Nijdig

Een vaste klant van me verdween een poosje. Hij is al lang vaste klant, ik had hem al jaren voordat ik mijn thuiswerkplekje verloor. Toen ik overging op escort wou hij doorgaan, dus hij is nog steeds vaste prik. Hij is een betrouwbare vent, die altijd op dezelfde tijden in de week afspreekt, meestal één keer in de twee maanden. Ik reken zo'n beetje op hem, en ik hou een plekje vrij in mijn agenda als we nog geen afspraak hebben gemaakt.

Klanten komen en gaan zoals ze willen. Daar is de klant echt koning in. Je kan klanten niet verplichten om af te spreken immers. Als de nood echt hoog is kan je een beetje aan klanten gaan trekken door ze te proberen te verleiden, maar dat is meer werk dan het waard is, en het stuurt een verkeerd idee naar je klanten toe. Het is gewoon veel beter als ze zelf naar jou toe komen.

Dus toen deze klant een aantal maanden niet afsprak, stond ik daar niet echt bij stil. Hoogstens als een andere klant "zijn" plekje in de week wou boeken, en ik even moest nadenken of ik dat wel kon weggeven. Het hoort nou eenmaal bij het werk. Klanten komen en gaan. Toen ik nog onervaren was, kreeg ik van elke klant die verdween een brok in mijn keel, en vroeg ik me af wat ik toch verkeerd gedaan had. Gelukkig heb ik daar geen last meer van.

Toen de klant weereens afsprak, na bijna een jaar weggeweest te zijn, was hij reuze welkom. De verloren zoon sluit ik graag in mijn boezem. Ergens is dat bijzonderder dan een klant die bijna uit gewoonte langs lijkt te komen. Je weet dan dat hij aan je denkt ookal ben je geen vaste prik in zijn routine meer, en dat betekent dat hij je echt wìl. Het is fijn om begeerd te worden, zelfs al gaat het om je werk.

Hij kwam langs, en het was een ouderwetse goeie date. Ik zwaaide hem uit, en ik vroeg me af of hij nu weer regelmatig zou komen. Daarna zette ik het uit mijn hoofd, want je moet nooit teveel nadenken over dat soort dingen. Daar word je maar een neuroot van. Ik hou altijd wel bij wat mijn klanten doen, en watvoor patronen ze hebben met wanneer ze me willen bestellen, zodat ik daar rekening mee kan houden, niet zodat ik daar me over druk ga maken.

Na een paar maanden viel me op dat hij nu niet meer één keer in de ongeveer twee maanden kwam, maar ongeveer één keer in de vier maanden. Ik vroeg me een beetje af hoe dat kwam, en of ik erop kon rekenen. Want er was een andere vaste klant die graag het plekje in mijn agenda wou hebben wat ik voor deze klant apart hield. Het was een afwijking in zijn patroon, en dat viel me wel op.

Dus de volgende keer dat ik de klant had ontvangen vroeg ik er eens naar. De meeste klanten zijn daar reuze makkelijk over, en vinden het juist leuk dat je ze onthoudt en nog weet wanneer ze de laatste keer kwamen. Dan voelen ze zich speciaal voor je. Je moet het natuurlijk luchtig doen, en je kan beter niet doorvragen als je klant eromheendraait, maar het kan helemaal geen kwaad, vooral als het wat uitmaakt voor je zaken.

Toen ik het hem vroeg, gloeide hij helemaal op en begon een lang verhaal over een ander meisje wat hij had gevonden. Kennelijk was die vuriger, mooier, leniger, en vooral jònger dan ik. Ze was ook een èchte amateur, wat hij ook geweldig vond, en had ze altijd tijd voor hem. Hij had zich al die tijd dat hij weg was geweest met haar beziggehouden, en nu pas kwam hij weer "tussendoor" naar mij. Voor de variatie.

Dat moet natuurlijk kunnen. Hij was er heel eerlijk over, en hij bedoelde er geen woord verkeerd van. Ik had het aan hem gevraagd, van zichzelf was hij er niet mee gekomen. En dan nog, hij heeft geen plicht om dat stil te houden. Klanten zijn vrij om te kiezen, en ik weet ook bestwel dat ik niet de lenigste, de mooiste, de vurigste of de jongste zal zijn. Maar toch verslikte ik me er meteen nogal in.

Ik werd meteen nijdig. Wie was dat jonge krengetje om mijn klanten te stropen? Ik hield me groot tegen de klant, maar van binnen kookte ik zo'n beetje over. Het voelde alsof hij mijn neus erin wreef dat ik te oud en te slordig was geworden, en dat ik nu boven mijn stand werkte. Tegelijk voelde ik toch ookwel dat ik nu heel kinderachtig was, en dat het nergens op sloeg om die andere meid zo naar te bekijken alleen omdat ze haar werk goed deed.

Dat duurde een half uurtje, en toen draaiden de rollen van die twee gedachtes zich om. Ik heb geen recht om me zo boos te maken. Ik heb zelf vast ook genoeg klanten van oudere meiden afgesnoept. En ik doe ook mijn best om goed af te steken bij de rest van de business. Dus het is erg oneerlijk om dan op haar te spugen omdat ze doet wat ik zelf ook probeer te doen. Bovendien is het gewoon dom om zo je onzekerheid zijn gang te laten gaan.

Het zat me dus best dwars de volgende dag in de collegebanken. Ik werd de hele tijd afgeleid door die twee gevoelens die tegen elkaar opboksten. Dan komt er natuurlijk vanalles achteraan, over dat je te oud wordt, of dat je je op andere klanten en andere diensten moet gaan richten, of dat je je jeugd hebt verspild aan dom en onvolwassen zijn. En ik schaamde me voor wat ik deed, en ik voel ook wel schaamte voor hoe ik reageerde op die schaamte. Want dat was ook niet volwassen.

Maar waar ik me pas echt voor schaam is dat de klant het had gemèrkt. En daarom aankondigde dat hij weer elke twee maanden zou langskomen, kennelijk omdat hij me niet wou kwetsen. Ik weet zeker dat hij niet minder vaak naar dat andere meisje zal gaan, maar hij zal het aan mij niet meer vertellen. En zo krijg ik mijn zin omdat ik heb laten zien dat ik onzeker en kinderachtig was. En dat is op een bepaalde manier heel verkeerd.