Moeilijker testen

Dit blogje gaat over mij en mijn ervaringen. Daarbij hoort natuurlijk wèl dat ik jullie goede kontekst geef over hoe mijn werk werkt. En daarnaast heb ik best veel voorlichtingsstukjes getikt waar ik mijn best voor heb gedaan om die zo feitelijk en zo kloppend mogelijk te maken. Ik heb mijn best gedaan om niemand met een kluitje in het riet te laten lopen. Ik sta achter alles wat ik heb geschreven, want ik zoek dingen goed uit.

Vandaag is het stukje iets anders. Vandaag ga ik vertellen over iets wat ik ervaar, en wat andere meiden ook ervaren, maar wat wordt tegengesproken door mensen die het beter zouden moeten weten dan ik, en waar bestwel wat collegaatjes het ook helemaal niet mee eens zijn. Ik ben in een minderheid, en ik kan mijn ervaring ook niet verder onderbouwen dan dat ik het zelf wel zo meemaak, en dat het in mijn ogen zo is. Dus hou daar rekening mee.

Toen ik nog niet hoerde, liet ik geen SOA-tests doen. Zoals heel veel burgermensen ging ik er gewoon vanuit dat ik het niet kon hebben, want ik had geen klachten. Intussen deed ik wel aan risicogedrag, want in de krakersscene kon je toen je verzameling SOA makkelijk compleet krijgen. Er werd veel rondgeneukt, en dat draaide vooral rond een handvol mannen die het onveilig deden met bijna alle vrouwen. Soms was dat seriële monogamie, soms zelfs dat niet.

Ik heb gemazzeld met wat ik toen opliep, want ik hield er niets aan over. Mijn eerste SOA-test, een voorzorg-test dus, niet eentje die ik deed omdat ik iets smerigs uit mijn doos had druppen, was pas toen ik al hoerde, en die deed ik alleenmaar omdat ik de volle laag had gekregen door een knappend condoom. Het hele idee dat je kan en moet testen zat er nog niet bij me in, en ik kwam eigenlijk alleen op het idee omdat ik gepusht werd door een veel verstandigere vriendin. Ik weet nog goed hoe dat ging.

Het was toen ik achter de ramen werkte. Daar was de knapper trouwens nieteens gebeurd, dat was namelijk in mijn gewone seks met een vriendje geweest waar ik dat weekend flink mee had liggen rollebollen. Ik hoerde dus al even, en ik was al veel beter met condooms geworden, maar na te veel drank en te veel onhandig gedoe was er een condoom geklapt. Ik pijpte hem trouwens al gewoon zonder condoom, dus ik was ook zonder die klapper verkeerd bezig.

Ik was over mijn weekend aan het vertellen aan een collegaatje die al langer in het vak zat, en zij vroeg meteen of ik me had laten testen. Ik was met stomheid geslagen. Ik had er gewoon helemaal niet aan gedacht dat dat zou moeten. Zij liet duidelijk zien dat ze het onverantwoord en kinderachtig vond dat ik niet was gaan testen, en ze was de eerste die me uitlegde dat je gewoon regelmatig moet testen als je ons werk doet.

Eigenlijk had ik me tot dan nergens zorgen over gemaakt. Ik had wel sinds het begin van mijn seksleven al wel het voornemen om condooms te gebruiken, maar ik was er altijd heel slordig mee geweest. Pijpen deed ik sowieso altijd zonder condoom, en als de condooms op waren of de man deed alsof hij vond dat ik moeilijk deed over die condooms, dan ging hij er gewoon zonder condoom in. Ik was zo'n dom trutje.

Zo'n klapper lijkt dan nietzoveel te betekenen te hebben. Dat zal je wel begrijpen. En toen ik dat standje had gehad van mijn collega dacht ik eerst dat ze overdreef. Maar je gaat toch nadenken, en al snel zat ik hem toch wel te knijpen. Niet dat ik echt ging beschouwen op mijn gedrag, en ging inzien dat ik verkeerd bezigwas, maar er knaagde wel iets. En ik zat me zorgen te maken of ik nou wat had.

Dus aan het eind van de shift zocht ik haar op om even te vragen hoe dat nou moest, testen. Ze verwees me naar het hoerenprogramma van de GGD. Ik kreeg het telefoonnummer, ik ging naar huis, en ik stak een jonko in mijn bek en probeerde het te vergeten. Want ik voelde me niet op mijn gemak met het idee een SOA-test te gaan doen, en als ik niet op mijn gemak was ergens mee dan ging ik blowen. Met een beugeltje erbij. En ik liet het gaan.

Maar de volgende ochtend knaagde het weer. Ik ging me ook in mijn hoofd halen dat ik nu AIDS had. Ik probeerde mezelf te kalmeren, maar het bleef maar rondgaan. Toen ik op mijn kruk geklommen was, kwam meteen mijn collegaatje weer langs. Om te vragen of ik al gebeld had voor een afspraak. Ik kwam met een lulverhaal over dat ik wel iets had gedaan, maar... Dus zij werd een beetje boos en zei: "Lul niet, maak nú die afspraak, smerig kind!"

Ik weet nog letterlijk dat ze me "smerig kind" noemde. Ze was nieteens ouder dan ik, ik geloof zelfs dat ze een jaar jonger was, maar het voelde toch alsof ik terecht een standje kreeg. Hoeren worden vanzelf van het werk haaibaaien, vooral achter de ramen, en ik vond het maar niets om aan de verkeerde kant van die haaibaaierigheid te staan. Eerst wou ik negeren wat ze me gezegd had, maar toen ik me zorgen ging maken over wat ik haar aan het eind van mijn shift zou moeten vertellen, maakte ik tochmaar die afspraak.

Toen de afspraak kwam was ik bijna niet gegaan. Ik schaamde me. Dat klinkt misschien heel vreemd voor iemand die al meer dan een jaar hoerde, maar ik was er niet meer op mijn gemak. Dat ging gelukkig snel over toen ik aan de beurt kwam. De verpleegster was heel zakelijk, en wist goed waar ze mee bezigwas. Ze haalde ook meteen even een dokter erbij toen ik vertelde over een klacht. Ik kreeg flinkwat advies mee, en ik stond weer buiten.

Ik had er een héél goed gevoel aan overgehouden! Het was heel erg meegevallen, en het was veel minder gespannen dan toen ik met gonorroe bij de huisarts was geweest. Ik had bovendien bestwel veel informatie gekregen over SOA, en ookal was dat vergeleken met wat ik nu weet wel héél basic, het was een heel goed begin. Ik was blij dat ik gegaan was, en dat werd nogeens bevestigd toen ik een week later een SMSje kreeg dat alles goedzat.

Tegenwoordig krijg je sneller je uitslag. Dat is een verbetering. Maar helaas is het de enige verbetering, want voor de rest is het niet beter geworden met de SOA-bestrijding. Dan heb ik het nieteens over dat het beroepsgeheim nu beleidsmatig wordt geschonden en je dus niet meer kan laten testen zonderdat een ijverige GGD'er je "signalen van mensenhandel" doorspeelt naar de politie, maar gewoon over de testen zelf.

Vroeger was het een goed gesprek over risico's, over welke dingen er gecontroleerd moesten worden, en dan zakelijk afnemen van bloed en een paar wattenstaafjes. Dan werd getest op alles wat je kon hebben gekregen, en was je klaar. Tegenwoordig vragen ze je niets, testen ze alleen op een paar dingen als je niet uitkijkt, en word je behandeld als een dom wicht dat van niets weet.

Je kan nogsteeds wel getest worden voor meer dan alleen chlamydia als je erom vraagt, maar je hoeft er nietmeer op te rekenen dat die testers dat zelf wel uitzoeken. Er wordt al heel moeilijk gekeken als je een syfilis-test wil. Maar wat het belangrijkste is, is dat als je voelt dat er iets niet klopt met je scheur, dat niet meer serieus wordt genomen. Het is niet meer de houding van de ene professional die bij de andere komt consulteren, het is nu het domme hoertje dat beleerd komt worden.

Vroeger snapten ze dat we professioneel met onze kutten werkten, en het dus wel voelden als er iets niet klopte. Tegenwoordig krijg je snel zo'n tienerpraatje over dat hormonen en je menstruatie allemaal invloed kunnen hebben op je kut, en dat je misschien tederder en voorzichtiger moet gaan vrijen. Dat lef hadden ze twintig jaar geleden ècht niet gehad bij een doorgewinterde hoer.

Toen was dat trouwens nog een heel ander verhaal dan nu. Je werd niet geregistreerd, je hoefde niet allemaal neerbuigende vragen te beantwoorden, en de invalshoek was meer om je je werk te laten doen en te voorkomen dat je een volksgezondheidsprobleem werd, inplaatsvan hoe nu de stijl is dat ze de domme meisjes die slechte keuzes maken gaan redden van zichzelf. En dat dit een mooie gelegenheid is voor "grip" op de business.

In de tijd dat ik in mijn werkflatje ontving, deed ik al mijn testen via mijn huisarts. Ik betaalde er dan zelf voor, maar ik had niets te verantwoorden en ik kreeg een uitgebreid testprogramma. Dan had ik ook de dokter er meteen bij als er iets behandeld moest worden, al heb ik tijdens mijn hele thuiswerkperiode nooit ook maar één SOA opgelopen. Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen.

Toen ik mijn vergunning kwijtraakte, en de escort inmoest, en ooknog ging studeren, had ik flink minder inkomsten. Daar moest ik maar mee omgaan, en helaas betekende dat dat ik mijn testen bij de huisartsen niet meer kon betalen. Ik ging dus maar terug naar de GGD en de gratis testprogramma's voor hoeren. Het verschil was heel goed merkbaar, zelfs nadat ik het eerst afwachtte om daar een oordeel over te hebben om te kijken of het misschien aan de personen lag die ik toevallig tegenkwam als testers.

Je kan best een moederlijke rol aannemen als verpleegster. Dat past goed bij je werk, dat snap ik best. Een beetje sturen, een beetje aanwijzingen geven, veel vergeven, veel accepteren, en vooral veel zorgen. Dat soort moederlijkheid is ook op het SOA-spreekuur welkom. Maar het is níét goed als je de afkeurende moeder gaat spelen die zich gaat bemoeien met de keuzes van haar volwassen kind, waar ze totaal geen idee van heeft.

Dat ze je niet als professional serieusnemen is vooral pijnlijk als het gaat om advies, en om wanneer je ze vertelt dat je een bepaald risico hebt gelopen. Ze kijken je dan een beetje geïrriteerd aan omdat jij toch al het moeilijke geval bent waar een speciale regeling voor is, en je dan nòg buiten de paadjes wil lopen. Je loopt tegen een muur van onbegrip op, en een gekwetst ego omdat je niet doet alsof jij niets weet en zij alles. En het zorgt er ook voor dat ze je echt verbazend slecht advies durven te geven.

Ik heb nu in vier jaar al zóveel gelul moeten aanhoren, en zóveel momenten gehad waarbij ik hoopte dat de tester een grap aan het maken was. Ik heb aangehoord dat het wettelijk verplicht was om eens per halfjaar te testen als je hoert, terwijl er helemaal geen verplichting bestaat. Dat zou niet mogen namelijk, want testen is een medische handeling. Maar dat kreeg ik er niet in bij die vrouw.

Een andere verpleegster vertelde me plompverloren dat je met orale seks geen SOA over kan dragen als je niet slikt. Omdat ik niet slik, wou ze daarom het wattenstaafje in de keel overslaan. Nou vind ik dat het vervelendste van de SOA-test, maar ik wil wèl dat het gebeurt! Ik heb te horen gekregen dat mijn manier van condooms omdoen niet deugt, en ik precies moet doen wat er op de bijsluiter staat. Terwijl die manier voor meer afglijders en klappers zorgt.

Nog zo'n verhaal wat ik hoorde was de roddel dat je van tandenpoetsen "mikro-scheurtjes" in je tandvlees krijgt, en je dan makkelijker besmet raakt met HIV. Dus dat je vooràl niet je tanden moet poetsen voor of na een klant. Dat is zo'n mythe die al tientallen jaren rondzwerft in het wereldje, waarvan iedereen die het ooit heeft nagezocht je kan vertellen dat er níéts van onderbouwd is, en dat krijg je dan van je gezondheidszorgverlener te horen.

Ik heb over het afglijden van de gezondheidshulp wel gepraat met collega's in mijn hulpgroep. Maar die hebben die verandering zo geleidelijk meegekregen, dat je een "oh ja" effekt krijgt als je het noemt. Ze zien het al jaren afglijden, maar het gaat zo langzaam dat het de hele tijd "gewoon" blijft. En die meiden hebben vaak ook een vaste hulpverlener, die dat niet doet, en waar ze dus aan vasthouden.

Maar dit is geen manier. Zo help je mensen niet, zo draag je niet bij. En misschien nogwel het belangrijkste: zo krijg je de groentjes ook niet aan het testen. Want als ik zo was ontvangen bij mijn eerste keer, had ik de tweede keer er gewoon bij laten zitten. En dat zou heel, heel dom zijn geweest. Niet alleen voor mij, niet alleen voor ons, niet alleen voor de klanten, maar voor de hele volksgezondheid.