Antwoord op: We weten het niet, dus...

Soms leg je uit aan mensen zonder salarisstrookje uit de zieligheidsindustrie dat de indianenverhalen niet kloppen. Het kwartje valt, en opeens hebben ze een beter inzicht. Dan krijg je de aarzeling. Want ze zien wel dat je gelijkhebt, maar ze willen toch niet overstappen naar het besef dat er fabeltjes worden verkocht in de media en door de overheid. En ik kan niet bewijzen dat iedereen, overal en voor altijd, niet ooit tòch aan die fabeltjes voldoet. Want het zou immers kùnnen dat het toch, tòch ooit ergens op een manier klopt.

Het zou kunnen. Het zou kunnen dat de reddingsindustrie niet alleenmaar zijn eigen brood smeert met die lobby-activiteiten. Het zou kunnen dat tienduizenden vrouwen elke dag van hun leven glashard en perfekt liegen over hoe ze worden gedwongen en uitgebuit. Het zou kunnen dat loverboys bovennatuurlijke gaven hebben en daarmee hun meisjes zich zo perfekt onzichtbaar kunnen maken. Het zou kunnen dat de gedwongen meerderheid net even weg was toen er een razzia kwam die wéér niets opleverde. Het zou kùnnen.

Nee, het kan niet. En zo te denken is een lelijke vorm van luiheid.

Zekerheid is iets wat heel moeilijk te krijgen is over de meeste dingen van de wereld. Maar van heel veel dingen weten we wel dat het heel waarschijnlijk is dat het zo zit. En als iets heel waarschijnlijk is, dan gaan we er maar vanuit. Dat is hoe we met alles werken in de wereld, want als je alleen op zekerheden afgaat kom je je bed niet uit. Het kàn immers dat je geen vloer meer in je slaapkamer hebt, en je het je alleenmaar verbeeldt. Dus dan kan je je bed beter niet uitstappen.

We gaan dus eigenlijk altijd uit van dingen die anders zouden kùnnen zijn, maar waarvan we echtwel weten dat ze niet anders zùllen zijn. Die handvol keren dat we ernaastzitten laten we ons wel verbazen. Dat is de logische manier om met alle dingen in de wereld om te gaan. Je kan simpelweg niet alles tot in de kleinste details uitzoeken, je moet afgaan op wat logisch is om aan te nemen.

Ook voor dingen die we niet verwachten, en waarbij we èìgenlijk denken dat ze niet zullen gebeuren, nemen we wel voorzorgen. We doen een veiligheidsriem om in de auto, we hebben brandverzekeringen. Dat is gewoon verstandig omdat het kleine dingen zijn waarmee je grote problemen kan aanpakken, waarvan je alledaags misschien doet alsof ze niet bestaan, maar waarvan je duidelijk is gemaakt dat ze toch echtwel gebeuren.

Maar je neemt geen kabouterverzekering. Je draagt geen paraplu tegen kometen die op je kunnen vallen. Want die dingen zijn onzinnig onwaarschijnlijk, of je maatregel zou niet helpen zelfs àls gebeurt waar je bang voor bent. Zelfs ookal kan je nooit zéker zijn dat er geen kabouters bestaan, of dat je een stuk komeet op je hoofd zou krijgen waar nèt die paraplu het verschil maakt. Want het zou kùnnen.

Uiteindelijk is het een afweging tussen de maatregel om het risico af te dekken, en het risico. Dat is waarom de cijfers en definities over misstanden in de hoererij zo worden opgeklopt. Als het maar groeit, als het maar veel, heftig, gevaarlijk, onontkoombaar, gemeen, eng en bizar is, dan is een zwaardere maatregel op zijn plek dan als het stabieler, minder, flauwer, ongevaarlijker, ontkoombaarder, vriendelijker, geruststellender en normaler is.

De mediaverzadiging over hoe eng en bizar vol misstanden de wereld van de prostitutie is, is danook vooral bedoeld om mensen gerust te stellen over de heftige schendingen van burgerrechten die we als maatschappij aan hoeren opleggen. Al dat stigma moet nou eenmaal, want kijk maar hoe erg al die misstanden zijn. En als we gaan kijken, en zien dat die misstanden toch eigenlijk wel heel ráár zijn, dan zijn we opeens die rechtvaardiging kwijt.

Als je iemand eens goed laat kijken, en wat informatie geeft, dan zien ze dat het inderdaad niet klopt allemaal. Dat het plaatje wat ze van de media krijgen, eigenlijk niet erg aannemelijk is. Dat de publieke opinie er helemaal naastzit, en dat wat daarvan komt heel onrechtvaardig is. En dat wringt, want onrecht vinden mensen maar moeilijk om mee om te gaan. Maar zelf wat aan dat onrecht doen is ook niet zomaar iets.

Mensen die het geloof van de publieke opinie belijden hebben nergens last van. Daar heb ik aleens over geschreven. Die zijn goed, die hebben open ogen, en zo wel meer. Als je tegen de publieke opinie ingaat, kan je maar beter héél sterk in je schoenen staan. Je moet àlles wat je zegt kunnen ondersteunen, want alle bewijslast ligt bij jou, of dat nou logisch zo is of niet. En logica snappen heel veel mensen toch maar heel matigjes.

Dus mensen gaan sussen. Daar heb ik ook al een heel stukje over. Als ze het niet konden sussen, zaten ze gevangen tussen twee kanten, een kant waarvan ze nu weten dat hij onrechtvaardig is, en een kant waar ze er heel lelijk opstaan voor de publieke opinie als ze niet àlles kunnen rechtvaardigen wat ze vinden en zeggen. Dat is niet fijn, dus zoeken ze naar een manier om te ontsnappen, en dat is door een reden te zoeken om niet te zien wat ze net hebben gezien.

Het sussen is in dit geval nepnuanceren. Je doet alsof het allemaal ingewikkelder is, alsof je niet zo consequent en duidelijk moet zijn, en je probeert het allemaal vooral vager te maken. Want als het vager is, is het minder duidelijk dat je de positie in zou moeten nemen die je niet wil. Je kan lekker passief blijven hangen in een soort middenpositie, want dat is even comfortabel als dat hij fout is. Het is een argumentum ad ignorantiam.

Een argumentum ad ignorantiam, dus een argument uit onwetendheid, is als je een positie als bewezen behandelt omdat het niet bewezen is dat het andersom is. Als je niet alle glazen in de wereld kapotgeslagen hebt om te bewijzen dat alle glazen kapot kunnen, is glas niet breekbaar. Helaas wordt het meestal niet zo duidelijk gebruikt, maar dat is hoe de drogredenering werkt. Je eist van de andere kant dat die je bewijs geeft dat jouw standpunt helemáál nooit kàn, en je legt de lat lekker hoog.

Maar hij wordt nog veel vaker gebruikt door mensen die "er niet aan willen." Door mensen die zien dat nadenken ze gaat brengen naar een conclusie die hoort bij een groep mensen waar ze niet bij willen horen. Het gaat ze er dan om dat ze niet aan de conclusie willen, en dus willen ophouden met redeneren. En daarom moet je argument worden tegengehouden door er een hele grote weerstand tegenin te brengen.

Buiten de prostitutie zie ik die houding vooral bij agnosten. Dat zijn mensen die wel zien dat voor geloof in God je geen wereldlijke redenering kan maken, maar die zich eraan vastklampen dat ze niet kunnen bewijzen dat er echt geen God kàn bestaan, zodat ze niet atheïst hoeven zijn. Want dan zouden ze zich tegenover de godsdienstige mensen hebben gezet, en die positie willen ze niet hebben. Dus blijven ze een beetje hangen op zo'n manier dat ze door niemand erop aangekeken zullen worden.

Het komt er dus op neer dat mensen graag doen alsof hun neus bloedt, als ze anders moeten erkennen dat ze onrecht maar gewoon laten gaan. En dat terwijl ze zich wèl aansluiten bij een publieke opinie waar het hypocriete "open je ogen" wordt gebruikt om mensen lekker te laten gaan op een gevoel van superioriteit en verontwaardiging over al die misstanden. Want de publieke opinie is helemaal niet neutraal.

Dat zou allemaal veel duidelijker zijn als er vanaf de sekswerkerkant ook zo mee omgegaan wordt. Als we telkens doorprikten, dan bleef het tenminste niet bij een paar meiden die roependen in de woestijn zijn. Maar de meeste van ons belijden liever. Die hebben geen zin om hetzelfde verhaal duizend keer aan duizend mensen uit te moeten leggen, en zich te moeten verdiepen in hoe de rest van de business werkt.

Er wordt in de branche heel veel met de wolven meegehuild. Je bent immers populairder met een beetje belijden dan als je tegen de stroom ingaat. Bovendien, zolang zij vandaag niet in de groep zitten die aan de beurt is voor de harde aanpak, kunnen ze lekker zwartepieten en collega's vliegen afvangen. Met een beetje geniepig werk kunnen ze zelfs hun concurrentie uitschakelen. Intussen blijven zij dan even uit de wind. En de meiden die dan in de knel komen? Niet hun probleem. Denken ze.

Maar die wijven, netzoals de brave meehuilers onder de klanten, en de websites en andere bedrijven in de seksindustrie, die allemaal vroom meehuilen met de wolven, staan gewoon in de rij om aangepakt te worden. Netzoals de varkens die mijn opa naar de slacht bracht, staan zij zich te verkneukelen bij het oplikken van het bloed van hun zus die al aan de haak hangt, en zijn ze te dom en te vol van zichzelf om te snappen dat ze er zometeen naast zullen hangen.