Nooit meer terug

Ik moet geheimhouden hoe lang ik al niet meer mag werken in mijn werkflatje, want anders ben ik te makkelijk te vinden. Ook hoe dat kwam, ookal zou ik liefst van de daken schreeuwen hoe kinderachtig en kleinzielig dat gegaan is, en hoe onverschillig de mensen waren die er wat aan hadden kunnen doen. Maar ik mag tenminste tegenwoordig wel vertellen dat ik een verbod heb gekregen om te werken in mijn werkflatje.

Dat kwam er al snel opneer dat ik eigenlijk een verbod had om in mijn werkflatje te zijn. Dat is een beetje overdreven, maar ook niet zoveel. Als ik in mijn werkflatje was, ookal had ik helemaal geen klantjes geboekt, dan vonden de controleurs dat maar heel verdacht. En dan kwamen ze dus heel gauw controleren, en hoopten ze maar dat ze me met een klant zouden betrappen.

Als ik tijdens zo'n controle dan vroeg hoelang ze nog bij me bleven hangen, dan vroegen ze gretig: "Hoezo dan? Moeten we weg voor de volgende klant komt?" En dan bleven ze nog langer treuzelen. Er kwam geen klant, natuurlijk, want ik ben netjes gestopt toen ze me mijn brood afpakten. En ik ben de illegale escort ingegaan. Gelukkig had ik daar tenminste een instapje in omdat ik het toch al weleens naast mijn thuisontvangst deed. En gelukkig hebben ze dat nooit geweten.

Mijn werkflatje is altijd een soort tweede huisje voor me geweest. Ik hou graag mijn klantjes en mijn eigen woonplekje gescheiden, maar het is en blijft een huis van mij, ookal werkte ik er vooral. Het was mijn plekje, waar ik mijn werk deed en waar ik mijn eigen klantjes ontving. Het was een stukje van mijn wereld waar ik op een andere manier thuis was dan thuis.

Nu kom ik er nog maar weinig. Eigenlijk alleen als ze me willen controleren en ze voor een dichte deur staan. Dan kom ik de controleurs binnenlaten die dan vaststellen dat de WC droogstaat en dat het hele huis door meurt, dat in de keuken alle bakjes en kastjes leeg zijn, dat er geen lakens op het bed liggen en alles stoffig en bedompt is. En dan nog denken ze dat ik daar klanten ontvang, en gewoon het niet toe wil geven.

Ik doe er niets meer. Ik voel me er niet meer op mijn gemak, en ik heb ook niets anders om ermee te doen dan wat ik deed. Ik ben maareens gaan kijken wat ik er nou mee moest, want mijn geldmannetje merkte wel op dat ik er eigenlijk alleen een smak geld aan kwijtben om het te houden. Ik moest gaan kiezen, vond hij, en ik wist niet wat ik daar nou mee aanmoest. Hij had me wel mogelijkheden voorgesteld, maar die vond ik allemaal zo verdrietig.

Mijn gevoel vertelde me niet wat ik moest doen, dus ik ben maareens naar mijn werkflatje teruggeweest. Nu zonderdat er controleurs waren, en zonderdat ik er kwam om er iets te doen. Dat was een soortvan thuiskomen op een plek die ik supergoed ken, terwijl alles anders is. De ramen moesten gelapt, de keuken was kil en rook zelfs niet meer naar koffie. De badkamer stonk naar eieren en was kaal zonder al mijn handdoeken en tierelantijntjes.

Maar pas toen ik in de halkast keek en mijn kluis open zag hangen, werd het even teveel. Hij moet nu wel opengelaten worden, want de controleurs willen er altijd in kijken en er zit een tijdslot op. Eigenlijk maakt het niet meer uit, want er zit geen cent meer in. Maar het voelt nog steeds helemaal verkeerd om dat deurtje open te laten hangen. En toen kwamen de tranen.

Ik heb hier wel eerder over gegriend, vooral omdat het allemaal zo oneerlijk ging, en het zo dom en onnodig is om mijn bedrijfje voor niets kapot te maken. Maar nu was het een ander soort verdriet. Dit ging even niet over mij tegen de overheid, of over al die onpersoonlijke zakelijke dingen. Dit was ooit een klein plekje van mij. Ik voelde me niet meer thuis, en ik voelde dat er een heel belangrijk iets verloren was gegaan.

Het was niet alleen voor mijn klanten een belangrijk plekje waar ze even konden wegduiken in mijn konijnenholletje. Het was ook een konijnenholletje voor mij. Ergens waar ik de regels maakte. En ergens waar ik even op kon gaan in mijn werk zonderdat er de rest van de wereld, en de rest van mijn leven, bijkon. De lelijkheid bleef buiten. Het moois kon ik binnen veilig doen.

Misschien vinden jullie het raar, en het is vast ook iets waar je je niet goed in in kan leven. Maar voor mij was dit even belangrijk, want ik kan me zo moeilijk losweken van het werk dat ik zolang gedaan heb op dat plekje. Ik had zo graag daar de tijd gewoon stil laten staan. Ik heb nu echt geen slecht leven, en er zijn ook goeie kanten aan de verandering. Maar ik vind het heel jammer, en heel verdrietig, dat ik kwijt ben wat ik had.