De geur van de Wallen

Donderdag was ik in de stad, lekker shoppen voor de lente. Ik had de hele dag er vrij voor genomen, en lekker geluncht in een Ierse pub. Het was echt zo'n dag dat je even helemaal decadent uit je dak gaat. Ik was 's ochtends uitgeslapen, en na het ontbijt had ik mezelf op een taxi getrakteerd, en was ik lekker het centrum ingegaan. Ik had al sjaals, jasjes, schoenen, parfum, lotions en bodyscrub gevonden, en ik was best met de geurtjes bezig geweest in de parfumeries.

Ik liep weer de straat op, en ik was een SMS aan het schrijven, toen ik opeens een geur rook die me helemaal van mijn stuk bracht. Het was haast of ik schrok. Het was een simpele geur, maar de herinneringen die eraanvastzitten lieten me plotseling vergeten waar ik was, en waar ik mee bezig was, en ik was heel eventjes in de war.

Het was een geur van kokosolie en sigaretten. Dat is geen hele rare geur, maar voor mij is dat voor altijd de geur van de Wallen. Mijn kast op de Wallen rook altijd zo. Ik gebruikte geen kokosolie, en ik weet niet wie dat wel deed, maar de sigaretjes deed ik er zelf bij. Misschien was het wel een schoonmaakmiddel, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat er gewoon kokosolie als massageolie was gebruikt, en dat dat er nooit meer uitkwam.

Toen ik op die straat stond, was er nergens waar die geur duidelijk vandaan kon komen, en ik heb zelfs getwijfeld of ik het me maar verbeeld had. Ik heb rondgekeken, want ik wou héél graag weten waar die geur vandaan kwam. Ik voelde me aangesproken, eigenlijk. Het was maar een paar tellen, voordat ik weer mezelf was en begreep dat dit geen rare geur is, die ik dus best zomaar tegen kan komen, maar ik voelde me opeens terug in mijn kast.

Die SMS heb ik niet meer afgemaakt, want ik was zo afgeleid dat ik vergeten was waar hij over ging. Ik was met mijn hoofd ook niet meer bij shoppen, ik zat alleen nog maar vol met heimwee. Die tassen met spulletjes, waar ik zo blij mee was een paar tellen eerder, zaten nu erg in de weg, en ik wou ervanaf. Waarom hebben ze in winkelstraten geen kluisjes waar je je spulletjes tussendoor weg kan doen?

Ik heb mijn wandeling over de Wallen dus gemaakt met twee handen vol met tassen, en ik had het netzogoed kunnen laten. Het is allemaal anders geworden, het is vooral dóóds. De toeristen komen nog steeds langslopen, een eindeloze optocht, maar ik vraag me echt af waarvoor want er zitten maar een paar meiden op de middag. Er is ook geen hoerenleven meer. Vroeger overheersten we de Wallen, het was hoeren met de coffeeshops en peepshows ertussen, en nu is dat echt weg.

We waren er zo aanwezig, dat je ook straatleven had met de hoeren. We praatten op straat, want het was ònze straat, nu zouden we zo'n beetje omvergelopen worden. Toen had je ook toeristen, maar ze waren nog bij ons op bezoek. Ze waren wat stiller, en ze pasten zich een beetje aan, maar nu zien ze vooral elkaar, en dat zorgt alleen maar voor een hoop melig gedoe en mensen die foto's staan te nemen.

Het karakter van zo'n wijk is iets bijzonders. Er zijn krachten aan het werk, en die vechten met elkaar. Je had vroeger zoveel meiden dat we gewoon doordat we met zijn allen waren de sfeer bepaalden. We hielden elkaar in de gaten, en dat sociale wereldje was voor ons heel belangrijk. De pooiers waren natuurlijk een probleem, maar je kon die een beetje tegen mekaar uitspelen als je niet op je mondje was gevallen. En de kamerverhuurders hadden nog niet zo'n rotsvaste monopolie, want de vergunningen deden er nog niet toe. Die konden dus ook niet zulke dictators zijn. Je kende vooral de andere meiden, en zo hadden we een sociale verbinding. Een meid die niet wou praten viel erg op.

Nu is het een horecastraatje met wat meisjes. Ik weet niet hoeveel contact ze met elkaar hebben, maar het is niet meer vanzelf wat er is. Het is zo uitgedund, dat je niet meer de andere meiden toch wel ziet. Dan heb je ook die samenwerking niet om je hoofd boven water te houden. In de Trompettersteeg en daarachter is het nog druk genoeg nu, maar dat is wel meteen weer minder open, en het is nou ook niet omdat er zoveel meisjes daar zijn, maar omdat het zo klein is. Dat is ook nog wel een hele andere sfeer. Jammer, want ik kwam juist even om de sfeer op te snuiven.

Genoeg gezeik over dat ik het zo veranderd vind, want daar schreef ik eerder al een veel beter stukje over, en als ik dat teruglees denk ik niet dat ik dat kan verbeteren. Ik moet eens wat vaker mijn oude stukjes opnieuw lezen, want het is alsof ik mijn dagboek opensla. Er staan soms mooie gedachtes in die ik toch helaas vergeten was.

Als je een trouwe lezer van mijn blogje bent, heb je vast vaak genoeg van me gelezen dat ik heel veel gedacht en geprobeerd heb, om de beste soort van prostitutie voor mezelf te vinden. Dat is wat ik nu doe, thuisontvangst met af en toe wat escort. Daar ben ik ook niet van mening over veranderd. Toch kan ik helaas niet zeggen dat àlles wat bij de thuisontvangst hoort, beter is dan achter de ramen.

Er zijn best wel dingen die ik soms mis, en dat zijn soms ook dingen die ik meestal niet mis. Er zijn best dagen dat ik terugverlang naar het oppervlakkige fabriekswerk wat het achter het raam is, ook al past het eigenlijk niet bij me. Het is iets wat ik niet altijd kan doen, maar het is zo lekker ongecompliceerd. Je hoeft je niet lang te concentreren, en het is vooral aanloop, zodat je ook met een leuke flirt nog wel genoeg omzet hebt zonder de klanten te binden.

Ik mis denk ik vooral het gevoel dat ik zó weg kon lopen! Achter de ramen ben je veel minder bezig met je bedrijfsvoering, je hoeft niet met je advertentie te werken, want die heb je niet, en je hoeft je minder van je reputatie aan te trekken, want die doet er minder toe en de verwachtingen zijn lager. Je bouwt dus niets op, en dan is het veel makkelijker om weg te lopen. Dat geeft een gevoel van vrijheid.

De thuisontvangst op mijn manier is ècht iets waar ik met mijn hele hart van hou hoor, en ik zal ook niet wisselen, maar ik heb zoveel geïnvesteerd dat alles wat ik doe dat niet goed is voor mijn werk heel erg als verlies voelt. Mijn bedrijfje leeft me. Dat had ik achter de ramen niet, terwijl ik toen ook voor mezelf werkte. Het stond verder van me af, en ik zou zo weer opgebouwd hebben wat ik achter zou laten.

Op de Wallen ben je een stukje van een stuk cultuur. Mensen hebben verwachtingen van hoe het is omdat de Wallen een reputatie hebben. Dat was zo toen ik er werkte, dan. Als je voor jezelf werkt moet je het allemaal zelf waarmaken. Dat is wel veel zwaarder. Bovendien heb je niet iets om in méé te gaan, en dat is ook wel erg fijn, als ik erover denk. Toen ik op de Wallen stond, had ik een plekje in Nederland op zijn breedst, waar ik er gewoon bijhoorde.

Voordat ik die geur rook, had je me niet hoeven te vragen welke geur bij de Wallen hoorde. Maar nu is het voor mij duidelijk dat dit gewoon voor mij heel sterk verbonden is. Ik wist niet hoe sterk die heimwee opeens zou zijn. Ik was vergeten dat een stukje van mij altijd achter mijn raam hoort. Maar ik vraag me wel af, zou die heimwee, en de pijn van het missen, netzoerg zijn als ik niet wist dat ik nooit meer op diezelfde Wallen terug kon komen, omdat dat gewoon er niet meer is?