Schatje

Klanten vinden het leuk om speciaal te zijn. Ze komen bij je voor iets intiems, ze komen bij je voor iets persoonlijks, en ze komen om wèlkom te zijn als persoon, als hunzelf. Ze willen dat je ze ziet staan. Ook als je werkt in een branche waar ze weten dat ze één van velen zijn, zoals achter de ramen of in een grote club, vinden ze het fijn als ze als individu worden gezien, en als je ze volgende keer weer herkent.

Ik hou van al mijn klanten wat gegevens bij. Wanneer ik een afspraak met ze heb, zoek ik die gegevens even na. Die zijn versleuteld, en bovendien zijn het vooral afkortingen, want dat soort gegevens, daar rommelt de politie graag in als ze de kans krijgen. Ik heb al gehoord dat in verhoren van klanten de gegevens over wat ze lekker vonden zijn gebruikt om zo'n vent overstuur te maken, zodat hij braaf meewerkt en verklaart wat de politie wil horen. Ik ben er dus heel zuinig op.

Veel klanten hebben dingen die ze makkelijk vinden om te vragen, en dingen die ze moeilijk vinden om te vertellen dat ze er geil op zijn. Je wil niet dat ze dat nog een keer moeten vertellen als je het er eens uitgekregen hebt. Dus ook daarvoor is het belangrijk om informatie bij te houden van je klant. En natuurlijk heb je dingen waar je mee op moet passen, zoals dingen waar de klant gevoelig voor is.

De klant wil voelen dat je aandacht voor hem hebt. Voor hèm persoonlijk. En dus wil hij niet op dat moement voelen dat hij zomaar een nummer is. Dus moet je hem persoonlijke aandacht geven. Hij wil voelen dat hij een speciaal plekje voor je heeft, en hij wil voelen dat die plek zo blijft. Ook als het alweer een paar jaar geleden is dat je elkaar hebt gezien.

Zelfs de man die alleenmaar komt voor een nummetje pompen wil dat je met hem klikt. Dat hoeft nieteens wederzijds te zijn, maar jij moet naar hem uitstralen dat je met hèm klikt. Dat is nog best lastig, want heel veel mannen geloven het ergens gewoon niet. Die denken dat je hem niet als persoon en als individu kán zien, omdat je al met zoveel andere mannen genaaid hebt. Alsof je daarvan mìnder verschil tussen partners gaat opmerken.

Tegelijkertijd moet je oppassen dat de meeste klanten liefst een beetje afstand houden. Ze willen niet met je geassocieerd worden, want hoeren zijn ergens toch crimineel en gevaarlijk, en zij komen alleenmaar vluchtig op bezoek. Als het ook maar lijkt alsof je in zijn leven ook op bezoek bent, wordt het allemaal te dichtbij voor hem, en krijgt hij het benauwd. Dat wil je niet.

Je kan een klant dus beter niet te vaak bij zijn naam noemen. En al helemáál niet bij een liefkozende verkorting van zijn naam. Natuurlijk laat je zijn naam vallen als je bij hem aankomt, gewoon om te laten zien dat je hem herkent, maar dat houdt daarna op. Bovendien geeft meer dan de helft van de mannen tòch al een nepnaam op, juist omdat ze niet als hoerenloper uitgelekt willen worden.

Dus het worden snel koosnaampjes. Ook omdat als je iedereen "schatje" noemt, de kans klein is dat je Simon per ongeluk Bart noemt. Ook omdat je dan niet moeizaam voor iedere klant moet onthouden welke koosnaampjes je voor hem bedacht hebt. Ook omdat iedereen al iedereen "schatje" noemt als ze een seksuele relatie met hem hebben. Maar het is wel heel aftands, en na de vijftigste keer in dat uur klinkt het ook niet meer als een echt woord.

Je kan dus best een paar koosnaampjes verzinnen, en die afwisselen. Dat komt natuurlijker over. Maar dat is dus nog lastiger dan het lijkt. Als het te complimenteus is, gelooft hij niet dat je ze echt meent. Als ze te intiem zijn, voelt hij zich er ongemakkelijk bij dat jullie misschien te close worden. Het is snel mis, en dus hou ik het maar bij "schatje," en laat ik afentoe eens wat anders vallen als ik niet oplet.

De meeste hoeren geven hier geen moment aandacht aan. Die praten ook minder met hun klanten dan ik. Ik ben meer op de intimiteit gericht dan veel collegaatjes, en daar hoort nou eenmaal praten bij, en dan praten waarbij je vooral elkaar veel aanroept en opstookt. Mijn collega's houden het mentale aspekt zakelijker, zelfs de meiden die minder zakelijk met de lichamelijke kant omgaan.

Onderling heb ik veel gezien dat hoeren elkaar aanspreken met termen als "slet" of "bitch," "teefje" of "kutje," en zelfs "ouwe snol" of "taart." Zelf heb ik dat nooit makkelijk gevonden, al doe ik wel mee als ik in een groepje ben dat zo praat, maar sommige meiden zijn tegen hun collegaatjes heel grof in de mond. En dat werkt voor ons. Het voelt bevrijdend, ergens. Al moet iemand van buiten de branche dat ècht niet doen.

Van de klanten krijg je ook veel "schatje" te horen. Die zijn er soms een beetje opgelaten over. Iets minder vaak noemen ze me "baby" of "babe," en dat zal vooral uit de porno komen. Maar als we eenmaal bezig zijn, gaan de remmen los, en word je vanalles genoemd. Van lieveling tot vuile sloerie, en van godin tot kutwijf. Het komt er allemaal ongefilterd uit, en ik heb al heel lang geleerd me er niets van aan te trekken.

Dat geldt trouwens niet voor de man. Een vent die je net een vet varken heeft genoemd tijdens het laatst stukje voor het klaarkomen, weet dat nog heel goed terwijl hij zich aankleedt, en die kan zich soms moeilijk een houding geven. Meestal is het gewoon al goed om het te verzwijgen, alsof je het niet meegekregen hebt, maar soms moet je hem echt even geruststellen dat je snapt dat hij het niet lullig bedoelt.

Maar daar moet je nooit tè grondig in zijn. Als je vertelt dat het je niets doet als hij zo op je scheldt, is hij soms ergen ook afgeknapt. Want zijn mening moet wel belangrijk voor je zijn. En ergens kan hij er ookwel op kicken tijdens de seks, dat hij je mentaal pijndoet. Dat gebeurt natuurlijk niet, maar als het voor hem werkt wil ik best de illusie bewaren dat ik het uit professionaliteit over me heen laat komen, maar dat het me wel raakt.

Uiteindelijk blijft de doorsneeklant "schatje." En heb ik een handjevol klanten die eens wat anders worden genoemd. Vooral tijdens rollenspellen, maar ook gewoon als ik heb opgeschreven dat "schatje" verkeerd valt. Je hebt dan ooknog een paar mannen die me eerbiedig "mevrouw" noemen, en hoffelijk en beleefd hun afstand houden, hoe vaak je ook vertelt dat dat niet hoeft. En die daarmee júíst op hun gemak zijn.

En eens in de paar jaar komt er een klant, die al sinds mijn clubtijd elke paar jaar opduikt. Hij is een oudere Turk, ik denk wel zeventig jaar, met wie ik nooit veel praat. Zijn Nederlands is ook heel slecht. Alles aan hem geeft hem het label "gastarbeider," van zijn camel jasje tot zijn wijde broek, van zijn dikke snor tot zijn donkere huid, en van zijn doorlopende wenkbrauwen tot zijn scheef en los besneden pik.

Hij noemt me, nog steeds na al die jaren, netjes en beleefd "meneer."