Warme schoenen

Achter de ramen trok ik mijn schoenen eigenlijk nooit uit. Niet alleen omdat bestwel veel klanten het geil vinden, maar het is iets wat ik vond dat bij de ramen hoorde. De klant was zo kort binnen, meestal niet meer dan een kwartiertje, dat ik het de moeite niet vond om mijn schoenen uit te doen. Bovendien droeg ik inlegzooltjes in mijn schoenen die er haast uitzagen als maxiverbandjes, en ik wou niet dat de klant die zag. Onzin eigenlijk.

In de clubs was het anders. Daar was het wel gewoon om je schoenen uit te doen voor een wip, en dat nam ik over. De seks was kort, je rekte het voorspel zolang mogelijk op, zowel aan de bar als in de kamer, om de klant meer uit te laten geven. Naar de kamer, tijdrekken, uitkleden, wip maken, en weer aankleden. En dus ook je schoenen aan. Die nog warm zijn van voor de wip. Ik vond dat een vreselijk gevoel.

Als ik mijn schoenen aandoe, dan is dat koel en glad leer, en een stevige schoen die ik voel. Daar voel ik me prettig bij. Als ik mijn schoenen aandoe terwijl ik ze daarvoor een poos heb gedragen, voelt het warm, klam, zweterig, en alsof de schoen slap is geworden. Het voelt alsof ik in iets mufs en viezigs ben getrapt. Ik heb er een hekel aan, en het is één van de dingen die op mijn zenuwen gingen werken bij de clubs.

Veel lezers zullen een beetje raar opkijken van wat ik schrijf. Want ik heb wel eerder uitgelegd waarom ik de clubs uitgegaan ben, en dat had hier niets mee temaken. Maar het was wel iets, één van de hopen kleine dingen, waardoor mijn keuze goed heeft gevoeld. Kleine dingen zijn soms best belangrijk met hoe je je voelt, ook over dingen die veel groter en belangrijker zijn.

Toen ik voor mezelf ging werken, en mijn eigen regels in mijn eigen werkflatje ging bepalen, was het één van die dingen die vanzelf verdwenen. Ik accepteerde geen korte boekingen meer, ik gaf zelfs voorrang aan de lange boekingen, en ik bracht meer tijd van zo'n boeking naakt door. Het was prettiger werken in elk opzicht. Warme schoenen maakte ik gewoon niet meer mee.

Dat gevoel van warme schoenen was ik blij kwijt te zijn. Het voelde goed om dat nietmeer te hoeven voelen, en het was één van die dingen waardoor het echt als een vooruitgang voelde toen ik de thuisontvangst inging. Je leven bestaat uit een paar grote dingen èn heel veel kleine dingen, en die kleine dingen tellen sneller op. Dat is soms gewoon belangrijk voor je ervaring, en soms is het symbolisch. En soms gewoon allebei.

Maar hoe belangrijk dat ooit was ga je wel snel vergeten als je er een hele poos niet mee wordt gekonfronteerd. Als je me een tijdje terug had gevraagd naar watvoor dingen ik blij was kwijt te zijn, had ik je niet verteld dat ik die warme schoenen haatte, en dat het een opluchting was dat niet meer te hoeven doen. Ik was er klaar mee, en ik had het achter me gelaten. Zo was het goed. Ik dacht er niet meer aan. Ik was het zelfs vergeten.

Nu ligt mijn werkflatje alweer jaren achter me. Dat is waar ik als hoer echt mijn draai had gevonden, en waar ik minofmeer was opgegroeid als ondernemer. Ik had eigenlijk gedacht dat ik dat zou doen tot mijn pensioen. Ik had al lopen plannen hoe mijn klantenbestand en mijn dienstenpalet moest aanpassen met mijn leeftijd, maar dat is dus allemaal een luchtkasteel geworden toen de gemeente de gelegenheid kreeg om mijn bedrijfje kapot te maken.

Dus danmaar de escort in, en daar heb ik me aan aan moeten passen. Dat ging niet makkelijk, want ik ben een gewoontendier. Ik moest mijn draai weer vinden, ik had weer veel te leren, en ik moest ook nederigheid leren. Je hebt meer te slikken in de escort dan in de thuisontvangst. Je bent toch te gast, het is niet jouw huis waar je de baas bent. Geboren escorts hebben daar geen nederigheid voor nodig, dat zijn brutale meiden die daar wel overheenstampen, maar voor mij is het slikken.

Begrijp me goed, ik wil niet zeuren over de escort. Ik ben blij dat het er is, het betaalt mijn brood, en het heeft hele eigen interessante kanten. Ik leer er veel, en ik leer veelzijdiger te zijn. Eigenlijk dwingt het me om dingen te leren waar ik anders me voor zou afsluiten, dus dat is goed. Het is ook geen slechter werk of voor mindere meiden ofzo. Het is alleen niet de stiel die zo goed bij me paste.

Toen ging ik ooknog studeren. Studeren is duur, studeren is vermoeiend, studeren is heel veel stress. Mijn werk is een soort reddingsboei daarin. Het zorgt dat ik niet mijn beleggingen moet aanspreken terwijl dat heel onhandig is met mijn soort beleggingen, het zorgt dat ik even met wat anders bezigben dan met mijn studie, het veegt mijn hoofd leeg, en het zorgt voor een gevariëerd aanbod aan pik. Ik zou het echt niet willen missen.

Maar ik zit wel een beetje moeilijk met de tijd, en het beheren van een gezond klantenbestand in de tijd die ik nog heb is soms wel lastig. De mannen kan ik op mijn leeftijd niet verkopen dat ik studente ben, al ben ik dat wel. Heel ironisch, want toen ik afgestudeerd was kon ik dat wèl, en heb ik dat ooknogwel gedaan ook. Op een beetje meedenken hoef ik niet te rekenen.

Dat heeft me een beetje moe gemaakt denk ik. Ik raakte gewoon een beetje van mijn eigen overtuigingen over hoe ik moet werken af, met alles wat veranderd was, alles wat ik nieuw heb geleerd, alles wat er te moeilijk uit gaat zien als je te moe bent en heel veel huiswerk en tentamens hebt die dreigend je agenda vullen. Dus dan ga je tornen aan je eigen regels en principes.

In dit geval was het een lange dag geweest. De scores voor mijn huiswerkserie waren lager geweest dan ik had verwacht, en ik had er een hard hoofd in of dat wel goed zou komen voor dit vak. Ik had veel te doen, er kwam weer nieuw studeerwerk aan, ik moest nog mijn klantjes bijhouden, wat boekingen scoren, er kwam weer een APK aan met alle rekeningen die daarbij horen, en mijn huishouden was de afgelopen tijd ook goed verslonsd.

Toen was er een appje van een aanloopklant, die wel een half uurtje wou boeken. Ik doe normaal geen halve uurtjes. Die werken niet voor mij. Maar met hoe weinig tijd ik had, met hoe leeg mijn hoerenagenda nog was, en met hoe moe ik me voelde, dacht ik opeens: waarom niet? En ik zette een boeking van een half uur in mijn agenda. De klant was reuze tevreden, en ik dacht er niet meer verder over na.

De date kwam, en ik reisde naar mijn klantje. Ik had nauwelijks tijd om kennis te maken, ik moest een haastige routine afdraaien, en ookal was de klant heel tevreden, ik vond het maar karig allemaal. Ik kon er geen kunstwerk van maken, en er zit nogsteedswel een kunstenares in mij. Ik had al mijn twijfels, en ik praatte het voor mezelf maar goed met dat halve uurtjes een hogere uurprijs zijn. Ookal ben je er met alle reistijd en voorbereiding uiteindelijk per echt verloren uur veel minder goed mee uit.

En toen stapte ik in mijn schoenen. En die waren warm. Niet heel warm, maar nèt klef en lauw en week genoeg om meteen dat gevoel van walging weer te krijgen dat ik van de clubs kende, en wat intussen was opgebouwd naar iets waar ik echt van kots. Het idee kwam meteen als een golf in me op: Waar ben ik mee bezig? Hoever ben ik afgegleden? Krijgen we dìt weer?

Ik ben die nacht weer naar huis geracet, en ik heb echt mazzel gehad dat ik geen boete heb gehad. Het was even afreageren, en het is ook het gevoel dat je wègracet van wat je achter je wil laten. Ik had het idee dat ik me had laten belazeren, maar ik kon echt geen andere conclusie bereiken dan dat ik mezelf gewoon had belazerd. Niemand had me gefopt of gedwongen. Ik was zelf mijn discipline vergeten, en vergeten wat ik wóú.

Toen ik thuiskwam, ging ik niet meteen naar binnen. Ik leunde even tegen mijn autootje, terwijl die "tinktinktink" stond te doen, en ik de stank van olie, remmen en hitte rook. En ik snakte naar een sigaret. Ik rook al járen niet meer, maar soms komt het opeens bij me op, vooral als ik stress heb en in de kankerzooi sta die ik zelf heb gemaakt van dingen die ik gewoon in orde had moeten houden.

Het was zo simpel. Gewoon geen warme schoenen meer voor mij. Lange dates, waar ik wat aan heb. Minstens een uur, liever twee. Dat deed ik al járen. Waarom ging ik daar niet gewoon mee door? Waarom had ik me laten zakken? Wat had ik nogmeer af laten glijden? En vooral die laatste vraag zat me dwars, want als ik even nadacht kon ik makkelijk wat dingen opnoemen waar ik gewoon laks mee was geworden.

Ik werd door de muggen lekgeprikt, maar ik wou niet naar binnen voordat ik weer vrede met mezelf had. Dat duurde eventjes, maar toen ik mezelf even streng had toegesproken, en had bedacht wat mijn opa tegen me gezegd zou hebben, ging ik weer naar binnen in mijn huisje, en schreef meteen wat dingen in mijn agenda. En ik ging naar bed. De volgende ochtend was het heel verfrissend en bijna bevrijdend om al die gedachtes in mijn journaal te schrijven.

Het is verleidelijk om als je overbelast bent, maar dingen half te gaan doen. Of niet half, maar driekwart. Of gewoon die tien procent eraf. En dan de lastige tien procent. Die wel kan wachten. Of die niemand mist. Maar dat is nooit echt alleenmaar tien procent. En dat kan eigenlijk niet wachten. En die wordt wel degelijk gemist. Het zijn smoezen. Je moet het goed doen, of erkennen dat je aan het kloten bent. Anders sta je voor je het weet weer in smerig warme schoenen.