Ingezonden: De huisarts

Vandaag heb ik een ingezonden stukje van een niet-hoer die wel wat interessants te vertellen heeft over iets wat wel op onze business slaat. Het is het verhaal van een huisarts die onverwacht met een loverboy-verhaal temaken kreeg, en die opeens ondergedompeld werd in de vreemde wereld van hoe die onderzoeken daarnaar gaan.

Ik laat het hem in zijn eigen woorden vertellen, maar dit stukje heb ik wel samengesteld uit meerdere e-mails, en wat bijgewerkt om het leesbaarder te maken. Het is alleen nog steeds niet echt één geheel geworden, maar dan zou ik er teveel aan moeten flansen. Bovendien is hij heel voorzichtig met de gegevens van zijn patiente, maar niet met die van hemzelf. Ik heb het natuurlijk wel eerst aan hem laten lezen, om te zien of hij het ermee eens was!

Ik kreeg telefoon van het politiebureau, of ik ze kon helpen bij een onderzoek. Dit is hoogst ongebruikelijk, ik heb het daarvoor, en ook sindsdien, niet meegemaakt. De agenten wilden medische gegevens over een patiente hebben. Ik heb ze uitgelegd dat ik toestemming daarvoor nodig had van patiente. De agenten meldden mij dat patiente bij hen in verhoor was, en toestemming gaf voor de afgifte van de gegevens. Uiteraard is daar geen sprake van. Voor inzage door derden van het medisch dossier is uitdukkelijke toestemming nodig van de patient zelf, als die boven de 16 jaar is. De toestemming die haar ouders gaven was daarom niet voldoende. Ik moest toestemming van haar zelf krijgen. In principe is een ondertekende verklaring zoals mij was gefaxt meestal voldoende, maar ik vertrouwde de boel niet meer nadat ouders en politie hadden geprobeerd om mijn beroepsgeheim heen te werken. Ik wilde haar zelf spreken, anders ging het niet door. Toen de patiente in de praktijk kwam, keek ze me niet aan, wilde niets meer zeggen dan nodig was. Ik had op de fax al de nodige twijfelachtige voorvallen gezien, maar ik wilde controleren of ik niets over het hoofd had gezien, of dat er dingen voor mij waren verborgen. De voorvallen in het faxbericht waren de afgrijselijkste martelingen die ik me voor kon stellen, en die zeker duidelijk zichtbare misvormingen, verminkingen en verlittekening met zich mee zouden brengen. Ik zal om de privacy van patiente te waarborgen niet verder ingaan op de martelingen die zij schijnbaar beweerd had te ondergaan. De plaatsen waar ze beweerd had verwond te zijn door deze martelingen heb ik kort geinspecteerd, en kon geen afwijkingen vaststellen die overeenstemden met zulke gebeurtenissen. Toen ik patiente vertelde wat ik de politie moest vertellen op basis van mijn waarnemingen, barstte ze in huilen uit. Ze had gehoopt dat ik minder stellig zou zijn. Zoals ik voorstelde haar verhaal tegen te spreken had ze niet verwacht. Ik realiseerde me dat ze nu in een moeilijke positie was gebracht, waar ik haar helaas niet uit kon helpen. Als huisarts ben je altijd in de eerste plaats bezig met het belang van de patient. Het was belangrijk om te zien hoe ik haar het best kon helpen. Deze patiente had een voorgeschiedenis die met de beste wil van de wereld niet abnormaal genoemd kon worden. Mijn voorganger had me een groot plezier gedaan door alle gegevens van elke patient minutieus op te schrijven. Die goede gewoonte had ik voortgezet, en zo kon ik eenvoudig naslaan wat de geschiedenis van deze patiente was. Ik heb van mijn patienten een algemeen beeld, maar niet elke hechting staat me nog even levendig voor de geest. Ik heb de specialisatie huisarts gekozen juist vanwege de relatie op lange termijn met de patienten, en om behulpzaam te kunnen zijn bij de kleine dagelijkse beslommeringen die zo veel verschil kunnen maken in het bestaan van mensen. Je ziet kinderen opgroeien, je helpt opkomend lijden op tijd bijsturen, en je kunt als je alert bent op de gegevens die je van patienten bijhoudt veel problemen op tijd opmerken. Een huisarts doet meer dan oren uitspuiten en antibiotica voorschrijven. Het werk is ook overzicht houden op de bredere medische situatie van de patient, en verder kijken dan alleen de te behandelen aandoening. Het is zeker een zeer dankbaar vak.

Ik heb afspraken gemaakt met patiente over de informatie die ik aan de politie door zou geven. Ik heb aangeboden te bemiddelen, of in elk geval een luisterend oor te bieden, maar ze koos daar niet op in te gaan. Ik schreef mijn bevindingen volgens de afspraken met patiente, en ik verwachtte dat daarmee de kous af zou zijn.

Een politieman maakte een afspraak om me te spreken over deze patiente. Dit was enkele weken later. Ik nam contact op met patiente, die toestemming gaf om binnen de eerder afgesproken kaders informatie aan de politie te geven. Om heel eerlijk te zijn, ik vond het best spannend om met een politieonderzoek behulpzaam te zijn.

Hij begon met de vragen die al in de fax waren gesteld. Daar kon ik geen nieuw licht op laten schijnen. Daarna gooide de man het over een andere boeg, en begon te soebatten. Hij vroeg onder meer of bepaalde verwondingen niet onzichtbaar konden zijn gemaakt door handelen van de martelaar. Ik legde de man uit dat zelfs onmiddellijk chirurgisch ingrijpen een grote verminking niet zou kunnen hebben voorkomen, maar de politieman weigerde dat te accepteren. Hij beweerde dat pooiers zeer vernuftig zijn in het restloos laten genezen van de wonden van zulke zware mishandeling.

Hij vroeg me of een bepaald litteken op patiente door een marteling kon zijn ontstaan. Toen ik vertelde dat ik zeker wist waar dat litteken door veroorzaakt was, vertelde de politieman mij dat het oude litteken door de pooier als plaats van de marteling kon zijn gekozen, om zijn daden te verstoppen. Ik legde de politieman uit dat dit zou moeten geschieden met precisie die voorbij het voorstellingsvermogen lag, maar hij wilde alleen genoegen nemen met een uitspraak dat het hoogst onwaarschijnlijk, maar niet onmogelijk was. Een aantal andere genoemde martelingen waren medisch onmogelijk van uitwerking, en hadden geen sporen achtergelaten die ze onvermijdelijk hadden moeten achterlaten. Hier trok de politieman mijn woorden in twijfel. Zoals hij zei, weten doktoren immers niet alles, en had ik nooit andere casuistiek van zulke martelingen gezien. Mijn duidelijke tegenspraak tegen het verhaal wat patiente in conclaaf met de politie had opgesteld was niet welkom, en de agent vond mij niet erg meewerken. Hij heeft mij verschillende varianten voorgesteld van de genoemde martelingen, die weliswaar zeer verschilden van de martelingen uit de fax, maar die die hij inschatte als minder verminkend. Ik heb hem gezegd dat ik mij niet ging inlaten met speculaties.

Oh, daarna heb ik een aantal maanden niks gehoord. Ik had het al min of meer uit mijn hoofd gezet, pas toen haar moeder bij me langs kwam heb ik over de rest gehoord.

Patiente was door een specialistische hulporganisatie voor pooierslachtoffers gezien, en die beweerden van elke genoemde marteling bewijs in de vorm van lichamelijke sporen te hebben gevonden. Deze organisatie is nooit met mij in contact getreden. De ouders van patiente waren erg boos op mij dat ik die sporen had gemist, in hun ogen was ik nalatig geweest.

Deze ervaring heeft het nieuws over loverboyslachtoffers voor mij in een heel ander perspectief geplaatst. Pas op uw blog heb ik onderbouwde informatie en invalshoeken gevonden die mij een houvast gaven deze ervaring in context te plaatsen. Helaas heb ik mij niet verder met deze situatie ingelaten. Als een volgend voorval zich mocht voordoen, ben ik nu echter beter gewapend om patiente de relevante zorg te geven.