Onwennig

Eind december was ik helemaal "in" het blogschrijven. Ik heb een bloknoot vol met ideetjes, die ik rangschik, aanvul, wegstreep, in stukjes verwerk. Ik heb stukjes die ik op papier uitwerk, en dan heb ik stukjes die ik uitgetikt heb en rond kan laten gaan bij mijn nakijkploeg. Dan pak ik er elke week één die groen licht heeft van mijn nakijkers, en die zet ik op mijn blog. Dat is een manier van werken die ik nou al meer dan tien jaar geperfektioneerd heb.

Toen werd die werkstroom verstoord doordat ik opeens uit mijn blogje geblokkeerd werd. Ik heb vaker het werk aan mijn blogje even stilgelegd, maar dit is meer dan drie maanden geweest waarbij ik eigenlijk nooit wist of mijn blogje ooit wel weer geschreven kon worden, en waarbij ik er dus helemaal niet geestelijk mee bezig was om nieuwe stukjes voor te bereiden. Dus toen ik twee weken geleden opeens weer kon plaatsen, was dat even omschakelen.

En ik vind het moeilijk! Al de tijd die ik normaal aan mijn blogje besteed was inmiddels opgegaan aan andere dingen in mijn leven, en opeens moet ik die weer in hun eigen tijd doen, en weer voor mijn blogje gaan zitten. Dat is wel leuk, maar ik was al heel snel vergeten hoeveel wèrk zo'n blogje eigenlijk is! En hoelang een stukje eigenlijk moet worden gebroed voordat het klaar is.

Nou ja, ik wéét het allemaal wel, maar je houdt er gewoon geen rekening mee als het niet je routine is. Het voelt heel onwennig, en ik werk ook gewoon niet zo efficiënt als wanneer ik het wel gewend ben. Normaal werk ik rustig en zonder stress er een beetje aan door, en gebruik ik ook elk momentje dat ik even niets omhanden heb om wat bij te werken aan mijn stukjes. Nu vind ik het al moeilijk om de tijdblokjes die aan mijn blog horen te worden besteed niet afgeleid te raken.

Het is zelfs stressig werk! Ik krijg weer writers block, en dat had ik lang geleden eigenlijk alleen als ik teveel geschreven had. Hoe deed ik dat toch in 2013, toen ik twee stukjes per week pende? Ik had het toen ook druk naast mijn blogje, maar het was zo makkelijk en zo natuurlijk toen. Ja, tegenwoordig heb ik ook nog die studie die me helemaal afmat, maar nog zie ik wel dat het makkelijker hoort te gaan.

Ik weet dat het wel weer gewoon even wennen zal zijn, maar nu is het weer even wennen. En de lijst met stukjes die ik nog wil schrijven is ellenlang, en elke keer als ik erdoorheenzoek om het volgende stukje uit te zoeken om te gaan beginnen, word ik nogsteeds enthousiast. Dus het komt wel goed, want als je maar hard genoeg wìl, dan komt de kracht ook wel weer om het te doen.

Maar nu zit ik even te krabbelen, en straks te tikken, aan een kort stukje omdat de betere stukjes waar ik aan werk, nog te slecht zijn om te plaatsen, en even opzij moeten liggen om er over een paar dagen weer met een verse blik naar te kijken en aan door te werken. Misschien met een biertje erbij.