Kansen grijpen

Een hele tijd terug schreef ik een stukje over meiden die wildebrassen en waaghalzen waren. Ik vind die meiden fascinerend, niet alleen omdat ze hele spannende dingen meemaken, niet alleen omdat ze hele vurige personen zijn inzichzelf, niet alleen omdat ze me inkijkjes hebben gegeven in belangrijke onderwerpen toen ik naar de achtergronden van pooiers en hun meiden zocht, maar vooral omdat ze zover van me afstaan. Ik ben niet zo.

Ik ben een schijtlijster. Dat zit al vanaf dat ik een klein meisje was in me. Ik durfde niet mee te doen met heel veel dingen. Ik deed altijd heel braaf wat mijn ouders en mijn leraren zeiden. Ik was bang voor mijn opa, die me probeerde te dwingen eens wat te durven. Ik deed vaker dingen die ik eng vond, omdat ik het enger vond om aangekeken te worden op dat ik het niet deed, dan dat ik het wóú.

Mijn schoolkeuzes waren allemaal omdat mijn vader voor me besliste. Anders was ik met mijn basisschoolvriendinnetjes mee naar de MAVO gegaan. Ik vond het reuze eng om naar een andere school te gaan. Mijn hobbies ging ik ook alleenmaar doen omdat enthousiaste vriendinnen me uitnodigden en ik geen nee durfde te zeggen. Mijn vader hield me daar dan ooknog in, want als ik wou stoppen moest ik hem uitleggen waarom.

Op school liet mijn pa me wel kiezen welk vakkenpakket ik nam, en toen ik een jaar of twee geleden vroeg waarom, zei hij dat hij me niet op schoolwerk af wou laten knappen. Dat is achteraf jammer, want mijn studiekeuze kwam door mijn slechte pakketkeuze. Daar ben ik dus pas jaren later wat mee gaan doen. En mijn pakket had ik ook alleenmaar gekozen omdat ik te schijterig was voor de werkdruk die bij andere vakken hoorde.

Ik ging kraken omdat ik problemen had met mijn huur betalen, en ik daar niet voor uit durfde te komen, en ik door krakende medestudentes werd uitgenodigd, waar ik geen nee tegen durfde te zeggen. Ik ging bij de dierenaktivisten omdat ik nog niet wist hoe heftig die zouden zijn. Ik ging bij de feministen omdat ik bang was voor mannen. Ik koos telkens voor dingen omdat ik die het minste eng vond. En dat is geen goeie manier.

Toen ik begon met hoeren was dat niet een grote wilde sprong voor mij. Ik had me heel rustig opgebouwd totdat het eigenlijk onlogisch was geworden om het niet te proberen. Niet bewust, maar ik had het ook niet tegengehouden. Dat was in een tijd dat het allemaal nog niet zo in de pers werd opgehitst, anders had ik het ook nooit gedurfd. Wie weet wat ik dan was gaan doen. Ik moet er niet aan denken.

Maar ik ging aan het werk, en al snel kwam ik weer terecht in een situatie waar ik voor de veiligste weg kon kiezen. Na wat cardates, als een echte groene beginneling, koos ik al snel voor de ramen, vanwege het toezicht dat je daar hebt. Dat klonk zo lekker veilig, en ookal is het dat eigenlijk totaal niet als je het vergelijkt, ik wist gewoon niet beter. En zelfs al is het raam zo veilig niet als andere soorten hoererij, het is veilig genoeg voor een schijtlijster als ik.

Ik had vast helemaal wortel geschoten achter mijn raam, als ik niet lucht had gekregen van Sjaban. Die heeft zich met mij nooit bemoeid, want ik had geen pooier. Hij ging steevast achter meiden met pooiers aan. Ik heb ookwel gehoord dat hij je ook lastigviel als je geen pooier had, maar dat heb ik zelf nooit gezien, en ook nooit gehoord over meiden die ik zelf kende. Het bleef bij roddels. Ik kreeg het alleen wel op mijn heupen, dus ik ben toen naar de clubs overgestapt.

Er ging best veel tijd overheen toen ik in de clubs werkte, en ik heb best veel van club gewisseld. Dat was iedere keer niet omdat ik het avontuur zocht ofzo, maar telkens omdat het makkelijker leek om een nieuwe club te zoeken dan mijn oude problemen op te lossen. Ik had bijvoorbeeld ruzie met een ander meisje, een jongere collega maakte me onzeker, of ik had stalkerige klanten die ik liever niet meer zag. Dan verhuisde ik van club.

Als ik ooit in een club helemaal genesteld had, zou ik niet zo makkelijk zijn overgestapt. Maar die clubs waren nooit stabiel genoeg. In mijn clubtijd was het nog makkelijk overstappen. Tegenwoordig is dat veel moeilijker, want om zogenaamd tegen mensenhandel op te treden wordt elke vorm van vluchtigheid en onafhankelijkheid bestreden. Je krijgt door opt-in en barrièremodel de kans niet meer om zo te werken. Er zitten nu barrières aan om over te stappen.

Het was het eind van mijn clubtijd toen ik besloot om volwassen te worden. Dat was voor mij de grote verandering. Toen heb ik mijn leven omgegooid, en ben ik zelf mijn beslissingen gaan nemen. Het is nogsteeds een moment waar ik heel trots op ben. Ik heb toen mijn lot in mijn handen genomen, en ik heb doorgezet, ook toen mijn hele omgeving zich tegen me keerde. Ik liet me niet meer van mijn plannen afbrengen.

Eigenlijk is dat maar een stuk geweest van wat ik moest doen om echt goed om te gaan met mijn zelfbestemming en met mijn ontwikkeling. Ik ben wel zelf verantwoordelijker geworden, en ik neem nu zelf mijn initiatieven, maar als het aankomt op kansen grijpen ben ik nogsteeds die kleine schijtlijster. Dat merkte ik toen ik aan het praten was met de waaghalzen. Die vertelden me over hun avonturen, en dat zette me aan het denken.

Die meiden worden niet gedwongen om die avonturen te beleven. En heel veel van hun belevenissen zijn geen dingen die komen omdat ze lang hebben zitten plannen en uitstippelen. Die zijn gekomen omdat er opeens een kans was, en ze die hebben gegrepen. Als ik naar mijn eigen leven kijk, heb ik alleen kansen gegrepen als ik werd gedwongen om íéts te grijpen, omdat ik door móést.

Als ik terugkijk, zie ik dat er heel veel kansen voorbij zijn gekomen. Soms toevallige kansen, soms kansen die pas achteraf duidelijk zijn dat ze kansen waren, maar ook overduidelijke kansen die ik gewoon had moeten grijpen, en ook kansen die mensen met veel moeite voor me gemaakt hebben, maar die ik niet greep omdat ik weereens te schijterig was. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan.

Heel mijn leven had ik het idee dat ik eerst mijn opleiding door zou lopen, dan een goede baan en een man zou krijgen, en dat daarna mijn leven lang ik hetzelfde zou blijven doen, tot ik oud was en met pensioen ging. Je bouwt je leven op als een toren, blokje op blokje. Dat is niet zo geweest, en het is eigenlijk raar om dat te denken. Ik ben ook niet de enige die dat meegekregen heeft.

Als je je leven als zo'n toren ziet, dan voelt het als afbreken als je wat opgeeft wat je opgebouwd hebt, om iets nieuws te proberen. Maar je leven is geen toren. Je leven is een reis, waarbij je met mensen mee kunt reizen, en soms overstapt op andere reisgenoten die meer jouw kant opgaan. Je hebt steeds meer ervaring bij je, waarmee je steeds nieuwe dingen kan doen, maar als je je vastlegt bij wat je eerste reisdoel was, krijg je heel veel niet te zien.

Ik heb dingen niet opgegeven voor kansen. Daardoor heb ik die kansen verloren, en alles wat daarvan kon komen. Daar heb ik dus ook aan verloren. Je kan niet alles behouden. Soms moet je gokken, soms kan je zien wat er verstandig is. Met bang zijn om dingen te veranderen heb ik veel laten gaan. En ookal zal ik mezelf moeten dwingen, kansen grijpen als het goeie kansen zijn moet ik ook maar gaan doen als ik níét geen keus heb.