Zeuren

Sommige stukjes schrijf ik in een opwelling. Ik krijg het idee, en binnen een paar uur heb ik het hele stukje opgeschreven. Veel stukjes kosten toch meer tijd, en daar moet ik dan even over nadenken. Vaak is dat als ik een kwart van zo'n stukje heb staan, en me opeens bedenk dat ik toch een andere kant opwil met wat ik vertel, of zie dat ik iets meer uit moet zoeken voor ik erover kan schrijven.

Dit stukje is geen stukje uit een opwelling. Het idee is oud, en ik heb mijn eerste krabbels erover in mijn bloknoot gemaakt in 2016. Sindsdien ben ik op zoek geweest naar wat er achter de concepten zit die ik ooit wel aanvoelde, maar nooit echt kon bevestigen. Dat duurde veel langer dan ik dacht, en het onderwerp was ook veel ingewikkelder dan ik in het begin dacht.

Soms heb ik van die stukjes die ik begin te schrijven om een idee op papier te krijgen, en waarbij ik dan bij het schrijven en uitleggen steeds meer struktuur in mijn ideeën krijg. Dan ga ik meestal meer uitzoeken, en ontdek ik heel veel. Dat is met mijn serie stukjes over pooiers bijvoorbeeld zo gegaan. Het stukje is dan niet alleen het overbrengen van het idee geweest, maar de manier waarop ik zelf heel veel heb geleerd. Daarom willen ze op de universiteit ook zovaak dat je papers schrijft. Dus dat kostte veel werk en tijd.

Maar vooral was er door onderzoekers een baanbrekend onderzoek aangekondigd dat ik af wou wachten. Ik had steeds dieper gegraven, en er waren mensen die me aan onderzoek en aan achtergrond hadden geholpen die ik zelf niet had, en zo kon ik een veel completer plaatje krijgen. En dat ene onderzoek zou toch wel een belangrijk ding zijn, want ik hoopte dat één van de conclusies die ik uit mijn ervaringen trok daarmee bevestigd zou worden. Helaas is dat baanbrekende onderzoek gewoon niet rondgekomen.

Al dat uitzoeken heeft trouwens niet alleenmaar tot dit stukje geleid, maar ook tot dat ik veel beter bepaalde klanten begrijp, en dat heeft me beter in mijn werk gemaakt. Ik kan connecten met klanten op manieren die ik daarvoor niet kon. Sekswerk is soms intimiteit, en bij intimiteit hoort begrip. Niet dat het echt mijn inkomen heeft verbeterd ofzo, maar goed in mijn werk zijn geeft me voldoening.

Het stukje van vandaag gaat over zeuren. En dan over zeuren tegen mannen aan, door vrouwen. De reden dat ik niet over zeurende mannen schrijf, is niet dat het niet bestaat ofzo, of dat het minder fout is. Ik krijg er alleen minder mee temaken, het is iets anders, en ik heb niet zo de kans om er diep in te duiken als bij vrouwen die tegen mannen aanzeuren. Dat wordt me op een presenteerblaadje aangeboden namelijk.

Mannen zeuren namelijk best. Dat mag ookweleens gezegd worden. En het is netzo gemeen en netzo dom als vrouwen die zeuren, en het is ook heel onmannelijk vind ik. Ik krijg bijvoorbeeld temaken met héél veel gezeur over condooms. Dat is een walgelijke en sneue vertoning, waar je echt minder door van een man gaat denken. En sommige mannen gaan netzo ver met zeuren als vrouwen, en die hebben de goede redenen niet die ik op ga noemen. Maar ik loop nu al vooruit op mijn stukje.

In mijn soort hoeren krijg ik veel pillowtalk te horen, en ik probeer daar wel op een konstruktieve manier mee om te gaan. Natuurlijk vooral door gewoon te lúísteren, maar ook door manieren te vinden om met dingen om te gaan waar de man geen gat in ziet. En door gewoon mijn kijk op de dingen te geven. Die is soms best goed, al zeg ik het zelf, omdat ik het gewoon van heel veel klanten hoor.

Veel mannen hebben wel wat ervaring met zeuren. Soms in gezonde relaties, waar het zeuren afentoe de kop opsteekt en de man dan helemaal in de stress jaagt, maar ook in ongezonde relaties, waar het zeuren een vaste plek in het samenleven heeft, en waar de man er gewoon vanuitgaat dat het er is. En zich er meestal ook gewoon bij neergelegd heeft.

Mannen ervaren zeuren heftiger dan ik dacht voordat ik naar mijn klanten ging luisteren. En ook veel heftiger dan de vrouwen die ik ken denken. Als ik het erover heb met vrouwen, vooral met vriendinnen die nooit wat met sekswerk of seksuele diversiteit temaken hebben gehad, is het idee dat die mannen weereens veel te kleinzerig zijn, en niet zo moeilijk moeten doen.

Zeuren doet mannen echt pijn. En langzaamaan is het me duidelijk geworden dat het ze ook gewoon echt kwaad doet. Ze reageren er hetzelfde op als huiselijk geweld. Er zijn bestwel mannen die vertellen over dat ze huiselijk geweld van hun partner meemaken, en dat ze het zeuren erger vinden. Bij wat ik ben tegengekomen was dat bij flink meer dan de helft van de mannen zo die mishandeling meemaakten.

Iedereen weet wel wat zeuren is. De mannen in mijn helpersgroep kennen het ook allemaal, en konden ook hun steentje bijdragen. Daarnaast kennen veel mensen het ook van hun ouders. Ik denk dat er niet veel mensen zijn die zeuren niet herkennen, gewoon omdat ze het zelf hebben meegemaakt. Maar ik ga er toch wat van moeten beschrijven, gewoon om vast te leggen waar we het over hebben.

Als ik het hier over zeuren heb, dan heb ik het niet over een keertje ergens over klagen, of eens ruzie hebben ergens over. Zeuren gaat meer om een houding, en om een manier van met elkaar omgaan. Wat zeuren zeuren maakt is dat je iemand negatief behandelt op een manier die maar doorgaat. Het gaat om een irritatie maken om je zin te krijgen, het gaat om een negatieve sfeer maken om iemand te dwingen.

De simpelste vorm van zeuren is om geen nee te accepteren als je iets "vraagt" aan je partner. Je komt er telkens weer mee aan tot hij ja zegt. Dat is zeuren op de manier die kleine kinderen gebruiken. Als het antwoord je niet bevalt, probeer je het opnieuw, maar nu met meer emotie. Zelfs de botste kop krijgt dan wel door hoe belangrijk het voor je is dat hij het doet, denk je dan.

Maar ook drammen is een vorm van zeuren. En dan een vorm waarbij je niet stopt. Bij gewoon zeuren kan je gaten laten vallen tussen je pogingen, bij drammen hou je niet op tot je je zin krijgt. En soms gewoon ook niet als je je zin al krijgt, als je je partner helemáál krankjorum wil maken. Zover ben ik zelf nooit gegaan, maar anderen doen dat wel. Die zitten er dan zo in, en zijn zo weinig meer bezig met wat hun partner nog in te brengen heeft, dat niets ze meer laat stoppen.

Dat zijn twee vormen van zeuren die iedereen zeuren noemt, maar ik tel er nogwel meer dingen bij. Bijvoorbeeld regelmatig steken onderwater geven, of andere passief-agressieve irritaties maken. Dat is meer geniepig, want het is dezelfde negatieve druk maken, maar dan terwijl je nog een beetje kan doen alsof je dat helemaal niet doet. Al ben ik nog niet één voorbeeld tegengekomen van een relatie waar daar ook echt niet doorheengekeken werd.

Ook dingen nooit laten gaan, en broeden op een nestje oud zeer dat je van stal kan halen als je je partner even zich rot wil laten voelen is een vorm van zeuren. Dingen nadragen en oude koeien uit de sloot halen is een manier om te zorgen dat problemen nooit opgelost worden, zodat je altijd iets hebt om hem mee onder druk te zetten. Hij moet nooit vergeten dat hij je tekort heeft gedaan, en dat die schuld nog openstaat.

Soms is zeuren legitiem. Als het gaat om iets belangrijks, wat alleen je partner kan doen, en waar hij niet zijn verantwoordelijkheid in neemt, dan is er telkens op terugkomen natuurlijk heel vanzelfsprekend. En dat dat irritant is, reken maar. Maar jij bent daar dan evengoed door onder druk gezet als hij, want hij zet jou voor het blok door niet zijn kant op te pakken.

Waar het regelmatig misgaat, heb ik intussen wel gezien, is dat de zeur dènkt dat dat aan de hand is, als dat eigenlijk helemaal niet waar is. Dan lijkt het legitiem om te zeuren, maar dan is de reden die je daarvoor hebt eigenlijk niet geldig. Bestwel vaak omdat de zeur zichzelf alleenmaar wijsmaakt dat er een legitieme reden is, maar minstens even vaak omdat er een misverstand is. En dat komt weer omdat mannen en vrouwen anders met organiseren en non-verbaal communiceren omgaan.

Mannen en vrouwen vinden verschillende dingen "planning" of "geregeld". Mannen improviseren graag dingen die vrouwen liever ruim van tevoren afgehandeld willen zien. Dat komt doordat mannen meer op hun gemak zijn met sommige risico's. Mannen vinden improviseren leuk. Wij willen gewoon resultaten. Mannen vinden rommel wel best, mannen hebben andere hoogtes om de lat te leggen, mannen vinden het niet erg als sommige dingen erbij inschieten die wij wèl belangrijk vinden.

Vrouwen en mannen zijn in het algemeen verschillend. Mannen zijn meestal meer gericht op nieuwe dingen doen, vrouwen meer op dingen handhaven. Wij vinden het belangrijker om het huis netjes te houden, mannen zijn meer gericht op dat alle lampen werken, dat het tuinhek niet kraakt, en de Wifi supergoed is. Vrouwen willen weten waar ze aantoe zijn, en duidelijke schema's en planning hebben. Mannen improviseren veel liever. En hoe mannelijker de man, en hoe vrouwelijker de vrouw, hoe meer dat kontrast te zien is.

Wij vinden veiligheid bijvoorbeeld belangrijker dan onafhankelijkheid. Wat heb je aan je onafhankelijkheid als je berooid, ziek of dood bent? Mannen zien dat andersom, die vinden een beetje onveiligheid wel spannend, zolang ze maar zelf de bink kunnen zijn die zijn eigen pad volgt. Netzoals met heel veel dingen in dit stukje kan je daar wel flink op nuanceren, maar ga het maareens na.

Er is ook een soort taalverwarring. Mannen communiceren veel korter, en vinden het normaal om als iets ze niet bevalt dat dan zèlf op te pakken. Mannen verdelen graag taken en doen het dan zelf of negeren het totaal. Vrouwen delen liever taken, en zijn niet alleen bezig met hun eigen taken, maar ook die van anderen. Vrouwen communiceren veel meer, en zoeken veel meer bevestiging van de ander over dat ze het ermee eens zijn. Voor mannen komt dat veel sneller als gezeur aan.

Dat zeuren ziet de zeurder danook niet als iets wat negatief is voor de partner. Die denkt dat ze juist bezig is om te hechten met hem, om hem te helpen om zijn leven te leiden, die voelt het eerder als zorgen voor iemand die zelf niet goed doorheeft hoe het leven moet gaan. En hoe meer je man gemankeerd omgaat met je hulp en je pogingen om zijn taken te delen, hoe meer hij laat zien dat hij hulp nodigheeft omdat hij er niet mee om kan gaan.

Mannen hechten erg aan hun individualiteit, vooral als ze mannetjesmannen zijn. Dat hele dingen samen doen, dat komt dan allemaal van jou af. Zij hebben het gevoel dat ze jou de ruimte geven, jij hebt het gevoel dat jij de hele tijd moet zorgen dat je dingen samen doet. Het zeuren is dan een deel van het dingen samen doen voor jou, voor hem is het zeuren. Dat hij dan niet ook zeurt, voelt voor jou eerder alsof hij niet meedoet en ongeïnteresseerd is.

Op het randje heb je dan nog zeuren om je gehoord te voelen. Als je frustraties hebt, wil je die delen, en wil je je gevoelens beleven met iemand die je leed met je kan delen. Je wil je gehoord voelen. Voor vrouwen is dat steun aan elkaar hebben, mannen vinden het meestal pijnlijk gezeur. Je bedoelt het niet zo, maar dat is wel waar je terechtkomt. Mannen gaan gewoon heel anders met dat soort emotie om. Als ze een emotioneel ingewikkelde situatie beleven, gaan ze die niet samen doorvoelen, maar keren ze juist in zichzelf. En met iets anders kunnen ze niet omgaan.

Maar dan ben ik ookwel klaar met uitleggen over hoe zeuren terecht of per ongeluk kan zijn.

Veel zeuren is ongezond of gewoon gemeen. Of het nou echt zo bedoeld is of niet. Ontzettend veel zeurgedrag is hangen aan iemand anders om je eigen onzekerheid te bevredigen, afwentelen van verantwoordelijkheid, controlerend gedrag ookal heb je niet meteen iets waarvoor je die controle nodighebt, om iemand gewoon letterlijk van je weg te pesten, of gewoon om je af te reageren op iemand, pestgedrag dus. Dat zijn allemaal verschillende maar allemaal negatieve en destruktieve dingen die negatieve en destruktieve dingen doen.

Het meeste gezeur komt van wantrouwen. De zeurder vertrouwt haar partner niet, en voelt zich kwetsbaar omdat ze niet het gevoel heeft dat hij haar zal steunen, en zijn verantwoordelijkheden zal nemen. Die verantwoordelijkheden zijn meestal trouwens helemaal niet duidelijk, en daar heeft de zeurder ook meestal héél andere ideeën over dan de partner. De zeurder gaat dan op haar gevoel af, en dat maakt het voor de partner ook niet voorspelbaar wanneer en waarover het gezeur komt.

Wat ik heel vaak als patroon bij mijn mannen zie, is dat ze een partner vinden en tijdens de wittebroodsweken heel veel bezig zijn met haar verrassen en haar plezier doen. Dat hoort allemaal bij de hofmakerij, maar dat is wel een fase. Dat houdt niemand vol. En als het nieuwe van de relatie af is, maakt het ook minder indruk, en is de reaktie minder alle moeite waard. Dus na een tijdje loopt dat terug, en wordt het een speciale treat op bijzondere momenten.

Hij denkt dat hij nu een vriendin heeft waarmee hij netzo lekker blijft stoeien als tijdens de wittebroodsweken, en die netzoveel blijft proberen om hem te betoveren als tijdens de wittebroodsweken. Zij denkt dat ze nu iemand heeft gevonden die de hele tijd initiatief blijft nemen, en de hele tijd zal blijven zorgen voor je natjes en je droogjes. En dat gebeurt natuurlijk aan allebei de kanten niet.

Als je eenmaal bij elkaar bent, vooràl als je gaat samenwonen, kom je erachter dat je partner niet de hele tijd enthousiast met jou bezig is. Dat hij ook een leven heeft náást jou, en dat dat er niet hetzelfde uitziet als wanneer hij jou aan het versieren is. Dat hij ook stinksokken heeft, dat hij geen pietsie interesse voor jou heeft terwijl hij voetbal kijkt, dat hij niet die altijd-toegewijde man blijft die hij tijdens de wittebroodsweken was.

Dat mag je verbazen als je een tiener bent met je eerste vriendje. Maar mensen die dat niet begrijpen ookal zijn ze volwassen, daar mag je best wat van vinden. Als je echt verwacht dat je partner je telkens mee zal slepen op avontuur en je hele leven overal je een gevoel van geborgenheid over geeft, ook met alle dingen die tijdens die wittebroodsweken nieteens in beeld kwamen, dan ben je nogal onvolwassen en heb je geen realistische kijk.

Maar er zijn dus plenty vrouwen die dat wèl vinden of geloven. Die zien niet dat ze nu met een echt persoon temaken hebben, die nog steeds om ze geeft maar niet meer bezig is met die versierfase, maar nu met ze samen een leven leidt. Die raken er onzeker van, omdat ze vinden dat het betekent dat hij nu niet meer zijn best doet, en nu niet meer interesse in ze heeft. Die voelen zich verwaarloosd, en die gaan zeuren.

Het is zeuren omdat je ongerust bent, en je dat wil afreageren. Omdat je het wil uitleven. Omdat je hem zover wil krijgen dat hij je zorgen wegneemt, en je onzekerheden bevredigt. Hij moet bewijzen dat jij niets te vrezen hebt. En eigenlijk had hij dat moeten doen door het te zien voordat jij het meemaakte, dus hij staat al op achterstand, en hij heeft wat in te halen.

Veel zeuren gaat eigenlijk om "neem mijn zorgen weg!" Dat gebeurt dan een beetje om haar op te laten houden met zeuren, maar daar wordt de partner niet aktiever en enthousiaster van. Hij gaat juist het minimum doen om het gezeur maar op te laten houden, en omgekeerd wordt de zeurder heel onzeker van het negeren van haar behoeften, en gaat daar juist over drammen om dat weg te nemen. Dat is een vicieuze cirkel die iedereen miserabel maakt.

Je ziet ookwel een soort spanningsboog in sommige zeurrelaties. Eerst zeuren om de man te binden, dan zeuren om hem deel van je gezin te maken, dan zeuren om aktiviteiten buiten het gezin in te dammen, dan zeuren om hem jouw manier van dingen doen op te leggen, dan zeuren dat hij geen initiatief meer heeft en niet spannend meer is. Bij vriendinnen heb ik wel gezien dat ze zeuren over dingen die ze er zelf met veel werk eerst uitgezeurd hebben. Bijvoorbeeld huiselijkheid erin gezeurd hebben zodat hij bij ze blijft, en dan klagen dat hij ze het huis niet meer uittrekt.

Als ik praat met vriendinnen over dat het zeuren alleenmaar voor een vicieuze cirkel zorgt, en ze andere manieren moeten zoeken, dan hoor ik meestal de vraag: "Jamaar hoe moet ik dàn zorgen dat hij doet wat ik wil?" En dat is precies de verkeerde vraag. Dat laat al zien dat het alleenmaar gaat om hem de les voor te schrijven, om de baas over hem te spelen. En geen beste baas. Dat is geen gezonde relatie.

Je hebt ook de relaties waarin het helemaal niet blijkt te gaan om de man ergens toe te dwingen, maar alleen gaat om het miserabel maken. Dat herken je bijvoorbeeld aan dat het helemaal niet gaat om een man ergens naartoe te bewegen, maar vooral om hem achteràf zich te laten verantwoorden voor iets wat je niet bevalt, of iets wat volgens jouw regels niet mag. En die gaan er vooral over waar jij aanstoot aan neemt. Dus dat kan je zelf kiezen, zolang je maar beweert dat wat jou regel inhoudt "normaal" is.

Dit is trouwens iets anders dan wanneer de zeurder de hele tijd bezig is met verantwoordelijkheden en schuld afschuiven. Dat gaat namelijk niet om de partner, maar om de zeurder zelf. Die wil dan, ook weer heel kinderachtig, dat alle schuld en verantwoordelijkheid voor alles bij haar wegblijft. Ook als nog niemand kijkt naar schuld, zit de zeurder daar al over met haar handen in haar haar, en gaat zeuren tot iemand anders die schuld of verantwoordelijkheid op zich neemt. En daar is de partner bijna altijd de aangewezen persoon voor. Maar we hebben het nu over bitchen om iemand te zieken.

Achteraf gaan bitchen over iets wat je niet wou is alleenmaar giftig. Als je iets wil, moet je daarover beginnen als er nog wat aan veranderen kan. Als je wacht tot nadat het al gebeurd is, ben je er alleenmaar opuit om te straffen. En als je nieteens vantevoren wat hebt gezegd, ben je hem alleen in de val aan het laten lopen zodat je weer iets hebt om hem voor ter verantwoording op te roepen. Daar komt nooit wat goeds van, maar het is een patroon wat zeurders heel vaak gebruiken.

Waar de zeurder aanstoot aan neemt is meestal helemaal niet belangrijk. Er wordt iets gezocht waar de partner mee in een slecht licht kan worden gezet, en de zeurder blaast dat op tot iets waar een drama van kan worden gemaakt. Dat is iets om over te zeuren, maar tegelijk een uitlokking om de partner zover te krijgen dat hij haar gezeur onbelangrijk noemt. Want dat is natuurlijk het belangrijkste om gezeur voor jezelf mee te rechtvaardigen.

Aanstoot nemen is makkelijk. Niemand kan leven zonder iets te doen of te laten waar iemand anders aanstoot aan kan nemen. Als een zeurder iets zoekt, is er zó wat gevonden. En als de partner dat kan ontkrachten, en die moet dan ècht stevig in zijn schoenen staan, is er netzosnel weer wat nieuws gevonden. Aanstoot kan je nemen en er dan later een reden bij zoeken. Dan is de zeurder gerechtvaardigd, en de partner heeft wat te verantwoorden en om voor te kruipen.

Daar hoort vaak ook bij dat alles een handeltje is. Als hij iets wil, dan moet hij daar een prijs voor betalen. Wat geeft hij jou ervoor terug als hij naar de wedstrijd mag kijken? Als jij op je best moet laten zien omdat zijn baas over de vloer komt, hoe gaat hij het dan goedmaken dat jij geen relaxte avond hebt gehad? Die zeurders hebben een portemonneetje met oud zeer en aanstoot waar ze zuinig op zijn, en tevoorschijn kunnen halen om over te zeuren. Telkens weer.

Zo'n man heeft dan het gevoel dat hij altijd op de klok is, en dat hij elke fout voor altijd gaat aanhoren. Dat is niet iets wat je in je achterhoofd kan hebben en dan nog kan ontspannen. Het verkrampt elk moment dat hij met je samen is. Dat zorgt er weer voor dat hij je gaat ontwijken, en dat zorgt weer voor meer spanning en meer dingen om over te zeuren. Er ontstaat zo weer een nieuwe vicieuze cirkel.

Het is nooit genoeg: als hij de afwas doet, maakt hij de spoelbak niet schoon. Als hij de spoelbak schoonmaakt, is het met de verkeerde spons. Als hij de goede spons gebruikt, legt hij hem niet goed terug. Als hij het goed doet, begin je aan dat hij de trap nooit stofzuigt. Dat geeft zo'n man allemaal het signaal dat het drammen toch nooit eindigt, wat hij ook doet. Dus waarom dan zich nog inspannen, als het toch niet uitmaakt? En voor jou voelt dat alsof hij niet luistert. En je gewoon meer moet zeuren.

Dat is nieteens altijd onbedoeld. Veel zeurders zoeken naar een pijnplek iets wat niet veranderd kan worden, zodat hun partner geen uitweg heeft, en wat emotioneel zwak en gevoelig is voor de partner. Soms pas na omzwervingen, en soms gewoon vanaf het begin. Dat veroorzaakt een vastgelopen situatie waarin er geen hoop is om ooit te kunnen ontsnappen. Als de partner onverwacht tòch iets vindt om het zeuronderwerp op te lossen, wordt dat bijna altijd behandeld als een agressieve aktie van die partner. Dat zegt wel wat vind ik.

Soms gaat zo'n vrouw zeuren terwijl ze eigenlijk niets meer te zeuren heeft. Sommige mannen zijn heel effektief met het doen van hun taken en klusjes, en geven meteen toe. Dan zit zo'n vrouw soms snel zonder dingen om over te zeuren. Dan wordt het vaak heel vaag, en heel abstrakt. Dan komt er meer gezeur naar voren over hoe hij slecht is en wat goed te maken heeft, ookal is dan niet duidelijk wat die dingen zijn. En uiteindelijk altijd de nadruk over dat hij verantwóórdelijk is.

Ik zie daar ook een duidelijke overlap met feminisme. Als je gaat graven, is het feministische gedachtengoed immers ook vooral een gedachte dat mannen voor alles verantwoordelijk zijn, en die verantwoordelijkheid niet nemen behalve als feministen ze met de neus op dat feit drukken. En feministen hebben ook vooral negatieve manieren om daar aandacht voor te krijgen. Het lijkt steeds meer op elkaar als je langer blijft kijken. Vooral dat àlles waarover je zeurt met die centrale ideeën wordt verbonden. Hoe vergezocht ook.

De dingen waarover je zeurt worden daarmee ook beladen. Als jij zeurt dat hij je vaker moet verrassen met iets leuks, bloemen ofzo, dan wordt dat besmet. Als hij dan eens een vrolijke bui heeft en bedenkt dat hij je best een bloemetje kan brengen, dan moet hij onmiddellijk denken aan het gezeur over bloemen, en dan is die vrolijke bui wel weg. En je kans op bloemen natuurlijk ook. Hij zal je nog wel bloemetjes brengen omdat je erom zeurt, maar nooit meer spontaan.

Gigantisch demotiverend. En daar hoef je geen man voor te zijn. Iedereen kent het nog wel van zeurende ouders. Alleen al de gedachte "oh kut, straks kom ik thuis en dan beginnen ze weer over..." en je hebt meteen nergens meer zin in. Liever buitenshuis hangen. Je weet dat dat het zeuren alleenmaar erger maakt, maar je wil er gewoon niet weer aan beginnen, en elk uurtje dat je voor jezelf kan stelen is er één.

Soms is het gewoon het afbreken van mannelijkheid. Mannen zijn woest aantrekkelijk, maar ze zijn bestwel slechte huisdieren. Een reu of een kater kastreer je ook, en met een man ga je gewoon zeuren. Het resultaat is hetzelfde, de mannelijkheid gaat eruit. De testosteron gaat omlaag, en de man verandert in een steeds dikker wordende passieve bankaardappel. Ook als je tegen hem zeurt dat hij pro-aktiever moet zijn, en eens wat moet gaan dóén.

Als je de veearts de ballen van je kater weg laat knippen wordt het beest kalmer omdat het zijn mannelijke hormonen de das omdoet. Dat blijkt met zeuren soortvan ook zo te gaan. Mannen die veel aan hun kop gezeurd worden door hun partner verliezen ook veel mannelijke hormonen, terwijl de stresshormonen zoals cortisol flink meer worden. Dat heeft bestwel ingrijpende gevolgen, zowel voor zijn gedrag als zijn gezondheid.

Mannen hebben wel aanleg om man te zijn, maar een heleboel van die mannelijke aanleg ga je pas zien als zijn hormonen goed staan. Dat is niet zo regelmatig als met onze menstruatie, maar netzogoed kunnen die hormonen op en neer. Die reageren op vanalles, en dan vooral wat de man meemaakt en doet. Mannelijk gedrag komt heel natuurlijk, maar die natuur heeft wel de hormonen nodig of het gebeurt niet.

Als een man dingen doet als carrière jagen, flirten, wedstrijden doen met andere mannen, bouwen, meiden pakken, technische dingen doen, rondzwerven, krachtsporten doen, verliefd worden, of gewoon de macho uithangen, dan gaan die mannetjeshormonen omhoog. Dan gaat hij meer dominant gedrag vertonen, en gaat hij meer op een mannenstereotype lijken. En omdat mannen al die dingen leuk vinden, is dat een zelf versterkend iets.

Sommige mannen hebben meer aanleg voor die mannelijke dingen dan andere mannen, en daar is niets mis mee. Sommige mannen hebben een hele sterke mannelijke kant, en die duiken meer in die mannelijke dingen. Andere mannen hebben dat veel minder, en dus stimuleren ze zichzelf ook niet om mannelijker te worden. Er is trouwens helemaal niets mis met mannen die minder aanleg hebben voor mannelijkheid. Er zijn best veel vrouwen die dat fijnere mannen vinden dan zo'n dominante bonk technische spieren.

Wanneer je gaat zeuren tegen een vent, of hij nou hoge of lage mannetjeshormonen heeft, gaan die omlaag, en zijn cortisol komt omhoog. Cortisol is een stresshormoon, en dat doet nare dingen met je immuunsysteem en je bloedvaten. Dat merk je pas op de lange termijn. Op de korte termijn merk je vooral dat het wegdrukken van zijn mannetjeshormonen zijn libido laat uitgaan als een kaarsje, en zijn dominantie nog meer. Dus als je denkt dat je je vent dominanter in bed kan krijgen door te zeuren, kom je bedrogen uit.

Je kan afmeten hoever een vent zijn mannetjeshormonen kwijt is aan hoe dik hij wordt. Hoe meer gewicht hij aanzet, hoe meer die mannetjeshormonen weggedrukt zijn. Hoe meer hij een passieve kakzak wordt, hoe minder hij doet, en hoe meer hij zijn stress weg gaat eten immers. Maar de hormonen zelf maken het ook makkelijker voor hem om aan te komen. Dat zie je ookwel terug aan hoe een man met een affaire opeens zonder te proberen enorm afvalt.

Zeuren kloot met de hormonen van een man, en mannen zijn niet zo stevig als vrouwen wanneer het gaat om hormonen die verstoord raken. Hun hele lijf gaat naar het gezeur staan, en ookal kunnen ze er wel makkelijkere huisdieren van worden, het gaat toch ten koste van andere mannelijke dingen, vooral betrokkenheid en passie, die je toch wel graag had gehouden. Je kan aan mannen die aan hun kop gezeurd worden zien dat ze zich niet gezond voelen.

Uit onderzoek blijkt ook dat dat niet gezond is. Mannen die een zeurende partner hebben, leven gemiddeld drie jaar korter. Dat lijkt weinig, maar dat is een kwart van het verschil dat een leven lang zwaar roken maakt. De verandering van de hormoonhuishouding door het zeuren sloopt zo'n man gewoon. Opvallend genoeg gebeurt het met vrouwen die aan hun kop gezeken worden niet, en gaan die ook niet eerder dood. We hebben een andere hormoonhuishouding.

Maar het doet wel meer met je man dan hem alleen ziekmaken en vroeg laten sterven.

Het maakt één ding nog sneller kapot dan je man: het respekt dat je man voor je heeft. Mannen zien zeuren als iets dat je doet uit onmacht, en voor onmacht hebben mannen geen respekt. Hij voelt dat je hem niet genoeg vertrouwt dat hij zelf het goede zal doen, maar dat je zeurt laat hem ook zien dat je er wèl op vertrouwt dat hij je gedrag gaat pikken, en je niet in de steek zal laten. Hij voelt heel duidelijk dat je probeert je zin door te drijven die je zelf niet kan waarmaken, door misbruik te maken van zijn toewijding aan jou.

Zeuren is iets wat alleen werkt in relaties waarin een hele speciale band is. Ouders zeuren tegen hun kinderen omdat die niet willen luisteren, en de ouder tòch in moet grijpen, maar niet hard wil doorpakken. Kinderen zeuren tegen hun ouders omdat ze geen manieren hebben om hun zin te krijgen, maar weten dat hun ouder ze nooit in de steek zal laten, hoe irritant ze zich ook maken. Door te zeuren stel je je ook zo op. Zo voor lief te worden genomen, en zo duidelijk te worden gezien als een slapjanus die toch niet opstapt, hoe je hem ook behandelt, daar knapt je man gewoon op af.

Ook als je wint. Als je hem omgezeurd krijgt, knapt hij nogsteeds op je af. Dat hij doet wat je wil, betekent namelijk niet dat hij jouw hele verhaal eromheen ook overneemt. Jij hebt hem verteld hoe hij het moet zien, maar hij doet alleenmaar wat je van hem eist omdat hij van je gezeur af wil zijn, niet omdat hij vindt dat je gelijk hebt. Zelfs àls je gelijk hebt. Hij is juist ook op dat verhaal afgeknapt nu, en gelooft het nog minder dan wanneer je er niet over gezeurd zou hebben.

Haast alle mannen die aan hun kop worden gezeurd, denken ook dat hun vrouw of vriendin het zeuren leuk vindt. Dat hebben ze dan weer mis, want zeurende mensen zijn niet gelukkig. Er zijn wel onderzoeken gedaan naar de stress van zeurende vrouwen, en die laten zien dat vrouwen overlopen van de stress tijdens het zeuren. En dat is nietzo raar, want ookal ben jij degene die de agressie toepast en krijg je geen agressie terug, toch komt de klap teruggekaatst.

Je hebt het gevoel alsof je een dood paard de sporen geeft. Die man wìl gewoon niet. Alleen winnen kan je geruststellen. En dat winnen is vaak een onhaalbare kaart, want als hij eenmaal gekgezeurd gaat doen wat jij wil, voelt dat niet als winnen. Je hebt je als een jengelend kind moeten aanstellen om hem iets te laten doen waarvan je wou dat hij het gewoon altijd uit zichzelf deed, en je voelt je rot omdat hij je een zeur vindt. Het geeft geen plezier, het geeft alleen het gevoel dat je wat aan je frustraties aan het aanpakken bent. Ookal werkt het niet.

Nou ja, het werkt niet om de boel echt beter te maken. Je krijgt er niet mee voorelkaar dat je relatie gezonder wordt, of dat hij nu vrolijk van persoonlijkheid verandert zodat jij je niet meer irriteert. Want het werkt op één manier wel: mannen gaan voor de bijl, en geven toe. Je komt bijna nooit tegen dat een man zijn rug recht kan houden. Ze houden het soms lang vol, maar ze zwichten altijd. Of ze zetten je aan de dijk. En dat gebeurt te weinig.

Maar het gebeurt wel degelijk. Zowel scheidingsadvokaten als huwelijkstherapeuten zeggen dat zeuren reden nummer één is om te scheiden. Ruim meer dan vreemdgaan, drugs en alkohol, of te weinig tijd hebben voor elkaar. Zeuren sloopt je relatie, en de man geeft het dan op een bepaald moment op. Terwijl zijn vrouw het helemáál niet zag aankomen. Ik heb vaak gehoord dat als de man het weerstand geven opgeeft, en de vrouw het idee heeft dat ze eindelijk haar zin heeft, het moment is dat de relatie op de klippen loopt. Dus pas maar op als hij opeens braaf gaat doen wat je normaliter moet zeuren.

Zeurders geloven zelfs als hun partner wegloopt om het zeuren, en ook zègt dat het om het zeuren gaat, niet dat het door het zeuren komt. Ergens zit er een arrogant idee in dat het zeuren terecht is, en dat protesteren tegen het zeuren eigenlijk altijd onterecht is. Dat het zeuren is zoals het hoort te zijn, en dat er iets mis met je partner is als die het bijltje erbij neergooit. Of in elk geval dat hij foutzit. Of op zijn minst dat hij ermee kapt om iets wat gewoon biologisch bij vrouwen hoort.

Mensen geloven dat echt. Als ik lees in onderzoeken over zeuren zie ik dat de evolutionaire biologie en de psychologie er hele verhalen bij verzinnen over waarom zeuren een biologisch verschijnsel is. Dat is dan verzonnen vanuit de conclusie, een logische doodzonde. Het verhaal is dan dat zeuren de mannen zo ongemakkelijk moet maken thuis dat ze de grot uitgaan om mammoeten te vangen, of dat hij ervoor moet kiezen de huis-eunuch te worden. Of dat het is om van je man af te komen als het tijd is voor nieuwe genen in huis. Allemaal uit de dikke duim uiteindelijk.

Niet dat ik het dan wèl weet. Ik probeer nou al jaren te ontdekken waar het vandaankomt, ook omdat ik ergens toch hoop dat er iets goeds zit aan iets wat zoveel levens verziekt, maar ik heb echt geen idee. Het lijkt vooral uit kleinzieligheid te komen, en uit gewone arrogantie, gemeenheid, geldingsdrang, luiheid, eigenwaan, afschuifgedrag, en proberen jezelf beter te voelen door iemand anders ellendig te maken. En misschien moet ik niet willen dat daar een goede reden voor is. En ik vind het al helemáál onverteerbaar om te zeggen: "dat hoort nou eenmaal bij vrouwen."

Wat ik vooral zie is niet dat het van nature in vrouwen zit, maar dat het van vrouwen gepikt wordt. Terwijl het echt schadelijk, dom en gemeen is, en het van mannen niet gepikt wordt. Maar daar kom ik zo wel op terug. En het is onnodig, ookal heb ik gemerkt dat zeurpieten daar héél moeilijk van overtuigd kunnen worden. Want is zeuren niet gewoon nódig? En is het niet eigenlijk de schuld van de man die niet voor zichzelf opkomt, als het zo uit de hand loopt?

Elke dag ga je met tientallen mensen om waar je niet tegen zeurt, en die geven je ook gewoon je eerlijke deel. Dat je dat wel vertrouwt bij die mensen die verder van je afstaan en niet van je eigen partner is gewoon raar. Je kan met je partner juist op méér manieren communiceren dan met anderen, dus je hebt mìnder reden om tegen hem te zeuren dan tegen andere mensen. Dus je kan best zonder. Miljarden vrouwen kunnen dat.

Maar wat inderdaad dus wel een interessante vraag is, is waarom al die mannen het laten gebeuren. Ik zie de ene na de andere man waar niets aan mankeert, die tòch zich laten kapotzeuren terwijl ze er diep ongelukkig van worden. Ze gaan niet weg, en ze doen er ook niets tegen. Ze merken hoe het ze aanpakt in het diepst van hun ziel, en ze laten het maar gebeuren, omdat ze geen uitweg zien.

En dat is raar, want als een màn tegen ze zeurt is het allemaal opeens heel anders. Ik heb weleens mannen iets zeurderigs naar andere mannen zien doen, en dat liep héél snel op geweld uit. Eerst verbaal, maar het duurt niet lang voor er serieuze klappen vallen. Dan is zeuren nogsteeds iets wat zo'n man diep aangrijpt, maar ze zijn bepaald niet machteloos om er tegenin te gaan.

Op een best groot toernooi waar ik meewas met een vriend die meespeelde van mijn club, was er een man die mijn vriend een fout had zien maken. Die man sprak mijn vriend daarop aan, en die gaf toe dat hij die fout gemaakt had. Daar had het mee afgelopen moeten zijn. Maar die man ging doorzeuren, en mijn vriend betrok heel snel, en snauwde die zeurpiet af. Dat werd al snel waarschuwen dat hij een klap ging krijgen.

Die zeurpiet luisterde niet, en mijn vriend sprong zowat uit zijn vel. Hij is normaal juist heel vriendelijk, geduldig en bescheiden, maar dit was echt vijf minuutjes en hij was klaar om die zeurpiet een blauw oog te slaan. Er kwam gelukkig iemand bij die uitlegde dat de zeurpiet een autist was, die niet wist wanneer hij op moest houden, anders was het echt wel tot klappen gekomen. De hele rit naar huis moest ik aanhoren dat hij die vent wel het ziekenhuis in had willen slaan.

Je ziet dat vaker zo. Mannen pikken zeuren wel van vrouwen, maar niet van mannen. En lang niet alle vrouwen zeuren, en de vrouwen die wèl zeuren maken er helemaal niet allemaal zo'n vaste prik van als ik in heel veel relaties zie. Dus ik denk dat het idee dat je vrouwen het zeuren maar moet vergeven gewoon seksisme is, en dat we het meer doen dan mannen omdat het er bij ons niet met harde knuisten uit geslagen is.

Zeuren maakt dat mannen heel primair gaan reageren. En bij mannen is dat snel geweld, of in elk geval dreigen met geweld. Maar ze willen geen geweld gebruiken tegen vrouwen, en al helemaal niet tegen hun partner. Dus dan houden ze het maar bij het gezeur uitzitten. Of helemaal hun partner "uit-tunen". En dat ziet hun zeurende partner dan als een teken dat ze er nog niet doorheen zijn gedrongen met hun gezeur, en die zet nog een tandje bij.

Mannen lijken soms zo immuun, omdat ze niet reageren, maar dat is dus eigenlijk gewoon omdat de enige andere weg die ze zien is om iets kapot te maken. Of dat nou je relatie is, of je lip. Maar die ijzige laag is dun, en daaronder kolkt het. En de meeste zeurpieten weten niet dat ze op dun ijs lopen. Die vinden dat hij maar moet leren terugzeuren, of andere emotionele weerbaarheden moet gebruiken. Die hij niet heeft, omdat mannen anders werken dan wij.

Ja, mannen doen alsof ze boven emoties staan, maar intussen. Mannen zijn emotioneel gewoon veel minder weerbaar, en zitten heel snel boven hun macht. Emoties worden gauw te ingewikkeld en onhandelbaar voor ze. Ze zien emoties als een soort kracht die vanachter ze komt en ze overweldigt, en als het heftig wordt hebben ze helemaal geen grip op de emotie of op zichzelf. Mannen kùnnen gewoon niets met heftige emoties. Ze wachten maar af tot ze voorbij zijn.

De manier waarop ze met heftige negatieve emoties omgaan is eerst proberen het te negeren, om te kijken of ze het uit kunnen zitten, en als dat niet meer gaat rennen ze zo snel als ze kunnen naar de dichtstbijzijnde uitgang. Naar het snelste wat ze kunnen doen om van de negatieve emotionele prikkel af te komen dus. En bij zeuren door een vrouw is dat toegeven aan de zeurder. Bij zeuren door een man is dat door gewelddadig te worden.

Mannen hebben een heel simpel beeld van emoties. Iets vanbuiten veroorzaakt een emotie, dus als je dat ding vanbuiten verandert of oplost, is het emotionele probleem ook opgelost. Dat is natuurlijk onzin, maar dat zien mannen heel moeilijk. Zelfs als ze wel zouden moeten zien dat het voor hen zelf óók niet zo werkt. Als ze niet het ene ding kunnen vinden waar ze denken dat hun emotionele probleem veroorzaakt, dan weten ze niet wat ze moeten, en komt er paniek en opgeefgedrag.

Die aktie die zo'n man dan doet om van zijn probleem af te komen is heel vaak overdreven. Ze zijn bereid om dingen te doen die ze als ze zinnig na zouden denken nooit zouden ondernemen. Maar van zeuren verliezen ze hun hoofd. Je kan een man omzeuren om een moord te plegen. Je kan hem zijn hele inkomen afzeuren. Je kan met zeuren bijna àlles van een man gedaankrijgen. Zolang hij maar niet wegkan.

Mannen zijn dus emotioneel zwak, en dan bedenk je snel het plaatje van de emotioneel gemankeerde man die wordt gemanipuleerd door een emotioneel sterke vrouw. Maar je ziet juist dat de vrouwen die het meest zeuren, vaak helemaal niet emotioneel weerbaar zijn. Zeurders zijn juist vaak emotioneel labiel, kwetsbaar, en doen zichzelf vaak ook veel emotionele pijn. Ze doen het niet handig, ze doen het niet vanuit macht. Ze laten zich meestal juist zelf óók door hun emoties ringeloren.

Het is om depressief van te worden. Ik zie het zó veel en zó vaak, en het is allemaal zó dom en schadelijk. Want het hóéft niet. Er zijn heel veel vrouwen die niet zeuren. Er zijn heel veel relaties waar zeuren een uitzondering is, en waar dat later goedgemaakt wordt. Het idee dat àlle vrouwen zeuren is onzin. Toch zijn er veel mannen die dat geloven. En dat zijn de mannen die telkens weer een zeurende vrouw hebben.

Dat laat wel zien dat aangezeurde mannen er zelf ook een hand in hebben. Dat gebeurt niet zomaar. Die kiezen zeurende vrouwen, of láten zich kiezen. Want als het alleen ging om dat mannen die niet-zeurende vrouwen kiezen de zeurpieten gewoon dumpen, zouden die mannen die altijd een zeurvrouw hebben, ook gewoon gewone vrouwen tussen hun partners moeten hebben zitten. En dat gebeurt dus niet.

Ik heb wel met die mannen zitten praten, opzoek naar hoe dat dan gebeurt. Hoe kiezen die mannen partners? Hoe laten ze zien dat ze goede rijpaarden zijn voor die zeurders? Ik heb er lang naar gezocht, maar helaas heb ik geen antwoord gevonden. De mannen moeten er een hand in hebben, maar hoe en wat, dat moet ik nog ontdekken. Ik weet nieteens welke kant ik op moet zoeken.

Als hoer kan je veel rollen voor je klanten hebben. Het enige wat we allemaal gemeen hebben is dat we seksuele diensten verlenen. En de soort hoer die ik ben, is dat ik niet alleen bedakrobatiek doe, maar ook probeer om veel intimiteit te geven. En daar hoort bij dat zo'n man zich dan makkelijk naar je opent. Ik weet lang niet altijd wat ik daarmee moet, maar ik doe wel altijd mijn best om het niet op dove oren te laten vallen.

Er is niets mis met de meiden die dat wèl gewoon van zich afhouden trouwens. Er is nergens afgesproken dat je je moet aantrekken wat hij je vertelt. Veel meiden houden dat liever uit hun leven, en dat begrijp ik best. Het is een boel extra werk en stress, waar je helemaal niet voor betaald wordt, en waarvan haast geen man ookmaar dènkt dat je er wat mee gaat kunnen.

Maar ik trek het me altijd wel aan. Soms een beetje, en soms veel. En ik hoor zóveel over zeuren, dat ik het gewoon niet kan negeren. Ik heb dezelfde verhalen keer op keer gehoord, zodat ik wel blind en doof zou moeten zijn om al deze patronen er niet in te zien. En als je heel veel mannen tegenkomt die allemaal héél duidelijk openstaan voor wat goed advies, dan voel ik me alsof ik haast niet kan weigeren om toch wat te helpen.

Dat valt al jaren tegen. Niet alleen omdat ik er soms helemaal naastzit, al is dat nu haast nooit meer zo, maar vooral omdat de mannen uiteindelijk haast nooit doen wat ik ze aanraad. Ik adviseer ze om tegen dingen in te gaan die emotioneel heel zwaar voor ze zijn om te negeren. Zelfs ze alleenmaar uitleggen waarmee ze temaken hebben snappen ze vaak al niet goed, en er wat mee doen is zeldzaam.

Er is niet vaak iets anders dan zo'n man troosten met zijn ziekelijke relatie en zijn verdriet. En daar moet je dan weer mee oppassen, want dan wordt hij heel snel verliefd op je. Advies geven waarvoor hij emotioneel zijn mannetje moet staan werkt nooit. Advies geven dat ingewikkeld of genuanceerd is werkt ook nooit. Eigenlijk kan ik alleen troosten en hem vertellen dat hij het zich niet moet aantrekken, of hem aanraden zijn vrouw te dumpen.

Ik ben er helemaal vóór om gezinnetjes te redden, en ik wil zéker geen mannen "afpakken" van hun vrouw, maar dit soort zieke relaties moeten gewoon niet bestaan. En als hij haar dumpt, kan hij tenminste weer door met zijn leven. Soms met een betere vrouw, en soms gewoon als gelukkige single die zijn lesje heeft geleerd. Géén relatie is beter dan zo'n verzuurde, vergiftigde zeurrelatie.

Dingen beter maken is haast nooit mogelijk. Zeurders ontzeuren lukt bijna nooit. Ik heb het maar één keer zien goedgaan, en dat was met een heel intelligente vrouw die alleenmaar een zeurder was geworden omdat ze tot haar dertigste bij haar ouders had gewoond, die een ontzettende zeurrelatie hadden. Ze had gewoon geen idee dat het anders kon. Maar zij had zelfbeheersing, en toen ze zag wat ze deed heeft ze het roer omgegooid. Dat deed ze helemaal zelf, en dat verdient respect. Met haar man had het weinig temaken, behalve dat hij haar had verteld dat zeuren niet hoeft.

Ja, de mannen die de knoop doorhakken en weggaan kan ik ook als succesverhaal tellen, en dat is ergens ookwel zo. Ik heb een klant die vanaf zijn dertiende al aan de vrouw was, en maar twee keer gewisseld had, met wéken tussen die relaties. Die had alleen zeurders gehad. Die heeft gekapt met zijn relatie, en zonder een nieuwe op te pakken. Die man zag ik opbloeien als een bijna verdorde plant die je weer water geeft. Alles aan hem werd beter, behalve zijn kaalheid.

Die opkomende kaalheid was ironisch nou juist hetgene waardoor hij zichzelf konfronteerde, want hij zag dat als oud-worden en als ongezondheid. Dat was zijn schop onder de kont om wat aan zijn ongelukkige, ongezonde leven te gaan doen. En toen hij eenmaal gekapt had, verwachtte hij dat zijn haar terug zou komen. Hij is alleenmaar kaler geworden. Maar daar heeft hij vrede mee nu. Want hij is gelukkiger op veel manieren die hij nieteens meer zàg.

Ik heb ookwel gehoord van mannen die succes hebben gehad door hun relatie om te gooien, en tiranniek de baas te gaan spelen. Een vrouw kan niet zeuren als ze haar mond niet open mag doen. Dat die mannen dat een opluchting vonden na hun zeurrelatie snap ik wel, dat die vrouwen daar kennelijk ook happy mee waren snap ik nog niet. Maar dat is wel iets waarvan ik denk dat ik er wat over kan uitzoeken. Maar die verhalen zijn op de vingers van één hand te tellen.

Uitzonderingen blijven uitzonderingen, en meestal is dus dumpen en scheiden de enige oplossing. En ja, dat is geen optie voor heel veel mannen. Vooral mannen met kinderen. Dus dan is mijn rol om machteloos aan de zijlijn te staan, terwijl die man langzaam aftakelt, mentaal èn lichamelijk. Dat vind ik soms echt moeilijk om te zien. Ik voel me dan niet alsof ik ze kan weigeren, want ik ben een reddingsboei voor zo'n vent.

Het lijkt raar voor zo'n vent om naar de hoeren te gaan, vooral als zijn libido is weggezeurd. Maar juist díé mannen smachten er soms naar om zich weer heel eventjes màn te voelen. En dan is er geen betere plek dan mijn bed. Vooral toen ik nog mijn werkflatje had was dat heel sterk te zien. Veel van die mannen willen met hun seks ook niet meer naar hun vrouw, omdat seks vaak een moment is dat die vrouw uitkiest om een nieuwe jeremiade te beginnen.

Wij zijn vrouwen bij wie het niet gaat om het portemonneetje met onrechtjes en aanstootjes, maar om onze gewóne portemonnee. Wij zijn vrouwen bij wie hij zich niet bij seks de hele tijd hoeft af te vragen wat de verborgen kosten gaan zijn van het nummertje. Dat heeft natuurlijk een flinke aantrekking voor zo'n man die de hele tijd emotioneel klemgezet wordt.

En dat moet helaas voor de meeste klanten maar genoeg zijn, want meer bieden kan ik ook niet.