Moskou aan de Amstel

Dit is geen recensie-site, maar als ik eindelijk een boekje tegenkom dat de moeite waard is, dan vind ik wel dat dat een eigen stukje moet hebben. Ik had al eerder verteld dat dit boek in de winkel lag, nou ja, online dan, want ik zie het nergens bij de boekhandels, maar het was een beetje onderaan mijn stapel boeken gekomen, iets wat ik nogeens moest lezen. Het heeft geduurd tot gisteravond, toen een klant afzei, dat ik er tijd voor had, en ik heb het in één ruk uitgelezen.

Het boek is door Metje Blaak geschreven, en die toon pik je er meteen uit. Zij heeft een bepaalde manier van praten, en ze is weer heerlijk open en eerlijk. Metje beschrijft sommige dingen met een half woord, maar daar heb ik genoeg aan om meteen te snappen wat ze bedoelt. Metje is een pleaser geweest, een soort hoer waar ik misschien nog maareens een heel stukje aan moet besteden. Dat zet heel erg haar toon.

Ze is lief. Ik heb haar ooit een keer in levende lijve gesproken, maar dat was heel kort, en niet genoeg om ook een indruk te krijgen. Ze was met vrienden. In het boek zie je dat lief zijn terug. Maar zoals je wel vaker hebt met lieve mensen, hakt het er heel hard in als mensen haar dan verraden en in de rug steken. Dit hele boek komt van die ervaringen. Een beetje bitterheid zit wel in het boek, maar het overheerst het boek niet.

Het boek is geschreven omdat Metje haar ervaringen met de overheid en de hulpverlening kwijtwou, maar de aftrap kwam van Patricia Perquin. Die heeft Metje flink geschoffeerd, en Metje is dan niet zoiemand die dat zomaar laat zitten. Patricia heeft veel mensen geïntimideerd met haar advocaat Thijm en haar knokploeg Asscher en van der Laan, maar Metje is niet zomaar het zwijgen op te leggen.

De schrijfstijl is duidelijk niet wat de ghostwriters ervan maken. Het is geen eenheidsworst, ze schrijft op haar eigen manier, en dat leest lekker weg. Die ghostwriters zetten er altijd sfeerbeelden bij die je niet had bedoeld, dus dat vind ik wel een belangrijk pluspunt.

Ik word door mijn collegaatjes vaak naïef genoemd. Daar hebben ze soms ookwel gelijk in, dat merk ik langzaam steeds meer. Dan bedoel ik trouwens niet naïef op de manier dat mensen met een mening over de prostitutie meestal naïef worden genoemd, dat je het te mooi zou zien. Maar naïef dat je de verhoudingen tussen mensen te simpel ziet, en dat je de kleinzieligheden te weinig ziet. Op die manier vind ik Metje soms ook naïef. En dat vind ik een ontroerende eigenschap.

Zoals ze praat, is ze de neutraalste stem over de Rode Draad die ik ooit heb gehoord. Ik heb wel mails gekregen van ex-Rode Draders, en die hebben allemaal andere verhalen, over hoe dat daarbinnen nou ging. De meeste willen me alleen informeren, sommige anderen willen dat ik partij kies. Maar Metjes boek is denk ik de nuchterste manier om te kijken naar hoe dat daar nou ging. Volgens mij heeft ze daar wel kijk op gehad.

Ik lees wat ik al hoorde van mensen uit de overheid. De Rode Draad is erin geluisd met "de subsidiestrop." Dat is dat je als luis in de pels zegt dat iets beter kan, de overheid geeft je de kans om dat te doen met overheidsgeld, maar dan moet je wel vaste mensen aannemen. Zodra die door de proeftijd zijn, en je niet meer van ze afkan, moet je je mond houden en gehoorzamen, want anders kappen ze je subsidie af. En je hebt nu salarissen te betalen.

Metje heeft veel contact gehad met de pers en de instanties. Daar kan ze ook levendig een beeld van vormen. Dat vond ik erg nuttig, want als ik contact zoek krijg ik haast nooit antwoord. Dat was voor mij een leuk stukje achtergrond. Heel veel wat ze schrijft ken ik al, of heb ik in ieder geval weleens gehoord, en juist die dingetjes die echt nieuw zijn vind ik heel interessant.

Haar samenvatting van de belangen die bij Project 1012 spelen vind ik goed. Haar uitleg over de opkomst van het Scharlaken Koord is ook goed geraakt. Ik heb daar wel respect voor, op een soepele manier zeggen wat je moet zeggen, in weinig woorden en met de toon die je hebben wil. En haar beschrijving van de doofpot als de gemeente Amsterdam weereens op zijn bek gaat is smullen.

In het boek zet ze ook een scherpe noot neer over de meiden die elkaar afvallen. Met al dat volgen van het drama in Utrecht krijg ik goed mee wat voor een spinnennest het daar is, en ookal zijn Zandpadhoeren een slag apart, de rest van ons is niet héél veel beter. Hoeren klitten niet samen, we zijn nogal asociaal op die manier. Nou ja, daar heeft Puttana ook al een goed stukje over geschreven ooit.

Er zijn ook stukken waar ik minder over te spreken ben. Hoe ééndimensionaal ze is over pooiers, dat ze gelooft in grote maffiastructuren, hoe hard ze schrikt van dreigende gekkies, hoe verkeerd ze het telefoontje met een vijftienjarige meid aanpakt, wat paranoia gedoe over dat de Rode Draad zichzelf failliet kon hebben laten maken om van háár af te zijn, dat vind ik jammer. Hoe ze P&G292 afdoet vind ik niet netjes, dat is geen belangenorganisatie en die moet je ook niet zo zien. Maar dat zijn geen grote gebreken.

Wat heel mooi is, is haar éérlijkheid. Ze verdenkt Stakelborough van Geisha ervan dat ze Perquin is, of er veel mee temaken heeft, en later blijkt dat het anders is. Daar komt ze voor uit. Dat had niemand geweten, als ze het had verzwegen. Maar ze zet het neer, omdat het nou eenmaal bij het ware verhaal hoort. Dat is best moeilijk, want je hebt toch altijd de verleiding om het verhaal een beetje naar je hand te zetten. Daar heb ik respect voor.

Ik heb wel kritiek, maar ik ben dan ook iemand die hele duidelijke meningen heeft over hetzelfde onderwerp, en ik ben nou eenmaal een kritisch iemand soms. En je zal nooit het helemaal met iemand eens zijn. Maar er staat ècht heel veel goeds in dit boek, en ik wil echt duidelijk hebben dat dit een góéd boek is, en erg de moeite waard. Andere boeken die nu in omloop zijn tippen er niet aan.

Ze heeft een mooi boekje geschreven. Als je mijn politieke stukjes leuk vindt, dan zal je zéker dit boek ook leuk vinden. En als je gewoon eens wil lezen over hoe dat nou ging met de Rode Draad, met Perquin, en met Metje zelf, dan grijp je niet mis. Eigenlijk denk ik dat heel veel mensen het wel een leuk boekje zouden vinden! Je kan het hier kopen, er staat zelfs al een proef-hoofdstuk online.