Antwoord op: Romantisch

Als je de hoererij niet in een negatief licht zet, of zegt dat het best een leuke baan is, of dat het niet klopt dat het allemaal vieze ellende is in de business, krijg je heel snel opmerkingen over dat je er te romantisch over denkt. Als je uitlegt dat er plezier aan betaalde seks zit, en je klanten er veel voldoening uithalen, of dat je het zelf een leuk, spannend of bevredigend beroep vindt, zeggen de mensen dat je het romantisch maakt.

Het wordt meestal spottend gezegd, alsof je bezig bent met wensdenken. Alsof je de harde realiteit die iedereen weet niet onder ogen wil zien, en er dus maar een verhaaltje bijdenkt dat je op je gemak stelt over wat je toch al wil geloven. Gek genoeg door mensen die dat zelf doen, maar dan aan de andere kant van het debat. Of misschien is dat wel nietzo gek.

Deze wordt flink tegen mij gebruikt, maar ik heb ookwel gezien dat mensen die mijn blogje aanhalen om te laten zien dat er meer aan prostitutie vastzit dan de verbiedertjesfabels heel vaak dit als antwoord krijgen. Er zijn vooral veel mensen die ervan worden beschuldigd die niet zelf in het vak zitten, want die zijn er makkelijker van te overtuigen dat ze zichzelf misleiden.

Verbiedertjes, en vooral de anti-seks verbiedertjes, gebruiken deze véél. Soms ook zonderdat ze hem als antwoord op een bepaald iets gebruiken, dan is het gewoon dat we van het romantische beeld van prostitutie afmoeten. Want ze doen graag alsof de publieke opinie volgezogen is met alle positieve verhalen in de media, ookal is dat andersom als je even gaat zoeken.

Het is een hele makkelijke. Als ze deze gebruiken willen ze gewoon doen alsof de zogenaamd romantische persoon helemaal niet op de werkelijkheid let omdat die zit te dromen, dus dat we die maar vooral niet serieus moeten nemen. En meestal wordt het gebruikt als dooddoener, om vooral maar niet op een argument in te hoeven gaan. Dat wil al wel wat zeggen.

En bovendien is het niet eens waar.

De verbiedertjes doen graag alsof hoeren romantisch praten over ons werk. Alsof we het zwijmelend ophemelen. Ondanks dat we het elk uur van ons werk recht in de ogen moeten kijken, omdat we het moeten dóén, als wèrk, en we ons dus geen denkbeelden kunnen veroorloven die het werk minder effectief maken. En van een romantisch beeld van je werk ga je niet beter werken, dat zal iedereen wel gezien hebben die een beetje carrière heeft gemaakt.

Het beeld dat ze "niet romantisch" noemen is helemaal gebouwd op emotie en indrukken. Als je gaat graven naar alle dingen die in hun denkbeeld voorkomen kom je erachter dat het allemaal op gebakken lucht rust, en vaak gewoon kan worden bewezen dat het andersòm is. Maar het beeld wat ze scheppen moet je aanspreken op een emotioneel level, want dat emotionele level stelt geen lastige vragen. Je moet het beeld kunnen vóélen.

De gestaalde, meedogenloze misdadiger die het jonge, angstige, onschuldige meisje in zijn web heeft gelokt met mooie beloftes, waar zij door haar onschuld en naïviteit geen weerstand aan kon bieden, duwt haar nu met een meedogenloze grijns naar binnen bij een onverschillige, vuige klant die haar bruut, afstandelijk en pervers gaat verkrachten. Had ze maar naar de waarschuwingen geluisterd, nu plukt ze de wrange vruchten van haar onvoorzichtigheid. Maar we vergeven haar, en vangen haar liefdevol op, zelfs als ze zelfs niet durft te zeggen dat het zo zit, en door haar angst blijft acteren dat ze zelfbeschikking heeft!

Niet gek genoeg? Er zijn genoeg elementen die ze er graag bijdoen, van brandmerken in de vorm van tattoo's, die ervoor moeten zorgen dat ze niet weg kan. Dat ze worden verbrand met strijkijzers, dat er honkbalknuppels op hun hoofden worden gebroken, tot messen die door hun borsten worden gestoken, en allemaal zònder sporen achter te laten. Door een ijsbadje.
En natuurlijk de gekste, dat die tienduizenden meiden waar het over gaat het nooit zat worden en er een punt achter zetten.

Gelukkig zijn de redders er! Vooraan staan de mensen die awareness over de verschrikkelijke situatie verspreiden, want zoals het licht ongedierte verjaagt, zo verdrijft awareness de pooiers en zorgt dat de meisjes eindelijk bevrijd kunnen worden. De èchte helden zijn de mensen die durven te zeggen dat massaverkrachting, bizarre martelingen, afpersing en chantage dingen zijn waar zij tégenzijn!

Aan de andere kant heb je de hoeren. Die vooral bezig zijn om hun eigen leventje te leiden, en een beetje buiten de schijnwerpers te blijven. Er zijn er maar een handjevol van ons die naar buiten komen met onze verhalen. Wat dat voor verhalen zijn verschilt per column, blog of boek, want we zijn nèt mensen. Er zit verschil tussen ons, en hoe we ons leven leiden.

We beschrijven hoe we in vreemde situaties komen omdat we intiem zijn met onbekende mensen. We beschrijven hoeveel achtergrondwerk erin gaat zitten. We beschrijven de problemen die ons door de maatschappij, en vooral de overheid, in de weg worden gelegd. We beschrijven hoe we doorwillen, wat we voor momenten beleven, wat het het waard maakt, en wat niet. We beschrijven onszelf als mensen, steevast.

Om mezelf als voorbeeld te nemen, ik schrijf over het opruimen van ouwe condooms die achter het bed zijn gevallen. Ik schrijf over SOA's, over irritante soorten klanten, over klanten die beheerd moeten worden, over ongelukjes met cockrings, over fouten uit mijn verleden, en natuurlijk het ene na het andere stukje over hoe we door de overheid en de maatschappij worden uitgekotst. Is dat romantisch?

Dus wie maakt er nou iets romantisch van? En wie is daarbij de realiteit helemaal kwijtgeraakt om maar te blijven bij wat ze zelf comfortabel vinden om te geloven? De romantiek van het slavenmeisje is makkelijk te volgen, maar waar zit de romantiek in het behandelen als wèrk? Er is geen hoer die het te romantisch voorstelt. Er is geen betere manier om ergens de romantiek vanaf te wrijven dan het dagelijks voor je brood te doen.