Een pooier en zijn leerling

Deze week vond ik het moeilijk een stukje te schrijven. Ik heb lang gepeinsd over een onderwerp, maar ik kon echt nergens mee op de proppen komen. Op een gegeven moment heb ik dan maar mijn notebloc genomen en ben door de stad gaan struinen, in de hoop dat iets me een idee aan de hand zou doen. Daarbij dwaalde ik onvermijdelijk de hoerenbuurten in, en kwam langs een bekend pooiercafe. In een opwelling besloot ik binnen te gaan, en daar de sfeer op te snuiven, om nog eens een stukje te kunnen schrijven over pooiers. Die vinden mijn lezers immers altijd interessant. Ik verschanste me in een hoekje met goed zicht op de andere tafeltjes, en zag al snel een interessant tafereeltje.

Aan een tafeltje zat een oudere pooier, waarvan ik al wist dat hij Zdražil heette. Een ervaren pooier, die in zijn carriere hoog in de internationale netwerken van het pooierschap was opgeklommen. Hij las bedachtzaam een blad, een leesbril precair op het puntje van zijn neus, terwijl hij speels een Russische sigaret tussen zijn vingers door liet buitelen. Zijn doorgroefde gelaat liet sporen zien van vele jaren in de georganiseerde misdaad.

Zijn lezen werd verstoord toen een van zijn leerlingen binnenkwam. De jongeman, waarvan ik even later leerde dat hij Stilyan heette, keek het cafe rond en stapte toen gedecideerd op zijn mentor af. Ik spitste mijn oren om hun gesprek te volgen.

"Waarom stoor je me, Stilyan?" vroeg Zdražil afkeurend, met een blik over zijn leesbril. "Moet jij niet bij de schoolpoorten staan om kwetsbare meisjes te vangen?"

"Er zijn dingen die ik gewoon maar niet begrijp, chef." antwoordde de jongere pooier.

Met een zucht nam Zdražil zijn leesbril af, en legde zorgvuldig zijn sigaret op de rand van de asbak.

"Vooruit dan maar, jongen. Wat heb je te vragen?"

Stilyan, duidelijk niet op zijn gemak, likte zijn lippen af en boog zich naar zijn mentor.

"Nou ten eerste: ik snap niet dat we zo onhandig te werk gaan. Neem nou onze modus operandi: we bewerken kwetsbare meisjes jaren voor om op hun achttiende te gaan werken in de prostitutie. Waarom leggen we zo de nadruk op jonge meiden? Oudere vrouwen hebben veel minder risico voor ons omdat de ouderbanden dan verwaterd zijn, ze zijn seksueel ervarener, er zijn er een stuk meer van, en ze hebben in de ogen van de maatschappij meer eigen verantwoordelijkheid zodat ze meer op zichzelf aangewezen zijn. Waarom gaan we dan achter kuikens aan die van toeten noch blazen weten?"

Zdražil antwoordde: "Kom nou jongen, iedereen weet dat jonge meiden zwakke wezens zijn zonder eigen wil, zonder weerbaarheid, zonder weerspannigheid, die als was in onze handen zijn, terwijl vrouwen die wat ouder zijn juist verstandig, weerbaar en zelfverzekerd zijn. Een vrouw boven de twintig is een onneembaar fort, terwijl jonge meiden gedwee en kritiekloos voor het oprapen zijn."

Stilyan leek niet echt overtuigd van het antwoord, en ging door:
"Maar chef, zelfs als ik geloof dat we jonge meiden moeten hebben, is het dan niet dom om die in de prostitutie aan het werk te zetten? We kunnen stukken meer verdienen als we ze risicovol werk laten doen, zoals drug mule zijn, babbeltrucs laten uitvoeren, of gewoon door ze hennep te laten telen. Als we ze laten prostitueren, stellen we ze bloot aan politiecontroles en aan contact met klanten, waardoor ontdekking een veel groter risico is. Dat is toch niet logisch?"

"Jongen, het is een oud pooiergezegde: drugs kun je slechts eenmaal verkopen, een vrouw telkens opnieuw." zei Zdražil kalm. "Daarom moet je die opbrengsten niet naast elkaar leggen, want je kunt de opbrengst van prostitutie met een willekeurig getal vermenigvuldigen."

Stilyan leek het niet echt verhelderend te vinden, en vroeg door:
"Ik vind onze focus op jonge meiden onlogisch. Als je geld uit mensen wil kloppen, wil je je omzet maximaliseren, en maakt het niet uit waar dat vandaan komt. Waarom persen we niet met dezelfde psychologische trucs mensen met een hoog inkomen af, zoals zakenmannen of hooggeplaatste ambtenaren? Of misschien mensen die niet zozeer veel eigen inkomen hebben, maar op posities zitten waar ze derden kunnen bevoordelen, zoals politici of bankiers? Die hebben bovendien hun reputatie te beschermen, en zullen dus veel minder makkelijk ons verraden."

Nu was Zdražil duidelijk een beetje geergerd, en antwoordde: "Kom nou jongen, iedereen weet dat onze dominantie niet werkt bij mensen met een hoog inkomen, en al helemaal niet bij mannen. Mensen met geld zijn beter en slimmer, met een sterkere wil dan arme mensen, en vrouwen zijn dom, onmondig, gedwee en volgzaam, dus die zijn wel kwetsbaar, en de grote sterke strijdbare mannen niet. Doe nou niet alsof je dat niet weet."

Stilyan leunde wat achterover in zijn stoel, met een stuurse blik in zijn ogen, en liet zijn punt niet los:
"Ja OK, dat snap ik dan wel, maar moeten we dan *echt* altijd meiden kiezen die al in beeld zijn bij Jeugdzorg en andere hulpinstanties vanwege hun onhandelbare gedrag? Die lopen extra in de kijker, en dan hangen wij er ook bij. Bovendien worden die meiden als geen ander ingepeperd over de risico's die ze nemen door met ons om te gaan, en zijn dus het meest gewaarschuwde doelwit dat we kunnen kiezen. Al die borderliners, zwakbegaafden, onstabielen en drugsverslaafden zijn toch niet echt de handigste keus als je geld wil verdienen."

"Als een hoer van ons door de politie wordt verhoord moet ze smetteloos acteren en ons verhaal foutloos kunnen presenteren, en weerstand kunnen bieden tegen alle sociale druk en psychologische trucs die de politie kan hanteren bij verhoor, en jij weet net zo goed als ik dat juist borderliners, psychoten en zwakbegaafden daar het best in zijn." antwoordde Zdražil verbolgen. Hij schudde zijn blad op als om te melden dat wat hem betreft het gesprek voorbij was.

Stilyan negeerde het signaal totaal, en zette door: "Dat is nog zoiets, we leren onze hoeren om consistente verhalen te vertellen onder de zwaarste druk, en met zo veel gearrangeerde achtergrond dat de agent nooit een omstandigheid kan vinden die strijdig is met haar verhaal. Dat leren we ze te doen met buitengewone opleidingstechnieken, veel beter dan de opleidingen die die meiden hebben afgebroken, en met vlekkeloze resultaten. Intussen gaan we wel mee voor het eerste gesprek met de exploitant als onze hoeren aan de slag gaan in een bordeel of achter een raam. Waarom doen we dat dan net weer wel?"

"Wilde je ze dan zelf hun inschrijving laten regelen?" blafte Zdražil Stilyan toe. "Je kunt ze wel zo ver krijgen dat ze zich laten uitwonen door Jan en alleman voor een habbekrats, maar niemand heeft ze ooit nog zo ver kunnen krijgen met al onze dominantie- en manipulatietechnieken dat ze ook zelf hun eigen administratie doen."

"Daar dacht ik ook nog aan," hervatte Stilyan, "als we ze te werk stellen tegen hun wil, door manipulatie en machtsmisbruik, waarom geven we ze dan nog de helft van de opbrengst? We kunnen dan toch even goed al het geld voor ons alleen houden?"

Zdražil keek sluw. "Door ze de helft van het geld te laten houden, kunnen ze juist geen kant op!" antwoordde hij wreed glimlachend. "Dan vangen ze bot bij de rechter, die zegt dat wij ze niet uitgebuit hebben omdat ze er zelf minstens de helft aan hebben overgehouden!"

"Klopt niks van." onderbrak Mrjko hem nuchter. "We worden immers juist veroordeeld omdat die fifty-fifty deals worden gezien als uitbuiting. dus we kunnen net zo goed alles inpikken. Waarom zouden we uberhaupt rekening houden met gepakt worden? Jaren verdiensten worden dan immers onverkort teruggevorderd via Justitie, dus dan heb je jaren voor minder dan niks gewerkt. Als we rekening moeten gaan houden met gepakt worden, wordt het onmogelijk om wat we doen als een winstgevend model te beschouwen."

"Kom je nou vragen stellen, of kom je de wijsneus uithangen?" vroeg Zdražil met opgetrokken wenkbrauwen. "Dat het de afgelopen 19 jaar niet heeft gewerkt, betekent niet dat het nooit gaat werken." Hij pakte driftig zijn sigaret op en stak hem tussen zijn lippen.

"Ik doe het niet om een wijsneus te zijn, ik begrijp gewoon niet waarom we telkens dingen op de meest omslachtige manier doen." benadrukte Stilyan.

"Ha! Noem mij maar eens iets wat eenvoudiger zou kunnen, dan!" bromde Zdražil over zijn blad.

"Nou," probeerde Stilyan, "bijvoorbeeld hoe we telkens weer zwangerschappen afbreken door de hoer in haar buik te schoppen. In hoeveel rechtzaken is dat al niet naar voren gebracht? Op die manier afrekenen met een zwangerschap is absurd onpraktisch. Waarom nemen we het risico dat we haar zwaar letsel toebrengen waardoor ze niet meer voor ons kan werken? Waarom dwingen we haar niet gewoon aan de pil te gaan? En waarom tuigen we de hoeren af met ijzeren staven en slaan we honkbalknuppels aan stukken op hun hoofd? Het verbaast me elke keer dat we dat doen weer dat er geen doden bij vallen, en dat een ijsbad alle sporen uitwist. Al dat Hollywoodesque geweld is volledig onnodig en contraproductief bij hoeren die immers al voor ons werken uit misplaatste liefde, dominantie of manipulatie. Die dingen ondermijn je alleen maar met al die brutalisering. Die kunnen we beter laten."

Zdražil lachte schamper. "Dat doen we expres op de moeilijke manier. We zijn immers gewoon in- en in-slecht. We willen juist dat de hoeren zwanger worden *zodat* we ze een miskraam kunnen schoppen. Het is een soort symbool voor hoe pervers onze relatie met zo'n meid is, en hoe wreed wij zijn. Je moet wel jezelf kunnen zijn natuurlijk. Het gaat er niet alleen om onze winsten te maximaliseren."

"Ik kom helemaal niet toe aan mijn winst maximaliseren," zei Stilyan, "zolang ik ten bate van mijn voorgangers tientallen uitgerangeerde hoeren, die nooit meer geld op gaan brengen, moet blijven manipuleren en intimideren zodat ze niet ontnuchteren en alsnog aangifte tegen ons doen. Dat kost me bijna al mijn tijd. Een hoer werkt gemiddeld maar een handvol jaren, maar ze moet tenminste tot de verjaringstermijn van de misdrijven die we tegen haar begingen stil blijven. Dat is een veelvoud van de tijd dat ze gewerkt heeft, dus ik ben meer werk kwijt aan ex-hoeren dan aan de hoeren die mijn geld moeten verdienen. Als we mensenhandel tegen haar hebben gepleegd, en dat is meestal zo, is er zelfs geen verjaringstermijn, en moeten we haar levenslang blijven manipuleren en intimideren. Dat betekent dat ik 12 ex-hoeren te bewerken heb voor elke actieve hoer. Dat is toch geen doen?"

"Niet zo egocentrisch, dat doe je niet alleen voor jezelf, maar voor alle pooiers. Het is een broederlijke daad om te zorgen dat het pooierschap beschermd blijft. Stel je voor dat al die gedwongen hoeren na een paar jaar toch nog naar buiten zouden komen met hun verhaal! We weten dat de schattingen van het OM kloppen, dus van de 20.000 hoeren in Nederland wordt 70% gedwongen. De gemiddelde werkduur van een hoer is 5 jaar, dus per jaar draaien we 2.800 vrouwen door het systeem. Stel je voor dat we die niet de hele tijd lieten voelen dat we ze in de gaten hielden! We zouden binnen de kortste keren allemaal achter de tralies zitten."

"OK," zei Stilyan, ietwat in zijn kuif gepikt, "als we allemaal zo gebroederlijk op elkaar passen, waarom vormen we dan geen kartel om de prijzen op te drijven? Het is niet alsof de NMA ons een sanctie op gaat leggen. We hebben het grote merendeel van de aanbodzijde van de markt in handen, want niemand gaat vrijwillig hoeren, dus we kunnen de prijzen hoog leggen en binnenlopen. Waarom doen we dat niet?"

"Samenwerken met de concurrentie?" brieste Zdražil, "dat nooit! We proberen de prijzen laag te houden om onze winsten zo groot mogelijk te maken, en de markt te beheersen. Macht over de markt, daar gaat het om."

Stilyan wierp zijn handen in de lucht: "Dat is nou exact wat ik bedoel! Winst maximaliseren door je prijzen te verlagen terwijl je veel makkelijker gewoon al je concurrenten bij de politie erbij kunt lappen. Dan zijn ze opgeruimd en is die hele prijzenslag nergens meer voor nodig. Het slaat nergens op, het is knettergek!"

Zdražil priemde een vinger naar Stilyan, en zei bars: "Noem jij de broederschap van pooiers knettergek? Dan moet je je maar eens beraden op je positie, jongetje! We concurreren elkaar misschien kapot, maar we respecteren elkaars recht om niet aangegeven te worden, elkaars tatouages en we sporen elkaars weggelopen hoeren op, zonder ze voor onszelf in te pikken. We passen op dat we geen geregistreerde meiden of meiden met een werkverbod tewerkstellen. Zo zijn de regels nou eenmaal!"

"Kom op nou," schimpte Stilyan, "we plegen routineus en als beroep een van de ernstigste delicten, en dan gaan we ons druk maken om regeltjes?"

"Ja, lach maar," sprak Zdražil serieus, "we hebben wel genoeg strafbaars gedaan zonder dat we ook nog die regels gaan overtreden. We maken ons grote zorgen over boetes die onze hoeren kunnen krijgen voor werken zonder registratie of erkenning, en als de minimumleeftijd wordt verhoogd naar 21 jaar zullen we ook onze meiden niet kunnen misbruiken en uitbuiten tot die leeftijd. Ik zit ook gewoon met deze sigaret te spelen, want als ik hem in dit cafe zou roken, is dat verboden. Die boetes en verboden maken een grote indruk op ons, en hinderen ons werk geweldig. Regels zijn regels, en daarom lobbyen we ook zo hard in de media om die regels tegen te gaan."

"Ja, over die pooierlobby gesproken," haakte Stilyan in, "daar snap ik dus helemaal geen barst van. Eigenlijk bestaan er helemaal geen mondige hoeren, dus iedereen die zich positief over de sexindustrie uitlaat is onderdeel van de pooierlobby. Maar die pooierlobby pleit voor minder repressie tegen hoeren, en die repressie hebben we nodig om de meiden geen uitweg te geven en met schaamte te overladen zodat ze zich niet durven bekend te maken. Tegelijk romantiseren ze de prostitutie, en dat leidt ertoe dat er concurrentie komt van vrouwen die onterecht denken dat sexwerk een goede keus is. Waarom sluit onze lobby zich niet juist aan bij de groepen die sexwerk willen uitroeien? We opereren toch al illegaal, en als voor de hoeren de overheid meer barrieres opwerpt, en ze het leven zuur maakt, hebben ze geen andere keus dan bij ons te blijven werken. Hoe enger en slechter we het laten klinken, hoe meer grip we op de hoeren hebben."

Zdražil knipperde even met zijn ogen, en glimlachte toen breed. "Ja, dat is een lastige vraag. Maar ik weet iemand die je dat helemaal uit kan leggen." Hij wees naar mij. "Zie je die vent daar?"

Stilyan wierp een korte, ongemakkelijk blik op me.

"Je bedoelt die enorme kale beul met die dikke bierbuik, de wilde grijze baard en die tatouage van een schedel op zijn scalp?" vroeg hij voorzichtig.

"Ja, die reus in biker leathers met de gouden tanden, de onderbeet en de piepkleine pupillen, die de hele tijd giechelend aantekeningen zit te krabbelen." grijnsde Zdražil

"Die man geeft me de kriebels. Ik weet niet wat het is, dat hij van die rukkerige onwillekeurige bewegingen maakt, of dat hij niet knippert, maar hij jaagt me op stang. Waarom zou ik het aan hem moeten vragen?"

Zdražil lachte: "Omdat hij bij de pooierlobby werkt. Hij schrijft een heel blog vol onder de naam 'Zondares'."