Verhuisdozen

Ik woon al jaren in mijn huisje. Ik woonde er zelfs al jaren toen ik begon met mijn blogje. Ik heb aleens geschreven over hoe ik met de inrichting van mijn huisje omga, maar het is heel gek, sinds een week of wat kijk ik heel anders naar mijn huis. Ik heb een soort onrust, en het is veeltelaat dat het lentekriebels zijn, dus ik wist ergens ookwel dat er meer aan de hand was.

Nou dat ik mijn goeie nieuws van mijn geldmannetje had gekregen, is er iets veranderd. Nou dat ik weet dat ik niet meer zomaar uit mijn huis kan worden gezet, heb ik voor het éérst het gevoel dat mijn huis ècht van mij is. Het is mijn huis, en mijn goedkope vloer die er al lag, en mijn ouwe Bruynzeelkeuken met de bladderhoekjes, en mijn lekkende berging, en mijn lelijke ouwe badkamer, en mijn ouwe roestige dakgoten.

Opeens had ik ook zin om mijn huis wat meer in te gaan richten. Ik wou eens wat van mijn oude kunstwerken eindelijk een plekje in mijn woonkamer geven. En ik wou eens mijn oude lievelingsstoel neerzetten. En al mijn boeken in de boekenkast zetten. Want dat had ik nooit gedaan. Toen ik al die jaren geleden hier ging wonen, heb ik heel veel spullen in hun dozen gelaten.

Mijn zolder en mijn buitenberging stonden helemaal vol met verhuisdozen. Ik hield alles maar ingepakt. Niet omdat ik dat had beslist, of omdat ik het zo wou, maar gewoon omdat ik het vanzelf zo deed. Ik merk nu pas dat ik al die jaren ergens het gevoel heb gehad dat ik zó alles aan de verhuizer moest kunnen meegeven. Ik heb nu pas het gevoel dat ik kan blijven als ik wil.

Dat is een heel fijn gevoel. Ik heb eerst een week telkens verhuisdozen uitgepakt, en dat was net Sinterklaas! Allemaal spulletjes die ik goed kan gebruiken, en allemaal dingen die me dierbaar zijn. Na de eerste paar dozen was het alleen wel even over, want toen bedacht ik dat ik beter éérst voor nieuwe vloeren kan zorgen, voordat ik alles in mijn kamers zet. En ik had nog wel meer te doen.

Ik heb nooit van mijn badkamer gehouden. Mijn keuken ook niet zo, maar die gebruik ik ook eigenlijk nietzoveel. Mijn badkamer is wel iets wat ik veel gebruik. Hij is alleen lelijk, en hij ruikt altijd muf. De tegels zitten niet mooi, en hij is gewoon niet fijn. Ik wil eigenlijk de wastafel, WC, douche en bad eruit, en dan een grote luxe regendouche en een mooie wastafel erin. Ik ga toch nooit in bad, en ik heb nog een WC beneden.

De keuken moet eigenlijk ook nieuw, maar daar heb ik geen zin in. Die doet het nog wel, en ik ben geen keukenprinses. Maar met de vloeren en de badkamer moet ik eigenlijk ook de muren opnieuw laten behangen, en dat is allemaal samen natuurlijk ook wel weer even duur. Ik heb wat geshopt, en ik kwam toch wel in de verleiding om zelf dingen met schilderen en vloeren te gaan doen.

Met mijn vader heb ik dat vroeger ook wel gedaan. Hij is heel handig met klussen, en hij doet een vloer wel even. Hij vond altijd dat ik moest helpen, want hij wou dat ik het kon. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik heb niets met techniek. Na een paar minuten had ik me wel weer bezeerd of iets de verkeerde kant op gesneden, en dan liet ik Pa maar zijn werk doen. Verven kan ik nog wel, maar dan moet iemand de goeie soort verf voor me hebben gekozen.

Ik laat het dus doen door vakmensen. Na een beetje rondkijken had ik nog even rebels naar een bedrijf gezocht dat vrouwelijke stoffeerders en badkamerinstallateurs had, maar die heb je toch maar weinig. En de offertes die ik kreeg liegen er niet om. Ik heb dus maar gevraagd aan mijn geldmannetje wat hij ervan vindt, maar die vindt elke investering die mijn huis verkoopbaarder maakt wel goed.

Mijn badkamer wordt dus helemaal verbouwd. Gelukkig kan ik op mijn werkflat douchen. Ik ben er helemaal blij mee, want ik loop al jaren rond met het idee. En wist altijd dat ik het niet kon doen. Ik dacht er nooit over na waarom dat dan zo was. Het was er gewoon. Ieder moment kon het over zijn, dat wist ik gewoon. Dan zou ik weer moeten verhuizen. Dat wou ik niet, maar ik leefde met dat idee.

Het is best even wennen om dat niet meer te denken. Ik merkte nooit dat ik het dacht, maar nu ik het niet meer denk, is het opeens helemaal anders hoe ik mijn wereld zie. Er is een soort last van me afgevallen. Ik slaap lekkerder, en ik heb niet altijd toch het gevoel dat ik klaar moet staan om opeens te vertrekken. En ik doe niet meer die onlogische dingen die ik jarenlang heb gedaan. Dat is heel fijn.

Maar ik vind het wel ráár. Waaròm deed ik dat zo? Ik heb er natuurlijk veelmeer last van gehad om alles ingepakt te laten, en mijn huis niet op te laten knappen, dan om mijn spulletjes opnieuw in te moeten pakken als ik uit huis zou worden gezet. Dat kan ik zo wel zien. Toch heb ik dat onderbewust andersom ervaren. En ik heb nooit getwijfeld. Ik heb zelfs nooit gevoeld dat het zo gebeurde!

Ik ben blij dat ik niet meer zo word geleefd door iets wat me boven mijn hoofd hing. Dat was eigenlijk veel zwaarder dan ik eerst dacht. Maar nu kijk ik terug en zie ik dat ik mezelf daarmee jarenlang geen vrijheid heb gegeven. Alleenmaar omdat ik de hele tijd ergens wist dat alles zomaar weg kon zijn. Misschien was het wel me niet durven hechten. En misschien heb ik dat wel met meer dingen gedaan.