Een fan heeft ooit voor mij een hele mooie feedpagina gebouwd, waar verschillende "crawlers" informatie voor me verzamelen zodat ik zelf niet de hele dag op het Internet hoef te hangen om bij te houden wat er gebeurt. Dat is wel nodig ook. En ik moet wel elke dag even die feedpagina lezen, want er komt altijd een hoop nieuws voorbij. De laatste dagen gaat het harder dan ik kan lezen, want er is nieuws dat heel veel opschudding heeft veroorzaakt.
Amnesty International
Dat nieuws is dat er een intern document van Amnesty International is uitgelekt. Daar staat in dat hoeren ook mensenrechten moeten hebben, en dat concluderen ze door wat gewoon na te denken. Ze nemen geen extreem standpunt in. Ze besluiten niet actie te gaan voeren om progressief de prostitutie uit het verdomhoekje te halen. Ze blijven best koel in het stuk. Maar de feministische wereld en de abolitionisten zijn helemaal geschokt.
Er zijn petities en bewegingen gestart om druk op Amnesty International te zetten om prostitutie meer te veroordelen. Er wordt heel verontwaardigd gedaan door veel feministen en hun organisaties. Alleen omdat het een min of meer voorzichtige, niet overdreven en niet dramatische blik is op prostitutie. Er is vooral veel boosheid omdat een populair feministisch idee wel wordt genoemd, maar niet wordt gebracht als de enige waarheid.
Ik ben eigenlijk verbaasd. Verbaasd dat Amnesty zo muizig en stil blijft over de enorme schendingen van hoerenrechten, want dat slaat nergens op, maar dat ben ik wel gewend. Mensen geloven liever in het denkbeeld dan dat ze na gaan denken. Meer verbaasd dat de pers er zo weinig mee doet. En het meest verbaasd dat de verbiedertjes zo ontzèttend boos zijn. Het is niet dat Amnesty partij vóór ons kiest. Alleen dat ze niet tégen ons partij kiezen.
Eigenlijk wou ik wel dat er eens wat meer van die krijsende radfems naar buiten traden, en netzo hatelijk deden in de pers als dat ze onder elkaar doen. Dat laat wel wat meer van de haat zien, en dat is nodig want nog steeds denken de meeste mensen dat de feministen zo hun zin doordouwen omdat ze het goed met ons voorhebben. Zelfs op plaatsen waar ze zich nog inhouden, zoals Twitter, komt de haat er al goed doorheen.
Regioplan
Regioplan, die het nieuwe nullijn-onderzoek naar prostitutie gaat doen, heeft zich voorbereid door naar de vergunningmelkers een brief te sturen met dat het onderzoek komt, en dat ze daarop voorbereid moeten zijnen de meiden voor moeten lichten. Ik weet niet wat Regioplan allemaal gaat leren, maar ze krijgen in ieder geval de kans om te leren dat als je het zo aanpakt, je van de meiden geen slecht woord over vergunningmelken gaat krijgen.
Trouw en Nigeriaanse mensenhandel
In Trouw, een krant die wel houdt van een beetje wilde verhalen, komt weer een schokkend verhaal over mensenhandel. Deze keer over een journaliste in Nigeria, die undercover gaat en verslag doet van haar hachelijke tocht door de mensenhandelmaffia. Het is een verhaal dat veel mensen raakt, daar krijg ik genoeg feedback over. Maar wat ik te weinig hoor, zijn vragen.
Ik ben geen Afrika-expert. Ik weet wel dat je in Afrika dingen tegenkomt die in Europa te bont zouden zijn. En weet ik veel hoe dat daar allemaal werkt. Maar toch lees ik het, en vraag ik me wel dingen af, die ik wel graag zou willen zien uitgelegd voordat ik het echt geloof. Ik ben wel voorzichtig geworden met de pers, dat begrijpen jullie wel. Als ik zie wat voor onzin ze over mijn wereld geloven, dan moet ik nog maar zien of ze hier wel gelijk hebben.
Een boel kan ik wel slikken. Dat Nigeriaanse ambassades met maffia samenwerken geloof ik zó. Dat de douane en de politie daar door en door corrupt zijn ook. En dat ze rare voodoo-achtige toestanden daar heel serieus nemen is ook bekend. En dat lichaamsdelen voor voodoo-doelen worden verkocht heb ik wel vaker uit betere bronnen gehoord. Ookal is dat natuurlijk nog steeds geen zekerheid.
De journaliste is gemotiveerd omdat een vriendin van haar door te hoeren in Europa HIV heeft opgelopen. Was ze nou maar in veilig Nigeria gebleven? Ik vind dat al raar om te beginnen. En dat een drieëndertigjarige meid zonder ervaring die ècht niet erg mooi is in de toplaag van de meisjes zit vind ik ook erg moeilijk te geloven. Dat ze als toplaag leren zakkenrollen, sorry, maar dat valt echt niet te geloven. Daar zouden we alles van horen.
Behalve het zakkenrollen krijgen de meiden ook les in striptease en etiquette. Maar er wordt schijnbaar niet geneukt. Dat is een hele vreemde. Zelfs als je zo'n onrealistisch beeld hebt dat je denkt dat je dat niet hoeft te leren, dan moet je eerst nog wel kijken of ze het áánkan. Dat is toch wel iets wat de eerste de beste bordeelbaas je kan vertellen. En dat komt in dit verhaal niet voor.
Sommige dingen kunnen komen omdat ze het mooier of spannender maakt dan het is, of omdat ze zich ergens om censureert, maar dat maakt het onbetrouwbaarder. Ik vind het een heel vreemd verhaal, maar ik kan ook niet zeker zeggen dat het niet klopt. Ik vind het naar om daar zo onduidelijk over te blijven, maar het is nou eenmaal zo. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat dit verhaal helemáál waar is.
Nouja, ik ben de enige niet die zich afvraagt of hier niet wat beter naar gekeken zou moeten worden.
Metro
Een heel erg zoetsappig en melodramatisch stukje in de Metro van vorige week, echt niet te geloven wat ze afdrukken. Maar de klap op de vuurpijl vind ik de PS die eronderstaat. Na een tot in het belachelijke overdreven klaagzang over hoe èrg prostitutie is even een regeltje dat er "veel ook wel" vrijwillig werken. Wat zeg je daar dan over? Ik denk dat ik het mèt dat stiekeme uitvluchtregeltje erger vind dan zonder.
Deens onderzoek
Je zet je vast al schrap, scandinaviërs en onderzoeken over prostitutie, maar dit is eigenlijk gewoon goed nieuws. Een Deens onderzoek werd uitgevoerd om te kijken hoe slecht hoeren eraantoezijn. Eindelijk eens onderzoek dat zich niet op heroïnejunks richt en dan doet alsof het ook opgaat voor de rest van ons. Dit waren binnenwerkende meiden. En de uitkomst is eigenlijk aardig wat ik ervan zou verwachten.
De hoeveelheid lichamelijke stress, de lichamelijke gezondheid en de hoeveelheid lichamelijke klachten wijkt niet af van "gewone" vrouwen. De verschillen zijn wel dat stressgevoel, nervositeit en geestelijke aandoeningen minder voorkomen onder de hoeren. En hoewel lichamelijke aandoeningen en ziektes niet anders zijn dan bij niet-hoeren, hebben hoeren minder hoofdpijn of migraine, en minder vaak hoge bloeddruk.
Hoe vaak de hoeren naar hun dokter gaan is niet anders dan bij niet-hoeren. Ze gebruiken wel minder medicijnen, op voorschrift of zonder. Maar ze roken wel meer, zuipen meer, en gebruiken meer drugs. Dat is helaas iets wat ik zelf ook wel zie. Verder hebben de hoeren geen andere diëten of andere hoeveelheden fitnessoefening dan niet-hoeren, maar hebben ze wel vaker ondergewicht en minder vaak overgewicht of obesitas.
Sociaal hebben de hoeren niet minder mensen om op terug te vallen, niet minder vriendinnen of familie, en hebben ze er evenveel contact mee. Ze voelen zich ook niet vaker eenzaam. Hoeren hebben vaker te maken met lichte mishandeling, maar misbruiksituaties en zware mishandeling komt niet vaker voor dan bij niet-hoeren. Er wordt ook nog wat vergeleken met werkomstandigheden, maar dat stuk van het onderzoek vind ik redelijk onzinnig. Daar komen ze ook niet veel minder of beter uit, trouwens.
Leuk om eens wat te lezen wat niet overdreven en dramatisch is.
donderdag 30 januari 2014
maandag 27 januari 2014
Antwoord op: misleide danseresjes
Vaste prik bij de verhalen die in de pers en door de verbiedertjes steeds worden herhaald over de meiden uit Oosteuropa is dat ze misleid worden als ze worden geronseld door de grote boze mensenhandelaren. Ze worden geronseld door te adverteren voor schoonmaaksters, danseressen, horecamedewerkers, of een andere glanzende carrière. Er is zelfs een filmpje van, dat steeds weer de ronde doet, en toch maar niet helemaal viral wil worden.
Daar kan ik maar één antwoord op geven, en dat is dat ze het expres zo brengen dat het misleidend is. Er wordt voor de prostitutie inderdaad geadverteerd met misleidende reclame, maar niet op zo'n manier dat die meiden niet al meteen weten hoe de vork echt in de steel zit. Daarvoor heb ik goeie hulp van lezeres Puttana gekregen. Die is wat meer thuis in die landen dan ik, en kan ook wat met die talen.
We zien die meiden als heel "alien," en we hebben er ideeën bij van stereotypes die wonen in hutten in landen waar ze bijgelovig, analfabetisch en heel erg dom zijn. Dat is niet waar. Ze hebben daar een slechtere economie dan wij, ze hebben er last van dat alle goed opgeleide mensen over de grens gaan werken, en ze moeten nog een boel inhalen voordat ze dezelfde welvaart hebben als wij, maar het zijn gewoon mensen, en ze zijn niet dom.
Ze zijn in één opzicht wel achterlijk daar, en dat is dat ze prostitutie verbieden en de meisjes vervolgen. Dat betekent dus ook dat advertenties om meisjes te werven niet over prostitutie mogen gaan. Dus gebruiken ze omslachtige omschrijvingen die wel duidelijk maken waar het om gaat. Die termen wéét iedereen ook. De kans dat een meisje bij een advertentie voor een hoer echt denkt dat het over ander werk gaat is bijzonder klein.
Niet dat het nodig is om die termen te weten. Puttana heeft een katerntje "personeel gezocht" uit een oud nummer van een Hongaars magazine voor jonge vrouwen voor me vertaald:
Het is ook helemaal niet zinnig om met misleiding te proberen meiden te vinden. Als je in een land zit waar je voor hoererij gevangen gezet kan worden, willen ze geen meisjes die op het laatste moment pas snappen wat er gebeurt, en naar de politie stappen. En als je ze moet vervoeren en huisvesten in een vreemd land, riskeer je je hele investering als ze pas op hun bestemming te horen krijgen wat de bedoeling is.
Denk maar eens na: wat zou jij doen als je een baan in het buitenland aangeboden kreeg, en daar opeens te horen kreeg dat je voor niets of bijna niets moest gaan hoeren? En dan moet je niet meteen in de "uitleg" schieten dat er wel een heleboel meer aan de hand zal zijn, gewoon even echt nádenken over wat jij zèlf zou doen. Dan wordt het denk ik wel een ander plaatje voor heel veel mensen, want domme dingen denk je makkelijker over een ander.
Nederland blijkt ook helemaal geen "beginnersland" te zijn, of "poste pour débutantes". Die worden eerder naar andere landen geleid, gaan vooral rond de Middellandse Zee aan de slag, of in de Baltische staten om de Zweedse markt te bedienen. Oostenrijk en Zwitserland zijn ook populair, maar Nederland niet. Hier zetten ze het liefst meiden met wat ervaring neer, omdat je hier jezelf tegen de overheid hard moet kunnen houden.
Het hele idee dat er wel misleiding in het spel zal zijn komt van lang geleden. Bouche heeft me ooit eens wat laten lezen uit 1890, waar ze precies hetzelfde aan het vertellen waren. Samen met dit filmpje van iets later, ookal heeft dat weer niets met dit artikel te maken. Meisjes worden misleid en misbruikt, en verhandeld als blanke slavinnetjes. In die tijd was het nog makkelijker om vrouwen als onmondig te zien, maar toen had je ook al mensen met flinke twijfels.
Tegenwoordig is het gewoon omdat het lekker in het denkbeeld past. De gelovigen in het denkbeeld moeten zich kunnen voorstellen hoe dat nou toch mogelijk is, al die onschuldige meisjes die hier komen. Misleiding is dan een makkelijke. In ieder geval makkelijker te geloven dan de verhalen die je soms leest over meiden die verklaren op straat te zijn gedrogeerd en zo hiernaartoe zijn vervoerd en tien jaar buiten bewustzijn te hebben gewerkt.
Ik heb intussen met best veel meiden gepraat, en met een mensensmokkelaar, en via Puttana en N heb ik nog veel meer dingen gehoord. Niemand is zo misleid, ookal hebben ze allemaal het verhaal wel gehoord. Ze lachen om het idee. De Oostblokmeiden zijn goed op de hoogte van hoe het "principle of non-punishment" en het "principle of non-liability" werken in Nederland. Met één smoes ben je overal vanaf. De misleide vrouw is een fabeldier, dat alleen gevangen wordt als ze een hoer te pakken hebben die een smoes moet hebben.
Daar kan ik maar één antwoord op geven, en dat is dat ze het expres zo brengen dat het misleidend is. Er wordt voor de prostitutie inderdaad geadverteerd met misleidende reclame, maar niet op zo'n manier dat die meiden niet al meteen weten hoe de vork echt in de steel zit. Daarvoor heb ik goeie hulp van lezeres Puttana gekregen. Die is wat meer thuis in die landen dan ik, en kan ook wat met die talen.
We zien die meiden als heel "alien," en we hebben er ideeën bij van stereotypes die wonen in hutten in landen waar ze bijgelovig, analfabetisch en heel erg dom zijn. Dat is niet waar. Ze hebben daar een slechtere economie dan wij, ze hebben er last van dat alle goed opgeleide mensen over de grens gaan werken, en ze moeten nog een boel inhalen voordat ze dezelfde welvaart hebben als wij, maar het zijn gewoon mensen, en ze zijn niet dom.
Ze zijn in één opzicht wel achterlijk daar, en dat is dat ze prostitutie verbieden en de meisjes vervolgen. Dat betekent dus ook dat advertenties om meisjes te werven niet over prostitutie mogen gaan. Dus gebruiken ze omslachtige omschrijvingen die wel duidelijk maken waar het om gaat. Die termen wéét iedereen ook. De kans dat een meisje bij een advertentie voor een hoer echt denkt dat het over ander werk gaat is bijzonder klein.
Niet dat het nodig is om die termen te weten. Puttana heeft een katerntje "personeel gezocht" uit een oud nummer van een Hongaars magazine voor jonge vrouwen voor me vertaald:
Dat spreekt wel voor zichzelf denk ik. Iedereen kan daar wel aan zien welke voor hoeren is bedoeld en welke niet. Zelfs als je er nog niet van weet zie je wel dat er iets aan de hand moet zijn.
Modellen 18-24, voor fotosessie, time for CD, geen erotiek. [e-mail]
Wij zoeken hostesses voor onze straatacties. Kan jij goed verkopen? Heb jij affiniteit met telefoondiensten? Heb je tenminste 4CV niveau? Solliciteer dan met referenties bij [postadres]. Wij bieden vast deeltijdwerk, in vast teamverband, met goede verdiensten! Reis mee met onze promotieteams. 70.000 Forint per maand. Geen seks.
Ben jij een aantrekkelijke, spontane en zelfverzekerde single vrouw die van mannen houdt? Wij zoeken party hostesses! Feesten aan de Franse Riviera, op Monaco, in Wenen, of in Barcelona! 25.000 Forint per dag! Tips mag je zelf houden! Wij verzorgen reis, documenten en veiligheid. Wij werken met mooie fotocatalogus, je hebt altijd genoeg werk. Vreemde talen hebben voorkeur. Gezondheidsverklaring verplicht! [mobiel nummer]
Modellen gezocht voor glamourshoot, 18-22, blond, cup D of groter, slank, knap, 1.70 of langer. visagie wordt verzorgd. Geen seks. 2.000 Forint per shoot. [telefoonnummer]
Wellness-medewerkers gezocht.
Kuuroord [naam] zoekt wellnessmedewerkers.
-masseuses (geen seks)
-schoonmaaksters
-shopmedewerksters
-serveersters
-modderbadmedewerksters
-pedicures
-paardenverzorgsters
-nagelstylistes
-saunamedewerksters
CV met tenminste 3 referenties, rijbewijs, voortgezet onderwijsdiploma, hygiënecertificaat, goed gedrag verplicht. Zes maanden proeftijd. Salaris 117.000 Forint per maand. Geen erotische dienstverlening. [bedrijf, adres, telefoonnummer, website]
Callcenter zoekt vrouwen met complete beheersing van Duits. Goede beloning. Stuur CV naar [adres]. Geen webcam- of sekslijnwerk. Maand proeftijd. 110.000 Forint bruto per maand.
Stockfotografie, modellen gezocht. Ervaring is voorkeur. 1500 Forint per shoot. Je houdt geen copyright. Geen seks. [e-mail adres]
Verpleegsters! Er is werk met ouderen in Duitsland! Leuk werk met lieve oude mensen! Beheersing Duits vereist. Verpleegstersopleiding verplicht. Gedragsdocumenten verplicht. Verzekeringen verplicht. Rijbewijs verplicht. Betaling bij nachtwerk en meerdere shifts tot 250.000 Forint per maand! Geen seksuele diensten. [website]
Het is ook helemaal niet zinnig om met misleiding te proberen meiden te vinden. Als je in een land zit waar je voor hoererij gevangen gezet kan worden, willen ze geen meisjes die op het laatste moment pas snappen wat er gebeurt, en naar de politie stappen. En als je ze moet vervoeren en huisvesten in een vreemd land, riskeer je je hele investering als ze pas op hun bestemming te horen krijgen wat de bedoeling is.
Denk maar eens na: wat zou jij doen als je een baan in het buitenland aangeboden kreeg, en daar opeens te horen kreeg dat je voor niets of bijna niets moest gaan hoeren? En dan moet je niet meteen in de "uitleg" schieten dat er wel een heleboel meer aan de hand zal zijn, gewoon even echt nádenken over wat jij zèlf zou doen. Dan wordt het denk ik wel een ander plaatje voor heel veel mensen, want domme dingen denk je makkelijker over een ander.
Nederland blijkt ook helemaal geen "beginnersland" te zijn, of "poste pour débutantes". Die worden eerder naar andere landen geleid, gaan vooral rond de Middellandse Zee aan de slag, of in de Baltische staten om de Zweedse markt te bedienen. Oostenrijk en Zwitserland zijn ook populair, maar Nederland niet. Hier zetten ze het liefst meiden met wat ervaring neer, omdat je hier jezelf tegen de overheid hard moet kunnen houden.
Het hele idee dat er wel misleiding in het spel zal zijn komt van lang geleden. Bouche heeft me ooit eens wat laten lezen uit 1890, waar ze precies hetzelfde aan het vertellen waren. Samen met dit filmpje van iets later, ookal heeft dat weer niets met dit artikel te maken. Meisjes worden misleid en misbruikt, en verhandeld als blanke slavinnetjes. In die tijd was het nog makkelijker om vrouwen als onmondig te zien, maar toen had je ook al mensen met flinke twijfels.
Tegenwoordig is het gewoon omdat het lekker in het denkbeeld past. De gelovigen in het denkbeeld moeten zich kunnen voorstellen hoe dat nou toch mogelijk is, al die onschuldige meisjes die hier komen. Misleiding is dan een makkelijke. In ieder geval makkelijker te geloven dan de verhalen die je soms leest over meiden die verklaren op straat te zijn gedrogeerd en zo hiernaartoe zijn vervoerd en tien jaar buiten bewustzijn te hebben gewerkt.
Ik heb intussen met best veel meiden gepraat, en met een mensensmokkelaar, en via Puttana en N heb ik nog veel meer dingen gehoord. Niemand is zo misleid, ookal hebben ze allemaal het verhaal wel gehoord. Ze lachen om het idee. De Oostblokmeiden zijn goed op de hoogte van hoe het "principle of non-punishment" en het "principle of non-liability" werken in Nederland. Met één smoes ben je overal vanaf. De misleide vrouw is een fabeldier, dat alleen gevangen wordt als ze een hoer te pakken hebben die een smoes moet hebben.
zaterdag 25 januari 2014
Europarlement en onbetaalbaar
De laatste tijd schrijf ik minder nieuwsstukjes. Het meeste van mijn nieuwstijd de laatste tijd gaat op aan het proberen te volgen van de geruchtmakende mensenhandelzaken die in het nieuws komen. Daar hoor ik via-via allemaal roddels over, maar de vonnissen komen maar niet op internet, en dan kan ik ook niets laten zien natuurlijk. Aan meer geruchten hebben jullie ook niets, dan ben ik netzo erg als de kranten.
Maar er zijn wel dingen die me dan zelfs wel bereiken. Zoals de actie van het Europarlement. Die hebben een vrouwenrechtenkomitee, en dat heeft een adviesrapport uitgebracht om het Zweedse model in heel Europa in te voeren, zoals de Fransen laatst ookal hebben gedaan. Je kan lezen wat voor gekkigheid erachterzit in dit artikel van een initiatiefneemster.
Er zijn oproepen om onze stem te laten horen.
Gelukkig is het Europarlement geen echte machtige organisatie, eigenlijk zit het er volgens Bouche een beetje voor de democratische sier bij. Maar het is altijd wel een windvaan waar de politici in de landen naar kijken. En het is iets dat serieus wordt genomen in de pers, dus waar mensen over gaan praten. En ze horen in die pers eigenlijk alleen maar één kant. Helaas, afentoe komen er nu wel wat tegenstemmen in de opiniestukken, maar de journalisten zijn nog steeds kritiekloos.
Vrijdag was de actie van ikbenonbetaalbaar.nl weer in de krant. Ze zitten al maanden vast op zeventienduizend handtekeningen, en het bleef niet zomaar komen. Ze moeten er veertigduizend hebben. Dus ze hebben opnieuw aandacht nodig. Het AD vond het wel nieuws. Maar eigenlijk staat er helemaal niets nieuws bij. Een opmerking over de Fransen die liever Zweeds doen, en dat is het dan. Dat valt me wel op, want er zijn wel ontwikkelingen waar ze opin hadden kunnen haken. Zoals Segers die denkt dat prostitutie in vijf jaar in de ban kan zitten.
Ik kan niet verklaren waarom, maar ik heb een heel goed artikel van een poosje terug gemist! Ik denk dat ik het toen gewoon te druk had met mijn e-mail. Daar gebeurt zoveel dat ik echt meer dan een maand achterloop. Maar ik blijf doorwerken hoor jongens, jullie krijgen antwoord. Dit artikel had ik meteen aan moeten stippen, want het is gewoon goed. Er wordt inderdaad heel veel overschat als het over prostitutie gaat.
Tenslotte was er nog wel een krantenartikeltje wat ik leuk vond. Metje Blaak kon haar zegje doen over het nieuws in de Volkskrant. En dat was een leuk artikel, en niet alleenmaar omdat ze naar me koppelde!
Maar er zijn wel dingen die me dan zelfs wel bereiken. Zoals de actie van het Europarlement. Die hebben een vrouwenrechtenkomitee, en dat heeft een adviesrapport uitgebracht om het Zweedse model in heel Europa in te voeren, zoals de Fransen laatst ookal hebben gedaan. Je kan lezen wat voor gekkigheid erachterzit in dit artikel van een initiatiefneemster.
Er zijn oproepen om onze stem te laten horen.
Gelukkig is het Europarlement geen echte machtige organisatie, eigenlijk zit het er volgens Bouche een beetje voor de democratische sier bij. Maar het is altijd wel een windvaan waar de politici in de landen naar kijken. En het is iets dat serieus wordt genomen in de pers, dus waar mensen over gaan praten. En ze horen in die pers eigenlijk alleen maar één kant. Helaas, afentoe komen er nu wel wat tegenstemmen in de opiniestukken, maar de journalisten zijn nog steeds kritiekloos.
Vrijdag was de actie van ikbenonbetaalbaar.nl weer in de krant. Ze zitten al maanden vast op zeventienduizend handtekeningen, en het bleef niet zomaar komen. Ze moeten er veertigduizend hebben. Dus ze hebben opnieuw aandacht nodig. Het AD vond het wel nieuws. Maar eigenlijk staat er helemaal niets nieuws bij. Een opmerking over de Fransen die liever Zweeds doen, en dat is het dan. Dat valt me wel op, want er zijn wel ontwikkelingen waar ze opin hadden kunnen haken. Zoals Segers die denkt dat prostitutie in vijf jaar in de ban kan zitten.
Ik kan niet verklaren waarom, maar ik heb een heel goed artikel van een poosje terug gemist! Ik denk dat ik het toen gewoon te druk had met mijn e-mail. Daar gebeurt zoveel dat ik echt meer dan een maand achterloop. Maar ik blijf doorwerken hoor jongens, jullie krijgen antwoord. Dit artikel had ik meteen aan moeten stippen, want het is gewoon goed. Er wordt inderdaad heel veel overschat als het over prostitutie gaat.
Tenslotte was er nog wel een krantenartikeltje wat ik leuk vond. Metje Blaak kon haar zegje doen over het nieuws in de Volkskrant. En dat was een leuk artikel, en niet alleenmaar omdat ze naar me koppelde!
maandag 20 januari 2014
Loverboys ofzo
Het is een hele lange ontdekkingstocht geweest voor mij om me te verdiepen in hoe het nou echt werkt met pooiers. Je ziet het niet aan die magere stukjes die ik erover geschreven heb, dan lijkt het allemaal best simpel en logisch, maar ik moest heel veel dingen horen en begrijpen, en daarna nogeens horen, want de eerste keer had ik het nooit meteen al goed. Ik heb ook wel van mijn gelijk af moeten stappen, en dat vind ik best moeilijk, dat mogen jullie weten.
Oudere hoeren hebben me wel van die verweerde lachjes laten zien als ik helemaal verbaasd was over de dingen die ik leerde. Ik ben niet de eerste die deze lessen moest leren, en ik zal ook wel niet de laatste zijn die het allemaal moet leren begrijpen. Ik moest weer een stukje naïviteit en idealisme opgeven. Maar ik ben wel blij dat ik de essentie door kan geven. Leren hoe pooierrelaties werken, en hoe het allemaal werkt, ècht wèrkt voor mensen, dat viel niet mee.
Als ik terugkijk, had ik gewoon naar mijn door de wol geverfde kennissen moeten luisteren. Ik ken een paar hele goeie, ervaren, ouwe tophoeren, waar ik nog een groentje bij ben, en die hadden het achteraf gezien allemaal al door. Ik kreeg ook hele nuttige informatie en uitleg van anderen. Maar ik moest het voor mezelf zien. Ergens vond ik dat ook wel mijn verantwoordelijkheid. Anders kan ik hen beter laten schrijven, dat is dan wel eerlijker.
Ik ben onderweg ook een beetje kwijtgeraakt waar het nou om was begonnen. Ik wou laten zien dat de loverboyverhalen anders zaten, en daar had ik hele duidelijke ideeën over. Wel simpele ideeën, achteraf gezien. Ik dacht dat je echte loverboys had, die precies zo werkten als in de boekjes, en daarnaast dan nog een boel meiden die het wel een geil idee vonden en het een beetje alsof deden.
Nu heb ik een boel nieuwe kennis, en die geeft me niet dat ik eerlijk kan vol blijven houden wat ik toen dacht, en waar het me om begonnen was. Ik wil niet meer zeggen wat ik toen wou zeggen, want dàt is niet waar. Met wat ik allemaal geleerd heb ben ik bij een heel nieuw idee over de achtergrond en hoe het ontstaat gekomen. Ik heb een hoop achtergrond uit te leggen, en het werkt helemaal niet zoals ik dacht. Maar toch wordt mijn conclusie en mijn boodschap niet heel anders. Gek hoe dat gaat.
Als je dit stukje gaat lezen, is het belangrijk dat je eerder mijn stukjes over pooierrelaties, zachte pooiers en het ontstaan van pooiers hebt gelezen. Ik kan niet alles opnieuw uit gaan leggen, dat begrijp je wel.
Toen ik de afgelopen maanden, iets meer dan een jaar eigenlijk, langzaam begon te ontdekken hoe het nou werkt met zachte pooiers, ben ik die meiden die daarvoor gaan steeds minder gaan zien als domme kipjes die niet doorhadden dat ze misbruik van zich lieten maken, en steeds meer als meiden die een keus maakten. Dat is niet een keus waar ik gelukkig mee zou zijn, maar zij wel. En het is waar, soms hebben ze dingen waar ik jaloers op kan zijn.
Ik ben die meiden gaan waarderen toen ik ze ging begrijpen. Ik kan wel zien dat er een soortvan kracht inzit. Ze willen liever die vreemde, manipulatieve, soms destruktieve relatie dan eenzaam sippen terwijl de wereld op ze kotst. Ik had altijd gedacht dat ze hun trots moesten inleveren, maar eigenlijk zitten er best veel trotse meiden tussen die het liever zo doen dan aan te moeten schuiven bij een samenleving die ze niet wil.
Dat heeft me wel veel twijfels gegeven over mijn ideeën over loverboymeiden. Zag ik die dan ook verkeerd? Dus daar ben ik heel veel naar op zoek gegaan. Dat was nog eens veel lastiger dan pooiermeiden. Dat heeft dus ook weer maanden en maanden geduurd, zelfs met al die nieuwe achtergronden waardoor het makkelijker was geworden om met pooiermeiden te praten. En ik vond wéér iets wat anders was dan ik verwachtte.
Je moet weten dat ik altijd had gedacht dat pooiers en loverboys van hetzelfde laken een pak waren. En dezelfde simpele ideeën die ik had over gewone pooiers, dat die ook klopten voor de loverboys. En dat heb ik moeten laten gaan. Pas sinds best kort. Het is pas sinds de laatste warme zomerdagen dat ik er anders naar kijk. Toen het voor me begon te passen had ik er al een stukje over geschreven, maar dat is toch maar in de kast verdwenen. Het was nog zéker niet zeker genoeg.
Over loverboymeiden leren is veel moeilijker dan over pooiermeiden leren. Pooiermeiden zijn soms best bereid om eerlijk te zijn over hoe het echt gewerkt heeft, maar loverboymeiden niet. Daar moet je met veel moeite door ingewikkelde leugenverhalen heen om te komen bij hoe het echt is, en ze hebben altijd hun slachtofferschulpje om in te kruipen. Loverboymeiden die later nogeens eerlijk willen praten zijn zeldzaam, maar ze konden me wel leren hoe ik uit de minder gewillige meiden nog wat waarheid kon krijgen.
Maar het allerlastigste was gewoon dat ze er nietzoveel zijn. Het is een heel zeldzaam iets. Je kan zó pooiermeiden vinden, maar loverboymeiden moet je via-via vinden. De getallen waar Dettmeijer mee komt zijn danook van bezorgde ouders, vooral vaders, die hun dochter die met jongens uithangt snel een "loverboy-probleem" noemen en naar de hulpverlening stappen. Die turft wel braaf.
Het is namelijk weereens ingewikkelder. Ik kan er ook niets aan doen jongens, ik ga weer onderscheid maken. Je hebt namelijk loverboymeiden die echt in een loverboyrelatie verwikkeld raken, maar je hebt ook flink wat meiden die een loverboy gewoon gebruiken als opstapje, of die alleen maar zèggen dat ze een loverboy hebben. En dan heb je ook nog de argeloze meiden die niet zien dat ze een profiteur aan de haak hebben geslagen.
Die laatste soort meiden, daar was A een voorbeeld van. Ik heb meer van die verhalen gehoord. Ik heb er niet mee gepraat, ze zijn heel zeldzaam, en de relatie gaat nooit lang goed. Volgens mijn definitie van pooier is dat dus géén pooiergeval. Hij is de baas niet, het is háár initiatief. Hij hangt gewoon als een parasiet aan haar, en doet een beetje lief afentoe, maar hij gaat niet zo samen met haar als je bij een pooierrelatie wel ziet.
In de gevallen waar ik van heb gehoord heb je danook géén dwang, géén geweld, en zelfs geen manipulatie behalve dat hij nietzo betrokken en verliefd is als hij zegt. Hij doet alsof voor het geld. De loverboyfantasie zit er niet aan, en zij werkt gewoon vrijwillig. Zij heeft de touwtjes in handen op haar werk, en hij houdt zich wel koest. Als hij te hebberig wordt, weet hij ook wel dat hij de kip met de gouden eieren slacht. En zij wil het ook niet anders zien. Dat is dom.
Als je een meid hebt die alleen maar doet alsof ze een loverboy heeft, is het vaak een jonge meid die geen zin heeft in geregistreerd staan, op zichzelf werkt, en pas als ze wordt gepakt over de brug komt met het bekende verhaaltje. Hoe handig ze zijn verschilt wel, er zijn er nogal wat die dan in de hulpverlening verstrikt raken, maar handige meiden glippen zo telkens door de mazen heen omdat ze weten hoe het spelletje werkt.
Maar je hebt ze dus ook waarbij het wel om pooiers gaat. Ik kwam verschillende meiden tegen die loverboytypes erg handig vonden om op hun eigen benen te komen. Dat waren meiden met weinig kansen van huis uit, die wel wisten dat ze nog niet de vaardigheden hadden om meteen al op zichzelf te kunnen leven, en een jaartje of een half jaartje loverboy wel konden gebruiken voor ze hem dumpten en voor zichzelf gingen.
Die meiden kan ik wel begrijpen. Ze zochten meer een beschermer, en iemand met een warm bed, en een leraar, dan een relatie. Dat was meer op de manier van de harde pooier dan de zachte. En de meeste waren meer nieuwsgierig en wouden graag leren, en vonden een loverboy ideaal. Ze namen hem bij de neus, en lieten zich natuurlijk ook leven, want als jonge meid hou je nooit alle touwtjes in handen, maar ze gingen voor een leertraject.
Meiden die echt in het loverboy-gebeuren doken, die deden het niet om ergens te komen, maar die gingen gewoon voor die rol in het loverboygebeuren. Dat was keer op keer hetzelfde. Een "alleen op de wereld" gevoel, jezelf zalig zielig voelen, iets doen waarvan je weet dat mensen geschokt zijn over hoe erg een slachtoffer je wel niet bent, en intussen wel status bij je kleine sociale kring, cash, en veel pik. Je leeft in een bakvisfantasie, en als het mis mocht gaan heb je geen schuld. Dan kan je zo weer terug je oude leventje in. Zelfs als je bekent is dat een kick. En mensen hebben respect en aandacht voor slachtoffers.
Het grote verschil, waar het anders is tussen een pooiermeid en een loverboymeid, is dat pooiermeiden zelf hun verantwoordelijkheid nemen, en loverboymeiden juist niet. Dat gaat heel diep, en het zit er vanaf het begin in. Het is een hele andere insteek van omgaan met je pooier. Ook de meiden die hun loverboy als opstapje namen, hadden heel duidelijk dat hij de verantwoordelijkheid moest nemen. Dat was voor die meiden meestal de belangrijkste taak van die vent.
In het stukje over zachte pooiers schrijf ik over pooiermeiden. Die zoeken dat "samen," die willen dat "wij tegen de wereld," en die nemen hun verantwoordelijkheid voor hun stuk van de relatie. Ze bekommeren zich misschien vooral om hun pooier als pooier, en niet als vollédig mens, maar ze hebben wel waardering voor hem, ze geven ergens best om hem. Ook als man, als persoon. Bij loverboymeiden hoef je dat niet te verwachten.
Loverboymeiden leggen àl de verantwoordelijkheid bij hem neer. Ze zijn nergens schuldig aan, want die grote boef dwingt ze. En ze zijn krengetjes totdat hij ze dwingt naar waar ze heen willen worden gedwongen. Die loverboy is voor hen geen echt mens, maar een karikatuur die het allemaal lekker zwart-wit maakt. Als ze hem zwaar moeten beschadigen, bijvoorbeeld door hem te beschuldigen, doen ze dat zonder spijt en zonder medelijden. Omdat ze hem niet als mens zien. Dat kwam iedere keer terug.
Het is voor mij nooit helemaal duidelijk geworden of het nou echt altijd moet gebeuren, dat die loverboy ze dwingt naar wat ze gedwongen willen hebben, of dat het genoeg is dat ze zichzelf dat verhaaltje kunnen vertellen. Ik denk dat het niet nódig is, maar dat het wel iets van heel veel waarde is. Maar daar ben ik niet helemaal naar doorgedrongen. Het probleem van iemand die een verhaal probeert te leven is dat dat verhaal met de werkelijkheid zo wordt samengeklutst, dat je nooit meer helemaal kan zien wat nou echt is en wat niet. Vooral met motivaties, de feiten over wie wat dééd kan je soms nog wel terugvinden.
Het beeld van de loverboymeid die eigenlijk een soortvan verlegen, beïnvloedbaar meisje is, ben ik niet tegengekomen. Het waren allemaal diva's. En diva's die soms wel verlegen speelden, maar je nooit echt overtuigden. In al die meiden zat ookwel wat rellerigs. Soms diva's die intussen wel zich vaak genoeg gestoten hadden om er nu voor op te passen, en soms diva's die nu wat meer volwassen waren geworden, maar altijd dat ego en die zucht voor drama.
Je kon meteen merken welke meiden wel en niet met de hulpverlening te maken hadden gehad. De hulpverleningsmeiden kwamen met de verhaaltjes waar we allemaal wel aan gewend zijn. De niet-hulpverleningsmeisjes hadden veel gekkere verhalen nog, die echt verder gingen dan wat een hulpverlener nog zou geloven. Er was een meisje dat zwoer dat haar loverboy haar vingers had afgesneden, en dat ze die zelf met haar eigen haar weer had aangenaaid. Dat zou je niet horen van een gecoacht meisje.
De gecoachte meiden vonden het verhaal wel snel dik genoeg. Als je vroeg waarom ze zich zo onlogisch hadden gedragen, dan kwamen ze makkelijk met dingen als "dat is dan gewoon zo, dat kan je je niet voorstellen," of "ik was gewoon zo verliefd, dat leek heel gewoon," of "ik was bang, ik kon niet meer nadenken." Ze zijn gewend dat er dan niet wordt doorgevraagd, en het was een hele schok als ik dan rustig daar wat in begon te prikken.
Aan de andere kant waren de meiden die nooit door de hulpverlening te pakken waren genomen, veel creatiever. Ze hadden óveral meteen een reden voor. En die redenen werden met elk laagje gekker. Ze werden in hun verhaal dan ook steeds belangrijker. En specialer. Dat ging tot bovennatuurlijke gaven toe. Het deed me soms een beetje denken aan "Echte mannen eten geen kaas," de schrijfster daarvan zegt ook een leidinggevende in een groot maffianetwerk te zijn geweest als jonge tiener.
Het was niet moeilijk om iedere keer die meiden zich te laten verpraten. Dat zou de politie ook eens moeten leren. Ze laten praten over wat er nou echt speelde, de èchte reden die ze voor dingen hadden, dat bleek heel veel moeilijker te zijn. Ik denk dat dat ook kwam omdat ze het wel doen, en ook hun manipulatieve maniertjes gebruiken om het gedaan te krijgen, maar eigenlijk zichzelf nietzogoed snappen.
Ik merkte ookwel dat loverboy-meiden veel makkelijker naar de politie stappen als iets ze niet bevalt. De pooiermeiden namen hun eigen verantwoordelijkheid veel meer, en zochten gewoon een ander, maar een loverboy moest voor een afgebroken relatie worden gestraft. Of misschien eigenlijk gestalkt. Want het steekt vooral als de loverboy meer aandacht voor een ander heeft dan voor haar.
Zachte pooiers ontstaan meestal in een zachte pooierrelatie. Daarna blijven ze wel pooier. Diezelfde kick proberen ze vaak wel terug te vinden. Nou ja, eigenlijk weet ik niet of het "vaak" is. Ik krijg alleen dat gevoel. Dus neem dit paragraafje niet te letterlijk. Maar ik heb het verhaal wel vaak gehoord. En die loverboymeiden maken hun pooiers niet zelf, die zoeken er juist één met een beetje ervaring.
Bij elk van die meisjes die ik heb gesproken heb ik dat er wel uitgekregen. Ze zochten een pooiertype, die hen in die slachtofferrol kon laten zwelgen. En als de loverboy liever het meisje voor zichzelf hield, dan was het mis. Dan zochten ze wel een ander die ze wèl in de prostitutie zou dwingen. Daar gingen ze niet over onderhandelen, want het moest zijn initiatief zijn. Het was zijn verantwoordelijkheid.
Het was ook heel bijzonder om te ontdekken dat die meiden hun loverboys eigenlijk helemaal niet goed kenden. Pooiermeiden kennen hun pooier meestal door en door. Loverboymeiden, die wisten eigenlijk niets van hun loverboy. Niet wat hij nou belangrijk vond, hoe hij zich voelde, of zelfs hoe je hem het beste kon benaderen. Ze behandelden hem niet eens als mens. En dat is juist het omgekeerde van pooiermeiden.
Ze gingen vooral voor jongere jongens, twintigers. Niet alleen omdat ze die natuurlijk aantrekkelijker vinden als ze zelf niet te oud zijn, maar ook omdat die simpeler te manipuleren zijn. En minder gevaarlijk, want een volwassen vent kan je manipulatiespelletjes makkelijker omdraaien. Een pooier van veertig gaat nadenken, maar een jochie van twintig denkt alleen met zijn pik. Ze gingen echt niet op zoek naar een uitdaging.
Het is natuurlijk een heel ander verhaal dan wat ze vertellen. Maar daar gaat het ook een beetje om. Ze hebben achter de schermen een relatie van een krijsend krengetje dat het leven van haar partner een hel maakt als hij zijn rol niet speelt, en als hij dat wel doet vallen ze in het rolletje van het gefolterde prinsesje. Het enige wat hij eraan heeft is het inkomen en dat hij een vechtrelatie heeft. En er zijn mannen die dat heet vinden.
Ik dacht vroeger dat het domme meiden waren, die niet uit de greep van hun loverboy kropen omdat ze het teveel moeite vonden. Maar dat klopte niet. Die meiden gaan er juist naar op zoek, en ze doen soms bestwel veel moeite om die loverboy te krijgen. Of eigenlijk, om het loverboymeisje te zijn, want hij is alleen maar een hulpstuk.
Er zijn wel meiden die te dom zijn om een loverboy te houden, maar die heb ik niet gesproken. Ik hoorde er wel van via de meiden. Zwakke meisjes die de loverboy niet onder de duim houden, of het niet eens proberen, die hebben geen kans om het goed te laten verlopen. Die houden het niet in de hand, en dan loopt het natuurlijk meteen mis. Die relaties duurden kort en eindigden in tranen.
Van de loverboys kreeg ik geen hoogte. Ik heb er geen gevonden die wou praten, en de meiden hadden nooit genoeg interesse in zo'n vent gehad om me echt een beeld te geven van wat er nou in die mannen zat. Ik hoorde alleen maar van loverboys die op een avond opeens niet meer thuiskomen, en hun telefoon hebben weggedaan. Of een boy die zich steeds verder doodzoop. Alleen dat soort extremen vielen op.
Nou ja, ik kan wel lijsten indrukken blijven schrijven, maar ik denk dat het beter is om wat conclusies neer te zetten. Pooiermeiden gaan een relatie aan met een vent, en die is al een pooier of ze veranderen hem in een pooier. Dat gaat met verleiding en met het opzoeken van een man die daar wel naar verleid kan worden. Het is een geven en nemen. Ze geven om elkaar. Het is een ongelijke relatie, maar ze gaan er allebei in.
In loverboyrelaties is het meer het verwezenlijken van een bakvissenfantasie, en gaat het alleen om haar. De aandacht gaat maar naar één kant. Het is veelmeer nep. Ze wìllen het ook veel meer nep, want een echte harde dominante pooier zoals bij pooiermeiden is moeilijker te sturen en toch wel heel eng. Het moet heel wat lijken, maar ze kunnen niet op tegen een echte vent. Ze willen weer niet de lasten, maar wel de lusten.
Zij gebruikt hem om nergens verantwoordelijkheid voor te hoeven hebben, en hij moet maar gelijmd blijven door het geld. Die meiden verdienen slecht, met zo'n houding, dus dat is niet veel geld ook. De bedragen die ze beweren voor die loverboys te verdienen geloofde ik al niet, maar het blijkt nog minder te zijn dan ik dacht. Bij die paartjes bleek het meeste geld toch nog van de UWV te komen.
Het is zwaar voor die mannen. Als ze zijn geschapen als pooier, en ze zijn op zoek naar weer zoiets, dan vinden ze niet wat ze zoeken als ze iemands loverboy zijn. Dat is allemaal nep, en eigenlijk worden ze hartenloos gebruikt. De echte pooiertypes zie je dus ook niet dit soort werk doen. De meeste loverboys die een beetje blijven, zijn de kerels die het allemaal eigenlijk één grote grap vinden. En dat knaagt dan weer aan het meisje, want in je eentje een fantasie beleven is veel moeilijker, en daar ging het nou net om.
Ik durf dit te zeggen om twee redenen. Omdat ik heel hard gezocht heb, en toch niets kon vinden wat me iets anders liet zien. Maar ook omdat vanaf het begin je al moet twijfelen aan die loverboyverhalen. Ze passen zo mooi op de ansichtkaart die we van het wereldje hebben, dus we denken niet na. Want als je denkt, dan zie je dat het allemaal toch niet zo realistisch is. Maar daar komt binnenkort een heel eigen stukje over. Waarschijnlijk wel meerdere.
Je merkt het ook als je met die meiden praat. Ze zijn gewend dat ze onvoorwaardelijk worden geloofd. Praten met iemand die wat weet van de prostitutie vinden ze al heel intimiderend, praten met iemand die wat weet van pooiers is nog erger. Je kan soms letterlijk de schok zien. Vooral als je onthult dat je zelf ook hoer bent, zodat smoesjes die met het wereldje te maken hebben, niet gaan werken.
Loverboys hoef ik niet. Maar ik vind ze eerder dom dan slecht. Natuurlijk trekt het mannetjes aan die wel denken dat ze een slaatje eruit zullen slaan, maar dan zitten ze wel aan die diva vast. Hoeveel je ook kan hebben tegen een vent die geld verdient met een meid in een slavinnenfantasietje, waarvan we ze nu allemaal beschuldigen en voor veroordelen gaat echt veeltever. De bakvissenfantasie heeft zelfs een vast plekje in de rechtszaal gekregen.
Zo'n loverboymeisje is haar fantasie aan het uitleven. En heel Nederland fantaseert met haar mee. En daar zou ik alleen maar een beetje om lachen, als die fantasieën niet werden gebruikt om onrecht mee te rechtvaardigen. Het onrecht op kleine schaal, dat die loverboys als ze worden opgeofferd, afgedankt of afgestraft door hun krengetje monsterlijke straffen krijgen, maar ook op grote schaal, omdat het een plaatje is dat op alle sekswerkers wordt gebruikt als pasvorm.
Oudere hoeren hebben me wel van die verweerde lachjes laten zien als ik helemaal verbaasd was over de dingen die ik leerde. Ik ben niet de eerste die deze lessen moest leren, en ik zal ook wel niet de laatste zijn die het allemaal moet leren begrijpen. Ik moest weer een stukje naïviteit en idealisme opgeven. Maar ik ben wel blij dat ik de essentie door kan geven. Leren hoe pooierrelaties werken, en hoe het allemaal werkt, ècht wèrkt voor mensen, dat viel niet mee.
Als ik terugkijk, had ik gewoon naar mijn door de wol geverfde kennissen moeten luisteren. Ik ken een paar hele goeie, ervaren, ouwe tophoeren, waar ik nog een groentje bij ben, en die hadden het achteraf gezien allemaal al door. Ik kreeg ook hele nuttige informatie en uitleg van anderen. Maar ik moest het voor mezelf zien. Ergens vond ik dat ook wel mijn verantwoordelijkheid. Anders kan ik hen beter laten schrijven, dat is dan wel eerlijker.
Ik ben onderweg ook een beetje kwijtgeraakt waar het nou om was begonnen. Ik wou laten zien dat de loverboyverhalen anders zaten, en daar had ik hele duidelijke ideeën over. Wel simpele ideeën, achteraf gezien. Ik dacht dat je echte loverboys had, die precies zo werkten als in de boekjes, en daarnaast dan nog een boel meiden die het wel een geil idee vonden en het een beetje alsof deden.
Nu heb ik een boel nieuwe kennis, en die geeft me niet dat ik eerlijk kan vol blijven houden wat ik toen dacht, en waar het me om begonnen was. Ik wil niet meer zeggen wat ik toen wou zeggen, want dàt is niet waar. Met wat ik allemaal geleerd heb ben ik bij een heel nieuw idee over de achtergrond en hoe het ontstaat gekomen. Ik heb een hoop achtergrond uit te leggen, en het werkt helemaal niet zoals ik dacht. Maar toch wordt mijn conclusie en mijn boodschap niet heel anders. Gek hoe dat gaat.
Als je dit stukje gaat lezen, is het belangrijk dat je eerder mijn stukjes over pooierrelaties, zachte pooiers en het ontstaan van pooiers hebt gelezen. Ik kan niet alles opnieuw uit gaan leggen, dat begrijp je wel.
Toen ik de afgelopen maanden, iets meer dan een jaar eigenlijk, langzaam begon te ontdekken hoe het nou werkt met zachte pooiers, ben ik die meiden die daarvoor gaan steeds minder gaan zien als domme kipjes die niet doorhadden dat ze misbruik van zich lieten maken, en steeds meer als meiden die een keus maakten. Dat is niet een keus waar ik gelukkig mee zou zijn, maar zij wel. En het is waar, soms hebben ze dingen waar ik jaloers op kan zijn.
Ik ben die meiden gaan waarderen toen ik ze ging begrijpen. Ik kan wel zien dat er een soortvan kracht inzit. Ze willen liever die vreemde, manipulatieve, soms destruktieve relatie dan eenzaam sippen terwijl de wereld op ze kotst. Ik had altijd gedacht dat ze hun trots moesten inleveren, maar eigenlijk zitten er best veel trotse meiden tussen die het liever zo doen dan aan te moeten schuiven bij een samenleving die ze niet wil.
Dat heeft me wel veel twijfels gegeven over mijn ideeën over loverboymeiden. Zag ik die dan ook verkeerd? Dus daar ben ik heel veel naar op zoek gegaan. Dat was nog eens veel lastiger dan pooiermeiden. Dat heeft dus ook weer maanden en maanden geduurd, zelfs met al die nieuwe achtergronden waardoor het makkelijker was geworden om met pooiermeiden te praten. En ik vond wéér iets wat anders was dan ik verwachtte.
Je moet weten dat ik altijd had gedacht dat pooiers en loverboys van hetzelfde laken een pak waren. En dezelfde simpele ideeën die ik had over gewone pooiers, dat die ook klopten voor de loverboys. En dat heb ik moeten laten gaan. Pas sinds best kort. Het is pas sinds de laatste warme zomerdagen dat ik er anders naar kijk. Toen het voor me begon te passen had ik er al een stukje over geschreven, maar dat is toch maar in de kast verdwenen. Het was nog zéker niet zeker genoeg.
Over loverboymeiden leren is veel moeilijker dan over pooiermeiden leren. Pooiermeiden zijn soms best bereid om eerlijk te zijn over hoe het echt gewerkt heeft, maar loverboymeiden niet. Daar moet je met veel moeite door ingewikkelde leugenverhalen heen om te komen bij hoe het echt is, en ze hebben altijd hun slachtofferschulpje om in te kruipen. Loverboymeiden die later nogeens eerlijk willen praten zijn zeldzaam, maar ze konden me wel leren hoe ik uit de minder gewillige meiden nog wat waarheid kon krijgen.
Maar het allerlastigste was gewoon dat ze er nietzoveel zijn. Het is een heel zeldzaam iets. Je kan zó pooiermeiden vinden, maar loverboymeiden moet je via-via vinden. De getallen waar Dettmeijer mee komt zijn danook van bezorgde ouders, vooral vaders, die hun dochter die met jongens uithangt snel een "loverboy-probleem" noemen en naar de hulpverlening stappen. Die turft wel braaf.
Het is namelijk weereens ingewikkelder. Ik kan er ook niets aan doen jongens, ik ga weer onderscheid maken. Je hebt namelijk loverboymeiden die echt in een loverboyrelatie verwikkeld raken, maar je hebt ook flink wat meiden die een loverboy gewoon gebruiken als opstapje, of die alleen maar zèggen dat ze een loverboy hebben. En dan heb je ook nog de argeloze meiden die niet zien dat ze een profiteur aan de haak hebben geslagen.
Die laatste soort meiden, daar was A een voorbeeld van. Ik heb meer van die verhalen gehoord. Ik heb er niet mee gepraat, ze zijn heel zeldzaam, en de relatie gaat nooit lang goed. Volgens mijn definitie van pooier is dat dus géén pooiergeval. Hij is de baas niet, het is háár initiatief. Hij hangt gewoon als een parasiet aan haar, en doet een beetje lief afentoe, maar hij gaat niet zo samen met haar als je bij een pooierrelatie wel ziet.
In de gevallen waar ik van heb gehoord heb je danook géén dwang, géén geweld, en zelfs geen manipulatie behalve dat hij nietzo betrokken en verliefd is als hij zegt. Hij doet alsof voor het geld. De loverboyfantasie zit er niet aan, en zij werkt gewoon vrijwillig. Zij heeft de touwtjes in handen op haar werk, en hij houdt zich wel koest. Als hij te hebberig wordt, weet hij ook wel dat hij de kip met de gouden eieren slacht. En zij wil het ook niet anders zien. Dat is dom.
Als je een meid hebt die alleen maar doet alsof ze een loverboy heeft, is het vaak een jonge meid die geen zin heeft in geregistreerd staan, op zichzelf werkt, en pas als ze wordt gepakt over de brug komt met het bekende verhaaltje. Hoe handig ze zijn verschilt wel, er zijn er nogal wat die dan in de hulpverlening verstrikt raken, maar handige meiden glippen zo telkens door de mazen heen omdat ze weten hoe het spelletje werkt.
Maar je hebt ze dus ook waarbij het wel om pooiers gaat. Ik kwam verschillende meiden tegen die loverboytypes erg handig vonden om op hun eigen benen te komen. Dat waren meiden met weinig kansen van huis uit, die wel wisten dat ze nog niet de vaardigheden hadden om meteen al op zichzelf te kunnen leven, en een jaartje of een half jaartje loverboy wel konden gebruiken voor ze hem dumpten en voor zichzelf gingen.
Die meiden kan ik wel begrijpen. Ze zochten meer een beschermer, en iemand met een warm bed, en een leraar, dan een relatie. Dat was meer op de manier van de harde pooier dan de zachte. En de meeste waren meer nieuwsgierig en wouden graag leren, en vonden een loverboy ideaal. Ze namen hem bij de neus, en lieten zich natuurlijk ook leven, want als jonge meid hou je nooit alle touwtjes in handen, maar ze gingen voor een leertraject.
Meiden die echt in het loverboy-gebeuren doken, die deden het niet om ergens te komen, maar die gingen gewoon voor die rol in het loverboygebeuren. Dat was keer op keer hetzelfde. Een "alleen op de wereld" gevoel, jezelf zalig zielig voelen, iets doen waarvan je weet dat mensen geschokt zijn over hoe erg een slachtoffer je wel niet bent, en intussen wel status bij je kleine sociale kring, cash, en veel pik. Je leeft in een bakvisfantasie, en als het mis mocht gaan heb je geen schuld. Dan kan je zo weer terug je oude leventje in. Zelfs als je bekent is dat een kick. En mensen hebben respect en aandacht voor slachtoffers.
Het grote verschil, waar het anders is tussen een pooiermeid en een loverboymeid, is dat pooiermeiden zelf hun verantwoordelijkheid nemen, en loverboymeiden juist niet. Dat gaat heel diep, en het zit er vanaf het begin in. Het is een hele andere insteek van omgaan met je pooier. Ook de meiden die hun loverboy als opstapje namen, hadden heel duidelijk dat hij de verantwoordelijkheid moest nemen. Dat was voor die meiden meestal de belangrijkste taak van die vent.
In het stukje over zachte pooiers schrijf ik over pooiermeiden. Die zoeken dat "samen," die willen dat "wij tegen de wereld," en die nemen hun verantwoordelijkheid voor hun stuk van de relatie. Ze bekommeren zich misschien vooral om hun pooier als pooier, en niet als vollédig mens, maar ze hebben wel waardering voor hem, ze geven ergens best om hem. Ook als man, als persoon. Bij loverboymeiden hoef je dat niet te verwachten.
Loverboymeiden leggen àl de verantwoordelijkheid bij hem neer. Ze zijn nergens schuldig aan, want die grote boef dwingt ze. En ze zijn krengetjes totdat hij ze dwingt naar waar ze heen willen worden gedwongen. Die loverboy is voor hen geen echt mens, maar een karikatuur die het allemaal lekker zwart-wit maakt. Als ze hem zwaar moeten beschadigen, bijvoorbeeld door hem te beschuldigen, doen ze dat zonder spijt en zonder medelijden. Omdat ze hem niet als mens zien. Dat kwam iedere keer terug.
Het is voor mij nooit helemaal duidelijk geworden of het nou echt altijd moet gebeuren, dat die loverboy ze dwingt naar wat ze gedwongen willen hebben, of dat het genoeg is dat ze zichzelf dat verhaaltje kunnen vertellen. Ik denk dat het niet nódig is, maar dat het wel iets van heel veel waarde is. Maar daar ben ik niet helemaal naar doorgedrongen. Het probleem van iemand die een verhaal probeert te leven is dat dat verhaal met de werkelijkheid zo wordt samengeklutst, dat je nooit meer helemaal kan zien wat nou echt is en wat niet. Vooral met motivaties, de feiten over wie wat dééd kan je soms nog wel terugvinden.
Het beeld van de loverboymeid die eigenlijk een soortvan verlegen, beïnvloedbaar meisje is, ben ik niet tegengekomen. Het waren allemaal diva's. En diva's die soms wel verlegen speelden, maar je nooit echt overtuigden. In al die meiden zat ookwel wat rellerigs. Soms diva's die intussen wel zich vaak genoeg gestoten hadden om er nu voor op te passen, en soms diva's die nu wat meer volwassen waren geworden, maar altijd dat ego en die zucht voor drama.
Je kon meteen merken welke meiden wel en niet met de hulpverlening te maken hadden gehad. De hulpverleningsmeiden kwamen met de verhaaltjes waar we allemaal wel aan gewend zijn. De niet-hulpverleningsmeisjes hadden veel gekkere verhalen nog, die echt verder gingen dan wat een hulpverlener nog zou geloven. Er was een meisje dat zwoer dat haar loverboy haar vingers had afgesneden, en dat ze die zelf met haar eigen haar weer had aangenaaid. Dat zou je niet horen van een gecoacht meisje.
De gecoachte meiden vonden het verhaal wel snel dik genoeg. Als je vroeg waarom ze zich zo onlogisch hadden gedragen, dan kwamen ze makkelijk met dingen als "dat is dan gewoon zo, dat kan je je niet voorstellen," of "ik was gewoon zo verliefd, dat leek heel gewoon," of "ik was bang, ik kon niet meer nadenken." Ze zijn gewend dat er dan niet wordt doorgevraagd, en het was een hele schok als ik dan rustig daar wat in begon te prikken.
Aan de andere kant waren de meiden die nooit door de hulpverlening te pakken waren genomen, veel creatiever. Ze hadden óveral meteen een reden voor. En die redenen werden met elk laagje gekker. Ze werden in hun verhaal dan ook steeds belangrijker. En specialer. Dat ging tot bovennatuurlijke gaven toe. Het deed me soms een beetje denken aan "Echte mannen eten geen kaas," de schrijfster daarvan zegt ook een leidinggevende in een groot maffianetwerk te zijn geweest als jonge tiener.
Het was niet moeilijk om iedere keer die meiden zich te laten verpraten. Dat zou de politie ook eens moeten leren. Ze laten praten over wat er nou echt speelde, de èchte reden die ze voor dingen hadden, dat bleek heel veel moeilijker te zijn. Ik denk dat dat ook kwam omdat ze het wel doen, en ook hun manipulatieve maniertjes gebruiken om het gedaan te krijgen, maar eigenlijk zichzelf nietzogoed snappen.
Ik merkte ookwel dat loverboy-meiden veel makkelijker naar de politie stappen als iets ze niet bevalt. De pooiermeiden namen hun eigen verantwoordelijkheid veel meer, en zochten gewoon een ander, maar een loverboy moest voor een afgebroken relatie worden gestraft. Of misschien eigenlijk gestalkt. Want het steekt vooral als de loverboy meer aandacht voor een ander heeft dan voor haar.
Zachte pooiers ontstaan meestal in een zachte pooierrelatie. Daarna blijven ze wel pooier. Diezelfde kick proberen ze vaak wel terug te vinden. Nou ja, eigenlijk weet ik niet of het "vaak" is. Ik krijg alleen dat gevoel. Dus neem dit paragraafje niet te letterlijk. Maar ik heb het verhaal wel vaak gehoord. En die loverboymeiden maken hun pooiers niet zelf, die zoeken er juist één met een beetje ervaring.
Bij elk van die meisjes die ik heb gesproken heb ik dat er wel uitgekregen. Ze zochten een pooiertype, die hen in die slachtofferrol kon laten zwelgen. En als de loverboy liever het meisje voor zichzelf hield, dan was het mis. Dan zochten ze wel een ander die ze wèl in de prostitutie zou dwingen. Daar gingen ze niet over onderhandelen, want het moest zijn initiatief zijn. Het was zijn verantwoordelijkheid.
Het was ook heel bijzonder om te ontdekken dat die meiden hun loverboys eigenlijk helemaal niet goed kenden. Pooiermeiden kennen hun pooier meestal door en door. Loverboymeiden, die wisten eigenlijk niets van hun loverboy. Niet wat hij nou belangrijk vond, hoe hij zich voelde, of zelfs hoe je hem het beste kon benaderen. Ze behandelden hem niet eens als mens. En dat is juist het omgekeerde van pooiermeiden.
Ze gingen vooral voor jongere jongens, twintigers. Niet alleen omdat ze die natuurlijk aantrekkelijker vinden als ze zelf niet te oud zijn, maar ook omdat die simpeler te manipuleren zijn. En minder gevaarlijk, want een volwassen vent kan je manipulatiespelletjes makkelijker omdraaien. Een pooier van veertig gaat nadenken, maar een jochie van twintig denkt alleen met zijn pik. Ze gingen echt niet op zoek naar een uitdaging.
Het is natuurlijk een heel ander verhaal dan wat ze vertellen. Maar daar gaat het ook een beetje om. Ze hebben achter de schermen een relatie van een krijsend krengetje dat het leven van haar partner een hel maakt als hij zijn rol niet speelt, en als hij dat wel doet vallen ze in het rolletje van het gefolterde prinsesje. Het enige wat hij eraan heeft is het inkomen en dat hij een vechtrelatie heeft. En er zijn mannen die dat heet vinden.
Ik dacht vroeger dat het domme meiden waren, die niet uit de greep van hun loverboy kropen omdat ze het teveel moeite vonden. Maar dat klopte niet. Die meiden gaan er juist naar op zoek, en ze doen soms bestwel veel moeite om die loverboy te krijgen. Of eigenlijk, om het loverboymeisje te zijn, want hij is alleen maar een hulpstuk.
Er zijn wel meiden die te dom zijn om een loverboy te houden, maar die heb ik niet gesproken. Ik hoorde er wel van via de meiden. Zwakke meisjes die de loverboy niet onder de duim houden, of het niet eens proberen, die hebben geen kans om het goed te laten verlopen. Die houden het niet in de hand, en dan loopt het natuurlijk meteen mis. Die relaties duurden kort en eindigden in tranen.
Van de loverboys kreeg ik geen hoogte. Ik heb er geen gevonden die wou praten, en de meiden hadden nooit genoeg interesse in zo'n vent gehad om me echt een beeld te geven van wat er nou in die mannen zat. Ik hoorde alleen maar van loverboys die op een avond opeens niet meer thuiskomen, en hun telefoon hebben weggedaan. Of een boy die zich steeds verder doodzoop. Alleen dat soort extremen vielen op.
Nou ja, ik kan wel lijsten indrukken blijven schrijven, maar ik denk dat het beter is om wat conclusies neer te zetten. Pooiermeiden gaan een relatie aan met een vent, en die is al een pooier of ze veranderen hem in een pooier. Dat gaat met verleiding en met het opzoeken van een man die daar wel naar verleid kan worden. Het is een geven en nemen. Ze geven om elkaar. Het is een ongelijke relatie, maar ze gaan er allebei in.
In loverboyrelaties is het meer het verwezenlijken van een bakvissenfantasie, en gaat het alleen om haar. De aandacht gaat maar naar één kant. Het is veelmeer nep. Ze wìllen het ook veel meer nep, want een echte harde dominante pooier zoals bij pooiermeiden is moeilijker te sturen en toch wel heel eng. Het moet heel wat lijken, maar ze kunnen niet op tegen een echte vent. Ze willen weer niet de lasten, maar wel de lusten.
Zij gebruikt hem om nergens verantwoordelijkheid voor te hoeven hebben, en hij moet maar gelijmd blijven door het geld. Die meiden verdienen slecht, met zo'n houding, dus dat is niet veel geld ook. De bedragen die ze beweren voor die loverboys te verdienen geloofde ik al niet, maar het blijkt nog minder te zijn dan ik dacht. Bij die paartjes bleek het meeste geld toch nog van de UWV te komen.
Het is zwaar voor die mannen. Als ze zijn geschapen als pooier, en ze zijn op zoek naar weer zoiets, dan vinden ze niet wat ze zoeken als ze iemands loverboy zijn. Dat is allemaal nep, en eigenlijk worden ze hartenloos gebruikt. De echte pooiertypes zie je dus ook niet dit soort werk doen. De meeste loverboys die een beetje blijven, zijn de kerels die het allemaal eigenlijk één grote grap vinden. En dat knaagt dan weer aan het meisje, want in je eentje een fantasie beleven is veel moeilijker, en daar ging het nou net om.
Ik durf dit te zeggen om twee redenen. Omdat ik heel hard gezocht heb, en toch niets kon vinden wat me iets anders liet zien. Maar ook omdat vanaf het begin je al moet twijfelen aan die loverboyverhalen. Ze passen zo mooi op de ansichtkaart die we van het wereldje hebben, dus we denken niet na. Want als je denkt, dan zie je dat het allemaal toch niet zo realistisch is. Maar daar komt binnenkort een heel eigen stukje over. Waarschijnlijk wel meerdere.
Je merkt het ook als je met die meiden praat. Ze zijn gewend dat ze onvoorwaardelijk worden geloofd. Praten met iemand die wat weet van de prostitutie vinden ze al heel intimiderend, praten met iemand die wat weet van pooiers is nog erger. Je kan soms letterlijk de schok zien. Vooral als je onthult dat je zelf ook hoer bent, zodat smoesjes die met het wereldje te maken hebben, niet gaan werken.
Loverboys hoef ik niet. Maar ik vind ze eerder dom dan slecht. Natuurlijk trekt het mannetjes aan die wel denken dat ze een slaatje eruit zullen slaan, maar dan zitten ze wel aan die diva vast. Hoeveel je ook kan hebben tegen een vent die geld verdient met een meid in een slavinnenfantasietje, waarvan we ze nu allemaal beschuldigen en voor veroordelen gaat echt veeltever. De bakvissenfantasie heeft zelfs een vast plekje in de rechtszaal gekregen.
Zo'n loverboymeisje is haar fantasie aan het uitleven. En heel Nederland fantaseert met haar mee. En daar zou ik alleen maar een beetje om lachen, als die fantasieën niet werden gebruikt om onrecht mee te rechtvaardigen. Het onrecht op kleine schaal, dat die loverboys als ze worden opgeofferd, afgedankt of afgestraft door hun krengetje monsterlijke straffen krijgen, maar ook op grote schaal, omdat het een plaatje is dat op alle sekswerkers wordt gebruikt als pasvorm.
donderdag 16 januari 2014
maandag 13 januari 2014
Antwoord op: Iedereen weet dat...
Dit is een hele brede. Ik veeg hier even een heleboel uitspraken op één hoop, want ze hangen allemaal samen, ookal lijken de uitspraken eerst heel verschillend. Anders krijg ik ookmaar een boel stukjes van drie paragraafjes die hetzelfde zeggen, dat willen jullie ook niet lezen, netzoals ik het niet wil gaan schrijven. Misschien ga ik punten uit dit stukje nog apart behandelen, maar dat zie ik nog wel.
Je komt het tegen in allemaal vormen. De ene zegt: "ik zal niet ontkennen dat er veel misstanden zijn," de ander zegt: "iedereen weet dat..." of "het is wel duidelijk dat," of zelfs: "niemand gelooft nog dat we niet te maken hebben met..." of soms "mij hoor je niet zeggen dat het meevalt." Zolang ze maar meehuilen met de wolven over dat het allemaal helemaal mis is, en er alleen nog gedacht kan worden over de details, en het een gegeven is dàt het allemaal kut is in de business. Ze doen alsof iedereen tegenwoordig dat wel wéét over de hoererij.
Nee. Iedereen weet onzin, bijna niemand weet iets dat klopt.
Met elk "antwoord op" stukje wordt het duidelijker voor mij dat ik veeltelaat ben begonnen met mijn blog. En dat ik veeltelaat ben begonnen met hardere stukjes schrijven met hardere meningen. Het plaatje waar de verbiedertjes aan werken zit er namelijk al diep in bij de mensen. Het gif kruipt diep. Nou ja, eerder onkruid dan gif eigenlijk, wat zijn wortels diep heeft zitten. En terugkomt als je de blaadjes erafbrandt.
Als je gaat kijken komt het allemaal neer op het idee dat als je steeds maar wat hoort, en iedereen om je heen het gewoon aanneemt, en niemand anders er kritiek op lijkt te hebben, dat jij het dan ook gaat geloven. Je kan je gewoon niet voorstellen dat de hele wereld zo heilig gelooft in iets wat ze gewoon nooit hebben uitgezocht. En het erge is, dat is precies wat er aan de hand is.
Mensen die je in de metro of in een café hoort praten, die weten niet beter. Bij mijn vriendinnen is het net zo. Die gaan er zo vanuit, dat er niet eens de vraag is of ze tegen de meute in zullen gaan. Die vinden het vooral èrg dat het zo ìs. En daarna denken ze er niet verder over door, en niet verder over na, en ze luisteren alleen met een half oor naar de media. En we weten wel hoe die omgaan met de prostitutie.
Ik mag van mensen die niets met ons te maken hebben niet verwachten dat ze actief gaan uitzoeken of het wel allemaal klopt wat de media ons vertellen, vooral als het allemaal zo mooi in het plaatje past wat de mensen graag willen geloven. Ik kan alleenmaar mijn kant van het verhaal óók vertellen, zodat ze misschien gaan nadenken. Ookal kom ik in de massamedia niet mee, en de verbiedertjes wel.
Maar het is erger als je klanten ook zulke uitspraken doen. Je komt het regelmatig op Hookers tegen. Klanten die zeggen dat ze het idee accepteren dat er grote misstanden zijn. Dat er veel dwang is. Hoe je dan nog klant kan blijven begrijp ik al niet. Maar ook dat ze geen tegenstrijdigheden zien met wat ze kennelijk geloven, en de meiden waar ze mee omgaan. Meestal zeggen ze dat zij de meisjes gewoon goed gekozen hebben.
Bij klanten vind ik het een verkeerd iets. Die zijn in een positie om het beter te weten. Die zien vaak best veel meiden, en die worden verwèlkomd, als enige groep. Hoeren zien iedereen anders liever komen dan gaan. Maar er zijn dus klanten die liever de media geloven dan hun eigen ervaringen. En de meeste klanten hebben hun twijfels, er zijn er maar weinig die eerlijk op hun standpunt durven te blijven.
Ik word een stukje bozer van de meiden. Ja, er zijn best veel hoeren die zelf ook beweren dat er veel mis is. Of het in ieder geval toegeven. Daar komen de verbiedertjes van klaar in hun broek. Die uitspraken komen ook altijd terug in rapporten als "signalen uit het veld" die de mening van "de hoeren" is. Die meiden beweren dan dat ze wel weten dat er veel mis is, of dat ze het niet kunnen ontkennen.
Als dat gebeurt bij iemand die ik terug kan vinden, dan vraag ik wel na. Of laat ik navragen, dat doe ik liever vanwege de privacy. En elke keer is het hetzelfde liedje. De ene denkt dat er veel miszit omdat je het in het nieuws hoort. Een andere heeft contact gehad met een zieligheidsmelkertje. Of ze zien dat er meiden worden rondgereden in dure auto's. En er zijn domme koeien die het denken te weten omdat een zédenrechercheur ze heeft verteld dat het allemaal zo erg is!
Zèlf hebben ze het natuurlijk nooit meegemaakt, maar ze denken dus dat ze wel geluk zullen hebben gehad, of dat de pooiers al van veraf kunnen ruiken dat ze geen kans maken bij zo'n geweldige intelligente vrouw als dat zij zijn. Ze horen de roddels, en ze doen gewoon mee met het mediadansje, en daarméé dragen ze bij, omdat hun domme napraat wordt behandeld alsof het een originele bron uit de hoererij is. Hartelijk bedankt, hè.
Weer een heel ander verhaal, de politieke hoeren. Vooral nu met die Zandpadtoestanden, is het voor de Utrechtse meiden belangrijk om goed mee te doen aan het mensenhandelcircus. In Utrecht had je door de registratie geen concurrentie meer van parttime hoeren en hoeren die uit de boeken wouden blijven. Daarom was het een soort reservaat voor broodsnollen geworden, die de hardere concurrentie daar uit de weg konden gaan. Dat willen ze terug.
Die meiden kunnen het meestal maar moeilijk bolwerken buiten Utrecht, en ze doen graag alsof Utrecht met die registratie en die overheidsbemoeienis een soort paradijsje was, en daarbuiten alles heel slecht is. Dat ze het daardoor voor de hoererij in de rest van Nederland moeilijk maken, door meer geloofwaardigheid aan de verbiedertjes te geven, maakt ze niets uit. Voor hun Zandpad krijgt de rest van Nederland zo een mes in de rug.
Ze zijn hardleers, want de gemeente heeft hun reservaatje allang kapotgemaakt, en ze rekken netzolang tot het niet meer terug kan komen, maar ze janken graag mee met de wolven om maar in de binnenzak van de overheid mee te kunnen rijden. Het liefst als exploitant, zoals Sabrina van Freya. Die zover gaat om fantasieverhaaltjes over hoe ze pooiers afpoeiert te gebruiken om het vuurtje te stoken. Zo werken pooiers niet.
De politieke hoeren kunnen voor of tegen overheidsinmenging zijn, maar allemaal hebben ze hun zinnen gezet op de legale sector, en willen ze het liefst dat de "illegale" sector wordt "aangepakt." Dat betekent voor jou en mij dat ze willen dat de vrije sector wordt uitgeroeid. Alleen nog georganiseerde prostitutie. Die is een doren in het oog van de meeste legale meiden, die ookwel weten dat ze maar matig erafkomen.
Een hele pijnlijke groep voor mij is de voorvechters. Dat zijn mensen van organisaties die voor ons opkomen, van P&G tot vroeger de Rode Draad, maar ook sommige onderzoekers, sommige welzijns- en rechtenorganisaties. Die doen ook mee, òndanks dat ze beter weten. In het openbaar zeggen ze niet: "Nee, zo is het niet!" maar ze zeggen: "Ja, het is wel verschrikkelijk mis, máár..."
Ik heb ze weleens gevraagd waar dat nou vandaankomt, en een hele goeie helper heeft eens een paar van die mensen "grondig maar subtiel verhoord", en dan komt het verhaal eruit dat ze denken dat ze met dat standpunt verder kómen.
De ene geeft het antwoord dat ze afhankelijk zijn van overheidssubsidie, dus dat ze niet de overheid voor schut moeten zetten. De andere zegt dat ze als naïef zal worden weggezet door haar achterban als ze niet meedoet. Weer een andere zei dat als ze iets anders zegt, dat de pers dan alleen op die uitspraak zal springen en de rest van haar verhaal niet in de kolommen komt.
Nog een andere wil juist het idee wat bij de mensen leeft van ons als slachtoffers gebruiken om meer hulpverlening op te kunnen zetten, en vindt het dus wel hàndig. Sommigen willen niet "hun" politicus in de raad voor schut zetten door hem tegen te spreken. En de klap op de vuurpijl is een welzijnsorganisatie die zegt dat de beschikbaarheid van geld afhankelijk is van ons slachtofferschap. Als zij pleiten dat wij geen hoopje slachtoffers zijn, is hun geld op.
Al die clubjes verliezen dan wel uit het oog dat ze misschien kleine dingen verbeteren, maar het àllergrootste probleem wat nu dagelijks op ons terechtkomt alleen maar èrger maken! Ze gooien olie op het vuur omdat ze alleen maar naar de kleine dingetjes kijken. Het is nog niet één keer gebeurd dat ze ook echt achter die uitspraken bleken te staan als je het als hoer aan ze vraagt.
Politici hoef ik denk ik al niet eens meer te noemen. Die willen het meestal nieteens horen, en ze zijn meestal ook nieteens op hun gemak als je ze probeert te bereiken. Je hebt uitzonderingen, zoals Nanneke Quik-Schuijt, of C.A. de Lange, die wèl met open vizier met je omgaan, en geïnformeerd zijn belangrijk vinden. Maar de meeste willen juist dat het plaatje iets blijft waarmee ze kunnen scoren, en mensenhandel is een goedkoop inkoppertje.
Als ik het dan ook nog even over de politie ga hebben, dan moet ik wel een hele duidelijke scheiding maken. Je hebt namelijk de gewone politie, die er erg zelf hun twijfels bij hebben als ze met ons te maken hebben. Als je die gaat navragen, hebben ze ook alle verhalen wel gehoord, maar vinden ze het zelf vaak maar iets wat ze nog maar moeten zien. Die hebben hele andere regels voordat ze iets bewezen vinden.
Aan de andere kant heb je dan de zedenrechercheurs, die zo erin gelóven dat het bijna een religie lijkt. Die doen almaar hun best om zich te overtuigen dat het ècht zo is. Ookal komen ze de hele tijd in die verdorven invloed van de business, die telkens hun geloof laat afbrokkelen. Je hoort ze soms met elkaar praten, dat je kan hóren dat ze elkaar helpen hun geloof te houden.
En als je een zedensmeerlap vraagt of hij het zelf wel gelooft, zweert hij bij hoog en bij laag dat hij eerlijk gelooft dat het zo is, maar dat het alleenmaar moeilijk is om bewijs te vinden, omdat al die meiden zichzelf overtuigen dat het niet zo is! Als je ze dan recht in hun gezicht confronteert, vinden ze het nogsteeds geloofwaardiger dat wij onszelf overtuigen om in onze shit-situatie te blijven, dan dat zij zichzelf overtuigen om hun baantje te houden. En om makkelijker klaar te zijn met hun zaak.
Veel van die zedenzaken hangen alleenmaar samen vanwége die aannames dat iedereen toch wel weet dat het zo zit. De bewijsstukken moeten in het plaatje worden geduwd, want anders bewijzen die helemaal niets. En daar komen we bij de laatste groep, de rechters.
De rechters zijn zo diep gezonken in Nederland, dat ze in hun vonnissen zelfs deze denkbeelden gebruiken. In dit vonnis, dat trouwens een vrijspraak voor mensenhandel is, neemt de rechter in zijn vonnis mee: "Het is een feit van algemene bekendheid dat" we ons onlogisch zouden gedragen. Maar die onlogische gedachte gaat nog een keertje een heel eigen antwoord krijgen.
Bij rechters heb ik ook geprobeerd om navraag te doen, en om hun achtergronden te krijgen. Maar er heeft er maar één geantwoord, en die schreef alleenmaar dat rechters zich daar niet in het openbaar over uit horen te laten. Toen ik hem vroeg wat hij dan van Lemaire vindt, kreeg ik ook van hem geen antwoord meer. Ik vind dat dat laf en oneerlijk is, en dat onderstreept alleenmaar wat ik om me heen zie gebeuren.
Dat iedereen het herhaalt, dat het allemaal mis is, maakt het niet waar. Dat niemand het tegen durft te spreken, maakt het niet waar. Dat je niet durft om je nek uit te steken, maakt het niet waar. Dat mensen te laf zijn om tegen de stroom in te gaan maakt het niet waar. Want het is niet waar, en het zal nooit waar zijn. Behalve als we door dit denkbeeld allemaal in het keurslijf worden gedwongen van uitbaters en pooiers, zodat het waar wòrdt.
Je komt het tegen in allemaal vormen. De ene zegt: "ik zal niet ontkennen dat er veel misstanden zijn," de ander zegt: "iedereen weet dat..." of "het is wel duidelijk dat," of zelfs: "niemand gelooft nog dat we niet te maken hebben met..." of soms "mij hoor je niet zeggen dat het meevalt." Zolang ze maar meehuilen met de wolven over dat het allemaal helemaal mis is, en er alleen nog gedacht kan worden over de details, en het een gegeven is dàt het allemaal kut is in de business. Ze doen alsof iedereen tegenwoordig dat wel wéét over de hoererij.
Nee. Iedereen weet onzin, bijna niemand weet iets dat klopt.
Met elk "antwoord op" stukje wordt het duidelijker voor mij dat ik veeltelaat ben begonnen met mijn blog. En dat ik veeltelaat ben begonnen met hardere stukjes schrijven met hardere meningen. Het plaatje waar de verbiedertjes aan werken zit er namelijk al diep in bij de mensen. Het gif kruipt diep. Nou ja, eerder onkruid dan gif eigenlijk, wat zijn wortels diep heeft zitten. En terugkomt als je de blaadjes erafbrandt.
Als je gaat kijken komt het allemaal neer op het idee dat als je steeds maar wat hoort, en iedereen om je heen het gewoon aanneemt, en niemand anders er kritiek op lijkt te hebben, dat jij het dan ook gaat geloven. Je kan je gewoon niet voorstellen dat de hele wereld zo heilig gelooft in iets wat ze gewoon nooit hebben uitgezocht. En het erge is, dat is precies wat er aan de hand is.
Mensen die je in de metro of in een café hoort praten, die weten niet beter. Bij mijn vriendinnen is het net zo. Die gaan er zo vanuit, dat er niet eens de vraag is of ze tegen de meute in zullen gaan. Die vinden het vooral èrg dat het zo ìs. En daarna denken ze er niet verder over door, en niet verder over na, en ze luisteren alleen met een half oor naar de media. En we weten wel hoe die omgaan met de prostitutie.
Ik mag van mensen die niets met ons te maken hebben niet verwachten dat ze actief gaan uitzoeken of het wel allemaal klopt wat de media ons vertellen, vooral als het allemaal zo mooi in het plaatje past wat de mensen graag willen geloven. Ik kan alleenmaar mijn kant van het verhaal óók vertellen, zodat ze misschien gaan nadenken. Ookal kom ik in de massamedia niet mee, en de verbiedertjes wel.
Maar het is erger als je klanten ook zulke uitspraken doen. Je komt het regelmatig op Hookers tegen. Klanten die zeggen dat ze het idee accepteren dat er grote misstanden zijn. Dat er veel dwang is. Hoe je dan nog klant kan blijven begrijp ik al niet. Maar ook dat ze geen tegenstrijdigheden zien met wat ze kennelijk geloven, en de meiden waar ze mee omgaan. Meestal zeggen ze dat zij de meisjes gewoon goed gekozen hebben.
Bij klanten vind ik het een verkeerd iets. Die zijn in een positie om het beter te weten. Die zien vaak best veel meiden, en die worden verwèlkomd, als enige groep. Hoeren zien iedereen anders liever komen dan gaan. Maar er zijn dus klanten die liever de media geloven dan hun eigen ervaringen. En de meeste klanten hebben hun twijfels, er zijn er maar weinig die eerlijk op hun standpunt durven te blijven.
Ik word een stukje bozer van de meiden. Ja, er zijn best veel hoeren die zelf ook beweren dat er veel mis is. Of het in ieder geval toegeven. Daar komen de verbiedertjes van klaar in hun broek. Die uitspraken komen ook altijd terug in rapporten als "signalen uit het veld" die de mening van "de hoeren" is. Die meiden beweren dan dat ze wel weten dat er veel mis is, of dat ze het niet kunnen ontkennen.
Als dat gebeurt bij iemand die ik terug kan vinden, dan vraag ik wel na. Of laat ik navragen, dat doe ik liever vanwege de privacy. En elke keer is het hetzelfde liedje. De ene denkt dat er veel miszit omdat je het in het nieuws hoort. Een andere heeft contact gehad met een zieligheidsmelkertje. Of ze zien dat er meiden worden rondgereden in dure auto's. En er zijn domme koeien die het denken te weten omdat een zédenrechercheur ze heeft verteld dat het allemaal zo erg is!
Zèlf hebben ze het natuurlijk nooit meegemaakt, maar ze denken dus dat ze wel geluk zullen hebben gehad, of dat de pooiers al van veraf kunnen ruiken dat ze geen kans maken bij zo'n geweldige intelligente vrouw als dat zij zijn. Ze horen de roddels, en ze doen gewoon mee met het mediadansje, en daarméé dragen ze bij, omdat hun domme napraat wordt behandeld alsof het een originele bron uit de hoererij is. Hartelijk bedankt, hè.
Weer een heel ander verhaal, de politieke hoeren. Vooral nu met die Zandpadtoestanden, is het voor de Utrechtse meiden belangrijk om goed mee te doen aan het mensenhandelcircus. In Utrecht had je door de registratie geen concurrentie meer van parttime hoeren en hoeren die uit de boeken wouden blijven. Daarom was het een soort reservaat voor broodsnollen geworden, die de hardere concurrentie daar uit de weg konden gaan. Dat willen ze terug.
Die meiden kunnen het meestal maar moeilijk bolwerken buiten Utrecht, en ze doen graag alsof Utrecht met die registratie en die overheidsbemoeienis een soort paradijsje was, en daarbuiten alles heel slecht is. Dat ze het daardoor voor de hoererij in de rest van Nederland moeilijk maken, door meer geloofwaardigheid aan de verbiedertjes te geven, maakt ze niets uit. Voor hun Zandpad krijgt de rest van Nederland zo een mes in de rug.
Ze zijn hardleers, want de gemeente heeft hun reservaatje allang kapotgemaakt, en ze rekken netzolang tot het niet meer terug kan komen, maar ze janken graag mee met de wolven om maar in de binnenzak van de overheid mee te kunnen rijden. Het liefst als exploitant, zoals Sabrina van Freya. Die zover gaat om fantasieverhaaltjes over hoe ze pooiers afpoeiert te gebruiken om het vuurtje te stoken. Zo werken pooiers niet.
De politieke hoeren kunnen voor of tegen overheidsinmenging zijn, maar allemaal hebben ze hun zinnen gezet op de legale sector, en willen ze het liefst dat de "illegale" sector wordt "aangepakt." Dat betekent voor jou en mij dat ze willen dat de vrije sector wordt uitgeroeid. Alleen nog georganiseerde prostitutie. Die is een doren in het oog van de meeste legale meiden, die ookwel weten dat ze maar matig erafkomen.
Een hele pijnlijke groep voor mij is de voorvechters. Dat zijn mensen van organisaties die voor ons opkomen, van P&G tot vroeger de Rode Draad, maar ook sommige onderzoekers, sommige welzijns- en rechtenorganisaties. Die doen ook mee, òndanks dat ze beter weten. In het openbaar zeggen ze niet: "Nee, zo is het niet!" maar ze zeggen: "Ja, het is wel verschrikkelijk mis, máár..."
Ik heb ze weleens gevraagd waar dat nou vandaankomt, en een hele goeie helper heeft eens een paar van die mensen "grondig maar subtiel verhoord", en dan komt het verhaal eruit dat ze denken dat ze met dat standpunt verder kómen.
De ene geeft het antwoord dat ze afhankelijk zijn van overheidssubsidie, dus dat ze niet de overheid voor schut moeten zetten. De andere zegt dat ze als naïef zal worden weggezet door haar achterban als ze niet meedoet. Weer een andere zei dat als ze iets anders zegt, dat de pers dan alleen op die uitspraak zal springen en de rest van haar verhaal niet in de kolommen komt.
Nog een andere wil juist het idee wat bij de mensen leeft van ons als slachtoffers gebruiken om meer hulpverlening op te kunnen zetten, en vindt het dus wel hàndig. Sommigen willen niet "hun" politicus in de raad voor schut zetten door hem tegen te spreken. En de klap op de vuurpijl is een welzijnsorganisatie die zegt dat de beschikbaarheid van geld afhankelijk is van ons slachtofferschap. Als zij pleiten dat wij geen hoopje slachtoffers zijn, is hun geld op.
Al die clubjes verliezen dan wel uit het oog dat ze misschien kleine dingen verbeteren, maar het àllergrootste probleem wat nu dagelijks op ons terechtkomt alleen maar èrger maken! Ze gooien olie op het vuur omdat ze alleen maar naar de kleine dingetjes kijken. Het is nog niet één keer gebeurd dat ze ook echt achter die uitspraken bleken te staan als je het als hoer aan ze vraagt.
Politici hoef ik denk ik al niet eens meer te noemen. Die willen het meestal nieteens horen, en ze zijn meestal ook nieteens op hun gemak als je ze probeert te bereiken. Je hebt uitzonderingen, zoals Nanneke Quik-Schuijt, of C.A. de Lange, die wèl met open vizier met je omgaan, en geïnformeerd zijn belangrijk vinden. Maar de meeste willen juist dat het plaatje iets blijft waarmee ze kunnen scoren, en mensenhandel is een goedkoop inkoppertje.
Als ik het dan ook nog even over de politie ga hebben, dan moet ik wel een hele duidelijke scheiding maken. Je hebt namelijk de gewone politie, die er erg zelf hun twijfels bij hebben als ze met ons te maken hebben. Als je die gaat navragen, hebben ze ook alle verhalen wel gehoord, maar vinden ze het zelf vaak maar iets wat ze nog maar moeten zien. Die hebben hele andere regels voordat ze iets bewezen vinden.
Aan de andere kant heb je dan de zedenrechercheurs, die zo erin gelóven dat het bijna een religie lijkt. Die doen almaar hun best om zich te overtuigen dat het ècht zo is. Ookal komen ze de hele tijd in die verdorven invloed van de business, die telkens hun geloof laat afbrokkelen. Je hoort ze soms met elkaar praten, dat je kan hóren dat ze elkaar helpen hun geloof te houden.
En als je een zedensmeerlap vraagt of hij het zelf wel gelooft, zweert hij bij hoog en bij laag dat hij eerlijk gelooft dat het zo is, maar dat het alleenmaar moeilijk is om bewijs te vinden, omdat al die meiden zichzelf overtuigen dat het niet zo is! Als je ze dan recht in hun gezicht confronteert, vinden ze het nogsteeds geloofwaardiger dat wij onszelf overtuigen om in onze shit-situatie te blijven, dan dat zij zichzelf overtuigen om hun baantje te houden. En om makkelijker klaar te zijn met hun zaak.
Veel van die zedenzaken hangen alleenmaar samen vanwége die aannames dat iedereen toch wel weet dat het zo zit. De bewijsstukken moeten in het plaatje worden geduwd, want anders bewijzen die helemaal niets. En daar komen we bij de laatste groep, de rechters.
De rechters zijn zo diep gezonken in Nederland, dat ze in hun vonnissen zelfs deze denkbeelden gebruiken. In dit vonnis, dat trouwens een vrijspraak voor mensenhandel is, neemt de rechter in zijn vonnis mee: "Het is een feit van algemene bekendheid dat" we ons onlogisch zouden gedragen. Maar die onlogische gedachte gaat nog een keertje een heel eigen antwoord krijgen.
Bij rechters heb ik ook geprobeerd om navraag te doen, en om hun achtergronden te krijgen. Maar er heeft er maar één geantwoord, en die schreef alleenmaar dat rechters zich daar niet in het openbaar over uit horen te laten. Toen ik hem vroeg wat hij dan van Lemaire vindt, kreeg ik ook van hem geen antwoord meer. Ik vind dat dat laf en oneerlijk is, en dat onderstreept alleenmaar wat ik om me heen zie gebeuren.
Dat iedereen het herhaalt, dat het allemaal mis is, maakt het niet waar. Dat niemand het tegen durft te spreken, maakt het niet waar. Dat je niet durft om je nek uit te steken, maakt het niet waar. Dat mensen te laf zijn om tegen de stroom in te gaan maakt het niet waar. Want het is niet waar, en het zal nooit waar zijn. Behalve als we door dit denkbeeld allemaal in het keurslijf worden gedwongen van uitbaters en pooiers, zodat het waar wòrdt.
zaterdag 11 januari 2014
Weer iets verder vertrut
Ik heb de laatste tijd het nieuws een beetje langs me heen laten gaan. Dat was ook wat ik me had voorgenomen. Je moet niet alles gaan bekritiseren, alleen het belangrijkste verdient aandacht. Het heeft geen zin dat ik elk stukje nieuws met commentaar ga voorzien. Maar sommige dingen worden zo gortig, dat ze toch even moeten worden besproken. En dan hebben we het niet over dit soort dingen, maar wel over iets wat net een stapje die kant op is.
Toen dit stukje in de Metro kwam, heb ik al getwijfeld of het een eigen stukje waard was. Het is nogal doorzichtig. De wethouder wil graag meer thuisprostituees pakken, maar op het moment moeten die worden gevonden door zedenrechercheurs, omdat de buurt maar niet met overlast-meldingen komt. Haar conclusie is dat er meer moet worden gemeld, niet dat hoeren kennelijk weinig overlast veroorzaken. En toch is thuisprostitutie "het probleem."
Maarja, met één paragraafje heb ik die wel besproken, ik vond het geen stukje waard. Het is helaas anders met een stukje in het AD van donderdag. Dat was echt even diep ademhalen. Het stukje is namelijk gèkker dan wat ik gewend ben. Weer een signaal dat de mensen meer pikken als het nieuws over ons gaat. Het laat zien hoe we afzakken, hoe diep we gezonken zijn. Kijk maar eens in die reacties. Nauwelijks een kritische blik.
Het begint er meteen mee dat de Haagse Methode als een doorslaand succes wordt genoemd. Dat slaat nergens op. De Haagse Methode is alleen maar een manier om meiden die niet braaf de vernederende toon van de zedencreeps over zich heen laten gaan te verbieden om te werken. Dat heeft natuurlijk geen resultaten op hoeveel misstanden er zijn, het is alleen een nieuwe misstand opzichzelf. Mondige meiden worden uitgesloten.
Wat het succes in blijkt te houden, is dat ze mensen hebben veroordeeld voor mensenhandel. Dat kan natuurlijk vanalles zijn. En we moeten nog maar zien wat er gebeurd is in de rechtzaal. Als ze echt die meiden dwongen of misbruikten, vind ik het goed dat ze zijn opgepakt. Maar na al die jaren verwacht ik het eigenlijk niet meer als het gebeurt. Dat is misschien verbittering, maar geef me eens ongelijk.
Het plaatje wat ze van de hoeren maken is weer extremer. Een "gruwende" zedenrechercheur komt met het onredelijke cijfer tweeëndertig mannen, en dat dat ook nog negen van de tien keer onbeschermd gebeurt. Dat soort verhitte fantasietjes komt in de krant als iets wat we serieus moeten nemen. Dat zijn aantallen die je niet voorelkaar krijgt behalve in héle uitzonderlijke gevallen, en hij zet het neer alsof het typisch is. En dat onbeschermd, dat is ook nietzo standaard als hij zegt.
De "verkoopsprijs" van hoeren wordt ook even als heet feitje genoemd, ookal weet ik intussen dat het inkopen en uitkopen in die bedrijfjes, want dat is gewoon wat het is, netzo gevariëerd gaat als in de bovengrondse economie. De politie kijkt er bovendien niet van op dat vrouwen zouden worden "overgekocht" voor een bedrag wat volgens hen in maar drie of vier dagen wordt verdiend.
De vrouwen worden afgebeeld als verhandelde slavinnetjes. Misleide danseresjes weer. Daar moet maareens een antwoordstukje op komen. Het hele artikel is doorspekt met sfeerwoorden als "dapper" en "gruwelijk." En de doorbraak was vooral dat ze de Hongaarse politie erbij konden trekken. Die zitten nog niet zo in het denkbeeld, dus die kunnen nog realistisch onderzoek doen naar de situatie. Ookal zal al dat afluisteren ook handig zijn geweest.
Als je het leest is de inhoud onzin, maar het is vooral de toon die wéér extremer is, en waar wéér minder kritiek in zit. Het begint echt op van die propaganda te lijken. Het plaatje van de prostitutie wordt weer verder zwartgekliederd, en er is weer minder kritiek. Nederland vertrut, en de mensen gaan als schaapjes mee. De politie doet dingen die ze niet zou moeten doen, de pers laat zijn taak liggen, en zo krijg je dit.
Dan heb ik veel meer respect voor het politiewerk in dit artikel. Ookal is dat dan nadat de tragedie al is geweest. Maar ja, dat zijn geen zedengluiperds.
Toen dit stukje in de Metro kwam, heb ik al getwijfeld of het een eigen stukje waard was. Het is nogal doorzichtig. De wethouder wil graag meer thuisprostituees pakken, maar op het moment moeten die worden gevonden door zedenrechercheurs, omdat de buurt maar niet met overlast-meldingen komt. Haar conclusie is dat er meer moet worden gemeld, niet dat hoeren kennelijk weinig overlast veroorzaken. En toch is thuisprostitutie "het probleem."
Maarja, met één paragraafje heb ik die wel besproken, ik vond het geen stukje waard. Het is helaas anders met een stukje in het AD van donderdag. Dat was echt even diep ademhalen. Het stukje is namelijk gèkker dan wat ik gewend ben. Weer een signaal dat de mensen meer pikken als het nieuws over ons gaat. Het laat zien hoe we afzakken, hoe diep we gezonken zijn. Kijk maar eens in die reacties. Nauwelijks een kritische blik.
Het begint er meteen mee dat de Haagse Methode als een doorslaand succes wordt genoemd. Dat slaat nergens op. De Haagse Methode is alleen maar een manier om meiden die niet braaf de vernederende toon van de zedencreeps over zich heen laten gaan te verbieden om te werken. Dat heeft natuurlijk geen resultaten op hoeveel misstanden er zijn, het is alleen een nieuwe misstand opzichzelf. Mondige meiden worden uitgesloten.
Wat het succes in blijkt te houden, is dat ze mensen hebben veroordeeld voor mensenhandel. Dat kan natuurlijk vanalles zijn. En we moeten nog maar zien wat er gebeurd is in de rechtzaal. Als ze echt die meiden dwongen of misbruikten, vind ik het goed dat ze zijn opgepakt. Maar na al die jaren verwacht ik het eigenlijk niet meer als het gebeurt. Dat is misschien verbittering, maar geef me eens ongelijk.
Het plaatje wat ze van de hoeren maken is weer extremer. Een "gruwende" zedenrechercheur komt met het onredelijke cijfer tweeëndertig mannen, en dat dat ook nog negen van de tien keer onbeschermd gebeurt. Dat soort verhitte fantasietjes komt in de krant als iets wat we serieus moeten nemen. Dat zijn aantallen die je niet voorelkaar krijgt behalve in héle uitzonderlijke gevallen, en hij zet het neer alsof het typisch is. En dat onbeschermd, dat is ook nietzo standaard als hij zegt.
De "verkoopsprijs" van hoeren wordt ook even als heet feitje genoemd, ookal weet ik intussen dat het inkopen en uitkopen in die bedrijfjes, want dat is gewoon wat het is, netzo gevariëerd gaat als in de bovengrondse economie. De politie kijkt er bovendien niet van op dat vrouwen zouden worden "overgekocht" voor een bedrag wat volgens hen in maar drie of vier dagen wordt verdiend.
De vrouwen worden afgebeeld als verhandelde slavinnetjes. Misleide danseresjes weer. Daar moet maareens een antwoordstukje op komen. Het hele artikel is doorspekt met sfeerwoorden als "dapper" en "gruwelijk." En de doorbraak was vooral dat ze de Hongaarse politie erbij konden trekken. Die zitten nog niet zo in het denkbeeld, dus die kunnen nog realistisch onderzoek doen naar de situatie. Ookal zal al dat afluisteren ook handig zijn geweest.
Als je het leest is de inhoud onzin, maar het is vooral de toon die wéér extremer is, en waar wéér minder kritiek in zit. Het begint echt op van die propaganda te lijken. Het plaatje van de prostitutie wordt weer verder zwartgekliederd, en er is weer minder kritiek. Nederland vertrut, en de mensen gaan als schaapjes mee. De politie doet dingen die ze niet zou moeten doen, de pers laat zijn taak liggen, en zo krijg je dit.
Dan heb ik veel meer respect voor het politiewerk in dit artikel. Ookal is dat dan nadat de tragedie al is geweest. Maar ja, dat zijn geen zedengluiperds.
maandag 6 januari 2014
Het andere loverboymeisje
Het eerste stukje van 2014 wordt maar meteen een controversiële denk ik. En weer een lange, ook. Ik begin een beetje mijn serie over pooiers en loverboys rond te maken, en ik weet dat die dingen altijd veel makkelijker te begrijpen zijn met een anekdote tussendoor. Ik heb zelf nooit zoveel te maken gehad met het hele loverboy-fenomeen, maar alletwee de keren dat ik wel iets tegenkwam dat wel daarop leek, heb ik me er wel mee bemoeid.
In een eerder stukje schreef ik aleens over een loverboymeisje. Een meid met romantische ideeën over een pooiertype. Dat stukje was lekker makkelijk, omdat ik nietzoveel uit te leggen had. Het was precies passend in het idee over hoe het werkt met loverboys, en ik vond het dus ook makkelijk te "begrijpen" en op te schrijven. Na mijn stukjes over pooiers van de laatste tijd kijk ik er wel iets anders naar.
En ik had in dat stukje ookal geschreven dat ik nog een ander gevalletje wist. En dat ik daar helemaal nietzo zeker van was. En daar zou nog weleens een stukje over komen. Dat stukje komt hier. Het wordt een stukje over de indrukken die ik van haar kreeg, want ik weet natuurlijk niet alles van haar verhaal, maar als je stukje bij stukje legt komt er toch wel een plaatje tevoorschijn. Kijk er zelf maareens naar.
Dit verhaal is oud, het is van jaren geleden toen ik nog in de clubs werkte. Ik wist nog veel minder, en na deze meid heb ik me altijd veel minder ingelaten met de meiden die zich zo gedroegen. Daar heb ik wel weer dingen aan gemist, heb ik de laatste tijd ontdekt. Niet dat ik er nou zoveel aan heb, maar ik heb daardoor dingen gewoon niet om me heen herkend, en gezien wat mensen nou echt motiveert.
Het speelde zich af in de club waar ik het langste heb gewerkt. Hij werd beheerd door een ouder echtpaar, wat zich makkelijk door de meiden liet naaien. Als je maar moeilijk deed gaven ze het wel op om je te overtuigen. Het enige waar je niet mee moest smokkelen was het geld, want dan gooiden ze je er zo uit. Voor de rest hielden ze geen grip op hun zaak, en dat was ook waarom ik er lang bleef. Het was makkelijk.
Deze club was geen vetpot. De meeste klanten waren ouder, en het was geen plek om uit te gaan. Dat wil een club toch wel zijn. Ik zat er met een hoop andere luie hoeren, en het was de eerste club waar ik bleef plakken waar ik niet de jongste was. In elke club verdient de jongste anderhalf keer wat ze zou moeten verdienen. Dat was voor mij ook een reden om een paar keer te verhuizen. Maar laat ik nou maar eens beginnen over B, het andere loverboymeisje.
Ze was er al voor mij, en toen ik wegging was ze er nog. Ze was jonger dan ik, achttien jaar, en geen grote schoonheid, maar wel erg slank. Ze was populair bij de klanten, maar echte vaste klanten had ze maar weinig. Op die leeftijd is het ook moeilijk om daar goed genoeg voor te zijn. Je kan ook makkelijk goed voor de dag komen als iedereen anders in de club een broodsnol is, en dat was hier wel zo. Ik was dat ook wel.
Behalve dat ze jong was viel me aan haar op dat ze makkelijk was met een lijntje of een pilletje. Drugs waren "streng verboden" in de club, maar het stel wat de baas was kon het nietzo aan om daar ook consequent achterheen te zitten. Ze was een meid die veel zelfvertrouwen uitstraalde, en zelfs best arrogant was, maar tegelijk ook vaak deed alsof ze een groot verdriet meedroeg. Maar toen wist ik nog niet dat ze deed alsof.
Ik trapte daar best een beetje in. Ik was nog onervaren met hoerenstreken, en dit is toch wel een belangrijke. Hij komt vaker voor, maar meestal veel minder extreem. Ik heb zelf ookwel zulke dingen gedaan, maar zij was echt een andere klasse. Ik heb mijn leergeld wel betaald. Ik ging ervoor om dit meisje te helpen. Eigenlijk te redden. Ik liet me meeslepen. En ze dolde mij netzogoed als al de andere mensen.
Het begon voor mij met de roddels. In clubs wordt er veel geroddeld. De vrouwen vervelen zich, en je hebt weinig om over te praten, dus roddels zijn er flink. De enige manier dat er niet over je wordt geroddeld is om er de hele tijd te zijn, aan de bar of in het keukentje. Hoe minder je er komt hoe meer er over je wordt geroddeld. Dit meisje kwam altijd pas laat, dus we hadden tijd genoeg voor roddels over haar.
En die roddels waren sappig. Over hoe ze werd uitgebuit door haar vriend, en hoe hij haar bedreigde en mishandelde. Het had me al op moeten vallen dat alle vrouwen een ander verhaal over haar hadden, maar het was interessanter om het bijelkaar te passen dan om er twijfel van te krijgen. Ik was niet de enige die zo dacht. Maar gelukkig waren er nog wel meiden die het klappen van de zweep wel wisten, en door haar heenkeken.
Ik ben ook wel gewaarschuwd. "Dat is B, die lult maar wat. Niet intrappen." zei een collegaatje die beter wist. Die noem ik maar even C. Ze was jonger dan ik, maar een scherp meisje die parttime club deed. Ik weet nog dat ik toen al de neiging had om nogeens goed na te denken, maar ik koos tòch voor het "slachtoffer" omdat ik het wreed vond om twijfels aan haar te hebben. Eigenlijk zit het me wel dwars dat ik mijn collegaatje nooit gelijk heb gegeven.
Als voorbeeld had C dat die meid wel zei dat ze gedwongen werd en vanaf haar twaalfde al hoerde, maar toen ze eerder eens een keer gonorrhoe had opgelopen, was ze helemaal van slag geweest, durfde ze niet naar de dokter, en had ze drie maanden niet naar het werk gedurfd. Dat vond ik toen een beetje weinig om dan al te twijfelen, maar ik moet haar nu wel gewoon gelijkgeven. Het klopt niet.
Bij hoeren heb je een hele vervelende eigenschap, dat we met mensen mee gaan lullen. Je bent in je werk ermee bezig, misschien komt het daar vandaan, maar eigenlijk denk ik dat er meer aan de hand is. Een hoer gaat makkelijk met je mee als je een overtuiging hebt. Daar heb ik ook zelf wel een handje van gehad. En daar deed C niet aan mee, en die lag er dus een beetje uit. Dat was niet eerlijk, want ze was wel de meest nuchtere.
Als C degene was die veel aan het woord was, vonden de andere hoeren ook wel dat ja, het waren rare verhalen, en je kon er ook wel wat aan twijfelen, ze hadden het eigenlijk nooit geloofd, dat hadden ze altijd wel gevonden. Maar als B aan het praten was geweest, vonden ze dat het meisje zo leed, en dat ze altijd al wisten dat ze een geheim meedroeg, en geloofden ze haar altijd al. Dat is ook nooit veranderd, en het is een hele vervelende hoerenstreek.
Het verhaal van de roddels was dat ze door een loverboy was versierd. Hij had haar voor zich opgeëist doordat hij haar jongere zusje had geronseld, en zij had zich in haar plaats opgeofferd. Nu moest zij werken om het jongere zusje veilig te houden. Haar ouders waren dood, en zij moest voor haar zusje zorgen. De loverboy was wreed en verkrachtte haar zusje als ze niet genoeg verdiende. Er was nog wel meer aan vast, maar ik kan me eerlijk niet meer herinneren wat de rest van de details nou waren.
Ik had al gehoord over haar loverboy. Volgens de andere meiden was dat een dikke Turk die rondreed in een rokende ouwe Mercedes. Ze hadden hem weleens gezien. Het verhaal was dat hij haar een vals paspoort had geregeld, omdat ze eigenlijk zestien jaar oud was, en hij haar in onze club wou laten werken omdat het hier goed verdienen was maar wel keihard werken. Dat was zo onwaar dat het zelfs bijna door mijn geloof heenprikte.
Het was mij veelte gortig. Ik kon niet verdragen dat er dit soort dingen zouden gebeuren, dus ik was van plan om het meisje te helpen. Het eerste wat ik deed was naar de politie stappen. Die reageerden héél lauw, maar ze wouden wel een melding maken. En ik moest het meisje zelf maar overtuigen om mee te komen, anders konden ze heel weinig. En "zo ging dat nou eenmaal in de prostitutie."
Ik probeerde haar maar zoveel mogelijk te steunen. Ik overlegde daar ook over met mijn collegaatjes, maar die hadden bijna allemaal iets passiefs. Behalve C en een andere vrouw, die haar gewoon niet geloofden. Toch kon ik wel hulp regelen. We hadden geregeld dat B en haar zusje wel bij één van ons konden onderduiken. Dat ging niet helemaal van harte, maar ik had nog een piepklein kamertje waar echt niemand bijkon, en de vrouw die we hadden overtuigd had een groot huis na haar scheiding.
Toen we haar het aanbod deden, was bijna iedereen uit de club in het keukentje. Behalve de bazen, die werden een beetje weggestuurd. C was er ook gewoon bij. Het was voor B nogal schrikken. Ze begon al meteen redenen op te sommen dat het niet kon. En dat het niet hoefde. Ze woonde nu al veilig met haar zusje, bij een bende criminelen die in een huis woonden. Dat waren gewelddadige inbrekers en overvallers, dan durfde haar loverboy haar niets aan te doen.
We wouden weten waarom ze dan nog steeds iets met die vent deed, maar dat was nu geworden omdat hij haar anders zou verraden aan haar ouders. Die waren niet allebei dood, maar alleen haar vader, en haar stiefvader verkrachtte haar. Daarom was ze weggelopen met haar zusje. Ze was naar het internaat geweest, maar daar kon ze niet bij haar zusje blijven, dus was ze weer weggelopen uit het internaat en had haar zusje bevrijd.
C vroeg opeens welk internaat. C kende mensen in internaten. B bleef even stil, en legde toen uit dat het een speciáál internaat was omdat haar stiefvader een bekende crimineel was. Haar echte vader was dat ook en die was omgelegd door haar stiefvader. Ze had dat eerder niet verteld, want ze kon niet weten of de club niet geïnfiltreerd was door criminele maatjes van haar stiefvader.
Jullie zullen me wel dom vinden, en Puttana vindt dat zéker nu, maar ik was nu alleen maar in enorme innerlijke strijd of ik haar moest geloven. Ik had emotioneel nog steeds een hele sterke band met haar, ik denk dat het daaraan lag. Ik wou haar niet opgeven. Ik bedacht me maar dat ze wel een goeie reden moest hebben gehad om eerder een ander verhaal te vertellen. Maar ik was toch wel vol twijfel, dus ik geloofde haar niet helemáál meer.
Hier ging er even een paar maanden overheen, en in die paar maanden had ik nietzoveel met haar te maken, maar kwam wel het verhaal boven water dat ze zwaar ziek was. Ze was in de prostitutie aan het werk om geld te verdienen voor een operatie die de verzekering niet vergoedde. Haar loverboy had al haar spaargeld, en ze kon dus niet van hem af. Ze moest dus voor hem de moeite waard zijn, en een goed hoertje zijn. Anders zou hij haar geld niet gebruiken voor een operatie voor haar.
In die tijd zag ik haar loverboy haar een keer afzetten bij de club. Ik had dus op een dikke Turk in een Mercedes geregeld, maar het was een dunne lange blonde jongen met een oorringetje op een scooter. Na die paar maanden kwam hij haar weereens ophalen bij de club, maar ze was nog met een klant boven. De bazen van zo'n club willen niet dat er mensen buiten blijven hangen, want voor je het weet is er een overlastmelding, dus die hadden hem uitgenodigd aan de bar. Het was toch stil.
Na een kort poosje me opwinden kon ik het niet laten om die jongen het vuur aan zijn schenen te leggen. Hij kwam zo arrogant op me over, en hij was maar een jaar of achttien. Niet echt het loverboytype, maar wel met de kleren en de houding. Ik ging hem eens op zijn nummer zetten. Ik was niet bang voor hem. Tenminste liet ik daar niets van zien. Ik wil nu wel toegeven dat ik een bonkend hart had, en eerst heb gekeken of ik geweren kon zien.
Jammer genoeg weet ik niet precies meer hoe het gesprek ging. Hij was meteen ontdaan, en geschrokken, en hij bleek een hele gewone achttienjarige jongen te zijn die nog een opleiding deed, en nog niets van prostitutie snapte. Hij vond zich haar beschermer, en hij deed zijn best om aan haar "pimp" verwachtingen te voldoen. Hij had zelfs een fors bedrag van zijn ouders geleend om haar "vrij te kopen." Dat geld had hij aan haar gegeven en zij had er dan haar vorige loverboy mee betaald.
Hij wist niets van geld voor een operatie. Hij wist niets van geld, hij kreeg veel minder dan ze verdiende, en dat was niet veel omdat ze best een slechte hoer was. En het gevoel kroop als ijs over mijn rug dat die jongen inderdaad van niets wist. Hij dacht dat hij haar van een crimineel had losgekocht, en dat zij nu haar toekomst terugverdiende en hij haar beschermer was, maar hij wist verder niets van hoe ze werkte, of hoe het werkt in zo'n club.
Wat hij me allemaal vertelde weet ik niet precies meer. Maar één van de dingen was dat hij haar thuis ophaalde en bracht. Dat was geen bende criminelen of een internaat. Dat was bij haar ouders, die haar loverboy niet mocht ontmoeten. Die jongen wist van de prins geen kwaad, en hij voelde zich niet lekker. Hij vluchtte de club uit. Ik heb hem daarna ook nooit meer gezien.
Ik was woest, omdat ik zo voor het lapje was gehouden. Ik luchtte mijn hartje bij C, die niet echt medelijden had, want ik had ook gewoon naar haar moeten luisteren. Ik wou haar eens goed de les lezen, maar volgens C werkt dat niet zo. Je moet haar eerst een beetje losmaken. B was al aardig doorgesnoven na een lange dag, dus dat moest wel gaan. Toen B eindelijk van de kamer afkwam, hebben we haar in het keukentje gezet en aan de tand gevoeld. C bleef haar wel inschenken.
Gelukkig zat ze een beetje ongemakkelijk op haar loverboy te wachten, en wist ze niet dat ik die per ongeluk had weggejaagd. Ze bleef hem SMS'en. Ik was heel boos, C niet, die bleef ijskoud vragen stellen. En het verhaal werd steeds raarder, en overal waar er een raar iets in het verhaal zat, kwam er weer een raarder verhaal om het mee af te dekken. Ze wou eigenlijk ophouden met praten, maar C werd dan een beetje vals, en dan liet ze zich toch weer uit haar tent lokken.
Om een lang verhaal kort te maken, die meid kwam eerst met al haar verhalen, maar toen ze moe en dronken werd, en de snuif uit begon te werken, kwam er heel langzaam toch de waarheid uit. C had een soort zesde zintuig voor als B loog, en die ging dan doorvragen. Ze had bij de politie moeten gaan, die meid kreeg overal de waarheid uit. Bij mij ook een keer, maar dat is misschien wel een eigen stukje waard.
Deze jongen bleek loverboy nummer zeven of acht te zijn. In één jaar. Ze wisselde telkens. Jongens waren te slap, mannen overheersten haar teveel en dat werd dan weer te bedreigend. Ze had geen vals paspoort, ze was echt achttien. Haar ouders waren gewoon haar ouders, ze had geen zusje, en ze woonde thuis. Haar ouders dachten dat ze werkte in een [bedrijf] en wisten niet van haar prostitutie. Ze wisten wel dat ze het gedaan hàd, want ze was ooit door de politie thuisgebracht.
Het was begonnen na het eerste vriendje dat ze expres had gekozen omdat hij pro-ana was. Daarna was het meteen doorgeschoten. Ze vond een beetje wel lekker, dus ze ging maar meteen voor veelteveel. Ze had verhalen voor iedereen, zodat ze haar zouden opmerken, en zodat ze aandacht zou krijgen, en zodat ze haar zin kreeg. Ze had het allemaal nietzo gepland, het gebeurde gewoon. Maar als C dan een beetje doorvroeg bleek wel dat ze bij àlles het initiatief had gehad.
Ze zocht die jongens omdat ze het gevoel had dat ze anders nooit van huis weg zou komen. Ze zocht een vent die haar slank hield, haar de prostitutie in hield, en die haar over drempels heen hielp. En die haar domineerde. Ze wist niet waarom ze het deed. Ze wist niet hoe ze nou op het idee van een vent ervoor was gekomen. Ze wist niet waarom ze dit wou. Ze wist niet hoe het zo gekomen was. Ze wist alleen dat haar leven saai en zinloos was als ze geen loverboy had die haar wreed behandelde en in de kast zette. En dat ze alleen klaar kon komen met iemand die haar sloeg.
Ik heb nog advies gegeven aan dat kind, dat er andere manieren zijn om aan je trekken te komen als je dat lekker vindt, zonderdat je met loverboys aan het werk moet, maar C wist meteen al wel dat ik werk voor niets aan het doen was. Daar heeft ze ook gewoon gelijk in gehad. Zij vond dat die meid gewoon moest ophouden met de zielige verhalen, en het voor zichzelf moest houden, en niet anderen ermee lastig moest vallen.
Na die biecht hebben we haar niet meer gezien. Ze is later wel nog in een opvang gekomen. Het verhaal dat ze daar bekendmaakte was het gewone politieverhaal. Ze is niet zo'n Perquinmeisje geworden. Daarvoor was ze te eigenzinnig, en te wispelturig. Die meid was niet goed te coachen om het strak te houden. Daar hebben ze liever gehoorzamere meiden voor. Ze heeft nu kindertjes, en een levendig Facebookleven.
Dit verhaal heeft me altijd dwarsgezeten. Hoevaak zal dit gebeuren? Hoeveel van die verhalen zijn zo door te prikken? Daar weet ik tegenwoordig iets meer over. Dit was een heel dramatisch geval, maar tot nu toe is elk gevalletje loverboy of pooier waar ik met het meisje contact over heb gehad ook twijfelachtig. Het is eigenlijk nooit het éénzijdige verhaal dat je verwacht door de verhalen in de boekjes en de media.
In een eerder stukje schreef ik aleens over een loverboymeisje. Een meid met romantische ideeën over een pooiertype. Dat stukje was lekker makkelijk, omdat ik nietzoveel uit te leggen had. Het was precies passend in het idee over hoe het werkt met loverboys, en ik vond het dus ook makkelijk te "begrijpen" en op te schrijven. Na mijn stukjes over pooiers van de laatste tijd kijk ik er wel iets anders naar.
En ik had in dat stukje ookal geschreven dat ik nog een ander gevalletje wist. En dat ik daar helemaal nietzo zeker van was. En daar zou nog weleens een stukje over komen. Dat stukje komt hier. Het wordt een stukje over de indrukken die ik van haar kreeg, want ik weet natuurlijk niet alles van haar verhaal, maar als je stukje bij stukje legt komt er toch wel een plaatje tevoorschijn. Kijk er zelf maareens naar.
Dit verhaal is oud, het is van jaren geleden toen ik nog in de clubs werkte. Ik wist nog veel minder, en na deze meid heb ik me altijd veel minder ingelaten met de meiden die zich zo gedroegen. Daar heb ik wel weer dingen aan gemist, heb ik de laatste tijd ontdekt. Niet dat ik er nou zoveel aan heb, maar ik heb daardoor dingen gewoon niet om me heen herkend, en gezien wat mensen nou echt motiveert.
Het speelde zich af in de club waar ik het langste heb gewerkt. Hij werd beheerd door een ouder echtpaar, wat zich makkelijk door de meiden liet naaien. Als je maar moeilijk deed gaven ze het wel op om je te overtuigen. Het enige waar je niet mee moest smokkelen was het geld, want dan gooiden ze je er zo uit. Voor de rest hielden ze geen grip op hun zaak, en dat was ook waarom ik er lang bleef. Het was makkelijk.
Deze club was geen vetpot. De meeste klanten waren ouder, en het was geen plek om uit te gaan. Dat wil een club toch wel zijn. Ik zat er met een hoop andere luie hoeren, en het was de eerste club waar ik bleef plakken waar ik niet de jongste was. In elke club verdient de jongste anderhalf keer wat ze zou moeten verdienen. Dat was voor mij ook een reden om een paar keer te verhuizen. Maar laat ik nou maar eens beginnen over B, het andere loverboymeisje.
Ze was er al voor mij, en toen ik wegging was ze er nog. Ze was jonger dan ik, achttien jaar, en geen grote schoonheid, maar wel erg slank. Ze was populair bij de klanten, maar echte vaste klanten had ze maar weinig. Op die leeftijd is het ook moeilijk om daar goed genoeg voor te zijn. Je kan ook makkelijk goed voor de dag komen als iedereen anders in de club een broodsnol is, en dat was hier wel zo. Ik was dat ook wel.
Behalve dat ze jong was viel me aan haar op dat ze makkelijk was met een lijntje of een pilletje. Drugs waren "streng verboden" in de club, maar het stel wat de baas was kon het nietzo aan om daar ook consequent achterheen te zitten. Ze was een meid die veel zelfvertrouwen uitstraalde, en zelfs best arrogant was, maar tegelijk ook vaak deed alsof ze een groot verdriet meedroeg. Maar toen wist ik nog niet dat ze deed alsof.
Ik trapte daar best een beetje in. Ik was nog onervaren met hoerenstreken, en dit is toch wel een belangrijke. Hij komt vaker voor, maar meestal veel minder extreem. Ik heb zelf ookwel zulke dingen gedaan, maar zij was echt een andere klasse. Ik heb mijn leergeld wel betaald. Ik ging ervoor om dit meisje te helpen. Eigenlijk te redden. Ik liet me meeslepen. En ze dolde mij netzogoed als al de andere mensen.
Het begon voor mij met de roddels. In clubs wordt er veel geroddeld. De vrouwen vervelen zich, en je hebt weinig om over te praten, dus roddels zijn er flink. De enige manier dat er niet over je wordt geroddeld is om er de hele tijd te zijn, aan de bar of in het keukentje. Hoe minder je er komt hoe meer er over je wordt geroddeld. Dit meisje kwam altijd pas laat, dus we hadden tijd genoeg voor roddels over haar.
En die roddels waren sappig. Over hoe ze werd uitgebuit door haar vriend, en hoe hij haar bedreigde en mishandelde. Het had me al op moeten vallen dat alle vrouwen een ander verhaal over haar hadden, maar het was interessanter om het bijelkaar te passen dan om er twijfel van te krijgen. Ik was niet de enige die zo dacht. Maar gelukkig waren er nog wel meiden die het klappen van de zweep wel wisten, en door haar heenkeken.
Ik ben ook wel gewaarschuwd. "Dat is B, die lult maar wat. Niet intrappen." zei een collegaatje die beter wist. Die noem ik maar even C. Ze was jonger dan ik, maar een scherp meisje die parttime club deed. Ik weet nog dat ik toen al de neiging had om nogeens goed na te denken, maar ik koos tòch voor het "slachtoffer" omdat ik het wreed vond om twijfels aan haar te hebben. Eigenlijk zit het me wel dwars dat ik mijn collegaatje nooit gelijk heb gegeven.
Als voorbeeld had C dat die meid wel zei dat ze gedwongen werd en vanaf haar twaalfde al hoerde, maar toen ze eerder eens een keer gonorrhoe had opgelopen, was ze helemaal van slag geweest, durfde ze niet naar de dokter, en had ze drie maanden niet naar het werk gedurfd. Dat vond ik toen een beetje weinig om dan al te twijfelen, maar ik moet haar nu wel gewoon gelijkgeven. Het klopt niet.
Bij hoeren heb je een hele vervelende eigenschap, dat we met mensen mee gaan lullen. Je bent in je werk ermee bezig, misschien komt het daar vandaan, maar eigenlijk denk ik dat er meer aan de hand is. Een hoer gaat makkelijk met je mee als je een overtuiging hebt. Daar heb ik ook zelf wel een handje van gehad. En daar deed C niet aan mee, en die lag er dus een beetje uit. Dat was niet eerlijk, want ze was wel de meest nuchtere.
Als C degene was die veel aan het woord was, vonden de andere hoeren ook wel dat ja, het waren rare verhalen, en je kon er ook wel wat aan twijfelen, ze hadden het eigenlijk nooit geloofd, dat hadden ze altijd wel gevonden. Maar als B aan het praten was geweest, vonden ze dat het meisje zo leed, en dat ze altijd al wisten dat ze een geheim meedroeg, en geloofden ze haar altijd al. Dat is ook nooit veranderd, en het is een hele vervelende hoerenstreek.
Het verhaal van de roddels was dat ze door een loverboy was versierd. Hij had haar voor zich opgeëist doordat hij haar jongere zusje had geronseld, en zij had zich in haar plaats opgeofferd. Nu moest zij werken om het jongere zusje veilig te houden. Haar ouders waren dood, en zij moest voor haar zusje zorgen. De loverboy was wreed en verkrachtte haar zusje als ze niet genoeg verdiende. Er was nog wel meer aan vast, maar ik kan me eerlijk niet meer herinneren wat de rest van de details nou waren.
Ik had al gehoord over haar loverboy. Volgens de andere meiden was dat een dikke Turk die rondreed in een rokende ouwe Mercedes. Ze hadden hem weleens gezien. Het verhaal was dat hij haar een vals paspoort had geregeld, omdat ze eigenlijk zestien jaar oud was, en hij haar in onze club wou laten werken omdat het hier goed verdienen was maar wel keihard werken. Dat was zo onwaar dat het zelfs bijna door mijn geloof heenprikte.
Het was mij veelte gortig. Ik kon niet verdragen dat er dit soort dingen zouden gebeuren, dus ik was van plan om het meisje te helpen. Het eerste wat ik deed was naar de politie stappen. Die reageerden héél lauw, maar ze wouden wel een melding maken. En ik moest het meisje zelf maar overtuigen om mee te komen, anders konden ze heel weinig. En "zo ging dat nou eenmaal in de prostitutie."
Ik probeerde haar maar zoveel mogelijk te steunen. Ik overlegde daar ook over met mijn collegaatjes, maar die hadden bijna allemaal iets passiefs. Behalve C en een andere vrouw, die haar gewoon niet geloofden. Toch kon ik wel hulp regelen. We hadden geregeld dat B en haar zusje wel bij één van ons konden onderduiken. Dat ging niet helemaal van harte, maar ik had nog een piepklein kamertje waar echt niemand bijkon, en de vrouw die we hadden overtuigd had een groot huis na haar scheiding.
Toen we haar het aanbod deden, was bijna iedereen uit de club in het keukentje. Behalve de bazen, die werden een beetje weggestuurd. C was er ook gewoon bij. Het was voor B nogal schrikken. Ze begon al meteen redenen op te sommen dat het niet kon. En dat het niet hoefde. Ze woonde nu al veilig met haar zusje, bij een bende criminelen die in een huis woonden. Dat waren gewelddadige inbrekers en overvallers, dan durfde haar loverboy haar niets aan te doen.
We wouden weten waarom ze dan nog steeds iets met die vent deed, maar dat was nu geworden omdat hij haar anders zou verraden aan haar ouders. Die waren niet allebei dood, maar alleen haar vader, en haar stiefvader verkrachtte haar. Daarom was ze weggelopen met haar zusje. Ze was naar het internaat geweest, maar daar kon ze niet bij haar zusje blijven, dus was ze weer weggelopen uit het internaat en had haar zusje bevrijd.
C vroeg opeens welk internaat. C kende mensen in internaten. B bleef even stil, en legde toen uit dat het een speciáál internaat was omdat haar stiefvader een bekende crimineel was. Haar echte vader was dat ook en die was omgelegd door haar stiefvader. Ze had dat eerder niet verteld, want ze kon niet weten of de club niet geïnfiltreerd was door criminele maatjes van haar stiefvader.
Jullie zullen me wel dom vinden, en Puttana vindt dat zéker nu, maar ik was nu alleen maar in enorme innerlijke strijd of ik haar moest geloven. Ik had emotioneel nog steeds een hele sterke band met haar, ik denk dat het daaraan lag. Ik wou haar niet opgeven. Ik bedacht me maar dat ze wel een goeie reden moest hebben gehad om eerder een ander verhaal te vertellen. Maar ik was toch wel vol twijfel, dus ik geloofde haar niet helemáál meer.
Hier ging er even een paar maanden overheen, en in die paar maanden had ik nietzoveel met haar te maken, maar kwam wel het verhaal boven water dat ze zwaar ziek was. Ze was in de prostitutie aan het werk om geld te verdienen voor een operatie die de verzekering niet vergoedde. Haar loverboy had al haar spaargeld, en ze kon dus niet van hem af. Ze moest dus voor hem de moeite waard zijn, en een goed hoertje zijn. Anders zou hij haar geld niet gebruiken voor een operatie voor haar.
In die tijd zag ik haar loverboy haar een keer afzetten bij de club. Ik had dus op een dikke Turk in een Mercedes geregeld, maar het was een dunne lange blonde jongen met een oorringetje op een scooter. Na die paar maanden kwam hij haar weereens ophalen bij de club, maar ze was nog met een klant boven. De bazen van zo'n club willen niet dat er mensen buiten blijven hangen, want voor je het weet is er een overlastmelding, dus die hadden hem uitgenodigd aan de bar. Het was toch stil.
Na een kort poosje me opwinden kon ik het niet laten om die jongen het vuur aan zijn schenen te leggen. Hij kwam zo arrogant op me over, en hij was maar een jaar of achttien. Niet echt het loverboytype, maar wel met de kleren en de houding. Ik ging hem eens op zijn nummer zetten. Ik was niet bang voor hem. Tenminste liet ik daar niets van zien. Ik wil nu wel toegeven dat ik een bonkend hart had, en eerst heb gekeken of ik geweren kon zien.
Jammer genoeg weet ik niet precies meer hoe het gesprek ging. Hij was meteen ontdaan, en geschrokken, en hij bleek een hele gewone achttienjarige jongen te zijn die nog een opleiding deed, en nog niets van prostitutie snapte. Hij vond zich haar beschermer, en hij deed zijn best om aan haar "pimp" verwachtingen te voldoen. Hij had zelfs een fors bedrag van zijn ouders geleend om haar "vrij te kopen." Dat geld had hij aan haar gegeven en zij had er dan haar vorige loverboy mee betaald.
Hij wist niets van geld voor een operatie. Hij wist niets van geld, hij kreeg veel minder dan ze verdiende, en dat was niet veel omdat ze best een slechte hoer was. En het gevoel kroop als ijs over mijn rug dat die jongen inderdaad van niets wist. Hij dacht dat hij haar van een crimineel had losgekocht, en dat zij nu haar toekomst terugverdiende en hij haar beschermer was, maar hij wist verder niets van hoe ze werkte, of hoe het werkt in zo'n club.
Wat hij me allemaal vertelde weet ik niet precies meer. Maar één van de dingen was dat hij haar thuis ophaalde en bracht. Dat was geen bende criminelen of een internaat. Dat was bij haar ouders, die haar loverboy niet mocht ontmoeten. Die jongen wist van de prins geen kwaad, en hij voelde zich niet lekker. Hij vluchtte de club uit. Ik heb hem daarna ook nooit meer gezien.
Ik was woest, omdat ik zo voor het lapje was gehouden. Ik luchtte mijn hartje bij C, die niet echt medelijden had, want ik had ook gewoon naar haar moeten luisteren. Ik wou haar eens goed de les lezen, maar volgens C werkt dat niet zo. Je moet haar eerst een beetje losmaken. B was al aardig doorgesnoven na een lange dag, dus dat moest wel gaan. Toen B eindelijk van de kamer afkwam, hebben we haar in het keukentje gezet en aan de tand gevoeld. C bleef haar wel inschenken.
Gelukkig zat ze een beetje ongemakkelijk op haar loverboy te wachten, en wist ze niet dat ik die per ongeluk had weggejaagd. Ze bleef hem SMS'en. Ik was heel boos, C niet, die bleef ijskoud vragen stellen. En het verhaal werd steeds raarder, en overal waar er een raar iets in het verhaal zat, kwam er weer een raarder verhaal om het mee af te dekken. Ze wou eigenlijk ophouden met praten, maar C werd dan een beetje vals, en dan liet ze zich toch weer uit haar tent lokken.
Om een lang verhaal kort te maken, die meid kwam eerst met al haar verhalen, maar toen ze moe en dronken werd, en de snuif uit begon te werken, kwam er heel langzaam toch de waarheid uit. C had een soort zesde zintuig voor als B loog, en die ging dan doorvragen. Ze had bij de politie moeten gaan, die meid kreeg overal de waarheid uit. Bij mij ook een keer, maar dat is misschien wel een eigen stukje waard.
Deze jongen bleek loverboy nummer zeven of acht te zijn. In één jaar. Ze wisselde telkens. Jongens waren te slap, mannen overheersten haar teveel en dat werd dan weer te bedreigend. Ze had geen vals paspoort, ze was echt achttien. Haar ouders waren gewoon haar ouders, ze had geen zusje, en ze woonde thuis. Haar ouders dachten dat ze werkte in een [bedrijf] en wisten niet van haar prostitutie. Ze wisten wel dat ze het gedaan hàd, want ze was ooit door de politie thuisgebracht.
Het was begonnen na het eerste vriendje dat ze expres had gekozen omdat hij pro-ana was. Daarna was het meteen doorgeschoten. Ze vond een beetje wel lekker, dus ze ging maar meteen voor veelteveel. Ze had verhalen voor iedereen, zodat ze haar zouden opmerken, en zodat ze aandacht zou krijgen, en zodat ze haar zin kreeg. Ze had het allemaal nietzo gepland, het gebeurde gewoon. Maar als C dan een beetje doorvroeg bleek wel dat ze bij àlles het initiatief had gehad.
Ze zocht die jongens omdat ze het gevoel had dat ze anders nooit van huis weg zou komen. Ze zocht een vent die haar slank hield, haar de prostitutie in hield, en die haar over drempels heen hielp. En die haar domineerde. Ze wist niet waarom ze het deed. Ze wist niet hoe ze nou op het idee van een vent ervoor was gekomen. Ze wist niet waarom ze dit wou. Ze wist niet hoe het zo gekomen was. Ze wist alleen dat haar leven saai en zinloos was als ze geen loverboy had die haar wreed behandelde en in de kast zette. En dat ze alleen klaar kon komen met iemand die haar sloeg.
Ik heb nog advies gegeven aan dat kind, dat er andere manieren zijn om aan je trekken te komen als je dat lekker vindt, zonderdat je met loverboys aan het werk moet, maar C wist meteen al wel dat ik werk voor niets aan het doen was. Daar heeft ze ook gewoon gelijk in gehad. Zij vond dat die meid gewoon moest ophouden met de zielige verhalen, en het voor zichzelf moest houden, en niet anderen ermee lastig moest vallen.
Na die biecht hebben we haar niet meer gezien. Ze is later wel nog in een opvang gekomen. Het verhaal dat ze daar bekendmaakte was het gewone politieverhaal. Ze is niet zo'n Perquinmeisje geworden. Daarvoor was ze te eigenzinnig, en te wispelturig. Die meid was niet goed te coachen om het strak te houden. Daar hebben ze liever gehoorzamere meiden voor. Ze heeft nu kindertjes, en een levendig Facebookleven.
Dit verhaal heeft me altijd dwarsgezeten. Hoevaak zal dit gebeuren? Hoeveel van die verhalen zijn zo door te prikken? Daar weet ik tegenwoordig iets meer over. Dit was een heel dramatisch geval, maar tot nu toe is elk gevalletje loverboy of pooier waar ik met het meisje contact over heb gehad ook twijfelachtig. Het is eigenlijk nooit het éénzijdige verhaal dat je verwacht door de verhalen in de boekjes en de media.
woensdag 1 januari 2014
Gelukkig nieuwjaar!
Gelukkig 2014 iedereen! Ik hoop dat jullie allemaal fijne feestdagen hebben gehad, en er weer lekker tegenaankunnen.
Mijn goeie voornemens dit jaar:
Mijn goeie voornemens dit jaar:
- Wat gaan doen met het idee om mijn opleiding weer op te pakken
- Weer vaker met mijn zussen afspreken
- Meer aan liefdadigheid geven
- Weer naar de kerk gaan
- Vega gaan
- Mijn e-mail niet zo op laten lopen
- Weer een danscursus nemen, en deze keer afmaken
- Daten
- Vaker mijn kleine autootje nemen
- Regelmatiger gaan squashen, zodat ik afspraken kan maken met partners
- Iets nieuws gaan leren
- Er vaker voor mijn vrienden zijn