Slavinnenfantasie

Met dit stukje heb ik flink zitten twijfelen of ik het nou "slavinnenfantasie" of "slavernijfantasie" zou noemen, want met allebei ben ik niet helemaal tevreden. Als ik het allemaal goed uitleg begrijpen jullie aan het eind van het stukje waarom.

De afgelopen jaren heb ik veel geschreven over lelijke dingen. Over pooiers, over de zieligheidsindustrie, over het gehijg in de media, over hoe politici graag wilde indianenverhalen brengen als de realiteit, en een heleboel over wat daarachter zit. Daar heb ik vaak bij genoemd dat het eigenlijk wordt gebracht als iets dat erotisch prikkelt, als iets wat de publieke opinie inmoet als erotika.

Waar dat aan aanspreekt wordt dus steevast gebruikt om ons een hak te zetten. Om mensen letterlijk in hun onderbuik te laten voelen dat ze aanspraak vinden bij een idee. En daarom heb ik er langzaam een hekel aan gekregen, en behandel ik het als iets viezigs en iets kinderachtigs. En dat is niet helemaal goed. Het is namelijk een hele menselijke neiging, waar ik genoeg goeds aan zie, en genoeg begrip voor heb. Of zou moeten hebben.

De slavinnenfantasie is ontzettend populair. Het gaat erg tegen onze moderne moraal in, maar heel weinig mensen vinden het geen geil idee ergens. En niemand vindt het moeilijk om het zich voor te stellen of erin in te leven. De slavenfantasie werkt precies hetzelfde, maar vinden mensen moeilijker om zich in in te leven. Mannen horen namelijk nog steeds de initiatiefnemers te zijn met seks, en mannen die niet hun eigen beslissingen kunnen nemen vinden we toch nog steeds een beetje teleurstellingen.

Het is op veel manieren aantrekkelijk. Vooral voor al die mensen die problemen hebben met hoe slecht onze samenleving seksualiteit eigenlijk accepteert, en hoeveel regels het relatiedenken erop legt. Het idee dat er "een slavernij" is, zoals in de geschiedenisboekjes, dat prikkelt al. Want dat betekent dat er ergens een stuk van de wereld bestaat waar je in principe deel van kan gaan uitmaken.

Dominante mensen, en ook al gewoon mensen met afentoe een dominante bui, zien het wel zitten dat er seksslavinnetjes te koop zijn op wie ze hun lusten bot zouden kunnen vieren, en daar zit meestal ook een flinke schep sadistische saus overheen. Het is lekkerder dan fantaseren over een verkrachting, want bij een verkrachting ben je slecht, als je meedoet in een slavernijscenario heb je rècht op wat je krijgt van je slavinnetje. Dat geeft een kick voor best veel mensen. Maar nòg is het een minderheid van de mensen die hier geil op gaan.

De grote meerderheid van de mensen, en dat geldt ook bij mannen, leven zich eerder in in de slaven. Het is een heel prikkelend idee om te worden meegesleurd in een situatie waarin je wel seks móét hebben, en je wel onderdanig en gedienstig móét gedragen. Het is weereens een kwestie van gedwongen worden tot waar je behoefte aan hebt, maar wat je moeilijk aan jezelf te accepteren vindt. Of wat je niet verwacht dat er van je geaccepteerd zal worden.

Mannen voelen zich meestal niet gemakkelijk bij de slavenrol, omdat het wel een beetje tegen het mannen-ego ingaat, en omdat je dan "verloren hebt." Die gaan veel makkelijker voor de koper-kant. Dat wordt meer van ze verwacht. Vrouwen worden toch heel raar aangekeken als slavenkoper, dus alleen de meiden met lef durven dat aan. Slavinnenrollen zijn juist heel bevrijdend voor ze, omdat de samenleving slavinnen van alles vrijspreekt.

Zo ontstaat er nogal een kunstmatige verhouding tussen mannelijke slavinnen-kopers en veel minder vrouwelijke slaven-kopers, terwijl de verhouding van wat mensen diep vanbinnen wìllen niet heel erg verschilt, denk ik. Als ik kijk naar de ervaringen die ik heb opgedaan, maar vooràl luister naar meiden die heel erg in dat soort diensten zitten, krijg ik toch wel mee dat die sekserollen nogal onnatuurlijk erop gelegd zijn. Maar ja, dan heb je alleen een beeld van de verhoudingen bij mensen die bereid zijn te betalen. Dat kan natuurlijk scheef zijn.

Natuurlijk gaan mensen daar dan over fantaseren. Ze stellen zich het voor als ze er een keertje van horen, en dat prikkelt. Het is ook niet moeilijk om er porno over te vinden. Er zijn uitgestrekte gebieden in de BDSM die een slavenverhaal gebruiken. In de porno kan het niet òp met de slaven en slavinnen, en vooral in de mainstream van films en TV kan je heel veel vinden. Series als Spartacus zijn een perfekt voorbeeld.

Het is een geil idee. Je wordt als een dier gebruikt en bevolen, soms met bondage-elementen erin, en je weet dat je geen keus hebt. Soms komt er ook discipline en straf bij kijken, en dat is ook een grote aantrekking voor veel mensen. En in een slaven-context hoeven ze er niet voor uit te komen dat ze het lekker vinden, want het wordt ze aangedaan. En in de fantasie wil je wrede meester natuurlijk precíés wat je lekker vindt.

De slavinnenfantasie is een fantasie. Hij is niet echt realistisch. Echte slaven en slavinnen zijn saai. Die zitten hun tijd uit, af te wachten tot ze wegkunnen. Liefst ontsnappen ze, en tot dat kan zijn ze zo koel als maar kan. Dat zie je wel met echte slaven, als je bijvoorbeeld eens op bezoek gaat in Qatar. Echte slaven zijn murw, afgeknapt vermoeid, je ziet de tegenzin uit elke porie lopen, en het is zo banaal dat je je er gewoon aan ergert. Je voelt je boos op ze worden. Dat kan ze niet schelen ook. Je ziet ze gewoon denken: "het mot maar dan."

In de fantasie wordt juist de emotie ontzettend belééfd, op een hele erotische manier. De seksuele kant van het idee wordt vooral tevoorschijn gehaald. Niemand fantaseert over als slaaf thee plukken, vis schoonmaken of vloeren boenen, terwijl je daar veel meer slaven hebt lopen. Het moet wel seks blijven. Een au pair die door de huisvader afentoe over de sofa gebogen wordt is al te banaal. Misschien wel omdat dat realistischer is.

Vanaf de mannelijke kant is de echte slavenrol er eentje waarbij hij als een seksbeest moet naaien, en in zijn fantasie kan hij dat ook aan. Hij wordt als een fokstier gebruikt, en vaak wordt met geweld gewerkt om te laten zien hoe onstuimig en hardnekkig hij is. Je hebt veelmeer de mannen die juist helemaal voor het onderwerpen gaan, maar eigenlijk heb je het dan niet meer over een slavenfantasie, maar over een onderwerpingsfantasie. Die werkt anders. Dat gaat wat ver voor dit stukje.

De vrouwelijk invalshoek is heel anders. Vrouwen fantaseren over hoe ze worden gebruikt, overweldigd, en hun kwetsbaarheid flink wordt gevoeld. Ze worden ofwel gewoon verkracht, ofwel gedwongen om mee te gaan in de sensualiteit van wat ze nou eenmaal gedwongen worden te doen. De fantasie is bijna helemaal passief, al bestaan er vrouwen die wel de logische volgende stap nemen en fantaseren over hoe ze zich aanpassen aan hun slavinnenbestaan en zelf initiatieven nemen.

In de fantasie moet de situatie duidelijk zijn. Het moet niet iets zijn waarbij je rol ingewikkelder wordt, of waarbij je meerdere rollen tegelijk hebt. Of we nou fantaseren over harems in de oude geschiedenis, of over Bijbelse taferelen, of juist over aliens die menselijke vrouwen ontvoeren voor buitenaardse orgieën, ze zitten nu in een omgeving waar ze in hun rol worden gedwongen, en hebben de identiteit van de seksslavin. Want die identiteit, daar gaat veel om.

Normaal ben je door je identiteit beperkt als het om seks gaat. Je bent een verstandig en nuchter iemand, een feministe, een moeder, een oma, een Christen, een sterke vrouw, en dat zijn allemaal identiteiten die niets met hete voze seks temaken hebben. Ja, we weten allemaal beter, maar toch stellen we ons niets anders voor dan dat die een klein beetje relatieseks hebben. Als ze meer doen, dan breken ze met hun identiteit, en met wat er van ze verwacht moet worden. Onderschat nooit hoevéél mensen zich laten leven door de identiteit die ze bij zichzelf vinden horen.

Bij de slavinnenfantasie heb je juist een identiteit opgedwongen gekregen die je meeneemt naar de diepste verlangens die je niet voor jezelf vindt kùnnen, waar je jezelf alleen aan toe ziet geven als je gewoon gedwongen wordt. Op een slavinnenveiling naakt tentoongesteld worden aan allemaal enge mannen, terwijl een verkoper al je sterke punten aanwijst, om dan door de rijkste woest aantrekkelijke vent mee naar huis te worden genomen voor vernederende gebruiksseks omdat jij passief zoveel lust in hem opwekt, dat is toch iets verschrìkkelijks waar je dwang voor nodighebt?

Als je diezelfde fantasie zou hebben zònder de dwang, dus als je bijvoorbeeld fantaseert dat je jezelf op zo'n markt te geef zet, dan wèrkt het gewoon niet meer hetzelfde. Dan is de spanning eraf dat je je kwetsbaar en gebruikt voelt. Dan ben je niet meer het zuivere meisje dat bevlekt gaat worden. Dan is er juist een soort gêne dat je je zo te grabbel gooit, of zelfs dat je jezelf opdwingt met je rare perverse gedrag. Het is opeens een hele andere ervaring, en dat komt alleen door die slavernij-invalshoek.

Zoals altijd met dit soort fantasieën doen we graag alsof het éénrichtingsverkeer is, maar dat is het niet. Er zijn héél weinig slavinnetjes te vinden die niet stiekem een script hebben voor wat er hoe en wanneer gebeuren moet of mag. Dan mag het spannend blijven hoe hun slavendrijver daar precies invulling aan gaat geven, maar hij heeft heel duidelijke grenzen waar hij niet overheen moet gaan, en heel duidelijke knoppen die ingedrukt moeten, vaak zo duidelijk dat het meer voor hem dienstbaarheid en beklemming is dan voor haar.

Als je het bij fantasie houdt is dat natuurlijk makkelijk. Dan is het gewoon bedenken hoe je het wil, en is dat je beeld van hoe het gaat. Als je het met een partner uit wil spelen, is dat moeilijker. Die moet zich dan aan jouw visie aanpassen, want anders gaat het snel schuren. Slavin zijn voor wat je lekker vindt is lekker, slavin voor iets wat je niet wil is snel heel naar.

Bij sommige mensen moet de slavernijfantasie worden uitgevoerd tot de striemen in hun vlees staan, tot ze uitgeput in een lederoutfit of met een slavenhalsband worden "doorverkocht," of tot ze bewusteloos raken van het wurgen omdat ze na de beurt worden "afgedankt," maar dat is een piepkleine minderheid. Veruit de meeste mensen vinden het zat spannend om zich als slavin aan te bieden aan een vertrouwde partner voor een wilde nacht, met een omfloerste opmerking en wat dienstbare lichaamstaal.

Tegelijk zien we wel in de plaatjes die al heel lang over seksslavernij worden gemaakt, dat die lichaamstaal ook niet echt past bij echte slaven. Je ziet geen angst. Je ziet overwinnen van schaamte, je ziet lichaamstaal van voorzichtige onderwerping, van de weerstand niet menen, van overweldigd worden. En altijd van seks.

Soms is het een vrouw die zich schijnbaar schaamt, maar niet haar knietjes naar binnen draait, niet haar vulva en haar tieten bedekt, maar alleen haar gezicht een beetje afdekt. Wel zo dat haar tieten goed uitkomen.

Soms is de slavin brutaler, zoals deze die als een paard wordt beoordeeld aan haar tanden. Hier zit wat meer een mannelijke hoek aan, die vrouwen van nu niet snel zullen fantaseren.

In de jaren vijftig is het niet anders, een rijke vent met een parelwitte grijns, die ze met haar gezicht verschrikt aankijkt, maar met haar heupen en buik zo'n beetje bespringt.

En tegenwoordig is het ook een lekker ding dat naakt te kijk staat. Ze is jong maar niet zo jong dat we ons er niet lekker over voelen om op haar te geilen, ze is in een houding die uitdaagt, netjes onthaard, netjes schoon, goed opgemaakt, en kijkt ook lekker vurig. Er glanst net genoeg dat je het in elk dagblad kan publiceren, maar niet zoveel dat je niet ziet dat ze helemaal naakt is.

En het haakt aan op een fetish die verder niets met slavernij temaken heeft, want het moet geil blijven, ook in opzichten waarvan je kan doen alsof ze niets met seks temaken hebben:

Het is niet alléén een geile fantasie om even goed je dildo mee aan het werk te zetten. Er zitten ook dweperige harmonietonen in de muziek. Want slavernij is fout en immoreel, en de slavinnen zijn slachtoffers. Dus niet alleen worden ze meegenomen in een draaikolk van hete seks, ze verdienen er ook nog respekt mee. Dat is ook een heel aantrekkelijk aspekt van de fantasie. Je maakt de wildste dingen mee, en achteraf is het niet jouw schuld. Ben je er zelfs een soort martelaar mee geworden.

Zo kom ik weer terug bij het slavernij-idee dat over prostitutie zo graag geloofd wordt. Daar wordt al heel lang in geloofd, maar het is lang niet altijd zo geweest. Eigenlijk kwam het pas op in de negentiende eeuw, toen het een stukje was van een grotere levensovertuiging, de Romantiek. Dat was een stroming in het denken, die afkwam van een tegenreaktie op de opkomst van de harde wetenschappen, de industrialisatie, en de globaler wordende wereld.

In de Romantiek zie je dat er veel waarheid wordt gezocht in het emotionele. Hoe sentimenteler, hoe meer het je naar je hart grijpt, hoe meer belang het heeft en hoe meer het waar is. Heel erg zoals Nietzsche er de aftrap voor gaf, heel erg hoe Victor Hugo probeerde om Frankrijk te mobiliseren door sentimentele verhalen te schrijven die een duidelijk slachtofferschap toeschreven aan alles wat "goed" was.

Daar kwam een stroming uit die later onder andere het feminisme zou worden. Dat was toen veelmeer dan nu heel nauw verbonden met dingen als drank- en drugsbestrijdingsclubs. Er waren ook stromingen die terugwouden naar "de natuur" of naar "het gezin" dat verloren zou zijn gegaan nu er steeds meer buiten de deur werd gewerkt in fabrieken. Er waren stromingen bij die al dat rationalisme en de logica maar niets vonden, en juist de emotie gingen opzoeken.

Iets wat je steeds terug zag komen in de politieke kanten van die stromingen is "puurheid." Er is een soort ophemelen van hoe het leven was voordat we de wereld groter en ingewikkelder gingen maken met techniek en globalisering. Het idee dat we het paradijs verlaten hebben, dat we onze onschuld en puurheid verloren hebben. Dat we terugmoeten naar het gezin, de simpelheid, de eenvoudige moraal, terug naar God.

Netzoals nu was het aan het eind van de negentiende eeuw de feministen en de religieuzen die samen het seksleven van Nederland wouden beslissen. En netzoals nu was het puur moralisme met een sausje erover van bevrijding van slavinnen. In die tijd waren de slaven in Amerika net wat jaren eerder vrijgemaakt, en ze deden alsof hoeren verdrijven hetzelfde was als de slaven hun vrijheid geven. Netzoals nu.

Toen was de tijd van de "social purity," een idee dat de samenleving gezuiverd moest worden. Gezuiverd van seks tenminste. "Social" was toen een preuts woord voor seks. Hoeren werden "social evil" genoemd. Niet dat het bestaan van hoeren een "social evil" was, maar een hoer was een "social evil." Buiten de puurheidsstromingen in Engeland was de term voor hoeren toen "gay."

Het grote verschil is wel dat in die tijd de feministen er geen doekjes omheen wonden dat ze het deden uit een moralistisch besef. Ze haalden Christelijke zeden veel aan, en ze deden niet moeilijk over dat de vrouwen zelf het werk gingen doen omdat het hun eigen keus was. Ze waren alleen minderwaardig en moesten "verheven" worden. Gevallen vrouwen die te achterlijk waren om te zien dat ze zich zedelijk moesten gedragen. Dat zit nog steeds in het prohibitionisme, maar ze komen er niet meer voor uit.

Die verheffing ging niet alleen over hoeren. Daar kwam ook de beweging tegen alcohol vandaan, campagnes tegen tabak, voor vegetarisme, voor homeopathie, voor antroposofie, voor pacifisme, tegen agressief kolonialisme, voor stichtend kolonialisme, tegen dansgelegenheden, tegen anticonceptie, voor eugenetica, tegen porno, voor seksuele matiging, tegen masturbatie, en in het algemeen tegen alles wat onzedelijk en niet in gematigdheid was. Het kwam allemaal uit de sterke normgevende vrouwenbewegingen, die veel bijval kregen van morele puristen in de politiek.

Het stond tegenover een beweging die juist rationalistisch en progressief was, de "social hygiene movement". Die wou seksuele normen losmaken van moraal, en juist baseren op voorlichting, gezondheid, hygiëne en persoonlijke keus. Dat begon tenminste zo, want netzoals je nu ziet met de hulpverleningsclubs vonden de moralisten hun weg erin naar binnen, en werd het een spotprent van zichzelf. Mensen die openstaan, staan helaas ook open voor intolerante mensen. En als intolerante ideeën er eenmaal zijn, tolereren die geen verandering terug. Veel van die progressieve clubs veranderden daardoor heel snel in uitwassen van social purity, en zelfs met een negatievere toon.

Prostitutie moest weg, en er waren nogalwat clubs die daarmee bezig waren. Dat was big business in de laatste decennia van de negentiende eeuw. Maar hoe dan? De gevallen vrouwen bestrijden was iets wat tegen het zere been was van het idee van vrouwen verheffen, en mannen straffen voor het toegeven aan hun "viriele behoeften" was in die tijd ondenkbaar, want de publieke opinie was dat mannen dat niet kònden beheersen.

Dus de prohibitionisten richtten dan hun pijlen maar op de mannen rond de hoeren. Bordeelhouders, pooiers en verhuurders van werkplekken moesten danmaar worden aangepakt zodat hoeren nergens terecht konden. Daar was weerstand tegen, dus moesten die mannen gedemoniseerd worden. Daarvoor gebruikten de prohibitionisten de slavenverhalen die iedereen nog kende uit de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog. En zo werd een beeld neergezet dat we nog steeds elke dag door onze strot gedouwd krijgen.

Al de vurige pamfletten over het wegdoen van hoeren, en hoe fout het was om prostitutie voor de volksgezondheid te reguleren, die waren alleen populair geworden bij mensen die tòch al een reden zochten om hoererij aan te kunnen vallen. De meeste mensen voelden er weinig bij. Dat werd heel anders toen de verhalen steeds heftiger slavenplaatjes afbeeldden, en vooral sexy werden. Dat sloeg veel breder aan.

Ze slaan aan op de slavinnenfantasie, maar tegelijk is de passiviteit van de slavin ook een demonstratie van haar lijdzaamheid. Geduldig lijden is een deugd voor romantici. Het accepteren van lijden wordt bewonderd in die kringen. Je offert je op om erger te voorkomen, vooral voor anderen of voor "de moraal." Braaf maar smachtend wachtend op je Messias, of de daadkrachtige redder die in zijn plaats komt.

We zijn gelukkig wel een beetje af van de verhaalvormen die je in de negentiende eeuw had, waar de zich opofferende vrouw zich helemáál opofferde en doodging in haar slachtofferschap. Dan werd er over haar gerouwd dat ze te goed en te puur was voor deze wereld, en dat de wereld te bedorven was om goedheid en puurheid in te kunnen laten bestaan. Tegenwoordig worden de vrouwen gered uit de verdorven seculiere mannenmaatschappij, en de Christelijke gemeenschap of de feministische zusterschap in.

Dat zie je trouwens ook terug in bed. Mensen die in dat soort gedachtengoed zitten kunnen heel veel wìllen in bed, maar je moet het allemaal uit ze trekken, en je moet overal het initiatief in nemen. Als je ookmaar een beetje initiatief aan ze overlaat, vragen ze wat jij zelf wil, en gaan ze dat met toch duidelijk een stukje tegenzin zitten doen, terwijl ze erop wachten dat jij als tegenprestatie uit gaat zoeken wat zij willen, en dat met ze gaat doen. Zij zijn puur, en erkennen hun "smerige verlangens" niet.

Tegenwoordig is de slavernijmythologie niet meer omdat het de enige manier is om ons te verdrijven. Tegenwoordig vinden we niet meer dat mannen onmogelijk verantwoordelijk kunnen zijn om van vrouwen af te blijven. Het Zweedse Model is daarom nu heel populair bij de prohibitionisten. Maar intussen is het niet meer zo dat mensen vinden dat vrouwen die niet aan de seksuele normen voldoen gevallen zijn, en moeten worden verheven. Dus er moest een andere reden worden verteld.

Het ligt voor de hand dat het slavenverhaal dan weer uit de kast komt. Dat werd toch al jaren verteld, en het was nooit echt weggeweest. Dat was immers de porno die de aandacht bleef trekken. Aan het eind van de jaren tachtig begon er opnieuw een vertoog over prostitutie dat hetzelfde klonk als honderd jaar eerder. Heel erg hetzelfde zelfs, als je gaat kijken naar de verhalen die toen de ronde deden. Er is weinig aan de tijd aangepast.

Misschien komt dat wel omdat mensen niet heel erg veranderen. Als het om seks gaat, willen mannen en vrouwen nog steeds hetzelfde. Porno verandert doordat de techniek anders wordt, doordat andere dingen taboe zijn, doordat andere dingen fetisjismes worden, maar verder verandert het niet. Je kan erotika uit die tijd lezen, hoerentips van duizend jaar geleden, kijken naar porno in grottekeningen, en je ziet meteen hoe het werkt.

Fantasieën over slavernij ken ik vooral uit de werkkamer. Het leeft bij klanten netzogoed als bij de rest van de mensen. Ik krijg bestwel klanten die graag willen dat ik hun meesteres ben, en ze laat beulen als slaven. De paar die dat ook waar kunnen maken zijn leuke klanten. De rest zijn een hoop werk, en geven me erg weinig voldoening. Het is voor mij ook niet leuk om een rol te spelen als mijn tegenspeler er een boeltje van maakt.

Er zijn ook mannen die juist geil gaan op het slavinnenrolletje. Daar heb ik tegenwoordig gemengde gevoelens bij. Daar heb ik aleens over geschreven. Het slavinnenrolletje wat me wordt toegeschoven door de publieke opinie is schadelijk, ookal is het het makkelijkste en het pikantste om dat soort klanten hun zin te geven. Nu doe ik uit principe de moeilijke manier, en laat ze zien dat ik een gewone hoer ben, maar wel een slavin wil spélen. Jammer eigenlijk, maar het moet zo.

Antwoord op: Zie je wel!

Ik schrijf dit blogje al heel lang. En al heel lang gebruiken collegaatjes, klanten en mensen die gewoon wat meer willen laten zien mijn blogje om uitleg en achtergrond te geven als er weereens over ons gepraat wordt. Dat vind ik fijn, want het is wel één van de redenen dat ik schrijf. Zoals ik het begon was het gewoon anekdotes, maar ik ben steeds meer gaan proberen om een goed afgerond beeld te geven van wat ik doe, en wat daar aanvast zit.

En toch trekken er mensen wat ik schrijf uit kontekst. Toen ik mijn stukje over de nadelen van de prostitutie schreef, of over hoe we abnormaal worden behandeld, of dat ik me rot voelde over piccolootjes, werden daar stukjes van haast juichend gebruikt, met de boodschap: "Kijk, Zondares geeft toe dat hoererij vreselijk is!" Er zijn een boel mensen die losse zinnetjes graag gebruiken om te doen alsof ik mijn mond voorbijgepraat heb, en heb verklapt dat het tòch allemaal ellende is in de hoererij.

En dat is onzin.

Je kan alles uit kontekst trekken, en het laten betekenen wat je wil. Kijk maar naar wat het OM doet. Kijk maar naar wat Jojanneke deed. Die doen dat heel grof, maar meestal is het in de vorm van het subtiele "ik werd vooral getroffen door het zinnetje..." en dan iets uitkiezen wat helemaal niet betekent wat ze willen zeggen, als je het in de kontekst bekijkt waar ik het in geschreven had.

Meestal is het meer een ontsporing van de discussie, dan dat ze het echt als een argument willen gebruiken. Ik schrijf veel recht uit mijn hartje, en daar zitten soms niet handig geschreven dingen bij, maar ik schrijf maar heel erg weinig dat echt zo onhandig is dat het als argument tegen mijn vak kan worden gebruikt. Maar ja, na 781 stukjes van meerdere kantjes heb je nou eenmaal veel om uit te kiezen als je kwaad wil.

Er zijn collegaatjes die van me willen dat ik alleenmaar de positieve dingen van het werk opschrijf. Die willen niet dat ik het heb over alles wat fout kan gaan, dat er foute klanten bestaan, dat je op moet passen met jezelf, dat we ookwel zien dat er dingen foutgaan. Die hebben gelijk dat dat kan worden gebruikt door mensen die graag de hoererij heel lelijk willen beschrijven.

Maar toch vertik ik dat. Ik ga niet eenzijdig lopen doen juist in een blogje waar ik probeer om te laten zien hoe het echt is om in mijn schoenen te staan. Bovendien denk ik dat ze tòch wel een stok zouden vinden om mee te slaan, ook als ik helemaal niets negatiefs schreef. Het heeft dus nieteens zin, en het zou voor mij wel al mijn plezier eruithalen om te doen wat ik doe.

Je moet je er ook niet te druk over maken vind ik. Denk maar na. Als ze iets eruitpikken om mijn blogje niet serieus te hoeven nemen, dan vinden ze altijd wel wat. En dan wouden ze al niet eerlijk lezen om te zien wat ik echt zeg. Daar verlies je niets aan. Mensen die willen verdraaien en liegen over wat er staat ga je niet opeens in eerlijke discussiepartners veranderen door te proberen ze niets te geven om fout te citeren.

Ook als mensen triomfantelijk met een los zinnetje gaan zwaaien, en roepen dat ik iets toegegeven heb, is het eigenlijk geen punt. Want dan kunnen ze dat zinnetje evengoed gewoon zelf verzinnen. Als er mensen gewoon hun woord aannemen zouden ze nooit in mijn blog controleren of het zo is. En als ze dat wèl zouden willen, kunnen ze zelf de kontekst zien staan. Daar heb ik dus ook niets aan verloren.

Je kan heel boos worden als je iemand zo'n nare manier van verdraaien ziet gebruiken. Maar eigenlijk kunnen ze er maar wat weinig mee, en hebben ze zichzelf heel erg te kijk gezet. Want dit is geen misverstandje. Al mijn blogstukjes zijn heel duidelijk, er zit niets dubbelzinnigs in. Ik doe niet geheimzinnig, ik zeg gewoon wat ik vind en hoe het is. Zonder ruimte te geven voor misverstanden. Dus een misverstand moeten ze zelf maken. En dat is de manier om valsheid te laten zien voor wat hij is.

Nooit meer terug

Ik moet geheimhouden hoe lang ik al niet meer mag werken in mijn werkflatje, want anders ben ik te makkelijk te vinden. Ook hoe dat kwam, ookal zou ik liefst van de daken schreeuwen hoe kinderachtig en kleinzielig dat gegaan is, en hoe onverschillig de mensen waren die er wat aan hadden kunnen doen. Maar ik mag tenminste tegenwoordig wel vertellen dat ik een verbod heb gekregen om te werken in mijn werkflatje.

Dat kwam er al snel opneer dat ik eigenlijk een verbod had om in mijn werkflatje te zijn. Dat is een beetje overdreven, maar ook niet zoveel. Als ik in mijn werkflatje was, ookal had ik helemaal geen klantjes geboekt, dan vonden de controleurs dat maar heel verdacht. En dan kwamen ze dus heel gauw controleren, en hoopten ze maar dat ze me met een klant zouden betrappen.

Als ik tijdens zo'n controle dan vroeg hoelang ze nog bij me bleven hangen, dan vroegen ze gretig: "Hoezo dan? Moeten we weg voor de volgende klant komt?" En dan bleven ze nog langer treuzelen. Er kwam geen klant, natuurlijk, want ik ben netjes gestopt toen ze me mijn brood afpakten. En ik ben de illegale escort ingegaan. Gelukkig had ik daar tenminste een instapje in omdat ik het toch al weleens naast mijn thuisontvangst deed. En gelukkig hebben ze dat nooit geweten.

Mijn werkflatje is altijd een soort tweede huisje voor me geweest. Ik hou graag mijn klantjes en mijn eigen woonplekje gescheiden, maar het is en blijft een huis van mij, ookal werkte ik er vooral. Het was mijn plekje, waar ik mijn werk deed en waar ik mijn eigen klantjes ontving. Het was een stukje van mijn wereld waar ik op een andere manier thuis was dan thuis.

Nu kom ik er nog maar weinig. Eigenlijk alleen als ze me willen controleren en ze voor een dichte deur staan. Dan kom ik de controleurs binnenlaten die dan vaststellen dat de WC droogstaat en dat het hele huis door meurt, dat in de keuken alle bakjes en kastjes leeg zijn, dat er geen lakens op het bed liggen en alles stoffig en bedompt is. En dan nog denken ze dat ik daar klanten ontvang, en gewoon het niet toe wil geven.

Ik doe er niets meer. Ik voel me er niet meer op mijn gemak, en ik heb ook niets anders om ermee te doen dan wat ik deed. Ik ben maareens gaan kijken wat ik er nou mee moest, want mijn geldmannetje merkte wel op dat ik er eigenlijk alleen een smak geld aan kwijtben om het te houden. Ik moest gaan kiezen, vond hij, en ik wist niet wat ik daar nou mee aanmoest. Hij had me wel mogelijkheden voorgesteld, maar die vond ik allemaal zo verdrietig.

Mijn gevoel vertelde me niet wat ik moest doen, dus ik ben maareens naar mijn werkflatje teruggeweest. Nu zonderdat er controleurs waren, en zonderdat ik er kwam om er iets te doen. Dat was een soortvan thuiskomen op een plek die ik supergoed ken, terwijl alles anders is. De ramen moesten gelapt, de keuken was kil en rook zelfs niet meer naar koffie. De badkamer stonk naar eieren en was kaal zonder al mijn handdoeken en tierelantijntjes.

Maar pas toen ik in de halkast keek en mijn kluis open zag hangen, werd het even teveel. Hij moet nu wel opengelaten worden, want de controleurs willen er altijd in kijken en er zit een tijdslot op. Eigenlijk maakt het niet meer uit, want er zit geen cent meer in. Maar het voelt nog steeds helemaal verkeerd om dat deurtje open te laten hangen. En toen kwamen de tranen.

Ik heb hier wel eerder over gegriend, vooral omdat het allemaal zo oneerlijk ging, en het zo dom en onnodig is om mijn bedrijfje voor niets kapot te maken. Maar nu was het een ander soort verdriet. Dit ging even niet over mij tegen de overheid, of over al die onpersoonlijke zakelijke dingen. Dit was ooit een klein plekje van mij. Ik voelde me niet meer thuis, en ik voelde dat er een heel belangrijk iets verloren was gegaan.

Het was niet alleen voor mijn klanten een belangrijk plekje waar ze even konden wegduiken in mijn konijnenholletje. Het was ook een konijnenholletje voor mij. Ergens waar ik de regels maakte. En ergens waar ik even op kon gaan in mijn werk zonderdat er de rest van de wereld, en de rest van mijn leven, bijkon. De lelijkheid bleef buiten. Het moois kon ik binnen veilig doen.

Misschien vinden jullie het raar, en het is vast ook iets waar je je niet goed in in kan leven. Maar voor mij was dit even belangrijk, want ik kan me zo moeilijk losweken van het werk dat ik zolang gedaan heb op dat plekje. Ik had zo graag daar de tijd gewoon stil laten staan. Ik heb nu echt geen slecht leven, en er zijn ook goeie kanten aan de verandering. Maar ik vind het heel jammer, en heel verdrietig, dat ik kwijt ben wat ik had.

Antwoord op: Er moet toch wat achter zitten

Als een slachtoffer van mensenhandel, moderne slavernij, wordt verhoord om mensen daarvoor op te kunnen pakken en veroordelen, dan moeten er verklaringen komen. De politie besteedt lange dagen aan het masseren en onder druk zetten van hun getuige, en daarbij worden soms ook mensen van buiten politie en Justitie ingezet. Dat geeft een heleboel praat die op band komt te staan.

In die praat zit meestal een heleboel tegenstrijdigheid. Dat is nietzo raar, want het verhaal wordt in de verhoorkamer niet alleen afgedraaid, het wordt daar gemáákt. De zedenagent doet aan 'coaching' om het verhaal te krijgen wat de rechter verwacht bij een geknakt zedenslachtoffer. Daar komen vaak dingen bij voor die gewoon niet kloppen met wat de getuige of het slachtoffer eerder of later zei. Dat valt het OM maar zwaar op de maag, want het is niet altijd mogelijk om dat allemaal recht te praten.

Maar gelukkig is het niet erg. Ja, er zijn tegenstrijdigheden in het verhaal, of personen, vliegtuigvluchten, gebouwen, advertenties en grote sommen geld blijken niet te bestaan, of filmopnames, computerlogs en telefoonregistraties spreken de verklaring waar zo hard op is gezwoegd tegen. Maar dat maakt niet uit. Want het is zó'n heftig verhaal, daar móét wel een grond van waarheid onder zitten.

En dat is wel een heel erg rare knoop die je dan in je logica legt.

Je hoort deze heel weinig. Veel te weinig, vind ik. Niet omdat hij weinig wordt gebruikt, maar omdat er maar heel weinig van naar buiten komt. De stelling van vandaag zie je namelijk vooral binnen de politie en het OM. En dat is zo'n beetje de schadelijkste plek waar dit soort rottigheid kan zitten. Want die worden helaas gezien als een hele betrouwbare bron van informatie, ookal zijn ze dat helemáál niet.

Als je een beetje gaat graven zie je dat hij eigenlijk best vaak wordt gebruikt binnen die wereldjes. Tenminste, als ze daarmee het verhaal dichter bij hun eigen verwachtingen kunnen verbuigen. Anders niet natuurlijk. Als een verdàchte zich ergens mee tegenspreekt, ookal is het maar een nuance, dan wordt dat voor de rechter gebracht alsof het laat zien dat je geen woord uit zijn mond kan vertrouwen. Want dan is het opeens helemaal andersom.

Doe even een stapje achteruit, en denk er eens over na. Als je met iemand praat die iets heel heftigs vertelt, ga je er dan makkelijker of minder makkelijk vanuit dat het waar is? En als dat heftige verhaal opeens dingen bevat die helemaal niet kunnen, of waar het verhaal eerst iets heel anders over zei?

Stel je voor dat iemand je vertelt dat hij te laat is op je afspraak omdat hij werd beroofd. Een dief hield hem tegen met een geweer, en pakte zijn portemonnee, autosleutels en telefoontje af. Dus daarom kon hij niet op tijd zijn. Maar hij is na de beroving meteen in zijn auto gesprongen om zo snel mogelijk bij je te zijn! En dan hoor je zijn telefoontje afgaan. Maar niemand zou toch zoiets heftigs als een beroving verzinnen?

Het is onzin, en dat weten de Officieren van Justitie die deze uitspraken doen netzogoed als jij. Die moeten alleen wel hun verhaal doordrukken als ze hun moraal willen volgen. Barbertje moet hangen. Hoe dan ook. Maar moralisten zitten altijd met de moraal in hun maag. Als ze eerlijk zijn over wat er echt gebeurt, blijft hun moralisme onbevredigd. Maar als ze liegen, voelt dat ook niet moreel. Dus onzin aanmaken en dan zichzelf overtuigen dat het niet erg is, omdat ze er een hogere waarheid mee dienen, dat voelt het beste. Dat is zelfbevrediging.

Negen jaar

Vandaag is mijn blogje negen jaar oud. Ik verbaas me telkens weer dat het zo oud is, het voelt alsof het nog steeds wennen is, en nog steeds iets is wat nog niet volwassen is geworden. Er ontbreekt nog zoveel, en ik heb nog zoveel niet genoeg uitgelegd. Tegelijk voelt het ook als iets wat ik altijd al gedaan heb, en kan ik me niet voorstellen hoe het zou zijn als ik het niet meer zou schrijven.

Bijna elk jaar schrijf ik wel een stukje op de verjaardag van mijn blog. Vorig jaar niet. Toen zat ik er echt even doorheen, en had ik er geen zin in. Ik speelde toen zelfs met het idee het hele ding maar op te doeken. Mijn blog voelde vooral als een last. Een verjaarsstukje is als een feestje, en je geeft ook geen feestborrel als je bedrijf op apegapen ligt.

Het is een moeilijke twee jaar geweest, met het verlies van mijn bedrijfje, het harde werk van een nieuwe studie, het overschakelen op de escort, en ook in het reine komen met dat mijn Christen-identiteit niet meer zo vanzelfsprekend is voor me, en dat komt ook weer door mijn opleiding. Mijn blogje is dan wel een plekje om even iets te doen wat me me altijd nuttig laat voelen, en me een uitlaat geeft, maar dat is ook niet altijd de oplossing.

Mijn blogje is niet veel veranderd, het is nog steeds een beetje hetzelfde projekt voor mij. Ik wil er nogsteeds hetzelfde mee doen, ik wil nogsteeds hetzelfde soort ding blijven schrijven. Maar de wereld eromheen verandert. Ik ben de enige niet meer, zoals toen ik begon. Ik ben tegenwoordig een beetje een ouderwets blog wat elke week iets nieuws plaatst, niet een scherp reaktieblog. Ookal is dat gedeeltelijk omdat mensen mijn nieuwsstukjes maar niets vinden.

Ik vraag me weleens af hoeveel ik nou moet vinden van mensen die dingen aan mijn blog afkeuren. Er zijn wel erg veel mensen die iets vinden van wat ik schrijf. En die het beter weten. Ik word al die mensen die het beter weten zat. Al die lui die vinden dat ik beter had moeten argumenteren bij de politiek, dat ik meer van zus of zo had moeten spreken. Heel veel mensen die me afkatten, maar zelf schrijven ze ook niets. Ik doe het, en de beste stuurlui staan aan wal. Dat haalt veel van het plezier er wel af.

Dat er nu andere kanalen zijn met blogs of Facebook-pagina's of columns op websites die ook vertellen over het hoerenbestaan, dat kan ik alleenmaar toejuichen. Soms gebruiken die ook content die ik dan ooit op mijn blogje heb gezet. Ik vind het goed als die overgenomen wordt, maar als je mijn argumenten kopieert, doe het dan goed. Anders denken mensen als ze eenmaal bij mij uitkomen dat ze het aleens gelezen hebben, en slaan ze het over.

Dat is dan nog als er echt een argument van me gekopieerd wordt. Want je hebt natuurlijk ook mensen die het leuk vinden om stukjes uit mijn blog buiten hun kontekst te gebruiken, en dan nog wel om daarmee te doen alsof ik iets zeg wat ik helemaal niet gezegd heb. Ik zag op een feministische website dit stukje citaat, en dat werd gebruikt alsof het de draad van mijn hele blog weergaf:

Zoveel champagne zorgt er nu voor dat ik het spul niet meer kan zien. Ik vond het vroeger hardstikke lekker, maar ik kotste er na een poosje in de clubs bijna van. Het is voor mij ook een soort symbool geworden, voor al die oneerlijke dingen die ik met klanten deed. Er zitten schaamtegevoelens aan vast.

Ik bereik met mijn blogje niet echt wat ik van plan was, en dat is gewoon een kijkje geven zodat mensen mijn vak beter gaan begrijpen. Dat komt door onwil, en doordat ik voor mijn blogje zoveel onderzoek heb moeten doen, ben ik dat ook wel gaan zien. Dat is heel jammer, want er is verder weinig wat mensen een menselijk kijkje geeft over hoe we zijn. Daar is mijn blogje nog steeds best uniek in.

Onderzoeken is ondankbaar. Ik heb gemerkt dat ik onderzochte, ingewikkelde stukjes, vooral over onderwerpen die ik als verzoekje had gehad, met veel moeite schrijf en dat die het minst populair zijn. Hoe meer ik uitleg, hoe minder mensen zich betrokken voelen. Ik dacht altijd: als ik maar net wat verder uitleg, als ik maar net wat toegankelijker schrijf, dan snappen ze het wel. Dan valt het kwartje wel. Als ik maar alle kanten belicht zien mensen wel dat ze niet eromheenkunnen dat het zo is. Maar het heeft geen zin.

De populariteit van mijn blogje is ook weer verder ingezakt. Vooral sinds januari 2017, toen ik van de ene dag op de andere van 690 Google hits per dag zakte naar 127. En dat zijn gemiddeldes. Vergeleken met 2013 heb ik nog maar een tiende van mijn bezoekers over. Dat is geen tijdelijke daling ook, het blijft maar afzakken, telkens met een stapje verder naar beneden.

Het komt door een aantal dingen. Ik ben niet meer de enige die over prostitutie-ervaringen schrijft, de mensen die me interessant vinden hebben me al weleens gelezen, en veel doen de moeite niet om terug te komen, ik ben het over moeilijkere dingen gaan hebben, blogs worden toch al minder hip, de interesse in hoeren als mens daalt, en Google slaat me over ook als ik verwacht dat ik wel aan een zoekterm voldoe.

Ik zoek regelmatig in mijn eigen blogje iets terug, en dat doe ik meestal met Google. Vroeger werkte dat heel goed. Tegenwoordig laat Google best vaak mijn hele blogje niet zien, en moet ik er met aanhalingstekens "zondares" bijschrijven omdat er anders niets van komt. Daar mis ik wel bezoekers door.

Er blijven ook dingen onverminderd hoog. De doodsbedreigingen op mijn mailadres, de pooiers die denken dat ik wel interesse in ze zal hebben, dat neemt niet af. Ook de mannen die ondanks alles toch gaan proberen klant bij me te worden, en de jongens die ontmaagd willen worden, die blijven komen. Netzoals de meiden die hulp nodig hebben in het vak. Die kunnen me wel vinden.

Maar weet je, het maakt me eigenlijk niet zo uit. Al lezen er maar tien mensen mee, die wat aan mijn blogje hebben. Dat is genoeg. Ja, ik zou liefst hebben dat iedereen met interesse in mijn business tenminste een keertje komt lezen, maar dat krijg je of dat krijg je niet. Intussen is het nog steeds mijn uitlaatklep, en mijn manier om mijn hartje te luchten.

Ik ga kijken of ik er tien jaar van kan maken. Liefst voordat al mijn bezoekers opdrogen.