In duizend stukjes

Pats! Daar ben ik dan, in duizend stukjes. Ik had het bijna gemist.

Volgens sommige manieren van tellen is dit mijn duizendste stukje. Volgens andere soorten van tellen is dit stukje duizend-en-acht, duizend-en-tien, of duizend-en-elf. Ik heb wat stukjes van lang geleden weg moeten doen omdat ze gevaarlijk waren voor mijn privacy immers. Ik tel sommige stukjes die samen geboren zijn maar later opgesplitst als één stukje. En als je die delen als aparte stukjes telt, en de "null" berichten meetelt, zijn het er duizendzevenentwintig.

Dus nu wat cijfers! Ik heb met die duizend stukjes iets meer dan zes miljoen unieke bezoekers gehad. Dat betekent niet dat er ook zes miljoen mensen mijn blog hebben bekeken, want als iemand van IP-adres verandert, telt dat als een nieuwe bezoeker. En dat gebeurt veel. Dus hak dat getal maar in tienen. Of nog kleiner, het ligt eraan aan wie je het vraagt. Veel van die bezoekers keken naar één stukje, en verdwenen toen weer.

Maar er zijn ook mensen die àl mijn stukjes doorlopen. De ene na de ander. En daar doen ze dagen of weken over. Toen ik dat nog kon zien, want tegenwoordig zie ik dat niet meer, bleken de mensen die veel tijd aan mij besteedden voor een kwart te komen uit adressen die met universiteiten of met politie temaken hadden. En ik heb in al die jaren dat ik dit doe ookwel interesse uit die hoek gekregen, maar het eerste wat ze altijd wouden was dat ik mijn anonimiteit opgaf. Dus dat loopt dan dood.

Het populairste stukje op mijn blog is Ideale Pik. Dat is 173.095 keer gelezen, ookal vind ik het niet mijn beste werk. Het minst populaire stukje is nog steeds Dutch Model - Legal Developments. Dat staat nu op 76 impressies. De rest van mijn stukjes zit daar allemaal tussenin. De impressies donderen in elkaar als Google beslist dat ik van de voorpagina afmoet, dus het laat niet echt zien hoe het zit met de kwaliteit van die stukjes. Gelukkig maar.

Ik wil ook wel even wat licht schijnen op andere populaire stukjes, vooral tijdens periodes dat ik veel lagere cijfers zie. Bijvoorbeeld mijn stukjes over Locktober en over Slavinnenfantasie. Die hadden tienduizenden impressies terwijl de stukjes eromheen er maar honderden hadden. Ik zag daar ook mensen telkens naar terugkomen, en er werd veel door mensen naar gekoppeld.

Tips voor Beginners heeft 52.834 impressies gekregen. Dat is fijn, want ik vind het belangrijk om beginnende collegaatjes te helpen. Het is alleen wèl een óúd stukje, en ik zou het eigenlijk moeten herschrijven, want het is niet meer van deze tijd. En ik aarzel om dat te doen, want ik zit in heel veel branches nu te ver van het werk af om daar eerlijk over te kunnen adviseren.

Mijn stukjes over pooiers hadden in het begin niet zo'n succes, maar mensen blijven er stukje bij beetje naartoekomen. Telkens een impressie of wat erbij, en ze steken nu echt wel uit boven andere stukjes eromheen. Vooral Zachte Pooier is een populaire, die elke week wel een impressie erbij haalt, ookal is hij stokoud. Dat vind ik fijn om te zien, want dat is een stukje waarin ik iets uitleg dat je nergens anders vindt.

Het is nu ookwel een momentje om even te kijken naar hoe duizend stukjes de wereld hebben veranderd. Ik heb tochwel het doel gehad om het beeld over hoeren bij te sturen. Ik heb altijd geloofd in de menselijkheid van de maatschappij, en dat die alleenmaar ònze menselijkheid hoeft te beseffen om tot inkeer te komen En na duizend stukjes vind ik het wel het moment om dat even te bekijken.

Bitter weinig. Dat is het resultaat op de samenleving. Ja, ik ben hierendaar aangehaald in wetenschappelijke artikelen, en ik zie in politieke stukken soms zinnen terug die ik geschreven heb, en ik heb een douw gegeven in het maatschappelijke debat, maar er is erg weinig echt van aangekomen. Er wordt weinig van begrépen, zie ik, zelfs door mensen met goede bedoelingen. De mensen die mijn blog echt snàppen zijn vooral andere hoeren.

Maar hemelbestormen werkt nou eenmaal niet zoals je hoopt, anders deed iedereen het wel, en werd je alsnog ondergesneeuwd. Ik hoop gewoon dat de kleine beetjes inzicht op hun eigen manier tochnog wat goeds doen. En dat ìs er ook wel, als ik met een lampje ga zoeken. Er zijn echt mensen die wat geleerd hebben van mijn werk. Maar als ik het alleen deed om de wereld te verbeteren, was ik al wel verbitterd afgehaakt.

Voor mij is het interessanter om terug te kijken naar wat die duizend stukjes met mijzèlf hebben gedaan. Ik ben nietmeer de vrouw die ik was toen ik in 2008 begon, en van die verandering is wel een stuk gekomen door het schrijven van mijn blog. Vooral natuurlijk dat ik beter ben gaan schrijven, want ik krijg echt kromme tenen van mijn vroege stukjes, die soms niet echt leesbaar zijn, en vaak niet overbrengen wat ik over had willen brengen.

Maar ook dat ik door mijn blogje geleerd heb om te betogen, te onderbouwen, en kritisch naar mijn eigen verhaal te kijken. Ik heb er veel voor moeten uitzoeken, en ik heb dus ook een hoop geleerd over mijn onderwerpen omdàt ik erover ging schrijven. Het heeft me zorgvuldiger en bedachtzamer gemaakt. En misschien zelfs wel slimmer. Maar ook cynischer en minder idealisties. En dat mis ik toch soms wel.

Ik had nooit bedoeld om mijn blogje duizend stukjes lang te maken. Eigenlijk had ik geen bedoeling die echt meetelde toen ik mijn blogje begon, dus dat is ook nietzo raar. Als ik vantevoren had geweten wat mijn blogje zou worden, en vooral hoeveel wèrk het zou worden, was ik er nooit mee begonnen. En met de kennis hoe weinig het uitmaakt om mensen inzicht te geven, denk ik er nogsteeds weleens aan om het maar niet meer te doen.

Duizend stukjes is best veel. Als je elke dag maar één stukje leest, ben je bijna drie jaar bezig. Bijelkaar heb ik in Word drieduizendtweehonderdvijfenvijftig bladzijdes uitgetikt en in mijn blogje over-gekopiëerd. Alleen al aan tekst heb ik er gewoon meerdere romans inzitten. En al zijn lang niet alle stukjes diepgravend of heel informatief, ik heb toch bestwel wat van wat ik wou vertellen over kunnen brengen.

Mijn blogje is steeds verder uit mijn handen gegroeid, en achteraf gezien had ik er goed aan gedaan om meer te plannen, en het minder gewoon te laten gebeuren. Maar aan de andere kant is dat wèl geweest waarom ik het aankon, en aandùrfde. Als ik vantevoren had moeten overzien wat er allemaal te doen was, laat staan als ik het allemaal kompleet had moeten hebben voordat ik wat begon te publiceren, had ik het niet als iets haalbaars gezien.

Het is heel fijn aan een blog dat het eigenlijk een losvaste groep stukjes is, die allemaal afzonderlijk worden gelezen. Het is allemaal samen wel meer dan wat de afzonderlijke stukjes doen, maar eigenlijk hoef je je bij elk stukje alleenmaar over dàt stukje druk te maken. En dat is hanteerbaar, en het kost veel minder planning. Je kan gewoon impulsief ergens over schrijven, want er is geen kader waarbinnen je hoeft te blijven.

De impulsiviteit om een stukje te schrijven was voor mij de grote drempelverlager. Dat ik gewoon een stukje kon schrijven zonder me er zorgen over te maken of de rest van mijn werk eronder zou lijden was heel belangrijk. Want die aarzeling heb ik bìnnen stukjes wèl. En dat is soms verlammend, en zorgt ervoor dat ik sommige stukjes keer op keer wegleg om er nogeens goed over na te denken.

Vooral stukjes die ik schrijf om mensen voor te lichten, en om dingen aan te pakken die ik mis zie gaan, voelen veel zwaarder om te schrijven. Niet alleen omdat ik ookwel zie dat die dingen enorme zware lappen tekst worden waar je halverwege al moe van bent, maar ook omdat ik geen misverstanden wil. Als ik iemand te weinig uitleg waardoor hij het verkeerd begrijpt, heb ik het eigenlijk voor niets geschreven, of erger nog, alleenmaar erger gemaakt.

Mijn blogje is gigantisch gegroeid sinds het begon. Maar het is groter geweest dan het nu is. Toen ik net een half jaartje schreef stond ik nieteens op Google als je zocht naar informatie over prostitutie. Dat veranderde snel, en ik kreeg zelfs zo'n extra katerntje waarbij niet alleen mijn homepage, maar ook een paar andere stukjes tegelijk naar voren werden gebracht. Daar kreeg ik veel bezoekers, traffic, van.

Wat ik ook toen had, was dat Google mensen naar mijn blogje toestuurde als ze vragen hadden over dingen die ik uitlegde. Als je in Google vragen had over prostitutie, maar ook over hoe je met een grote pik om moest gaan of een passend condoom moest uitzoeken, stond ik in de eerste drie hits. Daar was ik best trots op, en dat gaf me enorm bereik, vooral onder jongeren.

Dat is veranderd. En niet omdat mijn blogje veranderde. Google, samenmet de andere zoekmachines trouwens, heeft mijn blogje van de eerste pagina afgehaald, en je moet tegenwoordig echt je best doen om mijn blogje te zien te krijgen, je moet eigenlijk al weten dat het er ìs. Of er al een aantal keer via Google naartoe zijn verwezen. Waar dat precies door komt weet ik niet goed. Dat kan komen door de verpreutsing, maar het kan ook onderdeel zijn van de beweging om meer mee te werken aan het mensenhandelcircus.

Het ging helemáál mis toen ik wat kritische opmerkingen maakte over het beleid rond Cονⅰⅾ. Sindsdien is mijn blogje best hard aangepakt, en is het heel lastig nog wat te plaatsen. Ik ben ook nòg lastiger te vinden geworden. Helaas waren de bedrijven die de bubbels runnen en de overheden het er helemaal over eens dat iedereen die twijfels uitte aan het officiële verhaal, de mond moest worden gesnoerd onder het mom van foute informatie geven over dat onderwerp. Als dat goed uitkomt natuurlijk.

Voordat ik beperkt werd met hoe vindbaar ik ben, had ik grote plannen met mijn blogje. Ik zou gaan samenwerken met KSP die op Twitter ontzettend veel volgers had, en opiniemakers konfronteerde met hoe belachelijk hun ideeën over prostitutie waren. Ik zou óveral over uitleggen. Ik zou aktief zijn om de geheimzinnigheid rondom het werk door te prikken, en om te laten zien dat we gewoon mènsen zijn, en ons werk gewoon wèrk is.

Maar als je gaat zoeken op Google of Bing naar ervaringen met prostitutie, heb ik dus niet meer die ereplaats. Ik heb er nieteens meer een plaats. Je moet echt weten welke termen je moet gebruiken om bij mij uit te komen, of bij andere echte hoeren, want als je gewoon naïef de vraag intikt, krijg je alleenmaar lulverhalen uit magazines en de zieligheidsindustrie voor je neus. Wij zijn weggezuiverd.

Sinds ik op die manier beperkt ben, sta ik anders tegenover mijn blogje. Ik hou er nogsteeds intens van, en ik ben ook op sommige stukjes heel trots, maar ik heb niet meer die hemelbestormende passie om de wereld te veranderen. Niet omdat ik dat niet meer zou wìllen, maar omdat er zo duidelijk is gezorgd dat ik daarvoor te weinig bereik zal hebben en houden. Dus de wil is er nog wel, maar het geloof dat het gaat lukken niet meer.

Dat klinkt wel heel dramatisch nu, ookal is het wel waar. Ik ben niet een depressief typetje geworden ofzo. Ik ben er alleen niet meer op dezelfde manier ambitieus over. En ik heb de nieuwsstukjes ook op een héél laag pitje staan, omdat er zo'n enorme vertraging, soms wel maanden, tussen het plaatsen en het verschijnen van mijn stukjes zit. Dan is het geen nieuws meer als ik erover schrijf.

Het is soms een beetje moeilijk voor mij om te zien waar ik nou voor schrijf. Die serie jongensvragen ging heel vlot, omdat ik toen heel duidelijk in beeld had voor wie ik schreef, en wat ik daar vertellen moest. Maar meestal weet ik eigenlijk nietzogoed wie mijn lezer gaat zijn, en hoe die mijn blogstukje gaat lezen. Om nog maar te zwijgen over de vraag of ze het gaat begrijpen.

Als je een blog schrijft, schrijf je voor een zwart gat. Er komen wel wat reakties, maar er is maar een klein deel van de mensen die reageert. Ik heb ooit wel enquêtes gedaan om een beeld te krijgen van mijn lezers, toen ik die nog kon doen. Toen bleek een groot deel van mijn lezers andere hoeren te zijn. En dat terwijl ik eigenlijk vooral schreef om niet-hoeren wat te laten zien van hoe het is om hoer te zijn.

Voor wie ik tegenwoordig schrijf, weet ik eigenlijk niet. Ik heb dat al jaren niet meer kunnen zien. Het is echt een zwart gat geworden. Soms heb ik het gevoel dat ik vooral schrijf voor mijn hulpploegje, soms heb ik het idee dat er allerlei mensen uit allerlei plaatsen en groepen meelezen. Ik kan het niet weten. Ik hoop altijd dat ik veel mensen toevallig bereik die anders nooit wat over het vak teweten zouden komen, maar mijn vaste lezers koester ik natuurlijk.

Ik heb een hoop tehoren gekregen waarover ik zou moeten schrijven. Daar luister ik ookwel naar. Aan de andere kant wordt een stukje nooit wat als ik er niet van voel dat ik er wat over kwijtmoet. Ik schrijf vooral uit mijn hartje, het zijn geen papers zoals tijdens mijn studie. Soms laat ik mijn geheugen spreken, soms mijn inlevingsvermogen, soms mijn littekens, soms mijn passie, soms mijn kut. Maar altijd moet er iets in me zijn dat een stukje wil volmaken.

Dat mijn stukjes niet zomaar meer geplaatst kunnen worden, doet wel wat met hoe ik ze schrijf. Ik schrijf minder impulsieve stukjes, minder stukjes waarvan ik niet het gevoel heb dat ze belangrijk zijn, want ik heb maar zo weinig kansen om iets te plaatsen. En dat ik niet meer achteraf kan editen wat erin staat, zorgt ook dat ik meer aarzel om een stukje "af" te vinden.

Liefst zou ik teruggaan naar al die half doordachte stukjes, waar ik later dan wel de rafels af ging knippen. En dat knippen dan niet deed. En de stukjes over een flard van een herinnering, die ik leuk vond. Maar ik vind mijn stukjes waarin ik mensen wat leer toch belangrijker. Vooral als ik een stukje schrijf waar kollegaatjes wat aan hebben, ben ik best trots.

De meeste bevrediging haal ik toch van stukjes met dingen die nog nooit ergens uitgelegd zijn. Er is bestwel veel wat nergens bijelkaarstaat, en wat ik alleen van andere doorgewinterde hoeren hoor. En zelfs als het geheimen van het vak zijn, kan het hélemaal geen kwaad om dat met de wereld te delen. Ik maak niet van onwetende kollegaatjes opeens gevaarlijke konkurrentie als ik ze iets vertel wat ze, als ze flink aan zouden pakken, vanzelf wel zouden leren.

En er is veel wat nergens uitgelegd staat. En er is véél onzin die wordt verteld over seks, relaties, mannen en vrouwen waar mensen hartstikke ongelukkig van worden, en die ik graag wil tegenspreken. En er is veel dat ik graag door wil geven, netzoals oude hoeren graag mentor worden van jongere meiden. Soms voel ik me weleens alsof ik propvol zit tot ik barst van al die dingen die ik de mensen uit wil leggen, en waarmee ik vooral mensen die in de knoop zitten met de verwachtingen van de maatschappij, wil bevrijden.

En nu dan duizend stukjes. Eigenlijk een heel vreemd idee, want ik heb juist het idee dat ik grote stukken heb laten liggen. Ik zou een heel blog vol kunnen schrijven over hoe het is om weer te gaan studeren als je al een poos gewerkt hebt. Ik zou ook een blog vol kunnen schrijven over mijn relaties, zoals veel vrouwen al doen, maar dan nu door iemand die weet hoe mannen werken. Die dingen heb ik eigenlijk flink onderbelicht.

Ik zou graag stukjes schrijven over mijn kunst, over vriendinnen en hun toestanden, over mijn neukertjes, lovers, en mijn thuisleven, over mijn projektjes, over mijn mens-zijn. Ik denk dat er best lezers daarvoor zijn te vinden. Maar er is nog héél veel uit te leggen over het vak en wat daaraan vastzit, en dat heeft voorrang vind ik. Dus dat sneeuwt onder, en die stukjes liggen te verstoffen.

Dan heb ik het nieteens over de gewone ego-stukjes die je in elk blog wel tegenkomt. Ik heb best unieke perpektieven op studeren, omdat ik dat heb gedaan terwijl ik heel oud was en er een bedrijf naast draaide, op een gezond thuisleven, op gezinsvorming, op fucking stages die we verplichten als onderdeel van opleidingen, en op de banenjacht en het inpassen in het bedrijfsleven. Dingen die ik nergens anders lees. Die lijken me best nuttig.

Maar ik ben nog nieteens klaar met schrijven over de prostitutie. Sterker nog, ik ben nog nieteens klaar met schrijven over de thuisontvangst, al doe ik die thuisontvangst nu al jaren niet meer! Ik heb een lijst met ideetjes voor nieuwe stukjes in een notitieblok staan, en die lijst is nog honderden stukjes lang. Alleen al aan de stukjes die ik heb beloofd te gaan schrijven heb ik meer dan een jaar werk nog voor de boeg. En de nieuwe ideeën komen ook telkens weer erbij.

Ik ben nog niet klaar met mijn blogje, ookal ben ik nu op duizend stukjes. Er zijn nog stukjes in de maak, er zijn nog stukjes die gepland zijn, en er zullen ook nogsteeds stukjes komen die ik opeens in één opwelling meteen van idee tot uitwerking klaarmaak. Mijn blogje leeft nog. En ookal wordt het langzaam een steeds onvindbaarder ding, er zijn nogsteeds lezers die nieuwe stukjes willen.

Vandaag zag ik dat ik nog nieteens een stukje over standjes heb geschreven. En dat is zoiets waar iedereen die over seks schrijft wat over kwijtmoet, en iedereen die over seks leest wat van wil weten. Omdat mensen onterecht denken dat die standjes de grote kunst zijn. Maar dat leg ik nogwel uit in een eigen stukje. Kan je nagaan, ik heb nog wel wat te doen voor ik mijn blogje kompleet kan vinden. Dat stukje komt nogwel. Beloofd.