Je eigen pooier zijn

In elke soort werk moet je jezelf kunnen motiveren. Soms is dat makkelijk, maar bijna iedereen moet zich soms uit zijn bed slepen om weer naar het werk te gaan, en daar weer te presteren. Ze betalen je immers omdat je het niet voor niets zou doen. Werk is er nou eenmaal, en jij moet het doen, als je zin hebt, en als je geen zin hebt. Jezelf motiveren is belangrijk, niet alleen in je werk, maar in elk stuk van je leven.

Zelf heb ik het nooit moeilijk gevonden om mezelf te motiveren. Daar kan ik ookwel van zien dat ik daar geluk mee heb. Mijn vader heeft me toen ik jong was altijd geleerd om gemotiveerd te werken, en goed op te passen dat ik niet lui werd. Daar heb ik nogsteeds wat aan, en ik heb om me heen veel gezien dat mensen die dat niet van hun ouders mee hebben gekregen, daar veel problemen mee hebben.

In mijn clubtijd was ik bestwel lui. De wiet was daar een uiting van, niet dat ik daar dan passief van wèrd. We waren daar allemaal een beetje zo. Dat is in best veel clubs een stuk van hoe het gewoon gaat in bordelen. Het is niet alleen in bordelen, maar daar merkte ik het wel vooral. Ook achter de ramen en in de ontvangst heb ik het wel bij mezelf gemerkt. En niet alleen bij mezelf. Er is zoiets als hoerenluiheid.

Hoerenluiheid is misschien niet het beste woord. Maar het is wel iets wat bij hoererij hoort, en best veel voorkomt. Andere meiden noemen het "klanten moe zijn," "in de nagloed blijven hangen," of "permanent sufgeneukt zijn," maar we hebben het over hetzelfde. Dat je een soort afwezige, dromerige, bijna slaperige bui krijgt als je tussen de klanten inzit. En als je niet uitkijkt gaat dat gewoon door op kamer.

Wat het inhoudt is dat je een beetje lui wordt. Een beetje als een puber die eigenlijk in bed zou moeten liggen, en liever een beetje als een volgevreten poes bij de verwarming ligt. Je bent een beetje passief, en je hebt snel een reden voor jezelf klaar om de volgende klant maar te laten gaan. Je wil je liever uitrekken, en niet nadenken over de zaken die je nog moet doen. Niet omdat je niet van je baan houdt, of omdat je het geld niet wil verdienen, maar omdat je het niet zonodig nú hoeft.

De ervaren meiden, als die eenmaal genoeg met me erover praten om te snappen wat ik precies bedoel, kennen het wel. Niet iedereen krijgt het, maar iedereen heeft het wel gezien. Ze hebben er allemaal hun eigen ideeën over. De meeste hebben het gewoon over dat je lui wordt van het werk, zonderdat er echt een reden voor is. Een collega met een medische achtergrond wijst juist weer tien stofjes aan die in je lijf komen van seks, en waardoor je gedrag wordt beïnvloed, omdat je evolutionaire achtergrond achterloopt bij ons moderne leven. Ik geloof daar nietzo in, maar ze beschrijft wel goed hoe het werkt.

Het besluipt je. In het begin kan je doen wat je wil zonderdat het ooit inzet, maar als je een poosje hoer bent, en je krijgt vaste grond onder je voeten, begint het te komen. Eerst lijkt het gewoon routine, maar dan word je ècht luier. Bij aanloop zoals raam of bordeel heb je het het meest en het sterkste, maar ook in de ontvangst en zelfs in de escort ga je het merken.

De eerste klant van de avond gaat meestal nogwel goed. Daarna krijg je gewoon steeds meer zin om de kantjes eraf te lopen, en steedsmeer zin om rustig klanten aan je voorbij te zien gaan. Je gaat de boter eruit braaien. Je wordt een beetje arrogant, en zonder het te merken ook een beetje zurig. Je kan de body language naar de klanten toe niet goed meer opbrengen, en eigenlijk kan dat je ookal nietzoveel schelen.

Het kan flink doorzetten, en dan kan het je flink klanten en omzet gaan kosten. Je hebt geen cent meer te makken, maar op je werk gedraag je je telkens weer alsof het je niets kan schelen, alsof je toch al zwemt in het geld, en dit eigenlijk nietmeer nodighebt, en je je afvraagt waarom je hier eigenlijk nog zit. Dan maakt het niet uit ook dat je dat eigenlijk niet dènkt, want je doet het gewoon zo, en dat is genoeg.

Er zit een soort ontwijkgedrag in. Je hebt ergens het gevoel dat het wel goed is zo, vooral na zo'n eerste klant, en dat je het allemaal nietzo meer hóéft. Dat wordt later al meteen zodra je op je werk bent, zelfs al vóór de eerste klant. Je krijgt het gevoel dat de volgende klant ook goed genoeg is, en dat je deze wel kan laten lopen. Je voelt snel dat het genoeg is wat je voor de klant waar je mee bent aan het doen bent. Je wordt gewoon lui.

En onderweg naar huis ontnuchter je een beetje, en ga je je afvragen waarom je dat nou dééd. Je kan zelf ookwel zien dat het je omzet kost, en je reputatie wordt er ook helemaal niet beter van. Je praat jezelf makkelijk aan dat het kwam door de klanten, door de baas, door hoeveel je gedronken had, door hoe je collegaatjes tegen je deden, door sores van buiten het werk, maar het is gewoon hoerenluiheid.

Als het erge vormen aanneemt, gaat het ook in de rest van je leven zo werken. Waarom zou je op je studie of je gewone baan niet lui zijn, want je hebt immers je hoereninkomen. En dat denk je zelfs als dat hoereninkomen afbrokkelt, juist weer door die luiheid. Zover moet je het eigenlijk niet laten komen, maar het gaat sluipend, en eigenlijk zie je het niet tijdens dat het gebeurt, maar vooral achteraf.

En dan komt de spijt. Voor spijt koop je niets, maar je kijkt terug naar hoe lui je bent geweest, en hoe nukkig en onwillig, en je schaamt je gewoon voor hoe kinderachtig je bent geweest. Je hebt gewoon je best niet gedaan, je hebt gewoon niet je taken opgepakt waarvan je heel goed wist dat je ze moest aanpakken. Je hebt kansen laten lopen, en als je echt wat van je werk wil máken, moet je die altijd gewoon grijpen.

Je neemt je natuurlijk voor om het de volgende dag beter te gaan doen, maar met goede voornemens is de weg naar de Hel geplaveid. Die overleven het niet. Het gaat niet om een gebrek aan goede bedoelingen, of om een gebrek aan kennis. Het is uiteindelijk iets wat sterker is dan een gewone zelfbeheersing. Je moet echt flink zelfdiscipline opbouwen om eroverheen te kunnen komen met je wilskracht. En dat is niet makkelijk, en niet leuk.

Als je het uit de hand laat lopen, krijg je iets wat heel erg op een burn-out lijkt. Iedereen ziet het misgaan voordat jij het ziet. Je raakt steeds meer in dat gat waarin je geen motivatie kan opbouwen, en je hebt steeds minder energie en steeds minder zìn om er wat aan te doen. Je vindt het makkelijkste hoekje van het werk wat je nog net kan volhouden, en als je niet uitkijkt, word je daar oud in.

In één van mijn oude clubs hadden we een vrouw die geadverteerd werd met "rijper," en die eigenlijk nietzo oud was als ze wel leek. Die was in zo'n burn-out gekomen, en zat eigenlijk alleen de ene sigaret met de ander aan te steken, en soms wat te lonken, maar zelfs als ze daar een klant mee aantrok deed ze daar weinig mee. Het moest helemaal van de klant afkomen om haar op kamer te krijgen. Aan het eind van bijna elke werkdag bietste ze dan van ons wat geld, en dat was bijna al haar inkomen. Zo kan je terechtkomen.

Je moet jezelf eigenlijk telkens overwinnen. Dat hebben de meiden met wie ik veel contact heb ook allemaal wel gedaan. Op onze eigen manieren hebben we bestwel veel zelfdiscipline verzameld. Succesvolle hoeren zijn harde tantes, ook tegen zichzelf. Vooràl tegen zichzelf. Beheersing is heel belangrijk in het werk, en daar hoort vooral zelfbeheersing bij. Maar niet iedereen doet dat zo, en nog meer zijn het pas gaan doen na wat andere manieren te hebben geprobeerd.

Ik ben wel één van de meiden bij wie het er hard inhakte. Er zijn in mijn kring, en vooràl mijn kring van nu, veel meiden die het bestwel snel van zich af hebben geschud. Dat zijn wel altijd de taaie tantes, die veel agressie in zich hebben. Meiden die meer zacht zijn, zoals veel mensen mij wel vertellen dat ik ben, hebben er kennelijk meer last van, dat hoor ik ookwel van ze.

Het gaat veel beter als je iets of iemand hebt om het voor te doen. Dan kan je jezelf over je luiheid heenzetten. Dat is nog nietzo makkelijk, met een baan waar de hele samenleving op neerkijkt. Vrouwen met kinderen die anders niet op vakantie kunnen, hebben daar tenminste nog iets aan. Meiden die echte ambities in het vak hebben, die komen ookwel een eindje. Maar een doel hebben blijft wel behelpen.

Sommige meiden gaan zichzelf bestraffen als ze merken dat ze weer lui zijn geweest. Dat helpt helemaal niet. Jezelf straf geven is niet hetzelfde als zelfdiscipline. Straf gaat over je voordelen van je luiheid te klein maken vergeleken met de straf. Zelfdiscipline gaat erom dat je je aan je eigen regels blijft houden. Die dingen staan los van elkaar. Je leert niemand discipline met straf.

Je moet een engeltje op je schouder hebben die in de gaten houdt wat er gebeurt, en het gewoon eerlijk herkent als je jezelf smoesjes vertelt, en aan je oor trekt. Je moet er een geweten voor krijgen. Als je het leert zien, is het nogsteeds moeilijk om jezelf eroverheen te zetten dat het wel veel màkkelijker is om te doen alsof je het niet ziet. Maar als je die zelfdiscipline eenmaal hebt, is hij voor je hele leven nuttig.

Natuurlijk gaat dat niet altijd goed. Je hebt best nog baaldagen dat die luiheid tochnog wint. Dan helpt het alleen om gewoon de dag op te geven, en morgen met nieuwe moed te beginnen, of iemand die een schop onder je kont geeft. Ik heb een goeie herinnering aan een dag in de club dat ik zat te sippen, en C binnenkwam in het keukentje, en gewoon riep: "En nou werken, slet!"

In sommige groepen meiden is dat een soort leus. We kunnen heel grofgebekt zijn tegen elkaar. Als je dat gewend bent, is het een heel prettige, open manier van omgaan met elkaar. Het komt voor in van die groepen collega's die niet meer geven om preutsheid tegenover elkaar, zoals naaktheid, seksueel gedrag, een beetje stoeien of een tik afentoe, of onnadenkend en grof je mening uiten. Dat is bevrijdend, maar als je weer verhuist moet je wel opletten dat dat helemáál niet overal zo gaat!

Pooiermeiden zoeken dat heel erg bij hun pooier. Die hebben een vent nodig die ze uitfoetert en aan het werk zet met een standje en een grauw. Dat is opzich niet een heel raar iets, we hebben allemaal weleens een schop onder onze kont nodig, maar bij pooiermeiden komt daarbij dat ze er wel erg op gericht zijn. Soms krijg je het idee dat ze die hele prostitutie met die pooier doen voor die momentjes dat hij haar dat standje geeft.

Als sommige meiden dan ooknog gaan rellen vraag je je helemáál af wat nou het belang is. Dan is het duidelijk dat de pooier er niet is om de luie bui weg te jagen, maar dat de luie bui wordt gebruikt om lekker drama met de pooier te maken. De echte goeie pooiers gooien het roer om als ze dat merken, want die willen het productief houden. Maar de meeste pooiers laten zich gewoon rellen, als een hond die vanachter een hek wordt geplaagd.

En als die meiden ècht een luie bui hebben, dan bellen ze die pooier natuurlijk niet. Dat is gewoon dan onderdeel van het lui zijn. Het werkt dus alleenmaar als ze meewerken. Dat doen ze wel, want ze vinden het wel een mooi momentje voor wat drama. Het perverse pleziertje van een boze pooier is wat ze dan nogwel motiveert om zich aan het werk te laten schreeuwen. Ik kan dat nu volgen, ookal vóél ik het nogsteeds niet.

Dat is heel anders dan bij de pooiermeiden die meer volwassen doen. Die bellen afentoe de pooier als ze weereens niet gemotiveerd zijn, en die is dan de bassende predikant die ze hel en verdoemenis voorspelt als ze niet meteen aan de slag gaat. En goeie pooiers kennen hun meisje, en weten hartstikke goed wanneer hun meisje mooi weer speelt, maar eigenlijk haar best niet doet. Op dagen dat ze die bui zien hangen, staat de telefoon nooit stil.

Zulke hulp heb je niet nodig, maar ik kan heel goed begrijpen waarom je dat zou willen. Vooral als je echt een goeie band hebt met zo'n vent, en je kan vertrouwen op zijn oordeel. Een vent die gewoon gaat brullen als het ècht niet meezit op een dag, daar heb je niets aan. Maar vooral die pooiers die hun pappenheimers kennen, en weten wanneer ze hard moeten zijn, die zijn geliefd bij hun meiden. Die gaan dan weer met een glimlach aan het werk.

Dit is voor mij gesneden koek. Mijn nakijkploeg vindt het moeilijker te begrijpen, behalve wat van de ervaren hoeren. Ik moet dus maar uitleggen dat dit werkt binnen de vreemde relaties die pooiers met hun meiden hebben, en dat je zonder meer te weten over hoe pooiers zijn, wat voor soorten je hebt, en hoe ze ontstaan, het heel moeilijk is om te volgen wat er nou gebeurt tussen een hoer en haar pooier.

Als het echt op goed werken aankomt, heb je geen pooier nodig, maar heb je nodig dat je je eigen pooier bènt. Jij bent degene die het duidelijkste kan zien wat er gebeurt, en daar heb je ook de verantwoordelijkheid voor. Jij moet jezelf in de gaten houden, dat je jezelf geen verhaaltjes aan het vertellen bent, en jezelf een trap geven als je merkt wat je aan het doen bent. Dat is hard werken, om jezelf aan het werk te krijgen.