Zondares

Op mijn blogje noem ik mezelf Zondares. Daar heb ik weleens commentaren over gekregen. Soms vinden mensen het een raar gekozen naam. Soms denken ze dat ik daarmee wat over mezelf wil zeggen. Er wordt denk ik best wat aangenomen over wat ik van mezelf vind, door mijn schrijversnaam.

Eigenlijk is het een beetje per ongeluk gebeurd. Ik wou een blogje gaan schrijven, en ik begon met een G-mail, waar ik mijn eigen naam in gebruikt had. Dat krijg je dan pas later te zien, omdat het als afzender wordt gebruikt. Daarna moest ik voor mijn privacy dus een nieuw adres aanmaken, en daar heb ik gewoon wat onzin ingevuld.

Toen ik mijn blog moest aanmaken, vond ik die onzin-naam een beetje dom overkomen. Ik wou iets, wat toch een beetje bij me hoorde, maar wel privé bleef. Als ik zomaar een naam invulde, dan was het niet van mij. Als ik mijn eigen naam invulde, was dat niet privé. Als ik mijn werknaam invulde, kon ik niet vrijuit schrijven, omdat de klanten dan wisten over wie het ging. Dus ik wist even niet wat ik nou moest.

Ik heb een goeie band met mijn ouders. Ze zijn er altijd voor me geweest, en nu nog steeds. Ze zijn hele lieve, eerlijke mensen. Ondanks dat ze best streng gelovig zijn, hebben ze me altijd mijn eigen leven laten leiden, ook als ik koos voor dingen die ze niet konden accepteren. In de Bijbel staat dat je de Here vóór je gezin moet laten gaan, maar mijn ouders lieten mij altijd vóór de Bijbel gaan. Dat vind ik ontroerend.

Heel lang was ik het liefste meisje van de klas geweest, ik was echt geen moeilijk kind. Dat vonden mijn ouders natuurlijk helemaal niet erg, ze waren hartstikke trots op me. Ik ging ook bijna alleen maar om met andere kinderen die uit dezelfde achtergrond kwamen, ik ging naar een Christelijke school die best ver van huis was, omdat de Christelijke school in de buurt niet streng genoeg was.

Pas toen ik ging sporten en muziekmaken kwam ik in contact met mensen die anders leefden. Mijn moeder heeft daarvoor haar hart vastgehouden, dat weet ik wel. Mijn vader vond het juist wel goed dat ik eens wat anders zag. Ik hield vast aan mijn eigen geloof, en mijn eigen manier van leven, ik was heel braaf.

Ze hebben me wel aan het denken gezet, die andere meiden, want zij hadden meer ervaringen in hun leven dan ik. Dat is jammer aan zo braaf zijn, je maakt veel minder mee. En de gevolgen waar je bang voor bent, die maken zij wel mee, maar ze lossen ze ook op. Ik voelde me weleens heel hulpeloos als ik hoorde hoe gemakkelijk die meiden omgingen met wat ze meemaakten.

Toen ik uit huis ging, veranderde mijn leven. Ik ging steeds meer om met mensen van de zelfkant. Ik leerde een heleboel. Ik ontdekte seks, werk, alternatieve vriendschappen en relaties. Dat heeft me heel erg veranderd, en mijn ouders maakten zich daar wel erg zorgen over. Vooral mijn moeder heeft me soms gesmeekt om terug in de gemeente te komen.

Het geloof ging een andere rol voor me aannemen. Het was niet meer mijn wet en enig leidraad, maar het werd mijn staf en ondersteuning. Ik bekijk dingen nog steeds vanuit het geloof, maar ik doe dingen niet meer omdat het moet van mijn geloof. Dat is iets waar mijn moeder het soms moeilijk mee heeft.

Ik ga nog steeds vaak bij mijn ouders langs, en we praten en bidden samen. Ze hebben het moeilijk gehad om te accepteren wat ik voor werk was gaan doen. Mijn ouders hebben nachtenlang met me gepraat, en ook zelfs de predikant uitgenodigd. Die vroeg me of ik echt het leven van een Jezebel wilde leven, ondanks wat God haar voor lot had toegewezen?

Dus ik dacht: Ik ga mezelf Jezebel noemen! Dat was helaas al een naam die een andere blogger ergens voor had gebruikt, want Blogspot wou het niet accepteren. Best jammer, want het was een pakkende naam geweest. Het staat lekker opstandig, en dat heb ik toch wel ergens. Het is bovendien gewoon een naam, en dat is ook fijner om jezelf te noemen.

De predikant heb ik altijd al een ouwe zeur gevonden, en hij gebruikte ook helemaal de verkeerde toon met me. Hij had me misschien aan het denken gebracht als hij vriendelijk was geweest, en eerlijk, en had laten zien dat hij zich zorgen maakte. Maar hij begon te prediken over iets waar hij niets van wist. Ik nam hem dus meteen al niet serieus.

Het had voor mijn werk niets uitgemaakt als hij beter had gesproken. Ik had misschien meer nagedacht, maar dat heb ik toch wel, en dan kom ik uit op dat ik dit werk wil doen. Maar als hij mij wou overtuigen, dan heeft dat niet geholpen. Mijn moeder zag ik opgelucht kijken toen hij aan het prediken was, maar mijn vader had er ook een hard hoofd in. Ik kan al door mijn vader heenkijken sinds ik heel klein was, en dat weet hij ook.

Later hebben we het er nog weleens over gehad, maar eerst mijn vader en toen mijn moeder hebben zich erbij neergelegd. Mijn vader wil gewoon dat ik veilig en gelukkig ben, en als dat hierdoor moet, dan accepteert hij dat. Hij wil natuurlijk graag alles van me weten, maar hij is heel ongemakkelijk met mijn werk. Ik kan mijn verhalen natuurlijk niet bij hem kwijt, dan zou hij blozen van schaamte.

Mijn moeder denkt er gewoon niet aan, maar soms heeft ze het er toch opeens over. Ze kan er niet tegen als ik woorden uit de branche gebruik, en zelfs met "prostituee" heeft ze problemen. Op een dag bij het eten viel er even een stilte, die ze opvulde door opeens te vragen: "Wil je echt de rest van je leven een... zondares blijven?"

Ik moest lachen om dat woord, want dat is natuurlijk gewoon direct uit de Bijbel, want Maria Magdalena wordt zo beschreven, en we weten allemaal wel wat die deed. Het was een woord waar mijn moeder wel mee om kon gaan, dus die gebruiken we thuis daarvoor. Zo kan ze het toch plaatsen als iets wat binnen het geloof past.

Zondares is geen naam, maar ik heb hem toch maar gebruikt. Het mailadres was al bezet, dus iedereen die denkt dat ze me kunnen bereiken op zondares@gmail komt bedrogen uit. Ik had vroeger mijn adres hier staan, maar mensen zijn veel moediger over de mail dan in de commentaren, dus ik kreeg veel hatemail. En de rest was mensen die een afspraak wouden, en die hoef ik ook niet. Dus dat geef ik niet meer.

Ik vind wat ik doe geen zonde, in ieder geval niet een grotere zonde dan wat we allemaal doen. Zonde kunnen wij als mensen niet voorkomen, we worden als zondaars geboren. Ik laat mijn ziel reinwassen door de hand des Heren, voor wie elke zonde groot of klein hetzelfde is. Ik ben zondares, maar dat is iedereen.