Antwoord op: Het is goed dat er loverboyvoorlichting is

Ik geef in mijn blogje in veel stukjes uitleg over hoe pooiers werken, hoe dat níét werkt, en wat er eigenlijk gebeurt bij pooierrelaties. Dan kom ik er ook niet onderuit om flink kritiek te geven op hoe de pooiermythologie in de media komt, en hoe mensen daarover gewoon helemaal fout worden voorgelicht. Mensen die dat van me lezen, zeggen dan voorzichtig tegen me: "Maar het is toch juist goed dat er loverboyvoorlichting ìs?"

Nee, dat is niet goed.

Voorlichting is mensen de informatie geven die ze nodighebben om met iets om te gaan. Voorlichting moet zo'n beetje zo breed zijn als praktisch is om over te brengen. Voorlichting moet eerlijk en neutraal informatie geven. Voorlichting moet ook klòppen. En wat loverboyvoorlichting wordt genoemd, doet dat allemaal níét. En doet wel het omgekeerde.

Er zijn twee soorten loverboyvoorlichting. De ene soort wordt aan kinderen op school gegeven, vooral aan meisjes. De andere wordt aan ouders en leerkrachten gegeven. Ze zijn verschillend, en het verhaal wat erin wordt verteld is ook verschillend. Ik heb al meerdere leerkrachten in mijn inbox gehad die dat opviel, en die er het fijne van wouden weten. Daar is dit stukje ook mede voor bedoeld.

De voorlichting aan volwassenen is het makkelijkste te bespreken. Het is de loverboymythe in zijn puurste vorm. Het is het verhaal van de onschuldige, onmondige en machteloze maagd die door een toverpooier wordt behekst en tot het kwade wordt gebracht. Het verhaal wordt op het emotionele nivo gebracht, en dan komt er een lijstje met best normale puberdingen die signalen zijn van een loverboy, en wordt er een reddingsbedrijf geplugd.

Zo leer je ouders en leerkrachten alleen om bij die signalen in paniek naar een reddingsbedrijf te rennen. Ja, er wordt ook advies gegeven om met je dochter te praten, en om benaderbaar te zijn als ouder. Maar dat is alleenmaar inhaken op dat elke ouder van zichzelf twijfels heeft of hij of zij dat wel genoeg doet. En dat kiemt dat zaadje van twijfel of die ouder dat wel goed genoeg heeft gedaan, en niet met al zijn aandacht voor zijn dagelijkse beslommeringen zijn dochter in de klauwen van een loverboy heeft gejaagd.

Er wordt maar één patroon uitgelegd van hoe je kind de dupe kan worden via relaties, en dat is de loverboymythe. Dat klinkt misschien als hele rare kritiek op een loverboy-voorlichting, maar als je voorlichting geeft over relatie-weerbaarheid, dan is het niet goed om mensen te laten denken dat er maar één manier is waarop je met het relatiedenken wordt gemanipuleerd. Je kan dan niet evenwichtig belichten wat er allemaal is om op te letten, en dat zorgt dat er schaduwen vallen waar je niet naar kijkt.

Als je kinderen uitlegt dat het verkeer gevaarlijk is, en dat ze altijd links en rechts moeten kijken, en op de stoep moeten blijven, en op moeten passen voor plotselinge dingen in het verkeer, dan ben je bezig met een heel breed iets uitleggen. Allemaal manieren om te zorgen dat je kind niet onverwacht voor iemands bumper springt. Als je dat allemaal maar zo-zo laat, en alleen je kind leert om altijd op te passen voor dronkelappen die de macht over het stuur verliezen en de stoep oprijden, ben je niet goed bezig, en jaag je ze eerder juist van de stoep àf. En dit is net zo.

Goede voorlichting is neutraal, droog, en een beetje saai. Het is om informatie bij de luisteraar te krijgen. Loverboyvoorlichting is nooit neutraal. Het is altijd emotioneel geladen, en dat moet het ook zijn omdat er anders veel te kritische gedachtes bij opkomen. Het is altijd vooral bangmakerij. Het speelt in op de angst van ouders dat zij niet meer de enigen zijn die invloed hebben op hun kindje, en dat die voor de waarden van een ander kan kiezen.

Dat zijn allemaal kleine stukjes kritiek als je je eenmaal bedenkt dat wat die ouders te horen krijgen over loverboys gewoon helemaal niet klòpt. Het is niet alleen fout, het is gewoon helemaal niet wáár. Het is een winstgevende fantasie die wordt verspreid en uitgebaat door een miljoenenindustrie, en de toko die deze bange ouders komt voorlichten is daar een stukje van, en de trog moet vol.

Loverboys als manipulators die onwetende meisjes meeslepen, en pooiers zijn in de vormen dat het wordt gepresenteerd door die voorlichtingen, dat bestaat gewoon niet. Omdat pooiers anders werken, en omdat de manier die de voorlichters vertellen gewoon niet wèrkt. Er zijn wel meiden die met loverboys aan de haal gaan, maar dat is niet het initiatief van de loverboy. Dat komt uit de meid zelf. En daar kraait geen haan naar in de voorlichting.

Ik zou me kunnen bedenken dat loverboyvoorlichting zou kunnen werken als je zou uitleggen hoe ouders kunnen ingrijpen als ze zien dat hun dochter een loverboy aan het werven is. Daar zijn wel signalen van, maar dat is wel een subtiel spel. In ieder geval kan je ouders het best uitleggen dat ze niet hun onschuldige dochtertje kwijtzijn aan een poppenspeler met psychische krachten, maar gewoon aan haar eigen ontluikende initiatief en libido. Daar hebben die ouders meer aan. Maar daar zit geen geld in.

De voorlichting aan jongens is heel anders opgezet. Meestal is de voorlichting alleen gericht op de meiden, maar de helft van je factureerbare bestand is natuurlijk jongens. Dus jongens krijgen ook vaak loverboyvoorlichting. Dat is meestal gewoon een beetje halfslachtig gij-zult-niet. Vooral een praatje over dat je respect voor vrouwen moet hebben, en niet zelf een schandknaap moet worden. Want hoe licht je iemand voor geen toverpooier te worden?

Wat ik veel erger vind is hoe we de meiden voorlichten. Die worden zo jong mogelijk gepakt, want als je ze jong hebt, is het makkelijk. Dan kijken ze nog niet kritisch, en hebben ze nog niet hun eigen beeld gevormd. En omdat de voorlichting vooral bedoeld is om de meiden weg te houden bij "immorele" seksuele dingen, moet je ze bangmaken voordat ze hebben gezien dat je onzin aan het vertellen bent.

Kijk je naar de inhoud, dan zie je weer dat het als voorlichting wel heel mager is. Het is een waarschuwing voor een hele specifieke, en niet bestaande, vorm van misbruik. En eentje waar geen enkele meid niet ook zonder voorlichting wel van zou hebben geweten dat er iets hélemaal niet klopt. Als er dan het loverboyverhaaltje is verteld, en hoe èrrug dat is, en dat je nee zou moeten zeggen, komt eigenlijk alleen een uitleg over hoe iemand die daarbij betrokken is hulp, begrip en aandacht krijgt van de reddingsindustrie.

Er wordt de meiden niets uitgelegd over wat er in hen zelf zit waardoor ze in die situatie zouden gaan. Ik weet ook helemaal niet of ze daar wel andere keuzes van zouden maken, maar het zou in ieder geval zorgen dat ze beter wisten waar ze mee bezig waren. Netzoals bij seksuele voorlichting, ze gaan er niet minder om doen wat ze doen, maar ze kunnen zichzelf beter veilig houden. Maar dat krijgen ze niet.

Ze zoeken ook alleen naar tips om ermee om te gaan. Niet naar waarschuwingen. Er is geen meisje dat alleen buiten mag spelen dat niet door zou hebben dat er iets niet klopt als iemand het loverboypatroon op haar toe zou proberen te passen. Zelfs niet als ze nog nooit van loverboys, prostitutie of foute vriendjes zou hebben gehoord. Die waarschuwing is overbodig.

Die tips die ze zoeken, hoe ze om moeten gaan met foute types, die geven we ze niet. Blijf maar gewoon van ze weg, bel maar met de reddingsindustrie. In sommige cursussen zelfs dat eerste niet, omdat je als meisje niet verwacht wordt dat je zelf ervoor kan zorgen dat hij geen grip op je krijgt. Maar meiden hebben geen boodschap aan alleen bang leren zijn, die willen weten hoe ze voor zichzelf kunnen zorgen.

Meiden zouden heel veel hebben aan goede informatie. Er zit in veel meiden wel een hang naar bad boys, en ze hebben er niets aan als je ze op school leert dat de enige manier om dat te bevredigen is om gebruikt te worden door iemand die je kapotmaakt. Wat wil je nou, dat ze leren dat hun enige bevrediging is om onder een loverboy te kruipen, of dat ze nooit bevrediging zullen kunnen vinden? Dat zijn de enige mogelijkheden die je ze leert. Een valse tweedeling.

De loverboyvoorlichting neemt belangrijke en èchte behoeftes, en hangt daar een verhaaltje aan over toverpooiers. Verder krijgen de meiden niets te leren over hoe ze die behoeftes kunnen bevredigen, en zelfs het bestaan van die behoefte wordt ontkend of vertoond alsof het een zieke toverspreuk is die een enge loverboy in hun geest heeft geplant. Je seksuele driften als een soort ziekte leren zien vind ik echt heel erg.

De voorlichting is bij de meiden ook emotioneel, en probéért zelfs niet eens neutraal te lijken. Meestal wordt het gegeven door verhaaltjes over de emoties van slachtoffers, die het patroon van de loverboymythologie aflopen alsof het compleet normaal en onvermijdelijk is. De kans dat tienermeiden niet al iets hebben meegekregen van de loverboymythologie is heel klein, dus het is meer herhalen dan voor het eerst vertellen. Zo is de voorlichting ook opgebouwd.

Het gaat er meer om die meiden te vertellen dat ze zèlf het doel zijn van die loverboys, dan om het loverboy-verschijnsel echt uit te leggen. Dat zie je terug in al die vertoningen. Dat is niet zomaar. Hoe meer je ongezegd laat, hoe minder duidelijk het is dat het verhaal vol gaten zit. De boodschap is bedoeld om die meiden zich als potentiële slachtoffers te laten vóélen, niet om ze iets te leren begrijpen.

Met loverboyvoorlichting leren we ze niet alleen dat allerlei seksuele dingen àbnormaal zijn. Veel stiekemer nog, we leren ze dat iets anders normaal is. Dat je niet verantwoordelijk bent voor hoe je met mannen omgaat. Dat je machteloos bent. Dat het enige wat je kan redden is, om instanties hun ding met je te laten doen. We criminaliseren seksualiteit die niet ideaal is volgens het relatiedenken, en we normaliseren de politie in je slipje.

Wat ze nodighebben is informatie, zo droog als maar kan, van mensen die hun best doen om te laten zien dat ze geen oordeel over je vellen. Informatie over hoe relaties tussen jongens en meiden, mannen en vrouwen wèrken. Inplaatsvan te doen alsof een verliefdheid je vanzelf wel vertelt hoe je met zoiets raars als een jongen om moet gaan. Inplaatsvan verwachtingen van de mensen om je heen te laten beslissen wat jij zou moeten doen.

Ze moeten ingelicht worden over machtsverhoudingen in seks. Ze moeten leren dat je een houding moet kiezen die past bij jou, en die voor jou goed en natuurlijk voelt. Dat je mag veranderen, en dat je seksleven van jóú is, niet van mensen die beslissen of jij wel of niet een slet bent. Dat je dingen mag uitproberen, en dat het niet het eind van de wereld is als je iets gedaan hebt waar je achteraf toch anders over denkt. Dat je op moet passen met je partners, maar door naar ze te luisteren. Dat je zelf de verantwoordelijkheid hebt aan de bel te trekken bij je partner of bij je omgeving als het niet de goede kant op gaat.

Wat ze krijgen is angstzaaien voor normaal gedrag. Dat is bij de ouders véél sterker aangezet dan bij de meiden, maar intussen vindt elk meisje mannelijkheid spannend èn eng, en dat laatste stoken ze op. Jongens die contact met je zoeken, en vooral seksueel contact, die willen je misbruiken. Behalve als de relatie netjes is zoals het hoort, met liefde en binnen het relatiedenken. Als je iets doet dat daar niet inpast, word je gebruikt.

Dat helpt natuurlijk bij veel meiden prima om ze binnen het relatiedenken te dreigen, en ze bang te maken voor alle stukjes van hun seksualiteit die daar niet inpassen. Maar aan de andere kant leer je wel die enge mannelijkheid in verband brengen met foute jongens die je misbruiken. En je ziet wel terug dat er meiden zijn die daar juist héél geïnteresseerd van worden in dat soort jongens, in de hoop dat ze eens wat meemaken.

Je brengt meiden ermee op ideeën. Jongens ook, maar minder. Meisjes zijn geen seksloze poppen die braaf kind blijven tot hun ouders ermee op hun gemak zijn dat het eens tijd wordt voor een eigen gezinnetje. Die zijn ook geil, en tienkleurenpennen en de douchekop op de pulseerstand blijven niet lang spannend genoeg. De meeste meiden zoeken het dan bij rotzooien met jongens in het examenjaar, maar sommige meiden duiken liever meteen in het diepe. Als ze weten waar ze dat moeten zoeken, dan.

Het is zo dom. Aan de ene kant maken we de kids bang, en proberen we zoveel mogelijk hun gezonde seksualiteit weg te werken en dicht te stoppen, omdat wij volwassenen er maar ongemakkelijk mee zijn. Aan de andere kant krijgen ze met dit soort voorlichting een handleiding hoe ze in sexy misbruik kunnen springen, waar ze dan geen verantwoording voor hoeven te dragen omdat ze gegarandeerd als slachtoffer zullen worden opgevangen zo snel ze geen zin meer hebben.

Best wat meisjes hebben me verteld hoe ze hun loverboyvoorlichting hebben ervaren. Dat heb ik gehoord van meiden die nooit iets met sekswerk temaken hebben gehad, van sekswerkers, en zelfs van pooiermeiden. Meiden die mij mailen zijn natuurlijk geen goede sample om conclusies te trekken over hoe iedereen in die schoolklassen erover denkt, maar het gaf me wel een idee over hoe die indoctrinatie nou gaat.

Alle meiden die mij schreven, vertelden dat ze het de grootste onzin vonden. Sommigen vonden het al meteen onzin, maar de rest kreeg de twijfels wel toen ze seksueel een beetje begonnen te ontwaken. Er waren meiden bij die ook al meteen hun twijfels hadden of die hele loverboymythe nou wel waar is, maar de meesten vonden de voorlichting gewoon belachelijk, ookal geloofden ze toen nog wel in de loverboymythologie.

Wat ik ook bij alle meiden hoorde, was dat het voor niemand nieuws was. Alle meiden hadden al voordat ze loverboyvoorlichting kregen het hele verhaal al gehoord. Soms via school, soms via hun ouders, en natuurlijk vooral via de media. Allemaal zeiden ze dat ze niets nieuws leerden bij de voorlichting, en dat het vooral bangmakerij was. De meeste meiden dachten wel dat hun klasgenootjes de voorlichting serieus namen, en er echt in geloofden.

Ik heb ook gehoord van sancties tegen meiden die te duidelijk waren over hun twijfels, of die vragen stelden die wel lieten merken dat er iets aan het verhaal niet klopte. Dat ging van strafwerk-opstellen en boekverslagen over werkjes van Perquin en Mosterd tot verplichte stages. Het geloof moest erdoor gedouwd worden, en dat doe je niet met voorlichting.

Ik heb ook van leraren vragen gehad, en die hebben zelf ook hun kijk gegeven. Veel leraren zien dat er bekeringsdrang bij de collega's zit die de voorlichting de school inhalen, en zien zelf ook wel dat er heel weinig klopt van wat er in de voorlichting wordt gezegd. Docenten kennen hun pubers wel, die zien ook dat het beeld van de zuchtende maagd niet klopt. Ze weten danwel niets van sekswerk en ons wereldje, maar toch zien ze dat er iets stinkt.

De schade van de slechte informatie blijft dus bij de meiden die erin trappen, op een paar meiden na die worden gestraft voor hun ongeloof. Maar de schade die ze allemaal meekrijgen, is dat de loverboymythe zo geaccepteerd en belangrijk is, dat hij zelfs in scholen wordt verkondigd. Ze leren dat het een onbetwijfelbaar verhaal is, waar je mee in de problemen komt als je eraan twijfelt. Dat je beter mee kan werken, en er niet tegenin moet gaan. En dat is versterkt het stigma.

We gedragen ons alsof seks, vooral experimentele seks, voor die tieners iets gevaarlijks, fouts of zieks is, maar intussen máken we het veel moeilijker, gevaarlijker en zieker dan het zou moeten zijn. Heel veel meiden hebben verlangens naar dominantie, geweld, meegesleurd worden, of gewoon pijn, en dat moet nog een vorm aannemen. En dit is de enige vorm die we ze de hele tijd voorhouden. Vind je het dan gek dat er meiden zijn die ervoor gaan?