Antwoord op: Dat stigma heeft ook voordelen

Soms hoor je, vooràl van een bepaald soort klanten trouwens, dat we wel een boel klagen over het stigma, maar dat we daarbij moeten bedenken dat we alleen ons geld, of bij sommige dwazen ons véle geld, kunnen verdienen vanwege het stigma, omdat anders niemand zoveel zou betalen, en alle vrouwen wel in de business zouden durven gaan. We moeten dus niet klagen over dat stigma, want we verdienen er ons brood aan.

Goed, deze hoor je in het dagelijkse gesprek in de publieke ruimte niet vaak, maar op klantenforums is dit best een populair idee. En ook daarbuiten komen mensen, vooral mannen, te pas en te onpas met dit idee op de proppen. Het is een opmerking die je snel hoort als je duidelijk maakt dat wat er nu aan de hand is in Nederland, zorgt voor veel stigma en vervolging. En dat vinden ze vervelend om te horen, want ze vinden het gezeur.

Er zit ook wel een randje aan van jaloezie. Mensen vinden dat er nadelen móéten zitten aan neuken voor geld, want anders vinden ze het niet eerlijk. Dat stigma vinden ze danmaar verdiend. Goed, langniet iedereen denkt zo, ook langniet iedereen die dit soort domme opmerkingen maakt, maar het zit erbij. Wij hebben een hoop seks, en daarvan denken mensen dat het geen echt werk is, wij verdienen er geld mee, en mensen denken dat dat heel veel is, dus moeten we de nadelen maar pikken.

Onzin natuurlijk. De voordelen die die mensen bij het stigam denken wegen totaal niet op tegen de misstanden dóór het stigma.

De vorm waarbij het nódig is voor een hoer om het stigma te hebben om gewoon betaald te krijgen voor wat ze doet, slaat nergens op. We doen gewoon ambachtswerk, en daar worden we voor betaald. Daarvoor is geen stigma nodig, en we kunnen het missen als kiespijn. Alsof hoeren bijna gratis zouden werken als we niet gestigmatiseerd werden. Soms denken ze zelfs dat we het met iedereen gratis zouden doen als er geen stigma was.

Je moet sekswerk weer helemaal anders behandelen dan andere soorten werk om dat zo maar te kùnnen denken. Als je elke andere soort dienstverlening zo zou bekijken, dan zou je niet veel mensen vinden die je geloven. Want het is toch niet nodig voor het inkomen van koks, detacheerders, stukadoors, IT-mensen, brandweerlui of dokters om gestigmatiseerd te worden? Als je dat zou beweren zouden mensen je wel raar aankijken.

De klant betaalt een beetje bij voor het feit dat we met het stigma moeten leven, maar vooral gewoon om ons te betalen voor wat we doen. Daar gaat de hele transactie eigenlijk om. Dat zou duidelijk moeten zijn, we worden immers betaald voor de tijd en de handelingen. Die inspanning moet betaald. Hoeren is wèrk. Het is niet even je laten gebruiken als een lappenpop. Daar heb ik kortgeleden al een heel stukje aan besteed, gelukkig kan ik daar nu naar verwijzen.

Maar zelfs de voordelen die mensen erbij verzinnen, zijn ook onzin. Mensen zijn eigenlijk helemaal niet makkelijker met meer betalen aan mensen die gestigmatiseerd zijn. Die vinden eerder andersom, dat je meer van ze moet pikken als je gestigmatiseerd bent. Voor een fooi moet je maar dankbaar zijn. En concurrentie houdt het niet weg, kijk maar naar hoeveel de markt verzopen is in het aanbod.

Toen ik nog radfem was, leefde ik het gevoel dat de wereld tégen me was. Ik was een slachtoffer van de patriarchie die de hele wereld tegen me opgezet had. Dat gevoel gebruikte je dan om alles wat mis was in je leven te verklaren als iets waar je slachtoffer van was, en zelf geen verantwoordelijkheid voor had. En ik had iets om me tegen af te zetten, en om tegen te vechten. Ik kreeg er respect voor van andere feministen, en de anderen waren in elk geval voorzichtig met me.

Het was reuze comfortabel, want je kan alles inpassen in je beeld dat je vervolgd wordt, je kan er zo'n beetje alles mee goedpraten, maar als puntje bij paaltje kwam had ik eigenlijk niets te vrezen. Er is geen patriarchie die het op me voorzien heeft, en ik liep dus geen echt risico door ertegen te vechten. Het ergste wat me kon gebeuren was dat mensen me achter mijn rug om uitlachten.

De patriarchie kwam niet mijn deur intrappen. De patriarchie probeerde me niet mijn huis uit te zetten. De patriarchie sloeg mijn ramen niet in. De patriarchie zette niemand zomaar in de gevangenis voor opgeklopte of verzonnen misdaden. Dat is omdat de patriarchie als beweging gewoon niet bestaat. Het stigma bestaat wel, en het doet al die dingen wèl. En dat maakt een heel erg groot verschil. Feminist zijn doe je omdat het leuk is. Hoerenactivist zijn niet.

Er zijn grote manieren dat het stigma je leven kan vernielen. Daar heb ik aleens over geschreven, we worden niet als normale mensen met rechten behandeld. Als je een organisatie die profiteert van het stigma de kans geeft kost het je je partner, je kinderen, je huis, je spaargeld, je vrienden, je rechten, je toekomst, je baan, want het wil àlles van je hebben en zal nóóit vinden dat je genoeg hebt geboet.

Gelukkig is dat niet iets van elke dag. Het overkomt een relatief klein deel van de hoeren. Een klein deel dat nog steeds véle malen groter is dan het deel wat iets te maken heeft met de misstanden waar het stigma mee goedgepraat wordt. Het hangt als een zwaard van Damocles boven je hoofd, en je leeft elke dag met het besef dat ze het je kunnen aandoen zo gauw ze je opsporen en beslissen dat jij het deze keer wordt.

Het meeste van wat het stigma doet is klein, maar wel elke dag en overal. De manier dat mensen over je praten. De grapjes. De opmerkingen. De manieren dat mensen hun zinnen maken. De goedbedoelende mensen die toch zo in het stigma zitten dat ze niet meer zien dat ze met het stigma leven. Dat je àlles moet uitleggen, èlke keer, omdat het stigma zo diep in de mensen zit dat ze van de meest voor de hand liggende dingen telkens opnieuw moeten worden overtuigd.

Je moet dat van je af laten glijden. Maar zelfs als je dingen van je af laat glijden, voel je ze nog een beetje. En gaandeweg word je rug rauw van alles wat je af moet laten glijden. En dan schuurt elke domheid die je tegenkomt over je zenuwen. Soms weet je dat je moet zwijgen, maar hou je het gewoon niet tegen, en denkt iedereen dat je paranoia bent. Ik kan daar soms gewoon niet goed tegen, en dan is het maar goed dat ik mijn blog heb.

Er zijn meiden die zo hard zijn, of die zoveel eelt op hun ziel hebben, dat die er vrede mee kunnen hebben. Ik ben daar wel jaloers op. Er bestaan zelfs meiden die erop kicken, zoals Lux, maar die is danook een beetje gek. Die ziet de afkeuring van de burgerlijke, ongeïnformeerde mensen als iets om trots op te zijn, als iets wat laat zien dat ze die mensen gepasseerd is.

Ik heb dat niet. Ik ben er te gewoon voor. Het liefst zou ik willen dat mensen er geen twee tellen over na zouden denken als ze wisten dat ik hoer was, en me gewoon zouden behandelen als iedereen anders. Dat ze het eigenlijk gewoon zo'n beetje zouden vergeten. Ik voel met mensen mee, en daar hoort bij dat ik het voel wat ze over me denken, vooral als dat zo duidelijk te zien is aan alles van hun gedrag.

Afentoe komt er een positief artikel in de krant, of een positief programma op de TV. Dat is erg zeldzaam, maar als het gebeurt voelt het alsof ik opeens een hapje frisse lucht kan krijgen na veeltelang onder water te hebben gezeten. Helaas spoelt het weg in de onophoudelijke stroom media die het stigma alleenmaar bevestigen. Het goede artikel verdampt in de publieke opinie als een druppel op een gloeiende plaat.

Goed, ik zeik. Maar dit is mijn blog en ik mag hier best zeiken over wat me dwarszit, vooràl als ik een artikel moet schrijven om zoiets voordehandliggends te ontkrachten dat we vóórdeel zouden hebben van het stigma waar ik nou al jaren tegen probeer te vechten. Ik heb niet het idee dat ik hier iets schrijf dat mensen niet zelf konden bedenken als ze niet zo hardnekkig vasthielden aan het stigma. Rare kronkels zijn schadelijk. Mag het ietsje redelijker, alsjeblieft?