Telefoongerinkel

Als ik op een wip ben, zitten mijn klant en ik voor de geboekte tijd eventjes in een bubbel. Even telt de buitenwereld niet. Dat is belangrijk omdat het afleidt, maar vooral omdat de man zichzelf een houding wil geven die hij met de buitenwereld niet wil delen. Als een man niet het idee heeft dat hij alleen naar jou toe communiceert, maar dat er op de één of andere manier meer mensen bij betrokken zijn, kan hij niets de vrije loop laten.

Je wil natuurlijk niet dat zijn buren wat kunnen zien van wat je met hem uitvoert. Als hij het idee heeft dat het gehorig is, gaat hij zich stilhouden. Dat is geen punt als hij het lekker vindt om de stiekemheid te beleven, maar heel vaak is het juist storend. Hetzelfde gaat ook op voor hoe groot de rommel in de werkkamer wordt. Dan is hij in zijn hoofd bezig met wat andere mensen daarvan zouden vinden als ze dat zien, en dat knakt de sfeer.

Zo'n man moet tijdens de date even voelen dat jij en hij de enige mensen zijn die er bestaan. Of in elk geval de enige mensen die ertoe doen. Sommige mannen moet je daarvoor echt uit hun eigen omgeving trekken, en die wil ik alleen in hotels ontmoeten.

Vroeger had ik daar mijn werkflatje voor. Daar was ik toen al heel blij mee, maar achteraf, nu het van me afgepakt is, voel ik nog veel sterker hoe hard ik het wel niet mis. Het was zóvaak dat je zag hoe er een gewicht van de schouders van de klant afviel als hij binnenstapte, omdat hij uit de gewone wereld stapte en ìn de mijne. Dat heb ik nooitmeer kunnen evenaren, ookal heb ik erg mijn best gedaan. Mijn konijnenholletje was een groot stuk van mijn produkt, en dat moet ik missen.

Je wil dus niet dat er mensen binnendringen. Als je in zijn huis bent, doe je de gordijnen dicht. Je zorgt dat je in een hotelkamer zoveel mogelijk andere mensen ontwijkt, ook onderweg naar de kamer. Hoe meer hij het gevoel van alleenzijn heeft met jou, hoe beter. Als hij de TV aan wil, probeer je een muziekzender ofzo op te zetten als je intiem met hem wordt. Er moet niemand tegen hem aanpraten.

De belangrijkste stoorzender met dat afsluiten van de buitenwereld is de telefoon. Ik zet mijn telefoontje altijd op stil of uit als ik naar de klant ga, en klanten doen dat meer en meer ook. Toen ik begon waren mobieltjes nog nietzo ingeburgerd, en zijn er flink wat wippen geweest die onderbroken zijn door een Nokia-ringtone. Klanten doen het tegenwoordig meer en meer, gewoon uit beleefdheid.

Je wil immers niet de lul zijn die zijn telefoon keihard heeft afgaan tijdens een gevoelig moment. Er zijn altijd eikels die hun telefoon niet uitzetten in de bios of in het theater, en sommige ontzettende kloothommels gaan hem nog opnemen ook als ze gebeld worden. Dat is mij ook tijdens wippen gebeurd. Het ene moment zit je hem te pijpen terwijl hij van de wereld is, het volgende moment heeft hij zijn telefoon opgenomen voor oude-jongens-krentenbrood met zijn zakenpartner en besta je niet meer.

Soms stel ik het weleens luchtig voor bij mannen waarvan ik weet dat ze het niet vanzelf doen. Ik ga er geen punt van maken, immers is het zijn eigen beurt die hij verprutst, maar het irriteert me wèl. Opvallend vaak worden die mannen daar een beetje schichtig van. Ik denk dat het is omdat mensen heel veel op hun telefoon léven, en het idee hebben dat ze afgesneden zijn van hun sociale leven als het ding uitstaat.

Ik heb ookwel een klant gehad die een beetje schrok toen ik het voorstelde. Hij begon een heel moeilijk verhaal over dat hij dat niet wilde, want hij wou zijn telefoon bij de hand hebben voor als er iets gebeurde. Wat dan? Nou, hij had ergens een angst dat hij opeens met een criminele toestand temaken zou krijgen, en hij voelde er zich veiliger bij dat hij meteen de politie zou kunnen bellen als er een pooier uit mijn meterkast zou springen.

Maar veel mannen denken ook gewoon dat ze het wel kunnen negeren als het ding afgaat. En hoeveel van die mannen ook bij me komen, ik heb er nog nooit één meegemaakt die dat ècht kon. Altijd als de telefoon rinkelt, wordt de pik merkbaar slapper, en is de aandacht even verbroken. Dan heb ik er weer werk aan om hem met zijn kop bij de goeie dingen te trekken, want o wat hebben veel van die mannen een brandend verlangen om te zien wie er belt.

We nemen telefoontjes veel te serieus. Een telefoontje behandelen we haast als een alarm van de Koning. We onderbreken er gesprekken voor, we laten dingen liggen die we aan het doen zijn. Dat slaat nergens op, telefoontjes zijn meestal veel minder belangrijk dan al die dingen. Dat nemen klanten mee de werkkamer in. In de haringkraam zelfs lieten we de telefoon voorgaan boven een klant die aan de toonbank stond, en daar sloeg het nog méér nergens op.

Kijk, als een klant opeens een telefoontje van zijn vrouw krijgt, snap ik best dat hij die niet achterdochtig wil maken door niet op te nemen. Als er een belangrijk zakentelefoontje op komst is, snap ik dat ook. Maar als je nieteens weet wat het zou kunnen zijn, dan heeft het meestal geen haast ook. We zijn niet meer afhankelijk van ouderwetse telefoons die niet laten zien wie je gebeld heeft en wanneer. Het kan wachten.

Bovendien is het ook nietmeer kiezen tussen een telefoontje of een brief, zoals toen ik een klein meisje was. Tegenwoordig kan je mailen, appen, SMSen, telefoneren, en nog stééds zou je een brief kunnen schrijven. Bellen is misschienwel de onhandigste manier, want je moet maar net kunnen praten. Heel veel belletjes zouden beter een appje kunnen zijn.

Nou app ik niet meer vanwege de privacy, en veel van de mensen om me heen gebruiken geen andere tekstdiensten, dus dat is voor mij wel lastig. Voor de meeste klanten niet, die hebben gewoon WhatsApp, en om even snel kontakt op te nemen is dat de makkelijkste manier. De telefoon is eigenlijk vooral beter als je samenmet de boodschap ook even de toon van de stem wil horen. En dat is voor mijn werk natuurlijk weer wèl belangrijk.

Ik was, meer dan anderhalf jaar geleden intussen, met een klant naar een hotelkamer. Ik had al eerder met hem een nummertje gemaakt in zijn kantoor, na sluitingstijd. In dat uitgestorven kantoor, dat alleen door de noodverlichting nog werd verlicht, zat ik op zijn bureau, en hij stond ertegenaan. Ik had uit gewoonte de telefoon van de haak genomen, zodat we niet gestoord zouden worden.

Hij had daar moeilijk naar gekeken, maar hij had er niets van gezegd. Hij snapte volgens mij ookwel waarom ik dat deed, maar hij bleef telkens maar blikken werpen op die telefoon. Ik leidde hem natuurlijk wel af, en ookal kostte het wat moeite, ik kreeg hem hard, en ik kreeg hem naar binnen. We waren wat aan het neuken met veel stops, toen de telefoons in het hele pand tegelijk gingen. Alleen natuurlijk niet de ene op zijn eigen buro.

De klant was niet alleen meteen slap, hij was zowat in paniek. Hij klootte geïrriteerd met de telefoon, en holde toen, terwijl hij zijn broek met zijn hand ophield, naar het kantoor ernaast, om de telefoon op te nemen. Ik hoorde toen een gesprek waarin hij uit moest leggen wat de fuck hij nog op kantoor deed. Het was niet handig en niet logisch, maar hij was zo op die telefoon getraind dat hij het niet kon laten.

Ik was dus met hem op een hotelkamer, en ik had hem gevraagd zijn mobiel uit te zetten. Dat deed hij niet, maar hij had hem wel op stil gezet. Dat moest ik maar accepteren, je kan niet overal je zin mee krijgen natuurlijk. Hij blijft wel de klant. Ookal ben je de baas, het gaat om zijn ervaring, en als je hem teveel dwingt te doen wat jij goedvindt, knapt hij op een bepaald moment wel af.

We gingen dus lekker aan de slag. Hij houdt ervan om veel bezig te zijn, en hij houdt van veel aktie, dus we rolden meteen al over het bed. Ik had mijn kleren nog niet eens allemaal uit, en hij had zelfs alleen zijn overhemd open, toen het al gebeurde: zijn telefoon ging "woeng-woeng." Het WhatsApp-geluidje. Hij hoorde het, en zijn gezicht veranderde meteen. Hij was afgeleid.

Ik sprong er meteen bovenop, en ik kreeg zijn aandacht wel weer naar mij, maar nog geen minuut later kwam dat klotegeluidje alwéér. En weer was hij afgeleid. Zo kon ik niet werken, dus ik vroeg hem om het geluid van zijn telefoon dan in ieder geval uit te zetten, als hij per sé niet de telefoon uit wou zetten. Daar mopperde hij wat over, en hij beloofde dat hij het ding van nu af zou negeren.

Je raadt het wel, dat ding maakte nog vier keer zo'n geluidje, en elke keer braken we de seks af. Zijn overhemd is nooit uitgegaan. Bij de laatste keer klom hij zelfs van het bed af, en zei "Ik moet effe..." terwijl hij zijn telefoon pakte. Daarna ging hij op de rand van het bed zitten appen. Hij was klaar, legde zijn telefoon opzij, en zei: "Ja, ik moest even een belangrijke..." en greep het ding weer op om te gaan appen.

Ik kom vaker mannen tegen die telefoonverslaafd zijn, maar dit was ook voor mij te bont. Ik had geen zin om hem zijn geld terug te geven, dus ik heb de hele tijd lang stil op het bed gezeten terwijl hij appte. Afentoe kwamen er wat onsamenhangende woorden over hoe belangrijk dit was, en dat hij "effe" nog dit moest appen, en dat was erger dan als hij gewoon niets had gezegd.

Toen de tijd eindelijk op was, was ik opgelucht. Het voelde als heel lang. Ik vertelde de klant luchtig dat de tijd voorbij was, en hij reageerde geschrokken en verbaasd. Hij kon wel zien dat ik gelijk had, maar hij was er toch een beetje moeilijk over. Ik zei dat ik het jammer vond, en dat was ook zo, maar ik liep opgelucht weg. Hij was toen nog aan het appen.

Er komen geen nieuwe afspraken meer met die man. Ja, het is makkelijk geld verdienen zo, maar ik heb ook mijn eigenwaarde. Ik ga niet onderdoen voor een smartphone, daar pas ik gewoon voor. Ik vind het sneu voor hem dat hij zo verslaafd is, maar ik vind het sneuer om dan afspraken te blijven maken. Twee keer was genoeg, en ookal loopt het niet storm, er zijn andere klanten die me wèl de aandacht waard vinden.