Ingezonden stukje: Chauffeur

Vandaag een ingezonden stukje. Het is geschreven door een escort-chauffeur die jarenlang heeft gereden voor een goeie vriendin van mij. Hij is gestopt toen zij ophield haar werk voor het buro, maar ze hebben nog wel afentoe contact. Escort-chauffeurs hebben een kleine rol in het wereldje, maar ik vind het goed om ook eens te laten zien dat dat ook mensen zijn.

Toen ik begon als chauffeur, werkte ik bij de politie. Dit was mijn belangrijkste werk. Dit was het werk waar ik voor gekozen had. Het chauffeur werk deed ik om geld bij te verdienen. Mijn kinderen zouden hoge opleidingen gaan doen, dat kost veel geld. Daar wilde ik een spaarpotje voor aanleggen. Ik koos voor het chauffeurwerk omdat ik het in de avond kon doen, en omdat ik van contact met de vrouwen had gehoord dat zij die nodig hadden. Ik vond mijzelf hier voor gekwalificeerd, vanwege mijn politie achtergrond. Ik heb nooit van mijn politie functie gebruik gemaakt voor dit chauffeurwerk. Ik heb nooit herkenningstekens meegebracht, mijzelf als politiebeambte of ambtenaar kenbaar gemaakt, en ik heb nooit het dienstwapen meegenomen. Het heeft ook geen zin om wapens mee te brengen. In zo'n situatie gebruik je die toch nooit. Ik had alleen een palenrammer in de koffer, zodat ik niet buiten huis kon worden gehouden als ze het meisje wilden gijzelen. Een palenrammer is duidelijker niet geschikt of bestemd voor gebruik als wapen. Voor de rest kan je beter helemaal geen wapens hebben, daar komt alleen maar gedonder van. Zelfs als een dader een wapen heeft, ga je niet in gevecht met hem, maar trek je terug om niet te escaleren, en roep je collega's op. Daarvoor had ik een autotelefoon. De porto liet ik ook mooi op buro. Ik had met het escortwerk op zicht eigenlijk niets te maken. Ik haalde het meisje thuis op, bracht haar naar het adresje, en belde haar terwijl ze binnen was. Dan wist de klant ook dat er op haar werd opgepast. Dan hoefde ze ook niet te bedenken wat voor smoes ze nodig had om te bellen, weet je wel. Ik paste op haar veiligheid. In de jaren 1980 was dat niet eens nodig, maar aan de jaren 1990 werd het klimaat wat harder. Mijn aanwezigheid vonden de meisjes toen erg fijn. Ook toen heb ik niet vaak in hoeven grijpen, en was het eigenlijk altijd wel genoeg dat ik aan de deurbel kwam. Geweld hoefde gelukkig nooit. Ik gaf de meisjes wel tips. Ik vertelde dat ze zich niet naar een andere plaats moesten laten brengen. Ik moest altijd in de buurt staan geparkeerd. Ik adviseerde te bellen als er iets niet jofel ging. Maar als hij haar de kans niet gaf, moest ze van mij iets zwaars pakken, en door de grootste ruit heen het huis uit gooien. Gillen en schreeuwen trekt de aandacht niet, daar bellen mensen de politie ook niet voor. Maar een gebroken ruit komt op tien lijnen de meldkamer in. Gelukkig is het nooit nodig geweest. Ik heb wel een meisje een keer uit een kledingkast ontzet. Haar klant was waus, en zij trok zich in de wandkast terug, met haar telefoon. Hij koelde wel af toen ik aan de deur stond. Maar zij kwam natuurlijk pas naar buiten toen ze mijn stem hoorde. Meestal is er niks. Je geeft een belletje, en dan moet je meestal een uurtje, soms meerdere uren, in de auto zitten. Ik had maar Zweedse puzzels mee. Je kan geen radio of TV laten spelen, want dan mis je misschien een geluid.

Mijn vrouw heeft een poos haar verdenkingen gehad. Die dacht dat het een reuze erotische toestand was, en ze bij wijze van aan mijn broek hingen. Die kent me gelukkig al jaren, en die kwam daar ook wel overheen. Maar het was ook echt nooit erotisch. Die vrouwen komen werken, en die stijl zie je aan ze. Ze zijn flirterige meisjes, maar met mij is er nooit spanning geweest. Dat zou heel ongemakkelijk zijn geworden. De meiden waardeerden het dat ik niet in hun broekje probeerde te komen. Veel chauffeurs doen het werk toch daarom. Vooral de studentjes, waar je niks aan hebt als er wat losgaat. Van het escortburo hoorde ik de meisjes in de gaten te houden dat ze niet langer bleven, zonder extra af te dragen, en ik moest kijken of ze getipt was. Ik hoorde te kijken of ze geen contactgegevens van de klant bijhield. Dat deed ik niet. Je kan het niet maken om haar door te lichten, en ik vond het ook geen doen. Ik dacht maar, als dat meisje zo goed heeft gewerkt dat ze een tip kreeg, mag ze die houden ook. Daar komen klanten voor terug. En als dat geen reden is, dan had ik het nog niet gedaan. Ik zat met die gieren van op kantoor niet uren in de auto. Ik wist wel aan wie ik trouw was, en dat was het meisje. Als je zoveel tijd samen doorbrengt, kan je op een manier close worden. Ik leerde mijn meisjes wel kennen. Vooral degene met wie ik bijna elke nacht werkte. Ze hebben een zwik te vertellen die vrouwtjes, en ze krijgen vanzelf die vertrouwensband. Ze wisten ook dat ik daar niet als spion van het buro zat, maar om hun te helpen. Uren hebben ze naast me gezeten, en met verkleden en make-up blijft er toch nog tijd over om je te vervelen.

Ik geef het je te doen. Die meiden moeten heel hard werken in de escort. Wat ze overhouden is geen vetpot. Het is zeker niet voor iedereen makkelijk. Ze werken voor hun kinderen, of voor hun toekomst, en toch mogen ze er niet trots op zijn. Die druk die Zondares in haar blog beschrijft heb ik uit tientallen strotjes gehoord. Het kan niet zo zijn dat wij dat die meisjes aandoen. Die meisjes worden kwetsbaar doordat we ze buiten de maatschappij plaatsen. Dat kan je niet maken. Ik ben gestopt toen de verdenkingen van mensenhandel zo makkelijk werden, dat ik gevaar begon te lopen. Ik heb ook een familie. Ik kan het mijn gezin niet aandoen om ze door een onderzoek mensenhandel te slepen. Daarom heb ik het maar opgegeven. Nu, kunnen de snelle jongens het gaan doen.

Ik vond het fijn werken. Je bent toch de steun voor iemand. Het paste heel goed naast mijn baan als politiebeambte. Ik kon in die auto voor dat meisje doen wat ik eigenlijk had willen doen tijdens mijn gewone baan. Voor mensen hun veiligheid instaan.