Hengsten

Toen ik net begon achter de ramen, vond ik het een hele vreemde ervaring. Ik had al wel wat ervaring met prostitutie, ik had al wat ervaring met seks, en ik had al wat ervaring met me laten bekijken, maar het was wel heel anders om daar achter het raam te staan, zichtbaar klaarstaan om je werk te doen voor iedereen die langskomt. En ik was dus ooknog begonnen op de Wallen, en daar ben je gewoon een toeristentrekpleister. Al was dat toen minder de hoofdmoot dan nu.

Ik weet nog hoe opgelaten ik me voelde. Ik had een kruk, daar ging ik de hele tijd op en af omdat ik me zo ongemakkelijk voelde, en me geen houding kon geven. Ik wist dat ik oogcontact moest proberen te maken, maar ik sloeg de hele tijd mijn ogen neer omdat ik verlegen was. Het is achteraf heel grappig om aan terug te denken, maar ik voelde me dus alsof ik me aan het opdringen was aan de mensen die daar liepen.

Je moet het leren, het lonken achter het raam. En ik had wel goede tips gekregen, maar die kwamen niet goed bij me door toen ik er eenmaal stond. Ik heb het maar moeilijk geleerd de eerste tijd. Als ik niet klanten had gehad die puur voor de nieuwigheid op me af waren gekomen, had ik de eerste dagen geen klanten gehad, en dan had ik het misschien wel opgegeven. Ik stond daar best een beetje om mezelf te bewijzen namelijk.

Het bleek helemaal niet moeilijk te zijn om te zien wie een klant zou kunnen zijn, en wie een geilende toerist was die alleen ging staan aapjeskijken. Dat had ik op de tweede dag al goed door. De geilende toeristen keurde ik geen blik waard, dan gingen ze ook het snelst weer weg. Klanten kregen blikken, daar lonkte ik tegen, en liet ik een lekker wiebeltje aan zien.

Dat deed ik in het begin ook tegen de mogelijke klanten die in een troep toeristen mee waren. Een samenzweerderige knipoog naar de huisvader die met zijn vrouw en twee kinderen door de Wallen schuifelde, of een wenk naar een man die probeerde niet op te vallen tussen een hele toergroep. Dat werkte wel, maar het moedigde de toeristen enorm aan. De toerleiders kwamen dan telkens bij jouw raam terug. Dat vond ik de omzet niet waard. Andere meiden vonden dat andersom.

Van die toeristen begreep ik wel dat ze me even opgelaten aankeken, met de andere toeristen mee wegschuifelden, en dan pas uren later langskwamen, weggedoken in hun jas, en zo snel mogelijk achter mijn deur wouden verdwijnen. Die willen niet voor de neus van de aapjeskijkers, of van hun gezin zelfs, met mij in gesprek over wat ze wouden hebben en dan naar binnen verdwijnen. Dat is teveel van het goede.

Ik begreep het alleen niet van de klanten die in hun eentje kwamen. Die kwamen ook kijken, die namen ook die knipoog of die tong langs de lippen aan, die keken even ondeugend, en die liepen, bijna huppelden, dan weer verder de straat af. Dat gebeurde echt héél veel, en elke keer voelde ik me dan alsof hij me niet goed genoeg vond. Maar een deel van die klanten kwam een uur later wel langs om een nummertje te maken.

Er waren wel klanten die je zagen, die even naar je geflirt stonden te kijken, en dan meteen naar binnen kwamen. Maar dat waren er niet zoveel als ik had gedacht. Veruit de meeste hingen een poos rond, en liepen de meiden af voordat ze een praatje maakten. Ja, goed, dat praatje was kort en krachtig, en daarna had je in een handomdraai je wip gepiept, maar die ronddwalende mannen vond ik moeilijk te begrijpen.

Mijn collegaatjes waren er minder mee bezig. Zo ging het nou eenmaal, dat was hoe het was. Er was zelfs een werkwoord voor: "hengsten." Mannen die voor de hoeren kwamen, en voor de ramen rondhingen totdat ze eens ergens binnenstapten. En daarna waren ze weer weg. Van sommige mannen wist je dat ze niet hengstten, andere mannen stonden er juist om bekend dat ze de hele avond konden hengsten, en soms zelfs dàn niet ergens binnenstapten.

Hengstende mannen kon je gewoon accepteren, je kon ze negeren, maar veel meiden vonden ze vooral irritant. Je hebt zo'n vent die langskomt, je flirt met hem, en hij gaat weer weg. En komt even later weer langs. En weer. Je stopt er werk in, en hij loopt weg. Dus je doet werk voor niets, en ookal geven we het niet graag toe, het is niet fijn voor je zelfvertrouwen.

Als een man die bij jou heeft lopen hengsten bij een ander naar binnen gaat, is dat zuur. Zij is wel lekker genoeg, jij niet. Je gelonk heeft niet gewerkt, je flirten was kennelijk niet spannend genoeg, of zij is mooier. Waarom komt hij dan wel bij je hengsten? En waarom komt hij volgende keer wéér bij je hengsten, ookal stapt hij wéér bij haar binnen? Soms voelt het alsof ze met je spotten.

Sommige meiden krijgen er wat van. Als die een hengstende man zien, dan negeren ze hem of kijken hem weg. Die komen tòch alleenmaar bij je geilen en je gratis flirts kijken, en geven je niets terug. Je hebt niets aan zo'n man, laat hem oprotten. Je kan beter hebben dat hij snel doorloopt, want zolang je met hem bezigbent komen de echte klanten niet voor je raam staan. Zo dacht ik ook een tijdje. Bestwel lang eigenlijk.

Ik was al bijna weg achter de ramen, omdat ik de hele toestand met Sjaban Baran te hachelijk vond worden. Niet dat ik veel van die klootzak gemerkt had, maar collegaatjes wèl, en ik was vooral angstig geworden door te zien dat de politie helemaal niets tegen hem ging doen. Collegaatjes waren al naar eigen bescherming toe aan het trekken, en ik wou niet klem komen te zitten in een pooieroorlog. Achteraf gezien begreep ik maar half wat er gebeurde, maar dat is een heel ander verhaal.

Het was bijna het eind van de shift, en ik was komen buurten bij een collegaatje waar ik goed mee op kon schieten. Ze was serieuzer dan ik, en was ook achteraf gezien gewoon geschikter voor de ramen. Ze werkte door tot het laatste moment van de shift, terwijl ik tegen haar aan stond te praten, in het hoekje waar ik van buiten niet te zien was. Ze keek niet naar me, alleen naar buiten.

We waren aan het praten, ik weet niet meer waarover, en zij flirtte met een man die langs kwam hengsten. Hij liep door. Wij praatten verder, en hij kwam nòg een keer hengsten. Zij flirtte weer met hem, met evenveel vriendelijkheid en openheid als de keer ervoor. Het viel me op, wist ze dan niet dat dat gewoon moeite voor niets was? Ik zei tegen haar dat hij alleenmaar kwam hengsten. Moest ik hem voor haar wegsturen?

Ze maakte eerst haar flirt af, tot hij weer wegschuifelde, en ging toen met me in discussie. Waarom zou hij wegmoeten? Hij is een klant. Ze wil hem hebben, nu er nog even tijd was in de shift is. Ik snapte haar niet, zij snapte mij niet, maar al snel was duidelijk dat zij heel anders naar hengstende mannen keek dan ik. Omdat ze beter snapte hoe raamwerk werkte dan ik.

Hengsten is namelijk niet alleenmaar een irritant soort gedrag waar je mee moet dealen in het raamwerk. Het is juist wat raamwerk zo goed laat werken en zo goed laat verdienen. En ik kwam er dus pas achter toen ik zo'n beetje ophield. Ik had nog niet genoeg ervaring en kennis van de business om het een goed plekje te geven, en ik was nog niet volwassen genoeg om een brede blik erover te hebben, maar ik had wel wat nieuws geleerd.

Die collega legde me uit dat die hengstende klanten niet bezig zijn met gratis showtjes van je te stelen, maar dat ze zichzelf op aan het werken zijn om bij jou de afmaker te komen halen. Waar je eigenlijk mee bezigbent is voorspel. Die mannen kijken naar alle meiden, en kiezen er dan eentje. En dat is er dan natuurlijk niet één die geïrriteerd gaat doen als hij niet meteen naarbinnen is gesprongen.

Ze had gelijk. Zo werkt het met de hengsters, ookal begrijpen die hengsters vaak ook niet wat ze precies aan het doen zijn. Al denk ik dat ze best herkennen wat er speelt als je het er met ze over hebt. Het is niet vergezocht, je hebt er geen diep inzicht voor nodig ofzo. Het is eigenlijk alleen kijken naar je klanten ook als ze buiten je kast zijn, inplaatsvan ze te negeren zolang ze buitenblijven.

De ramen zijn uniek doordat klanten komen kijken ook als ze nog niet besloten hebben om een bezoekje te brengen. Of vaker, als ze nog niet aan zichzelf toegegeven hebben dat ze dat van plan zijn. Ze zijn gewoon passanten, ze zijn gewoon door de straat aan het wandelen, ze zijn toeschouwers, ze zijn nog niet over die drempel van het deelnemen heen. Naar de hoeren gaan kijken is immers gewoon toeristengedrag. Dat kunnen ze zichzelf in ieder geval vertellen.

En als zo'n man langs de ramen loopt, en de ene na de andere meid ziet, dan gaat hij hengsten. Dat krijg je vanzelf. Hij voelt zich aangetrokken. Hij voelt ook dat we willen dat hij komt. Hij voelt zich nietmeer sociaal gepusht om bij ons weg te blijven, maar juist om naar ons toe te komen. Vooral als het ene na het andere raam hem toelonkt, en hij heel veel die bevestiging krijgt.

Iedere keer als hij een klein zetje krijgt doordat hij vanuit een raam door een knap meisje wordt toegeflirt komt hij dichterbij het aanspreken. De drempel wordt steeds lager, het wordt steeds natuurlijker om toch even verder te gaan. Hij laat zich lokken, en hij heeft het gevoel dat hij er eigenlijk weinig initiatief in heeft allemaal. Hij laat het zich een beetje aanleunen, en hij laat het zich een beetje overkomen.

Het is niet alleenmaar moed verzamelen, al is dat zeker een belangrijke. Het is ook funshoppen voor mannen. Netzoals je een geweldige dag kan hebben in een winkelcentrum met veel hippe kledingwinkels, en uiteindelijk alleen met drie nieuwe topjes en een sjaal thuiskomt, hebben die mannen ook plezier in het "aanproberen" van de flirts van de meiden. Kijken wat ze leuk zou staan.

Bij hengsters heb je ooknog dat ze er wel op kicken dat we met zijn allen naar hem staan te lonken. Dat gaat niet alleen om dat hij keus heeft, maar ook om de kick dat er zoveel vrouwen op hem staan te wachten. Op hem staan te hopen zelfs. Zo'n man voelt zich alsof hij een hele harem voor zich heeft staan. Mannen verzamelen graag vrouwen, al is het maar heel vluchtig. kijk maar naar hoe ze met pornoverzamelingen omgaan.

Dat hengsten is een manier om over de drempel heen te komen. Om zich sterk genoeg te voelen, om zich begeerd genoeg te voelen, om de moed te verzamelen, om af te komen van het idee dat hij zich opdringt en niet welkom zou zijn. En dat begint op de meest vrijblijvende manier: gewoon door de straat lopen. Een echte straat, die ergens heengaat. Waar ook mensen lopen die niet komen voor de hoeren.

Tegelijk is het ook voorspel. Die man staat daar zichzelf van voorspel te voorzien door al dat geflirt en gelonk aan te kijken. Hij doet het meeste werk zelf, en hij komt alleen voor de afmaker naar jou toe. Als je hem binnen kan krijgen, is het zo gepiept om hem een heel bevredigende wip te geven, zonderdat je zelf voorspel moet gaan leveren. Dat is toch al heel lastig achter de ramen.

Maar dat hij bij jou naar binnen komt is natuurlijk niet zeker. Jij bent één van heel veel meisjes die met hem flirten. De aandacht die je aan hem geeft, gaat ten koste van wat je aan andere mannen zou geven, vooral als het zo'n tiepje is die een minuut blijft staan kijken voordat hij weer doorloopt. Dat is natuurlijk helemaal onbelangrijk als het toch al niet erg wil lukken met de aanloop, maar als het druk is ga je keuzes moeten maken.

Je hebt er voordeel van als de klant bij jou binnenstapt, en zijn hengsten heeft gehaald bij al je collegaatjes. Je hebt er niets aan als hij bij een ander binnenstapt. Het kan dus nuttig zijn om te kunnen gokken of de man bij jou binnen gaat stappen. Dat weet je nooit zeker, want mannen zijn onvoorspelbare beestjes die veel impulsiever zijn dan ze zelf denken, maar er zijn wel wat signaalvlaggen die je kan zien.

Een man die wat rondhangt en nog niet aan het hengsten is, moet je altijd wat extra aandacht geven. Hengsters lopen namelijk bijna altijd binnen bij de meid waarbij ze begonnen zijn met hengsten. Als hij nog niet bezig is, probeer hem dan aan te zwengelen. Ookal loopt hij dan weg, de kans is groot dat hij uiteindelijk bij jou terechtkomt. Als je een passant even toelonkt en hij komt even later langshengsten, dan kan dat makkelijk jouw klant worden. Jaag hem dan dus niet weg.

Sommige hengsters willen telkens een ander meisje, dat lijkt ook logisch met hun achtergrond. Maar opvallend veel van die mannen hengsten de hele straat en de hele buurt af, maar stappen dan toch weer naarbinnen bij hun vaste meid. Als je dat weet, dan hoef je er geen aandacht aan te besteden natuurlijk. Dat is dan verloren tijd, en verloren aandacht. Nou ja, alles is een gokje waard als het niet wil lopen op een shift natuurlijk.

Bij verlegen mannen wil het weleens werken om een babbeltje met ze te maken, of even samenzweerderig te doen. Bij hengsters werkt dat helemáál niet. Die reageren juist goed op een gebrèk aan intimiteit, een beetje afstand tijdens het lonken. Die willen niet gezien worden, die willen vooral zíén. Liefst hebben ze dat je elke keer doet alsof je hem voor het eerst ziet.

Het is verleidelijk om een beetje druk op hem te zetten om binnen te komen. Wenken, tikken, deur openmaken, dat soort dingen. Maar dat is voor een hengstende man juist niet aantrekkelijk. Daarmee maak je de kans dat hij binnenkomt eigenlijk alleenmaar kleiner. Het moet juist telkens een flirt zijn. Telkens een lonk, en dan hem de vrijheid geven. Als je te hard lokt komt het te dichtbij. Hij moet zelf voelen dat hij er klaar voor is. En als jij dan telkens gelonkt hebt, voelt hij zich bij jou op zijn gemak.

Een goed teken is ook als hij telkens even bij jouw raam komt hengsten, terwijl hij nog niet een heel rondje heeft gemaakt. Als hij een paar keer vlak na elkaar komt hengsten, is dat extra hinderlijk, maar ook een teken dat hij bijna klaar is om binnen te stappen. Dan is de kans dat hij naar een ander gaat al flink verminderd. Even doorzetten is dan nuttig.

Hengsters niet wegsturen lijkt meer investeren dan de huisvaders die in hun jas gedoken binnenstappen centraal stellen. Maar hengsters hebben een paar flinke voordelen als ze langskomen. Ten eerste zijn ze goed geil, en hebben ze vantevoren geen budget met zichzelf afgesproken. Ze gaan dus sneller mee met extra's en hoge prijzen. Hengsters rekende mijn collega ook altijd de hoofdprijs.

Als tweede heb je dat hengsters hun eigen voorspel al hebben gedaan. Je hoeft ze niet op te stoken, je moet eerder oppassen dat ze niet te snel over het randje gaan. Ze hebben in hun hoofd al een enorm avontuur beleefd met hun hele lonkende harem, waarbij jij er positief uitsprong omdat je hem bleef lonken terwijl de andere meiden hem al beu waren en al op het raam tikten.

Ten derde hebben hengsters vaker de neiging om plekken als Hookers op te zoeken, en zijn ze meestal heel positief met hun recensies. Ze zijn dus goede reclame, en ze zijn vaak ook gewoonteklanten, die een hoop geld naar de buurt brengen. Als je een hengstende man als vaste klant kan krijgen, heb je er goed omzet aan. En niet te vergeten is het ook belangrijk dat andere klanten zo'n man naar je raam zien kijken als je raam niet goed in de loop ligt.

Hengsten is dus niet zomaar een irritant gedrag van sommige klanten, het is belangrijk. Vooral omdat dan weliswaar alleen echte hengsters er een heel ding van maken, maar eigenlijk èlke raamklant wel een beetje hengst. Het is een ding dat hoort bij het raamwerk, en waar niet gehengst kan worden, daar loopt het raamwerk niet lekker. Het is nou net dat ene ding dat zorgt dat je zonder flink voorspel kan.

Ja, achter de ramen wordt ook gepijpt en gerukt, maar dat is nauwelijks voorspel. Je hebt er ook gewoon geen tijd voor. Je kan niets opbouwen. Het moet er al zijn als je begint. Als je de klant binnenkrijgt is dat voor de afmaker. Verlangen scheppen doet hij zelf, jij bevredigt dat. En dat is niet erg zolang hij er maar de kans voor krijgt. En daar zijn de ramen ideaal voor.

In andere takken van de branche, vooral in clubs, proberen we ookwel om de mannen wat te laten hengsten. Vooral de clubs die hardnekkig blijven proberen zichzelf als een uitgaanstoko met optionele kamerbezoekjes neer te zetten. Die hopen ook dat met het gezuip aan de bar de klant zichzelf al in de mood brengt. In de praktijk is het gewoon niet mogelijk om te hengsten, en blijft het met tegen één meid of een groepje aanhangen tot hij daarmee naar boven gaat. Waar je hem alsnog moet opwekken en voorspel moet doen.

Raamwerk heeft een eigen voordeel, en dat komt eigenlijk alleen uit het hengsten. Dat wordt moeilijk herkend, maar als je ernaar gaat kijken zie je het zeker. En soms denk ik weleens dat de verbiedertjes dat beter doorhebben dan wij als deelnemers. En dat ze daarom de afgelopen jaren zo bezigzijn om het raamwerk te "verplaatsen" naar Laufhausen of naar onzichtbare plekken waar niet gehengst kan worden.

Als raamwerk niet meer raamwerk is wordt het totaal anders. Het hele hengsten valt dan weg. Dat is een grote verandering, zelfs als de klanten dat nog niet zien aankomen. Een Laufhaus is al veel minder toegankelijk, het hengsten is daar al flink minder. Door ramenstraten in een gebouw te stoppen, probeer je er gewoon een bordeel van te maken. Een gemankeerd bordeel. Want bordeelwerk is wel heel ander werk, en daar aarden die raammeiden niet. En ook daar wordt niet per ongeluk op aangestuurd.

Ramen verplaatsen naar binnen maakt de ramen kapot. Verplaatsen naar ergens waar een man niet een gewone passant kan zijn maakt hengsten moeilijk te beginnen, en is economisch dus ook rampzalig. Raamprostitutie met de gordijntjes dicht zet ook een streep door het hengsten. De toegang beperken tot mannen die een ticket kopen om aan te geven dat ze voor een wip komen maakt de drempel hoger. Al die maatregelen zijn er om de hengst-interaktie tussen hoer en klant te storen.

Hengsten is niet sjiek, en het lijkt ook niet netjes te zijn naar de meiden toe. Maar het is wat de ramen vitaal en winstgevend maakt. Het legt werk en verantwoordelijkheid bij de klant. Het zorgt voor doorloop, en het zorgt dat de hoeren dichterbij de huisvader kunnen komen voordat die in het diepe hoeft te springen. Hengsten is wat de ramen máákt. Kijk uit dat ze het je niet afpakken.

Woelig

Mijn stukje van vorige week was een leuk idee, maar als ik het teruglees ben ik er niet tevreden over. Als ik er langer over gedaan had, en als ik het meer had laten rondgaan bij mijn hulpploeg, dan was het een beter stukje geweest. Nu zijn er dingen in die niet gezegd zijn die wel gezegd hadden moeten worden, en heb ik ook niet echt het punt gemaakt wat ik wilde maken. Dat is een gemiste kans, en daar heb ik een hekel aan.

Aan de reakties kan ik wel zien dat het niet heel veel indruk heeft gemaakt, al heb ik geen negatieve opmerkingen gehad over dat het niet erg diep was. Ik probeer mijn blogje wel wat diepgang te geven, en zoveel mogelijk toch mensen iets nieuws te geven, iets te laten leren misschien zelfs. Maar nou ik terugkijk naar het vorige stukje zie ik toch vooral dat ik eigenlijk alleenmaar dingen heb herhaald.

Nou ja, niet elk stukje kan iets zijn om trots op te zijn natuurlijk. En we hadden net een heerlijke hittegolf gehad waarbij ik niet aan werken of schrijven dacht, en gewoon de hele week zo weinig mogelijk deed en veelteveel in de zon heb liggen bakken op verschillende stranden. Er zijn minder naaktstranden tegenwoordig, maar gelukkig zijn ze er nog wel, en met dit weer wou ik echt niet naar het textielstrand.

Het was niet het weer om veel te werken. Alles waarvan je warm wordt is eigenlijk niet te doen tijdens zo'n hittegolf. Dus dan zit ik vooral op mijn telefoon te prutsen. En dat betekent al snel dat je vooral het nieuws zit te lezen. En daar krijg ik het dan weer warm van, want je krijgt een boel boosmakende onzin over je heen als je gaat lezen in de pers.

Dan heb ik het natuurlijk niet over de corona-berichtgeving waar bijna àlles over gaat de laatste tijd, maar over het nieuws over sekswerk en alles wat ermee temaken heeft. Al dat gehuichel en gelieg zorgt dat ik het bloed naar mijn kop voel stijgen, en dan krijg ik het pas ècht warm. En natuurlijk krijg ik dan meteen weer de behoefte om er een stukje over te schrijven.

Maar dat doe ik alweer heel lang niet meer. Ik maak een uitzondering voor grote dingen als de WRS, maar over het nieuws schrijf ik niet meer. Er is genoeg om over te schrijven, minstens netzoveel als toen bijna elk tweede stukje over het nieuws ging, maar er komen geen stukjes meer over. In elk geval komen die niet verder dan een aantal nijdige aantekeningen in mijn bloknoot. En een kromme punt aan mijn fineliner.

Eigenlijk weet ik helemaal niet of ik wel weer aan de nieuwsstukjes wil beginnen. Ze kosten heel veel tijd, want je moet uitzoeken wat er nou precies aan de hand is. Ik ben geen krant, als ik er een keertje naast blijk te zitten ben ik meteen mijn geloofwaardigheid kwijt. Kranten worden toch wel geloofd, hoeveel onzin ze ook verkopen. Een blog moet altijd raak zitten, dus dat is veel werk.

Daarnaast, die nieuwsstukjes zijn niet welkom. De reakties van mijn lezers zijn vaak wel steunend voor mij, maar haast niemand vindt ze leuk. Ze worden slecht gelezen, en er gebeurt weinig mee behalve dat mensen ze deprimerend vinden. En alles wat je dieper uitzoekt dan de krant wordt toch wat aarzelend bekeken, en mensen nemen het niet erg serieus. Dus waar zou ik het dan voor doen.

Toen je nog polls kon doen op Blogger heb ik weleens gevraagd naar wat mijn lezers nou wouden met mijn nieuwsstukjes, en dat was toen ook heel duidelijk. Minder dan tien procent wou dat ik nog eens nieuwsstukjes schreef, en zelfs die wouden het minder vaak dan ik deed. Dus toen heb ik het maar gelaten ook. Vooral omdat ik kon verwijzen naar de Twitter van KSP, die het nieuws op de voet volgde, en haarscherp uit kon leggen waarom het onzin was. In honderdveertig tekens nog wel.

Maar KSP is van Twitter verbannen, en kan niet meer schrijven. Andere meiden op Twitter, zoals Yvette Luhrs of Ancilla Tilia, Hella Dee, Carmen Kleinegris, Moira Mona, Laura Kasbergen en nog wel meer, hebben ook het nieuws wel besproken. Maar niemand zo consequent of zo betrouwbaar als KSP. Die was van een uniek kaliber op Twitter, en ookal helpt ze me nu met mijn blog, ik mis haar Twitter wel om het nieuws bij te houden.

Er is nu een gat in de nieuwscommentaren, en de nieuwsstroom is nog steeds niet gestopt, nog steeds niet minder dom, en nog steeds niet minder schadelijk. Ik voel me daar wel verantwoordelijk voor om wat van te zeggen, en misschien een nieuwsbulletin op de donderdag te doen. Maar daar heb ik geen tijd voor, en dat zou ik dan moeten uitbesteden. En dat doe ik weer liever niet.

Maar wat eigenlijk altijd me stilzet als ik me tòch weer ga laten verleiden om wat over het nieuws te schrijven: het is nooit nieuw. Het is niet dat ìk niets nieuws te zeggen heb, maar dat de pers en de verbiedertjes gewoon geen fantasie hebben om iets nieuws te bedenken. Het is tèlkens hetzelfde soort onzin, en ookal is het al duizend keer gebleken dat die leugens klappen, tòch laat de pers dat elke keer discreet links liggen.

Ik kan wel blijven drammen, ik kan wel blijven herhalen, maar iedereen die mijn blog leest kan zelf ookal zien dat er niets van klopt. Wat er echt gebeurt. Wat er echt aan de hand is. En wat eigenlijk het verhaal is achter zo'n artikel. En dus ook met welke reden dat artikel zo verdraaid wordt geschreven.

En toch zou ik KSP graag terug op Twitter hebben.

Liegen

Toen ik een klein meisje was, was ik nooit op mijn gemak met leugens. Ik was opgevoed met een heel streng idee over dat liegen iets slechts was, hoe goed je bedoelingen ook waren. Ik werd er zelfs een beetje zwijgzaam van, want iemand die de hele tijd niet liegt, is niet erg sociaal.

Ik had meegekregen dat leugens je onecht maakten. Dat een leugen altijd kwaad doet, hoe het ook zit en hoe het ook gebruikt wordt. Dat de waarheid altijd beter is, ook als je door een hele zure appel heen moet bijten. Omdat leugens àltijd uitkomen, en de gevolgen van zo'n leugen àltijd veel negatiever zijn dan de waarheid zou zijn geweest. Dat was best zwartwit.

Natuurlijk is het onzin. Dat begon al duidelijk te worden toen ik een klein meisje was, en ik om me heen zag hoe al die vrome, nette mensen om me heen óók allemaal logen als het ze uitkwam. De enige die ik daar niet op betrapte was mijn opa, maar die zal het ook bestwel hebben gedaan, en bovendien vonden mensen hem nietzo aardig omdat hij niet sociaal was door te liegen netzoals iedereen anders.

Maar ookal zag ik dat er iets niet aan klopte, en dat niemand zich eraan hield, toch durfde ik het idee dat liegen slecht is niet los te laten. Ik bleef een beetje dat stille en verlegen maar toch onbuigzame meisje wat mensen na een poosje nietmeer uitnodigen naar feestjes. Als je niet liegt, trap je mensen namelijk zonder het te bedoelen op hun ziel. Want die denken dat als je rekening met ze hield, je wel een beetje zou liegen om de klap te verzachten.

Toen ik ging studeren, en vooràl toen ik de kraak inging, leerde ik wel hoe belangrijk liegen is. Tegen mensen die je wil bedonderen, tegen mensen die je zich goed wil laten voelen, tegen mensen waar je wat van wil, tegen mensen waarvan je wil dat ze je met rust laten, tegen mensen die je geen pijn wil doen, en vooral tegen jezelf natuurlijk. Liegen is glijmiddel voor alle sociale dingen die je doet. En netzoals glijmiddel ben je snel rauw als je het niet gebruikt.

Ik lieg nogsteeds minder dan de mensen om me heen. Dat is trouwens niet altijd zo geweest. Ik heb een tijd gehad dat ik heel veel loog, en daar eigenlijk gewoon te ver in ging. Toen loog ik ook als het niet nodig was. Ik loog omdat ik het eigenlijk nooit over mijn eigen ik had, maar over het image wat ik wou laten zien. En wat het geld voor me verdiende toen.

Toen zat ik namelijk in het kunstwereldje, en ik probeerde mijn geld te verdienen door mijn objekten te verkopen. Ik wou kunstenares zijn, professioneel, en het lukte me zelfs ooknog. Maar als je dat wil doen, moet je heel goed en beroemd zijn, òf kunnen bluffen en liegen. Ik hou van mijn kunst, maar ik ben geen Queirolo of Brancusi. Als ik geen strakke jonge meid met een hip kapsel was geweest die wist tegen wie ze moest flirten en liegen, had ik mijn boterham niet verdiend.

Nou moet je niet denken dat ik dan een valse insluiper in de kunstwereld was. Zo zit bijna iedereen in de kunstwereld. Het is een bordkartonnen wereldje van ego's en bluf, en het gaat niet om de kunst zelf. Daarom knappen ook zoveel jonge kunstenaars, die hun kunst wèl menen, erop af. Ik draaide gewoon mee in de leugens en in de bluf. En daarmee paste ik perfekt tussen de rest van dat wereldje.

Er zijn vastwel andere wereldjes die zo werken, maar ik heb alleen ervaring in de kunstwereld met dat soort gelieg. Het was slijmen bij handelaren, en met ze flirten om ze je te laten pluggen. Nou ja, flirten, het ging ookwel flink verder dan dat als je het een regelmatig ding wou maken. Als je wil zeggen dat wat ik toen deed eigenlijk al prostitutie was, ga ik je niet tegenspreken.

Ik loog toen zelfs via mijn kunst. Mijn objekten voelden als leugens soms. Ik maakte met heel veel aandacht en toewijding mijn "echte" kunst, waar ik mijn ziel inlegde, maar ik maakte ook kunst voor de verkoop. Dat flansde ik dan in een middag inelkaar. De handelaars en de kopers zagen het verschil niet. Dat deed me in het begin veel pijn, maar als je zo je boterham kan verdienen word je wel praktisch.

Bijvoorbeeld pijpte ik een handelaar die door vastgoedjongens werd benaderd voor kunst in kantoorgebouwen. Ontwikkelaars zijn verplicht een percentage van de bouwkosten aan kunst te besteden als er overheidsgeld bij komt kijken. Dat heet de "percentageregeling," en die heeft een paar jaar mijn boterham betaald. Maar ook puur commerciële jongens kopen kunst om hun pand er hoogdravender uit te laten zien. Het was nooit "mijn" kunst die ik daarvoor leverde. Ik maakte maar wat "interessant" uitziende zooi, en dan was het goed.

Ik maakte vooral betonnen objekten met zelfgebakken keramische tegeltjes in vormen die kontrasteerden met het bouwprojekt. Bij bungalowbouw maakte ik hoge sprieten, bij een hoge kantoortoren was het meer een plompeblad. Als het een strak en recht gebouw werd, maakte ik iets etherisch en organisch, als het een speels gebouw was met ronde vormen maakte ik een rechthoekig en symmetrisch objekt. Het was een middagje schetsen, en na vier koppen koffie was het idee gepiept.

Vergeleken met toen was de prostitutie een enorme stap weg van leugens. Mensen hebben toch het idee dat de prostitutie van de leugens bulkt, en dat alles bij hoeren onecht is, maar eigenlijk is het andersom. Je komt nergens een duidelijkere deal tegen over seks dan in prostitutie. Je weet precies wat je mag verwachten, en precies hoeveel het kost.

Zelfs de seks zelf is minder gelogen. Ja, we faken wat af, maar wat we doen is niet dubbelzinnig. Elke emotie die we uitlokken, elk beeld en elke illusie die we oproepen, die is bedoeld om de wip goed te laten draaien. We zijn niet bezig om te manipuleren met een verborgen agenda. Ik zeg niet dat je de grootste lul hebt omdat ik je zelfbeeld wil bijstellen, ik zeg het omdat je het geil vindt.

We gebruiken veel illusie in het sekswerk. Ook de meiden die daar niet bewust mee bezig zijn. Ook de meid die niet faket, die op haar smartphone gaat zitten spelen in hondjes, die er verder geen flikker aan doet, die maakt illusie. Alleen heel slecht. Ze laat de klant al het werk doen. Ze presenteert zich nogsteeds vantevoren als iemand die ze voor hem niet zou zijn als hij niet zou betalen.

De meiden die het beste met de illusies zijn, die zíét de klant nieteens echt. Die krijgt alleen de illusie te zien, en watvoor vrouw daarachter zit, dat krijgt hij niet mee. Maar de ironie is wel dat die meiden weer heel veel bevrediging krijgen uit het in-de-illusie-gaan-zitten. Dus misschien krijgt hij wel niet hun alledaagse zelf te zien, maar wèl juist de tovenares die in hun diepste binnenste woont. Wie weet.

Met seks wordt er heel veel gelogen. Vooràl buiten de prostitutie. Héél veel vrouwen faken. Heel veel mannen doen alsof ze veel geestelijker aangetrokken zijn dan echt waar is. Allebei de geslachten faken hun enthousiasme en betrokkenheid en aantrekking. Zowel om het meer te laten lijken, als minder. Allebei de geslachten proberen zich beter te laten zien dan ze zijn.

Complimentjes vliegen in het rond bij seksuele relaties, en ze zijn heel zelden gemeend. Ze zijn om de ander op te pompen en meer seksueel zelfvertrouwen te geven, en zo de benen uit elkaar of de pik omhoog te krijgen. En wat de mensen daar verder allemaal aanvast hebben geknoopt, want we hangen veelteveel van ons ego vast aan hoe we seksueel worden gezien. Allemaal veel simpeler en eerlijker in de hoererij.

Om nog maar te zwijgen over leugentjes als "je bent de mooiste die ik ooit heb gezien" of "ik ben aan de pil" of "ik ga bij haar weg." Er wordt tijdens het neuken zoveel gezworen om toegewijd te zijn aan de partners, en nadat het zaad tegen je baarmoederhals is gespat is dat allemaal gebakken lucht.

En klanten weten het. En ze waardéren het. Misschien weten ze het niet op een manier dat ze je het uit kunnen leggen, maar je merkt dat ze snappen hoe de deal is, en dat je uiteindelijk niet al die leugens en al die onzin en bluf rond seks gebruikt voor iets anders dan een fijne illusie, waar je allebei wat aan hebt. Ze weten wat er nep is en wat er echt is, en er loopt niets doorelkaar. Dan weet je waar je aantoe bent, en kan je er gewoon voor gaan.

Sowieso is het niet nuttig in ons werk om op dezelfde manier te liegen als amateurs doen. Als je overal een neppe suikerspin van maakt, komt niets meer aan als iets echts. Als je waarheid en illusie mengt, en zo weinig mogelijk van de werkelijkheid afwijkt, dan kan een kleine suggestie als een bliksem inslaan. Je wil je illusie zo geloofwaardig mogelijk maken, en daarbij hoort dat je nogal tempert hoever je gaat met je leugentjes.

Maar als je dan eens een keer iets vertelt, of een complimentje maakt, dan weten ze ook dat je het zegt zonderdat er wat achter zit. En dan zie je ze opgloeien. En zo vertelde ik een man deze week dat hij een fijne minnaar was, die lekker ongecompliceerd kan seksen. En dat ik dat waardeer omdat het best zeldzaam was. Hij was ontroerd, en hij vond het fijn dat hij wist dat hij het van mij kon geloven.

Warme schoenen

Achter de ramen trok ik mijn schoenen eigenlijk nooit uit. Niet alleen omdat bestwel veel klanten het geil vinden, maar het is iets wat ik vond dat bij de ramen hoorde. De klant was zo kort binnen, meestal niet meer dan een kwartiertje, dat ik het de moeite niet vond om mijn schoenen uit te doen. Bovendien droeg ik inlegzooltjes in mijn schoenen die er haast uitzagen als maxiverbandjes, en ik wou niet dat de klant die zag. Onzin eigenlijk.

In de clubs was het anders. Daar was het wel gewoon om je schoenen uit te doen voor een wip, en dat nam ik over. De seks was kort, je rekte het voorspel zolang mogelijk op, zowel aan de bar als in de kamer, om de klant meer uit te laten geven. Naar de kamer, tijdrekken, uitkleden, wip maken, en weer aankleden. En dus ook je schoenen aan. Die nog warm zijn van voor de wip. Ik vond dat een vreselijk gevoel.

Als ik mijn schoenen aandoe, dan is dat koel en glad leer, en een stevige schoen die ik voel. Daar voel ik me prettig bij. Als ik mijn schoenen aandoe terwijl ik ze daarvoor een poos heb gedragen, voelt het warm, klam, zweterig, en alsof de schoen slap is geworden. Het voelt alsof ik in iets mufs en viezigs ben getrapt. Ik heb er een hekel aan, en het is één van de dingen die op mijn zenuwen gingen werken bij de clubs.

Veel lezers zullen een beetje raar opkijken van wat ik schrijf. Want ik heb wel eerder uitgelegd waarom ik de clubs uitgegaan ben, en dat had hier niets mee temaken. Maar het was wel iets, één van de hopen kleine dingen, waardoor mijn keuze goed heeft gevoeld. Kleine dingen zijn soms best belangrijk met hoe je je voelt, ook over dingen die veel groter en belangrijker zijn.

Toen ik voor mezelf ging werken, en mijn eigen regels in mijn eigen werkflatje ging bepalen, was het één van die dingen die vanzelf verdwenen. Ik accepteerde geen korte boekingen meer, ik gaf zelfs voorrang aan de lange boekingen, en ik bracht meer tijd van zo'n boeking naakt door. Het was prettiger werken in elk opzicht. Warme schoenen maakte ik gewoon niet meer mee.

Dat gevoel van warme schoenen was ik blij kwijt te zijn. Het voelde goed om dat nietmeer te hoeven voelen, en het was één van die dingen waardoor het echt als een vooruitgang voelde toen ik de thuisontvangst inging. Je leven bestaat uit een paar grote dingen èn heel veel kleine dingen, en die kleine dingen tellen sneller op. Dat is soms gewoon belangrijk voor je ervaring, en soms is het symbolisch. En soms gewoon allebei.

Maar hoe belangrijk dat ooit was ga je wel snel vergeten als je er een hele poos niet mee wordt gekonfronteerd. Als je me een tijdje terug had gevraagd naar watvoor dingen ik blij was kwijt te zijn, had ik je niet verteld dat ik die warme schoenen haatte, en dat het een opluchting was dat niet meer te hoeven doen. Ik was er klaar mee, en ik had het achter me gelaten. Zo was het goed. Ik dacht er niet meer aan. Ik was het zelfs vergeten.

Nu ligt mijn werkflatje alweer jaren achter me. Dat is waar ik als hoer echt mijn draai had gevonden, en waar ik minofmeer was opgegroeid als ondernemer. Ik had eigenlijk gedacht dat ik dat zou doen tot mijn pensioen. Ik had al lopen plannen hoe mijn klantenbestand en mijn dienstenpalet moest aanpassen met mijn leeftijd, maar dat is dus allemaal een luchtkasteel geworden toen de gemeente de gelegenheid kreeg om mijn bedrijfje kapot te maken.

Dus danmaar de escort in, en daar heb ik me aan aan moeten passen. Dat ging niet makkelijk, want ik ben een gewoontendier. Ik moest mijn draai weer vinden, ik had weer veel te leren, en ik moest ook nederigheid leren. Je hebt meer te slikken in de escort dan in de thuisontvangst. Je bent toch te gast, het is niet jouw huis waar je de baas bent. Geboren escorts hebben daar geen nederigheid voor nodig, dat zijn brutale meiden die daar wel overheenstampen, maar voor mij is het slikken.

Begrijp me goed, ik wil niet zeuren over de escort. Ik ben blij dat het er is, het betaalt mijn brood, en het heeft hele eigen interessante kanten. Ik leer er veel, en ik leer veelzijdiger te zijn. Eigenlijk dwingt het me om dingen te leren waar ik anders me voor zou afsluiten, dus dat is goed. Het is ook geen slechter werk of voor mindere meiden ofzo. Het is alleen niet de stiel die zo goed bij me paste.

Toen ging ik ooknog studeren. Studeren is duur, studeren is vermoeiend, studeren is heel veel stress. Mijn werk is een soort reddingsboei daarin. Het zorgt dat ik niet mijn beleggingen moet aanspreken terwijl dat heel onhandig is met mijn soort beleggingen, het zorgt dat ik even met wat anders bezigben dan met mijn studie, het veegt mijn hoofd leeg, en het zorgt voor een gevariëerd aanbod aan pik. Ik zou het echt niet willen missen.

Maar ik zit wel een beetje moeilijk met de tijd, en het beheren van een gezond klantenbestand in de tijd die ik nog heb is soms wel lastig. De mannen kan ik op mijn leeftijd niet verkopen dat ik studente ben, al ben ik dat wel. Heel ironisch, want toen ik afgestudeerd was kon ik dat wèl, en heb ik dat ooknogwel gedaan ook. Op een beetje meedenken hoef ik niet te rekenen.

Dat heeft me een beetje moe gemaakt denk ik. Ik raakte gewoon een beetje van mijn eigen overtuigingen over hoe ik moet werken af, met alles wat veranderd was, alles wat ik nieuw heb geleerd, alles wat er te moeilijk uit gaat zien als je te moe bent en heel veel huiswerk en tentamens hebt die dreigend je agenda vullen. Dus dan ga je tornen aan je eigen regels en principes.

In dit geval was het een lange dag geweest. De scores voor mijn huiswerkserie waren lager geweest dan ik had verwacht, en ik had er een hard hoofd in of dat wel goed zou komen voor dit vak. Ik had veel te doen, er kwam weer nieuw studeerwerk aan, ik moest nog mijn klantjes bijhouden, wat boekingen scoren, er kwam weer een APK aan met alle rekeningen die daarbij horen, en mijn huishouden was de afgelopen tijd ook goed verslonsd.

Toen was er een appje van een aanloopklant, die wel een half uurtje wou boeken. Ik doe normaal geen halve uurtjes. Die werken niet voor mij. Maar met hoe weinig tijd ik had, met hoe leeg mijn hoerenagenda nog was, en met hoe moe ik me voelde, dacht ik opeens: waarom niet? En ik zette een boeking van een half uur in mijn agenda. De klant was reuze tevreden, en ik dacht er niet meer verder over na.

De date kwam, en ik reisde naar mijn klantje. Ik had nauwelijks tijd om kennis te maken, ik moest een haastige routine afdraaien, en ookal was de klant heel tevreden, ik vond het maar karig allemaal. Ik kon er geen kunstwerk van maken, en er zit nogsteedswel een kunstenares in mij. Ik had al mijn twijfels, en ik praatte het voor mezelf maar goed met dat halve uurtjes een hogere uurprijs zijn. Ookal ben je er met alle reistijd en voorbereiding uiteindelijk per echt verloren uur veel minder goed mee uit.

En toen stapte ik in mijn schoenen. En die waren warm. Niet heel warm, maar nèt klef en lauw en week genoeg om meteen dat gevoel van walging weer te krijgen dat ik van de clubs kende, en wat intussen was opgebouwd naar iets waar ik echt van kots. Het idee kwam meteen als een golf in me op: Waar ben ik mee bezig? Hoever ben ik afgegleden? Krijgen we dìt weer?

Ik ben die nacht weer naar huis geracet, en ik heb echt mazzel gehad dat ik geen boete heb gehad. Het was even afreageren, en het is ook het gevoel dat je wègracet van wat je achter je wil laten. Ik had het idee dat ik me had laten belazeren, maar ik kon echt geen andere conclusie bereiken dan dat ik mezelf gewoon had belazerd. Niemand had me gefopt of gedwongen. Ik was zelf mijn discipline vergeten, en vergeten wat ik wóú.

Toen ik thuiskwam, ging ik niet meteen naar binnen. Ik leunde even tegen mijn autootje, terwijl die "tinktinktink" stond te doen, en ik de stank van olie, remmen en hitte rook. En ik snakte naar een sigaret. Ik rook al járen niet meer, maar soms komt het opeens bij me op, vooral als ik stress heb en in de kankerzooi sta die ik zelf heb gemaakt van dingen die ik gewoon in orde had moeten houden.

Het was zo simpel. Gewoon geen warme schoenen meer voor mij. Lange dates, waar ik wat aan heb. Minstens een uur, liever twee. Dat deed ik al járen. Waarom ging ik daar niet gewoon mee door? Waarom had ik me laten zakken? Wat had ik nogmeer af laten glijden? En vooral die laatste vraag zat me dwars, want als ik even nadacht kon ik makkelijk wat dingen opnoemen waar ik gewoon laks mee was geworden.

Ik werd door de muggen lekgeprikt, maar ik wou niet naar binnen voordat ik weer vrede met mezelf had. Dat duurde eventjes, maar toen ik mezelf even streng had toegesproken, en had bedacht wat mijn opa tegen me gezegd zou hebben, ging ik weer naar binnen in mijn huisje, en schreef meteen wat dingen in mijn agenda. En ik ging naar bed. De volgende ochtend was het heel verfrissend en bijna bevrijdend om al die gedachtes in mijn journaal te schrijven.

Het is verleidelijk om als je overbelast bent, maar dingen half te gaan doen. Of niet half, maar driekwart. Of gewoon die tien procent eraf. En dan de lastige tien procent. Die wel kan wachten. Of die niemand mist. Maar dat is nooit echt alleenmaar tien procent. En dat kan eigenlijk niet wachten. En die wordt wel degelijk gemist. Het zijn smoezen. Je moet het goed doen, of erkennen dat je aan het kloten bent. Anders sta je voor je het weet weer in smerig warme schoenen.

Zeuren

Sommige stukjes schrijf ik in een opwelling. Ik krijg het idee, en binnen een paar uur heb ik het hele stukje opgeschreven. Veel stukjes kosten toch meer tijd, en daar moet ik dan even over nadenken. Vaak is dat als ik een kwart van zo'n stukje heb staan, en me opeens bedenk dat ik toch een andere kant opwil met wat ik vertel, of zie dat ik iets meer uit moet zoeken voor ik erover kan schrijven.

Dit stukje is geen stukje uit een opwelling. Het idee is oud, en ik heb mijn eerste krabbels erover in mijn bloknoot gemaakt in 2016. Sindsdien ben ik op zoek geweest naar wat er achter de concepten zit die ik ooit wel aanvoelde, maar nooit echt kon bevestigen. Dat duurde veel langer dan ik dacht, en het onderwerp was ook veel ingewikkelder dan ik in het begin dacht.

Soms heb ik van die stukjes die ik begin te schrijven om een idee op papier te krijgen, en waarbij ik dan bij het schrijven en uitleggen steeds meer struktuur in mijn ideeën krijg. Dan ga ik meestal meer uitzoeken, en ontdek ik heel veel. Dat is met mijn serie stukjes over pooiers bijvoorbeeld zo gegaan. Het stukje is dan niet alleen het overbrengen van het idee geweest, maar de manier waarop ik zelf heel veel heb geleerd. Daarom willen ze op de universiteit ook zovaak dat je papers schrijft. Dus dat kostte veel werk en tijd.

Maar vooral was er door onderzoekers een baanbrekend onderzoek aangekondigd dat ik af wou wachten. Ik had steeds dieper gegraven, en er waren mensen die me aan onderzoek en aan achtergrond hadden geholpen die ik zelf niet had, en zo kon ik een veel completer plaatje krijgen. En dat ene onderzoek zou toch wel een belangrijk ding zijn, want ik hoopte dat één van de conclusies die ik uit mijn ervaringen trok daarmee bevestigd zou worden. Helaas is dat baanbrekende onderzoek gewoon niet rondgekomen.

Al dat uitzoeken heeft trouwens niet alleenmaar tot dit stukje geleid, maar ook tot dat ik veel beter bepaalde klanten begrijp, en dat heeft me beter in mijn werk gemaakt. Ik kan connecten met klanten op manieren die ik daarvoor niet kon. Sekswerk is soms intimiteit, en bij intimiteit hoort begrip. Niet dat het echt mijn inkomen heeft verbeterd ofzo, maar goed in mijn werk zijn geeft me voldoening.

Het stukje van vandaag gaat over zeuren. En dan over zeuren tegen mannen aan, door vrouwen. De reden dat ik niet over zeurende mannen schrijf, is niet dat het niet bestaat ofzo, of dat het minder fout is. Ik krijg er alleen minder mee temaken, het is iets anders, en ik heb niet zo de kans om er diep in te duiken als bij vrouwen die tegen mannen aanzeuren. Dat wordt me op een presenteerblaadje aangeboden namelijk.

Mannen zeuren namelijk best. Dat mag ookweleens gezegd worden. En het is netzo gemeen en netzo dom als vrouwen die zeuren, en het is ook heel onmannelijk vind ik. Ik krijg bijvoorbeeld temaken met héél veel gezeur over condooms. Dat is een walgelijke en sneue vertoning, waar je echt minder door van een man gaat denken. En sommige mannen gaan netzo ver met zeuren als vrouwen, en die hebben de goede redenen niet die ik op ga noemen. Maar ik loop nu al vooruit op mijn stukje.

In mijn soort hoeren krijg ik veel pillowtalk te horen, en ik probeer daar wel op een konstruktieve manier mee om te gaan. Natuurlijk vooral door gewoon te lúísteren, maar ook door manieren te vinden om met dingen om te gaan waar de man geen gat in ziet. En door gewoon mijn kijk op de dingen te geven. Die is soms best goed, al zeg ik het zelf, omdat ik het gewoon van heel veel klanten hoor.

Veel mannen hebben wel wat ervaring met zeuren. Soms in gezonde relaties, waar het zeuren afentoe de kop opsteekt en de man dan helemaal in de stress jaagt, maar ook in ongezonde relaties, waar het zeuren een vaste plek in het samenleven heeft, en waar de man er gewoon vanuitgaat dat het er is. En zich er meestal ook gewoon bij neergelegd heeft.

Mannen ervaren zeuren heftiger dan ik dacht voordat ik naar mijn klanten ging luisteren. En ook veel heftiger dan de vrouwen die ik ken denken. Als ik het erover heb met vrouwen, vooral met vriendinnen die nooit wat met sekswerk of seksuele diversiteit temaken hebben gehad, is het idee dat die mannen weereens veel te kleinzerig zijn, en niet zo moeilijk moeten doen.

Zeuren doet mannen echt pijn. En langzaamaan is het me duidelijk geworden dat het ze ook gewoon echt kwaad doet. Ze reageren er hetzelfde op als huiselijk geweld. Er zijn bestwel mannen die vertellen over dat ze huiselijk geweld van hun partner meemaken, en dat ze het zeuren erger vinden. Bij wat ik ben tegengekomen was dat bij flink meer dan de helft van de mannen zo die mishandeling meemaakten.

Iedereen weet wel wat zeuren is. De mannen in mijn helpersgroep kennen het ook allemaal, en konden ook hun steentje bijdragen. Daarnaast kennen veel mensen het ook van hun ouders. Ik denk dat er niet veel mensen zijn die zeuren niet herkennen, gewoon omdat ze het zelf hebben meegemaakt. Maar ik ga er toch wat van moeten beschrijven, gewoon om vast te leggen waar we het over hebben.

Als ik het hier over zeuren heb, dan heb ik het niet over een keertje ergens over klagen, of eens ruzie hebben ergens over. Zeuren gaat meer om een houding, en om een manier van met elkaar omgaan. Wat zeuren zeuren maakt is dat je iemand negatief behandelt op een manier die maar doorgaat. Het gaat om een irritatie maken om je zin te krijgen, het gaat om een negatieve sfeer maken om iemand te dwingen.

De simpelste vorm van zeuren is om geen nee te accepteren als je iets "vraagt" aan je partner. Je komt er telkens weer mee aan tot hij ja zegt. Dat is zeuren op de manier die kleine kinderen gebruiken. Als het antwoord je niet bevalt, probeer je het opnieuw, maar nu met meer emotie. Zelfs de botste kop krijgt dan wel door hoe belangrijk het voor je is dat hij het doet, denk je dan.

Maar ook drammen is een vorm van zeuren. En dan een vorm waarbij je niet stopt. Bij gewoon zeuren kan je gaten laten vallen tussen je pogingen, bij drammen hou je niet op tot je je zin krijgt. En soms gewoon ook niet als je je zin al krijgt, als je je partner helemáál krankjorum wil maken. Zover ben ik zelf nooit gegaan, maar anderen doen dat wel. Die zitten er dan zo in, en zijn zo weinig meer bezig met wat hun partner nog in te brengen heeft, dat niets ze meer laat stoppen.

Dat zijn twee vormen van zeuren die iedereen zeuren noemt, maar ik tel er nogwel meer dingen bij. Bijvoorbeeld regelmatig steken onderwater geven, of andere passief-agressieve irritaties maken. Dat is meer geniepig, want het is dezelfde negatieve druk maken, maar dan terwijl je nog een beetje kan doen alsof je dat helemaal niet doet. Al ben ik nog niet één voorbeeld tegengekomen van een relatie waar daar ook echt niet doorheengekeken werd.

Ook dingen nooit laten gaan, en broeden op een nestje oud zeer dat je van stal kan halen als je je partner even zich rot wil laten voelen is een vorm van zeuren. Dingen nadragen en oude koeien uit de sloot halen is een manier om te zorgen dat problemen nooit opgelost worden, zodat je altijd iets hebt om hem mee onder druk te zetten. Hij moet nooit vergeten dat hij je tekort heeft gedaan, en dat die schuld nog openstaat.

Soms is zeuren legitiem. Als het gaat om iets belangrijks, wat alleen je partner kan doen, en waar hij niet zijn verantwoordelijkheid in neemt, dan is er telkens op terugkomen natuurlijk heel vanzelfsprekend. En dat dat irritant is, reken maar. Maar jij bent daar dan evengoed door onder druk gezet als hij, want hij zet jou voor het blok door niet zijn kant op te pakken.

Waar het regelmatig misgaat, heb ik intussen wel gezien, is dat de zeur dènkt dat dat aan de hand is, als dat eigenlijk helemaal niet waar is. Dan lijkt het legitiem om te zeuren, maar dan is de reden die je daarvoor hebt eigenlijk niet geldig. Bestwel vaak omdat de zeur zichzelf alleenmaar wijsmaakt dat er een legitieme reden is, maar minstens even vaak omdat er een misverstand is. En dat komt weer omdat mannen en vrouwen anders met organiseren en non-verbaal communiceren omgaan.

Mannen en vrouwen vinden verschillende dingen "planning" of "geregeld". Mannen improviseren graag dingen die vrouwen liever ruim van tevoren afgehandeld willen zien. Dat komt doordat mannen meer op hun gemak zijn met sommige risico's. Mannen vinden improviseren leuk. Wij willen gewoon resultaten. Mannen vinden rommel wel best, mannen hebben andere hoogtes om de lat te leggen, mannen vinden het niet erg als sommige dingen erbij inschieten die wij wèl belangrijk vinden.

Vrouwen en mannen zijn in het algemeen verschillend. Mannen zijn meestal meer gericht op nieuwe dingen doen, vrouwen meer op dingen handhaven. Wij vinden het belangrijker om het huis netjes te houden, mannen zijn meer gericht op dat alle lampen werken, dat het tuinhek niet kraakt, en de Wifi supergoed is. Vrouwen willen weten waar ze aantoe zijn, en duidelijke schema's en planning hebben. Mannen improviseren veel liever. En hoe mannelijker de man, en hoe vrouwelijker de vrouw, hoe meer dat kontrast te zien is.

Wij vinden veiligheid bijvoorbeeld belangrijker dan onafhankelijkheid. Wat heb je aan je onafhankelijkheid als je berooid, ziek of dood bent? Mannen zien dat andersom, die vinden een beetje onveiligheid wel spannend, zolang ze maar zelf de bink kunnen zijn die zijn eigen pad volgt. Netzoals met heel veel dingen in dit stukje kan je daar wel flink op nuanceren, maar ga het maareens na.

Er is ook een soort taalverwarring. Mannen communiceren veel korter, en vinden het normaal om als iets ze niet bevalt dat dan zèlf op te pakken. Mannen verdelen graag taken en doen het dan zelf of negeren het totaal. Vrouwen delen liever taken, en zijn niet alleen bezig met hun eigen taken, maar ook die van anderen. Vrouwen communiceren veel meer, en zoeken veel meer bevestiging van de ander over dat ze het ermee eens zijn. Voor mannen komt dat veel sneller als gezeur aan.

Dat zeuren ziet de zeurder danook niet als iets wat negatief is voor de partner. Die denkt dat ze juist bezig is om te hechten met hem, om hem te helpen om zijn leven te leiden, die voelt het eerder als zorgen voor iemand die zelf niet goed doorheeft hoe het leven moet gaan. En hoe meer je man gemankeerd omgaat met je hulp en je pogingen om zijn taken te delen, hoe meer hij laat zien dat hij hulp nodigheeft omdat hij er niet mee om kan gaan.

Mannen hechten erg aan hun individualiteit, vooral als ze mannetjesmannen zijn. Dat hele dingen samen doen, dat komt dan allemaal van jou af. Zij hebben het gevoel dat ze jou de ruimte geven, jij hebt het gevoel dat jij de hele tijd moet zorgen dat je dingen samen doet. Het zeuren is dan een deel van het dingen samen doen voor jou, voor hem is het zeuren. Dat hij dan niet ook zeurt, voelt voor jou eerder alsof hij niet meedoet en ongeïnteresseerd is.

Op het randje heb je dan nog zeuren om je gehoord te voelen. Als je frustraties hebt, wil je die delen, en wil je je gevoelens beleven met iemand die je leed met je kan delen. Je wil je gehoord voelen. Voor vrouwen is dat steun aan elkaar hebben, mannen vinden het meestal pijnlijk gezeur. Je bedoelt het niet zo, maar dat is wel waar je terechtkomt. Mannen gaan gewoon heel anders met dat soort emotie om. Als ze een emotioneel ingewikkelde situatie beleven, gaan ze die niet samen doorvoelen, maar keren ze juist in zichzelf. En met iets anders kunnen ze niet omgaan.

Maar dan ben ik ookwel klaar met uitleggen over hoe zeuren terecht of per ongeluk kan zijn.

Veel zeuren is ongezond of gewoon gemeen. Of het nou echt zo bedoeld is of niet. Ontzettend veel zeurgedrag is hangen aan iemand anders om je eigen onzekerheid te bevredigen, afwentelen van verantwoordelijkheid, controlerend gedrag ookal heb je niet meteen iets waarvoor je die controle nodighebt, om iemand gewoon letterlijk van je weg te pesten, of gewoon om je af te reageren op iemand, pestgedrag dus. Dat zijn allemaal verschillende maar allemaal negatieve en destruktieve dingen die negatieve en destruktieve dingen doen.

Het meeste gezeur komt van wantrouwen. De zeurder vertrouwt haar partner niet, en voelt zich kwetsbaar omdat ze niet het gevoel heeft dat hij haar zal steunen, en zijn verantwoordelijkheden zal nemen. Die verantwoordelijkheden zijn meestal trouwens helemaal niet duidelijk, en daar heeft de zeurder ook meestal héél andere ideeën over dan de partner. De zeurder gaat dan op haar gevoel af, en dat maakt het voor de partner ook niet voorspelbaar wanneer en waarover het gezeur komt.

Wat ik heel vaak als patroon bij mijn mannen zie, is dat ze een partner vinden en tijdens de wittebroodsweken heel veel bezig zijn met haar verrassen en haar plezier doen. Dat hoort allemaal bij de hofmakerij, maar dat is wel een fase. Dat houdt niemand vol. En als het nieuwe van de relatie af is, maakt het ook minder indruk, en is de reaktie minder alle moeite waard. Dus na een tijdje loopt dat terug, en wordt het een speciale treat op bijzondere momenten.

Hij denkt dat hij nu een vriendin heeft waarmee hij netzo lekker blijft stoeien als tijdens de wittebroodsweken, en die netzoveel blijft proberen om hem te betoveren als tijdens de wittebroodsweken. Zij denkt dat ze nu iemand heeft gevonden die de hele tijd initiatief blijft nemen, en de hele tijd zal blijven zorgen voor je natjes en je droogjes. En dat gebeurt natuurlijk aan allebei de kanten niet.

Als je eenmaal bij elkaar bent, vooràl als je gaat samenwonen, kom je erachter dat je partner niet de hele tijd enthousiast met jou bezig is. Dat hij ook een leven heeft náást jou, en dat dat er niet hetzelfde uitziet als wanneer hij jou aan het versieren is. Dat hij ook stinksokken heeft, dat hij geen pietsie interesse voor jou heeft terwijl hij voetbal kijkt, dat hij niet die altijd-toegewijde man blijft die hij tijdens de wittebroodsweken was.

Dat mag je verbazen als je een tiener bent met je eerste vriendje. Maar mensen die dat niet begrijpen ookal zijn ze volwassen, daar mag je best wat van vinden. Als je echt verwacht dat je partner je telkens mee zal slepen op avontuur en je hele leven overal je een gevoel van geborgenheid over geeft, ook met alle dingen die tijdens die wittebroodsweken nieteens in beeld kwamen, dan ben je nogal onvolwassen en heb je geen realistische kijk.

Maar er zijn dus plenty vrouwen die dat wèl vinden of geloven. Die zien niet dat ze nu met een echt persoon temaken hebben, die nog steeds om ze geeft maar niet meer bezig is met die versierfase, maar nu met ze samen een leven leidt. Die raken er onzeker van, omdat ze vinden dat het betekent dat hij nu niet meer zijn best doet, en nu niet meer interesse in ze heeft. Die voelen zich verwaarloosd, en die gaan zeuren.

Het is zeuren omdat je ongerust bent, en je dat wil afreageren. Omdat je het wil uitleven. Omdat je hem zover wil krijgen dat hij je zorgen wegneemt, en je onzekerheden bevredigt. Hij moet bewijzen dat jij niets te vrezen hebt. En eigenlijk had hij dat moeten doen door het te zien voordat jij het meemaakte, dus hij staat al op achterstand, en hij heeft wat in te halen.

Veel zeuren gaat eigenlijk om "neem mijn zorgen weg!" Dat gebeurt dan een beetje om haar op te laten houden met zeuren, maar daar wordt de partner niet aktiever en enthousiaster van. Hij gaat juist het minimum doen om het gezeur maar op te laten houden, en omgekeerd wordt de zeurder heel onzeker van het negeren van haar behoeften, en gaat daar juist over drammen om dat weg te nemen. Dat is een vicieuze cirkel die iedereen miserabel maakt.

Je ziet ookwel een soort spanningsboog in sommige zeurrelaties. Eerst zeuren om de man te binden, dan zeuren om hem deel van je gezin te maken, dan zeuren om aktiviteiten buiten het gezin in te dammen, dan zeuren om hem jouw manier van dingen doen op te leggen, dan zeuren dat hij geen initiatief meer heeft en niet spannend meer is. Bij vriendinnen heb ik wel gezien dat ze zeuren over dingen die ze er zelf met veel werk eerst uitgezeurd hebben. Bijvoorbeeld huiselijkheid erin gezeurd hebben zodat hij bij ze blijft, en dan klagen dat hij ze het huis niet meer uittrekt.

Als ik praat met vriendinnen over dat het zeuren alleenmaar voor een vicieuze cirkel zorgt, en ze andere manieren moeten zoeken, dan hoor ik meestal de vraag: "Jamaar hoe moet ik dàn zorgen dat hij doet wat ik wil?" En dat is precies de verkeerde vraag. Dat laat al zien dat het alleenmaar gaat om hem de les voor te schrijven, om de baas over hem te spelen. En geen beste baas. Dat is geen gezonde relatie.

Je hebt ook de relaties waarin het helemaal niet blijkt te gaan om de man ergens toe te dwingen, maar alleen gaat om het miserabel maken. Dat herken je bijvoorbeeld aan dat het helemaal niet gaat om een man ergens naartoe te bewegen, maar vooral om hem achteràf zich te laten verantwoorden voor iets wat je niet bevalt, of iets wat volgens jouw regels niet mag. En die gaan er vooral over waar jij aanstoot aan neemt. Dus dat kan je zelf kiezen, zolang je maar beweert dat wat jou regel inhoudt "normaal" is.

Dit is trouwens iets anders dan wanneer de zeurder de hele tijd bezig is met verantwoordelijkheden en schuld afschuiven. Dat gaat namelijk niet om de partner, maar om de zeurder zelf. Die wil dan, ook weer heel kinderachtig, dat alle schuld en verantwoordelijkheid voor alles bij haar wegblijft. Ook als nog niemand kijkt naar schuld, zit de zeurder daar al over met haar handen in haar haar, en gaat zeuren tot iemand anders die schuld of verantwoordelijkheid op zich neemt. En daar is de partner bijna altijd de aangewezen persoon voor. Maar we hebben het nu over bitchen om iemand te zieken.

Achteraf gaan bitchen over iets wat je niet wou is alleenmaar giftig. Als je iets wil, moet je daarover beginnen als er nog wat aan veranderen kan. Als je wacht tot nadat het al gebeurd is, ben je er alleenmaar opuit om te straffen. En als je nieteens vantevoren wat hebt gezegd, ben je hem alleen in de val aan het laten lopen zodat je weer iets hebt om hem voor ter verantwoording op te roepen. Daar komt nooit wat goeds van, maar het is een patroon wat zeurders heel vaak gebruiken.

Waar de zeurder aanstoot aan neemt is meestal helemaal niet belangrijk. Er wordt iets gezocht waar de partner mee in een slecht licht kan worden gezet, en de zeurder blaast dat op tot iets waar een drama van kan worden gemaakt. Dat is iets om over te zeuren, maar tegelijk een uitlokking om de partner zover te krijgen dat hij haar gezeur onbelangrijk noemt. Want dat is natuurlijk het belangrijkste om gezeur voor jezelf mee te rechtvaardigen.

Aanstoot nemen is makkelijk. Niemand kan leven zonder iets te doen of te laten waar iemand anders aanstoot aan kan nemen. Als een zeurder iets zoekt, is er zó wat gevonden. En als de partner dat kan ontkrachten, en die moet dan ècht stevig in zijn schoenen staan, is er netzosnel weer wat nieuws gevonden. Aanstoot kan je nemen en er dan later een reden bij zoeken. Dan is de zeurder gerechtvaardigd, en de partner heeft wat te verantwoorden en om voor te kruipen.

Daar hoort vaak ook bij dat alles een handeltje is. Als hij iets wil, dan moet hij daar een prijs voor betalen. Wat geeft hij jou ervoor terug als hij naar de wedstrijd mag kijken? Als jij op je best moet laten zien omdat zijn baas over de vloer komt, hoe gaat hij het dan goedmaken dat jij geen relaxte avond hebt gehad? Die zeurders hebben een portemonneetje met oud zeer en aanstoot waar ze zuinig op zijn, en tevoorschijn kunnen halen om over te zeuren. Telkens weer.

Zo'n man heeft dan het gevoel dat hij altijd op de klok is, en dat hij elke fout voor altijd gaat aanhoren. Dat is niet iets wat je in je achterhoofd kan hebben en dan nog kan ontspannen. Het verkrampt elk moment dat hij met je samen is. Dat zorgt er weer voor dat hij je gaat ontwijken, en dat zorgt weer voor meer spanning en meer dingen om over te zeuren. Er ontstaat zo weer een nieuwe vicieuze cirkel.

Het is nooit genoeg: als hij de afwas doet, maakt hij de spoelbak niet schoon. Als hij de spoelbak schoonmaakt, is het met de verkeerde spons. Als hij de goede spons gebruikt, legt hij hem niet goed terug. Als hij het goed doet, begin je aan dat hij de trap nooit stofzuigt. Dat geeft zo'n man allemaal het signaal dat het drammen toch nooit eindigt, wat hij ook doet. Dus waarom dan zich nog inspannen, als het toch niet uitmaakt? En voor jou voelt dat alsof hij niet luistert. En je gewoon meer moet zeuren.

Dat is nieteens altijd onbedoeld. Veel zeurders zoeken naar een pijnplek iets wat niet veranderd kan worden, zodat hun partner geen uitweg heeft, en wat emotioneel zwak en gevoelig is voor de partner. Soms pas na omzwervingen, en soms gewoon vanaf het begin. Dat veroorzaakt een vastgelopen situatie waarin er geen hoop is om ooit te kunnen ontsnappen. Als de partner onverwacht tòch iets vindt om het zeuronderwerp op te lossen, wordt dat bijna altijd behandeld als een agressieve aktie van die partner. Dat zegt wel wat vind ik.

Soms gaat zo'n vrouw zeuren terwijl ze eigenlijk niets meer te zeuren heeft. Sommige mannen zijn heel effektief met het doen van hun taken en klusjes, en geven meteen toe. Dan zit zo'n vrouw soms snel zonder dingen om over te zeuren. Dan wordt het vaak heel vaag, en heel abstrakt. Dan komt er meer gezeur naar voren over hoe hij slecht is en wat goed te maken heeft, ookal is dan niet duidelijk wat die dingen zijn. En uiteindelijk altijd de nadruk over dat hij verantwóórdelijk is.

Ik zie daar ook een duidelijke overlap met feminisme. Als je gaat graven, is het feministische gedachtengoed immers ook vooral een gedachte dat mannen voor alles verantwoordelijk zijn, en die verantwoordelijkheid niet nemen behalve als feministen ze met de neus op dat feit drukken. En feministen hebben ook vooral negatieve manieren om daar aandacht voor te krijgen. Het lijkt steeds meer op elkaar als je langer blijft kijken. Vooral dat àlles waarover je zeurt met die centrale ideeën wordt verbonden. Hoe vergezocht ook.

De dingen waarover je zeurt worden daarmee ook beladen. Als jij zeurt dat hij je vaker moet verrassen met iets leuks, bloemen ofzo, dan wordt dat besmet. Als hij dan eens een vrolijke bui heeft en bedenkt dat hij je best een bloemetje kan brengen, dan moet hij onmiddellijk denken aan het gezeur over bloemen, en dan is die vrolijke bui wel weg. En je kans op bloemen natuurlijk ook. Hij zal je nog wel bloemetjes brengen omdat je erom zeurt, maar nooit meer spontaan.

Gigantisch demotiverend. En daar hoef je geen man voor te zijn. Iedereen kent het nog wel van zeurende ouders. Alleen al de gedachte "oh kut, straks kom ik thuis en dan beginnen ze weer over..." en je hebt meteen nergens meer zin in. Liever buitenshuis hangen. Je weet dat dat het zeuren alleenmaar erger maakt, maar je wil er gewoon niet weer aan beginnen, en elk uurtje dat je voor jezelf kan stelen is er één.

Soms is het gewoon het afbreken van mannelijkheid. Mannen zijn woest aantrekkelijk, maar ze zijn bestwel slechte huisdieren. Een reu of een kater kastreer je ook, en met een man ga je gewoon zeuren. Het resultaat is hetzelfde, de mannelijkheid gaat eruit. De testosteron gaat omlaag, en de man verandert in een steeds dikker wordende passieve bankaardappel. Ook als je tegen hem zeurt dat hij pro-aktiever moet zijn, en eens wat moet gaan dóén.

Als je de veearts de ballen van je kater weg laat knippen wordt het beest kalmer omdat het zijn mannelijke hormonen de das omdoet. Dat blijkt met zeuren soortvan ook zo te gaan. Mannen die veel aan hun kop gezeurd worden door hun partner verliezen ook veel mannelijke hormonen, terwijl de stresshormonen zoals cortisol flink meer worden. Dat heeft bestwel ingrijpende gevolgen, zowel voor zijn gedrag als zijn gezondheid.

Mannen hebben wel aanleg om man te zijn, maar een heleboel van die mannelijke aanleg ga je pas zien als zijn hormonen goed staan. Dat is niet zo regelmatig als met onze menstruatie, maar netzogoed kunnen die hormonen op en neer. Die reageren op vanalles, en dan vooral wat de man meemaakt en doet. Mannelijk gedrag komt heel natuurlijk, maar die natuur heeft wel de hormonen nodig of het gebeurt niet.

Als een man dingen doet als carrière jagen, flirten, wedstrijden doen met andere mannen, bouwen, meiden pakken, technische dingen doen, rondzwerven, krachtsporten doen, verliefd worden, of gewoon de macho uithangen, dan gaan die mannetjeshormonen omhoog. Dan gaat hij meer dominant gedrag vertonen, en gaat hij meer op een mannenstereotype lijken. En omdat mannen al die dingen leuk vinden, is dat een zelf versterkend iets.

Sommige mannen hebben meer aanleg voor die mannelijke dingen dan andere mannen, en daar is niets mis mee. Sommige mannen hebben een hele sterke mannelijke kant, en die duiken meer in die mannelijke dingen. Andere mannen hebben dat veel minder, en dus stimuleren ze zichzelf ook niet om mannelijker te worden. Er is trouwens helemaal niets mis met mannen die minder aanleg hebben voor mannelijkheid. Er zijn best veel vrouwen die dat fijnere mannen vinden dan zo'n dominante bonk technische spieren.

Wanneer je gaat zeuren tegen een vent, of hij nou hoge of lage mannetjeshormonen heeft, gaan die omlaag, en zijn cortisol komt omhoog. Cortisol is een stresshormoon, en dat doet nare dingen met je immuunsysteem en je bloedvaten. Dat merk je pas op de lange termijn. Op de korte termijn merk je vooral dat het wegdrukken van zijn mannetjeshormonen zijn libido laat uitgaan als een kaarsje, en zijn dominantie nog meer. Dus als je denkt dat je je vent dominanter in bed kan krijgen door te zeuren, kom je bedrogen uit.

Je kan afmeten hoever een vent zijn mannetjeshormonen kwijt is aan hoe dik hij wordt. Hoe meer gewicht hij aanzet, hoe meer die mannetjeshormonen weggedrukt zijn. Hoe meer hij een passieve kakzak wordt, hoe minder hij doet, en hoe meer hij zijn stress weg gaat eten immers. Maar de hormonen zelf maken het ook makkelijker voor hem om aan te komen. Dat zie je ookwel terug aan hoe een man met een affaire opeens zonder te proberen enorm afvalt.

Zeuren kloot met de hormonen van een man, en mannen zijn niet zo stevig als vrouwen wanneer het gaat om hormonen die verstoord raken. Hun hele lijf gaat naar het gezeur staan, en ookal kunnen ze er wel makkelijkere huisdieren van worden, het gaat toch ten koste van andere mannelijke dingen, vooral betrokkenheid en passie, die je toch wel graag had gehouden. Je kan aan mannen die aan hun kop gezeurd worden zien dat ze zich niet gezond voelen.

Uit onderzoek blijkt ook dat dat niet gezond is. Mannen die een zeurende partner hebben, leven gemiddeld drie jaar korter. Dat lijkt weinig, maar dat is een kwart van het verschil dat een leven lang zwaar roken maakt. De verandering van de hormoonhuishouding door het zeuren sloopt zo'n man gewoon. Opvallend genoeg gebeurt het met vrouwen die aan hun kop gezeken worden niet, en gaan die ook niet eerder dood. We hebben een andere hormoonhuishouding.

Maar het doet wel meer met je man dan hem alleen ziekmaken en vroeg laten sterven.

Het maakt één ding nog sneller kapot dan je man: het respekt dat je man voor je heeft. Mannen zien zeuren als iets dat je doet uit onmacht, en voor onmacht hebben mannen geen respekt. Hij voelt dat je hem niet genoeg vertrouwt dat hij zelf het goede zal doen, maar dat je zeurt laat hem ook zien dat je er wèl op vertrouwt dat hij je gedrag gaat pikken, en je niet in de steek zal laten. Hij voelt heel duidelijk dat je probeert je zin door te drijven die je zelf niet kan waarmaken, door misbruik te maken van zijn toewijding aan jou.

Zeuren is iets wat alleen werkt in relaties waarin een hele speciale band is. Ouders zeuren tegen hun kinderen omdat die niet willen luisteren, en de ouder tòch in moet grijpen, maar niet hard wil doorpakken. Kinderen zeuren tegen hun ouders omdat ze geen manieren hebben om hun zin te krijgen, maar weten dat hun ouder ze nooit in de steek zal laten, hoe irritant ze zich ook maken. Door te zeuren stel je je ook zo op. Zo voor lief te worden genomen, en zo duidelijk te worden gezien als een slapjanus die toch niet opstapt, hoe je hem ook behandelt, daar knapt je man gewoon op af.

Ook als je wint. Als je hem omgezeurd krijgt, knapt hij nogsteeds op je af. Dat hij doet wat je wil, betekent namelijk niet dat hij jouw hele verhaal eromheen ook overneemt. Jij hebt hem verteld hoe hij het moet zien, maar hij doet alleenmaar wat je van hem eist omdat hij van je gezeur af wil zijn, niet omdat hij vindt dat je gelijk hebt. Zelfs àls je gelijk hebt. Hij is juist ook op dat verhaal afgeknapt nu, en gelooft het nog minder dan wanneer je er niet over gezeurd zou hebben.

Haast alle mannen die aan hun kop worden gezeurd, denken ook dat hun vrouw of vriendin het zeuren leuk vindt. Dat hebben ze dan weer mis, want zeurende mensen zijn niet gelukkig. Er zijn wel onderzoeken gedaan naar de stress van zeurende vrouwen, en die laten zien dat vrouwen overlopen van de stress tijdens het zeuren. En dat is nietzo raar, want ookal ben jij degene die de agressie toepast en krijg je geen agressie terug, toch komt de klap teruggekaatst.

Je hebt het gevoel alsof je een dood paard de sporen geeft. Die man wìl gewoon niet. Alleen winnen kan je geruststellen. En dat winnen is vaak een onhaalbare kaart, want als hij eenmaal gekgezeurd gaat doen wat jij wil, voelt dat niet als winnen. Je hebt je als een jengelend kind moeten aanstellen om hem iets te laten doen waarvan je wou dat hij het gewoon altijd uit zichzelf deed, en je voelt je rot omdat hij je een zeur vindt. Het geeft geen plezier, het geeft alleen het gevoel dat je wat aan je frustraties aan het aanpakken bent. Ookal werkt het niet.

Nou ja, het werkt niet om de boel echt beter te maken. Je krijgt er niet mee voorelkaar dat je relatie gezonder wordt, of dat hij nu vrolijk van persoonlijkheid verandert zodat jij je niet meer irriteert. Want het werkt op één manier wel: mannen gaan voor de bijl, en geven toe. Je komt bijna nooit tegen dat een man zijn rug recht kan houden. Ze houden het soms lang vol, maar ze zwichten altijd. Of ze zetten je aan de dijk. En dat gebeurt te weinig.

Maar het gebeurt wel degelijk. Zowel scheidingsadvokaten als huwelijkstherapeuten zeggen dat zeuren reden nummer één is om te scheiden. Ruim meer dan vreemdgaan, drugs en alkohol, of te weinig tijd hebben voor elkaar. Zeuren sloopt je relatie, en de man geeft het dan op een bepaald moment op. Terwijl zijn vrouw het helemáál niet zag aankomen. Ik heb vaak gehoord dat als de man het weerstand geven opgeeft, en de vrouw het idee heeft dat ze eindelijk haar zin heeft, het moment is dat de relatie op de klippen loopt. Dus pas maar op als hij opeens braaf gaat doen wat je normaliter moet zeuren.

Zeurders geloven zelfs als hun partner wegloopt om het zeuren, en ook zègt dat het om het zeuren gaat, niet dat het door het zeuren komt. Ergens zit er een arrogant idee in dat het zeuren terecht is, en dat protesteren tegen het zeuren eigenlijk altijd onterecht is. Dat het zeuren is zoals het hoort te zijn, en dat er iets mis met je partner is als die het bijltje erbij neergooit. Of in elk geval dat hij foutzit. Of op zijn minst dat hij ermee kapt om iets wat gewoon biologisch bij vrouwen hoort.

Mensen geloven dat echt. Als ik lees in onderzoeken over zeuren zie ik dat de evolutionaire biologie en de psychologie er hele verhalen bij verzinnen over waarom zeuren een biologisch verschijnsel is. Dat is dan verzonnen vanuit de conclusie, een logische doodzonde. Het verhaal is dan dat zeuren de mannen zo ongemakkelijk moet maken thuis dat ze de grot uitgaan om mammoeten te vangen, of dat hij ervoor moet kiezen de huis-eunuch te worden. Of dat het is om van je man af te komen als het tijd is voor nieuwe genen in huis. Allemaal uit de dikke duim uiteindelijk.

Niet dat ik het dan wèl weet. Ik probeer nou al jaren te ontdekken waar het vandaankomt, ook omdat ik ergens toch hoop dat er iets goeds zit aan iets wat zoveel levens verziekt, maar ik heb echt geen idee. Het lijkt vooral uit kleinzieligheid te komen, en uit gewone arrogantie, gemeenheid, geldingsdrang, luiheid, eigenwaan, afschuifgedrag, en proberen jezelf beter te voelen door iemand anders ellendig te maken. En misschien moet ik niet willen dat daar een goede reden voor is. En ik vind het al helemáál onverteerbaar om te zeggen: "dat hoort nou eenmaal bij vrouwen."

Wat ik vooral zie is niet dat het van nature in vrouwen zit, maar dat het van vrouwen gepikt wordt. Terwijl het echt schadelijk, dom en gemeen is, en het van mannen niet gepikt wordt. Maar daar kom ik zo wel op terug. En het is onnodig, ookal heb ik gemerkt dat zeurpieten daar héél moeilijk van overtuigd kunnen worden. Want is zeuren niet gewoon nódig? En is het niet eigenlijk de schuld van de man die niet voor zichzelf opkomt, als het zo uit de hand loopt?

Elke dag ga je met tientallen mensen om waar je niet tegen zeurt, en die geven je ook gewoon je eerlijke deel. Dat je dat wel vertrouwt bij die mensen die verder van je afstaan en niet van je eigen partner is gewoon raar. Je kan met je partner juist op méér manieren communiceren dan met anderen, dus je hebt mìnder reden om tegen hem te zeuren dan tegen andere mensen. Dus je kan best zonder. Miljarden vrouwen kunnen dat.

Maar wat inderdaad dus wel een interessante vraag is, is waarom al die mannen het laten gebeuren. Ik zie de ene na de andere man waar niets aan mankeert, die tòch zich laten kapotzeuren terwijl ze er diep ongelukkig van worden. Ze gaan niet weg, en ze doen er ook niets tegen. Ze merken hoe het ze aanpakt in het diepst van hun ziel, en ze laten het maar gebeuren, omdat ze geen uitweg zien.

En dat is raar, want als een màn tegen ze zeurt is het allemaal opeens heel anders. Ik heb weleens mannen iets zeurderigs naar andere mannen zien doen, en dat liep héél snel op geweld uit. Eerst verbaal, maar het duurt niet lang voor er serieuze klappen vallen. Dan is zeuren nogsteeds iets wat zo'n man diep aangrijpt, maar ze zijn bepaald niet machteloos om er tegenin te gaan.

Op een best groot toernooi waar ik meewas met een vriend die meespeelde van mijn club, was er een man die mijn vriend een fout had zien maken. Die man sprak mijn vriend daarop aan, en die gaf toe dat hij die fout gemaakt had. Daar had het mee afgelopen moeten zijn. Maar die man ging doorzeuren, en mijn vriend betrok heel snel, en snauwde die zeurpiet af. Dat werd al snel waarschuwen dat hij een klap ging krijgen.

Die zeurpiet luisterde niet, en mijn vriend sprong zowat uit zijn vel. Hij is normaal juist heel vriendelijk, geduldig en bescheiden, maar dit was echt vijf minuutjes en hij was klaar om die zeurpiet een blauw oog te slaan. Er kwam gelukkig iemand bij die uitlegde dat de zeurpiet een autist was, die niet wist wanneer hij op moest houden, anders was het echt wel tot klappen gekomen. De hele rit naar huis moest ik aanhoren dat hij die vent wel het ziekenhuis in had willen slaan.

Je ziet dat vaker zo. Mannen pikken zeuren wel van vrouwen, maar niet van mannen. En lang niet alle vrouwen zeuren, en de vrouwen die wèl zeuren maken er helemaal niet allemaal zo'n vaste prik van als ik in heel veel relaties zie. Dus ik denk dat het idee dat je vrouwen het zeuren maar moet vergeven gewoon seksisme is, en dat we het meer doen dan mannen omdat het er bij ons niet met harde knuisten uit geslagen is.

Zeuren maakt dat mannen heel primair gaan reageren. En bij mannen is dat snel geweld, of in elk geval dreigen met geweld. Maar ze willen geen geweld gebruiken tegen vrouwen, en al helemaal niet tegen hun partner. Dus dan houden ze het maar bij het gezeur uitzitten. Of helemaal hun partner "uit-tunen". En dat ziet hun zeurende partner dan als een teken dat ze er nog niet doorheen zijn gedrongen met hun gezeur, en die zet nog een tandje bij.

Mannen lijken soms zo immuun, omdat ze niet reageren, maar dat is dus eigenlijk gewoon omdat de enige andere weg die ze zien is om iets kapot te maken. Of dat nou je relatie is, of je lip. Maar die ijzige laag is dun, en daaronder kolkt het. En de meeste zeurpieten weten niet dat ze op dun ijs lopen. Die vinden dat hij maar moet leren terugzeuren, of andere emotionele weerbaarheden moet gebruiken. Die hij niet heeft, omdat mannen anders werken dan wij.

Ja, mannen doen alsof ze boven emoties staan, maar intussen. Mannen zijn emotioneel gewoon veel minder weerbaar, en zitten heel snel boven hun macht. Emoties worden gauw te ingewikkeld en onhandelbaar voor ze. Ze zien emoties als een soort kracht die vanachter ze komt en ze overweldigt, en als het heftig wordt hebben ze helemaal geen grip op de emotie of op zichzelf. Mannen kùnnen gewoon niets met heftige emoties. Ze wachten maar af tot ze voorbij zijn.

De manier waarop ze met heftige negatieve emoties omgaan is eerst proberen het te negeren, om te kijken of ze het uit kunnen zitten, en als dat niet meer gaat rennen ze zo snel als ze kunnen naar de dichtstbijzijnde uitgang. Naar het snelste wat ze kunnen doen om van de negatieve emotionele prikkel af te komen dus. En bij zeuren door een vrouw is dat toegeven aan de zeurder. Bij zeuren door een man is dat door gewelddadig te worden.

Mannen hebben een heel simpel beeld van emoties. Iets vanbuiten veroorzaakt een emotie, dus als je dat ding vanbuiten verandert of oplost, is het emotionele probleem ook opgelost. Dat is natuurlijk onzin, maar dat zien mannen heel moeilijk. Zelfs als ze wel zouden moeten zien dat het voor hen zelf óók niet zo werkt. Als ze niet het ene ding kunnen vinden waar ze denken dat hun emotionele probleem veroorzaakt, dan weten ze niet wat ze moeten, en komt er paniek en opgeefgedrag.

Die aktie die zo'n man dan doet om van zijn probleem af te komen is heel vaak overdreven. Ze zijn bereid om dingen te doen die ze als ze zinnig na zouden denken nooit zouden ondernemen. Maar van zeuren verliezen ze hun hoofd. Je kan een man omzeuren om een moord te plegen. Je kan hem zijn hele inkomen afzeuren. Je kan met zeuren bijna àlles van een man gedaankrijgen. Zolang hij maar niet wegkan.

Mannen zijn dus emotioneel zwak, en dan bedenk je snel het plaatje van de emotioneel gemankeerde man die wordt gemanipuleerd door een emotioneel sterke vrouw. Maar je ziet juist dat de vrouwen die het meest zeuren, vaak helemaal niet emotioneel weerbaar zijn. Zeurders zijn juist vaak emotioneel labiel, kwetsbaar, en doen zichzelf vaak ook veel emotionele pijn. Ze doen het niet handig, ze doen het niet vanuit macht. Ze laten zich meestal juist zelf óók door hun emoties ringeloren.

Het is om depressief van te worden. Ik zie het zó veel en zó vaak, en het is allemaal zó dom en schadelijk. Want het hóéft niet. Er zijn heel veel vrouwen die niet zeuren. Er zijn heel veel relaties waar zeuren een uitzondering is, en waar dat later goedgemaakt wordt. Het idee dat àlle vrouwen zeuren is onzin. Toch zijn er veel mannen die dat geloven. En dat zijn de mannen die telkens weer een zeurende vrouw hebben.

Dat laat wel zien dat aangezeurde mannen er zelf ook een hand in hebben. Dat gebeurt niet zomaar. Die kiezen zeurende vrouwen, of láten zich kiezen. Want als het alleen ging om dat mannen die niet-zeurende vrouwen kiezen de zeurpieten gewoon dumpen, zouden die mannen die altijd een zeurvrouw hebben, ook gewoon gewone vrouwen tussen hun partners moeten hebben zitten. En dat gebeurt dus niet.

Ik heb wel met die mannen zitten praten, opzoek naar hoe dat dan gebeurt. Hoe kiezen die mannen partners? Hoe laten ze zien dat ze goede rijpaarden zijn voor die zeurders? Ik heb er lang naar gezocht, maar helaas heb ik geen antwoord gevonden. De mannen moeten er een hand in hebben, maar hoe en wat, dat moet ik nog ontdekken. Ik weet nieteens welke kant ik op moet zoeken.

Als hoer kan je veel rollen voor je klanten hebben. Het enige wat we allemaal gemeen hebben is dat we seksuele diensten verlenen. En de soort hoer die ik ben, is dat ik niet alleen bedakrobatiek doe, maar ook probeer om veel intimiteit te geven. En daar hoort bij dat zo'n man zich dan makkelijk naar je opent. Ik weet lang niet altijd wat ik daarmee moet, maar ik doe wel altijd mijn best om het niet op dove oren te laten vallen.

Er is niets mis met de meiden die dat wèl gewoon van zich afhouden trouwens. Er is nergens afgesproken dat je je moet aantrekken wat hij je vertelt. Veel meiden houden dat liever uit hun leven, en dat begrijp ik best. Het is een boel extra werk en stress, waar je helemaal niet voor betaald wordt, en waarvan haast geen man ookmaar dènkt dat je er wat mee gaat kunnen.

Maar ik trek het me altijd wel aan. Soms een beetje, en soms veel. En ik hoor zóveel over zeuren, dat ik het gewoon niet kan negeren. Ik heb dezelfde verhalen keer op keer gehoord, zodat ik wel blind en doof zou moeten zijn om al deze patronen er niet in te zien. En als je heel veel mannen tegenkomt die allemaal héél duidelijk openstaan voor wat goed advies, dan voel ik me alsof ik haast niet kan weigeren om toch wat te helpen.

Dat valt al jaren tegen. Niet alleen omdat ik er soms helemaal naastzit, al is dat nu haast nooit meer zo, maar vooral omdat de mannen uiteindelijk haast nooit doen wat ik ze aanraad. Ik adviseer ze om tegen dingen in te gaan die emotioneel heel zwaar voor ze zijn om te negeren. Zelfs ze alleenmaar uitleggen waarmee ze temaken hebben snappen ze vaak al niet goed, en er wat mee doen is zeldzaam.

Er is niet vaak iets anders dan zo'n man troosten met zijn ziekelijke relatie en zijn verdriet. En daar moet je dan weer mee oppassen, want dan wordt hij heel snel verliefd op je. Advies geven waarvoor hij emotioneel zijn mannetje moet staan werkt nooit. Advies geven dat ingewikkeld of genuanceerd is werkt ook nooit. Eigenlijk kan ik alleen troosten en hem vertellen dat hij het zich niet moet aantrekken, of hem aanraden zijn vrouw te dumpen.

Ik ben er helemaal vóór om gezinnetjes te redden, en ik wil zéker geen mannen "afpakken" van hun vrouw, maar dit soort zieke relaties moeten gewoon niet bestaan. En als hij haar dumpt, kan hij tenminste weer door met zijn leven. Soms met een betere vrouw, en soms gewoon als gelukkige single die zijn lesje heeft geleerd. Géén relatie is beter dan zo'n verzuurde, vergiftigde zeurrelatie.

Dingen beter maken is haast nooit mogelijk. Zeurders ontzeuren lukt bijna nooit. Ik heb het maar één keer zien goedgaan, en dat was met een heel intelligente vrouw die alleenmaar een zeurder was geworden omdat ze tot haar dertigste bij haar ouders had gewoond, die een ontzettende zeurrelatie hadden. Ze had gewoon geen idee dat het anders kon. Maar zij had zelfbeheersing, en toen ze zag wat ze deed heeft ze het roer omgegooid. Dat deed ze helemaal zelf, en dat verdient respect. Met haar man had het weinig temaken, behalve dat hij haar had verteld dat zeuren niet hoeft.

Ja, de mannen die de knoop doorhakken en weggaan kan ik ook als succesverhaal tellen, en dat is ergens ookwel zo. Ik heb een klant die vanaf zijn dertiende al aan de vrouw was, en maar twee keer gewisseld had, met wéken tussen die relaties. Die had alleen zeurders gehad. Die heeft gekapt met zijn relatie, en zonder een nieuwe op te pakken. Die man zag ik opbloeien als een bijna verdorde plant die je weer water geeft. Alles aan hem werd beter, behalve zijn kaalheid.

Die opkomende kaalheid was ironisch nou juist hetgene waardoor hij zichzelf konfronteerde, want hij zag dat als oud-worden en als ongezondheid. Dat was zijn schop onder de kont om wat aan zijn ongelukkige, ongezonde leven te gaan doen. En toen hij eenmaal gekapt had, verwachtte hij dat zijn haar terug zou komen. Hij is alleenmaar kaler geworden. Maar daar heeft hij vrede mee nu. Want hij is gelukkiger op veel manieren die hij nieteens meer zàg.

Ik heb ookwel gehoord van mannen die succes hebben gehad door hun relatie om te gooien, en tiranniek de baas te gaan spelen. Een vrouw kan niet zeuren als ze haar mond niet open mag doen. Dat die mannen dat een opluchting vonden na hun zeurrelatie snap ik wel, dat die vrouwen daar kennelijk ook happy mee waren snap ik nog niet. Maar dat is wel iets waarvan ik denk dat ik er wat over kan uitzoeken. Maar die verhalen zijn op de vingers van één hand te tellen.

Uitzonderingen blijven uitzonderingen, en meestal is dus dumpen en scheiden de enige oplossing. En ja, dat is geen optie voor heel veel mannen. Vooral mannen met kinderen. Dus dan is mijn rol om machteloos aan de zijlijn te staan, terwijl die man langzaam aftakelt, mentaal èn lichamelijk. Dat vind ik soms echt moeilijk om te zien. Ik voel me dan niet alsof ik ze kan weigeren, want ik ben een reddingsboei voor zo'n vent.

Het lijkt raar voor zo'n vent om naar de hoeren te gaan, vooral als zijn libido is weggezeurd. Maar juist díé mannen smachten er soms naar om zich weer heel eventjes màn te voelen. En dan is er geen betere plek dan mijn bed. Vooral toen ik nog mijn werkflatje had was dat heel sterk te zien. Veel van die mannen willen met hun seks ook niet meer naar hun vrouw, omdat seks vaak een moment is dat die vrouw uitkiest om een nieuwe jeremiade te beginnen.

Wij zijn vrouwen bij wie het niet gaat om het portemonneetje met onrechtjes en aanstootjes, maar om onze gewóne portemonnee. Wij zijn vrouwen bij wie hij zich niet bij seks de hele tijd hoeft af te vragen wat de verborgen kosten gaan zijn van het nummertje. Dat heeft natuurlijk een flinke aantrekking voor zo'n man die de hele tijd emotioneel klemgezet wordt.

En dat moet helaas voor de meeste klanten maar genoeg zijn, want meer bieden kan ik ook niet.