Een pooier aan mijn raam

Toen ik nog een frisse jonge twintiger was, en mijn draai in het sekswerk nog ècht niet had gevonden, maar wel dàcht dat ik alles wist, stond ik achter een raam op de Wallen. Bestwel veel meiden uit mijn generatie hoeren hebben op een bepaald punt in hun carrière eens de Wallen uitgeprobeerd, en de meesten gingen daarna door in andere sectoren. Het is toch de beroemdste buurt, en het heeft een bepaalde aantrekkingskracht.

Het staat bekend als de plek waar je het meeste geld verdient. Het kombineert de rijke Amerikaanse toerist die niet weet hoeveel het kost en Amerikaanse prijzen verwacht met het lopendebandwerk aan dronken Engelsmannen waarbij je nog steeds rond kan komen ookal heb je geen vaste klanten. Het staat toe om met een een beetje lekker uiterlijk heel veel klandizie per dag binnen te trekken terwijl je verder níéts aan marketing doet.

Maar ook op andere manieren dan zakelijk zijn de Wallen wel in trek, of in trek geweest. Het is de beroemdste hoerenbuurt ter wereld, en er zijn best meiden die willen kijken of ze het redden op dat centrum van de hoererij. Er zit toch meer status aanvast dan in Deventer achter het raam staan, ookal was Deventer wel beter werken eigenlijk. Maar ook als je een beetje exhibitionistisch bent zijn de Wallen een leuke plek. Dat heb ik ook wel gehoord als motivatie.

Ik denk ook dat de Wallen als een soort vrijhaven een aantrekking hadden. Je voelde je overal toch als de paria, en op de Wallen was je onderdeel van de buurt, daar werd je verwàcht. Daar was je welkom als hoer, dat was òns gebied. Het was voor sommige meiden echt een soort thuiskomen, en die hebben hun hart dus ook aan die buurt verpand. Ik heb dat zelf nooit helemaal zo gevoeld, maar ik kan het prima begrijpen.

Veel doorloop, veel klanten, en een stad die zich toen nog hard maakte voor zijn reputatie als de stad waar alles kan. Dat was wat me aantrok. Ik had net wat geproefd aan de clubs, en ik was al heel snel afgeknapt op de piccolootjes en de traagheid. Het was niet voor mij, vond ik toen, ookal ging ik er gauw weer naar terug toen de Wallen me te heet onder de voeten werden.

Ik wist het toen niet, maar ik kwam op de Wallen toen daar de grootste pooierkrisis van de Nederlandse geschiedenis zich afspeelde: de affaire Sjaban Baran. Ik was onwijs naïef, en ik snapte niet goed wat er aan de hand was. Dat is waarschijnlijk ook geweest waarom ik er zelf zo weinig last van had. Ik was gewoon nog niet volwassen https://zondares.blogspot.com/2010/06/de-dag-dat-ik-volwassen-werd.html genoeg om er wat mee te kunnen, dus dat is maar goed geweest ook. Ik heb wel van collegaatjes de stress meegekregen als er bij mij of mijn vriendinnen werd uitgehuild, maar ik ben nooit onder handen genomen.

Door die uithuilpartijen wist ik wel dat er wat speelde. Ik wist van pooiers, sowieso door wat je leest in stuiverromannetjes en de pers, en door de voorloper van het mensenhandelcircus van nu. Ik nam die verhalen bloedserieus, vooral nadat ik gewaarschuwd was door het Leger des Heils. Die kwamen met gevulde koeken langs, en wilden me helpen of even met me bidden. Ik vond dat toen lief, want ik keek daar nog helemaal niet doorheen.

Sommige meiden hadden geen pooier, maar daarbij dacht ik wel dat ze een pooier hadden. Sommige meiden hadden een pooier. Dat voldeed niet aan het plaatje van een pooier dat ik had, dus ik vond dat verwarrend en herkende dat niet, maar nu zie ik dat wel. Die meiden was zo'n pooier "overkomen," en nu konden ze er niet meer vanaf. Zelfs toen al zag ik dat ze er ook niet vanaf wìlden, maar ik trok daar niet de conclusies uit die ik eruit had moeten trekken.

Ergens diepvanbinnen had ik het idee dat het mij ook zou kunnen overkomen. Dat ik zomaar door een pooier gestrikt werd. Ik vond het een griezelig idee, en ik maakte me er best een beetje druk om afentoe. De meeste pooiermeiden kwamen namelijk bestwel weerbaar op me over, en hadden een duidelijk eigen willetje. Dat kon in mijn hoofd niet samen met een pooier hebben, ookal weet ik nu beter. Maar toen dacht ik dat die pooiers danwel enorme krachten moesten hebben om je er tòch onder te krijgen.

Dus soms had ik wel het gevoel dat ik een wachtende prooi was die elk moment door een pooier kon worden verschalkt. Dat was dan vooral als ik gepraat had met een collegaatje die het graag zo bracht, en me veel vertelde over haar zorgen daarover. Nouja, "zorgen," meer haar fantasietjes daarover, die ze tegen mij kwam ophangen om in de goeie bui te komen, maar naïef als ik was herkende ik dat dus toen nog helemaal niet. https://zondares.blogspot.com/2017/10/slavinnenfantasie.html

Het duurde maanden en maanden zonder een spoor van een pooier voordat hij eindelijk eens langskwam. Ik had het eigenlijk al nietmeer zo reëel voor ogen, het was meer een soort ding geworden dat je nog steeds superserieus neemt, maar waarvan je eigenlijk stiekem niet meer verwacht dat het jou zal overkomen, zoals een auto-ongeluk. Je weet dat je een botsing kan krijgen, maar tegelijk denk je echt nooit dat het je vandaag zal gebeuren.

Toen de pooier dus opdook, was dat bestwel een verrassing. Ik was helemaal niet met hem bezig. Als ik achter het raam stond, was ik bezig met kontakt maken met de mannen die ik wel klant zag worden, en die hengstten langs de straat. De pooier was een onooglijk mannetje dat wel naar me keek, maar niet op de goede manier. Die negeerde ik dus, want daar had ik geen boodschap aan. Ik zag hem nieteens, kan je wel zeggen.

Hij viel me pas op toen hij voor mijn raam kwam staan. Hij had zijn handen in zijn zakken, en hij zag eruit alsof hij het ijskoud had. Hij had zijn schouders opgetrokken, hij draaide wat met zijn lijf inplaatsvan met zijn hoofd, en hij ademde door zijn mond, met een beetje een hangende onderlip. Zijn ogen waren rooddoorlopen, waarschijnlijk van de wiet. Hij leek niet echt op een klant, maar ik deed toch maar open om te vertellen hoeveel het kostte.

De pooier begon meteen zijn business case te maken. Een vlotte gladprater was het niet, het duurde even voordat ik uberhaupt begreep waar hij het over had. Zijn accent was zwaar, zijn verhaal was onsamenhangend, en hij praatte niet met duidelijke zinnen. Hij leek zelf niet goed te weten wat hij nou ging zeggen, en van wat hij zei vond ik het ook niet overkomen alsof hij het nou zelf geloofde.

Zijn plan was dat hij me zou beschermen, en dat hij mijn kerel zou zijn, en dat we fifty fifty deden. Niet? Dan was dertig zeventig ook goed. Maar dan moest ik wel voor hem kiezen en moest ik wel toestaan dat hij andere vrouwen erop nahield. Nou nee, dat hoefde niet, maar hij zou dan ook van mij niet willen dat ik het met andere gozers hield. Maar ik moest dan wel hem vertrouwen, dat was heel belangrijk. En nog zo wel meer van die rare tegenspraken en op zijn woorden terugkomen.

Ik had natuurlijk gewoon moeten lachen, en het moeten zien voor wat het was. Een mannetje dat zich geen houding weet te geven en me probeert onder de indruk te maken, en geen schijn van kans heeft dat dat lukt. Maar inplaats daarvan was ik eerst een beetje in de war, en toen ik me opeens realiseerde dat hij een pooier was die me zijn hoer wilde maken, kwam dat besef als een klap. Het was echt alsof mijn rug opeens bevroor.

Mijn hersens gingen op slot. Niet omdat die pooier nou zo intimiderend was, niet omdat zijn verhaal nou meer was dan gemompel dat steeds minder verstaanbaar werd, nieteens omdat die man iets zei wat echt bij me aansloeg, maar omdat ik mezelf weken en maanden had opgekloot met dingen bedenken en geloven over pooiers. Dat kwam allemaal als een golf over me heen. Opeens kon ik alleen nogmaar denken: "Dit is het. Dit gebeurt nu. Dit is echt."

Helaas weet ik dus ook nietmeer precies hoe het gesprek van daar af verder ging. Het werd een beetje een waas voor me. Ik heb hem niet zo aangepakt als ik me altijd voorgenomen had, toen ik er vantevoren over nadacht. Ik had altijd zo'n plan om de eerste de beste pooier die zich aandiende zo toe te takelen dat niemand het meer zou durven, en ik had gepland om hem in te wrijven wat voor een lul hij was, maar dat gebeurde niet.

Wat er wel gebeurde was dat ik bevroren hem aan stond te staren, dat zijn mompelverhaal steeds onbegrijpelijker werd, en dat hij ophield met praten. We stonden een eeuwigheid naar elkaar te staren in mijn herinnering, maar dat zal wel een paar seconden zijn geweest. Daarna ging hij me geërgerd vragen waarom ik niets zei. Dat was meer verongelijkt dan boos, en ik zei impulsief dat ik niet wou.

Daarna zei hij nog iets wat ik heel bedreigend vond overkomen, maar ik weet echt niet meer wat dat was. En al helemaal niet of dat ook echt een bedreiging was. En toen liep hij verder, en sprak een ander meisje bij een ander raam aan. Ik bleef staan, helemaal overstuur, en ik wist geen raad met mezelf. Ik ben meteen naar een collegaatje gelopen om mijn verhaal te doen. Jankend.

Mijn collegaatje was al net zo'n druif als ik, en was niet ervarener. Die hoorde me aan, en prees me de hemel in dat ik die pooier had afgepoeierd. Samen kwamen we op een uitleg voor wat er gebeurd was dat die pooier me wou werven voor zijn netwerk, want we gingen ervanuit dat hij wel bij een netwerk zou horen, en dat hij door mijn felle protest teruggeschrokken was. Maar wat nou als hij met zijn pooiervriendjes terug zou komen?

Natuurlijk is hij nooit teruggekomen, en al helemaal niet met pooiervriendjes. Maar daar heb ik best over ingezeten. Alle verhalen die je hoorde over pooiergeweld, ookal was netzoals nu het grootste deel daarvan nep, hakten er hard bij me in na dat incident. Het werd veel voelbaarder voor me, en ik beeldde me in dat het mij ook zomaar kon overkomen. Onzin natuurlijk, maar ik had het gevoel dat het voor me bevestigd was nu.

Als ik terugkijk, ziet het er koddig voor me uit. En dan vooral hoe ik er toen zelf instond. Ik lach nu de mezelf van toen eigenlijk een beetje uit, en ik had graag een arm om me heengeslagen om even uit te leggen wat daar nou gebeurd was. Het is achteraf namelijk heel makkelijk te zien wat er aan de hand was, en dat was echt zoveel ophef niet waard.

Het was een pooiertje, gewoon zoals er wel meer zijn, een onschadelijke sloeber als je jezelf niet onder hem legt. Misschien was hij zijn hoer kwijt, indertijd waarschijnlijk aan de bende van Sjaban, maar evengoed kan het zijn dat hij zich verveelde omdat pooiers eigenlijk vooral nietsdoen, en dacht dat hij wel wat kon uitbreiden. Hij was in elk geval opzoek naar meer meiden, en hij had mij gewoon willekeurig gekozen om eens te proberen.

Waarschijnlijk was hij eropuitgestuurd door zijn hoer om meer meiden te verzamelen. Veel pooierhoeren willen graag meer inkomen, en aangezien ze zelf teveel bagage meeslepen en ooknog tijd aan hun eigen dagelijkse drama willen besteden, is het vaak maar karig. Zonder pooier moeten die meiden het meestal nòg meer sappelen, maar mèt is het al geen vetpot. Dus die zien het best zitten als hun pooier geld bij andere meiden vandaanhaalt, zolang zij maar nummer één blijft.

Een pooier wordt gemaakt op de leest van zijn hoer, en hij probeerde bij mij de aanpak die hij van zijn eerste meid had geleerd. Die paste niet bij mij, en we praatten helemaal langs elkaar heen. Hij wist verder ook niet wat hij anders moest doen, en na die eerste poging haakte hij danook meteen af. Ik deed niet mee, dus dan gebeurt er meteen helemaal niets. Dat was alles. En zo zou ik het nu zien.

Maar voor mij toen was dit een grootse ervaring, die ik alleen kon bekijken vanuit het standpunt van mijn onwetendheid, terwijl ik dacht dat ik het allemaal wel wist. En soms vraag ik me af waar ik nog meer zo onwetend over zou kunnen zijn, en nog meer me over drukmaak terwijl ik eigenlijk veel belangrijkere dingen heb om me mee bezig te houden. Want angsten houden je klein, vooral als je denkt dat je je moet verdedigen, tegen iets wat niet bestaat.