Spannende misstanden

Hoererij kan je op veel manieren doen. Daar heb ik aleens over geschreven. En nog wel in meer stukjes. Ik heb altijd gezocht naar wat er bij me paste, en ookal heb ik veel soorten van hoererij uitgeprobeerd, er kwam wel telkens in terug dat ik persoonlijk contact met mijn klantjes maakte. Zelfs op de Wallen wist ik hun namen, en kreeg ik ze aan de praat. Want dat is gewoon mijn sterke kant, zo werk ik fijn.

In de thuisontvangst en de escort is daar veel meer ruimte voor. Niet alleen omdat de dates langer zijn, maar vooral ook omdat de klanten het meer willen, en meer verwachten. Ze komen om even zich bloot te kunnen geven, even welkom te zijn, met hun seksualiteit maar ook met alle andere dingen die belangrijk voor ze zijn. Daar komt gewoon heel veel pillowtalk van, en je krijgt de kans mooie illusies te maken.

Meestal vind ik die illusies leuk. Dan voel je een beetje aan wat de klant zoekt, en spiegel je hem wat moois voor. Soms ben je de volkse meid, of de spring-in-'t-veld, of juist de luie schootpoes, of de oversekste nymfomane, of de moederlijke vrouw, of juist de lerares die hem gaat helpen met alle dingen waar hij zich onzeker over voelt omdat hij ze niet kan. Er is voor iedereen wel een rol, en je kan het zo gek niet bedenken of er is een man die het wil.

Er is alleen een rol die me met al die jaren heel erg is gaan tegenstaan. En dat is de rol waarin je doet alsof je betrokken bent in al die misstandenverhalen die voor waar doorgaan in de pers. Gelukkig zijn er maar een handjevol mannen die daarvoor gaan, ookal zijn er bestwel wat die het wel geil zouden vinden als je er zelf mee zou komen. Die vind ik overigens een stuk gezonder, want die zijn gewoon klaar om ermee te spelen, en niet op zoek naar ellende.

Je merkt het meestal pas als je hem op kamer hebt. Dan komen de voorzichtige vragen, over hoe je aan het werk kwam, en wat voor rol je vriendje daarbij speelde. Altijd vissen naar je motivatie, en blijven drukken op dingen die weleens bij een pooierverhaaltje kunnen horen. En geef je ze een vinger, dan blijven ze trekken tot ze de hele hand hebben. Als je daaraan meewerkt dan, want hij kan wel meer willen.

Als je geluk hebt, is het een vent die op zoek is naar een kans om de held te spelen. Die wil een uitgebuit, gedwongen meisje vinden die hij kan redden uit de handen van een pooier. Hij is altijd op zoek naar een geknakte seksslavin die hij kan losrukken uit haar grauwe hel. En wat ze dan uit dankbaarheid gaat doen, in ruil voor kost en inwoning bij hem, dat mag je zelf raden. Redden betaalt goed, ook in de fantasie van mannen die erop geilen.

Maar als je minder geluk hebt, geilt hij gewoon op slavinnetjesporno. Daar is opzich niets mis mee. Slavinnetjesporno werkt heel goed voor héél veel mensen. Mannen èn vrouwen. Dat komt omdat het goed past bij bepaalde basis-instinkten, en die worden meestal nietzogoed bediend in andere soorten van seksualiteit dan de slavinnetjesfantasie. Erop geilen is niet erg. Maar dat is niet zo voor erop geilen en dan ooknog deelnemen aan dat het echt zo ìs.

Van de mannen die wouden naaien met een slavinnetje, en dat zijn er sowieso maar heel weinig vergeleken met de rest van de klanten, heb ik er géén gehad die éérst even controleerde of het wel goed met me zat voordat ze ernaar gingen vissen dat ik een verhaal op zou hangen over dat ik tot seks met hem gedwongen werd door een agressieve pooier. Ook de "redders" niet. Want ze willen het geloven, en daarvoor moet er twijfel zijn of ik wel menswaardig leef.

Jaren terug had ik er geen moeite mee. Daar heb ik aleens wat over geschreven, ookal was de kontekst ietsjes anders. Ik speelde graag het slavinnetje, want de klant vindt het leuk en ik vind het een prima rol. Een beetje nederig doen en je pooier aanroepen voor alles waar je geen zin in hebt is makkelijk zat, en je kan het aanpassen aan waar je de klant nog mee vertrouwt, en wat je hem liever niet laat doen.

Bovendien ben ik ook niet van steen, en vind ik die passieve rol afentoe best eens verfrissend. Ik ben eigenlijk altijd degene met het initiatief tijdens mijn werk, en ik heb ook gewoon vrouwelijkheid die goed past bij mannen die het heft in handen nemen. In mijn fantasie gebeurt er minstens zoveel met mij als dat ik zelf doe, en op mijn werk is dat eigenlijk nooit zo. Dan bepaal ik eigenlijk alles wat er gebeurt, ook wat de klant doet omdat hij denkt dat het zijn initiatief is.

Maar ik doe het gewoon niet meer. Niet omdat ik er geen lol meer in zou hebben, en ook niet omdat ik het niet als werk meer zou willen doen, maar omdat ik het zo zat ben dat de maatschappij maar gelooft in al die fabeltjes over ons. En elke klant geef je toch de illusie mee naar huis. Als je nog niet heel ervaren bent, denk je dat klanten zich wel realiseren dat je illusie maar een luchtkasteel is. Later merk je pas hoeveel mannen het heilig blijven geloven, ook thuis.

Ik heb weleens gespeeld dat ik een elfje was die met een toverfluit gevangen was. Het kwam recht uit een Frans kinderboek uit de jaren vijftig. Maar inplaatsvan dat ik de jongen die me ving mee op avonturen nam, was nu de man die mij gevangen had me erg enthousiast aan het naaien. Hij had me als slavinnetje. Dat vind ik prima. Er zijn geen bijgeloven over elfjes die ik daarmee onderstreep, en ik ben ook niet elke dag bezig met wat die verhalen met elfjes doen. Dus dan heb ik er geen bijsmaak bij.

Want dat is het nog het meeste. Het botst gewoon met me. Ik ben zo hard bezig om mensen te laten zien dat we mensen zijn, en dat we gewoon rechten moeten hebben en niet in een geile fantasiewereld met onzichtbare toverpooiers leven, dat ik het gewoon niet meer over mijn hart verkrijg om bij klanten dan wèl te doen alsof het zo is. Het voelt zo bitter en zo boosmakend. Ik wil het gewoon niet meer in mijn buurt hebben. Het komt via de TV en de brievenbus al genoeg bij me binnen.