Onzekerheid

Mensen die me kenden voordat ik serieus ging hoeren, zijn het allemaal met elkaar eens over één ding: dat ik zoveel minder onzeker ben geworden. Dat valt mensen heel erg op, en ze vinden het allemaal een goede verandering. Er zijn zelfs mensen die vroeger niet met me door één deur konden, en nu het fijn vinden om met me om te gaan, alleenmaar omdat ik minder onzeker ben geworden.

Ook andere meiden vertellen dat het bij hen zo ging. En ik heb het zelfs wel bij collegaatjes zíén gebeuren. Onzekere meisjes worden hoeren met haar op hun tanden, die dingen gaan dùrven. Want daar gaat het vooral om bij onzekerheid, het is een gebrek aan vertrouwen dat je dingen aan kan pakken, en een angstigheid over dat je niet aankan wat er op je afkomt, en wat er op je af kàn komen.

Dat gaat vooral over sociale dingen. Weinig mensen zijn onzeker over of ze de weg in de stad kwijt zullen raken, of wat ze moeten als hun auto opeens kapotgaat op de weg, of voelen zich onzeker of ze wel om zullen kunnen gaan met een ziekte die ze overkomen kan. In plaats daarvan maken we ons zorgen over onze plek in de maatschappij, onze baan, onze vrienden, ons uiterlijk, in het kort dus vooral over hoe mensen ons zullen beoordelen.

Onzeker zijn is een soort angstigheid, een soort passief zijn omdat je je de hele tijd aan je ideeën over wat de maatschappij van je vindt aan het aanpassen bent. Je vertrouwt niet op je eigen verstand, maar op watvoor gevoelens jij hebt over watvoor gevoelens andere mensen over je zullen hebben. En zelfvertrouwen is niet iets waar je op moet wachten, want niemand gééft je zelfvertrouwen. Dat moet je zelf opbouwen.

Het is vooral een vrouwending. Vrouwen spelen sowieso al meer op safe dan mannen. Er is bij erg veel vrouwen een soort onstilbare honger naar bevestiging. En als ze die niet krijgen, worden ze onzeker en gaan ze ontzettend aan zichzelf twijfelen. Daar schrijven we onze helft van het internet zo'n beetje mee vol. Het is een soort gevoel dat het normaal is voor een vrouw om zich zo te voelen, en het drijft een groot deel van het feminisme aan.

Nou ja, het wàs vooral een vrouwending. Want ik hoor het ook steeds meer van jonge mannen. Toen ik nog een meisje was kreeg je als meisje vooral veel begrip als je onzeker was, en als jongen werd je nog net niet uitgelachen. Nou zijn jongens vanzelf al brutaler, maar zo maakte je het natuurlijk nog verschillender. Tegenwoordig wordt het alleen veelmeer van jongens geaccepteerd, en je ziet het dus nu ook bij mannen.

Dat is de verkeerde kant op. We zouden die lessen die we vroeger aan jongens leerden gewoon aan iedereen moeten leren. Je moet niet verwachten dat de wereld je wel bevestigt en zekerheid geeft. Je moet jezelf leren kennen en inschatten, en dan ga je jezelf vanzelf vertrouwen. Dan trek je je juist minder aan van wat de wereld van je vindt, inplaatsvan dat je dat de hele tijd op gaat zoeken.

Het zit een beetje door de verhalen van onze tijd heen dat onzekerheid een belangrijk conflict is voor de protagonist om mee te worstelen. Die overwint hij in de meeste verhalen niet, maar hij glipt erlangs. Dat is wat we nu onzekerheid overwinnen noemen. De onzekerheid blijft namelijk bij de protagonist, maar hij kan ondanks dat toch nog overwinnen wat er voor de rest in zijn verhaal speelt. De protagonist moet wel een gekwelde ziel blijven. Als hij echt zijn onzekerheid zou verliezen, zou hij arrogant lijken.

Arrogant wil niemand zijn. En als je bang bent om arrogant te zijn laat je je vanzelf naar onzekerheid leiden. Omdat je onzeker wordt van je angst om arrogant te zijn, en omdat onzeker zijn voor jou en de mensen om je heen laat zien dat je niet arrogant bent. Zelfs mensen die niet erg onzeker zijn doen soms alsof ze dat wel zijn, om maar niet arrogant te worden gevonden. Zo leer je nooit je onzekerheid af natuurlijk. En het werkt nieteens.

Onzeker zijn leidt bij sommige mensen ertoe dat ze zich de hele tijd gekwetst voelen. Dan gaan ze zich verdedigen tegen al die mensen waarvan ze denken dat die lelijk over ze zijn. En dat zorgt natuurlijk niet dat ze er beter vanafkomen, want de buitenwereld ziet dat juist als alleenmaar naar je eigen gelijk kijken en zaniken over alle dingen waar je aanstoot aan neemt en gekwetst over doet.

Een ander soort gedrag wat van onzekerheid komt is passief doen, afwachten, uitstellen, en vooral veel passieve signalen uitzenden dat je er niet zelfredzaam bent, dus dat iemand anders moet inspringen. En dat kan zijn van een timide lichaamshouding, of dat je hulpeloos zucht terwijl je naar je werkje staart, tot luidkeels klagen dat niemand het voor je opneemt. In een talkshow.

Maar sommige mensen zijn handiger, en die gebruiken hun onzekerheden als een manier om zich te laten zien als iemand die "durft om kwetsbaar te zijn." Die maken er een show van om diepzinnig vertwijfeld te zijn. En meestal zijn die mensen van zichzelf helemaal niet zo onzeker, maar cultiveren ze dat juist. Het is een drama-stukje voor die mensen, en die vallen er danook graag hun medemensen mee lastig.

Onzekerheid is geen diepzinnigheid. Ook niet als je het doet om maar op safe te spelen, ook niet als je denkt dat je anders arrogant bent omdat je op jezelf vertrouwt. Als je onzeker bent, doe je iets verkeerd. Onzeker zijn hoort iets te zijn waar je meteen wat aan doet. Je hakt de knoop door, en je zorgt dat je niet meer onzeker hoeft te zijn. Of dat nou is door iets te doen of juist iets te laten.

Het is een sociaal iets. Die onzekerheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als je eens echt alléén bent. Dat is alleen haast nooit zo, of je moet op een wandeltocht door het oerwoud zijn, of aan het solozeilen. En komt de haven in zicht, dan voel je hem al terugkomen. Als er ookmaar een béétje sociale omgeving is, dan kan de onzekerheid al zijn gang gaan. En krijg je gedrag dat andere mensen oproept om voor je in te springen. Meestal een vent.

Ondanks wat het is, vóélt het alsof je ervanaf zou zijn als je omgeving je maar bevestiging geeft. Dat is alleen nooit genoeg. Want als je echt zoveel bevestiging zou krijgen dat al je onzekerheden zijn weggesust, dan zou je wel voelen dat je als een couveusekindje wordt beschermd en verwend, en dat je dus niet geschikt bent om een volwaardig zelfstandig mens te zijn. Dat besef maakt je vanzelf onzeker, maar nu terecht.

Het nivo van bevestiging wat mensen verwachten om hun onzekerheid weg te nemen, en het wegblijven van dingen die ze onzeker maken, dat is onzinnig. Het zijn je verwachtingen die je onzeker maken, het is niet zo dat je van jezelf stabiel en zelfverzekerd bent, maar dat je onzeker bent gemáákt door die vrouw die naast je in de lift zo'n rare blik op je wierp, en dat ze daardoor nu je zelfvertrouwen van je heeft afgepakt.

Als je onzeker blijft, ben je alleen jezelf aan het saboteren. Je bent geen slachtoffer van een onzekerheid die je maar gebéúrt. Als je twijfelt, moet je ontdekken of die twijfel betekent dat je echt niet bekwaam genoeg bent. Als dat zo is, dan moet je daar wat aan leren doen. En als het niet zo is, dan moet je ophouden met twijfelen. Dat kan allebei veel werk zijn, maar het is kinderachtig om in die onzekerheid te blijven hangen.

Het is zo makkelijk om te denken dat het een gevoel is, en dat een gevoel je overkomt dus dat je er niet verantwoordelijk voor bent. Maar je kan best jezelf oppakken. Je kan best jezelf tegenhouden om in een gevoel mee te gaan. We leren al op de kleuterschool om geen krijsbuien meer te krijgen, en dat is immers toch ook gewoon een gevoel? Onzeker zijn is niet anders, het wordt alleen geaccepteerd, dus is er geen juf die je vertelt dat je maar even in het halletje moet.

Onzekerheid zelf is ook nieteens iets slechts. Niets hebben om je tegen af te meten, niets hebben om je over af te vragen of het wel goed genoeg is, dat helpt je ook niet groeien. Conflicten en uitdagingen zijn goed, want daar kan je door groeien en leren. Als je denkt dat alles maar zeker moet voelen, of dat je "boven dingen moet staan," heb je ook niets om voor te vechten door jezelf beter, sterker en betrouwbaarder te maken.

Je moet het alleen niet zijn gang laten gaan. Het heeft nieteens plekken in je leven waar je het zijn gang moet laten gaan. Het is nooit een terecht iets wat je maar moet accepteren. Als je het laat woekeren, groeit het meteen om zich heen. Sommige dingen kan je wel, en andere niet. Onzeker lopen doen over dingen, dat moet je confronteren en uitvechten. Je kan niet alles maar in twijfel laten omdat je niet jezelf durft af te meten of op te groeien. Dat is gewoon jezelf dwarsbomen, en dan doen alsof je gedwarsboomd wòrdt.

Voor mij hielp het enorm om serieus aan de slag te gaan in de hoererij. Ik ben altijd een beetje een schijtlijster geweest, dus je kan je wel voorstellen dat ik ook altijd erg onzeker was. Het beheerste mijn leven gewoon, als ik terugkijk. En toen ik eenmaal stevig aan de slag ging, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, en moest ik gewoon inzien dat ik er eens wat aan moest doen.

Sexy zijn is namelijk voor driekwart hoeveel je op jezèlf geilt. Als ik uitstraal dat ik mezelf een lekker seksobjekt vind, dan voelt mijn partner dat echtwel met me mee. Als ik er niet op vertrouw dat hij me sexy zal vinden, dan stel ik me niet open naar hem toe, en dan komt hij gewoon niet in de goeie stemming. Dan komt die hele wisselwerking tussen man en vrouw gewoon niet op gang.

Onzekerheid is killing voor hoe aantrekkelijk een man je vindt. Je kan het perfekte figuurtje hebben, en de perfekte dingen zeggen, maar als je met bange hertenoogjes zit te kijken omdat je het niet van jezelf gelóóft, dan voelt hij toch dat het niet goed zit. En als je van een man vraagt om je te bevestigen in je seksualiteit, dan kan je het niet maken om daar nog geld voor te vragen. Want voor hem is de glans er dan echt wel af.

Dat is op zijn ergst bij vrouwen die hun onzekerheid proberen te sussen door een man te strikken die ze bevestigt. Die ruilen seks voor complimentjes en ophemeling. Een man die je neukt wordt makkelijk verliefd, vooral als je het goed doet. Die gaat je dan met sterretjes in zijn ogen bekijken, en dat is vleiend en heel bevestigend. Opvallend veel vrouwen proberen dat met seks te pakken te krijgen.

Juist door die onzekerheid die ze weg proberen te werken jagen ze die mannen ook weer weg. Die schrikken zich dan een hoedje als ze opeens een onzekere vrouw blijkt te zijn, die labiel overkomt en meteen aan ze wil hàngen. En die onzekerheid zorgt ervoor dat die hangerige vrouw niet aantrekkelijk meer is. En dat helpt niet tegen haar onzekerheid, want zij voelt zich gebruikt. Omdat het haar niet lukte om hem te gebruiken.

Dat soort gedrag noemen sommige klanten emotionele prostitutie. De dienst is seks, de prijs is haar onzekerheid moeten oplossen door haar bevestiging te geven. Vooral getrouwde klanten die erin zijn getrapt en er nu aanvastzitten noemen het zo. Ik ben dan altijd een beetje beledigd, want ookal is het betaald worden voor seks, bij èchte prostitutie is de deal vantevoren wèl eerlijk uitgesproken.

Je kàn best mannen gekmaken met schuchterheid en kwetsbaarheid. Maar dat is niet door ze echte onzekerheid over jezelf te laten zien. Mannen geilen wel op een vrouw die ze uitlokt door zich kwetsbaar op te laten stellen, en ze juist uitnodigt om zich aan haar te vergrijpen. Dat is lekker voor allebei. Een vrouw die onzeker is, en zo laat zien dat ze kwetsbaar is, laat juist zien dat je haar ellendig maakt als je met macht met haar speelt, dat is juist een afknapper. En ze merken heus het verschil. Ook de botte mannen.

Ondanks dat onzekerheid een vrouwending is, of misschien juist ook daaròm, heb ik helemaal geen zin in onzekere mannen. En die zijn er best veel, ook onder de klanten. Iedere keer als een man komt met iets waar hij onzeker over is, dan loopt al mijn aantrekking voor hem weg. Zelfverzekerdheid is mannelijk, en je tekortkomingen accepteren ook. Er is niets sexy aan de zoveelste vent met de gemiddelde pik die van me wil horen dat hij niet te klein is.

Een schuchter biechtje, of een eerlijke vraag die hij beleefd en op een goedgekozen moment stelt, daar heb ik geen last van. Mensen moeten mensen kunnen zijn, met al hun tekortkomingen. Daar moet een plekje voor zijn. Maar een man die schaamteloos zijn onzekerheid laat zien, of erger nog, in mijn handen legt, daar heb ik een broertje aan dood. Dat drama kost me teveel tijd en moeite, en teveel respect voor die klant.

Als een man wat onzekerheid laat zien, is er nog geen man overboord. Ik beur hem wel op, vooral als hij een goede reden aangeeft dat hij onzeker is. Maar dan moet hij daar wel op reageren. Hij moet tenmìnste toch proberen zich groot te houden, en positief te zijn. En hij moet meegaan met me als ik hem help. Probeert hij dat niet, dan koel ik tochwel af. En als hij iemand is uit het groepje dat zijn onzekerheid verdédigt, dan hoef ik hem daarna niet meer te zien.

Mijn werk is heel sociaal, en heeft heel veel temaken met de dingen waar onzekerheden juist zoveel over gaan. Je gaat er dwars tegenin, want als je wat probeert te ontwijken mis je juist de dingen waar je klant voor komt. Het duwt je dus met je neus op de feiten, en laat het niet toe om maar onzeker te blijven. Je moet dwars ertegenin blijven gaan, klant na klant, of je moet er dwars doorhéén.

Helaas is sekswerken geen tovertruuk waardoor je opeens heel makkelijk door je onzekerheden heenkomt. Het is alleen een heel sterke kracht om te moeten erkennen wat er gebeurt, en om te zien hoe schadelijk dat is. Het dwingt je om het aan te pakken, als je goed wil worden in het werk. Je kan er niet meer omheen, door gewoon tegen jezelf te zeggen dat het "normaal" is hoe je je voelt. En het laat je zien waar al die onzekerheden je van weghouden. Ookal is het soms pijnlijk om te moeten zien dat je jezelf klein hebt gehouden.

Dat zal vast bij andere soorten werk ookwel langskomen. Maar ik heb het alleen nooit ergens zo sterk meegemaakt als in de hoererij. Ik zou ook niet weten welke andere beroepen zoveel zelfvertrouwen nodighebben. Sommige mensen zeggen wel dat ze dan aan de politie denken, omdat je daar met gezag en gevaar werkt, maar ik zie bij de politie die mij lastig komt vallen heel veel onzekerheid. Zo goed werkt dat daar dus niet.

Ik vind het een heel fijne kant van mijn werk dat het zo mijn onzekerheden op de proef stelt, en me dwingt om op mezelf te vertrouwen. Het enige dat ik er nog een beetje jammer aan vind, is dat het wel ten koste gaat van begrip voor al die vriendinnen die nogsteeds vinden dat hun onzekerheden dingen zijn waar ze de hele tijd mee bezig mogen zijn, en waar andere mensen begrip voor moeten hebben. Dat is weer een vorm van achterlaten.