De nieuwsbrij

Mijn nieuwsstukjes waren niet populair. Ik vond ze ook niet echt leuk om te schrijven ofzo, dus ik heb ze al een poos links laten liggen. Afentoe als er wat echt uitsprong waar ik me niet over kon inhouden heb ik nogwel wat over het nieuws geschreven, en je kan zeggen dat mijn antwoordstukjes allemaal wel met het nieuws temaken hebben omdat ze over het publieke debat gaan, maar ik laat het over aan collega's die op social media bezigzijn.

Soms heb ik een enorme diepte-analyse gedaan, zoals met Jojanneke. Soms moest ik wel wat schrijven van mezelf omdat de massamedia gewoon het hele nieuwsfeit lieten liggen, zoals met Uithoorn. Over rapporten die gerespecteerd worden alsof het wetenschappelijk onderzoek is, moet ik ook wat schrijven afentoe, want die moeten ontkracht worden. Maar dat is niet echt nieuws.

Ik heb wel geprobeerd om wat breder te gaan, en een algemene beschrijving te geven van wat er wordt gezegd door wie, bijvoorbeeld in mijn stukje over kalkoenen. Hele groepen artikelen bij elkaar vegen omdat ze eigenlijk altijd hetzelfde zeggen, altijd op dezelfde manier, en eigenlijk altijd met hetzelfde gebrek aan onderbouwing. Maar dat was eigenlijk een reactie op datgene waar dit stukje over gaat.

Het gaat namelijk niet over een artikeltje of een programma hier of daar. Het gaat er juist om dat zo'n nieuwsartikeltje samenkomt met een hele stroom artikeltjes, programma's, interviews, enzovoort. Het is niet maar één artikel dat je kan behandelen zonder de hele kontekst. Want wat mensen alleenmaar denken, is: "Misschien heeft ze wel een punt, maar kijk eens naar al die andere dingen die ik hoor en zie."

Zou ik dan alles moeten behandelen? Over alles moeten schrijven wat er aan onzin over ons wordt verteld? Ik heb via Google een nieuwsdienst die me publicaties over sekswerk doorgeeft, ik volg wat er op social media over de business wordt verteld, en dan heb ik ooknog via-via informatie. En alleen al aan nieuwsberichten in Nederlandse media heb ik gemiddeld twee berichten per dag waar ik op zou moeten reageren.

Dan is het gewoon teveel. Dan is het niet meer te doen, en bovendien ben ik dan één stem in een enorme oceaan van hardere stemmen. Ik wil graag mijn steentje bijdragen, maar ik word ook niet gehoord. Ik heb wel wat mensen bereikt, maar het is zo'n klein druppeltje op zo'n grote gloeiende plaat. En het vuur van de commercie houdt die plaat gloeiend, terwijl dit blog me alleenmaar tijd en geld kost.

Wat er aan berichten komt is veel hetzelfde. Er zitten maar een paar vreemde uitschieters bij. En al die berichten, ook de rare uitschieters, hebben telkens dezelfde antwoorden nodig. Wat ìk moet schrijven is telkens hetzelfde, en het is ook voor mijzèlf saai! Als ik het opschrijf heb ik al een gevoel dat ik weer hetzelfde aan het tikken ben, en alsof het een komplete herhaling van zetten is.

En ik moet er ook mee omgaan dat wat ik schrijf niet gewoon wordt behandeld als iets wat zomaar iemand met ervaring uitlegt. Er worden verhalen over me verteld, en wat ik schrijf wordt met scheve ogen bekeken. Informatie van mijn blog is door criminologen gebruikt, maar nadat er door bepaalde mensen in de activisten-scene over me geroddeld is willen ze niet meer met me geassocieerd zijn. Dat vind ik jammer.

Gelukkig zijn er wel meer collega's die tegenwoordig van zich laten horen. Ooit was ik de enige die zo van zich liet horen, maar intussen is dat allang niet meer zo. Daar wordt ook niet naar geluisterd zoveel als zou moeten, maar het is tenminste wat. Maar in de zee van politieberichten die zonder journalisme worden gepubliceerd, de preken van verbiedertjes die als het Evangelie worden behandeld, en alle herhálingen van die verhalen, zie je er toch weinig van terug.

Misschien kan ik beter gewoon schrijven over wat mij interesseert, in plaats van te proberen bij te dragen aan kennis en begrip over het vak. Misschien moet ik gewoon schrijven voor de mensen die wèl willen leren, die wèl nieuwsgierig zijn naar wat de waarheid is. En misschien moet ik het vechten overlaten aan mensen die daar nog de energie voor hebben, en niet worden genegeerd. Als die er nog zijn.

Ik besef me dat ik in dit stukje eigenlijk heel veel herhaal wat ik al heb geschreven in vorige stukjes. Het is niet dat ik niet weet waarom ik er niet doorkom. Het is ook niet dat ik niet begrijp waarom mensen het niet willen horen. Ik denk zelfs nieteens dat ik het jullie nog een keer hoef uit te leggen. Ik wil het alleen even kwijt, omdat het me zo frustreert.

Ik maak mijn antwoord-reeks af, maar verder ga ik me nietmeer zo met het nieuws bezighouden.