Bedtijd

Toen ik nog in mijn werkflatje werkte, was ik gewoon full time hoer. Ik had wel mijn sociale leven, en ik had mijn hobbies, en ik had alle dingen die ik deed om mijn leven te leven, maar ik had geen andere dingen die ik zo serieus voorrang moest geven als het hoeren. Iedereen met een eigen bedrijfje zal dat wel herkennen. Je zit ìn je bedrijfje, zelfs als je een wijntje doet met vriendinnen of nieuwe kussens uitzoekt op de meubelboulevard.

Ik had ermee leren omgaan dat de klanten op de gekste momenten komen, en ik had er een klus aan om mijn dagprogramma een beetje geordend te houden. Maar met oefening kwam dat heel best voorelkaar, en ik had een ritme in mijn dagen. Ik sliep goed, ik ging elke ochtend joggen, elke week twee keer squashen, ik had altijd genoeg tijd om de dingen te doen die gedaan moesten worden. Eigenlijk had ik het gewoon voorelkaar.

Het was fijn. Ik ben een gewoontediertje, en een ritme dat goed voor me werkt kan me gewoon blij maken. Als ik gelukkig moet zijn, moet ik een vast schema hebben waar ik afentoe eens uitgehaald word, zodat ik niet verstof, en zodat ik heel blij kan zijn als ik weer terug mag in dat ritme. En dat was eigenlijk precies wat er gebeurde in mijn werkflatje. Als het aan mij had gelegen, was dat nooit veranderd.

Maar het veranderde wèl, en ik heb nooit meer zo'n ritme gevonden. De escort is chaotischer dan de thuisontvangst, en je bent veel meer tijd kwijt aan je overhead. Lakens verschonen is sneller gebeurd dan naar een andere stad reizen. Je opdoffen moet je tòch, en in de thuisontvangst hoef je niet twee pakjes over elkaar heen, een lekker setje om de klant mee op te hitsen, en daaroverheen iets representatiefs om mee door zijn straat te lopen of langs de hotelbalie te komen.

In mijn werkflatje had ik ook alles op een vast plekje klaarliggen, en ik had nooit problemen dat ik iets niet bij de hand had. Nu heb ik de beruchte escorttas, waar ooknogwel een eigen stukje over komt trouwens, en als je niet wilt dat dat een enorme koffer wordt, moet je met veel minder toekunnen. Dus je moet goed plannen waar je heengaat, en zorgen dat je ingepakt hebt wat je misschíén nodig gaat hebben.

Nu studeer ik, en studeren kost heel veel tijd als je een serieuze studie doet. Héél veel tijd, en je zit op vaste tijden vast aan verplichtingen. Vaste tijden die je pas kort vantevoren zeker weet, en vaste tijden die telkens veranderen. En vaste tijden die kunnen botsen tussen verschillende vakken en opdrachten. En waar heel weinig aan te veranderen is. Want dat zien ze als "voorbereiden op de echte wereld."

Mijn medestudenten geloven dat heilig, dat de universiteit nog wel plooibaar is, maar dat als ze eenmaal in het bedrijfsleven werken, deadlines veel harder en veel korter zijn, en je met veelmeer druk en onoplosbare problemen temaken krijgt als je niet op tijd inlevert. Ik heb in het bedrijfsleven gewerkt, ik weet intussen dat dat komplete onzin is, want een bedrijf zou in een blijvende paniek zitten als alles echt omviel als een deadline werd gemist. Want die worden gemist hoor.

In het bedrijfsleven zijn sowieso de meeste deadlines verzonnen door een manager, die graag plant wat er voor hem gedaan wordt, zodat hij een beetje vooruit kan kijken. Managers houden niet van afwachten op wat er met hun opdrachten gebeurt, dus komen er deadlines. Ze zijn meestal nergens op gebaseerd, behalve het domme idee dat als je een deadline stelt, je in elk geval zeker weet dat je werknemers gaan wèrken, en het niet eindeloos uitstellen.

De praktijk is natuurlijk dat een deadline die ver weg is, zorgt dat de werknemers eerst andere dingen uit de weg gaan werken, en dan vlak voor de deadline je opdracht afraffelen. Eigenlijk zorgt een deadline vooral ervoor dat je zeker weet dat het pas afkomt op de deadline, en dat je niet zeker weet of de oplevering iets wordt waarmee je naar de klant kan stappen. Dat heb ik op de pijnlijke manier geleerd. Ja, ik was zo'n manager.

In de praktijk zijn deadlines meestal overbodig, en heb je alleen ècht deadlines bij projekten waarbij er een boel mensen met hun duimen zitten te draaien als jouw produkt niet op tijd afkomt. Dat zijn er niet veel. En dat soort deadlines zijn ook niet het soort dat je makkelijk je werknemers boven hun hoofd kan hangen. Als je manager bent, zijn die deadlines er vooral voor jou, niet om je werknemers mee op te jagen.

Ervaren werknemers weten hoe de hazen lopen, en nemen deadlines met een korreltje zout. Die begrijpen wat je wil, maar die begrijpen ook dat het allemaal zo'n vaart niet loopt. Die maken hun projekt af, en laten het rustig liggen tot de deadline er is, zodat jij niet nog een nieuwe deadline op hun kop legt voor die tijd. En die weten ook dat als je deadline een probleem wordt, ze even bij je binnen moeten stappen om je uit te leggen dat het niet gehaald gaat worden. Waar jij dan domweg op reageert door een nieuwe deadline twee weken later te leggen. Alsof jou dat geen clown maakt.

Maar de mensen die lesgeven op de universiteit zijn geen ervaren werknemers in het bedrijfsleven, en al helemaal geen ervaren managers, dus die hebben een heilig ontzag voor het lean and mean bedrijfsleven, waar alles efficiëntie is, en de zwakken door de sterken vermalen worden. En waar ze hun studenten op aan het voorbereiden zijn, zonderdat ze weten wat die wereld eigenlijk ìs, waar ze hun studenten op voorbereiden.

Het zal ook vast niet een probleem zijn dat je studenten alles volgens keiharde deadlines laten doen jouw leven makkelijker plannen maakt. Door een hele stapel papers tegelijk gaan, vooral als je dat aan een PhD-student kan overlaten, gaat sneller dan als ze stuk voor stuk binnenkomen. En je gebrek aan flexibiliteit zal ze voorbereiden op die onpraktische en onhoudbare praktijk van het bedrijfsleven, toch?

Dus ik zat al een heel weekend aan een opdracht. De opdracht was op maandag gegeven, en ik was er meteen naar gaan kijken. Ik snapte er een groot stuk wèl van, maar een belangrijk stukje níét. En zolang je de opdracht niet goed snapt, kom je niet verder. Ik heb het dus aan de docent gevraagd, maar die zei alleen chaggerijnig dat ik het maar op moest zoeken in de stof. Dus de weekdagen had ik mijn studietijd besteed aan daar nog een keer doorheengaan.

Het weekend was danmaar een poging om het voorelkaar te krijgen door keihard te werken, en hopen dat het daardoor opeens op zijn plek zou vallen. Ik denk dat dat voor sommige mensen weleens werkt, maar voor mij heeft het nog nooit gewerkt. Je krijgt er wèl enorme grote papers van, die laten zien dat je hard hebt gewerkt, en ookal kom je er dan niet met je opdracht, je krijgt dan wèl een voldoende als aai over je bol. Als je sip kijkt en je decolleté laag genoeg is. Alsof dat een goede voorbereiding is voor dat beroemde bedrijfsleven.

En wie weet, misschien werkt het deze keer wèl. Misschien is de opdracht juist wel bedoeld om je te laten worstelen met iets wat niet opgelost kàn worden, zulke docenten heb je immers ook. Het leek ook te gaan lukken, ik liep alleen telkens ergens mee vast, en dan kon ik weer een heel eind terug om opnieuw te beginnen. Mijn statisticus, die me geholpen heeft, noemt dat "de wet van behoud van ellende."

Hij kon me waarschuwen voor wat doodlopende eindjes, maar vooral kreeg ik de rot-irritante adviezen om vooral genoeg te slapen. Ik had tijdnood, en hij wou de hele tijd dat ik een dutje deed of die avond vroeg naar bed ging. Ik snapte niet hoe hij niet kon snappen dat ik daar nu geen tijd voor had. Maar hij hielp me, en ik hield mijn fatsoen. Al ging ik niet naar bed, want ik moest die doorbraak nog maken.

Dat weekend had ik eigenlijk een klant, maar die heb ik dus af moeten zeggen. Dat heb ik netjes op tijd gedaan, en ik heb hem gelukkig ook opnieuw ingepland, en zelfs korting gegeven voor de overlast. Klanten zijn belangrijk, ze betalen mijn gas, water en licht, en dat is duur nu mijn groene leverancier opeens over de kop is, maar ik wou niet een vak verprutsen waar ik veel werk in had zitten, en dat ik dan volgend jaar over zou moeten doen. Daar heb ik al helemáál geen tijd voor.

Zondagavond zat ik achter mijn computertje, in te loggen op de universiteit, om daar gebruik te maken van de programma's die je kan gebruiken om je oplossing van je opdracht om te zetten in een geile high-tech presentatie van wat je voorelkaar hebt gekregen. En dat stomme ding wou niet werken met wat ik intikte, wàt ik ook deed. Ik heb hetzelfde programma ook op mijn thuiscomputer, maar dat heeft nooit iets anders gedaan dan me vertellen dat ik ervanlangs zal krijgen als ik mijn student licence misbruik, en daarna te crashen.

Intussen had ik allang niet meer de hoop dat ik een echte goede oplossing zou krijgen van mijn opdracht, maar was ik nog wèl hard bezig om aan te tonen dat ik er hard aan had gewerkt. En als je nieteens kan laten zien wat het computerprogramma ervan gemaakt heeft, heb je geen diagrammen en plaatjes, en heb je alleenmaar gelul. En dat ziet er snel uit als een smoes, en dan lig je uit het vak. Dus ik moest wel.

Het zal wel zijn geweest dat iedereen in de cursus tegelijk probeerde om dat programma te draaien ofzo, want na een avond vol met "Verbindingsfout: Connection reset by peer" lukte het opeens middenin de nacht. Ik kreeg er iets lelijks en duidelijk fouts uit, maar ik had mijn figuren, en ik verzon er nog snel een lulverhaal bij. Toen ik mijn laptopje sloot was het vier uur.

De volgende ochtend moest ik uit de veren voor het college, en leverde ik het paper in. Ik heb weinig aan het college gehad, want ik zat alleenmaar te knikkebollen. Toen ik thuiskwam, gooide ik mijn nieuwe opdracht op mijn buro, en viel ik zowat in slaap. Ik plofte op de bank, naast mijn huisgenote, en samen keken we reality shows tot ik het avondeten ging maken. Ik had geen energie voor wat anders. En na het eten had ik een klant.

Ik heb mezelf wel bij elkaar geraapt voor die klant. Even mijn eigen pooier zijn, even doorpakken. Veel koffie, zelfs voor mij. En daarna tic-tacs wegkauwen tot ik er misselijk van werd. De rit, met het dak naar beneden ookal was het koud, was verfrissend, en dat had ik nodig ook om niet weer suf te worden. Het rondje lopen rond zijn huis om hem in te schatten was ook goed voor mijn concentratie, toen kwam ik er weer een beetje "in."

Gelukkig dat ik er weer "in" kwam, want anders wordt een date een ramp, maar juist omdat dat gebeurde voelde ik weer hoe moe ik was. Ik begon al aan de date terwijl ik me afvroeg hoe ik het eind ging halen. Seks is al hard werk, maar fris en opgewekt zijn is nog vermoeiender. En als je bezig bent met fris en opgewekt lijken, ben je nietmeer bezig met de seks. Het drukte op me.

De omstandigheden waren niet best, maar ik heb mijn werk gewoon gedaan. Ik heb intussen ookal meer dan twintig jaar ervaring, voor een kleintje ben ik niet te vangen. De klant wou bovendien niets bijzonders, dus ik had genoeg aan mijn routine, en zelfs dat vinden mannen al spontaan, vernieuwend en uitdagend. De date was geen zwaar werk. Mijn ogen openhouden wèl.

Toen we hondjes deden, deed ik eventjes mijn ogen dicht. Echt, éventjes maar. Ik schrok op van een lach van de klant, en die bleek te denken dat ik mijn controle aan het verliezen was en dierlijke geluiden aan het maken was. Want die had een klein snurkje horen ontsnappen. Ik kneep even flink in mijn tepels om mezelf goed wakker te maken. Dat die er mooi puntig van gaan staan kan ook helemaal geen kwaad. Ik doe het alleen nooit als de klant het kan zien, want die denken dan snel dat ik dat lekker vind.

Ik was mezelf een beetje aan het tegenvallen. Maar dat heb ik de laatste tijd wel vaker, en daar heb ik me stilletjes een beetje bij neergelegd. Dat hoort bij studeren, dat hoort bij een chaotisch leven, dat is nou eenmaal zo met alles wat er nu in de wereld gebeurt, daar moet ik nou eenmaal doorheen. Het is niet anders. En die gedachte is wel geruststellend, en het voelt heel filosofisch, maar het zorgt ook dat je niets aan jezelf verandert.

Terwijl ik daarover aan het nadenken was, voelde ik het. Een klein steekje, met een persje, een krampje. En dat was terwijl de klant in me zat, dus zo'n beetje op het slechtste moment. Natuurlijk was het zo opgelost, ik zei tegen de klant dat we even condoom moesten wisselen, en bij het pakken van een condoom pakte ik ook meteen even mijn nood-beppy, die ik in kon doen terwijl ik het condoom met mijn mond omdeed. En we konden door.

Maar ik schaamde me rot. Niet omdat ik me schaam voor wat mijn lijf doet, maar omdat ik dus nieteens meer in het oog had wanneer ik weer aan de beurt was. Je basisbehoeftes als slaap uit het oog verliezen is al best sneu, maar zo ver van je kut afstaan, dat was me al sinds mijn kraaktijd niet meer overkomen. Ik heb nou de afgelopen twee jaar al meerdere keren gehad dat ik dat soort momenten had, en elke keer dacht ik dat ik er nu wel van ging leren. Maar ik blijf maar afglijden.

Toen mijn auto stil kwam te staan langs de weg, was dat een wake-up call. Ik dacht dat ik er wel van geleerd had. net zoals van de warme schoenen, of van mijn dagboek eens analyseren. Maar ik ben zo hardleers, het is om gek van te worden. Als ik gestresst word, en als ik mijn houvast kwijtben, laat ik alle nieuwe lessen weer varen, en zelfs de oude die ik al heel lang geleden geleerd heb.

Ik wil nu heel graag zeggen dat ik de manier heb gevonden om het niet meer verkeerd te laten gaan, en ik wil heel graag zeggen dat ik deze keer wèl mijn leven weer op de rit ga krijgen. Maar met alle dingen die op me afkomen moet ik misschien niet denken dat ik het in de hand kàn krijgen. Misschien moet ik gewoon er het beste van maken, en moet ik niet verder kijken dan mijn leven leven zonder er een te groot boeltje van te maken.

Er zijn makkelijkere tijden geweest. Er was vroeger meer stabiliteit, toen ik mijn konijnenholletje had. En studeren is iets wat je de hele tijd belast, en wat je de hele tijd laat voelen alsof je er nog niet bent, en nog verder moet. Ik kan nu niet werken zoals ik wil werken, ik kan niet leven zoals ik wil leven. Ik zit in een periode waar ik doorheen moet. Ik moet dat accepteren, en het gewoon overleven.

Dat betekent dat ik één ding tegelijk moet aanpakken, en niet moet proberen om alles meteen perfekt te doen. Ik moet niet proberen mezelf meteen te dwingen om de dingen goed te doen, ik moet de tijd nemen om nieuwe en betere gewoontes aan te wennen. En ik moet mezelf voorhouden dat de moeilijkheden voorbijgaan. De coronacrisis gaat over, mijn studie komt af, het wordt weer makkelijker om te werken. Even volhouden.

Maar ja, die studie blijft zwaar werk. En mijn klanten moet ik draaien. En mijn huishouden moet aan de gang blijven. En ik moet ondanks al die technische problemen mijn blogje blijven schrijven. En er zijn hele vervelende dingen aan het ontwikkelen in de politiek, en tegelijk zijn er kansen dat ze minder harde repressie gaan voeren. Dat zijn allemaal dingen die nu al moeten, en die ik niet kan laten liggen. En dan heb ik geen tijd om dingen beter te leren doen. Dus ik moet maar zien hoe ik die goede voornemens waarmaak.

Ik moet ook niet telkens denken dat ik nu ik mijn neus weer heb gestoten mijn leven ga verbeteren. Misschien is het wel iets wat ik uit mijn jeugd in de Kerk heb meegenomen, de zondaar die tot inkeer komt als de schellen hem van de ogen vallen, waarna hij op het juiste pad gaat. Dat is misschien gewoon niet realistisch. Misschien is het niet proberen de trein op de rails te zetten, maar proberen je auto op de baan te houden. Geen verschil van dag en nacht, maar iets wat je dag en nacht een beetje aan het doen moet zijn.

En heel eerlijk, een beetje verbeteren aan mijn leven maakt al een boel uit. Ik heb de regels over slaaphygiëne die ik van mijn statistiekmannetje heb gekregen maar toegepast, en dat geeft me al veel meer lucht. Ik probeer niet meer alles een beetje kut te doen, maar het belangrijkste in ieder geval goed genoeg te doen, ookal gaat de rest dan alleenmaar kutter. Dat ene ding dat dan tenminste lukt, geeft je tenminste het gevoel dat er íéts goedgaat. En nu ik meer slaap, gaat àlles een beetje beter.

En nou hopen dat het deze week lukt om te plaatsen. Dat is nu een poosje weer mislukt, en ik dacht nou juist dat ik een altijd werkende manier had. Maarja, het blijft toch in het donker tasten.