Nederlands en buitenlands

Het eerste wat je op zal vallen als je gaat snuffelen wat er voor hoererij bestaat in Nederland, is dat de meeste meiden die het werk doen uit het buitenland komen. Soms heb ik wel wat over wat daar voor conclusies uit worden getrokken uitgelegd. Verder heb ik daar altijd een beetje omheengedraaid, want het is een beetje een mijnenveld. Maar het is wel een belangrijk mijnenveld, dus ik moet er toch maar eens wat over uitleggen.

Dat een hele grote groep meiden uit het buitenland komt, is al zo sinds ik begon. Dat is lang geleden. In de laatste jaren van de twintigste eeuw waren we als Nederlandse meiden al flink in de minderheid. Je moet flink verder teruggaan om te komen in een situatie waar de Nederlandse meiden het gezicht van de prostitutie bepaalden. De prostitutiebranche is in Nederland in veel opzichten niet Nederlands.

Ik ben zelf Nederlandse. De krappe meerderheid van de hoeren met wie ik contact heb, zijn Nederlandse meiden. Er zijn ook een aantal buitenlandse hoeren die ik een beetje ken, maar toch wel minder. Dat is niet genoeg om het vanaf hun standpunt te kunnen bekijken. Dat is ook niet genoeg om te kunnen vertellen hoe hun deel van de prostitutie eruitziet. Hun perspectief kan ik niet van mijn eigen ervaring af weergeven, en dat is ook één van de redenen dat dit stukje lastig voor me is.

Dus ik hou het bij de indrukken van mezelf en de meiden die ik ken, en vooral van de klanten. Die hebben meer meiden gezien dan wie ook, en die zien in èlk geval hoe die meiden wèrken. Ik weet dat dat heel makkelijk kan foutzitten, doordat roddels in het klantenwereldje niet te ontwarren zijn met echte informatie, maar ik hoop dat ik zorgvuldig genoeg ben geweest om daar nietteveel ingetrapt te zijn.

Toen ik begon, had je nog best veel meiden uit het Caraïbisch en Zuid-Amerikaanse gebied. Dominicaanse of Costaricaanse meiden enzo, en nog wel uit andere Zuid-Amerikaanse landen. Er is een tijd geweest dat die meiden, vooral omdat ze zo aanwezig en zo uitgesproken waren, echt heel duidelijk hun stempel op de prostitutie drukten. We mopperden weleens dat die salsameiden de branche overnamen. We hadden nog geen idee van wat er ging komen.

Ik kon met een paar van die meiden goed opschieten. Ik was nog veelte groen om op te pikken hoe ze werkten, en om de fijne puntjes te kunnen zien, maar ik heb wel veel van ze geleerd over werken met passie. Ik was toen al onder de indruk van hoe sterk en toch verfijnd hun seksualiteit was ontwikkeld, en hoeveel ze op hun gemak waren met hun lijf en hun eigen drijfveren. Ook als ze niet erg mooi waren, waren ze trots en sensueel.

Op een aantal manieren waren ze beter dan de Nederlandse en vernederlandste meiden. Ze deden hun werk met meer passie, ze stonden er aktiever in, en ze wisten beter wat ze wel en niet wouden doen. Op sommige manieren waren ze ook minder goed bezig, bijvoorbeeld met de condooms. Heel wat van die meiden vonden de Nederlandse mannen zo gezond en schoon dat ze ookwel zonder rubber durfden, ookal zouden ze dat thuis niet doen.

Daarom vind ik het nog steeds onbegrijpelijk dat ze wel veel goedkoper moesten werken dan hun concurrentes, omdat ze anders gewoon niet genoeg aanloop hadden. Dat is echt heel raar. Ik heb dat toen nooit uitgedokterd, en de kans is nu verkeken om te ontdekken hoe dat zat. Destijds geloofde het groepje waar ik deel van was, dat het kwam omdat ze te trots waren voor een pooier, en dus langs de zijlijn stonden. Maar dat slaat nergens op.

Ze zijn er nu veel minder. De legalisering is gebruikt om de meeste van die meiden het werken onmogelijk te maken. Ze zijn geen EU-burgers, en migratie voor prostitutie is met de legalisering uitgesloten. Nu heb je alleennog de meiden die via handig trouwen of andere truukjes lang geleden voordat het net zich sloot een status konden krijgen waarmee ze kunnen blijven werken. Maar ze sterven langzaam uit. Er zijn best klanten die dat erg vinden.

Oosterse meiden, uit Vietnam of China of Thailand, zijn altijd een beetje een zeldzaamheid geweest waar ik was. Je zag er afentoe eentje, maar het was nooit echt een groep die je zàg. Bovendien hielden ze zich meestal een beetje bij zichzelf, en kreeg je niet echt interaktie. Van de klanten hoorde ik vooral dat het meiden zijn die het zakelijke deel van de prostitutie erg goed begrepen.

Het cultuurtje onder die Oosterse meiden lijkt vooral pleasen, maar wel een zakelijke toon houden te zijn. Er wordt weinig met illusies gespeeld, de interaktie is heel duidelijk beheerst. Het is een soort moederlijke manier. Ik noem dat zo, en veel collegaatjes zullen begrijpen waar ik het over heb, maar ik heb gemerkt dat klanten en buitenstaanders het meestal niet herkennen. Daar moet ik misschien eens een eigen stukje over schrijven.

Ik heb er niet veel gesproken. Er was een meisje in een club waar ik weleens mee babbelde, maar die zei van zichzelf al dat ze anders was dan de meeste Oosterse meiden. Zij zei dat veel Aziatische vrouwen een "perfect wife experience" neer probeerden te zetten, met veel dienstbaarheid. Zij was daarvoor teveel vernederlandst. Ik kan niet nagaan of ze nou gelijk had of niet, want ik weet er gewoon niet genoeg over.

Voor de Nederlandse vrouwen waren en zijn de Aziatische meiden nauwelijks concurrentie. Niet dat ze hun werk niet goed doen, want volgens mij werken die meiden keihard, maar omdat ze een ander soort dienstenpakket leveren. De Nederlandse meiden doen meer het brutale hoerenwerk, de Aziatische meiden verkopen meer een timide ervaring. Ook die meiden hebben sinds de legalisering heel veel moeilijkheden als ze legaal willen werken, en doen dat vooral illegaal via massagesalons.

Je hebt altijd een handjevol Afrikaanse meiden gehad. Dat heeft nooit echt doorgezet. Je zou denken als je de verhalen van de politie over mensenhandel hoort dat de markt overspoeld wordt met Afrikaanse meiden, maar dat zie je nergens terug in de werkelijkheid. Je moet natuurlijk wel het verschil zien tussen een Afrikaanse of een Surinaamse of Antilliaanse meid, die eigenlijk gewoon Nederlandse meiden zijn.

Afrikaanse meiden hebben wel vaak hele wilde indianenverhalen te vertellen over hoe ze hier aan het werk zijn gekomen. Ik weet ook wel dat ik dan niet moet geloven wat ik hoor. Meestal hebben ze niets aan opleiding, en niets aan ambities, behalve veel geld verdienen. Daar kon ik zelfs in mijn clubtijd al geen aansluiting bij vinden. Ze vormden ook geen groepje, het waren altijd individuen.

Ik ga zometeen de Oostblokkers over één kam scheren, maar voordat ik dat doe wil ik eerst even de Poolse meiden eruitpikken. Die kregen we als eerste, voordat de grote golf uit het Oosten kwam. Die zijn een beetje anders, en ik kon altijd makkelijker met ze opschieten. Dat kwam niet door hoe ze werkten ofzo, want dat was eigenlijk hetzelfde verhaal als bij al die andere Oostblokkers. Het kwam denk ik door hun geloof.

Die Poolse meisjes zijn allemaal streng katholiek. Ik ben zelf protestant, maar hun manier om hun geloof te beleven herkende ik heel erg. Dat je ergens iets aarzelends hebt, omdat je eigenlijk veel beter in Godes ogen wil zijn dan je bent, als zondares. Dat je ergens een scheiding hebt tussen je losbandige leven, en je ziel die van die losbandigheid afstaat, en nog steeds het pure zoekt.

Misschien omdat ik me daarin heel goed kon inleven dat ik meer naar ze toetrok dan naar de Oostblokmeiden die later kwamen, maar in de korte tijd dat ze best veel in Nederland kwamen, kon ik goed met ze opschieten. Voor hen was de scheiding natuurlijk nog sterker, omdat ze hun zedige bestaan in Polen achterlieten om hier de hoer te spelen, en daarna terug zouden keren naar burgerlijk leven.

De rest van de Oostblokkers zien er voor mij veelmeer hetzelfde uit. Dat is eigenlijk onzin, want er zijn best verschillen. De Oekraïeners en Russen bijvoorbeeld mogen helemaal niet werken in Nederland, en moeten dus via omwegen of ondergronds gaan. Als je niet met louche types temaken wil hebben is ondergronds je enige keuze als je van die niet-EU-landen komt.

Meiden uit EU-landen, zelfs de landen met minder privileges, kan de overheid wettelijk niet buitenhouden. Dat is waarom er zoveel gedoe is over die meiden, en waarom er zoveel barrières worden opgebouwd. Toen de EU de grenzen opengooide, kwamen de meiden uit het Oosten al in grote aantallen, maar pas toen de Euro het makkelijk maakte om de winst weg te sluizen kwam de grote vloedgolf.

De Oostblokkers hebben de markt helemaal verzopen. In Nederland is het voor Oostblokkers best fijn werken, want de meeste middelen die de overheid gebruikt om het leven van meiden kapot te maken werken niet tegen meiden van zo ver over de grens. Uitzetten heeft geen zin, want door de open grenzen zijn ze morgen weer terug, en de bestuurlijke maatregelen doen ze veel minder kwaad omdat de meiden alles van waarde in hun eigen land opbouwen. Via hun contacten en pooiers sluizen ze alles weg.

Ze hebben flinke veranderingen in de hoerenwereld met zich meegebracht. Vooral de macht van exploitanten is flink toegenomen, want voor elke plek bij een exploitant zijn er nu vijf hoeren. De klanten hebben ook een veel bredere keus, dus je krijgt je agenda moeilijk vol. Hun prijspeil ligt veel lager, dus ze hebben de marges minimaal gemaakt. Dat is voor hen ook makkelijk, want ze betalen alleen BTW aan belasting, omdat ze zogenaamd in hun thuisland inkomensbelasting betalen.

Netzoals in veel plekken in het buitenland is seksuele voorlichting in het Oostblok slecht, nog slechter dan hier, en weten die meiden dus maar half wat er gevaarlijk werken is en wat niet. Dat levert op dat er veel onveilig wordt gewerkt. Aan de andere kant hebben ze wel op ons voor dat ze seksueel veel vrijer zijn. Ze hebben minder drempels, kijken minder naar zichzelf, en zitten minder vast in het relatiedenken.

De Oostblokkers zijn wel veelmeer broodmeiden. Dat is nietzo raar, want in hun ogen worden ze verleid met heel veel geld, terwijl een Nederlandse veel minder verdient, en in een veel duurder land woont, en dus veelmeer moet wìllen hoeren. Maar broodmeiden zijn genoeg voor de meeste klanten. Ze komen hier cashen, en met dat geld gaan ze thuis een leven opbouwen. Er zijn er maar weinig die hier willen blijven.

Ik ben zelf een Nederlandse. En er zijn, nog steeds, Nederlandse meiden die proberen hun koppie boven water te houden. Het is raar gelopen. Tegenwoordig ben je als Nederlandse een exoot. Iets waar sommige klanten speciaal naar zoeken, omdat het bijzonder is. Dat is eigenlijk ook het enige voordeel wat je hebt. Voor de rest zijn we in het lastigste parket van de hele business.

De buitenlandse meiden worden ook vervolgd en op hun huid gezeten door de overheid. Ik wil niet doen alsof die meiden wèl eerlijk behandeld worden. De overheid krijgt alleen op andere manieren greep op ze, en die zijn veelminder ernstig dan bij Nederlandse meiden. Het is nog steeds erg als je bij een razzia wordt opgepakt, je vent wordt opgesloten, je geld wordt afgepakt en je het land uit wordt geschopt, maar dan is het voor een buitenlandse wel óver.

Nederlandse meiden hebben geen thuisland om naartoe te gaan, en alles achter te laten. Wij blijven wonen in dit land waar we als hoer in de boeken staan, en dus kunnen fluiten naar veel banen. Waar onze vent als crimineel of als "met connecties met criminele circuits" ook maar geluk moet hebben dat hij nog aan de bak komt. Waar we niet verdwijnen als de Belastingdienst komt met tonnen naheffing over geld wat we nooit hebben verdiend.

Wij betalen de volle mep belasting, en houden dus véél minder over, maar we kunnen niet meer vragen dan een buitenlandse. Wij hebben óók families te financieren, net als de buitenlandse meiden. Maar die zijn veel duurder, want die wonen híér. Wij hebben ons eigen huis en haard hier, waar we van uitgezet worden met bestuurlijke maatregelen. Wij hebben onze kinderen hier, binnen bereik van de grijpende klauwen van Jeugdzorg. Wij hebben geen buitenland om ons geld naar weg te sluizen, dus dat kan ook zomaar in de zakken van de politie verdwijnen.

Nederlandse hoeren hebben familie hier, die door de mangel kan worden gehaald. Van ons hebben ze zo opgezocht wie onze ouders zijn, om die eens een schokkend telefoontje te geven over wat hun dochter wel niet doet. Wij hebben wortels die ons dierbaar zijn, we halen niet onze schouders op over wat we in Nederland hebben liggen. Wij hebben onze toekomst hier, en de overheid kan doen met die toekomst wat ze willen. En bij hoeren willen ze die toekomst kapot hebben.

Voor Nederlandse meiden is de prostitutiebranche veel minder aantrekkelijk dan voor de buitenlandse meiden. Ik neem het die buitenlandse meiden niet kwalijk, die doen iets wat ze mogen en wat een goede keus voor hen is. Maar door dat te doen hebben ze het voor ons wel heel moeilijk gemaakt om onze koppies boven water te houden. Voor de klanten is het fijn, want die hebben enorme keus voor dumpprijzen. Maar voor ons is het sappelen.

Als de buitenlandse meiden er niet waren, was het makkelijker voor ons. Op veel manieren. Ik heb dus last ervan dat ze er zijn, en ook dat het er zovéél zijn. Er zijn meer Nederlandse meiden die dat voelen, en veel hebben dat een stuk minder genuanceerd dan ik. Maar van die buitenlandse meiden dingen kwalijk nemen kan het alleen erger worden. En ze doen als puntje bij paaltje komt niets verkeerds. Zoals de zee niets verkeerds doet, als je erin verdrinkt.

Antwoord op: Ga eens praten met politici

Over mijn werk is er een hoop onzin in het publieke debat. Daar probeer ik wat aan bij te dragen met mijn blogje. Maar ook voordat ik met mijn blogje begon heb ik al geprobeerd om de kijk vanuit het sekswerk naar buiten te brengen. Ik heb meegedaan met allemaal projekten van hulpverleners, en ik heb met politici gepraat. Dat doe ik nu minder, en eigenlijk vooral door ze post te sturen.

Het heeft zo weinig zin, als je puntje bij paaltje neemt. Je kan met sommige politici praten, maar de goede hoeven eigenlijk alleen de gegevens waar ze wat mee kunnen, en dan is een e-mailtje de beste manier. Dat zijn zeldzame mensen, helaas. De mensen die gesprèkken willen, hebben meestal weinig goeds in de zin. In het beste geval merkte ik dat ze gewoon aapjes wouden kijken, in andere gevallen word je brutaal geïntimideerd.

Intimideren is niet zo'n probleem. Je moet van sterk hout gesneden zijn als je een hoer wil intimideren, en we herkennen gebakken lucht wel. Het is veel erger om te ontdekken dat er gewoon geen eerlijke interesse is in wat je te zeggen hebt. En het duurt niet lang voordat je ontdekt dat politici alleen luisteren naar wat ze willen horen, en het helemaal geen probleem vinden om je daarvoor te gebruiken.

Een gesprek met een politicus gaat veeltevaak zo:

Een politicus komt met een wetsvoorstel of een verhaal over sekswerk. Dat is weer eens een slecht idee, dat veel problemen op gaat leveren. Helaas zijn politici uit op scoren, en dat gaat nou eenmaal lekkerder met een lekker simpel idee van wat er fout is met een simpel idee van hoe dat op te lossen is, dan als je echt moet gaan kijken wat er nou aan de hand is en wat daarachter zit.

Ik heb ook steeds meer het idee dat wat sommige doorgewinterde hoeren me al jaren vertellen gewoon klopt. Die zeggen dat de overheid en de politici prima weten dat er eigenlijk niets aan de hand is met de misstanden die we elke week in de kranten langs zien komen, en dat ze dat juist mooi vinden omdat de werkelijkheid ze dan niet te kakken kan zetten als ze hun "oplossing" doordrukken.

Dan is er een hoer, of een vereniging, of een groepje hoeren, die de politicus willen uitleggen dat het idee waarmee ze komen heel dom en schadelijk is. Dat is namelijk bijna altijd zo. Politici willen vooral de wereld veranderen door te straffen. Er worden regels gemaakt over hoe ze willen dat het is, en wie daar niet aan voldoet moet straf. En als de vorige straf niet werkte, wordt er meer strafbaar en wordt er harder gestraft.

Als je voor het eerst door een politicus wordt uitgenodigd om eens te praten, voelt dat als een hele eer. Je gaat nu serieus genomen worden door iemand die het land of de gemeente bestuurt! Je verwacht dat je samen kunt werken, je verwacht dat je heel veel vragen krijgt, en dat je met een paar belangrijke punten kan laten zien dat het allemaal heel anders moet worden bekeken, en dat er dan duizend vragen komen.

Zo gaat dat nooit. Het is meestal een babbel die al heel oppervlakkig begint, en die maar niet echt in de diepte wil gaan. Als je later terugkijkt is het duidelijk waarom. Ze willen niet je kennis verzamelen, ze willen niet ontdekken wat je ze te vertellen hebt. Ze willen zien of er iets kleins is waarvoor je het grote wil laten gaan. Ze zijn op zoek naar de weg van de minste weerstand om je aan hun kant te krijgen.

Als een foute verkoper vleien ze je, en laten je belangrijk voelen. Ze laten zien dat ze onder de indruk zijn van je kennis, en misschien is dat soms ook waar. Maar intussen hebben ze allang hun beslissingen genomen, en willen eigenlijk alleen een voorproefje van wat ze later kunnen tegenkomen in het debat, en het liefst dat jij dan aan hun kant zal staan omdat je ergens mee gekocht bent.

Je hebt zoveel verteld, en er is zo éérlijk naar je geluisterd, en de politica was onder de indruk. "Poeh hee, wat een hoop informatie!" zei ze zelfs. Of "Deze belangrijke achtergronden zal ik zeker meenemen in de besluitvorming van mijn fractie" zegt hij. Je kan je gewoon niet voorstellen dat er geen twijfel is ontstaan over de rare ideeën waar alle schadelijke plannen mee zijn begonnen.

Maar ja, er zijn meer belangen. En de politicus moet ook naar andere stemmen luisteren. En politiek is compromissen sluiten. En hoe moeilijker hij doet, hoe groter de kans is dat ze zijn mening helemaal links laten liggen. Hij moet wel meewerken. En hij is maar een klein radertje in het grote debat. Hij kan niet meteen helemaal met je meegaan, ookal staat hij eigenlijk stiekem wel aan jouw kant hoor.

Je bent enthousiast, en je staat pal voor die politicus. Dat is iemand die ook beloofd heeft pal te staan voor jou. Vooral als je politicus enthousiast aankondigt dat hij heeft geluisterd naar mensen uit de branche, dat hij luistert naar hun zorgen, en dat hij daar veel van heeft opgestoken. Daar geef je graag je steun aan, en die spreek je ook uit. Naar je collega's, en als de pers erbij komt ook naar hen.

Dan komt het moment van de waarheid, en dat voelt raar. Want hij doet alsof je hele idee, al je zorgen, eigenlijk alleenmaar gingen om dat ene ding wat hij uit je verhaal heeft gepikt waarmee hij je met hem liet samenwerken. De rest van de dingen die je hem uitgelegd hebt, die negeert hij. Daar gaat hij gewoon helemaal tegenin als het hem uitkomt. En doen alsof je het met de rest gewoon eens bent is wel even heel oneerlijk.

Als je de balans opmaakt merk je dat er gewoon goede sier met je is gemaakt. Ze hebben erkend dat er wat mis is met hun ideeën, en je zorgen overgebracht, maar dat gaat alleen over de extreme kanten van het onderwerp, die zonder jou ook wel mensen aan het twijfelen zouden hebben gebracht. De subtielere dingen blijven weg uit het debat, aan alle kanten. Daar zou je als echte ervaringsdeskundige juist voor nodig zijn geweest, en je hebt je laten afleiden door de extreemste dingen.

De eerste keer dat je het meemaakt denk je vaak dat je verkeerd begrepen bent. Want altevaak komt de politicus met een verhaal over wat jij gezegd hebt dat wel flink afwijkt van wat je echt tegen hem zei. Later leer je wel herkennen dat hij gewoon dingen verdraaid heeft naar iets wat hem meer uitkwam, omdat je niet alles wat je hem bekend maakte via internet aan de hele wereld liet zien, zodat het te controleren was geweest.

Trek je later aan de bel dat hij het verkeerd heeft weergegeven, of als je een echte idealist bent, dat hij maar een heel klein stukje van het verhaal heeft gebruikt en de rest gewoon heeft genegeerd, dan krijg je het lid op de neus. Je krijgt te horen dat er meer belangen zijn, dat je wel degelijk geheel bent gehoord en weergegeven, dat er veel meer speelt dan jij begrijpt, of dat je met negatief doen nergens komt, ookal staat hij voor alles open, en dat hij geen tijd heeft om het verder uit te leggen.

Het zuurste is nogwel dat zoveel politici het een spelletje maken om je ook dat ene ding niet te geven, waar je al die rest voor hebt verkocht. Want er zijn andere politici waarmee compromissen moeten worden gesloten, en die versjacheren onderling hun standpunten en argumenten aan elkaar. En jouw belangen zijn voor hem een ruilmiddel, waar hij zelf geen waarde aan hecht.

Ik maak mijn standpunten en mijn argumenten wel duidelijk aan politici. Maar ik laat me niets door ze vertellen, en ik zal me ook niet stilhouden om kritisch te zijn over politici die beweren dat ze aan mijn kant staan. Want uiteindelijk kan je iemand die in de politiek zijn draai heeft gevonden eigenlijk nooit vertrouwen. Het zijn de buitenbeentjes die je nog wel kan vertrouwen, maar die hebben aan een duidelijke uitleg in de mail genoeg.

Ingezonden: Uitleggen aan mijn kind

Vandaag zet ik even een ingezonden stukje inplaatsvan een verhaal van mijzelf. Ik vond het wel interessant, en ik hoop dat jullie het netzograag lezen als een stukje van mijzelf. Het is geschreven door een vrouw die al sinds haar vijfentwintigste hoert, en wat jaren later een kindje kreeg. Ze werkt in een bordeel over de grens, om haar gezin te beschermen tegen de overheid. In dit stukje vertelt ze ons hoe ze het aan haar kind uitlegt.

Ik heb me zorgen gemaakt over wat ik mijn dochter ging vertellen sinds ik wist dat ze ging komen. Dit was een belasting voor mij. Ik heb er veel over gedacht toen ik haar op zag groeien. Ik laat haar niks merken van mijn werk natuurlijk. Ik heb alleen ook geen zin om te liegen tegen mijn bloed eigen dochter. Mijn man heeft een arbeids ongeschiktheids uitkering, en ik ben de enige werkende in huis. Samen met zijn uitkering moet ik voor het geld zorgen. Door te blijven werken in het bordeel, hebben we het goed in huis. Ik schaam me hier niet voor, maar wat vertel je zo'n hummeltje nou. Ik had het net zo lief niet verteld, maar ik wil niet dat ze het ontdekt als ze groot gegroeid is. Dan heb ik het nooit verteld, en ik kan toch al geen geheim bewaren. Dit zou ik veel erger vinden.

Ik heb gewacht tot ze oud genoeg was om te vragen. Dit gebeurde pas toen ze op school was, toen andere kindjes vertelden over wat hun papa en mama deden. Zij wou weten wat ik voor werk deed, ze weet papa zit thuis aan de TV. Ik wil niet dat ze aan de juf of andere kindjes vertelt wat ik doe, wat kan er dan wel niet gebeuren.

Ik ga tegen mijn dochter niet liegen. Ik heb haar gezegd, mama verdient haar geld eerlijk, door met mensen te vrijen. En ik heb tegen haar ook gezegd dat het een soort van zorgen voor mensen is, en dat is het ook! En ik heb haar gezegd dat mensen lachen met mama's werk, dus dat mama daarom liever alleen vertelt dat ze voor mensen zorgt. Mijn dochter begreep dat wel. Zij heeft op school alleen verteld over dat ik verzorgende ben, maar niet hoe. Dat vind ik heel verstandig van haar. Ik vertel haar nog wel dat het niet alleen gaat om uitlachen. Dat moet maar komen in de bovenbouw. Ik vind het niet verstandig om haar nu al bang te maken daarmee.

Brief aan de Eerste Kamer

Omdat dinsdag de WRP in de Eerste Kamer wordt behandeld, heb ik maar weer een mail verstuurd naar alle kamerleden afzonderlijk. Je hoort dat eigenlijk naar het centrale adres van de Eerste Kamer te sturen, die het dan door moeten sturen, maar die hebben nou al twee keer mijn mail zoekgemaakt, dus die vertrouw ik allang niet meer.

EDIT: Diederik van Dijk (SGP) was zo vriendelijk om me te antwoorden, en vertelde me dat de behandeling pas op de zevenentwintigste is. Ik zal nooit wijs kunnen uit de agenda van de Eerste en Tweede Kamer, het is niet duidelijk en er verandert steeds vanalles.

De Eerste Kamer is veel wijzer geweest over de WRP dan de Tweede Kamer, want ze hebben hem vorig jaar teruggestuurd om te worden herschreven. Er was gewoon teveel mis mee. Nu ligt de wet opnieuw klaar om goedkeuring te krijgen, en het is nog steeds een onding. Hij is minder erg geworden, maar er is nog steeds niets goeds aan, en het geeft gevaarlijke wapens aan onze vijanden.

Ik denk niet dat er deze keer nog een lans voor ons wordt gebroken. De sociale druk is natuurlijk hoog, ze hebben dit ding aleens teruggestuurd, en nu is hij naar hun zin aangepast, dus dan wordt het sociaal gewoon heel moeilijk om nog nee te zeggen. Ik hoop natuurlijk van wel, maar ik denk niet dat het realistisch is. Maar ik stuur toch maar mijn berichtje, want je weet maar nooit. Er zitten wel mensen van goede wil in die Eerste Kamer. We moeten ze toch de informatie geven waarmee ze kunnen werken.


Geacht kamerlid,

Dinsdag aanstaande behandelt uw Kamer de novelle Wet Regulering Prostitutie en Bestrijding Misstanden Seksbranche [33885]. Dit is een wetsvoorstel dat mij, evenals mijn collega's, veel zorgen baart. Deze wet wordt gepresenteerd als verbeteringen voor de mensen die in de seksbranche werkzaam zijn, maar doet eigenlijk het omgekeerde.

De WRP heet misstanden in de prostitutie te bestrijden en de positie van de sekswerker te verbeteren. De eerste versie van deze wet sneuvelde echter al in uw Kamer omdat de minister niet duidelijk kon maken welke daadwerkelijke positieve uitwerkingen van de wet konden worden verwacht, terwijl er zowel qua uitwerking als juridisch te veel aan schortte om het te accepteren als wet.

Als eerste wil ik opmerken dat een onderdeel van het oorspronkelijke wetsvoorstel, namelijk de centrale registratie van prostituees, op basis van mensenrechtenoverwegingen is geschrapt. In de novelle wordt echter via de centrale registratie van dezelfde gegevens en méér, benodigd voor het verkrijgen en behouden van vergunningen, deze zelfde registratie onderhands opnieuw voorgesteld. Dit is geen omissie, dit is een beleid dat vanuit Justitie wordt aangemoedigd. Dit verdient aandacht.

Ten tweede wordt door de keuze van definities in het wetsvoorstel elke prostituee, van de workaholic achter een raam op de Wallen tot de huismoeder die eens per twee maanden een klantje heeft, tot 'seksbedrijf' verklaard en daarmee impliciet vergunningplichtig gemaakt. In de MvT stelt de minister weliswaar dat het thuiswerken door éénpitters niet vergunningplichtig zou hoeven zijn, maar daar wordt geen waarborg voor in de wet gesteld.

Het ontbreken van die waarborg probeerde de vorige minister te rechtvaardigen door te stellen dat hij de gemeenten die nu al thuiswerkende éénpitters bestrijden niet wilde hinderen. Daarmee laat hij ons aan ons lot over ten opzichte van gemeenten die met de wet in de hand de onafhankelijke vrouwen willen bestrijden, maatregelen die volgens de MvT niet onder de doelstellingen van de wet vallen. Hij maakt ons vogelvrij.

Daarbij komt dat het handelen als onafhankelijk sekswerker nu al, voordat de Wet is aangenomen, door gemeenten bestuurlijk gestraft wordt. Bizar hoge dwangsommen worden opgelegd, sekswerkers worden zonder pardon en met lagere drempels dan voor andere burgers uit hun huizen gezet, Jeugdzorg wordt ingezet om hun kinderen af te nemen, en voor buurt, school, werk en familie worden de sekswerkers aan de schandpaal gezet omdat de politie rond gaat bellen met "waarschuwingen" over het werk van de onafhankelijke sekswerker.

Ontbreken van waarborgen is een thema dat telkens terugkeert in de WRP. De gehele wet bestaat alleen uit complete verplichting van èlke sekswerker om een gemeentelijke vergunning te verkrijgen of voor een vergunde baas te gaan werken, waarbij de wet voorschrijft dat in sommige gevallen er geen vergunning màg worden afgegeven, en er vooral veel handvatten zijn voor de gemeente om een vergunning te mógen weigeren.

Uberhaupt is er ruimte om prostitutie volledig te illegaliseren binnen een gemeente. De hoeveelheid vergunningen mag arbitrair worden gesteld, en met vaag beroep op leefbaarheid of openbare orde mag zelfs een nul-beleid worden gevoerd. Dat dit geen vergezochte ideeën zijn kan al worden gezien door te kijken naar Utrecht, dat de gehele aanloopsector heeft vernietigd, Amsterdam, dat met gestage sloop van de Wallen bezig is, en Den Haag, dat zich al jaren beraadt op het uitroeien van haar prostitutiestraatjes.

Er zijn geen waarborgen waarop de prostituee zich kan beroepen om rechten op een vergunning te kunnen doen gelden. De regels zijn aan de verbodskant open, gemeenten mogen alles in het geweer brengen om een prostituee het werken onmogelijk te maken. Aan de vrije kant is de wet gesloten: de gemeenten mogen geen toegankelijker beleid voeren dan in de wet beschreven is. In de wet ligt geen ènkel recht voor sekswerkers besloten.

In het bijzonder zijn de jonge meiden in de problemen. Meerderjarige vrouwen van onder de éénentwintig jaar, werkstudentes bijvoorbeeld, worden niet alleen uitgesloten van het krijgen van een vergunning, maar hun werk wordt verboden, en hun klanten geobjectiveerd (dus: of ze nu weten dat ze "te jong" is of niet) strafbaar gesteld, met een strafbedreiging tot een jaar hechtenis.

Er is veel in te brengen tegen het infantiliseren van meerderjarige prostituees. We staan vrouwen toe naar believen seksueel aktief te zijn vanaf hun zestiende, geld te verdienen vanaf jonger dan dat, maar die twee dingen mogen ze met deze wet pas verenigen als ze éénentwintig zijn. Volwassenen worden in hun autonomie en verantwoordelijkheid alleen beperkt als er zwaarwegend belang, meestal voor derden, meeweegt. Sekswerk is niets meer dan seksuele dienstverlening. Zonder mystiek onderbuikgevoel is er niets wat deze betutteling kan dragen.

De praktijk is nu al, voordat deze WRP met haar instrumentarium voor het afwijzen van vergunningen in werking is, dat gemeenten de vergunningen beperken tot een zeer klein aantal gevestigde exploitanten, waar lang niet elke sekswerker terechtkan. De tendens, sinds de opheffing van het bordeelverbod in het jaar 2000 regulering mogelijk maakte, is er juist één van uitsterfbeleid geworden. Het aantal bedrijven slinkt jaarlijks.

Nieuwe bedrijven maken geen kans. Zelfs nu er nog vrijheid is om het in verschillende gemeenten te proberen, is de ervaring telkens dezelfde: Men betaalt duizenden Euro's leges per aanvraag, wacht de maximale tijd die de wet toestaat voordat er antwoord moet komen, en krijgt dan te horen dat er beschikt is geen vergunning af te geven. Men moet zich als sekswerker dus maar schikken naar een exploitant en diens uit schaarste voortvloeiende macht, of illegaal gaan werken.

Ik zou in detail kunnen gaan, en de vele fouten in dit wetsvoorstel expliciet uit kunnen leggen. Daartoe ben ik ook zonder meer bereid. Als u interesse hebt in de achtergronden lever ik u overzichtelijk uitgelegd een beschouwing uit de praktijk, per artikel gespecificeerd. Ik ontvang graag uw aanvrage voor zo'n uitleg, waarbij u zich ook kunt beperken tot de elementen die uw bijzondere aandacht hebben.

De voornaamste boodschap over de WRP is echter: Deze wet criminaliseert nodeloos duizenden mensen. Zelfs memsen die legaal wìllen werken zullen niet legaal kùnnen werken. Dit alles zonder dat zij enige schade of lijden veroorzaken, en in een activiteit die met wederzijdse instemming en wederzijdse baat wordt beoefend. De WRP bevat geen enkel element dat misstanden bestrijdt, noch enig element dat sekswerkers een verbeterde rechtspositie biedt.

Zelfs als u tot de betreurenswaardig grote groep behoort die de rechten van sekswerkers zeer ondergeschikt vindt aan de strijd tegen misstanden in de prostitutie, zou deze wet u niet moeten bekoren. Hij voegt namelijk niets toe aan de strijd tegen misstanden. Weliswaar wemelt het voorstel van de handvatten om prostitutie te bestrijden, en beoefenaars, ondersteuners en cliëntele te straffen, vernederen en benadelen, maar daarmee is geen slachtoffer van misstanden geholpen.

Een hypothetisch slachtoffer van dwang of uitbuiting, die overigens nu al door 273f Sr strafrechtelijk wordt beschermd, zou immers als legaal werkende sekswerker in precies dezelfde situatie verkeren als voor de invoering van de WRP, en de illegaal werkende prostituee zou zich illegaal weten, daarmee strafbaar, en derhalve minder bereid zijn zich te openbaren. Hetzelfde geldt in meerdere mate voor klanten en faciliteerders, die zich met deze wet ook expliciet strafbaar weten, en dus een grote drempel moeten bestijgen om over misstanden naar buiten te treden. Meer doet deze wet niet.

De WRP bestrijdt geen misstanden, verbetert de positie van de sekswerker niet, beperkt de mogelijkheden van de sekswerker om mobiel te zijn en uit afhankelijkheid van vergunde exploitanten te komen, registreert privégegevens op wijzen die door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens zijn afgekeurd, en concentreert zich slechts op het eenvoudig en zonder verdere onderbouwing of verantwoording beperken of verdrijven van legale prostitutie door gemeenten. Als klap op de vuurpijl maakt het vrouwen die niet de ongrijpbare zegen van hun gemeente krijgen tot criminelen.

Ik hoop dat u met een kritisch oog zult kijken naar dit voorstel, en het niet wet zult laten worden. Ik kijk niet uit naar een herleving van de tijden dat sommigen van ons aan criminelen waren overgeleverd om ons in staat te stellen ons dagelijks werk te doen.

Hoogachtend,

Zondares
(pseudoniem)

Antwoord op: Met al die onaantrekkelijke mannen...

Het is als een grijsgedraaide plaat, als je praat met mensen die een negatieve mening over hoererij hebben komt een keer op tafel dat het rotwerk moet zijn, want je krijgt klanten die je niet aantrekkelijk zal vinden. En seks met iemand die je niet aantrekkelijk vindt, dat kunnen mensen niet voorstellen dat je dat over je hart verkrijgt. Dus is het een mooi beeld om over te griezelen.

Maar ook mensen die eerlijk proberen om te begrijpen dat we dit werk gewoon als wèrk doen, en eigenlijk best lol in ons werk kunnen hebben, vinden het maar moeilijk. Die kunnen het nogwel begrijpen dat je het werk leuk kan vinden als je alleen Richard Gere als klant krijgt, maar stel je voor dat je iemand aan je deur hebt die dik, lelijk of oud is? Dat doet toch niemand vrijwillig?

Daar heb ik als antwoord op: Je leert heel anders naar mensen te kijken, en dan ga je zien wat een pietluttig idee het is dat je van alle mannen zal liggen te gruwelen die geen filmster kunnen worden.

Toen ik twaalf was, zat ik met klasgenootjes weleens te praten over vrijen met jongens. Ik moest daar toen nog helemaal niets van hebben, ik vond het een doodeng idee, maar mijn klasgenootjes waren daar veelmeer mee bezig. We waren het erover eens dat vrijen alleen leuk zou zijn met een echte prins, of misschien een popster. Zo eentje uit een boyband, want echte mannen, daar gruwden we van.

Die superhoge standaards blijven niet. En als het iets ouder wordt is dat gezakt naar het nivo van jongens die je ook echt tegenkomt, en dan krijg je wat kusjes en gefriemel. Daar konden we als twaalfjarigen echt met ons hoofd niet bij, dat we ooit met een gewone puberjongen zouden willen zoenen en voelen. We accepteerden ergens wel dat het kennelijk zo ging, want we zagen het overal, maar het was intuïtief iets wat we niet zomaar konden begrijpen.

Het went heel snel, als je toch eens een keertje verliefd wordt. Verliefdheid maakt blind voor al die weerstand die je voelt om je aan te laten raken door iemand anders dan de perfekte man in de perfekte romantische situatie. En als je het een keertje meegemaakt hebt, merk je dat je partner helemaal niet perfekt hoeft te zijn. Gewoon is goed genoeg. En je leert te zien dat die gewone mannen ook knap kunnen zijn, en je geen filmster hoeft.

Verliefdheid is wel een manier om over al die weerstand heen te komen, en sommige mensen komen alleen met hun seksualiteit aan de slag als ze verliefd genoeg zijn om over hun angst voor seks te worden gesleept. De meeste mensen leren wel dat seks niet zo'n drempel hoeft te hebben, en gaan er ook geen probleem meer in zien om seks buiten verliefdheid te beleven. Maar het blijft in hun hoofd wel hangen dat er iets nodig is om je over die drempel te trekken.

Toen ik lang geleden op het punt stond om te beginnen met hoeren, had ik al wat jongens versleten. Ik was altijd het passieve grijze muisje toen ik jong was, en jongens sleepten me mee. Ook toen ik wat later meer avonturen had, was dat eigenlijk altijd omdat ik bij een spannende kerel ging rondhangen tot hij me pakte en wat liet meemaken. Pas toen ik de wilde kunstenares uit ging hangen ging ik ook zelf wat doen, en toen was de stap naar hoererij niet groot meer.

In de tijd dat ik met galeriehouders en klanten flirtte om mijn objekten te verkopen had ik al gemerkt dat een man geen Brad Pitt hoeft te zijn om leuk met hem te flirten, maar ik neukte niet met ze, en dat is wel anders. Tot ik ging hoeren had ik weinig ervaring met onaantrekkelijke mannen, en altijd de alcohol om de schuld te geven van mijn beslissingen als ik dat wel deed.

Op een dag ging ik hoeren, en dat was ook niet met Johnny Depp. Mijn eerste klant was niet heel lelijk, hij was juist heel gewoon. Zo'n gewone man waar je niet eens een tweede blik op werpt als je hem niet kent. Maar toen we in het bedje achterin zijn vrachtwagenkabine aan de slag gingen, viel me eigenlijk heel erg op dat ik hem helemaal niet lelijk vond. En dat was iets wat me aan mezelf verraste.

Hij was bleek, hij was harig op zijn lijf, hij was dikkig, hij was niet groot en niet sterk, hij had een beetje een uitgezakte manier van bewegen, zijn kop was kalend en een beetje scheef, hij rook naar shag. Allemaal dingen die een man toch niet aantrekkelijker maken. Maar bijelkaar was hij toch een man, een mens, en daar zit toch van nature een soort schoonheid in die ik toen al niet kon ontkennen.

Van jaren werken in de hoererij ga je veel meer mooi leren te vinden. Soms vergelijk ik me weleens met van die puberjongens die alles sexy vinden wat vrouwelijk is. Het voelt precies hetzelfde als toen ik leerde dat niet alleen boyband-jongens mooi zijn. Ik heb mijn blik alleen wat verder geopend, en dan vooral door mijn baan. Ik zie nu dat bijna alle mannen wel mooi zijn, en er een paar echte spetters zijn.

De maatschappij heeft zo'n nauwe kijk op mannelijke schoonheid. Eigenlijk kan je wel zeggen dat we mannen eigenlijk niet mooi vinden. Mannen kijken graag naar vrouwen, en vrouwen kijken graag naar vrouwen. Kijk maar naar de reclame, schoonheid en vrouwelijkheid zijn één. Een man mooi noemen, dat kan alleen als je een zwarte jongen spreekt, want die begrijpen er tenminste nog iets van. We zien maatschappelijk vrouwen als seksuele wezens, en mannen als consumenten van seks.

Lustig kijken naar mannen, als je dat doet ben je een beetje ráár. En dat is iets voor heel afentoe, en alleen bij de spetter van de stad. Alleen van die mannen waar Michelangelo een standbeeld van zou maken. Want schoonheid zien aan een gewone man, dat zit er gewoon niet in. Een buurmeisje in een leuk truitje, daarvan verwachten we dat ze nagekeken wordt. Een buurjongen in een hippe broek, dat negeren we eigenlijk.

Er zijn collegaatjes die dat proberen te verklaren. Veel meiden vinden dat we mannen gewoon te tam hebben gemaakt met decennia feministische opvoeding. Dat krijgt nog wel een eigen stukje, trouwens. Een ander komt weer met een evolutionair verhaal waar stammenverbanden en haremvorming door agressieve alfa-typetjes in voorkomen. En er is natuurlijk een verschil in dat een man de eerste stap moet nemen, dus dat hij geprikkeld moet worden door uiterlijk, en wij dat niet hoeven.

"Oud" wordt meestal in één adem met "lelijk" genoemd. Met oude mannen een wip maken, dat moet echt heel erg walgelijk zijn. Want oud is afstotelijk, is de gedachte. We gruwen van oude mensen. Niet alleen om dingen die echt wel lelijk zijn, zoals rotte tanden of huidvergroeiingen, maar ookal bij grijs haar en rimpels. En als hij nog seksualiteit vertoont als hij over een bepaalde leeftijd heen is, en dat kan al vijftig zijn, dan is hij een vieze ouwe man.

Ik krijg zo vaak mannen die zich schamen voor hun leeftijd. Vijftigers al, zestigers nog erger, en daarboven is het helemaal erg. Die vinden hun leeftijd niet erg bij dingen buiten seks, maar als het om seks gaat heb je veel mensen die het maar aan de wilgen hangen om de vernedering van het zijn van een vieze ouwe seksmaniak maar te voorkomen. Ik vind dat heel erg.

Want ook oudere mannen leer je mooi vinden. Ik hèb zelfs wel iets met oude mannen die hun mannelijkheid bewaren. Dat doorleefde, verweerde, verlittekende, dat is allemaal heel mooi. En ze zijn gewoon mensen, gewoon mannen, daar zit vanzichzelf al schoonheid aan. Mensen zijn niet pas mooi als ze iets toegevoegd hebben wat ze boven andere mensen laat uitsteken.

Het breekt soms mijn hart om te zien dat er weer een klant zich verontschuldigt voor zijn leeftijd. En zich schaamt voor zijn grijze schaamhaar. Mensen die zichzelf telkens in de maatschappij zien gespiegeld als mensen die seksueel hebben afgedaan, dat is verschrikkelijk. Want het is allemaal wat stijver of wat slapper dan je het mag willen, maar de wil is nog sterk en mannelijk. Daar moeten ze wat mee mogen. En wat ze daarmee mogen, dat moet gewild zijn.

Je hebt ook echt lelijke mannen. Dat bestaat helaas ook, die hebben echt dingen waar je afkeer van hebt. Die kan ik ook niet mooi vinden. Die weten het allemaal van zichzelf. Ik heb nooit een echt lelijke man gesproken die twijfelde. Alle mannen die nog wat twijfel hebben of ze lelijk zijn, zijn niet lelijk. Maar er zijn genoeg mannen die zeker weten dat ze lelijk zijn, en dat niet zijn.

Lelijke mannen zijn ook mannen. Ze hebben ook behoeftes. En ze kunnen hele fijne mensen zijn. Bij lelijke mannen kijk ik niet zoals bij gewone mannen naar de schoonheid die ze gewoon hebben, bij lelijke mannen kijk ik voorbij hun aantrekkelijkheid. Soms is het even moeilijk, vooral als je nog niets gewend bent, maar je kan prima over een lelijke partner heenkomen als je maar een beetje lef hebt.

Je leert van het werk iedereen te zien als een seksueel wezen. Dat zijn we allemaal, niet alleen de fotomodellen en de filmsterren. Als je leert om dat in mensen te zien, wordt het veel makkelijker om ze mooi en sexy te vinden, en worden ze vanzelf aantrekkelijker voor je. En dat is niet jezelf aanpassen voor het werk, dat is gewoon een bredere blik krijgen. Want die heb ik gelukkig ook buiten mijn werk.

Ik moet soms zelfs downplayen hoe aantrekkelijk ik een klant vind, omdat hij me anders niet echt vindt. Mannen zijn het zo gewend dat ze niet als een seksobjekt worden gezien, dat ze meteen denken dat het een act is als je ze wèl zo behandelt. Die vinden dat "te nep" en die knappen gewoon op je af, juist omdat je nou net bènt wat ze nodighebben, en wat ze zoeken. Het is de wereld op zijn kop.

Iedereen heeft recht om een seksobjekt te zijn. Niet iemand die afentoe eens in mag vallen voor een seksobjekt omdat zijn partner nou eenmaal niets anders mag, of iemand die zijn zin maar krijgt ookal is hij eigenlijk niet geschikt als seksobjekt. En dat is wel het gevoel wat bij veelteveel mensen knaagt. We zijn allemaal seksuele wezens, mooi of lelijk, oud of jong, en we zijn allemaal mooi en jong genoeg voor seks.