Verkrachting

Voor mij is dit een gevoelig stukje. Ik zit er al heel lang tegenaan te hikken. Ik heb eerder al een stukje geschreven over verkrachting, maar daar staat helaas toch niet alles in. Dus het moet over. Mijn nakijkploeg heeft uit respect maar niet durven kritiekgeven, dus daarom ben ik een dagje later met plaatsen. Het moest twee keer rond voordat ze toch eraan wouden werken.

Ik heb op school en in de maatschappij hetzelfde over verkrachting geleerd als iedereen anders. Ik heb nooit anders over verkrachting gedacht dan iedereen anders, met dezelfde ideeën over wat het is, wat het doet, en hoe erg het is, totdat ik zelf werd verkracht. Daarna heb ik langzaam en moeizaam geleerd wat er nou aanvastzit. En daar ben ik nogal onbuigzaam mee. Dit is geen stukje wat ik heb uitgezocht of het wel voor iedereen geldt. Dit is mijn rotsvaste idee, en je doet het er maar mee.

Anekdotes over mijn verkrachtingen krijgen jullie niet. Ik heb geen zin om het allemaal op te gaan schrijven, en ik heb helemáál geen zin dat er mensen op gaan zitten geilen. Dat is wat de meeste mensen stiekem toch hebben. Dat is niet erg, dat is menselijk, maar ik heb er geen zin in. Volgens mij leidt het af van de uitleg. Bovendien stoppen mensen met denken als ze die verhalen teveel gaan meebeleven. En dat is de reden dat die verhalen wèl in veel boekjes staan.

Je weet het als je verkracht bent. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het is een gevoel dat bij je opkomt als je merkt dat iemand doorzet met seks met je hebben wat je ook doet, en je het ècht niet wil. Het is een gevoel dat uit je buik komt. Het is niet iets wat afkomt van je kijk op dingen. Het komt uit je lichaam, als een reflex. Als je twijfelt of je wel bent verkracht ben je niet verkracht.

Ik kan er niet meer tegen als vrouwen zeggen dat ze verkracht zijn als het eigenlijk gaat om slechte seks die geen verkrachting was. Of als ze zijn verleid of gedomineerd. Ik vind dat walgelijk, en die vrouwen verachtelijk. Ze doen het vaak om aandacht of om "politieke" redenen. Ik kan het idee niet verkroppen dat mensen het als gelijk zien met wanneer iemand werkelijk verkracht is. Ze misbruiken een enorme angst van vrouwen om zichzelf een onaantastbare positie te geven.

Dat is ook waarom ik mannetjes als Segers en van der Laan, die prostitutie en verkrachting doorelkaarhalen, en mensenhandel hetzelfde noemen als verkrachting, manipulatieve smeerkezen vind die vooral graag op de emotie spelen. Want prostitutie is helemaal geen verkrachting. Ook als je omstandigheden slecht zijn. Verkrachting is verkrachting en niets anders, vooral niet als je de term alleen wil gebruiken om politiek voordeel te halen.

Als je een beetje slechte seks, of een beetje slecht verleid worden, of met je domme dronken kop dingen doen waar je niet achterstaat allemaal al verkrachting noemt, wat voor woord hebben we dan nog voor èchte verkrachting? Je doet alsof je zielig bent als je te snel naar het woord verkrachting grijpt, en dat zorgt ervoor dat je het echte probleem gelijkmaakt met je schrielprobleem, en dat is gewoon triest.

Niemand durft kritisch te zijn als de verkrachtingskaart is getrokken. Het is zelfs nog erger dan de term "mensenhandel," ookal begint die naar dezelfde soort van plek te komen. Iedereen wordt er eerbiedig van, en iedereen benadrukt even dat ze verkrachting verschrikkelijk vinden. Niemand die durft om kritisch te zijn, want dan is het hek van de dam en ben je verkrachting aan het goedpraten. Onze samenleving is daarover feministisch op het fascistische af.

Ik heb er nu een stel verkrachtingen opzitten. Allemaal sinds ik begon met hoeren. Er was voor die tijd wel een geval geweest dat ik tijdens mijn feministentijd beschouwde als verkrachting, maar dat gewoon niet was. Dat was dat ik op een feestje een geile student tegen me aan had rijen, die me vasthield en aan me voelde. Toen ik na een kwartier nog steeds niet meedeed, liep hij weer door. Ik was negentien, ik had beter moeten weten.

Dat was geen verkrachting. Ik noemde het wel zo, maar het was een jongen die op een sukkelige manier probeerde om seks met me te hebben, en ik was verstijfd van de schrik omdat ik te bang was voor seks. Ik heb misschien een paar keer "nee" gezegd, maar daar luistert hij natuurlijk niet naar. We zeggen immers "nee" als we niet willen, maar ook "nee" als we wèl willen. Als een vent te slapjes is gebruiken we het zelfs om hem aan te sporen.

Ik was niet duidelijk, en hij ging niet tever. Als hij toen verder was gegaan en me had genaaid, had ik hem nu, achteraf, ook geen verkrachter gevonden. Als ik maar een beetje assertief was geweest, was hij meteen opgehouden. Maar wat er gebeurde hakte er best hard in bij mij. Ik voelde me er heel onzeker door, en ik durfde een hele lange tijd niet meer naar feestjes. En mijn omgeving gaf me alleenmaar gelijk. Dat was ook iets waardoor ik me er dieper in terugtrok.

Alleen door seksueel een beetje volwassener te worden kon ik het achter me laten. En met het hoeren gaat dat natuurlijk heel erg snel. Als ik me was blijven verstoppen voor seks, was ik waarschijnlijk nog steeds zo'n slachtofferfiguurtje geweest. Het is net als met oude mensjes die de straat niet meer opdurven als ze zijn bestolen. Als je het maar meer doet en meer weet waarmee je bezig bent, kan je het makkelijker weer oppakken, en de rotervaring achter je laten.

Ik maak wel even een duidelijke uitzondering voor mensen die in hun kindertijd seksueel misbruikt zijn. Dat gaat anders. Ik heb zelf gelukkig helemaal niets vervelends meegemaakt in mijn jeugd, maar ik heb genoeg van andere mensen, vooral klanten, gezien. Die zijn in de problemen omdat hun seksualiteit opgroeit rondom hun misbruikervaringen. En dat zorgt ervoor dat hun misbruik bijna altijd in hun seksleven voorkomt.

Hoe sterker je met je eigen seksualiteit bent, hoe beter je zo'n rotervaring van je los kan maken en achter je kan laten. Hoe meer ervaring ik kreeg, hoe veerkrachtiger ik werd. Niet dat ik zonder droge mond aan die verkrachtingen kan terugdenken. Maar ik beheers mijn leven, en ik ben vrolijk en normaal. Ik draag het niet met me mee in mijn dagelijkse leven. Dat is heel belangrijk voor me.

Andersom zie ik dat de meiden bij wie een verkrachting er het hardste inhakt, de meiden zijn die toch al niet sterk in hun schoenen staan met seks, intimiteit, grenzen, terugvechten, en hun mannetje staan. Ik weet dat zelfs uit ervaring, ik ben ook zo geweest.

Sinds ik hoer, ben ik dus een paar keer verkracht. En ik heb een aantal meer pogingen gehad. De meeste verkrachters verwachten een meid die immers al dagelijks wordt verkracht, dankzij de onzin in de pers, dus die verwachten een makkelijke prooi. Dan moet je net een hoer hebben. Meestal vluchten ze al als ik ze een grote mond geef, en ze zijn bijna altijd weg voordat mijn beveiligers komen. En dat is een minuutje of twee.

Helaas zijn het niet allemaal sukkels die niet weten wat ze doen. Een paar keer was het dus gewoon raak. Ik ga niet in detail, maar tegen een agressieve vent kan je niet op als hij je opeens overrompelt. En als het eerste wat niet in orde is, dat hij je tegen je hoofd schopt is, komt er daarna ook niets meer van terugvechten. Je grijpt dan pas je telefoon als het voorbij is, daarvoor gaat dat niet.

Ik ben geen slachtoffer. Ik was een slachtoffer terwijl het gebeurde, en daarna ging ik door met mijn leven. Het is mijn lichaam en mijn seksualiteit, en daar ga ik niet een verkrachter dingen aan laten beslissen. Ik heb er mentale sporen van, dat is jammer. Maar die laat ik niets uitmaken. Ik ben mijn eigen vrouw. En omdat ik sterk en ervaren ben in mijn seksualiteit, kan ik door. Zonderdat ik blijf hangen in een slachtofferrol.

Een verkrachting kan je angstig maken voor seks als je niet met je eigen seksualiteit om kan gaan. En het kan je angstig maken voor mannen, als je niet met mannen om kan gaan. En dan word je geïsoleerd. Ik heb gelukkig, door mijn werk trouwens, genoeg geleerd om dat niet te hoeven hebben. Maar dat betekent niet dat ik niet boos ben, en het me geen ellende en pijn heeft gedaan.

Verkrachting is een gewelddaad. Wat de verkrachter voor motivatie heeft komt er eigenlijk niet bij kijken. Iemand pleegt geweld op jou, en bij een beroving ofzo kan je tenminste nog afstand doen van wat ze komen doen, maar bij een verkrachting gaat het om jóú. Het gaat om het geweld zelf, dus je kan het niet afkopen. En het is anders dan alléén geweld. Je lijf reageert anders op een verkrachting dan op een mishandeling. Dat maakt het iets wat je dieper raakt.

Ik heb elke keer aangifte gedaan. De eerste keer naïef, daarna omdat ik vond dat ik het niet moest laten zitten, ookal was het tegen beter weten in. Elke keer was het gewoon weer onderstrepen dat de politie er niet vóór jou is als hoer, maar tégen jou. Dat er met de pogingen nietzoveel werd gedaan vond ik nog totdaaraantoe. Maar dat de gelukte verkrachtingen zo werden aangepakt, dat kon ik niet verdragen.

De eerste keer was ik alleen. Ik heb meteen het noodnummer gebeld toen de dader wegwas. Ik was in alle staten. Toen ik duidelijk was dat hij al weg was, moest ik maar naar het buro toekomen. Dat heb ik ook gedaan, stom natuurlijk. Eigenlijk moet je meteen naar het ziekenhuis, want als je een anti-kuur moet krijgen voor de smerige ziektes die je van zo'n vent hebt gekregen, moet dat zo snel als maar kan. Ik wist niet beter.

Op het buro kreeg ik eerst een agent te spreken, die ik me niet meer goed herinner. Die haalde er meteen een vrouwelijke agent bij. Toen zij aankwam, was ze één en al medelijden. Maar zo gauw ik zei dat ik hoer was en dit in mijn peeskamer was gebeurd, raakte ze in de war en begon moeilijk te doen. Dat het heel moeilijk was om te zeggen dat ik verkracht was als de klant wel had betaald, bijvoorbeeld. Daar moest ze over overleggen. Ik was sprakeloos.

Als je potloodvent bij je dokter, is het nog steeds schennis. Als je een bokser op straat een klap geeft, is het nog steeds mishandeling. Als je een duiker wil verdrinken, is het nog steeds moord. Als je een handelaar besteelt, is het nog steeds diefstal. Als je een klusjesman met een geweer aan het werk dwingt, is het nog steeds dwangarbeid. Ook als je wat geld toestopt, dat geld maakt niet dat je ze dan kan verplichten. En dit is nog wel persoonlijker dan al die dingen.

En op de gang was geroezemoes, en ik hoorde dat er een vent dat stomme mopje vertelde over dat dit eigenlijk een gevalletje winkeldiefstal was. Omdat ik een hoer ben, begrijp je? Ze dachten zeker dat ik doof was! Ik werd toen niet boos, ik werd alleen verdrietiger, maar nu kook ik over als ik eraan terugdenk. Die vrouw zou er wel iemand bijhalen die er meer mee kon, en dat bleek dus een zedenrechercheur te zijn. Die moest van ver komen, ik zat uren op dat buro.

Die zedenrechercheur was wat ik intussen wel gewend ben. Een gluiperd. Hij begon meteen met naar mijn prostitutie-achtergrond vragen, en proberen er een mensenhandelzaak van te maken. Het was voordat de hype zo was opgekomen, maar het basisverhaaltje is nooit veranderd. Ik was kwetsbaar, en hij maakte daar misbruik van, tot ik opeens ontdekte dat hij helemaal niet geïnteresseerd was in wat ik kon vertellen over de verkrachter zelf.

Ik ben weggegaan, want dit kon ik niet verdragen. Het was een hele zware dag voor me, en de politie was alleen bezig om me nòg een keer tegen mijn zin te naaien. Ik was vernederd en gebruikt.

Om die reden heb ik de tweede keer danook meteen al gezegd dat ik aangifte wou doen bij een màn, en eentje die niet van Zeden was. Dat vonden ze raar, maar ze deden het wel. Dat werd tenminste ook een echte aangifte. Maar deze man was danwel eerlijk, hij gaf me niet echt het gevoel dat dit nuttig was. Hij legde wel uit dat bij hoeren er een stuk meer aanvastzit voordat Justitie vindt dat we echt verkracht zijn. En dat er toch snel wat anders bij wordt bedacht.

Toen ik de verkrachter beschreef, tikte hij het op, maar hij pauzeerde even toen ik vertelde wat voor man het was. Hij zei: "Waren het mocro's? Reken dan maar nergens op." Ik was ongelovig om dat te horen, maar hij vertelde dat in deze zaken verklaringen alles zijn, en dat Marokkanen makkelijk honderd mensen kunnen vinden om te verklaren dat hij niets heeft gedaan. Ze bekennen volgens hem ook nooit.

Het was niet zijn schuld, maar ik voelde me er rot over. Ik krijg al jaren, en nu nog steeds via mijn e-mail trouwens, te horen dat ik dom ben dat ik buitenlandse mannen als klant neem. Want daar komt ellende van. Ik weet dat ook wel, en ik neem dat risico gewoon uit princípe. Ik kan ookwel zien dat als ik geen buitenlandse mannen nam, dat ik dan veelminder geweld, en geen verkrachtingen had meegemaakt. Maar ik vond het rot dat ik dat toen zo moest horen.

Bij alle aangiftes is er nooit wat mee gedaan. Soms krijg je daar een brief over. Soms ook niet. Bij de meeste kon ik een 06 geven en een goeie beschrijving, soms ook e-mail of een kledingstuk. Toch vonden ze dat er niet genoeg te doen was. Je hebt voor belangrijke dingen niets aan de politie als hoer. Ik denk namelijk wel dat er meer zou zijn gebeurd als ik een net meisje was geweest.

Het is erger als je voelt hoe mensen over verkrachtingsslachtoffers denken. Je blijft voor de maatschappij altijd beschadigd als je eens verkracht bent. Ik ben echt niet de enige die liever niet vertelt dat ze verkracht is, omdat je dan een stigma, wéér een stigma, op je hebt. We behandelen vrouwen die verkracht zijn alsof er iets kapot aan ze is, en er iets hopeloos kwetsbaars voor eeuwig aan ze zal zitten. Dat heeft niemand nodig.

Ik ben niet kapot. Ik ben niet erg veranderd. Mijn mening over verkrachting en wat het is, dat is veranderd. Ik heb slechte herinneringen eraan. Er zijn mensen waar ik boos op ben over die verkrachting. Maar verder ben ik dezelfde vrouw als ik was. Het is niet het eind van de wereld. Ik heb zelfs nog de verkrachtingsfantasieën die veel vrouwen hebben, zonder schaamte. Ik heb geen gevoel dat er iets mis met mij is. Ik ben verkracht, dat was erg, maar dat zegt niets over wat ik ben.

Ja, soms heb ik een nachtmerrie erover. Twee of drie keer in een jaar. En ik moet mezelf soms echt even tot de orde roepen om niet Antillianen en Marokkanen strenger te beoordelen dan andere mensen. Als ik ze als klant heb, word ik minder nat, en ben ik onbewust gespannen. En als een man stoeit met me, schrik ik soms als ik het niet aan zag komen. Allemaal dingen die ik liever niet had, maar die ik toch als overblijfsels heb van mijn ervaringen.

Aan het schrijven van dit stukje heb ik geen plezier gehad. In mijn dagelijks leven denk ik eigenlijk haast nooit meer aan die verkrachtingen. Ik heb het niet ergens in mijn hoofd, ik denk er niet aan als ik er niet mee bezig moet zijn. Maar àls ik eraan moet denken, zoals bij dit stukje, is het iets wat me een knoop in mijn buik geeft. Ik kan niet wachten om het weer achter me te laten.