Wij

Het was weereens zover. Ik heb heel lang een werkflatje gehad waar ik vergund mocht werken. Jarenlang kon ik daar mijn klantjes èn alle controleurs, zedensmerissen en Belastingdienstcontroles ontvangen. Sinds de gemeente me mijn vergunning heeft afgepakt is dat flatje leeg. Het is mijn eigendom, en ik zou er kunnen wonen, maar ik mag er geen klantjes meer ontvangen.

Ik kom er dus gewoon nog maar heel weinig. Ik heb erover gedacht om het te verkopen, maar dat wil ik eigenlijk niet. Ik zou het kunnen verhuren, maar ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als mijn kersverse huurders opeens een prostitutiecontrole krijgen. Want die komen nog afentoe, gewoon om te kijken of ik niet tòch opnieuw ben begonnen met klantjes ontvangen.

Die controles willen binnenkomen en kijken of ze kunnen zien dat ik tochnog wat doe. Ik heb aleens gevraagd hoe ik kan bewijzen dat ik er geen klanten ontvang, maar de controleur kwam alleen met dat huizen weleens dichtgetimmerd worden om daar zeker van te zijn. Daar heb ik geen zin in, dat zouden de buren ook heel erg vervelend vinden, denk ik. Dus dan maar gecontroleerd blijven worden.

Maar ja, ik ben er natuurlijk niet. Als ik niet in de collegebanken zit, of een klantje bezoek, dan heb ik nog steeds weinig te zoeken in mijn oude konijnenholletje. Ik word er bovendien een beetje depri van. Het is allemaal zo emotioneel voor me. Het is niet iets waar ik nog echt iets mee kan, dus laat ik het maar zo. Ik twijfel alleen nog als ik de OZB geld uit mijn rekening zien trekken. Weer kassa voor de gemeente.

Nu en dan krijg ik dus telefoon van een ongeduldige controleur die voor een dichte deur staat. Dan kom ik hem binnenlaten. Volgens mijn advocaat hoeft dat niet, en kunnen ze het niet van me eisen dat ik kom verschijnen, maar ik wil die controleurs niet boos maken. Ze hebben teveel macht om me het leven zuur te maken, en ze zijn snel op hun teentjes getrapt. Dus ik kom wel opendoen, zodat ze de putlucht mogen ruiken die uit de droge WC komt.

Een aantal maanden geleden was het dus weereens zover. Ik kreeg een geprikkeld telefoontje van een zedensmeris dat ik moest opendoen voor controle. Het kwam slecht uit, maar ik wil geen problemen met Zeden, dus ging ik maar zo snel als ik kon naar mijn oude werkflatje. Daar stonden de wouten ongeduldig te wachten op de galerij. Nu vind ik dat geen probleem meer, toen ik er nog werkte zou ik dat heel erg hebben gevonden.

Ik kreeg natuurlijk een hele preek dat als ik er nu niet meer woonde, dat het dan eigenlijk nooit mijn huis was geweest, en dat ik dus jarenlang onder valse voorwendselen mijn vergunning had gehad, maar dat doet me nietzoveel omdat ik dat in die tijd al goed had laten uitzoeken. Volgens de regels zat ik gewoon goed, ookal wil dat als je voor de rechter komt niet meteen betekenen dat je ook gelijk krijgt.

De smerissen gingen naar binnen, en probeerden voor te dringen. Dat doen ze om te voorkomen dat je al het bewijs van je hoererij verstopt ofzo. Het is in ieder geval onbeleefd. Daarna bleven ze een beetje doelloos rondlopen in mijn werkflatje, want er is heel weinig om aan te zitten. Vroeger was het altijd met hun vingers in mijn speeltjes zitten, en mijn eten bevingeren. Nu is dat er allemaal niet meer. Dus ze vervelen zich sneller.

Zoals wel vaker was er eentje die zichzelf een hele detective vond, en die gaat dan met je praten om te kijken of hij je kan pakken op een leugentje. Dat is heel ongemakkelijk als je niet weet hoe je met zoiets om moet gaan, maar als je gewoon geen onzinverhalen aan het vertellen bent hoef je alleen te zorgen dat je niet zelf aankomt met iets waar je liever de politie niet over vertelt. Goede ondervragers zijn gevaarlijk, maar die kom je echt weinig tegen.

Het gesprek wat hij met me voerde werd al snel eenzijdig. Hij hoorde zichzelf graag praten, en stond me een lesje te leren. Vooral dat ik nogwel spijt zou krijgen van mijn gedrag. Zedenagenten zie ik dat wel vaker doen. Ze doen het bijna liever dan je erbij lappen, dus soms is het goed om dat uit te lokken als het uithoren de verkeerde kant op gaat. Al is het maar dat ze er eindeloos over gaan doen.

Ik liet het verhaaltje een beetje over me heenkomen, tot een moment dat hij iets zei dat echt even een knoop in mijn gedachtes legde. Het was netzoiets als wanneer je in je broodje zalm opeens in een enorme graat hapt die je niet had verwacht. Het was nieteens iets wat me echt had moeten verrassen, maar het is soms heel naar om iets recht in de ogen te kijken waarvan je weet wat het er is, maar waar mensen meestal nog netjes genoeg voor zijn om het niet te erkennen.

Hij was namelijk aan het vertellen over alle ervaringen die hij en de rest van de zedenpolitie met hoeren had die eigenlijk geknakte dingetjes bleken te zijn, ookal hadden ze nòg zo'n grote smoel gehad. Daarbij kreeg ik verhaaltjes te horen waarvan ik al wist dat het gewoon roddels waren, waar hij helemaal niet zelf ervaring mee had gehad. Dan kijk ik gewoon netjes alsof ik onder de indruk ben, en laat het een beetje over me heenkomen.

Opeens praatte hij over ervaringen bij Fier Fryslan alsof dat ervaringen waren van binnen de politie. De overgang was naadloos, en het klonk echt alsof hij een werknemer bij Fier was die vertelde over wat ze daar allemaal geloven. Ik was zo verbaasd dat ik niet beleefd en passief bleef, maar een opmerking maakte. Ik weet nieteens precies meer wat ik zei, maar het was een opmerking dat Fier toch wat anders was dan de politie.

Hij vertelde doodleuk wat we allemaal wel weten, namelijk dat Fier en de politie heel erg knus samenwerken. Fier doet dingen in de opsporing die de politie niet mag, zoals slachtoffers en zelfs getuigen bewerken, en de politie schuift steeds werk naar Fier toe. En dat ze aan dezelfde kant staan, en dezelfde dingen willen, en dezelfde doelen hebben. Hij gebruikte het woord "wij". Zo brutaal iets vertellen wat ze meestal juist ontkennen, dat vond ik heel shocking.

Moralisme is een eenheidsworst. De mensen die hun moraal aan je op willen leggen hebben allemaal dezelfde soort houding, en ookal komen ze uit verschillende hokjes, ze denken hetzelfde over andere hokjes. Zolang ze binnen hun eigen hokje blijven, en vooral elkaar wantrouwen, gebeurt er nietzoveel. Dan zijn ze te onhandig om samen te werken, want ze kunnen alleen mensen vertrouwen die in hun moraalhokje passen.

Als de verschillende moralisten uit de verschillende hokjes samen gaan werken, dan is dat iets wat mij zorgen laat maken. Dan is het niet meer preken voor eigen gemeente, maar komen ze er ook naar buiten mee uit. Trots, want ze kunnen zeggen dat dit zó duidelijk het goede is, dat zelfs mensen uit die andere hokjes het ermee eens zijn. Dan hoeven ze hun moralisme niet meer te verstoppen omdat ze weten dat iedereen kan zien hoe bekrompen het is. Dan kunnen ze ervanuitgaan dat mensen het zullen accepteren. Salonfähig noemen ze dat.

Het is nu kennelijk salonfähig dat de politie bevoegdheden, informatie en diensten uitwisselt met externe bedrijven. Bedrijven met belangen in de opsporing en vervolging. Bedrijven die tegelijk propagandakanaal zijn voor, en doctrine leveren aan, de politie. Het zit doorelkaar, en niemand die grip heeft op die pooierrelatie.