Ziek

Veruit de meeste klanten zijn gezonde mannen. Gezonde mannen met gezonde behoeftes, die gezonde dingen willen. Vandaag ga ik het weereens over uitzonderingen hebben, dus ik moet dat wel weer gezegd hebben. Soms maak ik me wel een beetje druk dat ik het met mijn blog soms laat lijken alsof mijn werk vooral bestaat uit de rare snuiters en scheve dingen die ik meemaak.

Gezondheid is altijd een dingetje in de prostitutie. Als je het over hulpverlening aan prostitutie hebt, denk je eerst aan de zieligheidsindustrie natuurlijk, die eigenlijk helemaal geen hulp verlenen maar alleenmaar doen alsof, en daarna aan de èchte hulpverlening, en dat is vooral medische en hygiënische hulp. Condooms en SOA-tests dus vooral. Hoeren en ziekte worden makkelijk aan elkaar vastgedacht.

Natuurlijk zijn er SOA, natuurlijk moeten wij heel goed oppassen op onze gezondheid. Maar dat dóén we ook. Daarom heb je minder SOA onder de hoeren dan onder de burgervrouwen, ookal tellen wij onze sekspartners in de honderden, en zij op één hand. Maarja, onze klanten zijn burgermannen, en die hebben evenveel SOA als burgervrouwen, dus we komen wel mannen met SOA tegen.

Gelukkig zijn condooms de norm. Nu nog wel, als we verder in het verdomhoekje gaan is dat nogmaar de vraag. Dat zie je al in Zweden en Frankrijk, waar de wetten nog extremer anti-hoer zijn dan hier. Nog wel. Maar zolang condooms de norm zijn, ben je bestwel goed beschermd tegen die SOA waar die mannen mee rondlopen, vooral als je ze goed gebruikt. En dat is iets wat hoeren wel de moeite waard vinden om te leren.

De meeste SOA zie je niet. En als een man een SOA heeft die je kan zien, komt hij meestal niet naar je toe. Maar heel soms wel, en dan ben je heel geduidig uit aan het leggen dat pus uit je lul kunnen knijpen niet gezond is, en dat hij naar de dokter moet. Of dat die bloemkooltjes op zijn pik wratten zijn, en dat hij naar de dokter moet. Of dat die herpeszweren besmettelijk zijn, en ik er geen behoefte aan heb.

Maar de meeste klanten zijn gezond. Meestal blijven ze dat ook. Maar als je vaste klanten hebt die lang genoeg bij je blijven, ga je wel meemaken dat ze ouder worden, en ongezonde dingen meemaken. Of het nou een duiker is die een vinger kwijtraakt, of een roker die door zijn sigaretjes wordt verstikt, wat mensen in hun leven meemaken krijg je mee als je zo intiem met ze omgaat.

De meeste klanten die te oud worden haken af als klant. Sommige mannen blijven viriel tot ze honderd zijn, voor sommige mannen is het over als ze veertig worden. De meeste klanten gaan minder willen, als ze ouder worden. Maar intussen willen hun vrouwen vaak nòg minder, dus ik heb bestwel wat oude mannen als klant. En afentoe blijven die me boeken, ookal gaat hun gezondheid achteruit.

In de escort heb ik dat vaker dan ik in de thuisontvangst had. Dat is logisch, want als de gezondheid gaat, wordt het moeilijker om zelfstandig te reizen. En je vraagt niet zomaar aan je mantelzorger om je bij mijn thuisadresje af te leveren voor een uurtje. Het is veel makkelijker om me te laten komen terwijl er even niemand bij je in huis is.

Meestal is dat meer oude herinneringen aan wilde seks ophalen dan echt hard seksen natuurlijk, want van ziek zijn word je moe. Erekties worden ook moeilijker. Maar het is een ervaring die ze blij zijn dat ze niet hoeven te missen, want ze moeten al zoveel inleveren. Je moet je een beetje aanpassen natuurlijk, maar dat went best snel. Het is weereens het belamngrijkste om niet gewoon je eigen ding te doen, maar goed aan leren voelen wat je klant nodigheeft.

Als zieken je willen boeken, is dat mogelijk. Tegelijk zet het ergens wel extra druk op je. Ze hebben je zo hàrd nodig. Vaak ben je het enige uitje wat ze hebben uit het ziekzijn. Dat voel je aan ze. Je voelt de tragische aftakeling ook, vooral als je de klant al kent uit de kracht van zijn leven. Maar hij wil nou juist van jou geen medelijden, hij wil niet zielig gevonden worden. Hij wil door jou worden behandeld alsof hij gezond is. Dat wil hij tenminste zo voelen.

Het komt ook voor, maar veel minder, dat een man pas klant wordt als hij al ziek ìs. Dat is ongewoon, omdat als een man achteruitgaat hij zich meestal juist gaat houden bij de mensen die het dichtste bij hem staan. Maar soms heeft een man toch behoefte om me op te zoeken. Soms omdat zijn aftakeling de dingen in perspektief zet. Soms omdat er te weinig mensen dichtbij hem is, en hij eenzaam is. Soms omdat ik op zijn bucket list sta. En soms omdat we zieken in de steek laten.

Ik kreeg een onbeholpen verzoekje van een grasgroene klant. Hij kwam binnen op mijn werktelefoon, maar hij wilde vooral WhatsAppen. Dat is een ontzettend onveilige manier van communiceren, dus dat doe ik liever niet. Sowieso kan de politie meeluisteren en meelezen met àlles wat je op je telefoon doet, maar WhatsApp levert het aan ze op een zilveren dienblaadje. Heel gebruiksvriendelijk, maar gewoon gevaarlijk.

Met een klant gaan lopen chatten is sowieso een stom idee, want je bent er heel veel onbetaalde tijd aan kwijt, en hoe meer je chat, hoe minder kans dat het van een boeking komt. Zijn opening was al heel passief en onduidelijk, en eigenlijk haak ik dan meestal meteen af. Dat wordt toch niets. Deze keer niet, want ik had op tijd al meegekregen dat hij een extra kans verdiende.

Deze man was terughoudend, en liet niet het achterste van zijn tong zien. Maar hij was niet bezig om een beetje te trekken, hij was niet bezig om te geilen op de chat. De meeste tijdverspillers en fakers doen daar tochwel aan, ook als ze doen alsof ze serieuze klanten zijn. Hij was eigenlijk niet geil tijdens het chatten, en dat voelde ik aan. Ookal probeerde hij wel seksueel opgewonden over te komen.

Ik maakte er wel korte metten mee, ik gaf hem gewoon een kans om een afspraak te maken, en vertelde hem dat ik geen tijd had voor een heleboel gechat en gepraat vooraf. Hij aarzelde meer dan een week, en maakte toen de afspraak. Voor weken later, en dat is heel zeldzaam. Meestal willen mannen zo snel mogelijk, behalve als ze vaste klant zijn geworden en een vaste tijd willen boeken.

Toen ik bij de klant aanbelde, en hij opendeed, wist ik meteen waar ik aantoe was. De man was heel mager, kaal, met van die slap en troebel uitziende ogen, en met die geur die alleenmaar voorkomt bij mensen die aan de chemotherapie zitten. Deze man was een kankerpatiënt, en hij zag er niet uit als zo'n patiënt die een langzame, makkelijke kanker heeft waar hij rustig een stuk ouder mee wordt of van geneest.

De date was hard werken. Niet alleen omdat zijn lijf behoorlijk kapot was, en ik er niet veel leven in kreeg, maar ook omdat hij helemaal niet op zijn gemak was met het idee van prostitutie. Hij wist niet wat hij moest verwachten, hij had er moreel wat tegen, en hij ging er dus gewoon niet in mee. En ik danmaar proberen te doen alsof alles soepel en vanzelf ging, terwijl hij alleen harder ging tegenwerken.

Je kan wel aan een dood paard gaan trekken, maar dat helpt niet. Dus toen het echt helemaal nergens meer heenging, ging ik gewoon met die man zitten praten. Dat kwam pas los toen hij èn ik wat kleren aangetrokken hadden, want hij was diep ongelukkig met dat we allebei naakt waren. Ik vulde de rest van de tijd met praten over wat hij nou zocht, want dat was wat heel anders dan wat hij tijdens het boekingsproces had gezegd.

De man was ziek, en hij wist dat elke dag de laatste dag zou zijn dat hij zich zo goed zou voelen. Het was alleen nog bergaf vanaf waar hij was, en hij zou binnen een jaar sterven. Met chemotherapie en bestraling probeerde hij zijn laatste maanden nog wat te rekken, maar eigenlijk begon hij zich af te vragen waarom hij het nog langer rekken wou. Zijn lijf was niet alleenmaar aan het afbrokkelen, maar zijn leven ook.

Hij had het niet zo slecht als sommige andere zieken die ik wel kende. Hij was op een mooie manier met werken opgehouden en kreeg nog een inkomen, hij had familie en vrienden die hem niet in de steek lieten, hij ging wel achteruit maar niet met veel pijn, en hij had een goede relatie met zijn dokters. Hij had nog wat te doen met zijn hobby, en hij kon nog voor de simpelste dingen voor zichzelf zorgen.

Natuurlijk is dat een zilveren randje aan een héle donkere wolk, en had hij genoeg om boos en verdrietig over te zijn. Dat je je langetermijnplannen ziet verdampen, dat je met je sterfelijkheid moet gaan dealen, dat je steeds meer, stapje voor stapje, moet opgeven. Dat zijn allemaal hele erge dingen, hoe positief je ook blijft. Al is het belangrijkste natuurlijk om je hoofd omhoog te houden, en de positieve dingen te blijven zien.

Deze klant deed zijn best echt wel. Hij probeerde vast te houden aan wat hij nog had, en wou daar met volle teugen van genieten zolang het nog kon. Met sommige dingen, zoals zijn familie en gezin, ging dat ook prima. Maar juist die familie en dat gezin waren ook heel frustrerend als het om andere dingen ging. Want voor zijn familie en gezin was hij een zieke, die vol eerbied alleenmaar als zieke werd behandeld.

Alles wat hij kon doen werd uit zijn handen genomen. Hij kon nieteens zijn eigen was doen. Als hij zijn auto wou wassen, werd hij naar zijn stoel gestuurd en werd zijn broer gebeld om het voor hem te doen. Hij was de zieke, en iedereen deed alles om hem maar alles makkelijk te maken, en hem niets meer te doen te geven. Wat hij er zelf ook van wou. Hij werd behandeld als iemand die geen kracht en geen leven meer heeft, en moet worden betutteld en vertroeteld.

Dat hield ook in dat als hij seks probeerde te hebben met zijn vriendin, ze hem alleenmaar afwees door te zeggen dat hij zijn krachten moest sparen. Ze bemoederde hem, en hij was haar patiënt en haar zieke. Niet meer haar man. En dat is heel zuur voor een man die nog steeds een man is, en toch voelt hoe dat manzijn nog maar iets tijdelijks gaat zijn, waar hij niet lang meer wat mee kan.

Natuurlijk had hij zijn vriendin al verteld dat hij zo niet behandeld willen worden, hij had er zelfs ruzie over gemaakt. Dat had dan even wat veranderd, maar tegen wil en dank. En het was heel snel weer teruggegaan naar waar hij was begonnen. Als hij zijn rol van zieke niet goed speelde, werd iedereen om hem heen heel ongemakkelijk. Hij had er maar aan toegegeven, inplaatsvan zijn laatste kleine beetje energie eraan te besteden. En was het toen maar ergens anders gaan zoeken.

Hij had al een hoer over de vloer gehad die specialiseerde in gehandicapten en zieken. Die heb je, en die zien zichzelf vaak liever niet als hoer, en willen ook èrg graag voorkomen over één kam worden geschoren met ons. Dat kan je ze niet kwalijknemen, want wie wil er nou vervolgd worden en uitgesloten? Maar dat had totaal niet geklikt, en dan vooral omdat hij in alles wat ze deed proefde dat ze óók vooral naar hem keek als een zieke.

Daarom was hij opzoek gegaan naar een escort, want hij kon niet meer reizen zonder uitgeput te raken, die hem wèl als een man ging behandelen. En mijn zorgvuldig uitgedokterde manier van adverteren kwam bij hem terecht, want op de Kinky was hij wel afgeknapt. Hij had het gevoel dat hij bij mij wel weer even man zou kunnen zijn, en niet zou worden beschouwd als iemand die met eerbied als eigenlijk seksloos moet worden behandeld.

Hij is daar bepaald niet alleen in. Zieke mensen, vooral die gaan sterven, behandelen we met een soort ontmenselijkende eerbied. We zijn niet los meer in hun buurt. We worden niet meer boos op ze, we zien ze nietmeer als mensen met hun eigen kruisjes, we gedragen ons alsof we er nu al niets kwalijks meer bij mogen denken. Die eerbied, die smoort alle spontaniteit en alle dierlijkheid. Een man geeft een zieke man geen vriendschappelijke stomp meer.

En daar hoort dus ook bij dat een eerbiedwaardig iemand als een zieke niet lastiggevallen moet met aardse dingen als seks. Voorzover mensen al niet lètterlijk denken dat mensen die binnenkort voor het Laatste Oordeel opgaan zich nietmeer bezig moeten houden met zondige dingen. Er wordt, zelfs bij door-en-door atheïstische mensen, toch wel vanuitgegaan dat de zieke meer transcendent en spiritueel met zijn laatste dagen om zal willen gaan.

Onzin natuurlijk. Zo'n zieke wil het leven dat hij nog heeft gewoon vóélen. Als ik een keertje griep heb, en met mijn snotkop op bed lig omdat mijn benen onder me knikken als ik sta, dan wil ik eerst een kop soep, een aai over mijn koppie, dat mijn vriendje me instopt in bed, en me daarna liefdevol maar stevig neemt met genoeg glijmiddel. Want dat mijn kop vol snot zit betekent helaas niet dat je kut ook nat is.

Voor stervende mensen is het niet alsof hun kruis maar vast ingepakt heeft. Die willen nogsteeds neuken, of dat nou met een droge chemo-doos is of met een slap klein medicijnenpikkie. Vaak worden ze er juist verbetener van, en willen het doen ookal gaat het niet. En dan heb je aan mij wel een goeie, want ik ben er intussen bestwel goed in geworden om het voorelkaar te krijgen als je lijf moeilijkdoet. Veel oudere klanten leert je dat wel.

Het zit een zieke ook tegen dat ziek niet aantrekkelijk is. Een snotkop is al niet geil, maar een uitgemergeld skelet met holle doodsogen trekt gewoon de meisjes niet. Mij ook niet, maar ik kom danook mijn werk doen. Alles wat we sexy vinden aan mogelijke partners zijn tekenen van gezondheid en goed erfelijk materiaal. Van pronte tieten tot brede schouders, van een stralende lach tot een gave huid. Allemaal tekenen om te laten zien hoe gezond je bent.

Dat is lastig, en niet alleen voor zieke mensen die wat "gekregen" hebben. Ook kerngezonde mensen met zichtbare handicaps lijden daaronder. Met heftige scoliose is het al moeilijker om liefde te vinden, maar iemand die je sexy vindt is nòg moeilijker. Zelfs die mensen die romantisch wel voor je vallen, vallen dan seksueel niet echt voor je. Dat is best erg hoor, en dat wordt toch onderschat. Iedereen zou afentoe een seksobjekt moeten kunnen zijn.

Ja, er zijn natuurlijk uitzonderingen. Je hebt zo'n English Patient situatie waarbij een ruige man door zijn heftige avonturen in de kreukels ligt, en hij dus veilig benaderd kan worden, en je romantisch vooruitloopt op de sexyheid van de genezen man terwijl je de tijd hebt om hem te temmen. Heel sexy voor vrouwen die houden van verzorgen en meestal dat soort mannen te eng vinden.

Of van die mannen die doorploeteren ondanks hun ziekzijn. Het zijn niet alleen de mannen met het ooglapje, maar ook de mannen die een robotbeen hebben of die iets anders hebben dat eruitziet als een zware last die ze dragen, en die ondanks dat toch mannelijk gedrag blijven vertonen. Als je hun handicap niet ziet aan de buitenkant, is het pech hebben natuurlijk, want je kan het wéten, als je het niet zíét telt het niet.

Het is een zware extra last als je al ziek bent, en dan ooknog de last krijgt te dragen van die rol als heilige zieke. Vooral als die negentiende eeuwse rol van de kwijnende zieke die tragisch tenondergaat in morele reinheid je niet bevalt. En reken maar dat veel mensen die rol niet willen. Ze gaan erin mee, want ze merken heel goed dat de wereld het van ze verwacht, maar ze blijven mensen. En mensen passen niet in een platte ansichtkaart.

Deze klant had dat heel zwaar. Die voelde zich in die rol geduwd, en dat wou hij niet. Maar hij had ook een enorme drempel om niet te voldoen aan het stereotype van de deftige zieke. En dan werkt seks natuurlijk ookniet, en mannen denken altijd dat als de seks niet werkt, ze iets verkeerds aan het doen zijn. Dat moest ik hem uitleggen, en ik moest hem zo'n beetje dit hele stukje uitleggen. Toen zijn tijd op was, had hij eindelijk vrede met zijn date.

We hebben meteen een nieuwe boeking vastgelegd. Hij wou het nog een keer proberen, en hij wou niet lang wachten. De volgende keer dat ik hem zag was hij veel vrolijker, veel meer op zijn gemak, en veel meer bezig met de seks die hij nodighad. En hij was duidelijk zieker, daar schrok ik wel een beetje van. Dat laat je natuurlijk niet zien, dat is onprofessioneel, maar ik was wel even van mijn stuk.

Het waren geen seksuele hoogstandjes, maar toch konden we dingen doen die hij niet verwacht had dat hij nog kon. En ik begreep intussen wat hij nodighad, dus dat kon ik hem geven ook. Ik kon hem zich weer man laten voelen, en ik kon hem laten voelen hoeveel leven er nog in hem zat. Hoeveel moeheid en pijn dat ook veroorzaakte. Hij was doodop maar tevreden achteraf. En wou meteen weer een date maken.

We hebben het goed ervan genomen die paar maanden. Elke keer moest ik weer aanvoelen wat hij nog kon, wat hij nog zocht, en hoe ik het allemaal kon laten voelen als het meeste léven. De erecties verdwenen na een poosje helemaal, maar ik kan ook zonder stijve nog een hoop om het uur mee te vullen. Dat is voor de man altijd zwaarder dan voor mij, maar hij deed er ruiterlijk over, en daar kan ik veel respekt voor hebben.

Hij overleed toch nog plotseling en onverwacht. Wat er precies gebeurd was heb ik nooit gehoord, maar ik kwam op onze afspraak en zijn moeder deed open. Hij was overleden, en zou binnenkort worden gecremeerd. Ik vond het logischer om gewoon als "een vriendin" mijn condoleances te komen overbrengen dan om met een smoes te verdwijnen, en ik stond naast die kist met die mensen om me heen die hem wel kenden, en mij niet.

Ik hoorde hoe ze over hem praatten. Over de tijd voordat hij ziek werd, toen ik hem niet gekend had. En over de tijd dat hij ziek was, hóé ik hem nooit gekend had. Want ik had hem gekend als een zieke màn, en zij hadden hem gekend als een edele heilige zieke. Zo lag hij ook in zijn kist, en ik denk dat dat voor hem vroeg genoeg was geweest om die rol te gaan spelen.