Geheim op zolder

Als escort ontmoet ik mijn klanten soms in hotels, afentoe op hun werk, soms ergens bij een eettentje waarna we ergens anders heengaan, maar vooral ga je gewoon naar zijn huis. Eigenlijk is dat heel intiem, ookal zijn veel klanten daar erg luchtig over. Het is toch je huis, je thuis, je plekje. Het zegt veel over je, en het is ergens een stukje van jezelf. Dat heb ik zelf in ieder geval heel duidelijk met mijn huis.

Ja, goed, je hebt mensen die duidelijk minder persoonlijks met hun huis hebben. Vooral mannen die duidelijk inwonen bij hun gezin, en niets in te brengen hebben over hoe het wordt ingericht en gebruikt. Maar die hebben nou juist de voorkeur om níét thuis af te spreken, want ze hebben nooit het idee daar alleen te kunnen zijn. Aan de andere kant hebben die er ook geen intimiteitsproblemen mee als ze eens de kans krijgen.

Ik kom dus wel tegen dat de man na de daad opeens me heel erg dichtbij vindt komen, en duidelijk ongemakkelijk is met mij in zijn huis. Dan wordt alles bekeken wat je aanraakt, en op een rondleiding moet je zeker niet rekenen. Vaak hebben ze er al wat moeite mee dat je in hun badkamer het zweet van je afspoelt. Zo gretig als ze waren om superintiem met je te zijn voor de beurt, zo moeilijk vinden ze het achteraf.

De meeste mannen zijn wel volwassener dan dat hoor. Die kunnen ermee omgaan om gasten in hun huis te hebben, en die hoeven niet elk moment zenuwachtig om je heen te hangen. Het gebeurt regelmatig dat een man na een beurt zo afgemat is, dat hij het wel prima vindt als ik mezelf opfris, mijn drankje leegdrink, het glas in de vaatwasser zet, en de deur achter me dichttrek. Maarja, dan heb je ook een relatie van vertrouwen opgebouwd. Soms binnen één date.

Ik werk in een branche waar intimiteit belangrijk is. En ik zit in een hoekje van de branche waar intimiteit héél belangrijk is. En ik heb gemerkt dat de intimiteit van je huis daar voor veel mannen tochwel een rol in speelt. Het voelt intiem, en dus ook een beetje gevaarlijk, een beetje schendend, en een beetje kwetsbaar. Tegelijk is wat je thuis doet toch iets wat dichterbij je komt, en dat vóél je dus meer.

Er zijn dus nogal wat klanten die gewend zijn om in hotels of flatjes van vrienden af te spreken, die graag de kans grijpen om me naar hun huis te halen. Ook als dat moeilijk is, of een beetje risiko geeft. En er zijn de mannen die dat al vanaf het begin doen, maar even nodighebben om het van iets vervelends en afleidends te veranderen in iets wat juist extra heftigheid en verbinding geeft.

Mannen hebben de neiging nesten te bouwen in hun huis. Veelmeer dan wij hebben ze dan één plek in een kamer waar alles omheen gebouwd is. Als ze geen huisgenoten hebben die opruimen of dingen anders inrichten, krijg je dan van die leunstoelen met stapels tijdschriften ernaast, een vaste plek voor zijn mok koffie, en je ziet ook dat de TV naar die plek toegedraaid is.

Als je net nieuw bent, is het goed om uit de buurt van die nesten te blijven. Dat is niet echt omdat het anders te intiem wordt, maar omdat mannen heel precies kunnen zijn over hoe alles ligt in zo'n nest, ookal heb je met mannen meestal dat ze buiten hun nesten de grootste rotzooi gewoon amper opmerken. Sommige mannen maken er gewoon een soort vliegtuig-cockpit van, met alles op vaste plekken om hun stoel heen.

Dat zie je tegenwoordig vooral bij computers. Als het een man is die serieus computert, heeft hij vaak een soort hoek ervoor waar hij zich kan afzonderen, en omringd is door dure computerapparatuur. Alles gloeit en kleurt, en je ziet dat het ervoor gemaakt is om ìn die computer te kruipen. Ik heb dat soms al een beetje gehad, ik begrijp wel wat daar de aantrekkingskracht van is. Die mannen doen dat alleen véél sterker dan ik ooit heb gehad. Toch een beetje een mannending.

Ze zijn meestal reuzetrots op hun battlestation, en ze willen je graag alles over uitleggen als je ze de kans geeft. Vooral als je een beetje je best doet om te begrijpen waar ze het over hebben. Als je dan dingen zegt die je andere computeraar-klanten hebt horen zeggen, worden ze heel enthousiast. Als ik wat computerdingen herhaal die ik van mijn internetgoeroe heb, of van mijn statistiekmannetje, dan knappen ze juist vaak een beetje af.

Je mag kijken naar al die dure hardware die ze hebben staan, en je mag onder de indruk zijn van hoe goed en soepel hun games lopen, en hoe mooi het gras in die virtuele werelden in de wind waait, maar je moet wel een beetje afstand houden. Het is namelijk tegelijk ookwel héél privé, zo'n computer waar zo'n man inkruipt. Het heet niet voor niets een Personal Computer. Een console aan de TV delen ze graag na de beurt, maar hun PC is een veilige haven van privacy.

Als een man iets niet wil delen vind ik dat prima. Ik ben daar voor mijn werk, ik hoef niet overal in betrokken te worden, laat zo'n man maar gewoon. Ik ben niet beledigd als een vent me niet overal bij wil betrekken. Ergens gaan veel mannen daar toch vanuit, omdat de meeste vrouwen die ze dichtbij laten komen dat wèl hebben. Maarja, dat is juist weer één van de voordelen van een hoer, wij komen niet verder je leven in dan waarvoor je ons betaalt.

Je komt dus wel tegen dat hij met jou wèl trots zijn porno-verzameling deelt, die meestal juist de reden is dat mannen niet willen dat er in hun computer gekeken wordt. Ik ben een seksuele uitzondering, ze gaan ervanuit dat ik het wel begrijp en waardeer. En ja, dat is ook wel zo. Een kijkje in de pornokollektie van mijn klant vind ik niet schokkend, en het geeft me hints over hoe hij seksueel inelkaarzit.

Niet dat dat nou heel vaak voorkomt trouwens, maar het is een goed voorbeeld van een man die me toelaat in meer dan het gebouw waar hij woont, maar echt in zijn thuis, zijn heiligdom. Mannen zijn nestenbouwers, en je ziet heel vaak dat ze die nesten heel belangrijk vinden, een paar plekken alleen belangrijk vinden omdat ze die nodighebben, zoals de WC, de douche en de keuken, en de rest als een soort berghok of stortplaats gebruiken.

Het verschilt bijvoorbeeld nogal hoe intiem een man zijn bed vindt. Sommige mannen voelen zich er even beschermend en onwennig over als wij zouden doen, sommige mannen zien het gewoon als de meest comfortabele plek om 's avonds in om te vallen. De eerste soort mannen is stukken beter in nieuw beddengoed op hun bed houden, daar kan je het meestal meteen aan zien.

Soms wordt dat extreem. Ik ben lang geleden weleens bij een man geweest die me altijd in een net rijtjeshuis ontving. Een beetje stoffig, maar smaakvol ingericht en alles op zijn plek. Ik keek wat rond om hints te krijgen over wat mijn klant voor man was, maar eigenlijk kon ik niets vinden wat echt wat vertelde. Zelfs de boekenplanken hadden zo uit een katalogus kunnen komen, het was zo onpersoonlijk.

De man had geen partner, geen gezin. En toch waren er geen nesten in huis. En toch was alles netjes opgeruimd, zonder al die mannensporen die je anders altijd krijgt. Ik vond het opvallend. Niet super-raar ofzo, want je hebt allerlei mensen, maar ik wist ergens wel dat ik niet alles gezien had. Vooral omdat de man een beetje een zonderling was, en het niet bij hem paste om zo'n soort huis te hebben. Ik dacht eigenlijk dat hij het leende.

Op een dag na ons nummertje praatten we wat na, en het gesprek kwam op zijn huis. Hij maakte de opmerking dat hij eigenlijk wel veel kleiner kon gaan wonen, maar dat niet deed omdat zijn omgeving hem erop aan zou kijken. Van elke kamer in zijn huis legde hij uit hoe hij hem nauwelijks gebruikte, behalve de badkamer en de keuken een beetje. En toen liet hij me zien hoe hij eigenlijk wóónde.

Deze man bracht bijna alle tijd die hij thuis was door in de kast onder de trap. Daar had hij een hokje in gemaakt met een bed, een TV, een inklaptafeltje voor zijn laptop, een waterkoker, plankjes voor al zijn spulletjes, en dat vond hij gezellig. Hij vond de gewone kamers maar groot en hol, en hij vond het veel prettiger in dat kleine kamertje. Hij had ventilatie geregeld, uitgekiende verlichting, en hij was daar gelukkig. En ik mocht erin kijken, maar er vooral niet naar bìnnen.

Erin kijken was eigenlijk al een hele stap voor hem, waar hij niet helemaal mee op zijn gemak was. Hij wist heel goed dat mensen het raar zouden vinden, maar nog belangrijker was dat het zijn plekje was waar hij de wereld buiten kon houden. We zijn sociale beesten, maar sociaal zijn is dan wel werk voor ons. Iedereen wil weleens die sociale toestanden van zich afschudden om met wat anders bezig te kunnen zijn. Dan is zo'n verstopplekje heel fijn.

Ik was dus eigenlijk best vereerd dat hij het aan me liet zien. Hij nam het risiko dat ik erop af zou knappen, en hem een rare kwast zou vinden. Ik deelde een heel intiem moment met hem, en zoals hoort bij zoiets intiems delen, moet je dan laten zien dat je het accepteert. Dat is niet zo moeilijk, maar je moet het heel voorzichtig afmeten omdat hij het moeilijk vindt om te geloven dat je hem accepteert, en het kleinste al kan aanpakken om te denken dat je het niet meent.

Die acceptatie is niet alleen belangrijk omdat mensen het heel belangrijk vinden dat er tenminste íémand is die accepteert hoe hun leven en hun waarden zijn. Het is juist ook omdat je bij een sekspartner, zelfs eentje die je inhuurt, een veel sterkere verbinding voelt als je je meer geaccepteerd voelt.

Seks is ingewikkeld, en seksuele keuzes hangen meer af van je zelfovertuiging, hormonale stommiteit, neuroses over je waarde voor je partner, de seksuele patronen die je uit de media geleerd hebt en gewoon leugens, dan van een nuchtere inschatting van je partner. Dat maakt het allemaal nogal onzeker en nogal onvoorspelbaar hoe een seksuele relatie gaat lopen. En dat kan er weer voor zorgen dat je daar met je partner niet mee overeenkomt.

Het is naar als jij enorm investeert in de seksuele relatie met een partner, terwijl die partner er gewoon een lolletje in ziet, en er niets meer van wil maken. Het is veel naarder als jij gewoon leuk wil flirten en rollebollen, terwijl je partner zijn hele leven omgooit om met jou een hele versmelting tot een paartje te doen. Sowieso stel je iemand teleur, en je loopt ook flinke risiko's dat er heel wat gekrenkte gevoelens of zelfs stalkerige wraakzucht komen kijken.

Afgewezen worden doet pijn. Afgewezen worden door iemand die jij geaccepteerd hebt, doet nog meer pijn. Afgewezen worden door iemand die jou opzich wel accepteerde, maar op je afknapte toen je liet zien wat je in je binnenste, je persoonlijkste, verborgen hield? Dat is zo pijnlijk dat er veel mensen zijn die zich erbij neergelegd hebben dat ze nooit in hun leven aan íémand gaan laten zien wat er diepvanbinnen in ze speelt.

En dat kom ik in mijn werk dus weleens tegen. Als hoer ben je toch laagdrempeliger. Die man weet dat jij afstand hebt, jullie relatie is niet zo pijnlijk als hij afknapt, en we hebben veel gezien. Bovendien zijn we professioneel, en dat zorgt ook dat we veiliger zijn. We doen nietzosnel rare, emotionele dingen. En gaat het mis, dan hoeft hij ons gewoon nooit meer te boeken. Genoeg andere meisjes. Die drempel is bij ons lager, dus krijg je wel de uitprobeerders.

De klant was in de zestig, met een goed beroep in de financiële dienstverlening, dat hij rustig naar zijn pensioen uit zat te zitten. Hij was gescheiden, had geen relaties, en was er ook niet meer naar op zoek. Hij had mij, en ik denk nog ookwel één of twee andere meisjes regelmatig over de vloer. Een prettige vaste klant.

Al vanaf het begin was het duidelijk dat hij niet het achterste van zijn tong liet zien. Hij was een man die graag zijn verhaal deed, die graag deelde, dus ergens viel dat wel op. Niet in het begin natuurlijk, er zijn erg weinig klanten die vanaf de eerste afspraken al makkelijk zijn met zich geestelijk blootstellen. Vaak schemert er wel doorheen watvoor dingen ze verborgen houden.

Dat doorschemeren leer je snel herkennen. Mannen lijken in een hoop opzichten op elkaar, en als een klant zijn best doet om te doen alsof er iets niet is wat alle mannen wel hebben, en hij straalt uit dat hij een groot geheim heeft, dan weet je meestal prima waar je dat grote geheim in moet zoeken. Je krijgt er een neus voor, en hoe langer je dit werk doet, hoe verfijnder en zekerder die neus wordt.

Bij deze klant had ik al een poos door dat hij wat verborgen hield. Dat had iets te maken met zijn scheiding, dat was heel duidelijk. Het was misschien zelfs de echte reden voor zijn echtscheiding. En hij durfde het niet met mij erover te hebben, terwijl het wel iets was waar hij vol van was. En het was niet seksueel, en dat maakte het voor mij meteen heel veel moeilijker om te raden wat het was.

Intussen heb ik wel geleerd om dat dan gewoon te laten gaan. Ernaar gaan graven is niet welkom, de klant voelt zich vaak betrapt en een beetje bedreigd, en je hebt er in negenennegentig procent van de gevallen geen flikker aan. Dus als er wat uitgeflapt wordt, krijg je dan mee wat er is, en anders laat je het gewoon geheim. Je laat alleen een beetje extra zien hoe accepterend je bent.

Maar deze klant had een ei dat hij kwijt moest, dat was heel duidelijk. Niet tijdens de seks, maar vooral als we babbelden over hoe zijn leven ging. Zijn verhaal viel elke keer een beetje stil net als hij op gang was. En ik liet hem dan op zijn gemak voelen met dat hij niets hoefde te zeggen. Ik zàg hem dan elke keer denken: "Ga ik het toch durven vertellen?"

En op een dag was het raak. We hadden een behoorlijk goed nummertje neergezet voor zijn doen, hij was potent geweest en niet buiten adem geraakt, dikke kwak in het condoom, en we waren goed intiem. Hij vertelde weer wat over zijn werk, maar daar heeft hij eigenlijk heel weinig interesse in. Hij slikte een paar keer flink, en zei toen schuchter dat hij me wat wou laten zien.

Ik was vooral bezig met laten zien hoe luchtig ik erover was, hoe ik vertrouwde dat alles goed was, hoe open ik stond voor een leuke verrassing, want je moet vooral niet gaan vragen of de indruk wekken dat je terughoudend bent op zo'n moment. Hij trok kleren aan, en raadde mij aan dat ook te doen. Ik dacht dat we het huis uitgingen, maar hij ging naar boven, en begon het luik van de vliering open te maken.

Nou heb ik nog nooit een Blauwbaard-situatie meegemaakt, en de meeste sterke verhalen over Blauwbaard-situaties blijken ook dikke nep, maar ik paste toch een beetje extra op mijn tellen. Zo'n vent is toch sterker dan jij, want dat zijn ze allemaal, en je wil toch de baas over de situatie blijven. En wat je op zo'n vliering gaat zien, daar gaat je fantasie dan wel even mee op hol.

Mijn fantasie kwam eerst met een Blauwbaard-museum van gemummificeerde andere hoeren op de proppen, of met een BDSM-zolder, of met een schrijn voor zijn ex, of met een ontvoerd gezin dat hij daar huisvest, of met hongerige monsterlijke honden, hyena's of varkens, maar zodra het luik open was en hij puffend de trap aan het uitvouwen was, rook ik geen monsters of lijkenlucht, zelfs geen glijmiddel, maar alleenmaar houtlijm en zaagsel.

Hij klom voor me uit, en dat was natuurlijk al bemoedigend. Toen ik mijn hoofd door het trapgat stak, zag ik dat de vliering er niet zo uitzag als ik had gedacht. We zaten onder een heleboel tegen elkaar geschoven stellingkasten, zodat de onderste planken van die stellingkasten ons plafond waren. Dat was heel laag, en in het midden moest je plat op de grond kruipen tussen alle kastpoten door, maar naar de zijkanten van de vliering werd het iets hoger. Daar kon je rechtopzitten.

Tegen de onderkanten van die planken zaten overal elektriciteitsdraden. Die verdwenen dan ìn die planken, en leidden naar kastjes die ertussen zaten gemonteerd. Ik kroop achter de klant aan, die in een nest van elektriciteitsdraden, kastjes en schakelaars bezigwas een ouderwetse computer op te starten. Hij bedacht opeens dat hij me aan de àndere kant van de vliering wou, en samen kropen we weer onder alle toestanden door.

Je kon niet tussen de planken van verschillende hoogtes doorkijken. Daar zat telkens hardboard of plankjes tegenaan gespijkerd. Het was een soort heel onregelmatige, dichte bak boven ons hoofd. Er was erg weinig licht, alleen een paar kleine lampjes in de hoeken, die indirekt licht gaven waarbij je net kon voorkomen dat je je hoofd stootte.

Hij zette me in een krappe ruimte binnen die kastenkonstruktie op een krukje, en begon te wrikken aan de plankjes recht voor mijn neus. Die haalde hij met grote eerbiedige voorzichtigheid weg, zodat er een soort luikje open was voor mijn neus. Kennelijk was het de bedoeling dat ik een hele show ging bekijken door dat luikje heen, en ik was wel nieuwsgierig naar wat dat moest zijn.

De klant kroop weg, en pas toen hij vertrok keek ik echt door het luikje. Het was donker, ik zag helemaal niets. Ik rook vooral lijm nu, en iets wat ik bij kerstversiering vond horen. En opeens knipte er licht aan, en keek ik uit over een berglandschap. Besneeuwde toppen, overal bomen, drie dorpjes en meerdere boerderijen, met koeien in de wei, trekkers op het land, schapen en geiten op de bergweitjes, en van die architektuur die je vooral in Zwitserland en Oostenrijk ziet. En daardoorheen liepen spoorlijntjes.

Wat de illusie een beetje verbrak, was dat in de berg tegenover me ook een luikje open was, met het glimmende gezicht van mijn klant. Die kondigde aan dat het ochtend was, half acht, en dat de trein in het ene dorpje aankwam om passagiers op te halen. En uit een tunneltje kwam een treintje, met idioot veel detail. Sowieso was àlles gemaakt met idioot veel detail. Je kon elk boompje en elk grasveldje onder een vergrootglas leggen, en je had alleenmaar zorgvuldige details gezien.

Het was mooi, dat moet ik echt zeggen. Het was beter dan het diorama in de Efteling, en het was ook flink groter. Er was heel veel liefde ingestopt, en heel veel tijd en werk. En geld. De eerste trein werd al snel ingehaald door de tweede, die passeerde de derde die in de andere richting kwam, en al snel reden er over dat landschap zes treintjes. Dat zag er niet te druk uit, omdat het zo groot was allemaal.

Aan alles was gedacht. Zelfs de belichting veranderde elke paar minuten, en we gingen van zonsopgang naar ochtend naar middag naar namiddag met allemaal smaakvol weggewerkte kleurenspots in het plafond. De klant vertelde honderduit over hoe hij alles had afgestemd, tot en met dat de klokken op de verschillende stations op andere tijden waren geschilderd. En dat op het lijstje nog stond om bestuurbare klokken ervoor in de plaats te zetten.

Het hele ding was computergestuurd, dus hij hoefde zijn aandacht er niet bij te houden. Hij vertelde hoe hij er als kleine jongen mee was begonnen om treintjes te rijden, en hij op zijn dertigste, toen de kinderen kwamen, door zijn vrouw met de treintjes naar de vliering was verbannen, en hij toen was gaan dromen over zijn diorama. Hoe dat een steeds grotere hobby was geworden, terwijl zijn vrouw juist had gewild dat hij ermee ophield.

Zij ging zeuren, hij trok zich meer terug. Bij zijn treintjes. Zij zette hem voor het blok, zij of de treintjes. Hij koos de treintjes. Zij had zijn diorama gesloopt, en hij had het liefdevol weer opgebouwd. Ze was van hem gescheiden, en hij was stiekem opgelucht. Na haar vertrek had hij een paar jaar weinig met de treintjes gedaan, maar het was toch weer gaan kriebelen. En nu was het zijn passie.

Hij was schuchter over hoe ik zou gaan reageren, maar ik ben beeldend kunstenares geweest, dus ik kon lekker meepraten. Dat figuratieve spul heeft me nooit zo geboeid, maar ik vond wel dat hij het heel goed deed. Hij liet me zijn werkplek in de slaapkamer naast de zijne zien, waar hij alles maakte. Hij had dus een bijslaapkamer als slaapkamer genomen, en de grote slaapkamer in een werkplaats veranderd.

Zijn zorgen vielen pas weg toen ik hem vroeg waarom hij als hemel een zwart doek had, en niet een lichtblauwe koepel met wolken. Toen ging hij los en vertelde dat dit toch een beter beeld geeft, en je achter zo'n zwart doek beter je spotjes kwijtkunt zonderdat ze in beeld hangen, en dat het helpt om zijn luchtzuiveraar te verstoppen, want die heb je nodig omdat afstoffen heel moeilijk gaat.

Ik ben iets langer gebleven die dag. Dat waardeerde hij. En daarna is hij me nog meer gaan boeken dan hij al deed. We hebben het niet meer over zijn werk gehad, of over zijn kinderen. Hij is alleen nog elke keer losgebrand, vol passie, over zijn diorama. Over welke boompjes hij nu maakte. Over de hogere grasgordels op de bergen, en hoe je de glans goed moet krijgen. Over een nieuw treinsetje dat uit ging komen, en hoe hij dat beter ging maken. Over het figuurtje van een man die te laat is voor de trein, en tijdens zijn sprintje heeft dat zijn krant uitwaaiert, wat maar niet zijn vorm wil houden.

Het hielp met zijn potentie. Het hielp ook met hoe graag hij met me praatte. Het hielp vooràl met hoe los hij zichzelf kon laten. Misschien heeft het zelfs geholpen om met anderen te praten over zijn hobby. We zijn elkaar uit het oog verloren toen ik mijn vergunning kwijtraakte, maar ik denk afentoe nog wel aan hem terug. Zijn diorama zal wel groter zijn geworden, dat kan haast niet anders. En ik ben gevleid dat hij me liet kijken.