoerd door labs waar leden van het OMT belangen in hadden, maar ook over het uitbuiten van de crisis door de overheid om zichzelf meer macht toe te eigenen. De privacy van alle burgers is verder geïnfiltreerd, en dat kan best eens een blijvertje worden. Lees hier bijvoorbeeld maar.

De versoepelingen zijn voor mij vooral te merken in de supermarkt, waar het weer dringen zonder maskertje is. Maar ook dat de winkels weer open zijn, dat je weer een terrasje kan pakken, en natuurlijk dat die onzinnige avondklok verleden tijd is. Waar ik het niet aan merk is het politiebeleid tegen illegale prostitutie. Dat moest vóór Corona onder het mom van mensenhandel, waar wat meer haken en ogen aan zitten, maar de politie gaat al bijna een jaar los onder het mom van Coronaregels, en dat is niet versoepeld. Want het gaat niet om Corona, natuurlijk.

Wet verwerking persoonsgegevens coördinatie en analyse terrorismebestrijding en nationale veiligheid
Er wordt even snel, op een moment dat iedereen afgeleid is, een wetje doorheen gedouwd dat onze privacy verder verwatert, en meer macht aan de overheid geeft. Alles tegen terrorisme immers, wat zo'n enorm probleem is dat we er meer en meer rechten voor op moeten geven. Er is een internetconsultatie van vijf dagen lang aan voorafgegaan, en dat zonderdat er een persbericht over uitgegaan is. Het moest stilletjes, en op een paar kleine kanaaltjes na heeft de pers er ook braaf zijn mond over gehouden. We willen toch niet dat die journalisme gaan bedrijven.

Heel in het kort houdt de wet in dat wat de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) al jaren illegaal doet, namelijk persoonlijke informatie over gewone, onschuldige burgers verzamelen en uitdelen aan andere instanties in binnen- èn buitenland, legaal wordt gemaakt. Eigenlijk wordt hij tot geheime dienst gebombardeerd met hele brede bevoegdheden. Zo zegt het kabinet het natuurlijk niet, die noemen wat de NCTV doet "juridisch kwetsbaar," en met deze wet willen ze daar wat aan doen. Zo gaat dat immers bij onze regering. Misdaden plegen, en als je gepakt wordt de wet eromheenbuigen.

Inbeslagname van DoubleVPN
DoubleVPN is een VPN-dienst. Dat houdt in dat je je internetverkeer via de servers van DoubleVPN laat lopen, zodat je op internet je gang kan gaan zonderdat je eigen internetboer bij je verkeer kan meekijken, censureren of bijsturen, maar ook dat mensen aan de andere kant van de verbindingen die je maakt niet meteen je eigen thuis-IP kunnen natrekken. Dat anonimiseert je dus ook.

Het bedrijf DoubleVPN adverteerde met hoe veilig ze dat deden, en dat ze ook geen logs bijhielden van de aktiviteiten via hun dienst. Dat is voor mensen die anoniem willen blijven natuurlijk superbelangrijk. VPN-bedrijven zijn er veel, van grote tot hele kleintjes. Dit was geen grote, dit was hoogstens een middenklassertje. Veel bedrijven en mensen gebruiken een VPN voor de veiligheid.

Er kwam in het nieuws dat DoubleVPN door de Nederlandse politie, in samenwerking met Eurojust en een heleboel andere instanties in het buitenland, in beslag was genomen. Als je nu naar hun website probeert te gaan, krijg je een website van de Nederlandse politie te zien. Dat is niet ongewoon, want als buitenlandse polities proberen om in te breken op sites, gaan ze graag naar de Nederlandse politie. Niet dat die nou zo competent zijn, maar ze mógen veel meer en hebben veel minder burgerrechten in de weg, door onze zwakke privacywaarborgen.

Het verhaal, wat juichend door de massamedia is doorgezet, is dat DoubleVPN een criminele dienst voor criminelen was. Het werd immers op het Dark Web aangeprezen door hackers! Er was ransomware dat gebruikmaakte van DoubleVPN om kontakt te maken met andere computers, en daarmee suggereren ze dat DoubleVPN een criminele aktiviteit was, die bedoeld was om ransomware en hackers te bedienen.

Dat is flauwekul natuurlijk. Ze verkochten hun diensten gewoon aan iedereen, en dat maakt het bespioneren van je burgers moeilijker, dus dat vinden overheden niet goed. Boeven en hackers maken allicht gebruik van VPN's, maar dat maakt zo'n VPN nog niet crimineel. Boeven gebruiken ook mobiele telefoons, zie je de politie KPN al inbeslagnemen? Maar als het op internet gebeurt, snappen mensen het niet, en komen ze ermee weg.

Zoals intussen gewoonte is geworden, is zo'n aktie een "signaal" aan de boeven. Dat hoor je telkens als er weer een grote show-aktie wordt gedaan tegen mensen waarvan je eigenlijk achter je oren moet krabben of die wel strafbaar zouden moeten zijn. Officier van Justitie Wieteke Koorn gebruikt dezelfde termen en dezelfde taal als die je hoort bij het gezwam over klanten van hoeren die door klant te zijn mensenhandel instandhouden, en daar "verantwoordelijkheid voor moeten nemen." Guilt by association

Een VPN zo aanpakken doordat je ze behandelt als boeven omdat boeven er gebruik van maken is nieuw. Maar het past wel in het plaatje van het OM dat graag mensen rondom iemand die iets stouts doet ook mee wil straffen. En het is iets wat weer een stapje verder is, weer een stukje afbraak van onze rechten, weer een stukje afbraak van de rechtsstaat die zich aan zijn eigen regels moet houden.

Houdt het ooit op?