Journalisten en onderzoekers

In de kantlijn van mijn blog kan je lezen dat ik me niet laat benaderen door journalisten en onderzoekers. Daar ga ik in dit stukje even wat aandacht aan geven. Het is niet iets wat ik zomaar beslist heb, er zit wel meer achter dan dat ik er gewoon niet mee in zee wil gaan. Als je kijkt naar wat ik schrijf, verwacht je natuurlijk dat ik het liefst columns in elke krant zou hebben. Dat is gedeeltelijk wel waar, maar ik doe het toch maar niet.

Dit is mijn blogje, maar ik was er ook vóór mijn blog al! Toen heb ik met onderzoekers en journalisten gepraat, en de indrukken die ik daarvan heb gekregen zorgen ervoor dat ik echt geen vertrouwen heb in wat ze te zeggen hebben. Ik heb al jaren het gevoel dat ik mensen dingen uit wil leggen over hoe het nou ècht zit in de business, en toen was dat de enige manier.

Er wordt best veel geschreven over de prostitutie in kranten, magazines en boeken. Het leeft wel onder de mensen. Maar het is àltijd hetzelfde! In de kranten gaat het over misstanden, en dan misstanden die ze niet begrijpen. In de boeken is het bijna alleen maar spannende verhalen, dus porno of tragische verhalen. In de magazines is het een stiekem kijkje over de schouder van een meestal totaal onervaren meisje.

Ik dacht vroeger dat het was omdat de journalisten gewoon geen toegang kregen tot meer informatie, en ik had het in mijn hoofd gehaald dat ik daar wat aan moest doen. Ik wist toen nog helemaal niet dat ze dat helemaal niet willen, en dat ze gewoon hun verhaaltje opnieuw op willen schrijven maar nu met een ander schaduwbeeld ernaast. Dat klinkt heel onaardig, maar het is eigenlijk gewoon hoe het wel is.

Er komt zo'n meisje, want het zijn altijd meiden, naar je werkadres, want dat vindt ze de beste plek, zogenaamd omdat je daar wel het meeste op je gemak zal zijn. Als ze er is, kijkt ze een beetje schichtig en gespannen, maar ook opgewonden, om zich heen alsof ze nog nooit een bar van binnen heeft gezien. Dat het gesprek dan in het keukentje is vindt ze jammer, maar ik ging geen peeskamer bezet houden met haar.

Dan komen de vragen, en natuurlijk komen er dan verhalen van mij los. Ik vertel haar over alles, maar niet zo geordend als ik het intussen op mijn blogje wel geleerd heb. Wat me beweegt, hoe je erinkomt, of je geniet, hoe je je over al die vieze engerds heenzet, die dingen wil ze weten. Ik vertel, want ik ben vol van mijn werk, en ik heb een soort vuur in me, dat zorgt dat ik niet kan stoppen.

Als ze weggaat heb ik een goed gevoel, ik heb het meisje heel veel geleerd vind ik. Ze heeft intens geluisterd, en ik heb alles beantwoord. Ze moet wel met een heel nieuw inzicht aan haar artikel beginnen. Ik schep er zelfs tegen mijn collega's over op. Ze zijn minder geïnteresseerd dan ik, en ze worden het snel beu. Ik wacht vol verwachting op mijn interview, en ik koop telkens het nummer van de week omdat ik hoop dat ik erin zal staan. Het duurt weken.

Als ik het krijg, slaat in de supermarkt mijn hart over. Ik koop het snel, vergeet mijn boodschappen af te maken, en ik race met mijn autootje naar huis. Daar maak ik alleen koffie, en met mijn schoenen nog aan ga ik aan de eettafel zitten om te lezen. Ik lees het hele artikel twee keer, en ik ben vol ongeloof. Ik herken mezelf er helemaal niet in. Het is alsof ik lees over heel iemand anders.

Langzaam dringt het bij me door hoe het toch over mij gaat. Elke uitspraak, tussen aanhalingstekens alsof ik het zó gezegd heb, die niet klopt, kan ik opeens bedenken hoe ze daarbij gekomen is. Ik heb haar verteld hoe het niet zo'n grote stap voor me was nadat ik in de kunstwereld veel met seksuele manipulatie bezig was geweest. Ik maakte het mijn voltijd baan, onder anderen omdat dit veel beter verdiende. Zij vat het samen als "ik werkte in een andere branche, en ik ben er ingerold omdat dit beter verdiende."

Ze had gevraagd of ik wel klaarkwam bij het werken. Ik had gezegd dat dat maar heel zeldzaam is. Ze antwoordde met: "dus je geniet er niet van?" Ik heb haar toen uitgelegd dat je ook van seks kan genieten zonder orgasme, maar daar wou ze niet in mee. Ik legde uit dat je met sommige klanten er seksueel leuk van meegeniet, en soms gewoon echt klikt, en dat het meestal gewoon werk is. Er kwam alleen maar in het stuk terug dat ik nooit klaarkwam, en dat ik niet van de seks genoot. Alles wat ik uitgelegd had, stond gewoon niet in het stuk.

Ze had me gevraagd over pooiers, en ik was voorbereid. Je weet gewoon dat die vraag komt. Ik leg dus heel geduldig en duidelijk uit dat ik niks met pooiers te maken had, en dat niemand die ik kende ermee te maken had. Ik legde heel kort uit hoe pooiers te werk gingen, en dat het dus niet zo is als hoe je het in de media hoort. Ze sprak me niet tegen, en schreef het op, en ik dacht dat ik die wel goed gedaan had.

In haar artikel had ze geschreven dat ik had "beweerd" dat ik geen pooier had, maar dat ze aan mijn houding kon zien dat het wel zo was. Toen ik dat las voelde ik mijn wangen rood worden, en het zweet stond in mijn nek, want ik voelde me zó vernederd. Er was niets overgebleven van de dingen die ik haar had verteld. Wat ik bedoelde, stond niet in het artikel. Het enige wat overgebleven was, was de tijd die ik in de prostitutie had gezeten, en hoeveel mannen ik op een dag had. De rest was allemaal verdraaid.

De andere meiden in de club lazen het ook, en ik was eigenlijk bang dat ze boos op me zouden worden. Maar niemand heeft erover gepraat, ze snapten wel dat het niet zo was gegaan. Ik voelde me alleen maar naïever, dat ik gedacht had dat ik iets had gedaan wat echt wat uit had gemaakt, terwijl de andere meiden zo duidelijk lieten merken dat ze niets van me verwachtten. Alleen de baas bromde wat over dat ik wel wat positiever had mogen zijn.

Ik heb zelfs nog wel meer contact met journalisten gehad, maar dat was allemaal meer van hetzelfde, of ze schreven gewoon niets over ons gesprek. Dat gebeurde ook. Ik deed het na de eerste twee keer meer vanwege de frustratie, dan omdat ik echt dacht dat ze me eerlijk zouden weergeven. Daar had ik helaas gewoon gelijk in. Ik ben er daarna maar gewoon mee gestopt, het was niet leuk om aan te denken dat ze me weer zo zouden verdraaien.

In al de tijd dat ik geprostitueerd heb, heb ik met meer dan één onderzoek meegedaan. Meestal was dat gewoon een vragenlijstje, maar één keer was het uitgebreider. Dat was met een studente die een vragenlijst kwam doorlopen met me. Ik heb overal uitgebreid antwoord op gegeven, en ik was erg enthousiast dat er mensen eindelijk eens wat veldwerk deden. Dat gebeurt nauwelijks. Er zijn veel rapporten, maar die zijn meestal op een paar bronnen gebaseerd. Meestal interviews met activisten, hulpverleners en politie. De meisjes komen nauwelijks aan bod, en als ze met de meisjes praten zijn dat vaak meisjes uit de opvang. Dat is ook lekker doorsnee hè?

Het duurde maanden voordat het rapport uitkwam, en ik moest betalen om het toegestuurd te krijgen, en ik vond natuurlijk niets wat ik herkende. Het enige wat ik wist dat op mij moest slaan, was dat "sommige sekswerkers" zeiden dat ze geen pooier hadden of niet gedwongen werden, maar dat dat duidelijk gerepeteerde verhalen waren. Het was niet beter dan in de blaadjes.

Toen ik dit blog begon was het gewoon om mijn gevoel wat kwijt te kunnen, maar daar hoort nou eenmaal bij dat ik mijn mening over deze dingen er ook bijzette. En ik ben best met mijn blogje gegroeid vind ik, ook al wil ik mijn oude, slechte stukjes nog steeds niet missen omdat ik er nog best trots op ben. Mijn blogje is van mij, het laat me in mijn waarde, het houdt me anoniem, en ik kan precies zeggen wat ik wil zeggen!

Ik ben sinds ik met mijn blogje ben begonnen best weleens door journalisten, studenten en onderzoekers benaderd, maar dat is alleen maar fout afgelopen. Meestal bleken ze helemaal niet te zijn wie ze zeiden dat ze waren, en die dat wel waren wouden gewoon precies hetzelfde doen als ik al wel eerder had gezien. Bovendien hadden ze allemaal heel veel interesse in mijn identiteit, en ik ga niet dezelfde fouten maken als Belle de Jour. Daar waarschuwt ze zelf ook al voor.

De tijd van Internet komt. Internet geeft mensen de macht om informatie te kunnen verspreiden zonder dat daar altijd dezelfde regisseurs en redacteurs aanzitten, die er altijd hetzelfde verhaal van maken. Dat is waarom je dit blog kan lezen, zonder internet wist niemand van mij. Helaas, de meeste mensen luisteren nog steeds veel meer naar hun TV en krant, maar er zijn steeds meer mensen die op internet informatie gaan zoeken als ze iets interessant vinden. Die krijgen mijn mening dan te lezen zonder dat erin is geknipt.

Boeken worden door die media geplugd, neem nou dat bundeltje leugens van Patricia Perquin. Dat geeft ze een hele grote voorsprong, want de mensen denken nog steeds dat als iets in een boek staat, het waar is. Maar dat is gewoon liegen alsof het gedrukt staat. Ik heb ook met uitgevers gepraat, maar die zien niets in mijn idee. Niemand wil het uitgeven omdat het niet sappig is.

Journalisten en onderzoekers hebben nooit met mijn mening gedaan wat ze hoorden te doen. Ik hoef ze niet meer. Ik heb alles wat ik wil hier op mijn blogje, en ik hou het zo. Er is geen manier om het beter te doen, en ik ga mijn anonimiteit niet in gevaar brengen. Mijn blogje geeft aan mensen die het zoeken echt mijn mening, zonder dat er meer in geknipt is dan hoeft voor mijn privacy. Ik hoop alleen wèl, dat er meer vrouwen komen die het ook gaan proberen. Samen staan we wel sterker. In Nederland ben ik best alleen.