Verboden tuin

Ik zat op een basisschool in ons eigen dorp, voordat ik ver weg van huis moest voor de middelbare school. Ik kon vanaf de basisschool makkelijk naar huis lopen, het was maar een klein eindje. En toch kwam ik nogweleens te laat op school, omdat ik altijd omliep van huis naar school en terug. Er was namelijk langs het paadje wat het kortste was een tuin, waar wij allemaal niet bij in de buurt wouden komen.

We werden gewaarschuwd voor die tuin. Ik weet niet meer precies wat de juffen en meesters erover zeiden, maar ze waren niet erg duidelijk, en we moesten er maar gewoon bij uit de buurt blijven. We vulden met elkaar de onduidelijke stukken in met roddels. Het was al meteen dat daar een kinderlokker woonde, ookal wisten we niet precies wat dat inhield. Er was in ieder geval een spannend soort angst voor.

Het was een kinderlokker. Hij zou je pakken, en aan zijn hond voeren. Hij zou je vermoorden en in die tuin begraven. Er lagen al kinderen in de grond, volgens sommige verhalen. Er zou een heks wonen, of een duivelaanbidder, of een atheïst. Hij zou melaats zijn en je zijn ziekte geven. Hij haatte kinderen, en wou je pijn doen. Hij zou je aanschieten, en keek daarna graag toe hoe zijn hond je verscheurde. In de achtste groep dachten we dat hij je zou grijpen en naakt opsluiten in zijn huis.

Ik bleef daar gewoon weg, totdat ik niet meer daar naar school ging. De meeste andere kinderen ook. Soms gingen er weleens groepjes kijken naar die tuin, vanaf een afstandje. Je zag niets, want er groeide een hele hoge heg omheen. Als je te dichtbij kwam, sloeg er een enorme hond aan achter die heg, en dan durfde niemand meer dichterbij te komen. Ik hoorde de verhalen wel, maar ik durfde nooit in de buurt te komen.

Soms waren er groepjes jongens die dapperder waren, en die gingen dan stokken en stenen over die heg heen gooien. Dat vonden we heel moedig van die jongens, die het tegen die kinderlokker opnamen. Maar als de hond aansloeg, renden die ook wel weg. Tijdens een zomervakantie hebben ze eens geprobeerd om zijn tuinpoort in brand te steken. Dat waren de spannende dingen die we geweldig vonden in de klas. Er kwamen dan van de juffen en meesters weer waarschuwingen om daar weg te blijven.

Er was één jongen die daar wèl kwam. Zijn verhaal heb ik nooit goed gehoord, want we wouden het helemaal niet horen. We vonden hem gek, en we vonden hem maar iemand om af te keuren. Er was een gevoel bij hem dat hij ergens soortvan medeplichtig was, en dat hij iets slechts deed. Achteraf vraag ik me af of dat slechte niet gewoon was dat hij ons liet zien dat we ons over niets hadden drukgemaakt.

Die jongen heb ik toen hij volwassen was nogeens gesproken. Ik was met mijn ouders op een terras in het dorp, en hij herkende mij. Ik had hem niet herkend, hij was nogal veranderd sinds hij een kleine jongen was. We haalden een paar herinneringen op, maar omdat hij iets controversiëels had op school had ik nooit echt contact met hem gehad daar. We kwamen dus al snel met het gesprek bij de verboden tuin.

Hij was een buurjongen van een aantal huizen verderop bij die tuin. Hij vertelde dat in het huis bij die tuin een stokoude man woonde, een gepensioneerde tuinder, die daar zijn moestuin had. De oude man kon niet meer zelf alles doen, en zijn ouders zeiden dat hij soms maar moest komen helpen. De hond was een grote staander, die waaks was, maar ook erg lief. De oude belde de school altijd om te klagen over kinderen die zijn hond kwamen pesten.

Die jongen was nooit heel populair op school, en hij wist pas later hoe dat had gezeten. Hij vond het daarom juist wel prettig om even achter die hoge heggen te helpen met het snoeien, wieden en spitten. Hij had daar rust, hij kon met de hond spelen, en hij ging bij de oogst wekelijks naar huis met een tas vol groente en fruit, conserven en jam.

Hij had duidelijk goede herinneringen aan die "enge tuin" waar wij allemaal zo gek over deden. En mijn beeld was een beetje geschokt. Ik had allang niet meer het idee dat daar een kindereter woonde, maar ik zag het nog steeds als een griezelige plek die iets temaken had met een valse hond, en een valse eigenaar die daarbijhoort. Ik vond het wonderlijk om te horen over zoiets wat helemaal niet paste in het gevoel wat ik er als kind bij had gehad.

Ik had liever een anekdote gehad over iets wat ik zelf als kind had meegemaakt. Dat klinkt fijner, en het schrijft veel makkelijker. Maar totdat ik zo'n beetje klaar was met school, was ik een echte schijtlijster. Ik heb vooral dingen níét gedaan. Ik ging niet mee naar een kibboets omdat ik niet durfde van mijn gewone dingen af te stappen. Ik durfde niet mee uit te gaan met meisjes van de waterpolo. Ik was een bang tutje.

Ooit geloofden mensen dat je van het randje van de wereld kon vallen als je tever reisde. En er is genoeg bijgeloof dat mensen tegenhoudt om dingen te doen die ze anders wel zouden willen. Dat herkennen ze zelf niet als bijgeloof, ze denken juist dat ze verstandig bezig zijn, en heel goed in de gaten hebben wat er gevaarlijk is. Ook als dat eigenlijk nergens door onderbouwd is.

Nu ben ik veel verder weg dan die jongen in die tuin. Ik wil niet doen alsof ik een ontdekkingsreiziger als Columbus ben, want er zijn al héél veel vrouwen voorgegaan waar ik nu ben. Maar ik ben in mijn eigen verboden tuin. Er is zoveel geks in mensen hun hoofd over prostitutie, en zoveel angst voor alles dat met seks temaken heeft, dat mensen gewoon bang zijn voor waar ik ben.

Ik zit hier best in die verboden tuin. Het is hier leuk, achter de deur van Blauwbaard. Zuster Anna hoeft niet uit te kijken naar redders. Ik ben gewoon blij dat dit één van die dingen is die ik wèl heb gedurfd, en het heeft me veel geleerd waardoor ik alleenmaar méér ben gaan durven. Alleen jammer dat daar wel bijhoort dat mensen niet om kunnen gaan met wat ik doe, en wat ik prettig vind, en me daarom maar voor gek verklaren.