Kort nieuws

Met hoe moeilijk het nu is om te plaatsen, en hoe weinig interesse ervoor is, en hoe weinig bereik ik tegenwoordig heb, is het eigenlijk niet zo nuttig meer om over het nieuws te schrijven. Ik volg het tegenwoordig ook minder strak, juist omdat ik er niet de hele tijd meer over denk om er stukjes over te schrijven. Ik moet eerlijk zijn, ik mis het niet. Grote media-dingen als Jojannekes of Red Lights krijgen nog aandacht, verder hou ik het liever bij alleen grote ontwikkelingen.

Ik verwees jullie vroeger graag naar Twitter, maar dat is steeds lastiger geworden. Twitter laat steeds minder zien aan mensen die geen lid willen worden, en de zoekfunktie is ook steeds kieskeuriger geworden. Er zijn steeds minder stemmen van hoeren aanwezig, want die worden geshadowbanned, en wie er nog is kan je steeds moeilijker lezen. Ik haal er zelf ook nauwelijks nog nieuws vandaan, want het ìs er gewoon steeds minder.

De eindeloze razzia's
Want ik kan wel elke razzia proberen te noemen, maar die dingen blijven tegenwoordig elke dag doorlopen. Afentoe komt er een proefballonnetje van het OM langs, waarbij ze wéér net iets verder over de grenzen gaan, en wéér de rechter meekrijgen, maar dan blijf ik telkens bijna hetzelfde stukje schrijven. Bovendien ben ik dan de nadruk de hele tijd op details aan het leggen, terwijl de nadruk zou moeten liggen op dat die heksenjacht uberhaupt gebéúrt.

En het is ook niet alsof ik gewoon een paar krantenartikelen kan lezen en samenvatten, want ten eerste hebben jullie daar niets aan, en ten tweede kloppen die krantenartikelen van geen kanten. Je bent dus heel snel voor één nieuwsitem tientallen uren bezig om uit te vlooien wat er echt aan de hand is, en je moet vier of vijf mensen benaderen voor informatie. Daar heb ik gewoon de tijd niet meer voor. Niet als het niet móét.

Maar helemaal niets doen is natuurlijk ook weer niet mogelijk, dus ik schrijf nu weer een kort nieuwsstukje. Ik kan de diepgravende stukjes van vroeger niet meer waarmaken, maar ik doe mijn best om hier een overzichtje van te maken waardoor je in ieder geval weer een beeld hebt van hoe het nu zit allemaal.

Er zijn veel slepende verhalen in de pers. Het is allemaal hetzelfde liedje, het denkbeeld wordt erin gewreven door een krantenartikel dat het OM als hoogste autoriteit beschouwt. Je ziet als schrijvers heel veel dezelfde journalisten, vaak fetisjisten als Chiel Timmermans, die het duidelijk seksueel benaderen, en de andere groep is laarzenknechten van de overheid. De toon zegt alles.

Het recept is al jaren hetzelfde. Er komt vanuit het OM een zaak de pers in. Door de mensenhandelhysterie mag de zedenpolitie gaan "controleren" bij hoeren, en als ze iets vinden of kunnen máken dat tot een schraal zaakje kan leiden, pompt het OM er platte wagens vol mankracht en bevoegdheden bij. Op basis van hoever de rechtbank eerder de definities van de elementen van mensenhandel heeft laten oprekken sprokkelen ze dan uit onbenulligheden de kernwoorden van hun zaak bijelkaar.

Dus als het gaat om een minderjarig meisje dat van iemand diensten afneemt, dwingt hij haar. Punt. Of hij nou weet wat ze doet of niet, of hij er nou grip op heeft of niet, hij dwingt haar. Want zo is de wet geschreven, zo wordt hij door de rechter gelezen. Als er een meisje wegloopt en er wordt flink geld op haar rekening gestort, is dat bewijs dat ze fors wordt uitgebuit. Als de pooier en de hoer elkaar al kenden toen ze minderjarig was, is het mensenhandel van een minderjarige, of ze nou meerderjarig is begonnen of niet.

Wanneer de journalist het opschrijft, maakt hij niet duidelijk wat die ronkende woorden inhouden. Het is geiler en verkoopt beter als je juist geheimzinnig erover doet, en de wildste inkleuringen van de begrippen kan suggereren. Ja, als je achteraf de vonnissen leest zie je hoe mager die invulling is, maar iedereen leest het geile nieuwsartikel, niet het vonnis van een jaar later. En reken maar dat je die vonnissen nooit in de pers terugziet.

Er zit wel beweging in. In Valkenburg moest er nog gedaan worden alsof de meid gedwongen was, om de klanten te kunnen verketteren. Tegenwoordig kunnen ze gewoon toegeven dat er helemaal geen dwang in zicht is, om toch de klanten af te schilderen als monsters. De rechter glibbert erin mee alsof hij erop heeft zitten wachten om het te mogen doen. De bewijslast wordt sowieso weer lichter.

Dat is een bierkaai waar ik vaker tegen gevochten heb. Ik denk dat ik ooit nog wel een stukje erover schrijf, maar als ik kijk naar hoe mijn stukjes over Valkenburg en de Zeeuwse Zedenzaak zijn ontvangen, moet ik die moeite niet doen als het gaat om een gewone herhaling van zetten. Zelfs Uithoorn maakte geen tongen los. Eerlijk gezegd ben ik nog steeds in mijn lezers teleurgesteld daarover.

WRS
Maar buiten het eindeloze geruis van de geilverhalen in de pers over opgeblazen nepzaken zijn er nog wel ontwikkelingen. Die hebben minder de aandacht van de samenleving, maar voor ons zijn ze superbelangrijk. De WRS is immers stilgezet omdat hij "controversiëel" was, maar intussen is er al een tijdje een "nieuw" kabinet. En omdat het precies hetzelfde is als het vorige kabinet, moet de CU weer een bloedoffer worden aangeboden. Ons bloed. De WRS komt dus weer op gang.

Als je wil weten wat de WRS inhoudt, dan moet je dat hier lezen. Ik ga er niet nog een keer helemaal overheen. Er zijn geen nieuwe stukken over verschenen, en als ik via-via hoor wat er in de achterkamertjes over wordt besproken, zijn er ook niet echt ontwikkelingen. De kritische punten die door maatschappelijke en gerechtelijke organisaties zijn aangedragen worden wel als een beetje genant gezien, maar niet zo erg dat ze niet stilletjes aan de kant kunnen worden geschoven.

Kuiken fractievoorzitter van de PvdA
De PvdA is nooit je vriend geweest als je A seksA is, en er is een lange lijst van PvdA'ers geweest die een dure hobby hebben gemaakt van hoerenhaat. Je hoeft maar naar Amsterdam te kijken, tientallen jaren een PvdA-bolwerk, waar bijna alle hoge ambtenaren nog altijd van die kant komen. De PvdA is geen goed nieuws. Nu Ploumen is opgestapt, die niet onze vriend was, maar nooit veel aandacht aan het hoerenhaten besteedde, is er een nieuwe fractievoorzitter neergestreken.

Dat is Attje Kuiken, die vaker met de CU in bed is gekropen om hoerenhaat-initiatieven te ontplooien. Ze bekende al vaker kleur, en is van de groep die zich concentreert op ons bestuurlijk afknijpen, meer dan strafrechtelijk. Niet alleen de hoeren zijn dan doelwit, maar netzohard mensen die ons diensten verlenen. De PvdA is gelukkig na jaren Samson en Asscher onder het gewicht van zijn eigen arrogantie ingestort, maar in het ambtenarenapparaat worden ze nog heel serieus genomen. Sowieso is het weer een oppositiepartij van wie we niets hoeven te verwachten.

SOA/AIDS en Erasmus MC
Wat ik een ergere ontwikkeling vind, is dat SOA/AIDS niets heeft geleerd van hoe hun eerdere rapport is ontvangen. Samen met Proud hadden ze een rapport geschreven over geweld tegen sekswerkers, waarbij ze dingen door elkaar lieten lopen. Wat geweld was bijvoorbeeld, en waar in onze business dat geweld plaatsvindt. Of door wie.

Dat leidde tot nogal extreme cijfers, en dat beeld van enorme hoeveelheden geweld dat ze probeerden af te schilderen paste precies in het plaatje van de o zo gevaarlijke prostitutie, die aan banden moet worden gelegd en waar grip op moet. Als ze eerlijker waren geweest, en bijvoorbeeld hadden laten zien dat geweld nogal variëert tussen verschillende groepen, dat wat ze geweld noemen niet zomaar in het plaatje van het denkbeeld past, en dat het meeste geweld van de overheid afkomt, was het niet zo makkelijk misbruikt.

Want het onderzoek ìs misbruikt. De vaagheid, de nadruk op slachtofferschap, de idioot hoge cijfers van geweld omdat vanalles meetelt als geweld dat niet voor de hand ligt, dat helpt alleen het denkbeeld mee. Proud keek wel op zijn neus toen CDA en CU ermee aan de haal gingen, van SOA/AIDS weet ik het niet. Maar ze hebben er in ieder geval niet van geleerd. Er is een nieuw onderzoek, en dat is van hetzelfde laken een pak.

Ik heb het onderzoek nog niet gelezen. Want het is danwel door SOA/AIDS en het Erasmus MC aangeboden aan de politiek, en er zit wel een vette persrelease naar nu.nl aan vast, maar het onderzoeksrapport zelf is nergens te vinden. Geen van de betrokkenen publiceert erover op hun websites, in de artikelen staat ook geen link, en Google weet ook van niets. We weten dus alleenmaar wat ze eróver zeggen.

En dat is mager. Er wordt gezegd dat wij sekswerkers, omdat we expliciet en zonder reden uitgesloten zijn geweest van Coronahulp, in het nauw zijn gedreven. Dat we, noodgedwongen, vaak illegaal door hebben gewerkt. Dat de overheid daar voornamelijk op gereageerd heeft door te gaan prijsschieten, omdat veel meer meiden nu kwetsbaar waren voor razzia's. Dat is allemaal waar. Maar hoe dat uit hun onderzoek blijkt is niet duidelijk.

Het onderzoek is uitgekomen omdat er een Nederlandse versie van Ugly Mugs komt. Dat is een website waar hoeren elkaar kunnen waarschuwen voor gevaarlijke of gewoon fake klanten. In het buitenland, bijvoorbeeld Amerika, waar de jacht op hoeren extremer is dan hier, is het al langer gebruikelijk om klanten uitgebreid te screenen. Ugly Mugs is Brits oorspronkelijk, en eigenlijk past het in Nederland niet zo. Nog niet tenminste.

In Nederland heb je namelijk geen cultuur van klanten screenen, en hebben klanten ook geen acceptatie voor het idee dat ze een soort kredietscore moeten opbouwen voordat ze door hoeren geaccepteerd gaan worden. Bijna alle klanten geloven in de verhaaltjes dat in Nederland prostitutie zo normaal wordt behandeld, en zien daar dus geen reden voor.

Hoe Ugly Mugs in Nederland gaat werken is niet duidelijk. Als het gewoon een register wordt van gevaarlijke klanten, zie ik er niet veel nut aan. Dat soort rubrieken hebben we namelijk al op verschillende hoerenforums gehad, en als die effektief werden werden die forums opgeruimd door juist die rubrieken te gebruiken als voorbeeld van onbehoorlijk gedrag. Weten we kutwerk nog?

Ik denk dat het wel nuttig zou kunnen worden, als het onder de paraplu van een organisatie terechtkomt die niet zomaar kan worden geïntimideerd. Maar ik denk dat het meer een symbolische zet is, om te laten zien dat we dit soort diensten nodighebben, omdat we zo kwetsbaar zijn voor geweld. Zoals ze ook naar voren brengen door te doen alsof het een gewelddadige boel is.

Waar een probleem onstaat, is dat ze beweren dat éénenveertig procent van de sekswerkers geweld meegemaakt heeft tijdens die periode, met de suggestie dat dat meer is dan normaal, en de suggestie dat het van klanten afkomt, en dat dat komt doordat de meiden nu in die enge en gevaarlijke illegaliteit werken, èn de suggestie dat het gaat om geweld van het type mishandeling. En dat vind ik moeilijk te geloven.

Alles tegelijk geloof ik niet. Er zijn niet genoeg klootzakken om dat hoge percentage waar te maken. Tenminste niet als "geweld" hier echt gaat om dingen als van de trap af gedouwd worden, en ze niet weer meetellen dat iemand je mondeling kleineert of probeert te pingelen. Ik heb intussen ervaring met legaliteit en illegaliteit, en ik geloof nóóit meer verhalen dat er meer geweld is in de illegaliteit.

Sowieso is het idee dat de meeste ellende van klanten afkomt flauwekul. Klanten zijn de respectvolste mensen die je tegenkomt als hoer, je moet veelmeer uitkijken voor passanten, voor mensen die beweren te helpen, voor familie en omgeving, en vooràl voor de overheid. Overheidsgeweld heet niet snel geweld, maar zelfs als je alleen aanranding meetelt zit je met de overheid al snel op een overheersend deel.

Ik zou dat rapport graag kritisch bekijken. Maar het is er dus niet. Misschien komt het nog, maar zoals het er nu uitziet laten ze het bij hun persberichten. En dan is alleen onderstreept dat de prostitutie zo gevaarlijk is, en vooral de illegale prostitutie. Het enige waar je dan mensen voor meekrijgt is om de illegaliteit weer harder te gaan opjagen, en uitstapprogramma's weer meer geld toe te stoppen. Weer.

Als je je afvraagt of ik niet overdrijf met hoe zoiets overkomt bij de maatschappij, kijk danmaar naar de reaktiepanelen op Nu.nl. Niet de uitgelichte reakties alleen, àlle reakties. Je ziet dat de framing zo sterk is dat het gewoon helemaal de mist in gaat. En op deze manier wordt het alleen maar een grotere neptweedeling tussen de hoer als slachtoffer van de moralisten tegenover de hoer als slachtoffer door de plank misslaande bondgenoten.

Ik denk niet dat het rapport verschrikkelijk veel kwaad gaat doen. Ik denk niet dat het veel invloed gaat hebben. Eigenlijk vind ik het rapport eerder een symptoom van een groter probleem. We laten ons niet meer zien, zoals voor het jaar 2000, als een taaie tak van grijze ondernemers. En ook niet meer, zoals tussen 2000 en 2012, als een gezonde branche gevuld met harde wijven met haar op hun tanden. Of zoals tussen 2012 en 2020, als mensen die alleen hun eigen rechten vragen.

We laten ons tegenwoordig zien als slachtoffers. We benadrukken niet onze aktieve kant, ons ondernemerschap, dat we willens en wetens voorbij de bekrompenheid van de samenleving gaan. We nemen het slachtofferverhaal van de moralisten over, en geven er een draai aan dat er een ander beleid uit voort moet komen dan de moralisten zeggen. Want slachtofferdenken is hip, en social justice is alleen voor mensen weggelegd die genoeg slachtofferpunten scoren.

Verreweg de meeste meiden hebben helemaal geen klik met die houding. Als je slachtofferig denkt, heb je het verkeerd bekeken in de branche. Je moet als je hoert teveel tegen de stroom in zwemmen om je de passiviteit te kunnen veroorloven die bij slachtofferdenken hoort. Dus heel veel meiden vinden hun plek niet in die insteek. En die gaan er nog minder achterstaan dan achter de oude initatieven.

Dat is een probleem. De nieuwe stijl van ons presenteren zelf, niet dat we er niet achterstaan. Of eigenlijk, dat het dè manier is om ons te presenteren. Als het alleenmaar náást een presentatie als hoeren als hardwerkende haaibaaien, verlichte vamps of hobbyende huisvrouwen, dan was er nog weinig mis mee. Maar op deze manier nodigen we alleenmaar uit om ons te komen redden, en dat redden heeft al meer dan honderd jaar alleenmaar ellende opgeleverd. Ik begrijp niet waarom het alwéér geprobeerd wordt.

Het is iets wat ik herken uit mijn tijd bij de Marxisten in de kraak, maar nogveelmeer uit mijn tijd bij de feministen. De hele social justice, het nieuwe politieke correct, is dat het hele denkwezen achter feminisme, over slachtofferschap en daarmee rechtvaardiging om vanalles te eisen, uitgebreid is naar iedereen die slachtofferschap kan eisen. En zo langzaamaan is dat iedereen.

Dat krijg je als je iets toestaat bij een kleine groep. Zo snel je een uitzondering maakt, willen mensen die uitzondering ook voor andere groepen gebruiken. En het wordt, als je doet alsof die uitzondering is gemaakt vanwege een prutsreden, heel makkelijk om die prutsreden ook voor anderen te gebruiken. En voor je het weet heb je een olievlek gemaakt, omdat iedereen zijn uitzondering op de regels wil hebben. En dat is niet goed.

Rapportage Rapporteur Mensenhandel
Ik ben er ook eindelijk aantoe gekomen de nieuwste rapportage van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen Bolhaar te lezen. En ik kan er kort over zijn, als je de vorige drie rapporten hebt gelezen, is er niets nieuws. Ja, er wordt met de nieuwste migratiestromen geschermd, maar verder is het gewoon niets nieuws. Lees maar een oud verslag terug van jaren geleden op mijn blogje, dan heb je het wel gezien.

Lichtpuntje
Ik hou ervan om dit soort stukjes te beëindigen met een lichtpuntje. Iets in het nieuws dat toch nog laat zien dat je moed moet houden. Deze keer is het een artikel van Ine Vanwesenbeeck. Het is niet heel jong, maar het is ook niet heel oud, en het is mooi dat dit soort dingen, al is het maar afentoe, ook in de kranten komen.

Het is nu een paar weken achter elkaar gelukt om stukjes te plaatsen, ik hoop dat het zo blijft. Het geeft me in ieder geval weer moed om te schrijven, want dat is moeilijk op te brengen als ik het telkens maar niet mijn blog op krijg. Tot nu toe zijn mijn technische mensen in mijn hulpploeg telkens de blokkades te slim af, ik hoop dat dat zo blijft.

Liever geen flappen

Ik schrijf regelmatig over hoe het is in de prostitutie. Ik schrijf er iets minder regelmatig bij, dat het uit mijn ervaring komt wat ik schrijf, en uit wat ik van andere meiden heb kunnen leren. Maar mijn toon is dat ik gewoon beschrijf hoe het ìs, ookal krijg ik daar veel kritiek op. En ik schrijf zo, omdat ik bestwel zeker ben dat wat ik met die toon opschrijf, ook gewoon echt waar ìs.

Die drempel wordt ook verlaagd doordat heel veel andere bronnen van "nieuws" en "informatie" over prostitutie komen uit halfbegrepen en halfbakken onderzoek, of gewoon uit de dikke duim. Dan kan je dat heel makkelijk rechtzetten, en vallen je eigen kleine fouten en persoonlijke toon in het niet naast al die ònzin die over ons wordt rondgebazuind. En wat ik aan fouten maak is sowieso niet veel, want ik doe mijn huiswerk wel. Ik wel.

En toch gebeurt het heel afentoe dat er iets gebeurt wat ik helemaal niet snap, en waar ik geen kijk op heb. Iets wat ik heel onlogisch vind, en wat ingaat tegen wat ik van de branche weet. Dat gebeurt niet vaak, maar als het gebeurt moet het natuurlijk meteen mijn blogje op. Dus daarom lezen jullie nu dit stukje.

Sinds 2010 heb ik geschreven over hoe cash de manier is om te betalen in mijn vak. Cash heeft heel veel voordelen, en eigenlijk is het enige nadeel dat het je zo moeilijk wordt gemaakt om het in andere betaalmiddelen om te zetten, juist omdat de overheid en de betalingsbedrijven er zo narrig over zijn dat je je geld in eigen beheer houdt. Cash is de basis van het geldsysteem, het betaalmiddel heb je letterlijk in je handen, en jij doet ermee wat je wil, zonderdat iemand zich ermee kan bemoeien. Fijn in een branche waar veel mensen een moreel oordeel over hebben.

Ik heb in al die tijd eigenlijk vooral bijval gehad over wat ik erover schreef, zowel van mensen buiten als binnen de prostitutie. Dat vind ik niet raar eigenlijk, je hoeft niet veel huiswerk te doen om te zien dat wat ik zeg wel klopt. Ik dacht dat het een uitgemaakte zaak was, behalve voor de paar kokosnoten die denken dat we zitten te springen om zijn halfbakken idee over een eigen elektronisch betaalsysteem.

Maar het idee dat ik universele dingen over de prostitutie zeg als ik uitleg dat we eigenlijk bij weinig anders dan cash gebaat zijn, blijkt dus niet te kloppen. Niet dat mijn verhaal niet klopt over waarom cash koning is, en waarom andere manieren van betalen stiekem flinke verborgen nadelen hebben, dat is nog steeds even waar. Maar dat wij hoeren er allemáál zo over denken blijkt dus niet te kloppen. En daar ben ik verbaasd over.

Ik heb er natuurlijk ingedoken om te zien hoe dat dan kwam, en daar werd ik niet minder verbaasd van. Er blijken bestwel veel meiden te zijn die andere manieren van betalen niet alleen acccepteren, maar zelfs fijner vinden dan cash! Ja, geen meerderheid ofzo, maar het is een minderheid die zo groot is dat veel collega's er hun wenkbrauwen nieteens meer over optrekken, en niemand er vragen over lijkt te stellen.

Natuurlijk stel ik wèl vragen, maar dat heeft het voor mij nog niet duidelijker gemaakt. Mijn hulpploeg kan me ook niet veel helpen, want die zijn ook unaniem van de cash, en die kennen ook niemand die het echt uit kan leggen. Ja, we kunnen de meiden die onderling bespreken hoe ze liever bankoverschrijvingen hebben dan contanten wel vragen, en dat doen we ook, maar daar is nog niet echt een antwoord uitgekomen dat we logisch vinden.

Hoe ik op dit spoor kwam, was ooknog een forumdiskussie over manieren om te voorkomen dat je belazerd wordt met creditcards, PayPal en bankoverschrijvingen. Er zijn namelijk héél veel manieren waarop dat kan gebeuren, en dat vind ik een geweldig grote reden om contanten te willen. En terwijl ze die discussie hadden over de manieren waarop je genaaid kan worden met niet-cash betalen, bleven ze er wel bij dat ze dat liever hadden dan cash.

Wat zeggen ze dan als ik vraag waarom? Dat blijft meestal bij vaagheden. Dat cash gevaarlijk is, dat ze "gewoon" liever giraal geld hebben, dat ze al hun betalingen met PIN doen of met automatische incasso's, dus dat het geld toch wel op de bank moet komen. Allemaal redenen die ik ècht niet overtuigend vind om al die ellende die met giraal betalen meekomt te accepteren boven kontant. En ook: dat klanten het liever zouden hebben.

Dat was er eentje die me een beetje van mijn stuk bracht. De meeste klanten vinden het al heel moeilijk als ze bij je in de buurt, terwijl je werkflatje niet in een hoerenbuurt ligt, alleen elektronisch het parkeren kunnen betalen. Ik krijg heel weinig klachten over cash betalen, en als ze een alternatief willen, is het bijna altijd iets als cheques, kadokaarten, spullen in natura of bitcoin.

Aan het eind van het liedje krab ik mijn koppie en vraag ik me af hoe dat kàn. Ik geloof die meiden best dat dat is wat ze doen, wat ze willen en wat ze meemaken, maar hoe kan het dan dat mijn ervaringen zo verschillend zijn? Het enige wat ik me kan voorstellen is dat de legale sektor radikaal is veranderd sinds ik mijn vergunning kwijtben, maar eerlijk gezegd vind ik dat ook niet geloofwaardig.

Dus vandaag geen stukje waar Zondares even uitlegt hoe het allemaal werkt in de prostitutie. Dit is iets waar ik echt geen idee van heb, en eigenlijk hoop ik dat ik lezers heb die me de goede kant op gaan wijzen in de reakties. Want dat ik het niet snap hoe deze stroming in mijn vakgebied werkt, daar heb ik echt een hekel aan.

Sfeervampiers

Toen ik nog aan waterpolo deed, in mijn tienertijd, vond ik het altijd geweldig om de verhalen van mijn clubgenootjes te horen over hoe ze met jongens aanrommelden. Dat was eigenlijk vooral kleedkamerpraat, en ik kreeg al dat gezonde ge-experimenteer van ze mee waar ik zelf zo aan tekortkwam. Ik spitste mijn oren, want ik wilde er niets van missen. En ik had het gevoel al dat ik alle sappige stukjes miste.

En dat gevoel dat ik makkelijk verhalen miste, was niet helemaal onterecht. Als ik afentoe wat later in de kleedkamer kwam, bijvoorbeeld omdat de trainer met me wou praten over dingen die ik maar niet onder de knie kreeg, kwam ik haast elke keer in een gesprek terecht dat veel spannender was dan wat ik op andere momenten hoorde. En als ik er eenmaal nieuwsgierig naar begon te luisteren, bloedde dat gesprek meteen dood.

Daar dacht ik niet over na. Het was nou eenmaal zo. Het was namelijk nieteens alleen bij waterpolo zo, toen ik later op studentenfeestjes kwam, ging het precies hetzelfde. Telkens als ik dacht dat ik in kon haken op een spannend gesprek waar ik wat kon leren over spannende dingen, nieteens alleen seks maar ook drugs of andere zondige dingen, bloedde het gesprek dood als ik erbij kwam staan.

Achteraf vind ik het best doof van mezelf dat ik niet merkte wat er gebeurde. Ik stond daar telkens een sfeervampier te zijn. Ik droeg niets bij, en iedereen voelde zich bekeken. Dan houdt het snel op natuurlijk. Ik was een tiener, ik wist niet beter, en dat moet danmaar mijn smoes ervoor zijn. Als ik een beetje dapperder was geweest, en in ieder geval een beetje had laten zien dat ik wel bereid was om mee te doen, was het veel beter geweest.

Mensen gaan graag naar feestjes en clubs omdat het veel leuker en motiverender is om iets samen te doen dan in je eentje. Mensen jutten elkaar op om los te gaan, om wat nieuws te proberen. Veel meer dan je denkt kijken mensen toch naar wat anderen vinden om te zien of ze zelf iets leuk vinden, of ze zelf iets waardevol vinden, of ze zelf iets willen, en of ze zelf iets durven. Een groepje mensen die hetzelfde wil doen, of vooral probéren, als jij, is dus de beste manier om ergens aantoe te komen.

Dat zie je vaak op feestjes. Daar doen mensen dingen die ze normaal niet zouden durven, omdat het groepje om ze heen het aanmoedigt. Dat is helemáál niet een kwestie dat voorzichtige mensen worden meegenomen door een groepje wildere mensen. Dat is meer dat een groepje mensen die anders nooit ookmaar zouden dènken om wild te zijn, elkaar aanmoedigt om dapper te zijn. Het groepje is wilder dan elke deelnemer afzonderlijk. Zelfs als je de alkohol niet meerekent!

Ook op andere plekken dan feestjes zie je dat wel. Zet kunstenaars bijelkaar, en ze gaan veel serieuzer naar hun kunst kijken, en veel ongewonere dingen doen, dan ze in hun eentje zouden overwegen. De ideeën zijn er meestal wel al, maar de moed en de overtuiging om het ook echt te gaan doen, die komen pas als je enthousiast wordt gemaakt door mensen die enthousiast reageren op je idee.

Als je met vrienden naar het strand gaat, en je ziet dat het textielstrand vervelend vol is, dan kan je makkelijk op het naakstrand gaan liggen. Dat kan heel leuk zijn als smoes om eens met zijn allen uit de kleren te gaan, en als iedereen meedoet is dat ook gewoon leuk. Maar als er ookmaar een paar zijn die dan preuts gaan doen en hun badpak aanhouden, is het snel ongemakkelijk en loopt het dood.

Zo'n naaktstrand is heel relaxed en ongedwongen zolang iedereen naakt is. Niemand die zich bekeken voelt, niemand die moeilijk doet. Maar als er mensen in badpak neerstrijken, soms omdat ze niet durven, soms omdat het textielstrand te vol is, dan wordt het wèl ongemakkelijk. Ook als er geen woord gezegd wordt, ook als er niet wordt gestaard. Want niet iedereen doet meer mee bij het naaktzijn.

Je komt het ook tegen bij dingen die niet echt leuk zijn. Groepstherapie werkt vooral omdat je duidelijk meekrijgt dat je niet alleen bent, en dat je afentoe kan praten met iemand die het snàpt. Zelfs als je in zo'n groep nooit aan de diepte toekomt omdat iedereen aan de beurt moet komen, heb je in ieder geval de steun dat mensen je de ruimte geven om je problemen te vertellen, en je te laten voelen dat er beweging in kan komen.

Het werkt vooral met dingen waar sociale druk opzit. Als je wat wil gaan doen waarvan je denkt dat het niet sociaal geaccepteerd is, durf je veel makkelijker als er een groepje mensen om je heen is die het duidelijk accepteert. Dat hoeft alleenmaar op dat moment, op die plek te zijn, maar je hebt even dat die sociale druk van je af is, en je kàn even. Al is het inderdaad maar even.

Daar is natuurlijk wel bij nodig dat het héle groepje die aanmoediging doet. En als er mensen zijn die niet meedoen, werkt het veel minder. Met sommige dingen is het dan nogwel te doen om door te zetten, zoals bij een kunstprojekt, maar als het gaat om iets waar veel gevoeligheid is voor de sociale druk, en waarin mensen zich toch al niet heel zeker over voelen, dan is het snel over met de pret.

Met seks is dat dus heel snel zo. Daar zijn mensen niet alleen onzeker over, ze zijn er gewoon bàng voor. Intussen willen we het allemaal wel, en is iedereen er nieuwsgierig naar. En per slot van rekening heb je voor seks wel sekspartners nodig. Veelteveel mensen denken toch dat ze eigenlijk de enige zijn die stiekem geil is, terwijl de rest van de wereld wel wat beters te doen heeft.

Sfeer maken, dus een gevoel dat die groepsdynamiek er al ìs, is voor seks heel belangrijk. Ja, als je met een partner bent met wie het zo langzaamaan gewoon saai is geworden, dan heb je dat niet meer nodig. Dan weet je toch wel wat er wel en niet geaccepteerd gaat worden. Maar als het nog huiverig aftasten is, en het iedere keer een verlossende openbaring is als je flirt goed wordt ontvangen, is de sfeer superbelangrijk.

Zo'n sfeer is fijn om mee te maken. Om op te snuiven, om je in te wentelen. Dat vond ik als tienermeisje al, en dat vind ik nog steeds. Maar bij je in die sfeer onderdompelen hoort wèl dat je er ook aan bijdraagt! Als je dat niet doet, en er alleen van komt genieten, dan ben je al snel een sfeervampier. Iemand die de sfeer opzuigt, en niets teruggeeft. En de sfeer gaat er dan nog aan ook.

Sfeervampiers snappen meestal niet dat wat ze doen de sfeer verpest. Dat is dan nog niet zo'n punt. Maar er zijn bestwel veel sfeervampiers die gewoon defensief worden als ze een zetje krijgen om mee te doen, of als ze gaan aanvoelen dat iedereen vindt dat ze de sfeer verpesten. Ze kunnen immers niet verplicht worden om mee te doen. En iedereen anders moet wel verplicht zijn de sfeervampier aan de sfeer te laten zuigen.

Per ongeluk sfeervampier zijn we allemaal weleens. Of we zijn het weleens geweest. We hebben allemaal weleens aansluiting gezocht bij een samenzweerderig groepje. Dan ben je snel per ongeluk sfeervampier voordat je het doorhebt. We zijn allemaal weleens opeens door iedereen aangestaard als we een kamer binnenkwamen, omdat we wat onderbraken. Ouders zijn zo'n beetje altijd sfeervampiers voor hun kinderen, wat ze ook proberen. Dat gebeurt gewoon, dat is geen punt.

Maar sfeervampiers die gaan doen alsof het hun recht is om hun priktanden in de sfeer te zetten, die zijn een probleem. In sommige parenclubs wordt op bepaalde dagen zo'n beetje níét geswingd, omdat er genoeg sfeervampiers rondlopen dat de rest niet meer die groepsdynamiek kan opbouwen. Ja, je kan niemand kwalijknemen dat hij of zij niet mee wil doen. Maar dat die de boel lopen te verstoren voor de mensen die wèl willen, gewoon door daar in die groep te gaan staan zonder bij te dragen, daar kan ik zeker wel wat van vinden.

Ja, je hebt ook randgevallen waarbij je niet weet of je het nou fout moet vinden. Wat moet je immers denken van mensen die wel mee zouden willen doen, maar door de sfeer overgehaald willen worden, en door hun hele hoge drempel in de praktijk niets van die goede voornemens waarmaken, maar alleenmaar de hele tijd staan te niet-durven, en hun onzekerheid uit staan te stralen als een vuurtoren? Je kan niet anderen je lef voor je laten maken.

Sfeervampiers zijn als het om veel wilde dingen gaat hinderlijk, maar als het om seks gaat zijn ze een echte domper. In onze sekscultuur is het namelijk een ontzettend strenge regel dat hoever je mag gaan, wordt bepaald door degene die het minste wil. Daar komt nog wel een eigen stukje over. Iemand over drempels verleiden is al twijfelachtig, laat staan dat je het negeert dat iemand minder wil dan jij. En zo'n sfeervampier die overduidelijk minder staat te willen dan jij zet dus een heel duidelijke grens voor hoe ver je feestje kan gaan.

Sinds ik in de illegaliteit werk, heb ik veel voordelen gemerkt. En één daarvan is dat ik tegenwoordig vaker op gangbangs ben. Illegale gangbangs zijn toegankelijker voor de klanten dan de officiële gangbangs, die toch een soort zweem van een in crowd hebben, met verwachtingen en mores. Dat is vast onterecht, maar het wordt door klanten wel zo ervaren, en daardoor wordt het in de praktijk wel een andere ervaring. Die ik leuker vind.

Je hebt nogal wat smaken gangbang, en meestal weet je vantevoren wel waar je in terechtkomt. Het gaat van de huisfeestjes-orgies van de jaren zeventig tot doorgewinterde teams mannen die als een estafetteteam drie gaten tegelijk gevuld houden. En alles er tussenin. Sommige soorten spreken me meer aan dan andere, want ik heb ook zo mijn smaken. En waar ik veel van hou, is het experimentele groepje dat beslist heeft om het eens te proberen.

Als je zo'n groepje hebt, waarvan sommige het misschien aleens eerder hebben geprobeerd, maar nog niemand routine heeft, dan is er zo'n spannende experimentele sfeer. Een soort opwinding met nieuwsgierigheid, en waarbij er vaak echt verwondering te proeven is in hoe de klanten het ervaren. Dat vind ik mooi, daar leef ik ook echt in mee. Ik vind echt een mooi stuk van mijn vak, dat je je klanten zichzelf laat ontdekken.

Zo'n experimentele sfeer is natuurlijk heel broos. Dat mannen elkaar aanmoedigen als er eentje wat durft te ondernemen, dat is heel mooi. Intussen staan ze de hele tijd op te letten dat ze niet over de schreef gaan. En aan te voelen waar die schreef dan is. Niet alleen die mannen zelf ontluiken, maar ook de groep. Er ontstaat daar, onder mijn handen, een groepsdynamiek. Dat kan ik alleenmaar vergelijken met een plastiek maken, en hoe dan je objekt onder je handen ontstaat uit een rommelige zielloze hoop bouwstoffen.

Die broze sfeer heeft heel hard nodig dat iedereen goed meedoet. Als er één iemand is die minder durft, dan past de rest zich daar meteen bij aan. Als er een man is die het niet tof vindt dat ik iemand pijp terwijl hij me neukt, dan haakt de rest daar meteen van af, en ben ik ze gewoon één voor één aan het afwerken terwijl de rest eerbiedig toekijkt. Als je pech hebt, is de sfeer meteen foetsie.

Maar als je dan ooknog een man hebt die, wanneer de eerste pik bloot komt, hardop zegt dat hij er wel bij wil zijn, maar niets gaat doen? Dan blijft er dus helemaal niets over van de sfeer. De man die ik als voorbeeld neem voelde wel dat hij de boel had verprutst, en hij begon toen met een hele verdediging over dat hij eigenlijk degene is met de rechtste rug, en dat hij ze kwam steunen doordat hij wel de sfeer komt proeven, maar alleen niet meedoet. Want dat vindt hij "nouja, een beetje homo."

Die middag was er geen aktie. Ook nadat de sfeervampier eindelijk was vertrokken, mopperend en wel, kwam de sfeer niet terug. Pas toen iedereen vertrok, kwam er één man nog terug om te vertellen dat het niet aan mij had gelegen. Daar heb ik het wel even heel gezellig mee gemaakt.

Het is nieteens alleen bij experimentele situaties trouwens. Ik weet nog heel levendig hoe het ging toen ik een journaliste had uitgenodigd om mee te lopen in de club waar ik toen werkte. Ik was jong, en ik dacht dat ik alles wist. Ik had me in mijn hoofd gehaald dat de verhalen over ons in de pers kwamen, omdat we de pers nooit lieten zien hoe het echt wàs in ons beroep. Dus wou ik maar wàt graag een boekje opendoen.

Een journaliste was zo gevonden, en ik had me voorbereid op veel weerstand van de clubbaas. Dat had niet gehoeven, want die kwam zo'n beetje in zijn broek klaar toen ik het voorstelde. Die zag de gratis reklame wel zitten. De andere meiden waren ookwel enthousiast, al hadden sommige juist het plan die avond vrij te nemen omdat ze er niets in zagen om bekeken te worden. Dat vond ik flauw.

Toen de avond kwam, bleek de journaliste een enòrme sfeervampier te zijn. Ze zat de hele avond opgeprikt uit te stralen dat ze vooral niet bij ons hoorde, en de klanten werden er heel ongemakkelijk en verlegen van. En wij eerlijk gezegd ook. Het is lastig om sexy en verleidelijk te zijn als er iemand heel duidelijk de hele tijd zit te oordelen. De journaliste had het een geweldige ervaring gevonden, haar ogen waren geopend zei ze.

Natuurlijk werd het een totale teleurstelling voor ons. Niet alleen schreef de journaliste een stukkie over dat het allemaal zo verlopen en ranzig was, en dat wij zo duidelijk niet voor het vak hadden gekozen en onszelf alleenmaar voor de gek hielden, maar er zat ook nog een tenenkrommend liegverhaaltje bij over dat er klanten háár eruit hadden gekozen als hun meisje voor de avond, omdat ze zo goed afstak tussen de versleten temeiers. En dat ze geweigerd had natuurlijk!

Ik heb geen geduld meer met sfeervampiers. Of het nou op een gangbang is, op een seksfeestje, of gewoon als ik een avondje ga zuipen met mijn studiegenoten, als ik een sfeervampier herken ga ik proberen om die weg te werken. Je kan het onbeleefd vinden, en dat is waarom ik het al die jaren niet gedaan heb, maar ondanks het ongemakkelijke dat ik iemand weggewerkt heb, wordt het feest er àltijd beter van. Deden meer mensen dat maar.

Halve klik

Ik kan dit soort stukjes niet zo vaak schrijven als ik wil, omdat er bij de meeste klanten gewoon kans is dat ze me herkennen, en dat is slecht voor mijn anonimiteit. Anekdotes vind ik leuk om te vertellen, en jullie vinden ze leuk om te lezen, dus ik kom er wel mee als het kan. En deze keer kon het gelukkig, maar ik kan dan weer niet vertellen waaròm deze dan wel kan, en al die andere verhalen niet.

Je klanten zijn je klanten. Ze komen omdat ze je diensten waarderen, en dat is belangrijk. Het is ook belangrijk dat ze je boterham betalen natuurlijk. En dat ze zich zakelijk netjes gedragen. Maar ze hoeven geen vrienden van me te zijn. Ze hoeven geen persoonlijke klik met me te hebben, ik hoef gelukkig niet even hard hem te willen als dat hij mij wil. Het is helemaal geen punt als ik een klant als persoon niet zie staan. Ik verleen een dienst. Het is werk.

Dat betekent natuurlijk niet dat ik niet bij sommige klanten toch gewoon die klik heb. Je komt mensen tegen in dit werk, en je gaat best intiem met ze om. Niet alleen lichamelijk, maar ook doordat je toch in hun geest moet kijken om te zien wat ze nodighebben. Je komt zo dichtbij, dat je eigenlijk altijd wel merkt of je klikt of niet met je klanten. En bestwel vaak is er wel een klein klikje. Dat verbaast groentjes altijd.

Meestal is de klik gewoon een beetje samenzweerderig-vriendschappelijk. Je wordt gewoon vrienden, omdat je leuk met elkaar omgaat, en lol maakt met elkaar. Dat is geen grote klik, maar je krijgt wel een verbinding met iemand. Je waardeert hem als klant, en als persoon. Als je hem zou teleurstellen, zou dat je wel raken. Dat is de klik die je het meeste hebt, en bij bijna al mijn klanten heb ik minstens zo'n klik.

Je kan ook seksueel klikken met je klant. Soms zit je gewoon echt op elkaars golflengte, en is het voor jou ook een sexy of gewoon gruizige ervaring, maar meestal is het gewoon een klikje omdat seks uiteindelijk toch gewoon seks is, en dat werkt gewoon. Ik klik seksueel met de meerderheid van mijn klanten wel een beetje. Niet dat ik hoteldebotel ben bij elke klant, maar ik heb wel gewoon even een momentje met zo'n vent. Het is toch weer pik.

Ik heb ook klanten met wie ik seksueel helemáál klik, en waar ik al een dikke dot van krijg als ik zijn naam op het schermpje van mijn telefoon zie. Maar dat zijn er toch weinig, helaas. Nou ja, helaas? Eigenlijk is het wel best zo. Afentoe een lekkere klik voor een hete date, en de rest van de tijd klanten die gewoon wel aardig zijn. Het werk is namelijk wel een stuk moeilijker met een man waarbij je teveel afgeleid kan raken, of klaar kan gaan komen.

Want hoe leuk het ook is, na een klant waar je hard op gaat kom je moe weer naar je auto teruggewiebeld. Seks is lichamelijk werk, maar daar raak je snel aan gewend, of in elk geval in geoefend. Een gewone wip zorgt wel voor een beetje zweet, maar ik raak niet buiten adem. Dat is heel wat anders als ik geil op mijn klant, en het niet kan laten om hem af te rijden. Zelfs als je hetzelfde doet, ben je nog moeier dan bij een gewone klant. Alleenmaar omdat je lijf mee gaat doen.

Je hebt ook mannen waarbij ik wel geil op wat we doen, maar niet vanwege hemzelf. Bij de meeste mannen gebruik ik veel de spiegeltechniek. Sommige mannen spiegelen bij mij ook, zonder het te weten. Dan voel ik aan hun reakties en hoe ze me behandelen hoe geil ze me vinden. En daar geil ik weer op, en dat is net als oefenen met strippen voor de spiegel. Als het lekker gaat, sta je gewoon op jezelf te geilen. Dat werkt prima, de klant vindt het ook mooi. Die weet immers niet waar je eigenlijk op geilt.

Bij sommige klanten is de klik puur werk. Dan heb ik seksueel weinig met hem, en persoonlijk klik ik ook niet, maar ik heb bijvoorbeeld een klant die een monstertje heeft hangen die als een soort luie kurkentrekker is gevormd, en óóknog zijn lijf inglipt als je hem weerstand geeft bij het stoten. Met de meeste vrouwen komt hij niet aan neuken toe, en als het lukt, is het alleen met superlosse kutten. Ik maak er een punt van om het met hem voor elkaar te krijgen.

Die man is dan in extase dat hij eindelijk eens een strakke kut kan neuken, en ik ben tevreden met mijn vakvrouwschap. Misschien snappen jullie dat niet, maar het geeft me gewoon voldoening om de klant te kunnen geven wat hij in het gewone leven niet kan halen, en mijn werk toch goed voorelkaar te krijgen, ookal verwacht niemand van me dat ik het kan en doe. De klusjes waarvoor je je vakkennis moet aanspreken zijn toch heel bevredigend op zich al.

Maar er is één groep waarbij ik altijd een beetje een teleurgesteld gevoel heb. Of een gevoel van "hè wat jammer nou." En dat zijn de mannen met wie ik wel op een persoonlijk vlak klik, maar op het seksuele vlak helemáál niet. Dat is best zeldzaam, want ik klik tegenwoordig bestwel makkelijk seksueel een beetje, al is het nog zo weinig, maar het komt nogsteeds voor.

Je pakt danwel aan, en je doet graag de man met wie je een persoonlijke klik hebt een lol, en je vindt het belangrijk dat hij voelt dat hij een goeie deal bij je heeft gekregen, maar intussen is alles wat je doet fake, en doet je kut alleen waar je haar toe dwingt. Normaal is ze een slettenbak bij elke oninteressante vent van wie je alles moet opschrijven omdat je het anders voor je avondeten vergeten bent, en bij deze leuke vent is ze droog en dicht.

Ik zou me tevreden moeten voelen. Ik heb immers mijn werk gedaan, de klant is tevreden, ik ben betaald, en ik heb niets zwaars, slechts of vervelends hoeven doen. Ik heb echt niets te klagen. En zulke klanten blijven ook gewoon welkom, en we blijven hetzelfde ding doen, zolang als ze willen. Maar ik heb er zelf iets onbevredigds aan. Dat is gewoon wat het met me doet, want eigenlijk zou ik het niet moeten zijn.

Er is een klant die al vaste prik is sinds ik nog thuisontvangst deed. Hij is best knap, hij is goed gekleed, niet verlegen, en héél makkelijk in de omgang. Hij is ook een stukje, maar niet teveel, ouder dan ik, en hij is discreet buiten de deur, maar open en extrovert in de peeskamer. Ik schiet echt met hem op, en als ik niet wist dat er alleenmaar ellende van komt, zou ik hem zó als gewone vriend nemen.

Ik plan hem nooit te strak voor of na een andere afspraak in, want ik heb wel gemerkt dat het bij hem altijd uitloopt. We kleppen namelijk wat af. Hij is heel gevat, aardig en slim, en hij waardeert ook erg wat ik te zeggen heb. Als ik ergens over begin vindt hij het altijd interessant, en hij komt ook niet met onderwerpen die mij niets zeggen. Ik moet oppassen dat we nogwel aan de seks toekomen.

Dat gaat van mijn kant namelijk niet spontaan, en hij is te relaxed om er vaart achter te zetten. Hij vertrouwt erop dat ik het wel regel. Tegelijk heb ik de hele sterke neiging om hem te benaderen op manieren waar hij seksueel niet op reageert, maar juist meer enthousiast van gaat babbelen, en mij meteen afleidt met zijn interessante kijk op dingen en zijn scherpe grappen.

Seksueel klikken we namelijk totaal niet. Ja, hij klikt met mijn persoonlijkheid, met mijn lijf, met wat ik met hem doe en de illusie die ik voor hem maak, maar ik heb niets met wat we doen. En zijn seksuele persoonlijkheid doet me ook weinig. Ik heb leuke dates met hem, maar in tegenstelling tot de meeste dates is hier de seks niet het hoogtepunt voor mij. Ik kijk er zelfs een beetje tegenop.

Hij is een leuke vent om naar te kijken, hij ruikt goed, is schoon en net op zichzelf, hij is gezond en is heel normaal geschapen. Allemaal geen klachten over. Maar hij wil alleenmaar dingen die voor mij niet als seks voelen, en dat is voor mij een beetje ongemakkelijk. Ik ga toch altijd in de seks zitten bij een klant, en ookal doe ik natuurlijk wat de klant nodigheeft en komt mijn eigen seksuele behoefte daarbij niet aan bod, er is altijd wel overlap.

Maar bij deze klant heb ik dat gewoon niet. Ik ben niet bezig hem te verleiden, ik voer een personage op dat ik gewoon helemaal niet sexy vind. Het is een moederlijke rol, waarbij ik me haast helemaal a-seksueel gedraag, en waarbij ik ook geen spanning met hem opbouw. Ik ben voor hem natuurlijk supersexy, op een manier die hij ver boven gewone seks stelt, maar ik speel geen rol die mijn seksualiteit aanspreekt.

Ook wat we doen is voor mij eigenlijk gewoon geen seks. Eerst kleedt hij zich uit, ik ben in een bepaald foeilelijk broekpak gekleed. Dan kleden we hem aan met een Japans schoolmeisjes-uniform zonder onderbroek, en gaan we samen zijn teennagels lakken. Daar moet flink de tijd voor worden genomen. Intussen babbel ik wat af over hoe we hem mooi gaan maken. Hij zit blozend met een enorme tent in zijn rokje.

Dan, een kwartier voor het einde, vertel ik hem dat we gaan neuken. Dat wil zeggen, ik ga hèm neuken. Hij gaat op zijn rug op een tafel liggen, met zijn benen omhoog, en ik doe een strap-on om. Ik weet dat sommige collegaatjes het weleens leuk vinden om een strap-on te gebruiken, maar ik heb er helemaal niets mee. Ik neuk hem tien minuutjes rustig, en dan ga ik wat harder.

Ik heb helemaal niets met strap-ons. Een voorbinddildo is de eerste keer leuk, als je je altijd al hebt afgevraagd hoe het is om een lul te hebben, maar dat is de eerste keer. Je weet wel meteen waarom mannen altijd een grotere lul willen, want je krijgt echt altijd meteen de neiging om met een grotere rubberlul rond te lopen, en voor je het weet paradeer je grijnzend voor je spiegel met het grootste ding wat je door je tuigje kon proppen.

Maar daarna is het toch vooral een wrijvend tuigje, waar je bestwel lang bewegingen in maakt die niet natuurlijk zijn als je vrouw bent. Die bewegingen maak je ook nog zonderdat je kan voelen wat er in de kont van die vent gebeurt. Ja, veel mannen neuken ook alsof ze daar geen idee van hebben, maar die doen het tenminste met een lul, en een lul is minder stevig, hard en gevaarlijk dan een rubber dildo.

Bovenal is het voor mij gewoon tegennatuurlijk. Bij seks hoort er een pik in mijn kut te gaan, en niet dat ik iets vreemds in de man steek. Zo voelt dat in mijn lijf, ookal weet ik best dat seks de meest onverwachte vormen kan hebben. Ik vind er niet alleen niets aan, het geilt me gewoon af. Hoe hard de man er ook op klaar ligt te komen. En de poeplucht kan ik ook missen als kiespijn.

Als het tijd wordt om klaar te komen, begin ik hem af te trekken terwijl ik doorga met peggen. Hij wil het liefst komen van het kontneuken, maar dat is hem nog nooit gelukt, dus ik ruk hem altijd klaar. Ik heb redelijk snel ontdekt wat zijn ruktechniek is die hij zelf gebruikt, dus dat gaat altijd gesmeerd. Hij komt klaar, en ik smeer zijn sperma in zijn borsthaar. Dan haal ik pas de dildo uit zijn reet, en gaan we schoonmaken.

De nagellak hoeft er niet af gelukkig, dat scheelt veel tijd. In principe dan, want eigenlijk zou het nog wel kunnen in de tijd die hij blijft hangen. We praten die tijd toch wel weg, want hij is na afloop helemaal happy en praatgraag, en ik ben na afloop een beetje opgelucht dat het gebeurd is. Niet dramatisch hoor, gewoon het soort opluchting dat ik in de haringstal ook had na een moeilijke order van een klant.

We raken dus weer aan de praat, en dat gaat niet over de seks die we net gehad hebben. Meestal trapt hij het af met een leuke opmerking of een opvallend nieuwtje, waar we dan lekker over doorpraten, terwijl de minuten wegtikken en ik een andere klant allang naar huis zou hebben gestuurd. Hij is meestal degene die toch maar eens vindt dat we doormoeten, terwijl ik helemaal in het gesprek ben blijven hangen.

Ik vind het hartstikke goed van die man dat die zijn kinks zo erkent, en dat hij er zo relaxed mee omgaat. Ik vind het fijn voor hem dat hij er gezond mee omgaat, ik vind het goed van hem dat hij zijn kinks uitleeft. Er komt nog een heel stukje over mensen die daar bepaald niet zo gezond mee omgaan, en die het verdrukken of ontkennen. Maar het heeft met mij gewoon helemaal geen klik, terwijl ik dat met heel veel andere kinks, die óók niet die van mij zijn, wèl heb.

Als hij weg is, heb ik een goeie bui zoals na een visite van een oude vriendin. Maar het knaagt ergens toch dat we seksueel zo ver uit elkaar liggen. De klik zou zoveel sterker zijn als hij gewoon naast al dat nagellakken en verkleden óók nog een robbertje neukte. Zelfs als hij me neukte in zijn schoolmeisjes-outfit. Dan mag hij zelfs nog een pruik erbij op ook.