Aflopen

Sommige klanten komen één keertje. Dat zijn vaak klanten die het eens willen proberen, of klanten die gewoon een foto hebben gekeken op de advertentie, en daaropafkomen. Dat is niet erg, zo heb ik variatie. De meeste klanten zijn vaste klanten, en die komen telkens terug.

Dat was vroeger wel anders. In de ramen had ik wel vaste klanten, maar in de clubs nauwelijks. De andere meiden hadden vaak wel vaste klanten, maar ik was gewoon nietzo goed. Mijn werkstijl was gewoon slecht, en ik leverde mijn diensten nèt goedgenoeg, en ik gaf geen millimeter meer. Dan kunnen ze het ook bij een andere meid wel vinden. Ik geef ze groot gelijk, maar ik had er toen niet de volwassenheid voor.

Nu is het eigenlijk vooral vaste klanten. Vorige week heb ik drieëntwintig klanten gehad, en daar waren drie nieuwe bij. Dat is iets minder dan normaal, maar dat moet je ongeveer denken. Door goed te adverteren zou ik het veel meer kunnen maken, maar ik hou toch vast aan mijn slechte advertentie, juist omdat ik me daarmee minder blootgegeven voel. Raar misschien, maar het is nou eenmaal hoe ik het doe.

Iets waar klanten van terugkomen, dat zeggen ze tenminste, is dat ik ze onthou. Ik maak er niet echt een girlfriend experience van, maar ik maak met èlke klant toch wel een beetje contact. Ik leer ze kennen, en dat stellen ze super op prijs. Maar dan moet je het niet van de seks af laten gaan. Je maakt makkelijk de fout dat je de sfeer gezellig inplaatsvan sexy maakt.

Sommige vaste klanten zie je af en toe een keertje, andere komen trouw elke maand een keer, alles kan. Maar vaak blijven ze jaren komen. Ik heb dus wel klanten die ik meemaak terwijl hun leven verandert, hoe ze gaan trouwen of carrière maken. Maar ook scheidingen, of ontslagen worden. Ik leef altijd een beetje met ze mee, en dat is een extra stukje aan mijn werk. Het is niet alleen goed zakendoen, maar het is ook iets wat het een beetje extra interessant maakt.

Meestal is het eigenlijk gewoon zeuren. Maar omdat ik die mannen maar een paar uurtjes per maand zie, en ze bovendien ook nog seks willen, valt het allemaal erg mee met hoe vervelend dat is. Ik krijg een inkijkje, en natuurlijk wil zo'n vent graag over zijn dingen praten met iemand waarmee hij zo intiem is als met mij. Even zijn hartje luchten, en daar sta ik gewoon wel voor open. Zo'n man komt toch ook voor begrip.

Een flink aantal van de klanten vertelt me gewoon bij elkaar gelogen verhalen. Ik merk dat wel, maar ik ga er gewoon honderd procent mee mee. Dat vinden ze nou eenmaal leuk. Tuurlijk, je hebt smalle schoudertjes, je hebt een buikje, je bent bleek en van de eerste stoten al buiten adem, maar je bent sergeant van de commando's. Ik geloof je wel. En dat doe ik omdat zo'n vent dat als onderdeel wil van zijn illusie, en daar werk ik toch al aan.

Maar de meeste mannen gaan, als je ze lang genoeg kent, toch wel dingen vertellen. Sommige blijven heel afstandelijk, maar met andere word je echt een beetje vrienden. Dat is natuurlijk nog steeds op professionele afstand voor mij, maar ik heb wel een warm plekje in mijn hart voor mijn klantjes. Ik vind het altijd fijn om goed nieuws van ze te horen, maar met slecht nieuws hou ik het toch een beetje bij hen. Ik kan nietteveel mee gaan doen met medelijden.

Maar soms gaat dat toch verder dan dat ik van me af kan laten glijden. Ik ben ook niet van steen. Dat die collega eerder dan jij promotie kreeg terwijl jij aan de beurt was, en dat je daar een jaar over moet klagen, dat doet me niets. Maar als er echte pijn zit, voor een goeie reden, dan kan ik daar nietzomaar afstand van nemen. Ook al weet ik wel dat ik dat eigenlijk zou moeten doen. Hij heeft er niets aan als ik een traantje huil nadat hij weg is.

Ik heb al heel lang een vaste klant, al jaren, hij is nu ongeveer vijfendertig denk ik. Hij komt heel regelmatig, en we kunnen fijn met elkaar omgaan. Hij heeft een hele gewone pik, en hele gewone techniek, maar hij is lekker betrouwbaar wanneer hij komt. Dat werkt fijn. Als ondernemer kon hij makkelijk zijn tijd indelen, en dus had ik hem vaak overdag. Dat is makkelijker om aan de vrouw uit te leggen dan 's avonds weg zijn.

Hij vertelde heel graag over zijn onderneming. Zoals bijna alle ondernemers zat hij heel erg in zijn onderneming, en dat hield hem het meeste bezig. Hij was zijn kinderen al in aan het passen in de onderneming, ook al gingen ze pas net naar school. Hij was zelfs al voor schoonzoons en schoondochters aan het plannen hoe ze in de zaak zouden gaan. Ik liet hem maar, ook al ben ik het er nooit zo mee eens hoe ouders voor hun kinderen plannen. Dat moeten die kinderen zelf doen vind ik.

Eigenlijk was alles met hem heel gewoon, totdat hij twee jaar geleden opeens een poosje niet kwam, en daarna veel stiller was over alles. Ik liet hem maar, mensen gaan wel vaker door dingen heen, en ondernemen is niet altijd zo makkelijk. Je bent heel afhankelijk van de ups en downs, en daar heb je toch nietzoveel bij in te brengen als mensen denken. Als je daar je hele leven instopt, word je er vanzelf heel emotioneel bij betrokken.

Na een paar maandjes merkte ik wel dat hij niet meer zo betrouwbaar klaarkwam. Hij kreeg potentieproblemen, en hij was snel buiten adem. Ik gaf hem als tip dat hij maar moest gaan sporten, maar toen kwam eruit dat hij ziek was. Daarom ging het allemaal niet meer zo lekker. Hij was er erg bedrukt over. Hij vertelde er die eerste keer verder niets over, en ik dacht dat hij gewoon een burn-out had, die heb ik wel vaker gezien.

De volgende keer dat hij kwam begon hij meteen al met alles uitleggen. Hij was ècht ziek, hij was het ziekenhuis in en uit, en de dokters hadden het al over hoe lang hij nog te léven had. Ik kon het niet aan hem zien, en ik had mijn twijfels wel of hij een verhaal op aan het hangen was. Hij was gewoon zichzelf, maar nu was hij veel bezorgder, en niet meer zo blakend van zelfvertrouwen.

Hij bleef komen, en onze afspraken werden steeds minder seks, en steeds meer praten over hoe hij langzaam zieker werd. Hij liet het aan zijn gezinnetje niet merken, maar hij kon steeds minder doen. Zijn zaak leed eronder. Op vakantie was een drama, hij kon de tent niet meer opzetten zonder buiten adem te raken, en de tochtjes met zijn kinderen waren te vermoeiend geworden. Maar hij wou het niet laten zien.

Het rare was hoe laat zijn vrouw erachter kwam. Ik had meteen al wat aan zijn bedprestaties gemerkt, maar zijn vrouw merkte veel later pas iets, en ging toen vooral veel ruzie met hem maken. Dat maakte hem nog depressiever. Je begon het ook echt aan hem te zien, hoe hij snel ouder werd en aftakelde. Het was echt erg om te zien, maar ik wou gewoon dat hij het accepteerde en er het beste van maakte. Ik raadde hem aan om het aan zijn vrouw uit te leggen, zodat ze er samen in konden staan.

Ik weet niet of hij het haar verteld heeft omdat ik het had gezegd. Ik hoop van niet. Ze is twee weken nadat hij het had verteld met hem doorgegaan, toen heeft ze de kinderen meegenomen en is ergens anders gaan wonen. Volgens hem zei ze dat ze het niet aankon. Hij had de kracht niet meer om de confrontatie vol te houden. De maand daarna ging zijn zaak dicht. Gelukkig was hij verzekerd, en kon hij nog eten.

Daar zat hij op mijn werkflatje, aan de keukentafel, met een kop koffie, en een zuurstoftankje op de vloer naast zijn kruk. Grote dikke mannentranen die in de rimpels op zijn jukbeen bleven hangen. Seks kon hij niet meer, maar hij kwam nog wel. Voor het volle pond, trouwens, daar schreef ik eerder al eens over. Zijn onderneming weg, zijn kindjes weg, en zijn vrouw die hem bij het vuil had gezet. En hij vertelde me dat de dokters hem verteld hadden dat er nu niet meer met pillen kon worden behandeld.

Toen hij zijn zaak kwijt was, trok hij erg naar me toe. Hij SMSte me de hele tijd. Elke dag wel een keertje. Ik geef dan meestal geen antwoord, want ik ben geen praatlijn, maar voor hem maakte ik wel een uitzondering. Hij maakte zich erge zorgen om de operatie die hij moest krijgen. Het was een gevaarlijke, waarbij er grote risico's waren. Hij vertelde dat hij niet als kasplantje door wou.

Hij kwam langs voordat hij zijn operatie zou hebben, en ik bood hem aan dat ik wel op bezoek zou komen als hij bij lag te komen. Ik wou hem gewoon een hart onder de riem steken. Hij snikte, en dat was een afschuwelijk geluid met dat rare borrelende gesis van die zuurstoftank erbij. Hij vertelde me dat de dokter die de operatie zou doen, had gezegd dat het niet door kon gaan. Hij zou de operatie toch niet overleven.

Twee jaar eerder was hij zo'n grote, ronde vent met een borst als een biervat geweest, met een stem als een toeter, en nu was hij bleek en vlekkerig, klein, krom, mager, en met bleke ogen en dun haar. Het slangetje naar zijn neus van de zuurstof zag eruit alsof hij vastgebonden was als een stier. Nu zat hij zachtjes en schor te vertellen dat hij wou dat hij toen hij jong was maar van de sigaretjes was afgebleven, zodat hij nu nog wat jaren met zijn kindertjes had gehad.

Ik heb met alles wat ik kon geprobeerd om hem er niet zichzelf de schuld van te laten geven. Hij bleef maar zeggen dat hij prima wist dat sigaretjes dit konden doen, en dat hij ze toch had gerookt omdat hij ze lekker vond. Hij gaf zichzelf de schuld dat hij zijn kinderen ging achterlaten. Niemand die ècht zo denkt als hij gezond is en rookt. Niemand die het gevaar echt serieus neemt. Dat vertelde ik hem ook, maar hij bleef zichzelf de schuld geven.

Ik heb ook jaren gerookt, en ik dacht er nooit echt bij na. Het is gewoon superlekker. Ik ben wel gestopt, maar dat was ook omdat ik niet meer afhankelijk wou zijn van wat dan ook. Dat was toen ik besloot om volwassen te worden. Ik heb er nooit bij nagedacht. De dokter had aan mijn klant verteld dat je een grens hebt waarna het nooit meer goedkomt. Dat kan je uitrekenen. Dat vind ik zo'n gruwelijk idee, dat je met wiskunde kan bepalen of iemand eraan gaat van het roken. Hij wou het voor mij wel voorrekenen, maar ik wou het niet hebben.

Hij raakte steeds meer van zijn omgeving kwijt, er moest steeds meer voor hem gezorgd worden. Als je ziek bent, ben je niet gezellig, en sommige van zijn vrienden haakten af. Hij had nog maar zijn verpleegsters, zijn ouders, zijn beste vriend, en mij. En ik vooral aan de SMS, ook al ben ik wel een paar keertjes op bezoek geweest. Ik was ook niet zijn steun ofzo. Ik ken hem als klant, niet als een dikke vriend. Ik kan me ook niet te diep erin steken, ik heb ook een leven. Maar ik had wel telkens het gevoel dat ik wat moest doen.

Ik heb aangeboden om voor hem te bidden, maar daar lachte hij een beetje om. Ik doe het natuurlijk wel. Vooral mensen die zelf de Here niet serieus nemen, moet je voor bidden. Hij moet aan het eind zelf de Here in zijn hart toelaten, maar de Here is vergevend, en hopelijk staat hij er nog op tijd voor open. Hij wist zich geen houding te geven, dus ik hoop dat hij er wel over nadenkt.

We SMSten elke dag, ook al is het maar een paar woordjes, ik vond het toch belangrijk om overal antwoord op te geven. Bij het SMSen heb ik hem laatst gevraagd hoe dat eindspel van hem ging, en hij antwoordde dat we nu in de penalties zaten. Ik heb hem gestuurd dat je met penalties ook nog kan winnen.


Ik heb geen SMSje meer teruggekregen.