Antwoord op: Trauma

Soms zit iemand te luisteren naar een verhaal over prostitutie, meestal dus ellendeporno, en komt er een wending in het verhaal die toch wel heel raar is. Dan zie je heel soms mensen moeilijk kijken, want dan begint het toch te knagen dat het verhaal wat ze horen misschien niet zo betrouwbaar is. Dan komt de TV-presentator, de schrijver, de officier van justitie of de vertegenwoordiger van de zieligheidsindustrie met het verlossende woord: het komt door het trauma. En we kunnen door.

Nou, nee dus!

Je komt het nergens anders tegen dan in de mensenhandelverhalen, en dat moet al meteen de eerste rode vlag zijn om te zien dat je hier met onzin temaken hebt. Aan lager wal geraakte hoeren, of in andere verhalen alleen de gedwongen hoeren, of in andere verhalen alleen de door loverboys betoverde hoeren, maar meestal gewoon àlle hoeren, zijn zo getraumatiseerd dat ze het rare gedrag gaan vertonen wat nodig is om het verhaal uit de ellendeporno waar te kunnen laten zijn.

Gepraat over trauma komt ook voor in de vrouwenopvang. Dat is een branche die héél dicht tegen de reddingsindustrie voor hoeren aanligt, en daar is dus ook overeenkomst mee. Veel bedrijven in de ene branche zitten ook in de andere, en nemen het gedachtengoed van de ene branche mee naar de andere. Een belangrijke overeenkomst is dat het draait om het koesteren van een slachtofferverhaal, en dat de tegenspraken daarmee moeten worden weggemoffeld met verhalen over afwijkende psychologie. En het moet zijn schuld zijn, niet de hare, dat zij "raar" denkt. Dus dan wordt het trauma.

Het wordt niet altijd ook een trauma genoemd. Het OM bijvoorbeeld gebruikt regelmatig de term "angst" op dezelfde manier. Getuigen, slachtoffers en verdachten verklaren niet wat het OM wil omdat ze angstig zijn voor de grote boze pooier. Soms gebruiken ze alleen de "invloed" van de pooier op het denkvermogen van het slachtoffer. Maar uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer, door sterke emoties die de verdachte veroorzaakt doet het slachtoffer rare dingen, en zorgt dat ze liegt.

Trauma klinkt beschadigd en zielig, en het beeld van de geknakte meid komt soms helemaal niet goed uit in het verhaal. Dan wordt het woord een beetje vermeden, want er moet onderscheid komen tussen de invloed die zorgde dat de vrouw ging hoeren, en de verschrikkelijke ellende die het hoeren zelf haar heeft aangedaan en die apart door de zieligheidsindustrie moet worden opgelost. Dan heet het iets als PTSD bijvoorbeeld.

Er bestaat echt zoiets als een psychologisch trauma. En er bestaat PTSD. Hele nare psychologische aandoeningen, die je leven goed overhoop kunnen gooien. Van die dingen kan je persoonlijkheid opeens er heel anders gaan uitzien, en je kan blijvende sporen met je meedragen. Je gedrag wordt er ook door beïnvloed, en je kan dingen voor jezelf gaan blokkeren of ontkennen. Dat zijn echte dingen, waar echt rekening mee gehouden moet worden.

Maar dat werkt niet zoals in de fabeltjes die we horen uit de mythologie over prostitutie. Want dan doet het wel heel selectief hele onlogische dingen, en laat het zich voor de rest niet zien waar je wèl effecten van een trauma zou verwachten. Het vult alleen de gaatjes in de mythologie op, als het slachtoffer niet alles zo heeft gedaan of verklaard zoals het OM of de reddingsindustrie uit zou komen.

Trauma zorgt er in de eerste plaats in een aantal verhalen al voor dat de pooier aantrekkelijk is voor het traumaslachtoffer. Ze komt in zijn greep omdat ze getraumatiseerd is, en dus zoekt naar wat ze al kent. Dat doet een normaal trauma nietzosnel, dat zorgt er juist voor dat je supergevoelig en paranoia wordt, zodat je geen vertrouwen meer hebt, en achter elke boom een gluiperd ziet staan en daarvan wegrent. Maar dat doet het trauma bij dit soort verhalen nou net weer níét.

Het trauma zorgt er ook voor dat wat er gebeurt nooit opnieuw wordt bekeken. Als het slachtoffer eenmaal iets heeft gedaan "om het trauma" blijft ze daar ook bij, ook wanneer ze erachterkomt dat ze bedrogen of bespeeld is, ook als ze niet meer in een panieksituatie is. Al die onstabielheid en zelftwijfel, en ook de momenten dat je opeens ontnuchtert en ziet wat je aan het doen bent, die bij een echt trauma komt kijken, en waardoor de mensen met een trauma rust noch duur hebben, die zijn heel handig niet aanwezig in de traumaverhalen over hoererij.

Dat trauma zorgt er zelfs voor dat die meisjes, ondanks al dat geweld, die dwang, die ellende, en dat trauma zelf, Oscar-waardige acteerprestaties geven. Ze laten aan vriendinnen niets zien, aan ouders niet, aan klanten niet, en zelfs niet aan de politie na urenlange nachtelijke verhoren. Het trauma geeft ze superkrachten om overal een plausibel antwoord op te hebben, en te laten zien dat ze zichzelf goed in de hand hebben. Kom daar maar eens om bij een echt trauma.

Trauma zorgt ook dat die meiden járenlang hetzelfde blijven doen. Ze zijn helemaal passief tegenover hun ellendige situatie, en zitten te wachten tot de nobele reddingsindustrie en de heldhaftige politie ze uit hun kast komen slepen. Ze hebben nooit een mentale instorting, en doen nooit in de jarenlange paniek van hun trauma iets dols waardoor ze opvallen bij klanten, uitbaters, buren of collegaatjes. Ookal zou je dat bij een ècht trauma wel verwachten.

Zulke tovertrauma's zorgen er zelfs voor dat de slachtoffers wèl initiatief nemen als het gaat om hele rare dingen doen. Zoals expres dagboeken zo bijhouden dat het lijkt alsof ze helemaal niet uit trauma handelde, maar bij haar volle verstand deed wat goed voor haar was. Zoals netwerk opbouwen onder de klanten. Zoals planning maken, en overstappen van pooier als het haar uitkomt. En dat is als je nog niet begrijpt dat sekswerk van zichzelf al vol initiatief zit.

Intussen motiveert het trauma ook om nooit om hulp te vragen, nooit naar buiten te treden, en nooit wat te laten merken. Dat is iets wat we wel kennen van echte trauma's, maar daar gaat het erom dat mensen het wel wìllen, maar het niet effectief kùnnen doen. Omdat alle soorten menselijk contact verstoord zijn door hun inwendige chaos. Maar bij tovertrauma-slachtoffers kan ander soort contact weer wèl prima, en is het alleen de ellende van het verschrikkelijke sekswerk dat niet naar buiten kan.

Het trauma is voor loverboyslachtoffers zelfs een soort afstandsbediening. De loverboy hoeft niet bij ze te zijn, en hoeft geen contact met ze te kunnen hebben, om toch ze te kunnen besturen als een marionet. Alles wat ze doet dat de reddingsindustrie niet bevalt is haar ingeprent door de loverboy, die als een toverpooier erin slaagt om een mens onuitwisbaar en onaantastbaar te programmeren, ookal is dat generaties grote instituten nooit gelukt.

Maar het trauma zit niet in de weg bij het werk. Hoererij heeft nodig dat je jezelf goed in de hand hebt, dat je om kan gaan met je eigen seksualiteit en die van anderen kan aanvoelen. Die meiden werken enthousiast en goed, zonder ontevreden klanten die zich in de kou gezet voelen. En dat is raar als je bedenkt dat mensen met trauma's, vooral met een seksuele kant eraan, juist die dingen ongeveer onmogelijk vinden.

En niet alleen hindert het niet bij het werk, met al die emotionele houvast die je ervoor moet hebben, niet alleen doet het èlk dingetje uit de vorige paragraafjes, het gaat ook àltijd, de héle tijd goed. Ze maakt geen uitglijders, ze verklapt niets, ze laat niet opeens wat zien, ze stort nooit in. Met al die belasting door het trauma zou je dat toch wel verwachten, afentoe. Vooral met al die bijkomende verhalen over drugs, slaapgebrek en geweld erbij. Maar zo werkt trauma dan opeens weer niet.

Het trauma is ook slecht voor je geheugen. Nou ja, slecht voor herinneringen die tegenspreken wat het OM wil horen. Dus die tegenspraken kunnen ze rustig negeren en wegsussen, want dat komt toch door het trauma. Maar andere verklaringen, die ze wèl uitkomen, zijn wèl geloofwaardig. Want dat zijn overweldigende ervaringen die door het trauma in hun geheugen gegrift staan, en wel móéten kloppen. En welke welke zijn, beslist het OM natuurlijk.

Wel dit, niet dat. Wel zus, niet zo. Zo doet dat trauma de hele tijd wel wat de moralistenbende en de reddingsindustrie wil, en juist niet wat ze niet uitkomt. Door het slachtoffer het stempel "trauma" te geven, kan er vanalles over haar worden aangenomen, en vanalles over haar worden gezegd, waar ze zelf niets over in te brengen heeft. Je kan haar immers niet geloven, zij heeft een trauma.

Maar ook nadat ze als buikspreekpop door het OM gebruikt is, blijft het trauma nuttig. Want zelf wil ze misschien helemaal niet maanden of jaren doorbrengen in de zieligheidsindustrie, waar ze als een koetje gemolken wordt voor het zorgbudget wat ze oplevert en het gelobby dat met haar verhaal, of het verhaal óver haar, kan worden gedaan. Maar ze is niet mondig, want ze heeft een trauma door haar pooier, dus dat beslist het zieligheidsbedrijf waar ze zit wel voor haar.

En die behandelen dat trauma, dat is de reden dat ze een duur behandeltraject kunnen declareren. Als ze geen trauma had, was er niets te behandelen en véél minder te verdienen. En dat trauma wordt bij voorkeur niet bekeken door serieuze medici. Vooral kwakzalvers-methodes als EMDR genieten de voorkeur. Die kunnen eindeloos doorgaan, en alleen de behandelaar kan zien of er voortgang is, en of het eindelijk eens af is.

Niet alleen de behandelings-kolossen van de zieligheidsindustrie gebruiken het trauma. Ook de kleinere clubs praten er graag en veel over, vooral om te onderstrepen hoe vies, eng en gevaarlijk seks wel niet is. Daar zijn alleen geen witte jassen. Daar heb je soms alleen een huisvrouw zonder papieren die haar "vlinders" "behandelt," of heb je het Evangelie als leidraad, en liggen bekering en genezing zo dicht bij elkaar.

Seks is iets wat we eng vinden als samenleving. We zijn er allemaal van overtuigd dat foute seks je geestelijk verminkt. Dat je van verkrachting of misbruik een harde knauw kan krijgen is natuurlijk waar. Dat ligt alleen niet aan hoe fout, immoreel of pervers de seks is, maar hoe hard je persoonlijke grenzen zijn verbroken. Dat het seks was is niet belangrijk. Dat je in het diepst van je persoon geweld bent aangedaan, daar gaat het om.

Maar we zien seksueel geweld toch wel weer als erger dan andere soorten geweld, ookal is daar eigenlijk geen reden voor. Seks heeft volgens zoveel mensen toch weer temaken met je waardigheid, dat je er wel een extra knauw van móét hebben gekregen als je foute seks hebt gehad. En werken met seks wordt gezien als hele foute seks, die dus wel heel verminkend voor je geest moet zijn.

Het traumaverhaal is dus een hele makkelijke manier om je rammelende ideologische verhaal te kunnen laten goedkeuren. Zowel in de pers als door de rechter. En het is een opzetje voor een lange rit langs het buffet van de zorgverzekeraars. Geen wonder dat het zo'n populair verhaal is, want de moralisten en de zieligheidsindustrie lopen in elkaar over. Maar wil je weten hoe trauma er echt uitziet? Lees dan dit verhaal maar eens.