Mijn hulpploeg

Toen ik met mijn blogje begon in 2008 was dat gewoon wat schrijven. Zonder na te denken, hup op internet. Dat was een kick op zich. Maar mijn blogje werd groter, en ging puberen. Ik was geen schrijfster, en ook geen onderzoeker, en er moest toch steeds meer en meer op van mezelf.

Dat begon toen ik mijn geldmannetje tussen neus en lippen door vertelde over mijn blogje. Die was eerst helemaal niet blij, want die wou niet betrokken raken bij iets waar hij niet van wist hoe het zou gaan lopen, maar hij sloeg heel snel om naar een enthousiaste helper die me graag af en toe hielp corrigeren of controleren, vooral als het met geld of cijfers temaken had.

Het was een hele tijd alleenmaar hij en ik, en toen kwam er een reageerder op mijn blog in mijn e-mail, die me hele nuttige dingen vertelde over waarom de overheid deed wat hij deed. Dat was Bouche, een studentescort die rechten studeerde. Die was onderweg om rechter te worden, ookal heeft ze uiteindelijk wat anders moeten kiezen omdat er vermoed werd dat ze seksueel uitspatte. Want dan mag je geen rechter zijn.

Kort daarna kreeg ik ook kennis aan Puttana. Een Nederlandse hoer die veel met de Oostblokkers omging omdat ze daar wat familiebanden mee had. Een meid met haar op haar tanden, die er geen probleem mee had om me tegen te spreken als ik dat nodighad. Dat had ik in die tijd vaak nodig terwijl ik niet wist dat ik het nodighad. De ontwikkeling van mijn blogje maakte me overmoedig, en ik keek over dingen heen.

Er las een computergoeroe mee met mijn blogje, en die maakte me op een dag erg aan het schrikken doordat hij me liet zien hoeveel informatie hij toch nog van mijn computer kreeg, ondanks dat ik al vanaf het begin TOR gebruik om mijn blogje te schrijven. En die heeft me toen geholpen om mezelf beter te beveiligen, ookal heeft dat werken aan mijn blogje stukken moeilijker gemaakt.

Toen mijn blogje volwassen werd, had ik een boel dingen die ik moest gaan uitzoeken en vertellen, om het verhaal volledig te maken zodat mensen echt konden begrijpen waar ik over schreef. Maar daar had ik gewoon niet alles voor in huis. Ik had de contacten niet om het nieuws te verzamelen, ik wist niets van statistiek enzo, en ik ben ook zéker niet de meest ervaren en wijze hoer in Nederland. Ik had dus hulp nodig.

Dat begon met een netwerkje van vrijwilligers, en daarna ging het opeens heel snel. Vooral toen ik wat controversiële stukjes had geplaatst kreeg ik opeens meer aanloop dan waar ik mee kon dealen. Mijn goeroe was weer mijn reddende engel, en die zette toen groepen voor me op zodat er groepen binnen mijn kring beveiligd konden praten met elkaar. Het werd een soort dorp bijna.

Er kwamen telkens weer mensen bij, en eerlijk gezegd werd het moeilijk om bij te houden wie nou wie was. Mijn goeroe had het zo ingesteld dat helpers alleen met elkaar konden communiceren als ik ze aan elkaar introduce-te, maar dat was ookal veel werk. Bovendien bleek dat er een heleboel helpers vooral heibel kwamen maken als de dingen niet precies zo gingen als ze wouden, en sommige types leken heel nuttig maar waren vooral uit op mijn identiteit.

Nou dat mensen mijn blogje kenden, kreeg ik ook temaken met lui die wouden dat ik hùn verhaal ging vertellen, en die me voor wouden schrijven wat ik moest bloggen. Of ik kreeg opeens een mail van een andere hoer die met hetzelfde onderwerp bezigwas als ik, en me alsof ze mijn baas was op een groot kantoor beval om "alles wat je hebt over" dat onderwerp op staande voet aan haar te mailen. Of met beheerders van andere blogs en websites, of van hoerenorganisaties, die wouden dat ik bij ze aansloot.

Die aansluiting vinden bij andere mensen en andere groepen vond ik eerst heel fijn, een soort erkenning. Maar de toon waarmee dat gebeurt is niet als collega's onder elkaar, of mensen die elkaar proberen te helpen. Het ging juist om een soort haantjesgedrag waarbij die andere groepen benadrukten hoe belangrijk ze waren, en dat ik me aan moest gaan passen. Er zat een afstandelijkheid in en een dominantie die meteen mijn haren overeind liet staan. Ik hield het maar bij mijn eigen mensen.

Na een hele hektische tijd heb ik dus de groep weer kleiner laten worden. Iedereen die wil helpen mag nog steeds meedoen, maar het is gewoon beter om niet van iedereen een netwerk te maken. Inplaatsvan een heel dorp is het nu gewoon een groepje mensen waar ik op kan rekenen, en die goed met elkaar omgaan zonderdat er de hele tijd relletjes moeten worden gesust.

Ik vind het ook fijn dat ik iedereen nu een beetje ken. Als je de hele tijd nieuwe mensen moet inpassen, en al die namen uitelkaar moet houden waar je geen gezicht bij hebt, dan wordt het soms een beetje vreemd. Je moet met iedereen uitvinden hoe persoonlijk ze willen worden, en hoe voorzichtig je met ze moet zijn. Als je een klein groepje hebt, dan wordt het veel natuurlijker en losser. En je kan gewoon meer jezelf kwijt.

Mijn steun en toeverlaat is mijn geldmannetje. Hij is al jaren en jaren mijn boekhouder, vecht voor me tegen Belastingdienst, gemeente en bank, en hij laat zich zonder een boze blik helemaal van onder tot boven controleren. Hij helpt me al jaren met de kleine dingen, met nakijken en met zien of ik wel goed overkom, en hij heeft het nooit onze professionele band laten aantasten. Hij is ooknog de enige van mijn ploeg die ik nogweleens in levende lijve zie.

Er is een stagiaire bij een grote landelijke politieke partij, die weet wat er allemaal in de wandelgangen van de politiek speelt. Zij is een meesterlijke intrigante, en heeft heel veel losgekregen bij allemaal lobbyisten en belangrijke figuren. Daar heb ik een heleboel aan gehad voor een hoop begrip en een hoop stukjes. Zij staat aan onze kant, ookal doet ze zelf nieteens sekswerk.

Maar ik kan vooral veel hebben aan andere hoeren die met me meedenken, en die niet bang zijn om me terug te fluiten. Bouche, die ooknog een grootse jurist is met veel kennis, Puttana, die niet op haar mondje is gevallen en me zo goed kan helpen met informatie uit de Oostblokse meiden, KSP met haar scherpe tong en nog scherpere intelligentie, die me graag bijstuurt als ik dingen niet helder en hard genoeg neerzet.

Ook W en F, tophoeren die me veel kunnen leren omdat ze gewoon veelmeer ervaring en véél meer talent hebben dan ik, en me dus onschatbaar waardevol advies geven voor mijn loopbaan en voor mijn blogje. N, die me een goed begin heeft gegeven in het begrijpen hoe die hele mensenhandel-toestand er nou uitziet voor mensen aan de binnenkant. Lux, die me telkens uit mijn schulp haalt als ik bang ben dat ik te ambitieus ben wanneer ik een groot onderwerp wil aanpakken.

En natuurlijk mijn goeroe, de man of vrouw die àlles met computers kan, en me met elk computerprobleem bijstaat. Die als antwoord op bijna alles aankomt met download-koppelingen of "scripts," programmaatjes die hij speciaal voor mij voor één taak geschreven heeft waardoor hij dingen doet waarvan ik nieteens wist dat die kònden met computers. En vooral zorgt hij dat ik onvindbaar blijf voor mensen die het niet goed met me voorhebben.

Ik wil ook even mijn mannen van de politie noemen. Ik heb weinig goeds over de politie te zeggen, maar ik zeg er wel altijd bij dat er fijne mensen bij die politie werken. En mijn politieman en mijn ex-rechercheur zijn twee van die gouden mannen die je echt kan vertrouwen. Die hebben niet alleen heel veel verteld over de politie, waardoor ik meer begrijp, maar zijn ook gewoon trouwe helpers als er iets moet gebeuren voor een stukje.

Mijn statistiekmannetje begon als iemand die me rechtzette met een paar dingen die ik niet snapte aan statistiek, maar die heeft intussen een belangrijke rol gekregen in alles waarin ik onderzoek doe of moet verwerken. Hij is een allesweter die ook echt alles wéét, en dat is heel zeldzaam. Hij heeft een vlijmscherpe geest, en heeft in een vloek en een zucht de verborgen foutjes in elke redenering en elk rapport te pakken. Hij is ook heel streng voor mij als ik niet strak genoeg redeneer, maar van mij mag hij altijd zo streng blijven.

Voor sommige van mijn stukjes heb ik heel veel aan mijn advocaat. Die is nog niet bovenaan de ladder, maar daar komt ze wel. Ze is slim, gehaaid, en weet heel goed wat er wel of niet kan. Ze heeft ook gehoerd in haar studententijd, en weet dus wel waar ik over schrijf. Ze houdt me tegen als ik iets ga zeggen wat niet mag, ze weet ook wanneer ik verdwaald ben in de juridische doolhoven, en ze doet haar best om alles uit te leggen zodat ik het ooknog snap.

Dat is mijn vaste ploeg, maar mijn blogje zou niet hetzelfde zijn zonder de mensen die een keertje wat insturen. Zoals de huisarts, Y, de jong begonnen hoeren, en iedereen die me tipte met iets wat niet meteen een ingezonden stukje werd, maar wat voor mij wel de puzzel steeds vollediger maakt. Iedereen draagt bij aan mijn blogje, en iedereen heeft me geholpen om het te maken wat het nu is.

En weet je wat het fijne is? Het is allemaal om mij te helpen om mijn blogje beter te maken, maar zonderdat ik op hoef te geven dat mijn blogje mijn kindje is. Ik ben nog steeds de vrouw die bepaalt wat het volgende stukje wordt, waar ik over schrijf, en hoe. Ik heb heel veel aan mijn hulpgroep, en zonder die mensen zou ik heel veel waar ik trots op ben niet hebben kunnen doen, maar het blijft mijn blogje.