Oude stukjes

Als ik met mijn blogje bezigben, ben ik vooral bezig met de vòlgende stukjes. Ik heb nog zoveel te zeggen, en ik leg zoveel in het volgende stukje, en telkens valt me weer iets op dat een nieuw onderwerp moet worden, en dat komt in de lijst met onderwerpjes van mijn bloknoot. Als het eenmaal op mijn blog staat, gebruik ik het vooral om er in de stukjes van nu naar te verwijzen.

Ik laat de boel eigenlijk gewoon de boel als het om mijn oude stukjes gaat, behalve als af en toe iemand me mailt dat hij of zij wil dat ik een reactie verwijder. Maar nu ging ik er eens met een grote kop koffie voor zitten, en eens lezen in wat ik nou allemaal geschreven heb de afgelopen jaren. Gewoon eerst eens van het begin af lezen, en later toch wat stukjes overslaan. Want wat is het véél geworden!

Dagboeken heb ik af en toe wel geprobeerd bij te houden, maar ik wist nooit wat ik nou precies hoorde te schrijven. Ik heb altijd een soort Anne-Frank gevoel gehad, dat ik iets hoorde te schrijven dat als een brief klonk, en over mijn diepste gevoelens ging. Ik kreeg dan altijd metéén writers block, en er kwam maar weinig van. Bovendien heb je als bangebroek ook weinig om over te schrijven.

Mijn blog lijkt wel meer mijn dagboek te zijn. Er staat weinig, eigenlijk niets, in over wat er precies op welke dag met me gebeurd is, maar het zijn wel mijn gedachtes, en het laat toch wel zien hoe het met mijn leven gaat op dat moment. Wat me bezighield, en hoe ik naar dingen keek. En zelf heb ik daar natuurlijk dan opeens ookweer het beeld bij wat ik op dat moment deed, toen ik met dat stukje bezigwas.

Wat is er veel veranderd in die zeven jaar bloggen. Niet alleen met mijn blog, want ik ben dat heel anders gaan gebruiken, en ik ben heel anders gaan denken over wat ik schrijf. Maar ook in de wereld, hoeveel dat touw om de nek van de hoeren is aangetrokken. Hoeveel er veranderd is in hoe fel de media ons veroordelen. Hoeveel er veranderd is met wat ik besef dat ik uit moet leggen.

Maar ook met hoeveel ik begrijp van hoe mijn stukjes worden gelezen. Hoeveel ik heb geleerd over hoe ik stukjes moet opbouwen. En vooral, hoeveel ik toen allemaal liet liggen, en hoeveel ik mensen de kans gaf om dingen hélemaal verkeerd te begrijpen. Ik ben veelmeer gaan uitleggen, en veelmeer gaan oppassen dat mensen volledig worden ingelicht door wat ik schrijf.

Dat betekent vooral dat ik véél langer over mijn stukjes doe! Ik ben wel sneller geworden met typen, en met een goed leesbaar stukje maken, maar er zit zóveel meer werk aan mijn stukjes van nu. Niet alleen om te zorgen dat het allemaal wel echt klopt wat ik schrijf, maar vooràl om te zorgen dat ik niets mis. De meeste van mijn lezers lezen maar één keer één van mijn stukjes, dus daar moet àlles over dat onderwerp instaan.

En die twee dingen had ik wel wat eerder, wat vaker mogen doen. Als ik teruglees doe ik dat soms met kromme tenen. Er staan soms onhandige dingen in, soms dingen waarvan je weet dat ze verkeerd begrepen worden, en veeltevaak staat er gewoon informatie niet in die mensen van buiten nodighebben om te snappen waar ik over praat. Dan wordt het een babbeltje, inplaatsvan een stukje wat stáát.

Dat zijn niet de ergste stukjes. Want toen ik begon met schrijven wist ik nog niets over bloggen, wist ik nog niets over hoe mensen het lezen, maar wist ik óók nog veel minder dan nu over hoe andere meiden werken. Ik wist niets van pooiermeiden, ik had nog een beeld over de raamprostitutie dat uit het Sjaban-tijdperk kwam, en ik geloofde een heleboel van de fabels waar ik nu tegen vecht nog heilig.

Het schrijven van mijn blogje heeft gezorgd dat ik veel kritischer ben gaan kijken naar wat ik zelf weet, en wat ik zelf dènk te weten. Dat is een reden dat mijn stukjes me nu veel meer moeite kosten, want ik moet telkens kijken of ik er geen onzin in heb laten sluipen. Ik heb daar gelukkig een flinke groep helpers voor, die allemaal veel meer dan ik weten over de dingen waar ik geen verstand van heb.

Er staat hier en daar onzin in mijn blog. Dat kan ik gewoon nietmeer ontkennen. Ik lees mijn oude stukjes, en ik zie dat ik zoveel dingen zo naïef heb opgeschreven, daar word ik bij andere mensen een beetje geïrriteerd van, maar als ik het op mijn eigen blogje zie word ik boos. Dit mag er eigenlijk niet staan. Ik wil mijn oude stukjes eigenlijk niet veranderen, want dat voelt alsof ik de geschiedenis wil herschrijven, maar er moet iets gebeuren.

Ik heb dus maar beslist om beetje bij beetje mijn oude stukjes aan te gaan pakken, en erbij te zetten wat er niet aan klopt. Dat is de beste oplossing. Ik ga geen stukjes weghalen, en ik ga er niet in lopen redigeren, want dat is iets wat niet eerlijk is. Mensen hebben erop gereageerd, en mensen moeten eerlijk kunnen zien wat ik toen schreef. Nu erin gaan prutsen voelt als valsspelen.

Een stukje waarschuwing kan ik er wel bijzetten. Dat is eerlijk. Ik moet voorkomen dat mensen die op mijn blog komen en een stukje uit 2010 zien, de verkeerde indruk krijgen. Dat is wel weer een hoop werk, maar het hoort een beetje bij een blog als dit. Weer een manier dat een blog beter is dan een boek, want dit zou ik niet met een boek kunnen doen. Al had ik niet voorzien dat ik het op zo'n grote schaal zou moeten aanpakken.