Woelig

Mijn stukje van vorige week was een leuk idee, maar als ik het teruglees ben ik er niet tevreden over. Als ik er langer over gedaan had, en als ik het meer had laten rondgaan bij mijn hulpploeg, dan was het een beter stukje geweest. Nu zijn er dingen in die niet gezegd zijn die wel gezegd hadden moeten worden, en heb ik ook niet echt het punt gemaakt wat ik wilde maken. Dat is een gemiste kans, en daar heb ik een hekel aan.

Aan de reakties kan ik wel zien dat het niet heel veel indruk heeft gemaakt, al heb ik geen negatieve opmerkingen gehad over dat het niet erg diep was. Ik probeer mijn blogje wel wat diepgang te geven, en zoveel mogelijk toch mensen iets nieuws te geven, iets te laten leren misschien zelfs. Maar nou ik terugkijk naar het vorige stukje zie ik toch vooral dat ik eigenlijk alleenmaar dingen heb herhaald.

Nou ja, niet elk stukje kan iets zijn om trots op te zijn natuurlijk. En we hadden net een heerlijke hittegolf gehad waarbij ik niet aan werken of schrijven dacht, en gewoon de hele week zo weinig mogelijk deed en veelteveel in de zon heb liggen bakken op verschillende stranden. Er zijn minder naaktstranden tegenwoordig, maar gelukkig zijn ze er nog wel, en met dit weer wou ik echt niet naar het textielstrand.

Het was niet het weer om veel te werken. Alles waarvan je warm wordt is eigenlijk niet te doen tijdens zo'n hittegolf. Dus dan zit ik vooral op mijn telefoon te prutsen. En dat betekent al snel dat je vooral het nieuws zit te lezen. En daar krijg ik het dan weer warm van, want je krijgt een boel boosmakende onzin over je heen als je gaat lezen in de pers.

Dan heb ik het natuurlijk niet over de corona-berichtgeving waar bijna àlles over gaat de laatste tijd, maar over het nieuws over sekswerk en alles wat ermee temaken heeft. Al dat gehuichel en gelieg zorgt dat ik het bloed naar mijn kop voel stijgen, en dan krijg ik het pas ècht warm. En natuurlijk krijg ik dan meteen weer de behoefte om er een stukje over te schrijven.

Maar dat doe ik alweer heel lang niet meer. Ik maak een uitzondering voor grote dingen als de WRS, maar over het nieuws schrijf ik niet meer. Er is genoeg om over te schrijven, minstens netzoveel als toen bijna elk tweede stukje over het nieuws ging, maar er komen geen stukjes meer over. In elk geval komen die niet verder dan een aantal nijdige aantekeningen in mijn bloknoot. En een kromme punt aan mijn fineliner.

Eigenlijk weet ik helemaal niet of ik wel weer aan de nieuwsstukjes wil beginnen. Ze kosten heel veel tijd, want je moet uitzoeken wat er nou precies aan de hand is. Ik ben geen krant, als ik er een keertje naast blijk te zitten ben ik meteen mijn geloofwaardigheid kwijt. Kranten worden toch wel geloofd, hoeveel onzin ze ook verkopen. Een blog moet altijd raak zitten, dus dat is veel werk.

Daarnaast, die nieuwsstukjes zijn niet welkom. De reakties van mijn lezers zijn vaak wel steunend voor mij, maar haast niemand vindt ze leuk. Ze worden slecht gelezen, en er gebeurt weinig mee behalve dat mensen ze deprimerend vinden. En alles wat je dieper uitzoekt dan de krant wordt toch wat aarzelend bekeken, en mensen nemen het niet erg serieus. Dus waar zou ik het dan voor doen.

Toen je nog polls kon doen op Blogger heb ik weleens gevraagd naar wat mijn lezers nou wouden met mijn nieuwsstukjes, en dat was toen ook heel duidelijk. Minder dan tien procent wou dat ik nog eens nieuwsstukjes schreef, en zelfs die wouden het minder vaak dan ik deed. Dus toen heb ik het maar gelaten ook. Vooral omdat ik kon verwijzen naar de Twitter van KSP, die het nieuws op de voet volgde, en haarscherp uit kon leggen waarom het onzin was. In honderdveertig tekens nog wel.

Maar KSP is van Twitter verbannen, en kan niet meer schrijven. Andere meiden op Twitter, zoals Yvette Luhrs of Ancilla Tilia, Hella Dee, Carmen Kleinegris, Moira Mona, Laura Kasbergen en nog wel meer, hebben ook het nieuws wel besproken. Maar niemand zo consequent of zo betrouwbaar als KSP. Die was van een uniek kaliber op Twitter, en ookal helpt ze me nu met mijn blog, ik mis haar Twitter wel om het nieuws bij te houden.

Er is nu een gat in de nieuwscommentaren, en de nieuwsstroom is nog steeds niet gestopt, nog steeds niet minder dom, en nog steeds niet minder schadelijk. Ik voel me daar wel verantwoordelijk voor om wat van te zeggen, en misschien een nieuwsbulletin op de donderdag te doen. Maar daar heb ik geen tijd voor, en dat zou ik dan moeten uitbesteden. En dat doe ik weer liever niet.

Maar wat eigenlijk altijd me stilzet als ik me tòch weer ga laten verleiden om wat over het nieuws te schrijven: het is nooit nieuw. Het is niet dat ìk niets nieuws te zeggen heb, maar dat de pers en de verbiedertjes gewoon geen fantasie hebben om iets nieuws te bedenken. Het is tèlkens hetzelfde soort onzin, en ookal is het al duizend keer gebleken dat die leugens klappen, tòch laat de pers dat elke keer discreet links liggen.

Ik kan wel blijven drammen, ik kan wel blijven herhalen, maar iedereen die mijn blog leest kan zelf ookal zien dat er niets van klopt. Wat er echt gebeurt. Wat er echt aan de hand is. En wat eigenlijk het verhaal is achter zo'n artikel. En dus ook met welke reden dat artikel zo verdraaid wordt geschreven.

En toch zou ik KSP graag terug op Twitter hebben.