Vervagen

Met al mijn uitgezoek van de laatste jaren ben ik veelmeer in contact geweest met oude collega's en ex-collega's dan ik eerder ooit was. Dat was vooral met heel veel meiden met wie ik maar weinig contact had gehad, juist omdat ik ze toen niet begreep en nu wou leren begrijpen. En omdat ik daar nooit veel contact mee had gehad, moest ik dat doen via oude collega's die ik wel goed had gekend.

Dan ontdek je hoeveel je veranderd bent, en hoeveel zij veranderd zijn. Ik heb er toch wel wat over mezelf van geleerd, en dat was interessant. Het was ook interessant om te zien dat er vrouwen zijn die nooit veranderen, en zo te zien ook nooit zùllen veranderen. Maar het interessantste misschien was om te kijken naar hoe er sommige vrouwen heel anders zijn veranderd dan ik had verwacht.

In de hoererij heb je een paar succesnummers die meestal Nederland ontgroeien, en die het groot gaan maken in de wereld, je hebt een paar meiden die wereldberoemd in Nederland worden, je hebt er veel meer die gewoon goed in hun eigen smaak hoererij werken, je hebt de hoofdmoot, de broodmeiden, en dan komt nog een hele grote groep, die doen het even en gaan dan weer weg. Dat gaat van studentes tot meiden die even bijklussen om geld voor luiers binnen te halen.

Heel veel meiden stoppen jong. Tegenwoordig is dat natuurlijk veel minder, want door alle politie- en gemeentecontroles sta je nu overal in registers en wordt het veel moeilijker om de prostitutie uit te komen, maar ik doe dit werk al lang, en vroeger was dat nog anders. In de illegaliteit is het nog steeds zo dat veel meiden afhaken als ze een wending hebben in hun persoonlijke leven.

Als ik het heb over jong stoppen, bedoel ik dat ze stoppen voordat ze veertig zijn. Leeftijd is een moeilijk punt in het vak, waar mensen hele rare ideeën over hebben. De meeste meiden beginnen halverwege de twintig, en hoelang ze het doen is heel wisselend. Je kan je afvragen of je de meiden die zes maandjes werken wel mee moet tellen, want die komen nooit diep genoeg in het vak om het echt te leren kennen.

Dat vergelijken met hoe andere meiden het hebben gedaan, en hoe dat uitpakt, dat is eindeloos interessant voor mij. Daar kan ik veel over schrijven, en dat zal ik nogwel doen ook. Sekswerk is zo breed, en zoveel verschillende karakters kunnen er een plekje in vinden, dat er gewoon heel veel verschillende manieren zijn om het te doen, en heel veel verschillende verhalen zijn om wat van te leren.

Iets waar ik altijd heel nieuwsgierig naar ben geweest, en wat ik ook van wel meer carrièrehoeren hoor, is hoe het nou is om uit te stappen. Je gaat niet terug naar hoe je was voordat je ging hoeren, want je hebt nu die ervaring. Hoe is het nou om al die dingen die je van het werk krijgt te moeten missen? Hoe ga je terug naar monogamie? Hoe ga je terug naar al die relatieshit? Hoe erg ga je het allemaal missen?

Daar is dus niet één antwoord op. Veel van de meiden die ik opgezocht had, waren gestopt. En dat was lang niet allemaal zoals met die studente die ik in de stad tegenkwam. De meeste moeten níéts meer van je hebben. Die zetten hun stekels op, want die willen niet dat je hun leven verpest doordat ze met prostitutie worden geassociëerd door hun omgeving. Soms willen ze privé nogwel een praatje maken, maar heel vaak dat ookal niet.

Voor veel vrouwen blijkt het antwoord, hoe je verderleeft na de prostitutie, te zijn dat de hoer er langzaamaan uitslijt. Vooral als ze het niet lang hebben gedaan, suft de hoer in hun hart langzaam in. Het is niet dat ze vergeten zijn hoe het was en hoe het voelde, maar het vuurtje in hun hartje is uit. De passie en de vurigheid is weg. Ze zijn heel vaak echt andere mensen geworden.

Het werk verandert je. Netzoals elke soort werk dat wel doet. Soms doet het veel, bij de meeste doet het weinig. Maar hoe meer het je verandert, hoe succesvoller je werkt. En hoe meer je ontdekt, niet alleen over het werk, maar ook over mensen, seksualiteit, en jezelf. Net als elke baan moet je er een beetje in gaan zitten, en moet het in jou gaan zitten. Je werk is immers een heel groot stuk van je leven.

Ik vond het een griezelige ervaring om te zien hoe bij veel van die meiden de hoer er helemaal uitgesleten was. Meiden met wie ik vroeger goed opschoot, en met wie ik lekker kon praten over mannen, seks, het werk, en al hun avonturen, waren veranderd in normale burgerlijke vrouwen. Het was alsof ze een operatie hadden gehad, en een stuk van hun persoonlijkheid was weggehaald. Er zat iets doods in.

Het was ook niet dat er iets voor in de plaats was gekomen. Ze waren nog helemaal hetzelfde, maar de hoerigheid en het vuur was eruit. Ze hadden geen nieuwe manier gevonden om die kanten van zichzelf te ontplooien. Ze hadden hun hoerigheid, en vaak helemaal hun seksualiteit, in de kast gezet en vergeten. Ookal probeerde ik nog zo hard om te ontdekken wat ze dan anders hadden gevonden dat het de moeite waard maakte, er was nooit wat bijgekomen.

Andere meiden hadden dat niet. Die waren danwel gestopt vanwege kindjes, carrière of liefde, maar daar zat het hoerzijn gewoon in het bloed, en die leefden dan helemaal op als we herinneringen ophaalden. Die wilden ook graag contact houden, zelfs als dat er later door alle geheimdoenerij toch niet lekker van kwam. Die waren meestal ook de succesvollere meiden geweest. Maar zelfs die moest ik eerst op gang krijgen, want je hoerenkant slaapt kennelijk gewoon in.

Bij veel meiden kon ik wel gokken hoe ze uit zouden pakken. Dan wist ik vantevoren wel dat ze altijd als hoer al lauw waren, dus dat er nu ze uitgestapt zijn wel niets meer over zou zijn. Maar ik ben ook weleens verrast. Sommige meiden, juist hele enthousiaste meiden die graag van de daken hadden geschreeuwd hoe het werk echt is, en die wouden vechten voor acceptatie van het vak, die waren juist vaak helemaal vervaagd. Dat had ik niet verwacht.

Als je praat met een vrouw bij wie het hoerzijn is vervaagd, merk je soms dat ze zichzelf van toen, als hoer, nietmeer goed begrijpt. Ze ziet het als een wilde tijd, toen ze onbegrijpelijke dingen deed, vond, en voelde. Daar snap ik weer niets van. Het is of ze zo veranderd zijn dat ze niet eens meer hun eigen herinneringen begrijpen. Ik heb dat met geen enkele periode van mijn leven. Ik snap niet hoe dat kan.

Sommige van die vrouwen waren ooit mijn vriendinnen. Ik had ze lang niet gezien, dus dan verwacht ik ook niet dat we weer meteen even dikke maatjes zijn, maar ik kwam er bij een aantal vrouwen achter dat het niet meer dezelfde vrouwen waren als waar ik mee gelachen had. Het stuk waardoor we de klik hadden was dood. Wat er over was, was nog hetzelfde als eerst, maar dat was niet het stuk waarmee ik had geklikt.

De vrouwen die níét dat stukje hoer hadden laten vervagen hadden meestal manieren gevonden om toch een wild leven te kunnen leiden. Alleen werden ze er niet voor betaald, en dan word je niet door de overheid opgejaagd, dus kan het veiliger samenmet een normaal leven. De meeste hadden verschillende affaires doorelkaar lopen, en deden aan allerlei interessante soorten one-night-stands, minnaars, kink, dogging en swingen. Maar dat haalt het niet bij hoererij, dat blijft nou eenmaal zo.

Ze zijn in de minderheid. De meeste hadden de hoererij gewoon uit hun vingers laten glijden, en hadden de lessen die ze hadden geleerd ergens begraven onder een grote hoop relatiedenken. Dat noemden ze realistisch zijn, opgroeien, aan anderen gaan denken, aan hun toekomst denken, rust vinden, mee gaan doen aan de maatschappij, echtheid zoeken, zichzelf vinden, en nog zo wel meer bullshit. Want dat is het.

Bij de vrouwen die kiezen om zo door te gaan is het niet erg, natuurlijk. Die moeten zelf weten wat ze met hun leven willen, ookal denk ik dat het heel vaak geen bewuste keus is, maar gewoon iets dat soortvan gebeurt. Ik vind het veel erger om het te zien bij meiden die eigenlijk het vast hadden willen houden, maar bij wie het toch steeds moeilijker wordt om zichzelf te blijven als ze de kans niet meer hebben om telkens even te ervaren hoe het is.

Ik ontmoette een meid die was gestopt voor haar kindje, maar vanaf het begin van haar zwangerschap al zei dat ze snel weer terug zou zijn in het bordeel. Die kwam nooit meer terug, zoals zoveel. Ik ontmoette haar, meer dan tien jaar later, en ze probéérde om weer zichzelf te zijn, weer als een hoer te praten en te lachen, maar ze vond de weg terug niet meer. Ze had de intuïtie niet meer, het gevoel niet meer, en ze merkte het.

Met haar heb ik erover gepraat. Dat dit voor haar eigenlijk de eerste keer was dat het echt opviel dat ze het niet meer had. Dat ze zich had voorgenomen om het te houden, maar dat ze niet eens had gemerkt dat het verdwenen was. En dat ze wel wìst dat ze het miste, en dat ze het aan haar lijf en haar energie en speelsheid kon zien, maar dat ze eigenlijk heel sterk voelde dat de weg terug niet haalbaar meer was.

Ik werd daar wel een beetje depri van. Zij had er danmaar vrede mee, maar niet van harte. Ik vond het zo'n gemis. Ik miste die levendigheid en die ruwe scherpe hoerentoon aan haar. Ze mist het ook aan zichzelf, en dat vind ik eigenlijk nog wel het ergste. Het is nieteens iets waar ze dan blij mee is. En ik kan haar ook niet helpen, want we zitten niet meer op dezelfde golflengte. Ik hoop dat ze een fijn en lang leven zal hebben, maar ik ben haar wel voorgoed kwijt.

Natuurlijk kan ik niet zeker zijn of het voorgoed is. Maar zo voelt het in elk geval, en ik denk ook dat dat wel klopt. Je hebt namelijk genoeg meiden die stoppen, soms telkens weer stoppen, maar die de onrust in hun lijf nooit kwijtraken, en telkens weer terugkomen in de business. Ik heb wel van ze gehoord dat die ook periodes hebben gehad waarin ze alles lauw hadden kunnen laten worden, en zo burgerlijk waren.

Bij die meiden duurde dat dan een jaar of twee, hoogstens drie, en dan begon zich toch wat te roeren. En na wat weerstand, en proberen het onderdrukt te houden, trokken ze dan weer hun hoerenlaarzen aan, en pakten het weer op. Soms met veel succes, meestal niet zo. Opnieuw beginnen is toch zwaar, je moet je lijf weer helemaal meekrijgen, en dat is nog niet zo makkelijk.

Maar bij al die meiden die telkens weer terugkomen, ookal proberen ze telkens weg te blijven, kon je het vantevoren al weten. Dat zijn van die meiden waarvan iedereen wel wist hoe het zou gaan. Die zo goed aarden in het wereldje dat het gewoon een kwestie van tijd is voordat ze terugkomen en zich weer ophalen aan het werk. Meestal zijn ze zelf de enige die ze voor de gek houden over dat ze niet meer terug zullen komen.

Het is wel opvallend. Zolang die vrouwen gewoon herinneringen waren, voelde ik me er prima bij dat ik ze niet meer zag, misschien wel nooit meer zou zien. Maar toen ik ze ontmoette, en zag dat de hoer eruit vervaagd was, voelde het verkeerd. Ik voelde me niet meer alsof die vrouwen ergens ver weg nog wel waren. Ik voelde me echt eenzamer worden.

Vroeger was ik bang om uit te stappen omdat ik mezelf al een hoer zag worden die in een monogaam kooitje opgesloten zat. Dat lijkt me nog steeds erg, maar dat is nu mijn angst niet meer. Nu maak ik me zorgen dat ik zo'n doodkalm vrouwtje word dat niet meer lijkt op wie ik door al mijn werk geworden ben. Dat ik de scherpe kant, mijn hoerenidentiteit, gewoon kwijt zou raken. Dan zit ik liever als hoer in een kooitje van monogamie. Ik wil niet zo worden.