Schrokop

Ooit had ik alles goed voorelkaar. Ik had mijn huisje, mijn werkflatje, en een soepele routine waarin alles wat ik in mijn leventje nodighad een plekje had. Ik hoefde nooit te worstelen met dat ik iets geen tijd of geen plek kon geven, ik ging alsof het vanzelf ging door al mijn dagelijkse dingen heen, en ik hield nog tijd over ook. Het was een sleur, maar het was wel een sleur waardoor alles gewoon goedging.

Toen ik mijn vergunning kwijtraakte begon dat te veranderen. Ik kon niet meer op dezelfde manier werken, ik was opeens afgesneden van het klantenbestand waar ik zoveel jaar aan gewerkt had, en alles waar ik jaren op vertrouwd had was ondersteboven. Ik probeerde mijn routine aan te passen, maar de veranderingen waren gewoon te groot. Ik moest een hele nieuwe routine bedenken, en opnieuw beginnen.

Dat viel niet mee. In de illegale escort heb je een stuk minder zekerheden dan in de vergunde thuisontvangst. Ja, het heeft ook voordelen, zoals meer vrijheid, maar het risico en de onzekerheid zijn dingen die me echt heel zwaar op mijn lever liggen. De onregelmatigheid, en vooral dat klanten veelmeer verwachten dat je je agenda aan hen aanpast, zorgt ervoor dat je je dagritme nooit zelf bepaalt.

En ik studeer dan ooknog. Als je afgestudeerd bent is het heel makkelijk te vergeten hoeveel werk daar eigenlijk in gaat zitten, en hoe kapot je kan zijn na een dag blokken of een opdracht maken, maar dat hakt er dus hard in. En studeren is niet zo regelmatig als je denkt, want ookal weet je aan het begin van het semester je rooster wel, je weet niet wat er tijd gaat kosten tussen die colleges door. En docenten geven je allemaal tegelijk assignments, en dan is er opeens onverwacht geen tijd meer.

Klantjes tussendoor zijn eigenlijk rustpuntjes. Ik heb nog steeds routine in mijn boekingen, ik weet dan gewoon altijd wat ik moet doen, en dat het ook gaat lukken. Ik ben de baas, wat ik hem ook laat geloven, ik weet wat ik van plan ben, en ik weet ook dat ik dat aan ga kunnen wàt de klant nu ook verzint. Ik ben even in mijn element, ik ben even bezig met iets waarvan ik weet dat ik er goed in ben, dit is iets waar ik op kan vertrouwen. En ik krijg pik.

De rest van mijn leven is nog steeds niet verbeterd. Eigenlijk is het gewoon alleenmaar veel erger en chaotischer geworden. Met alle onzekerheden die ik in het begin had, heb ik geen korte metten kunnen maken. Dat bestaat allemaal nog. Maar daar is nu de heftiger geworden heksenjacht bijgekomen, de pandemie heeft het allemaal veel moeilijker gemaakt, en door die pandemie zijn mijn àndere problemen ook vergroot. Het is een boeltje.

Waar je dat vooral goed aan ziet is mijn huishouden. Vroeger was ik ook nooit een keukenprinses of een schoonmaakfreak, maar nu is mijn huis echt een zwijnenstal. Met een lege ijskast ooknog. Sinds ik een huisgenote heb genomen heb ik wel weer wat aanspraak, wat ik wel miste, maar ze is een studente. Dus die is nog smeriger dan ik. En ze maakt haar eigen rotzooi, dus als we eens wat aanpakken, slibt dat meteen weer dicht.

Ondanks alle goede adviezen van W, waarvan ik kan zien dat ze goed zijn en zouden werken, kom ik in al die onregelmatigheid er niet toe om te doen wat ze zegt. Ze hamert er de hele tijd op om een goede agenda bij te houden, met tips over hoe je dat doet, maar ik heb nogsteeds automatisch het gevoel dat ik "die paar dingen die niet bij mijn routine horen" wel ga onthouden. Maar ik heb het overzicht gewoon niet. En dat voel ik nooit harder dan als ik wèl probeer die agenda bij te gaan houden.

Die agenda is heel konfronterend. Ik ben dan uren aan het werk om alle afspraken en alle verplichtinge en alle plannen die ik overal en nergens heb op te zoeken, en alleen dus al op te schrijven wat ik al wéét. Nouja, wat ik zou móéten weten dan. En dan, als ik dus nog niets nieuws heb gepland en nog niets heb georganiseerd, schiet ik al in de stress omdat die agenda dan al zo'n beetje volstaat met dingen waarvoor ik weet dat ik haast geen tijd ga hebben. En over alle dingen die nu al overlappen en niet samen kunnen.

Als het zo gaat, komt het eropneer dat ik van dag tot dag ga leven. Een dag kan ik nog wel overzien. Meer wordt al moeilijker, en als je weer een dag hebt afgemaakt is het in ieder geval niet erger geworden met de chaos. Eigenlijk zou ik mijn hele leven en al mijn gewoontes en al mijn plannen en al mijn verantwoordelijkheden en al mijn doelen en al mijn manieren om dingen te doen eens tegelijk moeten reorganiseren, maar ik heb het overzicht niet.

Dus dat komt wel. Zodra ik er tijd voor heb, ga ik alles reorganiseren. Maar dat komt er dus opneer dat dat helemaal vanzelf moet komen, die tijd. Ik hoop nu dat dat in de zomer gaat komen door de zomervakantie van mijn studie, maar ik weet helemaal niet of dat wel vanzelf gaat komen. En of ik niet gewoon door blijf redderen, of hetzelfde blijf doen, maar dan met meer gemak. W waarschuwt me daar nu al voor.

Het voelt als het meest verantwoordelijke wat ik kan doen. Alles omvergooien en mijn leven op stelten zetten is misschien iets wat op de lange termijn zich gaat terugbetalen, maar intussen stort dan wel alles vandaag al in. En komt dat wel goed dan? En heb ik dan wel de concentratie om al die dingen te organiseren, terwijl alles me om mijn oren vliegt? Ik denk het niet.

Vroeger ging ik elke ochtend vroeg joggen. Dat probeer ik nogsteeds te doen, want ik heb het hard nódig. Dat zie ik wel in de spiegel. Vooral nu ik minder pik krijg, is het moeilijk om mijn lijf wulps maar strak te houden. Met alleen op mijn eten letten kom ik er echt niet, ik moet trainen. Maar dat is zó makkelijk om je vanaf te maken als je al doodop bent wanneer je opstaat. Dus dan trek ik mijn joggingspullen aan, en ga ik op de bank koffie zitten drinken en Netflix kijken op mijn telefoon.

Ik weet dat ik verkeerd bezigben dan. Dus ik pak dan de volgende keer weer wel goed aan. Maar dat duurt nooit lang, en voor ik het weet zit ik weer op die bank, tot het tijd is om in te loggen op mijn online college. Er is genoeg te doen, en het is makkelijk genoeg om jezelf te vertellen dat die dingen belangrijker zijn dan je vette reet te laten wiebelen. Echt, als ik geen klantjes had om me zorgen over te maken, was ik nu een vette zeug.

Mijn huisgenote maakt me dan ooknogeens jaloers omdat zij alleenmaar hàngt, en nooit sport of traint, maar wel minder aankomt dan ik. Ze eet danook bijna niets, maar ze heeft nog wel vorm. Dat is ook omdat ze nogmaar net een twintiger is, maar ik ben jaloers. Ik moet hard aanpakken, en dan nog ben ik nu flink gezelliger dan toen ik nog mijn werkflatje had. En dat hangen van haar is besmettelijk.

Sowieso word ik afentoe gek van hoe ik naar haar ga staan. Als ik haar zie hangen, word ik zelf ook hangerig. Als ik luister naar haar geklaag over haar ex, de enige jongen met wie ze ooit "all the way" is gegaan, en die ze al twee jaar niet gezien heeft, word ik ook seksloos. Als ik haar chaggerijnige gezicht aankijk, word ik ook chaggerijnig. Als zij de pen neerlegt omdat ze het studeren zat is, kap ik er ook mee. Ik val mezelf tegen hoe beïnvloedbaar ik ben.

Je zou zeggen dat ik met de zorgen over mijn gewicht beter voor mijn dieet ga zorgen. Maar dat is juist omgekeerd. Als mijn huisgenote op een dag alleen een slaatje en een halve zak chips eet, eet ik de andere helft op en bestel dan Chinees omdat ik honger heb. Mijn zorgvuldige geplande maaltijden van vroeger zijn er al meer dan een jaar niet meer. Dat begon al mis te gaan voordat ze bij me introk, en het is nu helemaal hopeloos.

Dus na een week met slecht eten, slecht slapen, slecht studeren, slecht ritme houden, had ik een ochtend waar ik niet ging joggen of trainen omdat ik op de bank hing met mijn smartphone. Tot ik opeens zag hoe laat het was, en haastig mijn ontbijt maar oversloeg. Bij college zat ik vooral een beetje slaperig te zijn, en wat de prof zei drong niet tot me door. Ik maakte wel aantekeningen, maar die zijn waardeloos.

Mijn lunch was een beetje kliekjes van de Turkse pizza van de avond ervoor, maar die was koud en onsmakelijk. Ik at er nauwelijks van omdat het zo goor smaakte, zelfs nadat ik hem in de magnetron had gelegd. Ik was bezig om er het hele bakje knoflooksaus op te gieten, toen ik me opeens bedacht dat ik een klant had die avond, en dat ik dan beter van de knoflook af kan blijven.

In de middag had ik heel veel te doen, ook omdat mijn aantekeningen van die ochtend zo slecht waren, en voor ik het wist moest ik me haasten om mezelf mooi te maken voor mijn boeking. Dat was een beetje improviseren omdat mijn blusher op was, en ik te afgeleid was geweest om nieuwe te bestellen. Dat kostte wat extra tijd natuurlijk. Dus toen ik vertrok was het een half uur later dan ik gepland had.

Onderweg met de auto zat ik een beetje op mezelf te foeteren dat ik alles zo slecht in de hand heb. Dat ik het hele eind op de snelweg in zijn vijf reed, omdat de zes al weken telkens met een hard kraakgeluid de pook naar zijn vrij laat terugspringen, iets waarvoor ik nogsteeds niet met de dealer heb gebeld, dat was ook confronterend. Maar niet zo confronterend als dat ik een oorbel kwijt was met al dat gehaast, en daar pas op de boeking achterkwam omdat de klant me complimenteerde met mijn speciale look.

De klant ontving me met een etentje, zoals hij altijd doet. Hij is een beetje een gastronoom, en een goede amateur-kok. Hij doet ook cursussen enzo. Als ik bij hem aanschuif, zet hij me allerlei gerechten voor. Ik heb hem nooit verteld dat ik vega probeer te zijn, dus dat is vaak vlees. Deze keer ook. Toen ik aan tafel ging zitten, met dat gestreken en smetteloos schone tafellaken, met dat kristal en dat zilverwerk, had hij iets heerlijks gemaakt.

Hij zette een bord midden op tafel, groot en rond en wit, met in het midden een stapeltje van stukjes vlees, als een soort kampvuur, waar hij een sausje heel precies overheen had gedaan zodat alle stukjes hetzelfde bedekt waren. Er omheen lagen stukjes huisgemaakte paté met toefjes huisgemaakte jam erop. Toen ik dat zag, rammelde mijn maag. Ik wist niet dat je maag ècht kon voelen alsof hij rammelt.

Ik ben vega uit principe, maar ik ben gek op vlees. Als ik dus, uit beleefdheid of omdat er niets anders voor me ìs, vlees eet, is dat zondig maar erg lekker. Ik probeer het vies te vinden, maar ik denk dat er toch teveel platteland in me zit om zo tegen vlees aan te kunnen kijken. En als er dan zo'n gerechtje voor je staat, dan gaat alles wat je zo roerend eens bent met je huisgenote over dat vlees echt niet meer kàn, meteen de deur uit.

Als ik zeg dat ik aanviel op het bord, overdrijf ik niet. Ik schrokte en ik lette nieteens op of ik wel goed tafelgezelschap was. Ik had alleenmaar oog voor die zalige stukjes rundvlees in die peperige saus met die diepe rodewijnsmaken. Ik schepte elk stukje paté in één keer met mijn vork op, en hapte het weg. Het was lekkere leverige paté, niet te zout en niet te vet, maar ook zeker niet te droog. De jam deed er niet zo toe voor me.

Toen het op was, was het haast of ik wakkerwerd. Of misschien beter, of ik nuchter werd. Ik keek op naar de klant, die na het neerzetten van het grote bord naar de keuken was gegaan. Dat wist ik ergens wel, maar het was helemaal langs me heen gegaan. Hij stond nu naast zijn stoel, met twee normale dinerborden in zijn handen. Heel verbaasd te kijken naar de sausvlek, het enige dat ik had overgelaten.

"Dat was eigenlijk voor ons allebei bedoeld," lachte hij. Gelukkig was hij niet boos, en ik heb bij het toetje zijn portie ook maar aan hem gelaten. Hij deed er luchtig over, en hij beweerde dat hij tijdens het koken al genoeg had gesnoept, de liegende schat. Ik heb hem eerlijk verteld dat ik inderdaad honger had, dat het heerlijk was geweest, en dat ik me gewoon niet kon beheersen. En ik voelde me er best raar over.

Ik voelde me wel even heel schuldig omdat ik zijn werk zo had opgeschrokt, en hij er nieteens bij was geweest. Ik voelde me ook onprofessioneel, omdat ik mijn zelfbeheersing zo liet gaan omdat ik me vol moest stampen terwijl ik op de klant zijn tijd zat. Maar ik voelde me vooral betrapt als een slons die haar leven niet in orde heeft, want dat was uiteindelijk wel waar het hier om ging.

De klant heeft waar voor zijn geld gehad die avond. Hij heeft extra tijd gekregen, en ik heb keihard op hem gewerkt, We zijn ook een stukje verder gekomen met het losmaken van de kink die hij heeft maar die hij zelf nog niet begrijpt. Hij was uitgeput toen hij eenmaal spoot, en hij kon me nogmaar net uitlaten, want anders was hij gewoon in slaap gevallen. Hij maakte nog een gekscherende opmerking dat ik energie had gekregen van die maaltijd toen ik vertrok. Dat stak wel. Ookal bedoelde hij het niet zo.

Misschien wordt het weereens tijd om opnieuw volwassen te worden. Dat is nu lastiger dan de eerste keer, want je leven volwassen aanpakken als je door je universiteit als een scholier geleefd wordt is tegen de stroom in zwemmen, maar ik moet het er niet vanaf laten hangen of het lastig is of niet. Ik moet het doen als het nodig is, of als het gewoon de slimme keus is.

Je leven laten verslonzen, in een huis waarin je weet dat er achter de vuilnisemmer in de plee een gebruikte tampon ligt, die je laat liggen omdat hij niet van jou is, dat kan ik nogwel verdragen. Maar als het doorpiept naar mijn klantjes, dan weet ik dat het te ver gegaan is. Mijn werk met klantjes is mijn kunst, dat moet puur blijven, en daarin accepteer ik niet van mezelf dat het ook verslonst. Ik moet maar weer mijn eigen pooier worden.