Antwoord op: Maar de politie zegt...

Dit stukje is bedoeld als antwoord op al die mensen die met politieverhalen over prostitutie komen, alsof die verhalen evenveel, en vaak zelfs méér, gewicht moeten hebben bij het afwegen wat er nou met de prostitutie aan de hand is, dan die van de hoeren zelf. Maar niet alleen dat, het is ook een antwoord op de gedachtes die veel mensen hebben over hoeveel waarde je nou moet verbinden aan de mening van de politie. Niet eens alleen over ons.

Politiemensen hebben hele andere ideeën over de prostitutie. En de politie zal het wel weten, toch? Zij zijn de doortastende onderzoekers van misdaad, zij hebben de vinger aan de pols. Ze zoeken alles tot op de bodem uit, en houden zich aan de feiten. De politie heeft alleen goede bedoelingen, en ze zijn heel professioneel, en ze staan emotieloos boven de partijen.

Daar heb ik best veel om op te antwoorden, maar je kan het opsommen met: De politie weet weinig, maar denkt dat ze heel veel weten, en strooien die denkbeelden uit alsof het de enige echte waarheid is.

Ik heb al eerder over politie geschreven, en sinds die tijd heb ik steeds meer ervaring opgedaan, en ook steeds meer kennis verzameld. Mijn denkbeelden over de politie zijn danook wel veranderd met de tijd. Ik werd ook wel nieuwsgierig naar dat wereldje. Ik heb er alles over aangepakt wat ik kon vinden, en ik heb flink doorgezocht. Dat moest al vanwege vele stukjes, en dat komt hier een beetje bijelkaar.

In dit stukje ga ik even niet in op hoe de politie ons behandelt, daar heb ik eerder al over geschreven. Nu gaat het even over de politie als informatiebron, en daarbij is het vooral belangrijk om een kijkje te nemen naar wat er gebeurt binnen de politie zelf. De politie is namelijk een gesloten wereldje, dat een beetje naast de gewone samenleving staat. Niet alleen omdat voor hen de regels niet gelden, maar ook omdat ze vìnden dat voor hen de regels niet gelden.

Voor volkenkundigen en sociaal psychologen zou het reuze interessant zijn om eens in de politiecultuur te gaan wroeten. Die is vreemd genoeg, en er kan heel veel verklaard worden door eens te kijken hoe de politie zichzelf bekijkt. Ze schrijven graag rapporten over ons, maar het is tijd dat er eens een rapport over de politie verschijnt. Raar genoeg zijn die er niet. Het enige wat je vindt is onderzoek naar hoe het gezag en het imago van de politie versterkt kunnen worden in de ogen van de burgers, en hoe de politie aan de maakbaarheid van de samenleving bijdraagt.

Op mijn blogje ga ik niemand overtuigen om hun beeld van de politie bij te stellen. Ik heb wel gemerkt dat het beeld van hoe de politie is héél diep in de mensen zit. Nederlanders hebben een rotsvast vertrouwen dat hun overheid serieus, deskundig en oncorrumpeerbaar is, en zo denken ze ook over de politie, maar dat neemt alleenmaar meer sprookjesachtige vormen aan. Zelfs als ze zeiken over het geflits.

Er bestaat een beeld van de politie, dat heel weinig temaken heeft met hoe de politie echt is en echt werkt. Het komt onder andere van de shows op TV, waar de achtergronden van alles bekend zijn, en de politiemensen haarscherp alles in beeld hebben wat er gebeurt, en vooràl altijd goed gokken door hun super-intuïtie. Voor de rest komt het door wat we meekrijgen van ouders, van borrelpraat, van school, maar vooral van hoe het nieuws en de media politie-informatie behandelen.

In de werkelijkheid zijn het gewoon mensen. Mensen die in een nogal conformistisch, uniform ambtenarenapparaat werken, dat vooral naar binnen kijkt. Ze hebben geen enorme geheime kennis, ze hebben geen zesde zintuig, er is geen politieinzicht dat ze meer laat zíén dan jou of mij, en de meeste zijn nieteens zo slim. Als je met ze te maken krijgt, merk je vooral dat ze wantrouwig zijn, maar eigenlijk niet scherper dan jij. En van hun eerste beslissing stappen ze nooit af.

De politiewereld is een stuk meer Christelijk dan de rest van de samenleving. Dat zie je ook bij Defensie. Ik heb gemopper aangehoord van een politieman die klaagde dat je als Moslim meer op je plek bent binnen de politie dan als atheïst. Geloven, en dan niet eens alleen religieus geloven, is iets wat het politieapparaat belangrijk vindt. Je moet geloven in wat de politie uitdraagt.

Misschien komt het door het Christelijke karakter, misschien doordat onze TV-programma's heel veel uit Amerika komen of op Amerikaanse voorbeelden leunen, maar vanuit de politie, vooral in het management, is er een hang naar het Amerikaanse. Niet dat ze meteen de wild-west lawman uit willen hangen, maar wat in Amerika speelt komt hier ook overwaaien, ook als er hier geen reden voor is.

Heel veel verschillende soorten mensen gaan de politie in, voor heel veel verschillende redenen. Een heleboel gaan na een relatief korte tijd ook de politie weer uit. Helaas zijn dat een boel hele goeie mensen. De politie is een nogal beklemmende organisatie met hele strenge groepsgevoelens en eigen geloof, en als je daar niet mee meekomt, val je buiten de boot.

Mensen die in de politie goed tot hun recht komen zijn mensen die goed met procedures zijn, en het liefst een stappenplan aflopen. Georganiseerde mensen, die willen weten waar ze aantoe zijn. Mensen die de baas over elke situatie zijn, en dat éérst voorelkaar willen hebben, en dàn nogeens willen uit gaan zoeken wat er nou aan de hand is, en hoe ze daarmee om willen gaan.

Niet dat alle agenten hetzelfde zijn hoor! Je komt bestwel wat types tegen. Je hebt de behulpzame aanpakker, die toch hoe dan ook nooit hoog klimt in de organisatie, in tegenstelling tot het type van de ambtenaar die als een teek in een schapenvacht innestelt in het apparaat, wat Bouche de "apparatsjik" noemt. Of de maatschappelijke werker, die gewoon mensen op weg wil helpen, en de ouderwetse bromsnor, die vaak op de motor rondrijdt.

Je hebt ook verbitterde dienstkloppers, die allang niet meer positief zijn over wat er gebeurt, maar gewoon zoveel ze kunnen willen terugslaan naar mensen die dingen doen die ze persoonlijk opnemen. Je hebt ook hosselaars, die proberen een slaatje eruit te slaan wat ze doen. En natuurlijk de zuigers, die iedereen weleens is tegengekomen, die gewoon macht lekker vinden en zich een hele vent voelen in uniform.

Sommige agenten zijn meer een soort hooligans of sensatiezoekers, die leven voor de vechtpartijtjes en de opstootjes. Sommige proberen een ridder op het witte paard te zijn, een fantasiekrijger voor de gerechtigheid. Maar je vindt vooral veel mensen die neezeggende vingerzwaaiers zijn, en die orde en regelmaat willen. Soms gewoon mensen die controle willen, en alles in de hand houden, maar ook veel echte moralisten.

Waar ze allemaal in samenkomen, is dat ze in het geloofswereldje van de politie zitten. Als ze het geloofswereldje niet serieus kunnen nemen, is het heel moeilijk om de motivatie te houden, als je ziet hoeveel er blijft liggen, en hoeveel er puur wordt geloofd zonder reden. Dan vallen ze buiten het wereldje, en hangen ze er maar half bij. Dat demotiveert heel erg, dat hoor ik maar wat vaak. Je moet kunnen blijven geloven dat het allemaal belangrijk is.

Geloven houdt vooral onkritisch zijn in, als het aankomt op wat jouw geloofsgemeenschap belijdt. Geloven is durven, om los te laten wat je aan twijfels hebt, en durven vertrouwen op wat je geloof je leert. Dat is voor je spiritueel leven heel belangrijk, maar het is een beetje eng als het gebeurt in een politieapparaat, wat toch in staat is om mensen het leven zuur te maken.

Het politieapparaat ziet zichzelf als de muur tussen chaos en orde, en denkt echt dat als ze er niet zouden zijn, iedereen maar elkaar zou afmaken en beroven. Alles wat er aan orde is, daar vinden zij dat zij verantwoordelijk voor zijn. Zij geven leiding aan de samenleving, ze voeden ons op, ze zorgen voor de gerechtigheid en rapen de slachtoffers op. Ze zijn de redders, de engelen, de helden.

Als je wordt behandeld als engel met de waarheid in pacht, ga je dat ook geloven. Nergens leven de mythes dat de Nederlandse politiemensen àlles weten en àltijd gelijkhebben, onkreukbaar zijn en altijd eerlijk, meer dan bij de politie zelf. Daar heb je weer doublethink, want ook de politieagenten die dat trots uitdragen weten zo wel een paar gevalletjes op te noemen die ze gezien hebben waar iets "niet helemaal goed ging," ofwel wat jij en ik corruptie zouden noemen.

Meestal gaat dat om "dekken," dus dat de ene politieagent zorgt dat iets wat een andere politieagent doet niet uitkomt. Dat gaat dan erg vaak om geweld tegen verdachten of diefstal vanaf een plaats delict. Als ik het daar met agenten over heb, doen ze altijd èrg moeilijk. Ze weten zelf héél goed dat het daar mis is, maar het is kennelijk een heel sterk stukje van de politiecultuur. Daar moet iemand maar eens wat wetenschappelijk onderzoek naar doen.

Gerommel met verklaringen en papieren is ook best normaal. Dat is mij en collega's regelmatig overkomen, dus ik breng dat wel even ter sprake als dat kan. De politiemannen die daaropin wouden gaan vonden het niet zo'n probleem. Die zagen het als een leugentje om bestwil, of een manier om ondanks de grote papierwinkel toch nog wat werk voorelkaar te krijgen. Helaas is dat niet alleen bij de politie zo, maar zit dat ook mis bij rechters en het OM.

Politiemensen afzonderlijk zijn vaak wel slimmer, en zien ookwel dat het apparaat niet zo effectief is als het gelooft. Maar binnen hun werkwereld hebben ze het daar niet over. Dat is iets voor bij mij in bed. Meestal zijn dat schatten van jongens, die heel veel overhebben voor hun medemensen, en ècht alleenmaar goede bedoelingen hebben, maar helaas toch ergens geloven in de mythologie van hun instantie.

Dat rommelen en stiekem doen zien ze als iets wat nou eenmaal nodig is. Je moet elkaar dekken, je moet kunnen rommelen met de onderzoeken, je moet kunnen rommelen met wat er op papier en in de computer komt, want als je je aan de geest van àlle regels houdt krijg je níéts voorelkaar, en zijn de politiemensen vooral elkaar aan het oppakken. Dat is wat je eruitkrijgt als je eens flink in discussie gaat met zo'n man in uniform.

Nou moet je niet denken dat elke politieman een hosselaar is. Er is júíst binnen de politie best een hele stijve regeltjescultuur. Maar ze houden zich heel stijf aan hun eigen regeltjes, de regeltjes die binnen het politiecultuurtje tèllen. Dat zijn cultuurregeltjes tegenover elkaar, en dan zijn ze zo streng in de leer als een ouderling met Pasen. Het zijn de regels die voor de rest van de samenleving gelden, die ze links laten liggen.

De politie is niet wat hij denkt dat hij is. Hij lijkt meer op het werk van de conciërge op de middelbare school. Een beetje orde houden, en corvee uitdelen. Zorgen dat de rottigheid niet zo groot kan worden dat het teveel opvalt. En netzoals de conciërge weten ze het minste van de hele school wat er voor rottigheid gebeurt. Want de kinderen kijken wel uit om dat te doen waar de conciërge het ziet. Als de conciërge de aula inkomt, en vraagt wie die rotzooi heeft gemaakt, dan weet iedereen hoe het zit, behalve hij. Waarom zou je dan hem als de beste bron van informatie zien?

Gezag, dat is het belangrijkste wat de politie heeft om mee te werken, en dat gezag moeten ze nodig houden. Iemand die laat zien dat hij geen idee heeft wat er gebeurt, heeft geen gezag. Daarom bluffen ze altijd dat ze het allemaal wel in de gaten hebben, en weten hoe de criminele wereld inelkaarzit. Dat puzzelen ze bijelkaar door vooral te kijken naar de verklaringen van mensen die ze opgepakt hebben, uit dat wereldje. De informatie van de politie wordt dus opgebouwd van het soort informatie dat mensen aan de politie vertellen.

Meestal is dat geen probleem. De meeste dingen waar de politie wat mee moet zijn geen Sherlock Holmes zaken. Meestal is het voor iedereen al duidelijk wat er is gebeurd, en hoeft het alleen afgehandeld te worden. Detectivewerk als op TV is haast nooit nodig, en àls het nodig is, wordt de zaak meestal "uitgescreend," dus niet aangepakt, omdat het te moeilijk is en teveel tijd kost. Behalve als een beroemdheid ermee temaken heeft natuurlijk.

Daar houdt het niet op met misgaan. De informatie die ze krijgen is dus nietzobest, maar wat ze dan van die informatie máken, daar gaat het pas ècht mis. Je kan namelijk niet verwachten dat politiemensen bij èlke nieuwe zaak die ze tegenkomen helemaal vanaf de grond beginnen met uitzoeken wat er deze keer hier gebeurd is. Die hebben zulke zaken al tientallen keren gezien, en die hebben een sjabloon wat ze gewend zijn. Dat plaatje plakken ze er overheen.

Plaatjes plakken gaat meestal goed. Veel zaken zijn daar simpel genoeg voor. De dronken vent die naast de auto op zijn naam staat, die tegen een geparkeerde auto is gebotst, maar die niets wil zeggen: ja, daar werkt het wel om het plaatje erop te plakken van wat er telkens gebeurt. De veelpleger die door de winkelbediende is gepakt, en die met een zielig verhaal komt dat er een misverstandje is geweest, daar werkt dat ook prima.

Volgens de pillowtalk komt dat omdat de politie eigenlijk niet kan geloven wat er wordt verteld. Iedereen liegt tegen politieagenten, heb ik vaak gehoord als moeie zucht. Niet alleen de verdachte, maar ook de aangevers, en zelfs de getuigen, iedereen verdraait het plaatje om zichzelf schoon te praten of om meer hun zin te krijgen, zelfs als die zin alleen is om een boef achter de tralies te krijgen. Een plaatje is dan zo gek niet om vanuit te gaan.

Maar dat gaat helemaal mis als het ingewikkelder wordt. De plaatjes die de politie gebruikt zijn vaak te simpel. Natuurlijk is het vooral in de prostitutie dat ik dat mis heb zien gaan, maar ik heb het ookwel zien gebeuren bij een huiselijk geweld-geval. Daar gingen ze uit van een plaatje wat de ene partner heel goed uitkwam, ookal was die partner eigenlijk juist de agressor.

In de prostitutie zijn ze helemaal van het padje af met hun plaatje. Niet alleen is het plaatje in de prostitutie héél bizar, en heeft het níéts meer met de waarheid temaken, maar ze zijn ook véél intenser aan het proberen om de werkelijkheid in hun plaatje te proppen. Maar daar ga ik zometeen wel wat dieper opin, en ik ga ook niet mijn oude stukje over politie-aandacht herhalen.

Politiemensen versterken hun plaatjes tegenover elkaar. Ze komen regelmatig in situaties waar ze aan het twijfelen worden gebracht, en dan hebben ze de stemmen van hun overtuigde collega's nodig om het plaatje steeds weer te bevestigen. Ik heb regelmatig gehoord hoe agenten elkaar bestwel veel het plaatje aan elkaar blijven herhalen, blijven bevestigen, en elkaar vertrouwen inpraten. Ook als er niet meteen een aanleiding is.

Ze kijken vanuit een bepaald standpunt. Dat komt vooral doordat ze zich met vanalles bemoeien waar mensen van buiten de politie zich niet mee zouden bemoeien. Ze zoeken controle over de samenleving, zien zichzelf als overal bij betrokken. Dat zorgt er bij veel politiemensen voor dat ze zich nogal persoonlijk betrokken voelen, op emotioneel vlak. Als je de regels overtreedt, voelen ze dat als iets persoonlijks, omdat je laat zien dat je ze niet serieus neemt.

De politie gaat graag buiten zijn boekje. Niet alleen met gerommel en dekken, maar ook als apparaat, want ze zijn op een missie. Hun motivatie zit hem toch in het sturen van de samenleving, en het aanpakken van dingen die ze immoreel vinden. Het is een jachtpartij, het is de redder zijn, het is de herder zijn, het is de engel der wrake zijn, het is mensen op hun nummer zetten, en stiekem zit er bestwel wat gevoel van dominantie bij.

Natuurlijk gaat dat niet echt lekker als je geen gevoel van absolute moraliteit hebt. Als je veel verschillende kanten gaat zien, wordt het een boeltje. Daarom hangen de meeste politiemensen een idee aan van een moraal waarbij veel dan wel afgekeurd wordt, maar ze het toch laten gaan omdat het niet illegaal is, en ze vooral hard ingrijpen op wat ze tegen het zere been stoot èn illegaal is. Daarbij is handhaafbaarheid het belangrijkste wat ze stuurt.

De politie grijpt niet iedereen die ze niet mogen bij hun kladden en smijt ze in de cel. Dat is niet omdat het politieapparaat zo'n tolerante persoonlijkheid heeft, maar omdat ze dat met vallen en opstaan hebben afgeleerd. Er zijn namelijk regels over hoe verdachten behandeld moeten worden, en hoeveel bewijs er moet zijn, en dat levert heel veel werk per zaak op als de zaak niet klip en klaar is. Ze tolereren danmaar alles wat veel problemen daarmee geeft.

Regels zijn het eten en drinken van de politie, maar ze gaan er raar mee om. Ze zien het als een soort spelregels, en als je de spelregels niet volgt speel je vals. Ik snap nog steeds niet hoe het werkt in hun hoofd, misschien moet je daar politieagent voor zijn geweest, maar het lijkt erop dat het er meer toe doet dat de "score" niet telt als je hebt valsgespeeld, dan dat ze begrijpen dat de burger veilig moet zijn tegen de politie en de Staat.

Bewijzen zijn er om hun verdenkingen als de waarheid te mogen brengen. Het verhaal bedenken ze al snel, het bewijs wordt erbij gezocht om er genoeg geloofwaardigheid aan te geven. Als ze dat werk goed hebben gedaan, krijgen ze hun veroordeling. Het OM is de rechtvaardige kant, de good guys, de bondgenoten, rechters zijn de pietluttige scheidsrechters van het spel, advokaten zijn er om het recht te saboteren, maar die zijn nou eenmaal onderdeel van het spel, en die moeten dus maar worden getolereerd. De verdachte is de vijand of de patiënt.

Dat scoren is belangrijk. Niet vanwege een soort scoringsdrang van zichzelf, ookal hebben politiemensen dat evengoed als burgers, maar omdat zoveel van het politiewerk voelt als pappen en nathouden, vechten tegen de bierkaai. Een veroordeling betekent dat er tenminste weer een zaak tot een echt einde is gekomen, en is opgelost en afgerond. Dat is natuurlijk vooral schijn, maar politiemensen ervaren het echt flink zo. Ze hebben gewonnen als er een veroordeling is.

Gevoel is bij de politie een hele grote invloed. Ze proberen, vooral met taalgebruik, te doen alsof ze afstandelijk, neutraal en objektief zijn, maar de hele poppenkast gaat erom om genoeg neutraal klinkend bewijs bij hun eigen indrukken en ideeën te vinden en dat als de neutraal gevonden waarheid te verkopen aan de rechter. Dat zie je nog erger in hun persberichten vol borstklopperij, fouten en halve waarheden. Dat hoeft de rechter niet te zien, immers.

Dat is voor een deel expres, voor een deel omdat ze gewoon geen onderscheid maken tussen wat de feiten zijn en wat hun eigen invulling is. Hun onderbuikgevoel ìs gewoon hoe het is, politie-intuïtie ìs de werkelijkheid. Vooral omdat ze allemaal hetzelfde idee bij de zaak hebben, allemaal hetzelfde oordeel hebben, dan kàn het toch ook niet fout zijn. Hoe het komt dat ze allemaal hetzelfde denken, daar denken ze dan niet aan.

Ondanks al deze dingen heeft de politie een onaantastbare positie. We zien als samenleving vaak best dat de politie het eigenlijk nietzo snapt, maar toch geloven we onvoorwaardelijk in wat ze zeggen, als publieke opinie, maar ook officiëel, in de vorm van een ambtseed waardoor alles wat een politieman zegt wordt geloofd in de rechtzaal. We kiezen ervoor om het niet te zien. Mensen die het me uitleggen zeggen dan meestal: "anders kunnen we ons werk niet doen."

Het liefst zouden ze eens niet reageren, maar actief iets aanpakken. Als politie krijg je een heleboel kansloze zaken toegestopt waar je eigenlijk altijd op iets reageert. Er is een drang om het om te draaien, en zelf het initiatief te nemen om te gaan jagen. Liefst op een grote organisatie, of in ons geval, een hele bedrijfstak. Een groot offensief waarmee ze echt de samenleving veranderen hééft iets voor politiebobo's.

Voor een deel is dat omdat de politie graag zo aanpakt, maar er speelt ook sterk mee dat onderzoeken worden geleid door het OM. Dat is een veel ziekere organisatie dan de politie, maar de politie ziet het OM toch een beetje als het Hemelse Gerecht. Vooral de bobo's laten hun oor veel hangen naar het OM. Je ziet een duidelijk verschil met hoeveel een agent met het OM te maken heeft. Het is zoals ze zeggen, waar je mee omgaat, word je mee besmet.

Al deze dingen samen laten zien waarom het zo aantrekkelijk is om parallelle werelden die ongereguleerd werken, en die hun eigen boontjes noodgedwongen doppen, en daarbij ooknog de seksuele moraal van de preutse gemiddelde politiebobo aan hun laars lappen, aan te pakken. We zijn een ideaal doelwit om eens flink de maakbaarheid van de samenleving te combineren met eens goed die vrije immorele mensen aan te pakken die zich niet aan jouw moraliteit conformeren.

Bij prostitutie gaat het niet meer om de gewone politie. Wij worden vooral aangepakt door de zedenpolitie. Zedensmeris word je niet zomaar. Dat zijn de mensen met een extra interesse in ontucht en seksuele uitspattingen. En daar politieagentje over willen spelen. Ik heb nooit een zedensmeris gezien die niet seksueel erger verknipt was dan normaal. Soms seksueel onstabiele vrouwen die meiden seksueel "normaal" willen maken en redden van enge seks, soms geilneven die het wel lekker vinden allemaal, maar vooral véél moraalridders.

Veelmeer dan bij andere wereldjes wordt er in de prostitutie heel sterk gebruik gemaakt van denkbeelden die ver weg liggen van wat er echt aan de hand is. De mythologie die de politie heeft over prostitutie is bizar. Daar heb ik al eerder stukjes over geschreven. Ze gaan bij ons verder dan bij andere bevolkingsgroepen met het opplakken van hun eigen ideeën over de werkelijkheid heen.

Hierbij worden ze natuurlijk gesteund door het OM, daar komt het namelijk vooral vandaan, maar ook door de gespecialiseerde rechtspraak, door de zieligheidsindustrie, en uiteindelijk door de publieke opinie die het allemaal maar toejuicht. Natuurlijk komt dat met een eigen probleem. Het bewijs bij het verhaaltje zoeken wordt veel moeilijker. Daar klaagt het hele vervolgingscircus dus ookal jaren over. Ze vinden het niet eerlijk. En ze smokkelen nog meer dan normaal, omdat ze vinden dat ze dus achtergesteld zijn.

Dat is al een gevaarlijk iets, maar het ontspoort helemaal als er andere regels voor bewijs en opsporingbevoegdheden worden ingevoerd voor prostitutie. De politie wordt een karikatuur van zichzelf, want als de remmen losgaan overdrijven ze alles waar ze normaal in worden tegengehouden door de rechtsstaat. Telkens heeft de politie méér bevoegdheden gekregen, de grenzen om die toe te mogen passen zijn verruimd, en is de bewijslast maar omláág gegaan, en nog steeds klagen ze dat het zo moeilijk is.

Ze krijgen ook kansen om dingen te doen die ze bij andere wereldjes niet mogen. Razzia's worden geaccepteerd als het om prostitutie gaat. Cijfers waarbij het gaat om opinies zonder bewijs kom je in andere branches niet, of veel minder, tegen. Eigenlijk alleen kinderporno en huiselijk geweld krijgen een tik van die molen mee. En dat zijn allebei nou net van die stokpaardjes waarin vooral confessionele partijen willen inmengen.

Niet elke agent gaat in de gekte mee trouwens. Ik heb er wel in mijn bed gehad die vertelden over dat ze zelf best ook lont roken. Één klaagde: "We krijgen elke dag lulverhalen, en daar moeten we dan doorheen kunnen kijken. Maar [bij loverboyverhalen] mag je dat juist helemaal niet. Ookal weet je dat het een lulverhaal is." Hij had bij een grote loverboyzaak meegewerkt, en was erg verbaasd over hoe Zeden werkt. Maar ertegeningaan doet hij ook niet.

Ook heel zorgelijk, de politie werkt mee in "ketenaanpak" om met andere overheidsinstanties, semi-overheid en private partijen de prostitutie "op te ruimen." Het lukt niet snel en goed genoeg om misstanden in de prostitutie te vinden en daar veroordelingen mee te krijgen, dus wordt er gebruik gemaakt van bestuurlijke maatregelen om danmaar zonder strafrecht toch te kunnen straffen. Want als de politie zijn zin van de rechter niet krijgt, halen ze het wel ergens anders.

Als ze een veroordeling willen halen, vinden ze ook dat ze die moeten kunnen krijgen, en anders wordt de hele rechtsstaat maar gepasseerd. Dat is niet opeens gekomen. Dat is het resultaat van steedsmaar meer uitbreiden van wat ze mogen als het om prostitutie gaat. Dat komt door anti-prostitutie-activisten die steeds meer macht in handen krijgen gedrukt binnen de politie. Om met de politiek wenselijke harde aanpak van prostitutie toch maar langs die lastige rechter te komen.

Het OM werkt ook met emotie, en neemt het verhaal van de politie maar wàt makkelijk over. Die voelen heel intens mee. Dat is ook nietzo raar als je naar het OM kijkt, maar dat krijgt over twee weken zijn eigen stukje. Die moeten aanvoelen wanneer een zaak sterk genoeg is, en genoeg bewezen is, maar die doen dat even emotioneel als de politie. Daar komen al die slappe zaken van waar zelfs een makke rechter niks mee kan. En de schuld geven ze graag aan die superstrenge rechters.

Dat is raar, want de rechter geeft iedereen zijn zin als die tegen hoeren procederen. Je moet met een héle magere zaak komen voordat de rechter het onvoldoende bewezen vindt. Dat is schering en inslag, iedereen die in de vonnissen gaat bladeren komt tegen dat een paar opmerkingen uit hun verband goed genoeg zijn voor jaren gevangenisstraf en tonnen "schadevergoeding," en dat grove schendingen van de rechten van de verdachten nooit genoeg zijn om niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Maar ook in andere zaken is het altijd raak. Als je een hoer uit haar reguliere baan wil ontslaan krijg je van de rechter altijd gelijk. Als je een hoer uit huis wil zetten legt de rechter je geen strobreed in de weg. Als je een hoer haar kind af wil pakken heb je aan de rechter geen obstakel. Die vinden seks voor je brood maar "verwerpelijk," "geassociëerd met criminaliteit" of "een risico voor de omgeving."

De signalenlijst die de politie van het OM heeft gekregen wordt gebruikt om te pas, maar vooràl te onpas, de ene na de andere meid een kruisje te geven. Als je door de politie eenmaal als besmet wordt aangemerkt, kan bestuurlijk zo'n beetje alles tegen je gedaan worden. Daar kan ik nou weer een heel boos verhaal over schrijven, maar ik kan beter verwijzen naar een stukje waar ik dat eerder al heb gedaan.

Je kapotmaken is dus reuze makkelijk. Dat kunnen ze zo snel ze willen. Tenminste, als je hier in Nederland iets van waarde hebt, dus de buitenlandse meiden zijn slim genoeg om hier niet te settelen, en alles zo snel mogelijk naar huis te sturen. Dat moet via het grijze circuit, dus die moeten dat via penoze doen, maar dat is beter dan door de overheid beroofd te worden van je opbrengsten. Nederlandse meiden hebben niet zoveel mazzel.

Maar ze hebben nog iets liever dan je kapot te maken. Het liefst hebben ze namelijk dat je hun overtuigingen bevestigt. Ze hebben misschien wel genoeg aan elkaar de hele tijd te bevestigen, maar ze komen zo'n beetje klaar als je ze een loverboyverhaaltje vertelt. Dat is niet moeilijk. Ze zijn er niet geheimzinnig over. Ze geven je de keus, of je werkt mee met een mensenhandelzaak, of ze maken je kapot.

Als je daarin meegaat, hoef je weinig fantasie te hebben. Ze vullen veel voor je in, stellen je leidende vragen, en als er dingen niet kloppen in je verhaal, dan wordt dat uit de papieren gelaten. Jij mag weer vrij, als je tenminste geen geldkoetje voor Fier bent omdat je boven de drieëntwintig bent, de politie is blij want die kunnen weer mensenhandeltje spelen, en je bent van ze af. Je bent meestal wel verplicht om te stoppen met prostitutie, maar in een andere gemeente kan je wel weer door. Je steekt alleen wel al je collega's weer een mes in hun rug.

De toetsing van prostitutiebeleid is uiteindelijk via politie-gegevens en politie-rapporten. Als de politie zegt dat de politie-aanpak een succes is, worden ze door iedereen geloofd. Als ze zeggen dat ze goed bezig zijn, is dat voor de politiek genoeg. Als ze zeggen dat ze zorgvuldig zijn en alles perfect is geregeld, is de zogenaamd kritische pers bevredigd. WC-eend adviseert WC-eend. Zoals Bouche zegt: Quis custodiet ipsos custodes?

Het hóéft allemaal niet zoals het nu gaat. Dit is niet de enige manier dat de politie met de prostitutie om kan gaan. De Duitse politie is zelfs al veel beter. En zelfs in landen waar prostitutie gewoon verbóden is, hebben ze vaak een veel realistischer beeld van ons, omdat ze niet zo opgesloten zitten in een steeds gekker wordend sprookjeswereldje. En daar kan de politie ook nogsteeds zijn werk doen.

Wat ik hier schrijf baseer ik op mijn eigen ervaringen, en op héél veel uitpluizen van wat er nou in die verbiedertjeslobby gebeurt. Die is heel dik met de politie, dus via daar heb ik er veel van geleerd. Ik heb kennissen die bij het OM hebben gewerkt, een advocaat, kennissen die opleidingen bij OM en politie hebben gedaan, ik heb politiemensen die een boekje open hebben gedaan, ook politievrouwen hebben bijbaantjes, en veel pillow talk met agenten die klant zijn. Een boel kijkjes, maar geen statistiek dus.

Dit is mijn kijk, en er zullen best fouten in zitten. Ik wil best hier flink mijn hand in mijn eigen boezem steken. Ik zal heel veel dingen te simpel zien, en ik zal best de samenstelling van de politie niet goed zien omdat ik de hele tijd die zedentypes over de vloer heb. Er zal best wat van niet kloppen. Vooral wat diep vanbinnen zit is misschien anders. Maar dit is wel wat ik heb kunnen leren over de politie. Dit is niet zomaar een opinie. Dit zijn dingen die er zijn, en veel voorkomen ook.

Ik had eigenlijk een stuk meer te vertellen dan ik dacht. En er had nog wel meer uit kunnen komen, want ik ben al heel lang aan het snuffelen over wat er nou in de politie zit, dat zo misgaat. Ik heb veel kunnen leren, maar ik ben nog steeds niet bevredigd met wat ik geleerd heb. Want zelfs met al deze kennis kan ik gewoon nog niet begrijpen dat een organisatie met zóveel goede mensen zùlke slechte dingen kan doen.