Antwoord op: Meewerken

Vandaag weer een antwoordstukje, maar een beetje anders dan anders. Deze keer begon ik niet met schrijven omdat ik wat in de openbare discussie had gezien, en daarop wou reageren, maar omdat in mijn mail druk werd gepraat tussen mijn helpers. Die zijn het vaker oneens, maar deze keer gingen ze best diep, en vonden toen zelfs een uitkomst waar ze allemaal tevreden mee waren. En ik vond het ontroerend wat eruitkwam.

Met dit stukje wil ik van een hoop dingen afzijn die ik veel van andere hoeren, hulpverleners, aktivisten en goedbedoelende mensen krijg, over hoe ik moet samenwerken, lobbyen, invloed hebben of op andere manieren aktief moet zijn. En dat hoor ik best veel. Ik denk dat ik hiermee niet echt één vraag beantwoord, maar dat er wel een hoop vragen niet meer gesteld hoeven worden als dit stukje maar eenmaal gelezen is.

Het antwoord van vandaag gaat over iets wat ik veel te horen krijg, en mondigere meiden dan ik nog vaker, namelijk dat we de manier van het debat verkeerd doen. Dan krijg je te horen dat je niet constructief bent, of te negatief, of niet samenwerkt, of dat je overeenkomsten moet zoeken, of dat je minder hard moet zijn, of dat de toon van het debat verkeerd is, allemaal tegenover mensen die jouw bedrijfstak en netzomakkelijk jouw leven kapot willen maken. Je moet maar meewerken.

Dat slaat natuurlijk nergens op.

De gedachte achter positief doen, samenwerken, raakvlakken vinden, of flexibel zijn is dat we nu wel tegen elkaar vechten, maar dat we een nieuwe weg gaan zoeken die we allebei willen aflopen. Echt van die dingen die schooljuffen ook zeggen als er ruzie is in de klas. Het maakt niet uit of er recht wordt gedaan, als er maar rust is. Dat wordt makkelijk verward met zoeken naar een win-win situatie.

Als er echt een situatie is waarbij er een misverstand voor het conflict zorgt, kan dat werken. Als er geen misverstand is, en de belangen zijn echt tegengesteld, dan is er geen win-win, hoogstens een compromis. Als het gaat om een salami-techniek van de ene om de andere langzaam te marginaliseren en te vernietigen, dan is het alleennog de vraag hoe ver je die ander kan laten toegeven voordat die toch moet vechten of vernietigd worden.

Omdat het zoveel wordt gezien als een goeie en redelijke manier om met conflicten om te gaan, is het iets wat flink wordt uitgebuit door politici. Niemand doet dat beter dan van der Laan. Hij ontwijkt lastige vragen, en moeilijke gesprekken in hun geheel, door te zeggen dat er zo weinig opbouwends is, en er zo weinig wordt toegegeven, en er zo'n negatieve houding is, dat we het toch niet eens worden. Dan kan je kiezen, of je gaat voor het begin al toegeven, of hij gaat niet in gesprek.

Het neemt natuurlijk nog veelmeer vormen aan. Het is bijvoorbeeld bepalen wat de toon en de regels van een debat moeten zijn, en dan een positie innemen die niet kan worden aangepakt zonder die regels geweld aan te doen. Bijvoorbeeld door het onderwerp al de conclusie in zich te laten hebben. Deze kennen we allemaal: "Hoe gaan we de geweldig grote misstanden in de prostitutie oplossen?" en dan elke opmerking over dat die aanname niet klopt, als een afwijking van het onderwerp te behandelen.

Eentje die je ook veel hoort, vooral van politici, is dat je veel te vroeg je zorgen maakt. Alles moet nog worden uitgedokterd. We gaan niet over één nacht ijs. Je sticht paniek om niets. Je bent met je overhaaste protesten onbeleefd en dom. En op een dag gaat dat opeens om, naar dat je nú nog eens met protest komt? Nu is het te laat! Je hebt maanden, jaren gehad om wat te zeggen, en nu is de strijd gestreden! En tussen die twee zit geen moment dat je wel recht van spreken had.

Ze willen van je dat je "positief" bent. Dat klinkt heel goed en fijn, en dat klinkt ook als iets wat een redelijk mens hoort te doen, maar dan is "positief zijn" wèl zo gedraaid dat het betekent dat je het standpunt van je tegenstander als iets positiefs moet behandelen, ookal is dat juist het donkerste soort negativiteit. Daarmee geef je al uit handen dat je kan bestrijden dàt je tegenstander iets positiefs als standpunt heeft.

Soms doen ze zelfs alsof je ruzieachtig bent, en beter afbent als je niets zegt. Dan zeggen ze dat je erboven moet staan, en niet je moet laten uitlokken tot ruzie als er weer een smerig stukje leugenwerk in de pers komt vanuit de zieligheidsindustrie. Erbovenstaan is zo'n juffenuitspraak, van mensen die het erger vinden dat iets uitgevochten wordt, dan dat de reden voor het vechten blijft bestaan.

En als je je hier niets van aantrekt, en gewoon wèl je laat horen, en wèl de leugenaars en de knopendraaiers op hun nummer zet, dan krijg je, zèlfs van mensen van je eigen kant, regelmatig te horen "dat we nu samen verder moeten." Dat houdt dan in dat je na een kleine overwinning moet gaan verzoenen, en toch weer compromissen sluiten. Het is alsof je huis in brand staat, en als de hal is geblust, dat we die dan maar moeten opruimen en een nieuw verfje geven voordat we aan de rest van het bluswerk beginnen.

Iedere keer als je je gaat houden aan de regeltjes van een ander krijg je dit soort dingen. Bovendien zijn wij hoeren, wij zijn gewend aan rechtuit onderhandelen. Onze tegenstanders zijn meestal politici en lobbyisten, die geslepen zijn om elk voordeeltje uit de regels van hun omgeving te halen. We beginnen met een nadeel, en dat nadeel wordt alleenmaar groter. Ik heb het nog nooit goed zien gaan, niet in debatten, niet in gesprekken, niet op talkshows, niet op internet.

Meewerken is meestal helemaal niet wat we moeten doen, al klinkt het nogzo redelijk. Het hele circus, het hele systéém is tegen ons soort mensen opgezet. Het systeem van regeltjes en politiek is gemaakt om de regeltjes en de politiek hun ding te laten doen, en weg te sussen of weg te zetten wie daardoor geplet wordt. Meedraaien in het systeem geeft helemaal geen oplossingen, het zorgt alleen dat het probleem voor het systeem is weggenomen. Maar daar heeft een helper in de e-mail veel dieper over nagedacht (wat ik op moest zoeken heb ik maar meteen een koppeling van gemaakt):

OK, Ik denk dan dat we het in elk geval over het volgende eens kunnen zijn:
Gelul over misstanden is al een sofistisch mijnenveld, als we ons willen conformeren aan het discours dat opgeld doet komen we alleen verder in de shit. Het probleem is niet een gebrek aan invloed in het discours, het probleem is het stacked deck dat ons zelfs als we er wat argumenten in krijgen diskwalificeert en terzijde schuift. We moeten derhalve buiten de bestaande kaders (buiten 'het prostitutiedebat') om informatie EN argumenten naar het bredere publiek zien te krijgen. Doelwit daarvoor zijn uiteraard mensen die reageren op onbekende verse info, niet die lui die liefst hun vingers in hun oren houden. Conservatieven ga je toch niet veranderen. Het is dus verloren energie te proberen argumentatie te bouwen die conservatieven prikkelt en probeert te overtuigen. Niemand zo blind als die niet wil zien, etc. Dat houdt ook in dat we ons geen zorgen hoeven te maken over of onze argumenten de conservatieven voor het hoofd stoten. Fuck them. Niks kan ze van hun kruis af helpen, dus dan maakt het niet uit ook. Kan zelfs voor wat interessante exchanges zorgen. Opstootjes trekken aandacht.

We komen dan inderdaad in een risicogebied a priori afgeschreven te worden als opruiers zonder inhoud. Het is derhalve belangrijk onze uitingen altijd te voorzien van een duidelijke zin en inhoud die niet ontkend kan worden. We boksen op tegen een beeld van harmonie en samenwerking waar de toehoorder geimpliceerd wordt deel van uit te maken, terwijl wij een beeld broadcasten over dezelfde instanties als zijnde moralistische en/of graaiende bestrijders van onze branche, en als zijnde leugenachtig en geniepig. Dat wordt gezien als een beschuldiging, en dit is Holland, dus wij worden gezien als degenen met bewijslast. Aangeven dat de vijand geen bewijs kan tonen voor hun initieren van het conflict wordt niet gezien als valide, want *alles wat de overheid en reddingsindustrie doet geldt als status quo in the public eye*. Ze hoeven niet eens te erkennen dat er wat uit te leggen valt. Wij moeten eerst aannemelijk maken dat ze iets te verantwoorden hebben. De noodzaak voor de overheid de branche aan te vallen zoals gebeurt is voor de publieke opinie de nulhypothese.

Als we niet kunnen voorkomen telkens gevangen te worden in valse dichotomieen tussen endemisch en inherent geweld (in de breedste zin des woords) enerzijds en onzinnig hoge eisen van puurheid en zuiverheid in de branche anderszijds blijven we ongeloofwaardig voor de toehoorder. Zoals Zon al consequent doet, haal de maatstaven voor andere beroepsgroepen er bij. Haal het huwelijk er bij, dan zitten we helemaal al goed in de plus, de misbruikstatistieken zijn erger dan voor sexwerk. Waar we ons eens NIET in moeten laten lokken is kiezen tussen 2 sprookjes. Nagenoeg iedere challenge je positie in het verlengde te leggen van een strijd tegen misstanden in de prostitutie is een vork (schaak) tussen meegaan in een misstandsverhaal of jezelf tegen hulp aan zielige slachtoffertjes uit te spreken. Dat is opvallend vaak een tactiek die uitgaat van de gespreksleiding in debatten of talkshows. Er is geen betere metafoor te bedenken voor onze positie dan dat de arbiter in het debat ons forceert een valse dichotomie te omarmen.

Belangrijk nieuw scheidingspunt, mochten we het debat OOIT op het niveau krijgen waar dat begrepen zal worden, is het onderscheid maken tussen misstanden VAN vs misstanden IN prostitutie. Dat er hoeren aan misstanden onderworpen worden is niet door het proces danwel het beroep van hoererij, maar door externe factoren zoals misstanden binnen liefdes-/gezinsrelaties (nog steeds causa #1 voor alle soorten geweld en overmacht) of criminele predatie uitgelokt door onze sociale uitsluiting. Zo lang hoererij nog steeds in het luchtledige wordt beschouwd kan ALLES als endemisch worden aangemerkt omdat andere betrekkingen dan alleen sexwerk zelf niet in overweging worden genomen. Dat ontspoort de discussie op elk vlak, en wederom wordt uitleg over dit punt pervers genoeg als ontwijking beschouwd.

In discussies heeft onze kant steevast meer logisch procedureel succes dan de vijand. Die komt in het algemeen alleen met stellingen, en als die zijn aangetast zet zij nieuwe stellingen neer met dezelfde strekking. Puur in een analytische context kan men stellen dat we altijd slagen voorlopen op de vijand, zelfs als we puur reactief handelen en diens aanvallen ongefundeerd tonen. Het loont alleen geen flikker, want er wordt door niemand van de grote maatschappelijke groeperingen analytisch gevolgd wat er gebeurt, er wordt alleen emotioneel meegevoeld, meestal vanuit vooroordeel. De vijand geeft dus geen fuck om echecs, want ze doen er niet toe. Tot nog toe is het eerder een opzetje geweest voor nieuw slachtofferschap, want 'de prostitutie springt je in je nek als je zooo moedig bent dat je wat durft te zeggen over misstanden, boehoehoe'.

De massamedia zijn vrijwel nutteloos als kanaal om onze stem te laten horen. Het is met de media als met een condoomzeikerd. Ze horen alleen wat ze willen horen, en je moet derhalve continu en in elke uitspraak rigide vasthouden aan je voorgenomen regels. Compromissen proberen te sluiten om toch een happy ending aan een interview te krijgen leidt alleen tot het negeren van je eerdere uitspraken, en de context die je compromis aanvaardbaar maakte wordt terzijde geschoven en niet getoond. Dat betekent meestal dat van je urenlange interviews (zodat je de diepte en de nuance ingaat) 1 zin wordt gebruikt die schijnbaar ingaat tegen wat je hebt gezegd en uitputtend hebt onderbouwd. De rest eindigt op de cutting room floor. Dat is niet eens altijd kwade opzet a la Jojanneke. Vaak ben je het token weerwoord, zodat ze kunnen zeggen aan wederhoor te hebben gedaan, ook al is er geen enkel voornemen ook echt een contrepoint te laten maken. Pers probeert altijd evenhanded te klinken, maar doet dat door wat magere en zeer beperkte tegenspraak toe te staan, niet door de essentiele conflicten te achterhalen en uit te lichten. Dat zit vaak fout via Okrent's law. Bovendien word je zelfs als je al deze valkuilen vermijdt alsnog als witte raaf afgeserveerd.

Zorgvuldig doelen kiezen heeft tot nu toe weinig vruchten afgeworpen. We hebben wat resultaat geboekt bij enkele onderzoeksjournalisten, wat wetenschappers, en een handvol buitenstaanders. Laten we eerlijk zijn, daarvan had een grote fractie zelf ook de weg wel gevonden. Politici zijn tot nog toe nauwelijks nuttig gebleken. De meesten komen aan de prostitutieportefeuille omdat ze al entrenched in een morele positie zijn, en staan niet open voor enige inlichting of verandering. We zagen hoeveel opener, interactiever en geinteresseerder de invalster voor GL in de 1e Kamer was dan de normale zaakgelastigde. Ook niet-zaakgelastigden die breder kijken en geen *eigen* prostitutieagenda hebben (Quik, de Lange) bleken opener. Sowieso zit het politieke systeem in Nederland muurvast, en daar gaan we als marginale groep geen speld tussen krijgen. Het lijkt het beste vooral munitie te geven aan mensen die toch al sympathie naar ons hebben. Van de zogenaamd geinteresseerde politici, vooral die uit de 2e Kamer, is zo langzaam aan wel duidelijk geworden dat ze publiek interesse veinzen, vervolgens een persoonlijk babbeltje maken waar ze niet de diepte ingaan en je volledig lijken te willen volgen, en je daarna vol in je bek schijten als het op daden aankomt.

Ik verzet me tegen elke suggestie dat we in intiemere insluiting in de huidige discussieframeworks, en dan vooral intiemere samenwerking met de overheid, meer kunnen bereiken. Het omgekeerde tekent zich steevast af. Wanneer een groep probeert zich als volwaardige gesprekspartner op te stellen wordt iedere keer weer de salami-tactiek toegepast. Dan spreek ik over de originele salamitactiek van de fascisten, communisten en nazi's uit de jaren '30: gesprekspartners afrekenen op hun radicalen en daarom diskwalificeren en afserveren, opdat zij die radicalen verstoten, en de nieuw ontstane uiterste rand opnieuw als radicaal bestempelen, en het proces herhalen tot alleen fellow travelers overblijven. Als het eind van dat proces bereikt wordt, en de kont tegen de krib wordt gegooid, stelt de vijand zich op als degene die redelijk wilde overleggen, en nu door een onredelijk weigerende hoerenbende wordt gefrustreerd. We zijn telkens verder aangepakt via salamitactiek tot er niks overbleef van onze slagkracht. De conclusie is dan ook niet verder te proberen een boegbeeld of een aanspreekpunt te geven, of een centrale moot salami, maar als onafhankelijk sprekende entity buiten het systeem te blijven.

Het helpt ook niet dat er steeds weer groene hoeren staan te popelen om zich door de overheid te laten pooieren als excuustruus. Die groepjes of stichtingen of losse hoeren worden na een echec of scoop die twijfels laat ontstaan over overheidsbeleid uitgenodigd om mee te werken, en starstruck als ze zijn denken ze dat er *eindelijk* geluisterd gaat worden. De overheid doet even alsof dat het geval is, doet heel verbaasd over al die open deuren die al decennia voor ze ingetrapt worden, en belooft beterschap. Nu is het de taak van de hoerenbende om hun achterban te kalmeren. Zij zijn het aanspreekpunt, etc. De overheid zet haar beleid gewoon voort natuurlijk, en indien aangesproken spreekt zij de excuustruzen aan op hun eigen afspraken. Via door in the face technieken komen ze om de gebruikelijke my way or the highway negotiation tactic van de hoeren (kent iemand een hoer die niet zo onderhandelt?) heen, en voor je het weet verhandelen de excuustruzen alles weg voor een paar pet points. Aan het eind blijft het alleen over dat je 1 enkel punt van de gemeente terugkoopt door te beloven met al het andere als Mitlaufer braaf in te stemmen. Dat ene punt krijgen ze vaak niet eens, daar maakt de overheid een sport van. Als de groep ten opzichte van de achterban geen kracht meer heeft (zoals Geisha na no time at all, bijv.) verdwijnt het naar de achtergrond. Als er een eindrel komt zoals de Rode Draad nog moedig probeerde doet de overheid verbluft omdat zij altijd van goede wil veinzen te zijn geweest. Resultaat in the public eye is dat de overheid het heeft geprobeerd, maar het hoereninitatief heeft gefaald. Resultaat voor de overheid is weer tijdswinst zonder openbare kritiek. Resultaat voor ons is tijdsverlies. De volgende groene meiden in die eindeloze estafette staan weer te trappelen om het nog eens over te doen.

We hebben allemaal intussen gemerkt dat het niet meer is zoals het decennia geleden was. De situatie is in veel opzichten verslechterd. Niet alleen de hoeveelheid actuele overheidsrepressie, niet alleen het beeld wat opgeld doet onder de klanten, maar vooral de tendens naar meer taboe in het discours, en de grote mate van activisme binnen de overheid om dit taboe aan te wakkeren en geloofwaardigheid te verschaffen. We vechten niet tegen een overheid die zich door de anti-lobby laat verleiden, we hebben een activistische overheid die geallieerd is aan de rescue industry, en de media die linksom en rechtsom meewerken. In de academische wereld begint zich al een Schweigespirale af te tekenen die al langer in de publieke opinie aan de gang is, de standvastige types waar we allemaal fangirl van zijn zijn NIET de norm. Dit is het mechanisme wat voor een kentering kan zorgen, en door individuen van munitie te voorzien om hun niet-deelname aan de spiraal mee te ondersteunen kunnen we meer doen dan door te proberen de aanstichters te overtuigen dat ze kwalijk handelen. Er is geen sympathie meer voor de sit-in. Demonstraties zijn tegenwoordig gereedschap voor de navelstaarder (occupy) of de militant (anti/pro islam, antifa's en nazis) om exhibitionistisch te zijn. Voorlichtende waarde is nul. Enige waarde van demonstraties is te tonen dat de beweging brede aanhang heeft, dus niet een handvol hoeren is, en mobiliseerbaar is. Dat heeft PROUD goed gedaan, en we zien hoe apathisch de publieke opinie reageerde.

We handelen rijkelijk laat. Ik wil niet suggereren dat eerder handelen een aanwijsbare verbetering zou hebben opgeleverd, want onze invloed als randgroepering is en blijft beperkt. We zullen alleen voor onze eigen veiligheid buiten de kijker moeten blijven. Pogingen binnen de regels van het discours te blijven zijn al eerder onwerkbaar gebleken, en zullen alleen meer zo worden. We zullen niet alleen dissident-status moeten accepteren, maar moeten omarmen. Als anderen 'volwaardige gesprekspartners' willen blijven kunnen ze van munitie worden voorzien, maar laten we niet investeren in een zinkend schip.

Daar gaan we de hoofdmoot van de sexwerkers niet in meekrijgen. Daar gaan we de talking heads die er al zijn ook niet voor kunnen interesseren. We kunnen alleen hopen een doorn in het oog van de vijand te kunnen blijven zelfs als we kunnen worden denounced als dissidenten. Dat heeft voornamelijk te maken met hoeveel exposure we kunnen genereren, en daarmee is Zon goed bezig. De kracht van haar blog ligt echter voornamelijk in de authenticiteit van haar ervaringen en de kwaliteit van haar artikelen, niet in autoriteit of reikwijdte, want die heeft ze buiten de onafhankelijk opererende NL-hoeren nauwelijks. Het ligt inderdaad voor de hand om daar door strategisch bondgenoten zoeken verandering in te brengen, maar dan heeft ze meteen het probleem dat ze moet gaan indammen wat ze zegt om binnen de samenwerkingsgrenzen met de bondgenoten te blijven. Aansluiting zoeken heeft nog nooit resultaat opgebracht, en heeft haar bij sommige belangrijke groepen al geloofwaardigheid gekost. Een isolationistische approach is dus niet alleen anonimiteitstechnisch een goed idee, maar ook om de vrijheid van positiekeuze zeker te stellen. We hoeven ons daarbij ook niet meer aan te trekken dat wat Zon schrijft betrokken wordt op andere organisaties, omdat Zon duidelijk afstand houdt.

Met het verschuivende Overton-window mbt prostitutie is Zon steeds verder buiten het acceptabele gekomen met haar 'tamme stukjes' en heeft daartegen geageerd door steeds stelliger j'accuses en argumentatieve artikelen te publiceren. Dat is logisch, nuttig, en het laat duidelijk zien dat ze gelijk heeft, maar het jaagt wel de casual lezer weg. Als ze zich minder probeert te verantwoorden ziet het er ook minder uit alsof ze iets te verantwoorden *heeft*. Ze voelt zich steeds meer alsof ze boven haar kunnen gaat, en wendt zich graag tot hulptroepen, maar ik denk dat hoe meer we ons bemoeien, hoe meer zeggingskracht als persoonlijk document het blog zal inboeten. Politieke platforms hebben we al genoeg, juist de persoonlijke invalshoek is belangrijk, en daar moet Zon niet van afstappen.

Hoewel de argumentatieve stukjes aangenaam leesvoer zijn, werken ze de casual lezer op de zenuwen. Vooral als ze toch impliciet deelname zijn aan het publieke debat, door bijvoorbeeld tegenspraak te bieden aan concepten die door overheid en rescue industry worden gedebiteerd. Die geven een kinderlijk simpel plaatje van prostitutie, met herhalende inspirerende leuzen, en dan ben je beperkt tot het uitleggen van de complexiteit van de werkelijke situatie, en dat die geen recht wordt gedaan door de gesimplificeerde voorstelling die je bestrijdt. Er wordt door de vijand vrij agressief een Nirvana-fallacy gebracht, die licht verteerbaar is, waarbij binnen het kader van de meeste venues voor de discussies geen tijd is om de hoeveelheid detail toe te lichten die nodig is om die fallacy uit te duiden. Het is als Hitler al schreef:

Die Aufnahmefähigkeit der großen Masse ist nur sehr beschränkt, das Verständnis klein, dafür jedoch die Vergesslichkeit groß. Aus diesen Tatsachen heraus hat sich jede wirkungsvolle Propaganda auf nur sehr wenige Punkte zu beschränken und diese schlagwortartig so lange zu verwenden, bis auch bestimmt der Letzte unter einem solchen Worte das Gewollte sich vorzustellen vermag. Sowie man diesen Grundsatz opfert und vielseitig werden will, wird man die Wirkung zum Zerflattern bringen, da die Menge der gebotenen Stoff weder zu verdauen noch zu behalten vermag.

Dat is een les die de huidige generatie politici zich dicht op het hart heeft gedrukt. De gemiddelde burger krijgt gemiddeld eens per maand via zijn populaire media te horen dat er een simpel slavernijscenario plaatsvindt, en dat hij uitgenodigd wordt zijn steun uit te spreken voor bestrijding van de ongereguleerde situatie waardoor deze slavernij kan floreren. Daar horen wat sexy leuzen bij, en het komt 'in stereo' van verschillende media, en van anderen in zijn omgeving die dezelfde propaganda aannemen en herhalen. Uitingen van hoeren als Zon daarentegen zijn niet eenvoudig, bieden geen emotionele voldoening, en vereisen opname van veel informatie voordat wordt gevraagd om verschillende belangen van verschillende partijen tegen elkaar af te wegen. Dat is eenmalig nog niet problematisch, maar waar herhaling van de overheidspropaganda een comfortabel idee over rechtvaardigheid onderstreept en welkom is, is het opbrengen van onoplosbare issues iets wat snel op de zenuwen gaat werken, en als zodanig heel snel onwelkom. Berusting manen in overgave aan maatregelen door een nobele overheid is immers veel comfortabeler voor de toehoorder dan onrustbarende onderkenning van de onmacht van de maatschappij verbetering op te leggen te bepleiten. Daarbij is het snel 'zij weer' die met de onwelkome boodschap komt. Het stereo-effect is er niet, zodat ze makkelijk als een outlier te negeren is, zelfs als de argumentatie goed wordt begrepen en keihard is. De verleiding is dan groot om echo's te krijgen van andere publicaties, maar dat vereist weer allianties en compromissen die ze zich niet kan veroorloven. De potentiele verliezen aan zeggingskracht, en de zekere compromissen en conflicten die haar huidige operaties zouden beperken zijn te fnuikend. Beter dan om niet te proberen in te breken op het publieke debat, maar dissident te blijven. Dan moet ze duizend manieren vinden om hetzelfde te zeggen, en niet telkens zichzelf te lijken herhalen, want dat wordt saai. Leedvermaak, sarcasme en humor zijn de sleutels om niet telkens hetzelfde te klinken. Mensen komen voor de vorm, hebben plezier aan de spot en scherts waarmee de zaak wordt benaderd en de vijand te kijk wordt gezet, en krijgen de boodschap slechts impliciet mee. Lastig bij zo'n wrang onderwerp, maar een keus hebben we niet. Empathie opwekken is noodzakelijk. Net als andere mediaal gemarginaliseerde groepen kan dat alleen door hardnekkigheid te tonen. Wat je ook doet, hardnekkigheid is het enige dat mensen overtuigt van je ernst en respect afdwingt. Probleem ligt dan wel bij de weinig fotogenieke hoer die niet zo dom is om voor camera's te verschijnen. Afhaken doordat je veel gekut in je leven krijgt toont overgave. Andere verschijningsvormen zijn nodig.

Er moet wel empathie worden opgewekt als er dissidentstatus wordt aangenomen. Het is immers optioneel om een dissident uberhaupt aan te horen. We kunnen het best naar Gandhi kijken. Hij was ook een dissident, niet alleen ten opzichte van het Britse rijk en haar mores, maar ook binnen zijn eigen land. Hij wist desondanks veel empathie te kweken, zelfs onder hen die hem a priori of blijvend verfoeiden. Gandhi had het goed door. Hou het bij de feiten, speel niet vals of gemeen, Satyagraha. De Satyagrahi dwingt de vijand Duragraha aan te nemen. De vijand geen kans geven je als destructief aan te merken, desondanks hem niet toestaan zijn repressie door te voeren, en hem op die wijze vals te tonen is uiteindelijk de sleutel. Klagen doet ze geen zeer zo lang we doen wat ze willen. De vijand moet op jouw territorium repressie komen doorvoeren, en door ons zelf te beperken tot ons eigen territorium geven we hem geen legitimiteit. Wij mogen soevereiniteit over onszelf aannemen, hij moet soevereiniteit over ons aantonen. De essentie van de werkzaamheid van Satyagraha ligt gelukkig daarin, niet in de khadi of de kuisheid. Ook niet in veronderstelde zachtaardigheid in Gandhi, die speelde hard tegen hard. Hij zag geweld niet als aangewezen middel, maar prefereerde geweld wel boven lafheid. Hij dwong alleen zijn tegenstanders door onmiskenbaar zuiver handelen hun positie langs de lijnen van hun beleid naar de logische escalatie te brengen, en daarmee hun onhoudbaarheid te tonen. Wij schrikken nu telkens terug voor escalatie, maar laten daarmee wel telkens de repressieven winnen. Men neemt snel aan dat repressie een reactie is op schendingen door hen die de repressie ondervinden, maar als wij vasthoudend tonen dat we op elke aantijging een weerwoord hebben, en genadeloos door valse argumenten heen prikken, blijft er steeds minder over voor de vijand om zich achter te verschuilen. Met alleen civil disobedience komen we er niet, zoals Gandhi er ook niet mee kwam. Civil disobedience volgens Satyagraha hebben we feitelijk al gedaan door uit te wijken naar de ongereguleerde of illegale markt toen er steeds meer gesloten werd. Dat leidde alleen tot meer repressie, zoals *alles* tot meer repressie leidt. De vijand is niet van plan ons ergens respijt te geven.

Het woord 'genadeloos' gebruik ik hier weloverwogen. Er wordt door derden uit de sexwerkerij bepleit om een 'Golden bridge' te laten waarover de vijand met gezichtsbehoud kan terugtrekken, een concept dat (abusievelijk) aan Sun Tzu wordt toegeschreven. Het komt in werkelijkheid van Tu Mu en is daar onderdeel van een reeks concepten omtrent valse opties en hinderlagen. De Golden Bridge moet alleen de vijand in een ergere hinderlaag laten lopen. Dat gezichtsbehoud is juist wat we niet willen. De vijand zal terughoudender zijn na harde nederlagen, maar gratis terug kunnen trekken zal geen indruk maken. Daarbij is een belangrijke overweging dat de vijand zich veel verlaat op ad verecundiam argumenten, die we alleen bij voldoende twijfel aan diens autoriteit af kunnen schieten. Hoe vaker hij publiek en hard nat gaat, hoe minder autoriteit om tegen ons in stelling te brengen. Vernederende nederlagen zoals het OM zichzelf regelmatig aandoet zijn een grotere steun voor onze positie dan alle publieke discussies met de vijand die op positieve noot zijn gesloten. Die nederlagen melken we alleen consequent niet uit, waardoor het niet in het publieke besef blijft, en het OM haar autoriteit nog steeds behoudt. Als de overheid faalt, door Perquingate, door Utrecht dat pijnlijk lang faalt en laag na laag van bedrog en incompetentie afpelt voor het oog van de wereld, door Shaban die de benen kon nemen door OM-falen, telkens staan we toe dat dit als afwijkende incidenten worden gebagatelliseerd, omdat we het te druk hebben met elkaar feliciteren dat er eindelijk iets door de overheids-omerta heen gebroken is. Dan zitten we als dikke padden prat te gaan en te glunderen over die paar kolommetjes in de krant in plaats van te kapitaliseren op de publiciteit en naar buiten te brengen dat dit een manifestatie is van een sociaal abces waar de overheid debet aan is. Dat dit echec niet de zeldzame uitzondering is, maar het *uitlekken* van het echec. Op dat moment is het niet op de lauweren rusten, dat is nou net het ENIGE moment dat er even aandacht is voor onze punten, en die moeten DAN juist doorgeramd worden via elk kanaal dat wil luisteren.

Helaas is ook in dit geval de voorgestelde aanpak suboptimaal. In de Nederlandse mentaliteit heeft de overheid namelijk soevereiniteit op elk vlak, en moeten we die als een bevoogdende ouder toelaten te handelen in naam van onze bestwil. Terugtrekken buiten waar de overheid in de publieke opinie soevereiniteit geniet is effectief onmogelijk.

Ons sterkste wapen is dat we gelijk hebben en onze vijand liegt. Elke observer die we uitlokken zelf onderzoek te gaan doen komt aan onze kant te staan. We zijn een minderheid, en die blijven we ook. We hebben niet de situatie van homo's die zo geboren zijn, en dat we zelf kiezen voor ons werk maakt ons in veler ogen de aanstichter van het conflict met de vijand. Dat wij vrije keus hebben, en dus niet technisch met onze rug tegen de muur staan maakt onze positie in de ogen van veel bijstanders triviaal, waarbij ze ons werk onderschatten als ongeschoolde non-arbeid die derhalve als beroep gebagatelliseerd mag worden.

Mensen moeten voor ons rooten, ons sympathiek vinden, meeleven. Anders wordt het bij pure argumentatieve uitwisseling snel argumentum ad temperantiam, heel spruitjes-Hollands: de waarheid ligt altijd in het midden. Ook als dat bizarre situaties oplevert. Empathie, meevoelen, is de enige manier om door te dringen tot de public conciousness. Meegevoel opwekken betekent niet dat je lief en vergevend moet zijn. Juist je woede kan zijn waar men in meevoelt. Dat is in de jaren '60 gelukt. Hoeren waren instrumenteel in de vrije liefde beweging, we hebben nog steeds de meeste welwillendheid voor het ontvangen van ons gedachtengoed bij mensen met een minder verkrampte sexuele moraal. De feministen weten prima dat we daar vorige eeuw de feministen groot mee hebben helpen maken, en willen dat stuk van hun geschiedenis wegsaneren door juist prostitutie met sexuele ONvrijheid te associeren. Die zien ons als bedreiging in hun eigen wereldbeeld van sexuele machtsblokken. Dat kanaal, van het winnen van empathie door het voorvechten van sexuele vrijheid, wordt ons daarmee momenteel ontzegd. Niet omdat we het niet doen, maar omdat de go-to politieke bewegingen ons afbeelden alsof we het omgekeerde vertonen van wat we werkelijk betekenen. Het is tijd om mediawijs te worden. Helaas kiest de media voor de weg van de minste weerstand, e.g. de Fokkens-zusjes. Manipuleerbaarheid is een grote pre om door massamedia te worden gefeteerd. Daarom kiezen ze ook de soft targets bij voorkeur. Grootste mediawijsheid die we in het huidige klimaat kunnen toepassen is daarom dissidentie en het ontwijken van de mediacultuur. Hou het maar bij het blog.

Cut/paste credits aan wie zich geplagieerd voelt.